امام علی(ع) قوام جامعه را به چهار امر می داند، و در حدیثی به جابر می فرماید: ای جابر! دنیا به چهار چیز برپا است: 1- دانایی که دانش خود را به کار برد 2- و نادانی که از آموختن سر باز نزند 3- و بخشنده ای که در بخشش خود بخل نکند 4- و فقیری که آخرت خویش را به دنیای خود نفروشد. پس اگر دانشمند دانش خود را تباه سازد و نادان به آموختن علم نپردازد (چون با دیدن عالم بی عمل از علم زده می شود) و اگر توانگر در بخشش خویش بخل ورزد و فقیر آخرتش را به دنیا بفروشد (مولفه های قوام جامعه از بین می رود)

ای جابر! آن که نعمت خدا بر او بسیار بود نیاز مردمان بدو بسیار خواهد بود.

پس هر که در آن نعمتها برای خدا کار کند، خدا نعمتها را برای وی پایدار کند؛ و آن که آن را چنانکه واجب است به مصرف نرساند، نعمت او را از بین ببرد و نیست و نابود گرداند.(1)

و در نقلی دیگر می فرماید: «انما زهد الناس فی طلب العلم کثره ما یرون من قله من عمل بما علم» آنچه مردم را به طلب علم بی رغبت کرده آن است که بسیار می بینند که عالمان عامل به علم، کم هستند. (2)