چهل و اندی سال است که با هوشنگ مرادی کرمانی و آثارش آشنایی دارم. او به مفهوم واقعی کلمه، یک نویسنده نوجوانانه نویس است. نثر ساده و شیرینش، به شدت نوجوانانه است.

نویسنده ای که برای نوجوانان، آثار ماندگاری نوشته است.

از آنجا که آثار مرادی کرمانی، سهل و ممتنع است؛ از این رو در کنار مخاطب های نوجوان، بزرگسالان نیز از داستان های او بهره ها می گیرند.

«قصه های مجید» نخستین کتاب هایی بود که از این نویسنده خواندم. این قصه ها در شرایط زمانی و مکانی خوبی ارایه شدند و استقبال بی نظیری از این مجموعه از سوی مخاطب ها به عمل آمد.

ساخت فیلم ها و سریال های تلویزیونی هم باعث شد عنوان این مجموعه و نام نویسنده بر سر زبا ن ها بیفتد.

اهدای جایزه کتاب سال هم باعث شد تا از میان هر قشری از مردم به این کتاب توجه نشان دهند. اما صرف نظر از همه اینها، این مجموعه نشان داد که مرادی کرمانی نویسنده بزرگ و توانایی است.

من او را «مارک تواین» ایران می نامم و این البته رای بنده است.

مرادی کرمانی با زندگی دردمندانه ای که در کودکی و نوجوانی داشته، توانسته است شناختی خوب و کامل از دردها و مشکلات مخاطب های جامعه اش پیدا کند و کتاب های او شرح این دردمندی هاست؛ البته با زبانی شیرین و محکم و با روالی امیددهنده و گاه با چاشنی طنز.

آخرین اثری که از این دوست و همراه قدیمی خوانده ام، کتاب: «ته خیار» بود که مجموعه قصه ای است متفاوت با آثار پیشینش.

این قصه ها بر اساس خاطرات و دیده ها و شنیده ها و مشاهدات دوران کودکی و نوجوانی نویسنده است که برخی از این قصه ها رنگ و بوی فلسفی به خود گرفته اند و از این نظر بیشتر قصه های این مجموعه مناسب بزرگسالانند، اما خواندن آنها برای نوجوانان هم خالی از لطف نیست.

دلم می خواست در فرصتی مناسب تر، مطلبی درخور هوشنگ مرادی کرمانی بنویسم، ولی این مختصر را بنا بر وظیفه نگاشتم.

درود بر او و نویسندگانی که برای پیشرفت ادبیات کودک و نوجوان در ایران پیشقدم بودند و زحمت ها کشیدند و می کشند.