هیچ گاه دوست نداشته ام درباره موضوعی غیر از حوزه تخصصی و علایقم بنویسم، ولی گاه شرایطی پیش می آید که ندای وجدان آدم را رها نمی کند و مگر می شود در برابر این صدای قدرتمند و کوتاه نایستاد؟ گاهی می گویم ای کاش این ندا نبود که نه این همه وقت از خودم گرفته می شد و نه وقت دوستان عزیز را به خواندن این نوشته ها می گرفتم.

این روزها داستان کشته شدن دختری به نام رومینا اشرفی بر سر زبان هاست که به لطف دوست مرد و در حقیقت رباینده اش، عکس و تصویر او در فضای مجازی می چرخد و در استوری و صفحه شخصی بسیاری از مردان می درخشد؛ به نوعی که اگر کسی مطلب ذیل آن را نخواند و به آن عکس های خندان خیره شود، فکر می کند با جشنی شاد روبه رو است. شاید هم جشن است، اما جشن زن کشان.