هرچند برخی نگران شیوه آموختن مهارت «نه گفتن» برای آحاد جامعه هستند، اما مراجعان به ادارات و سازمان های دولتی، شاید چنین نگرانی ای را برای جامعه ایرانی نداشته باشند، زیرا به صریح ترین لهجه های ممکن، قاطعانه ترین «نه»ها را شنیده اند و شاید در ضمیر ایشان تفکری چون ابر عبور می کند که روزگاری باید «آری گفتن» را نیز به ماموران دولتی و موسسات عمومی آموخت. یکی از تجربه های مشترک شهروندان، شنیدن «نه»های محکم و قاطع در پاسخ به درخواست ایشان به منظور دسترسی به مکاتبات اداری و مطالعه پرونده های ادرای است؛ تجربه ای که تداعی کننده آوای آمرانه و محکم مامور دولت از پشت سوراخ های شیشه کانترها و پیشخوان های