به طور کلی در سال های پس از انقلاب ایران با دو نگاه کاملا متفاوت نسبت به مسائل جهان و موضوعات داخلی مواجه هستیم. دو نگاهی که باعث شکل گیری دو گفتمان در کشور شده است و هر کدام خروجی خاصی از خود به یادگار گذاشته اند. دو نگاهی که در برخی حوزه ها 180 درجه با هم تفاوت دارند و مسیرهای متضادی را دنبال می کنند. این دو رویکرد در دهه های گذشته همواره با هم در تقابل بوده اند و هر کدام از طرفداران این دو رویکرد نیز تلاش می کنند گفتمان مورد نظر خود را در اتمسفر عمومی کشور جاری و ساری سازند. طبیعی است که در سال های ابتدایی انقلاب، برخی رویکردهای رادیکال شکل بگیرد و  برخی افراد و جریانات بدون توجه به