یک-  زبان سیاسی امروز ما زبان هرز و هرزه ای است، زبان گستاخ و خشنی است، زبانی است که زبان دانی نمی داند و نمی خواهد. زبان «نه گو» به نقد و تغییر است. این زبان دیریست که به گل نشسته است (اگر نگوییم از آغاز در گل بوده است) و کسی ثمری از آن نمی بیند. از این درخت بی ریشه زبان سیاسی، میوه های گندیده می روید. این زبان چون گلی است وحشی که محکوم به بی آبی و محروم از مراقبت و حمایت در برابر خار و خاربن، در میانه صحرایی افتاده در سایه و بی بهره از نور، دچار زوال و سترونی و احتضار شده است. شاید هم گیاه و شاخه ای نوزاد است که هنوز گل نداده است، چه رسد به آنکه برکات بالقوه اش را عطا کند. شاید هم زیادی