آرشیو پنجشنبه ۳۰ فروردین ۱۴۰۳، شماره ۸۴۴۱
فرهنگی
۱۵
تجسمی

در چیدمانی در موزه هنرهای معاصر صورت گرفت : تلنگری برای فاجعه نسل کشی در غزه

سعیده احسانی راد

«ده هزار جهان»، عنوان نمایشگاهی است که به یاد کودکان مظلوم غزه در موزه هنرهای معاصر برپا شده است. در این چیدمان نمایشگاهی 10 هزار مجسمه کودک به همت حسین ونکی و ابوذر ونکی در اعتراض به سکوت مدعیان حقوق بشر مقابل جنایات رژیم کودک کش صهیونیستی در غزه طراحی شده است.

ابوذر ونکی، مجسمه ساز در ارتباط با جزئیات برپایی چیدمان «ده هزار جهان» که با همکاری پدرش حسین ونکی صورت گرفته است به خبرنگار ایران می گوید: کاری که انجام دادیم سفارشی نبود. از آغاز جنگ غزه با توجه به دغدغه ای که در ارتباط با کودکان داشتیم به فکر برپایی این چیدمان بودیم. اول بنا بود 5 قطعه بسازیم اما هر چه جنگ طولانی می شد با شمار افزایش قربانیان در سه ماه جنگ تعداد قطعات ساخته شده به 10 هزار رسید. وی درباره روند ساخت مجسمه ها توضیح می دهد: این چیدمان حاصل یک ماه کار فکری و پژوهشی و 50 روز کار اجرایی و ساخت است.در طول یک ماه 97 قالب سیلیکونی از یک پوزیشن کودک ساخته شد و این کاملا تعمدی بود تا نشان دهیم هیچ انسانی در جهان مشابه ندارد. به متریال های زیادی فکر کردیم اما با انتخاب گچ و به دلیل شکننده بودن و سفیدی، در زمان ساخت مجسمه ها امکان نداشت یک بچه سالم از قالب بیرون بیاید، حتی اگر بچه ای سالم از قالب بیرون می آمد از 100 یا 50 تا یکی از آنها از دستمان می افتاد و دست و پایش می شکست یا وقتی آنها را در جعبه می گذاشتیم بعضی از مجسمه هایی که زیر بودند از وزن مجسمه های بالایی دست و پایشان می شکست.

ونکی درباره اینکه چرا از هنر چیدمان برای نشان دادن اعتراض به کشتار غیرنظامیان استفاده کرده است، می گوید: چیدمان، رسانه ای است که از دهه 50 و 60 میلادی در فضا دست اندازی کرد. قبلا اثر روی پایه یا دیوار بود و کادر شکل بسته داشت، چیدمان کاری کرد تا اثر و فضا گفت و گو داشته باشند و اثر به فضا دست اندازی کند، متعاقبا فضا به اثر؛ بنابراین این خودش یک تعامل بود تا چیدمان در محیط های بزرگ به وجود آید و مردم کنار اثر راه می روند و آن را می بینند. چیدمان 10 هزار جهان هم در دل شهر به نمایش درآمد تا زندگی کند و بر محیط اثر بگذارد.

هر چالش به مثابه یک کودک

ونکی معتقد است قساوت بشری یک اعتراض می خواهد و ما این کار را با چیدمان نشان دادیم. چالش کشتار کودکان در غزه به ما بی ربط نیست، اگر هر چالش را به مثابه یک کودک در نظر بگیریم یا باید رنج چالش را به جان بخریم یا حلش کنیم و نهایتا حضانتش را بر عهده بگیریم. هر کدام از این کودکان برای ما یک چالش هستند. ما با این چیدمان حضانت چالش را بر عهده گرفتیم.

نمایشگاهی ناظر به یک نسل کشی تاریخی

محمد خراسانی زاده، مدیرکل هنر های تجسمی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز در بازدید از نمایشگاه می گوید: مضمون انتخاب شده بر مبنای پیشنهاد دو هنرمند و ناظر به یک نسل کشی تاریخی بود که همه انسان ها با دیدن و شنیدنشان قلبشان به درد می آید. اکنون شاهد هستیم کودکان غزه تنها به جرم فلسطینی بودن توسط دژخیمان رژیم صهیونیستی به خاک و خون کشیده می شوند.بیش از 30 هزار کشته در فلسطین طی 6 ماه گذشته ثبت شده است که نیمی از آنها زنان و کودکان هستند. به تعبیر قرآن کریم، بای ذنب قتلت...

وی ادامه می دهد: امیدوارم این چیدمان تلنگری برای شمار محدودی از افراد جامعه که نسبت به فجایع انسانی غزه بی تفاوت هستند باشد تا بیندیشند و ببینند قرار است در کدام سوی تاریخ بایستند، سمت ظالم یا مظلوم؟گفتنی است نمایشگاه چیدمان 10 هزار جهان تا 30 فروردین ماه برپاست و اگر درخواستی باشد، این نمایشگاه در شهرها یا کشورهای دیگر به نمایش درمی آید.

برش

بیانیه چیدمان (ده هزار جهان)

این کودکان سفید و در صلح آرمیده برای چه کسی می توانند خطرناک باشند؟اما انگار جهت نوار زرد به سمت داخل است؟! پس گویی این کودکانند که نباید پا به بیرون از این مستطیل بگذارند چون خطر آنها را سخت تهدید می کند! مگر بیرون از این مستطیل چه کسانی بجز ما تماشاچیان حضور دارند؟ مایی که دلمشغول تماشا هستیم، مایی که خواندن می دانیم، سواد داریم و قادریم تمام جهان و هر چه در آن هست را به شمارش بکشیم! مایی که قرار است به عنوان بزرگسال سرنوشت این کودکان را رقم بزنیم و به آنها آموزش دهیم از این پس به جای گریستن، زبان بیاموزند و چون ما سخن بگویند! ما بالغان! که دیگر خود کودک نیستیم و به هر چنگ و دندانی از آب و گلش به درآمدیم! مایی که به خود غره ایم که دیگر جهان را از زیر نمی نگریم و دیگران بلندتر از ما نیستند! مایی که به جایی رسیده ایم و کسی شده ایم! مگر قرار نیست بیرون از این مستطیل، واژه امنیت را ما برای اینان معنا کنیم؟ مگر قرار بر این نبود جهانی که ما بالغان ساخته ایم امن تر از جهان گذرا و بی ثبات این کودکان باشد؟ پس چرا اینقدر سکوت؟ این حجم از سکوت متعلق به کدام جهان است؟ جهانی سوم به نام مصلحت؟ ما بالغان می خواهیم با این سکوت، امنیت جهان بیرون را برای این کودکان فراهم کنیم؟ آیا 13 هزار کودک قربانی در جنگ غزه، دستاورد چشمگیری برای این سکوت نیست؟!فریادشان را بشنویم که می گویند:«با شما صاحبان اندیشه، ثروت و قدرت هستیم که جملگی سودای پدر بودن دارید و با شما فعالان و حامیان حقوق بشر که سودای مادر بودن دارید! بنگرید که این بار هم ما کودکان جهانیم که قربانی این نبرد بی پایان شما والدان ناکام خواهیم بود.» پیشنهاد می کنیم به داخلشان بروید تا وزن این پرچم صلح را که ما با سکوت بلوغ آمیزمان بر شانه های این کودکان نهاده ایم کمی احساس کنید! با بین کودکان بودن! با کودک شدن! با بازگشت به کودکی خویش!