Researcher Bulletin of Medical Sciences
Volume:9 Issue: 6, 2005

هر سال حدود 1.9 میلیون نفر از 140 کشور جهان و 94 هزار نفر از ایران جهت مراسم حج تمتع به کشور عربستان سفر می کنند. بروز گسترده علایم عفونت های تنفسی در زائرین، یکی از مشکلات جدی زائرین و سازمان های پزشکی حج در سالهای اخیر بوده به طوری که به کارگیری اقدامات مناسب جهت پیشگیری و یا کنترل این علایم، از ضروریات مدیریت برنامه ریزی برای حج محسوب می شود. این مطالعه با هدف تعیین رابطه واکسن آنفلونزا با بروز علایم شبه آنفلونزا و شکایات مرتبط با عفونت های دستگاه تنفسی در بین زائرین ایرانی حج تمتع سال 1382 انجام گرفت.
این مطالعه به صورت هم گروهی (Cohort) و بر روی 406 نفر که شامل، 203 نفر گروه واکسینه شده (مورد) و 203 نفر گروه واکسینه نشده (شاهد)، در بین شش کاروان اعزامی از شهرستان تهران، قم، سمنان، مهدی شهر و شهریار بودند، اجرا گردید. داده ها در ایام حج به صورت روزانه و براساس معاینه پزشک و شکایتهای زائرین و سپس طی یک ماه پس از بازگشت زائرین به صورت هفتگی و به وسیله تلفن توسط پزشکان کاروان ها جمع آوری شد و با استفاده از آزمون های Mann- Withney و Chi-Square وt-test مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
در گروه مورد میانگین تعداد روزهای ابتلا به علایم سرفه، گلودرد و گرفتگی بینی به ترتیب 1.2، 0.5 و 0.4 روز کاهش داشت. میانگین دفعات ابتلا به سرفه از 1.4 به 1.3، سردرد از 0.8 به 0.7، آبریزش بینی از 1.2 به 1 و گرفتگی بینی از 1 به 0.8، کاهش نشان داد که فقط در مورد گرفتگی بینی بین دو گروه، تفاوت معنی دار آماری وجود داشت (p<0.02). شدت علایم سردرد، گرفتگی بینی، گلودرد و سرفه در واکسینه شده گروه مورد حدود 3 تا 7 درصد کمتر از گروه شاهد بود. همچنین 3 تا 9 درصد زائرین گروه مورد، کمتر از گروه شاهد به این علایم دچار شده بودند که تنها در مورد گرفتگی بینی این تفاوت از لحاظ آماری معنی دار بود (p<0.05). درنهایت کارآیی واکسن آنفلونزا در پیشگیری از ابتلا به بیماری شبه آنفلونزا 20% بدست آمد.
نتیجه گیری و توصیه ها: تزریق واکسن آنفلونزا در کاهش بروز علایم شبه آنفلونزا در زائرین ایرانی حج تمتع سال 1382 کارآیی اندکی داشت. شاید بتوان عدم همخوانی 80% ویروسهای در گردش ایام حج با واکسن آنفلونزا را از علل این موضوع دانست. با عنایت به جنبه های اقتصادی و اجتماعی موضوع پیشنهاد می شود، ایمن سازی با واکسن آنلونزا فقط در آن دسته از زائرین که در معرض خطر بالای عفونت های دستگاه تنفسی قرار دارند، انجام شود.

علاقه به استفاده از رژیم سیتارابین با دوز بالا به عنوان رژیم تحکیمی در فاز پس از بهبودی نسبی در مبتلایان به AML وجود دارد. استفاده از این رژیم در مطالعات گوناگون و همچنین عدم استفاده از آن در مراکز درمانی ایران، سبب انجام این مطالعه جهت مقایسه نتایج دو روش درمانی سیتارابین با دوز بالا و دوز بالا استاندارد در فاز تحکیمی شد.
این مطالعه به صورت یک کارآزمایی بر روی 39 بیمار مبتلا به AML که پس از دریافت رژیم القایی 3+7 به فاز نهفته کامل رفته بودند، انجام شد. بیماران در فاز تحکیمی به طور تصادفی به دو گروه گواه (3+7) و گروه تجربی (HDAR) تقسیم و درمان شدند. بیمارانی که AML(M3)، AML ثانویه یا سابقه میلودیسپلازی داشتند، وارد مطالعه نشدند. تشخیص AML با آسپیراسیون بیوپسی مغز استخوان انجام می شد و در صورت سلولاریتی 50% و بیش از 30% میلوبلاست تحت درمان قرار گرفتند. سپس تاثیر رژیم ها بر طول عمر، مدت عود و نیز عوارض، مقایسه و مورد قضاوت آماری قرار گرفت.
طی مدت بررسی تعداد 39 بیمار که شامل 19 نفر گروه تجربی و 20 نفر گروه گواه بودند، وارد مطالعه شدند. در طی یک پیگرد متوسط 36 ماهه، طول عمر بیماران گروه تجربی کمتر از گروه گواه بود ولی این اختلاف معنی دار نشد. طول عمر 2 ساله برای گروه تجربی، 10% در مقابل 23% برای گروه گواه بود. متوسط طول فاز نهفته (DFS) و طول عمر متوسط (MS) در گروه تجربی و گروه گواه به ترتیب 11 ماه، 14 ماه در مقابل 14 ماه و 19.8 ماه بود. از لحاظ بروز عوارض هماتولوژیک، نورولوژیک، چشمی و کبدی تفاوت قابل ملاحظه ای بین دو گروه دیده نشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: استفاده از رژیم HDAC در بخش های مراکز درمانی قابل انجام و امکان پذیر بوده و عوارض آن مشابه رژیم سیتارابین با دوز استاندارد 3+7 به عنوان رژیم درمانی در فاز تحکیمی بیماران مبتلا به لوسمی حاد میلوییدی می باشد. هر چند طول عمر متوسط، طول عمر عادی از بیماران (DFS) و عاری از عود (RFS) حاصل از این رژیم 3+7 ارجحیتی نداشت. به هر حال استفاده از این رژیم را تعداد بیشتری از بیماران برای بررسی نتایج آن در زیر گروه بیماران AML با سیتوژنتیک مطلوب توصیه می کنیم.

ویروس هپاتیت (HEV) E به عنوان شایع ترین عامل هپاتیت حاد ویروسی (non -A.B or C) شناخته شده است. انتقال این نوع ویروس در کشورهای در حال توسعه بیشتر از طریق مدفوعی- دهانی و توسط آب آشامیدنی آلوده صورت می گیرد. باتوجه به این که بیماران همودیالیزی مزمن، در معرض خطر مواجهه با عفونت های ویروسی می باشند، به همین دلیل امکان انتقال ویروس هپاتیت E در این گروه از بیماران افزایش می یابد. این مطالعه به بررسی سرواپیدمیولوژی عفونت هپاتیت E در بیماران همودیالیزی شهر تبریز می پردازد.
این بررسی به صورت مقطعی (Cross-Sectional) بر روی تمام بیماران همودیالیزی مزمن شهر تبریز در شهریور 1383 صورت گرفت. نمونه های خونی بیماران جهت آزمایش آنتی بادی TgG ضد هپاتیت E به روش EIA، جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل آماری با استفاده از آزمونهای t، مربع کای (دقیق فیشر) با قبول مرز معنی داری P<0.05 انجام شد.
از 324بیمار، 190 نفر مرد و 134 نفر زن با میانگین سنی (±انحراف معیار) 15.1±53.5 سال بودند. متوسط طول مدت همودیالیز 37.7 ماه و شیوع کلی سرمی هپاتیت E، (%95CI:%4.6-%10.6)74% محاسبه شد. 15 مورد (4.6%) از بیماران HBS Ag+ و 66مورد (20.4%) HCVAb+ بودند. هیچ ارتباطی معنی داری بین متغیرهای دموگرافیک و عفونتهای ویروسی منتقله از خون با مثبت بودن هپاتیت E وجد نداشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: در این مطالعه شیوع سرمی بالا مطرح کننده این موضوع است که: تحقیقات بیشتر و وسیع تری در گروه خاص و وبا توجه به عوامل خطر موجود، در سطح کشور لازم است.

طی سال های اخیر مطالعات فراوانی بر روی نقش نیتریک اکساید در نارسایی حاد کلیوی انجام شده است. در مطالعه قبلی تغییرات آنزیم های لاکتات دهیدروژناز و آلکالن فسفاتاز در نفروتوکسیسیتی ناشی از جنتامایسین و اثر سیستم نیتریک اکساید بر آن بررسی گردید. در مطالعه حاضر تغییرات عملکردی و هیستولوژی کلیه ها در اثر مهار با تحریک نیتریک اکساید سنتاز در نارسایی حاد کلیوی ناشی از جنتامایسین مورد بررسی قرار گرفته است.
کلیه موش های صحرایی نر نژاد Sprague-Dawley به صورت مجزای in situ به مدت 90 دقیقه پرفیوزه شد. به منظور اندازه گیری میزان فیلتراسیون گلومرولی (GFR)، اینولین به مایع پرفیوژن اضافه گردید. سمیت سلولهای توبولی به وسیله اندازه گیری ان- استیل- بتا- دی- گلوکزآمینیداز (NAG) در ادرار بررسی شد. در پایان آزمایشات به منظور فیکساسیون، کلیه ها در محلول فرمالین 10% گذاشته و لامهای تهیه شده جهت بررسی تغییرات بافت شناسی توسط میکروسکوپ نوری مورد مطالعه قرار گرفت. حیوانات در چهار گروه (هر گروه حاوی هفت موش) دسته بندی شدند: در گروه کنترل، کلیه ها بدون دریافت هیچ دارویی فقط با مایع تیرود پرفیوزه شدند. گروه دوم در دقیقه 15 پرفیوژن جناتامایسین (0.5 میلی گرم در میلی لیتر)، گروه سوم در زمان فوق جنتامایسین با همان مقدار همراه L-arginine دو میلی مول در لیتر و در گروه چهارم در همان زمان جنتامایسین با مقدار قبلی همراه (L-NAME) یک ممیز صفر یک میلی مول در لیتر دریافت کردند.
L-arginine از افزایش فعالیت آنزیم NAG در ادرار و کاهش GFR ناشی از جنتامایسین پیشگیری کرد، در حالی که L-NAME این تغییرات را تشدید نمود. در بررسی های بافت شناسی در کلیه های گروه گیرنده جنتامایسین علایم واضحی از صدمات سلولی دیده شد که این صدمات در گروه گیرنده جنتامایسین + L-NAMEشدیدتر بود. در گروه گیرنده جنتامایسین + L-arginine تمایلی جهت محافظت نسبی از صدمات و حفظ شکل ظاهری بافت وجود داشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: نیتریک اکساید می تواند در بهبود عملکرد و هیستولوژی در نارسایی ناشی از جنتامایسین نقش داشته باشد.

عفونت های بیمارستانی تهران شایع هستند. آنتروکوک ها در بین باکاری های گرم مثبت مهمترین عامل عفونتهای دستگاه ادراری بوده و بیشترین فراوانی را به خود اختصاص داده اند. اهداف این تحقیق تعیین فراوانی گونه های مختلف آنتروکوک در دو بیمارستان تهران و نیز میزان مقاومت آنها نسبت به آنتی بیوتیکها مورد استفاده بر علیه این دسته از باکتری ها بوده است.
دراین تحقیق تعداد 339 سویه آنتروکوک که از بیماران بستری و سرپایی در دو بیمارستان تهران (شهید لبافی نژاد و شهید چمران) جدا شده بودف مورد بررسی قرار گرفت. کلیه سویه ها با استفاده از آزمایشات باکتریولوژی و PCR شناسایی شده و الگوی مقاومت دارویی آنها با استفاده از روش کربی بائر نسبت به آنتی بیوتیکهای پنی سیلین، آمپی سیلین، نیروفورانتویین، ایمی پنم، کلرامفنیل، ونکومایسین، تیکوپلانین، نوپرستین/ دالفوپرستین و لینه زولید تعیین گردید. همچنین ازروش رقتی جهت تعیین MIC آنتی بیوتیکهای جنتامایسین، استرپتومایسین (در سویه های مقاوم به غلظت های بالا آمینوگلیکوزیدها) و آمپی سیلین (بر روی سوی های آنتروکوکوس فسیوم) استفاده شد.
از 339 سویه آنتروکوکی، 273 سویه (77.5%) به گونه فکالیس و 66 سویه (22.5%) به گونه فسیوم تعلق داشت. سویه های آنتروکوکوس فکالیس و آنتروکوکوس فسیوم به ترتیب در مقاوم بودن نسبت به آنتی بیوتیکهای، آمپی سیلین (13% در برابر 77%)، پنی سیلین (14% در برابر 95%) سیپروفلوکساسین (57% در برابر 80%)، نیتروفورانتویین (18% در برابر 54%)، ایمی پنم (3% در برابر 83%) و کلرامفنیکل (5% در برابر 20%) اختلاف چشمگیر داشتند. تمام سویه های آنتروکوکوس فکالیس (273 سویه) به ونکومایسین و لینه زولید (Linezolid) حساس بوده ولی میزان مقاومت به ونکومایسین در میان سویه های آنتروکوکوس فسیوم طی این تحقیق از 5% به 10.6% افزایش یافته است. در حالی که این سویه ها به کینوپرستین/ دالفوپرستین (Quinoprestin/ dalfoprestin) حساس باقی مانده اند. با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمر از (PCR) فنوتیپ تمام سویه های آنتروکوکوس فسیوم مقاوم به ونکومایسین از نوع vanA تعیین شد. تمامی این سویه ها به تیکوپلانین (Teicoplanin) مقاوم بودند. نتایج بدست آمده در هر مورد با اطلاعات مربوط به سویه های استاندارد مطابقت می نمود. میزان مقاومت نسبت به غلظت های بالای جنتامایسین (HLGR) در هر دو گونه فکالیس (42.4%) و فسیوم (60%) در طی این بررسی، افزایش نشان می دهد.
نتیجه گیری و توصیه ها: با افزایش فراوانی سویه های HLGR، اثر سینرژی جنتامایسین با گلیکوپپتیدها وبتالاکتام ها مهار گردیده و امر درمان با مشکل مواجه گردیده است. داروی لینه زولید (Linezolid) و کینوپریستین/ دالفوپریستین توانایی مقابله به سویه های انتروک فسیوم مقاوم به چند دارو از جمله سویه های مقاوم به گلیکوپپتیدها را در ایران داشته در حالی که مصرف تیکوپلانین در کشور با توجه به حضور ژن های کلاستر vanA قابل تامل می باشد.

تغییرات در زنجیره گلیکوکونجوگیت های سطح سلولی، در واکنش ها و تمایزات سلولی و دیگر پدیده های تکاملی اعضای جنینی تاثیرپذیری داشته و در این نوع قند انتهایی موجود در زنجیره های گلیوکونجوگیت ها، در تکامل جنینی نقش مهمی را ایفا می کند. هدف از بررسی حاضر مشخص نمودن نوع قندهای انتهایی موجود در این زنجیره ها طی روزهای مختلف تکاملی با کاربرد مواد لکتینی می باشد.
روش لیکتن هیستوشیمی با به کاربردن تعدادی از لیکتن های کونژوگه شده به وسیله HRP انجام گردید. در این رابطه تعداد 212 عدد از بافت های جنینی و نوزادی موش پس از فیکساسیون با محلولB4G و آماده سازی معمول بافتی با ضخامت 5 میکرومتر به صورت Serial selection تحت برش قرار گرفت. سپس جهتت مشخص نمودن نمونه های مطلوب با روش هماتوکسیلین و ائوزین رنگ شدند.
واکنش سلول های ناحیه مرکزی غده فوق کلیوی جنین 16 روزه در برابر، لکتین OFA و لکتین های UEA1 و LTA به ترتیب، زیاد (+4) متوسط (+3) بود. این واکنش در سلول های نوزاد سه روزه در برابر، لکتین UEA1 و لکتین OFA و LTA به ترتیب کم (+2) و اندک (+) بود. سلول های جنینی و نوزادی در برابر لکتین های VVA و GSA1-B4 فاقد واکنش بودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج این بررسی نشان می دهد که در این روند یعنی، زمان واکنش پذیری با لکتین های (LTA) Lotus Tetragonolobus Agglutinin, (OFA) Orange Fungus, Agglutinin و (UEA1) Ulex Europeus Agglutinin1 پیشنهاد کننده این یافته می باشد که گلیکوکونجوگیت های دارای فوکوز در مسیر مهاجرتی سلول های نورال کرست به ناحیه مرکزی غدد فوق کلیوی و تبدیل آنها به سلول های کرومافینی، دارای نقش تعیین کننده می باشند.

با توجه به اهمیت تداوم تغذیه با شیرمادر و الگوی متفاوت آن در مطالعات گوناگون، این مطالعه بر روی کودکان 6-2 ساله تحت پوشش مراکز بهداشتی درمانی شهر زاهدان در سال 1380 انجام شد.
این مطالعه با استفاده از داده های موجود (Existing Data) انجام گرفت. پرونده 2007 کودک 6-2 ساله با روش نمونه گیری تصادفی چندمرحله ای در سال 1380 انتخاب و مدت تداوم تغذیه با شیرمادر و ارتباط آن با برخی عوامل مثل سن مادر، میزان تحصیلات و شغل والدین، جنس، رتبه تولد، وزن زمان تولد و سن شروع غذای کمکی کودک بررسی شد.
میانگین مدت تغذیه با شیرمادر 6.2 ± 18.09 ماه بود. 99% مادران در بدو تولد به کودک خود شیر می داده اند. این رقم در سنین 24 و 18، 12، 6 ماهگی به ترتیب 2% و 54.4%، 7.81%، 91.6% بود. سن مادر، سن شروع غذای کمکی، رتبه تولد و وزن زمان تولد کودک با میزان تداوم تغذیه با شیرمادر رابطه معنی داری و شغل والدین، میزان تحصیلات والدین، جنس کودک و نوع زایمان با میزان تداوم تغذیه با شیر مادر ارتباط معنی داری نشان نداد. همچنین در این مطالعه مشخص شد که رفتار تداوم شیردهی نسبت به چهار سال قبل کاهش معنی داری داشته است.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به ویژگی های مادرانی که در معرض خطر ترک سریع تر شیردهی می باشند، لازم است برای حفظ و افزایش طول تداوم شیردهی برنامه ریزی صورت گیرد.

نازایی یک مشکل مهم بهداشت باروری است. پدیده باروری تحت تاثیر عوامل فیزیولوژیک و دارای جنبه های روانی- اجتماعی بوده که باعث می شود این پدیده را در قلمرو علوم پزشکی و علوم رفتاری و اجتماعی قرار دهد. این مطالعه به منظور مقایسه وضعیت روانی- اجتماعی زنان نابارور و بارور در مراجعین به چند مرکز بهداشتی درمانی شهر تهران صورت گرفت.
این مطالعه به روش مورد- شاهدی و با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس و بر روی 62 زن نابارور و 63 زن بارور از سه مرکز- بیمارستان های شریعتی، میرزاکوچک خان و مرکز پزشکی صارم- صورت گرفت. زنان در دو گروه از نظر سن، زبان مادری (شاخصی از نژاد)، تحصیلات، شغل و مدت ازدواج مشابه انتخاب شدند. به منظور بررسی ناباروری با رضایت مندی از ازدواج و وضعیت روانی- اجتماعی در ابعاد بهزیستی، پرسشنامه ای در سه بخش شامل مشخصات فردی بهزیستی (بر مبنای پرسشنامه دینر 1985) و رضایت مندی از ازدواج (اشنایدر 1997) مورد استفاده قرار گرفت. این پرسشنامه بارها توسط محققین مختلف برای جمعیت ایرانی بکار رفته و از اعتبار بالایی برخوردار می باشد. جهت پایایی از ضریب آلفا کرونباخ استفاده شد.
میانگین نمرات میزان بهزیستی و رضایت مندی از ازدواج در دو گروه اختلاف معنی داری نشان نداد. وضعیت بهزیستی اکثریت زنان نابارور و بارور در حد مطلوب و در مورد رضایت مندی از ازدواج، اکثریت در دو گروه دچار مشکلاتی بودند. وضعیت روانی در دو گروه، تفاوت معنی داری نداشتند.
نتیجه گیری و توصیه ها: وضعیت روانی اجتماعی در بعد بهزیستی و رضایت مندی از ازدواج تفاوتی در دو گروه زنان بارور و نابارور نداشت. پیشنهاد می شود، زوج های نابارور در کنار اقدامات درمان نازایی، مشاوره های روحی- روانی جهت تقویت روابط زناشویی انجام دهند. مطالعات وسیع تر جهت بررسی افسردگی و اضطراب در زوجین نابارور ضروری به نظر می رسد.

از سال 1970 فلاپ Volar V-Y Advancement به طور معمول برای ترمیم قطع شدگی نوک انگشتان دست مورد استفاده قرار می گیرد. در این نوع فلاپ برای قطع شدگی های از وسط ناخن و عرضی نوک انگشتان مفید است. در مورد حس قسمت فلاپ شده در نوک انگشتان با این روش اختلاف نظراتی وجود دارد. این مطالعه به منظور تعیین حس قسمت فلاپ شده به دنبال عمل ترمیمی Volar V-Y Advancement در مراجعین به بیمارستان 15 خرداد طی سال 1382 انجام گرفت.
این مطالعه 60 بیمار تحت عمل جراحی با فلاپ Volar V-Y Advancement قرار گرفتند. بعد از انجام عمل فلاپ، بیماران در دوره ای 3 تا 15 ماهه از لحاظ حس سطحی (ligh)، تحمل سرما و افتراق حس بین دو نقطه از یکدیگر static two point discrimination (2 P.D). در محل فلاپ و مقایسه آن با دو دست سالم، تحت بررسی قرار گرفتند.
این مطالعه بر روی 60 بیمار که شامل 42 مرد و 18 زن با میانگین سنی 25 سال (حداقل 9 و حداکثر 68 سال) بودند، انجام شد. شایع ترین انگشت درگیر انگشت سوم با تعداد 24 نفر و حس سطحی در 36 بیمار حالت Dysesthesia و Hypoesthesia را داشت. عدم تحمل به سرما در 24 بیمار (40%) و متوسط 2-P.D. بیماران 8 میلی متر محاسبه گردید. در ضمن حس فلاپ در سنین پایین، بهتر از سنین بالاتر بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: حس فلاپ Volar V-Y Advancement در نوک انگشتان دست برای اکثر بیماران به حالت طبیعی برنمی گردد، پس در مواردی که نیاز به حس دقیق وجود دارد، بهتر است که از روش های دیگر ترمیم استفاده گردد.

یکی از مشکلات شایع دوره نوزادی و شایع ترین علت بستری نوزادان در هفته اول زندگی، زردی است که در 60% نوزادان ترم و 80% نوزادان نارس دیده می شود. در حال حاضر با توجه به ترخیص زودرس مادر و نوزاد بیمارستان، امکان تشخیص سریع زردی نوزاد کمتر شده و در نتیجه پژوهشگران به دنبال روش هایی هستند که بتواند نوزادان در معرض خطر را از قبل شناسایی نمایند. یکی از این روش ها، تعیین میزان بیلی روبین بندناف است. این تحقیق به منظور تعیین کارایی مقدار بیلی روبین بندناف در تشخیص زردی پاتولوژیک (بیلی روبین سرمی روز سوم برابر یا بیش از 14 میلی گرم در دسی لیتر) انجام شد.
این مطالعه به روش تشخیصی Diagnostic test پس از کسب موافقت والدین، بر روی 637 نوزاد ترم که با وزن بالای 2500 گرم، بدون علایم؛ اکیموز، سفالوهماتوم، سپتی سمی، پارگی طولانی مدت کیسه آب و با آپگار دقیقه اول و پنجم بالای 7 به طریقه واژینال یا سزارین متولد شدند، صورت گرفت. نمونه های خون بندناف برای تعیین گروه خونی (ABO) و G6PD و نمونه خون روز سوم جهت اندازه گیری بیلی روبین انجام شد.
در مجموع 637 نوزاد مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین میزان بیلی روبین بندناف 0.69±1.69 میلی گرم در دسی لیتر بود. 12% نوزادان در روز سوم تولد زردی پاتولوژیک داشتند. ارتباط بین مصرف اکسی توسین با زردی پاتولوژیک، معنی دار بود (P<0.05). بیلی روبین بندناف کمتر و مساوی 3 میلی گرم در دسی لیتر قادر بود، 92.4% نوزادانی را که نیازمند درمان نبودند را شناسایی نماید.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به یافته ها فوق به نظر می رسد که بیلی روبین بندناف قادر به شناسایی نوزادانی که در خطر زردی پاتولوژیک هستند، نمی شود. ولی بیلی روبین کمتر و مساوی 3 میلی گرم در دسی لیتر 92.4 نوزادانی را که دچار زردی پاتولوژیک نمی شوند، را شناسایی می نماید.بنابرین توصیه می شود مطالعات گسترده تر در زمینه روش های دیگر شناسایی سریع زردی نوزادان انجام شود.