مجله علمی پزشکی جندی شاپور
سال هشتم شماره 2 (پیاپی 61، تابستان 1388)

فراهم آوردن راهنمایی قابل تجدید نظر در خصوص چگونگی استفاده از داروهای ضد ویروس به منظور درمان بیماران مبتلا و همچنین پروفیلاکسی دارویی در برابر عفونت با ویروس آنفلوانزایH1N1) A (با منشاء خوکی. این راهنما، نحوه برخورد دارویی با بیماران قطعی، موارد متحمل یا مشکوک و همچنین موارد تماس نزدیک با عفونت آنفلوانزای با منشاء خوکی را شامل شود.

سرفه مزمن در کودکان ممکن است به عفونت توکسوکارا نسبت داده شود. مطالعات قابل توجهی در خصوص این عفونت در اهواز و حتی ایران صورت نگرفته است، از این رو مطالعه حاضر با هدف تعیین شیوع سرمی توکسوکارا در کودکان دبستانی مبتلا به سرفه مزمن در شهرستان اهواز انجام شد.
در یک مطالعه مقطعی توصیفی تست پوستی توبرکولین در شهرستان اهواز از 4206 کودکی که به روش خوشه گیری دو مرحله ای و به طور تصادفی انتخاب شده بودند انجام پذیرفت. کلیه کودکان مبتلا به سرفه مزمن(به مدت دوهفته یا بیشتر) ازنظر آنتی بادی علیه توکسو کارا مورد مطالعه قرار گرفتند. ابتدا شمارش مطلق ائوزینوفیل ها انجام شد(تعداد بیش از 500 در میکرو لیتر را ائوزینوفیلی و تعداد بیش از 1000در میکرولیتر را هیپر ائوزینوفیلی تلقی کردیم). در مرحله بعد از کودکان دارای ائوزینوفیلی و هیپر ائوزینوفیلی آزمایش سرمی انتی بادی ضد توکسوکارا به روش ELISA به عمل آمد. داده های بدست آمده توسط نرم افزار SPSS11.5 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
از کل 115 کودک مبتلا به سرفه مزمن29 نفر (2/25درصد) دارای ائوزینوفیلی بودند که در بین آنها 10 نفر (48/34 درصد) هیپرائوزینوفیلی داشتند. 16نفر(9/13درصد) آنتی ضد توکسوکارا داشتند. میزان فراوانی آنتی بادی توکسو کارا در کودکان دارای ائوزینوفیلی 2/55درصد و در کودکان با هیپر ائوزینوفیلی 80درصد بود. بین عفونت انگلی روده ای و توکسوکاریازیس ارتباط معناداری یافت نشد. همچنین تفاوت معنا داری در فراوانی آنتی بادی توکسوکارا بر اساس سن و جنس و محل زندگی وجود نداشت.
آنتی بادی علیه توکسوکارا در بیشتر از نیمی از کودکان مبتلا به سرفه مزمن و دارای ائوزینوفیلی وجود دارد. عفونت های انگلی روده ای ارتباطی با هیپر ائوزینوفیلی ندارند و ایمنی متقابل با توکسوکارا نشان نمی دهند.

وارشی ناشی از کاربرد داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی، موجب افزایش توجه پژوهشگران به گیاهان دارویی با اثر ضد التهابی شده است. از جمله این گیاهان توت سفید است. وجود گزارشی مبنی بر مهار تولید نیتریک اکساید، پروستاگلاندین E2 و سیتوکین ها توسط عصاره برگ توت سفید، موجب گردید که بررسی اثر ضد التهابی برگ توت سفید در این تحقیق مورد توجه قرار گیرد.
جهت تهیه عصاره هیدروالکلی برگ توت سفید از اتانول 70درصد و روش سوکسله استفاده شد. موشهای تحت آزمایش، عصاره (200،400 و600 میلی گرم بر کیلوگرم)، آسپیرین (300 میلی گرم بر کیلوگرم) و سرم فیزیولوژی(5 میلی لیتر بر کیلوگرم) را از طریق تزریق داخل صفاقی دریافت نمودند. بعد از نیم ساعت به کف پای موشها، کاراجینان یک درصد (وزنی- حجمی) از طریق زیر جلدی تزریق شد و تغییر حجم پنجه پای موش، در ساعت های اول تا پنجم بعد از تزریق کاراجینان، با استفاده از دستگاه حجم سنجی ارزیابی شد.
مقدار 200 و 400 میلی گرم بر کیلوگرم عصاره، در تمام ساعتها، تاثیر کمتری در کاهش ادم پنجه پا در مقایسه با آسپیرین داشتند.

آنزیم گلوکز-6- فسفات دهیدروژناز آنزیمی است که غشای سلولی را در برابر عوامل اکسید کننده محافظت می نماید. در افراد مبتلا به نقص شدید فعالیت این آنزیم، حساسیت بالای غشای گلوبول های قرمز نسبت به مواد اکسیدکننده می تواند منجر به آنمی همولیتیک گردد. شواهدی در دست است که از میان افراد مبتلا به دیابت تعداد زیادی به نقص آنزیم گلوکز -6- فسفات دهیدروژناز نیز دچار می باشند. هدف این مطالعه بالینی بررسی در صد بروز هایپر گلیسمی در افراد مبتلا به نقص گلوکز-6- فسفات دهیدروژناز بود.
برای انجام این تحقیق پرونده 143 فرد مبتلا به فاویسم انتخاب شدند و نمونه خون آنها جهت تایید وجود نقص گلوکز-6- فسفات دهیدروژناز از طریق انجام تست بوتلر مورد آزمایش قرار گرفت. غلظت گلوکز خون ناشتا به روش آنزیماتیک تعیین شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از جداول آمار توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون استفاده گردید.
میانگین قند خون ناشتا در کلیه افراد 35/99 میلی گرم بر دسی لیتر بود که در مقا یسه با دامنه نرمال قند خون (100-70 میلی گرم بر دسی لیتر)در دامنه نرمال قرار داشت. تعداد 86 نفر از افراد(2/60درصد) قند خون نرمال (کوچکتر یا مساوی با 100 میلی گرم بر دسی لیتر) داشتند و در 57 نفر(8/39درصد) قند خون بالاتر از حد نرمال بود (بالاتر از 100 میلی گرم در دسی لیتر). میانگین غلظت قند خون ناشتا در گروه مردان در مقایسه با گروه زنان تفاوت معناداری را نشان نداد. میانگین قند خون ناشتا ارتباط معناداری را با افزایش سن نشان نداد(05/0P>).
طبق آمار بدست آمده از این مطالعه8/39 درصد از افراد مبتلا به نقص گلوکز-6- فسفات دهیدروژناز به اختلال گلوکز ناشتا نیز مبتلا بودند لذا وجود ارتباط بین نقص گلوکز-6- فسفات دهیدروژناز و افزایش احتمال ابتلاء به دیابت مورد تایید قرار می گیرد؛ گرچه اثبات این مساله به تحقیقات بیشتری نیاز دارد.

تشنج نوزادی غالبا نشان دهنده اختلال نورولوژیک جدی نوزاد است. تشنج نوزادی به علل مختلف مانند آنسفالوپاتی هیپوکسیک- ایسکمیک، عفونت دستگاه عصبی مرکزی٬ خونریزی داخل جمجمه، ناهنجاری دستگاه عصبی مرکزی٬ اختلالات متابولیک حاد و بیماری های متابولیک ارثی اتفاق می افتد. هدف از این مطالعه تعیین علل تشنج نوزادی و ارتباط آن با سن، جنس، وزن زمان تولد و روش زایمان بود.
طی یک مطالعه مقطعی توصیفی 94 نوزاد با تشخیص اولیه تشنج نوزادی که در طی سه سال در بخش نوزادان بیمارستان امام(ره) و ابوذر اهواز بستری شده بودند مورد مطالعه قرار گرفتند و اطلاعات لازم از پرونده های آن ها ثبت گردید.
79 درصدنوزادان در 14 روز اول زندگی دچار تشنج شده بودند. انسفالوپاتی هیپوکسیک ایسکمیک 34 درصد، خونریزی داخل جمجمه 13درصد، هیپوگلیسمی10 درصد، مننژیت 6 درصد، هیپوکلسمی 3 درصد و اختلالات متابولیک ارثی 3 درصد علت تشنج نوزادی را شامل می شدند.
یافته های این مطالعه نشان داد که خفگی موقع تولد شایع ترین علت تشنج نوزادی محسوب می شود. همچنین در 31 درصد موارد هیچ علتی یافت نشد.

زمینه و هدف4:C-LDH یکی از ایزوآنزیم های لاکتات دهید روژناز است که در بافت بیضه و اسپرماتوزوا گونه های با لقاح داخلی مشاهده می شود به نظر می رسد نقش فیزیولوژیک این ایزوآنزیم در ارتباط با تولید انرژی برای حیات و حرکت اسپرماتوزوا باشد. اگزامات یکی از آنالوگ های پیروات است که در محیط آزمایشگاهی به عنوان مهار کننده رقابتی 4C-LDH در واکنش احیاء پیروات به لاکتات مشاهده شده است. در این مطالعه اثر اگزامات، مهارکننده اختصاصی ایزوآنزیم 4C-LDH به صورتIn vivo مورد بررسی قرار گرفت، با این هدف که چنانچه این ترکیب بر فعالیت آنزیم LDH-C4 اسپرم و حرکت آن در درون بدن تاثیر داشته باشد در مطالعات ناباروری مورد استفاده قرار گیرد.
در این مطالعه 20 سر موش صحرایی نر بالغ با وزن 15 ± 200 گرم در محدوده سنی 12 تا 13 هفته به چهار گروه تقسیم شدند و در قفس های جداگانه نگهداری گردیدند. یک گروه به عنوان گروه کنترل فقط سالین دریافت کردند و به سه گروه دیگر دوزهای مختلف اگزامات600، 300 و 150 میلی گرم بر کیلوگرم) روزانه به مدت 45روز به روش داخل صفاقی تزریق گردید. سپس موشها با کلروفرم کشته شده و ناحیه دمی اپی دیدیم آنها جدا گردید. درناحیه دمی اپی دیدیم چند برش ایجاد شد و قطعات اپی دیدیم در محیط کشت T6 در دمای 37 درجه سانتی گراد و 5 درصد دی اکسید کربن قرار داده شدند تا اسپرم ها خارج شوند. تحرک اسپرم ها با استفاده از Makler Chamber در گروه های دریافت کننده دارو مشخص شد و با گروه کنترل مقایسه گردید.
حرکت رو به جلو اسپرمها در گروه کنترل 8/2 3/60درصد و در گروه های دریافت کننده اگزامات با افزایش غلظت اگزامات (150، 300 و 600 میلی گرم در کیلوگرم) 4/250درصد، 9/ 1 5/ 41درصد و 2/2 19درصد مشاهده شد. در این مطالعه نتیجه گرفته شد که اگزامات به طریق درون تنی حرکت اسپرم را کاهش می دهد و کاهش حرکت با افزایش غلظت اگزامات به صورت وابسته به دوز است.

شایع ترین تومورهای مدیاستن، تومورهای عصبی هستند. تومورهای مدیاستن در سنین جوانی و میانسالی شایعتر می باشند. و در بچه ها لنفوم در مدیاستن از تومورهای شایع است. در سالهای اخیر مشاهده شده است که در اهواز در بالغین لنفوم شایع ترین تومور در مدیاستن می باشد؛ لذا بررسی انواع پاتولوژی توده های مدیاستن به مدت پنج سال انجام شد.
از سال 1382 به مدت 5 سال بیماران دچار توده مدیاستن در سه بخش جراحی از نظر سن، جنس، علائم کلینیکی، رادیوگرافی سینه، سی تی اسکن قفسه سینه، روش تهیه بافت جهت آزمایش بافت شناسی و نتایج آزمایش بافت شناسی مورد بررسی قرار گرفتند. بیشترین روش تهیه نمونه بافتی مدیاستینوتومی قدامی بوده است.
تعداد 60 بیمار مورد بررسی از نظر جنس تفاوتی نداشتند و از نظر شیوع سنی توده های مدیاستن در دهه سوم و چهارم شایع تر بوده و در مدیاستن قدامی قرار گرفته و در حدود نیمی از توده های مدیاستن، لنفوم بودند.
توده های مدیاستن بیشتر در مدیاستن قدامی قرار گرفته اند(33/78درصد). شایعترین پاتولوژی در توده های مدیاستن، لنفوم می باشد. در بیماران جوانی که با تب و سرفه و تنگی نفس و توده مدیاستن مراجعه می کنند باید به فکر لنفوم باشیم.

در این پژوهش عملکرد بیماران مبتلا به آسیب مغزی در آزمون دیداری- حرکتی بندرگشتالت در مقایسه با تصاویر رزنانس مغناطیسی(MRI) مغز آنها با افراد بهنجار بررسی شد.
جامعه پژوهش، شامل بیماران دچار آسیب مغزی بستری در بخش جراحی مغز و اعصاب بیمارستان گلستان اهواز در سال 1384 و افراد بهنجار (فاقد آسیب مغزی) بودند. نمونه این پژوهش متشکل از 60 نفر آزمودنی بود که در دو گروه 30 نفری بیماران و افراد بهنجار قرار گرفتند و به صورت نمونه گیری غیر تصادفی ساده انتخاب شده بودند. انتخاب نمونه بهنجار با استفاده از روش همتاسازی آنها با آزمودنی های بیمار انجام شد. ابزارهای مورد استفاده در این پژوهش را آزمون دیداری- حرکتی بندرگشتالت و تصاویر MRI (Magnetic Resonance Imaging)مغز بیماران تشکیل می دادند. برای تحلیل داده ها، از آزمون تی مستقل و ضریب همبستگی فای استفاده شد.
نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که بین نحوه عملکرد بیماران دچار آسیب مغزی و افراد بهنجار از لحاظ کارکرد مغزی در ترسیم اشکال آزمون بندرگشتالت از نظر تعداد و نوع خطاها با استفاده از آزمون تی گروه مستقل تفاوت های معنا داری وجود داشت. همچنین بین عملکرد بیماران در آزمون بندرگشتالت و نتیجه حاصل از تصاویر MRI مغز آنها همبستگی مثبت و معنا داری مشاهده شد. در تحلیل کیفی پروتکل های بندرگشتالت، نوع خطاهای بیماران با توجه به محل آسیب مغزی در این پژوهش، با نتایج حاصل از پژوهش های پیشین و نتایج حاصل از MRI مغز بیماران مذکور، همخوانی قابل قبولی دارد.
آزمون بندرگشتالت از ارزش تشخیصی مناسبی جهت ارزیابی آسیب مغزی برخوردار می باشد. همچنین میان نتایج حاصل از نحوه عملکرد بیماران دچار آسیب مغزی بر اساس آزمون بندرگشتالت و نتایج حاصل از تصاویر MRI مغز آنها همخوانی وجود دارد.

آفت های دهانی از جمله شایع ترین بیماری های زخمی حفره دهان می باشند. سبب شناسی های مختلفی برای ایجاد آفت مطرح است که عبارتند از: عوامل ایمونولوژیک، میکروبی، تغذیه ای و آلرژی به مواد غذائی. هدف از انجام این تحقیق اندازه گیری و مقایسه میزان آهن و فریتین سرم در بیماران مبتلا به آفت های عود کننده دهانی و افراد سالم بود.
در این تحقیق مورد شاهدی، 60 بیمار در دو گروه انتخاب شدند. گروه 1 شامل 30 نفر از بیماران مبتلا به آفتهای عود کننده بزرگ و عدم وجود بیماری سیستمیک به عنوان گروه بیماران و 30 نفر دیگر بدون ابتلا به آفتهای عود کننده و یا بیماری سیستمیک به عنوان گروه شاهد در نظر گرفته شدند در هر دو گروه آزمایش خون جهت ارزیابی سطح آهن، فریتین و TIBC سرم انجام گردید. اطلاعات کسب شده به وسیله آزمون تی آنالیز شدند.
بین میانگین آهن سرم در دو گروه کنترل و شاهد اختلاف آماری مشاهده نگردید،(1/71میلیگرم بر دسی لیتر درگروه مورد و 96/77 میلی گرم بر دسی لیتر درگروه شاهد) ولی میانگین فریتین سرم در گروه مورد بطور معناداری کمتر از گروه شاهدبود(IU99/46در گروه مورد و1/90در گروه شاهد) و میانگین TIBC سرم در گروه مورد بطور معناداری بیشتر از گروه شاهد بود.(73/358 میلیگرم بر دسی لیتر درگروه مورد و33/329 میلیگرم بر دسی لیتر در گروه شاهد) کمبودهای تغذیه ای از جمله کمبود آهن و فریتین سرم می تواند به عنوان یکی از عوامل اتیولوژیک برای آفت در نظر گرفته شود.

یکی از کمیتهای مهم تاثیر گذار در محاسبه زمان درمان در رادیوتراپی، فاکتور خروجی (Output Factors= OF) می باشد. محاسبه OF به کمک یک فرمول چند جمله ای، از اوایل سالهای 1985مورد توجه محققان قرار گرفته است، اما هیچ کدام از تحقیق های انجام یافته، پایه و اساس منطق فیزیکی نداشته و فرمولها، تجربی و یا نیمه تجربی می باشند. در این تحقیق به این خلاء توجه شده و یک فرمول بر پایه منطق واصول فیزیکی بنا شده است.
تابع f(x،y) OF(x،y)=، تابعی برحسب xو y (ابعاد فیلد)می باشد، که OF تمامی میدانهای مورد نظر را برای دستگاه واریان C/D 2100 پیشگوئی می کند. با یک تغییر متغیر مناسب (و) تابع فوق، به تابع تبدل می شود. این تابع حول نقطه (10و10) بسط تیلور داده شد و از جملات با توان دوم به بعد، به علت اثرات ناچیز آنها صرف نظر شد. با توجه به این بسط و تقارن x و y، تغییرات تابع فوق نسبت به ابعاد فیلد؛ یعنی مشتقات مرتبه اول و دوم در نقطه (10و10) یک مقدار ثابت به حساب می آیند برای محاسبه این ثابت ها، میدان های مختلفی دزیمتری گردید و با کمک سه تا از این میدان ها، ثابت های مربوط به فرمول OF برای پرتوهای فوتونی بدست آمد. آنگاه با استفاده از فرمول بدست آمده، OF برای سایر میدانها پیشگوئی شد و نتایج با اندازه گیری های مستقیم انجام گردید.
نتایج حاصله از فرمول مربوطه برای میدانهای مربعی(5×5) تا (40×40) سانتیمتر مربع، با نتایج اندازه گیری مستقیم این میدانها در انرژی های MV6 وMV18با خطای کمتر از یک درصد قابل مقایسه می باشند.
در میدانهای کوچک، به علت بزرگ بودن ابعاد اتاقک یونیزاسیون نسبت به اندازه کلیماتورهای اولیه، نتیجه محاسباتی با اندازه گیری مستقیم پرتو، اختلاف بیشتری دارد. از آن جا که میدانهای کوچک معمولا کاربرد درمانی کمتری دارند، لذا بکارگیری فرمول حاصله برای مقاصد کاربردی در رادیوتراپی مناسب است.

عدم توانایی سرویکس در نگهداری یک حاملگی تا زمان ترم نارسایی سرویکس گفته می شود. تشخیص به موقع نارسایی سرویکس جهت انجام اقدامات پیشگیری کننده ضروری است. سونوگرافی ترانس واژینال یکی از راه های تشخیصی مهم در این زمینه محسوب می گردد. اهمیت این اندازه گیری کمک به تشخیص بالینی نارسایی سرویکس و تصمیم گیری در مورد لزوم انجام سرکلاژ می باشد. در این مطالعه به بررسی تغییرات طول سرویکس در طی حاملگی طبیعی به کمک سونوگرافی واژینال پرداخته ایم.
در یک مطالعه مقطعی توصیفی آینده نگر از 150 زن باردار سونوگرافی ترانس واژینال در هر تریمستر انجام گردید و طول سرویکس آنها اندازه گیری شد. به شرح حال سابقه زایمان طبیعی، سزارین قبلی و حاملگی اول بودن دقت شد. بیمارانی که زایمان زودرس داشتند، از مطالعه خارج شدند. میانگین اندازه ها در هر تریمستر حاملگی توسط آنالیز واریانس یکطرفه با یکدیگر مقایسه گردید.
میانگین طول سرویکس در سه ماهه اول حاملگی 39 میلیمتر، در سه ماهه دوم 7/40 میلی متر و در سه ماهه سوم 3/39 میلی متر حاصل شد. همچنین حداقل و حداکثر طول سرویکس در سه ماهه اول به ترتیب 28 و 56 میلی متر، در سه ماهه دوم 26 و 52 میلیمتر و در سه ماهه سوم 27 و 52 میلیمتر گزارش شد. کمترین طول سرویکس در حاملگی های اول 26 میلی متر و بیشترین طول سرویکس درگروه زایمان طبیعی قبلی 56 میلی متر دیده شد. بین میانگینهای طول سرویکس در هر سه ماهه حاملگی ارتباط معنی دار آماری مشاهده نشد. در حالیکه بین طول سرویکس با تعداد پاریتی ارتباط آماری معناداری وجود داشت.
با مقایسه میانگین طول سرویکس در سه تریمستر حاملگی 39 میلیمتر را میتوان بعنوان متوسط طول سرویکس در تریمسترهای مختلف قبول نمود. با توجه به این که بین طول سرویکس و مولتی پاریتی بدون سابقه زایمان زودرس ارتباط آماری معنی دار مشاهده شد. لذا عدم وجود زایمان زودرس در یک زن مولتی پار حاشیه امن تری ایجاد می کند.

سقط فراموش شده به دلیل عوارض جدی از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده و جهت درمان آن از روش های طبی و جراحی استفاده می شود. اخیرا به دلیل عوارض جراحی، درمان دارویی متداول تر شده است که در این میان داروی میزوپروستول (آنالوگ پروستاگلاندین E1) به علت مصرف خوراکی، قیمت ارزان، استفاده آسان و اثر سریع کاربرد وسیعی پیدا کرده است. این دارو به دو شکل واژینال و خوراکی استفاده می شود ولی تجویز واژینال آن بدلایل سطح سرمی معادل خوراکی، عوارض جانبی کمتر، تاثیر بیشتر و میانگین زمان درمان کوتاه تر ارجحیت دارد. هدف از این مطالعه مقایسه دو روش درمانی میزوپروستول واژینال با میزوپروستول واژینال و خوراکی در درمان طبی سقط فراموش شده سه ماهه اول بود.

در این تحقیق که به روش کار آزمایی بالینی انجام شد، 98 بیماری که درسال 1386 با تشخیص سقط فراموش شده به درمانگاه بیمارستان های امام خمینی (ره) و رازی اهواز مراجعه کرده بودند به روش نمونه گیری غیر تصادفی ساده انتخاب شده و به دو گروه 49 نفری تقسیم شدند. گروه اول تحت درمان با 800 میکروگرم میزوپروستول واژینال قرار گرفته و سپس هر 12 تا 24 ساعت 800 میکروگرم میزوپروستول واژینال دریافت داشتند. گروه دوم تحت درمان با 400 میکروگرم میزوپروستول خوراکی و400 میکروگرم میزوپروستول واژینال به طور همزمان قرار گرفته و سپس هر 8 ساعت 400 میکروگرم میزوپروستول واژینال دریافت کردند. از آزمونهای آنالیز واریانس وکای دو و همچنین نرم افزار SPSS 13 برای تجزیه و تحلیل اطلاعات استفاده شد.

افرادی که با شیاف واژینال تحت درمان بودند زودتر از افرادی که با شیاف واژینال و قرص تحت درمان قرار گرفتند خونریزی پیدا کردند. افرادی که با 800 میکروگرم شیاف واژینال درمان شدند به طور متوسط 4 ساعت و 23 دقیقه بعد از مصرف اولین دوز دچار خونریزی شدند و گروه دیگر به طور متوسط بعد از 7 ساعت و 2 دقیقه که این میانگین ها با تست آماری ANOVA با یکدیگر مقایسه شدند و میزان P، 012/0 محاسبه گردید، که اختلاف آنها معنا دار بود(012/0P=). بیمارانی که با شیاف واژینال تحت درمان قرار گرفتند بیش از تعداد افرادی که تحت درمان با شیاف واژینال و قرص قرار گرفتند دچار دفع محصولات حاملگی شدند که از نظر آماری اختلاف آنها معنا دار بود(016/0 P=). عوارض در گروهی که با شیاف واژینال تحت درمان بودند کمتر از گروهی بود که با شیاف و قرص تحت درمان بودند که اختلاف آنها معنا دار بدست آمد(003/0 P=).

افراد تحت درمان با شیاف واژینال نسبت به افراد تحت درمان با شیاف و قرص کمتر دچار عوارض شدند. پیشنهاد می شود برای درمان طبی سقط فراموش شده از این روش استفاده شود و با توجه به نتایج بدست آمده بنظر می رسد که مصرف میزوپروستول بصورت واژینال برای دفع محصولات حاملگی در سه ماهه اول بارداری بسیار مناسب است.

آموزش مناسب رفتارهای بهداشتی دهان به کودکان، یک موضوع مهم در پیشگیری از بیماری های دندانی در تمام طول دوره زندگی می باشد. تحقیق حاضر جهت بررسی اثر تکرار آموزش بهداشت در فواصل زمانی متفاوت بر شاخص های بهداشتی دهان گروهی از دانش آموزان 9و 10 ساله شهر اهواز انجام پذیرفت.
دانش آموزان شرکت کننده در این تحقیق 364 نفر(182پسر و182دختر) بودند که به طور تصادفی از کلاس سوم و چهارم دبستان انتخاب شده بودند. کلیه این کودکان قبل از انجام برنامه آموزشی از نظر DMFT (Teeth Decayed، Missed، Filled) معاینه شدند. بهداشت دهان آن ها با استفاده از ایندکس ساده شده بهداشت دهان که توسط ورمیلیون و گرین پیشنهاد شده (Debris Index) DI-S، (Oral Hygiene Index-Simplified) OHI-S(Calculus Index) CI-S، و سلامت لثه کودکان نیز با استفاده از استاندارد تشخیصی جیمز، جکسون، اشک و لاوتون ثبت گردید. برای اجرای برنامه آموزشی دانش آموزان به چهار گروه تقیسم شدند که تعداد دفعات آموزش و فاصله زمانی بین آن، در چهار گروه مورد مطالعه متفاوت بود. گروه اول هر دو هفته یکبار و مجموعا 6 مرتبه آموزش دیدند. گروه دوم هر یک ماه یکبار و مجموعا سه مرتبه آموزش دیدند. گروه سوم یکبار تحت آموزش قرار گرفتند و گروه چهارم (گروه کنترل) هیچ گونه آموزش دریافت نکردند. جهت انجام برنامه آموزشی از یک فیلم آموزشی به همراه توضیحات همزمان آموزش دهنده به صورت مطالب تکمیلی استفاده شد. همچنین یک برگه آموزشی حاوی تصاویر و متن ساده علمی برای کمک بیشتر در فهم مسائل به دانش آموزان داده شد. بعد از طی دوره آموزش، مجددا همه دانش آموزان معاینه شدند و وضعیتDMFT و بهداشت دهان و سلامت لثه آنان ثبت گردید و درمورد عادات بهداشتی نیز به پرسشهایی پاسخ دادند. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری آنالیز واریانس، کای دو و تی بررسی گردید.
میانگین DI-S، OHI-S در گروه 1 در معاینه ثانویه نسبت به معاینه اول کاهش معناداری را نشان داد(0= p) اما از نظر میانگین CI-S اختلاف معناداری نسبت به قبل از آموزش نشان داده نشد. از نظر وضعیت سلامت لثه نیز در گروه های مورد آموزش قرار گرفته، تعدادی از افراد با لثه ضعیف و متوسط به حالت لثه خوب تبدیل شدند.
با توجه به نتایج به دست آمده اهمیت آموزش بهداشت و اطلاع رسانی و پیگیری این امر از طریق تکرار آموزش کاملا مشهود می باشد. تکرار آموزش مسائل بهداشتی از طریق مربیان بهداشت مدارس جهت افزایش توجه دانش آموزان به این امر می تواند مفید باشد.

هیپرلیپیدمی یکی از ریسک فاکتورهای اصلی بیماری های قلبی عروقی محسوب می شود. در سالیان اخیر شواهدی مبنی بر ارتباط بیماری های پریودنتال و افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی ارائه شده است. عفونتهای حاد سیستمیک یا مزمن موضعی مانند پریودنتیت می توانند موجب تغییرات در غلظت پلاسمایی سیتوکاین ها و هورمونها شده، که این منجر به تغییر در متابولیسم لیپیدها می شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی ارتباط بین پریودنتیت مزمن و سطح لیپیدهای پلاسمایی بوده است.
مطالعه بصورت مورد شاهدی انجام گرفت. 45 نفر از افراد مبتلا به پریودنتیت مزمن متوسط یا شدید با حداقل دو پاکت پریودنتال با عمق 5 میلی متر در گروه مورد قرار گرفتند. 45 نفر دیگر نیز که از نظر پریودنتال، فاقد پریودنتیت بوده و از نظر سن و جنس با گروه مورد مطابقت داده شده بودند، به عنوان گروه شاهد انتخاب گردیدند. افراد مورد مطالعه در دو گروه هیچیک سابقه مصرف داروی آنتی هیپرلیپیدمیک، دیورتیک، کورتیکواستروئید واستروئیدهای آنابولیک یا ابتلا به دیابت، افزایش فشار خون یا بیماری های اندوکرینی دیگر یا تاریخچه سکته قلبی نداشتند. در ضمن افرادی که سیگار و الکل مصرف می کردند از مطالعه خارج شدند. نمونه های خون افراد جهت تعیین سطح لیپیدهای پلاسمایی در آزمایشگاه بیمارستان گلستان مورد بررسی قرار گرفتند. بین BMIهر دو گروه مقایسه گردید.
20 مرد و 25 زن با میانگین سنی 7/4±11/34 سال در گروه مورد و 22 مرد و 23 زن با میانگین سنی 0/5±36/35 سال در گروه شاهد مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سطح کلسترول در گروه مورد mg/dl 7/29±11/218 در مقایسه با سطح آن درگروه شاهد mg/dl 2/48±31/162 تفاوت معناداری را نشان داد (001/0 = P). میانگین سطح تری گلیسرید نیز در گروه مورد نسبت به گروه شاهد به شکل معناداری بالاتر نشان داد: mg/dl 3/44 ± 7/192 در گروه مورد در مقایسه با mg/dl1/44±60/125 در گروه شاهد (001/0 = P). سطح کلسترول LDL، HDL نیز در گروه مورد نسبت به گروه شاهد بالاتر بوده اما تفاوت معناداری بین دو گروه مشاهده نگردید. همچنین فراوانی افراد دارای TG و کلسترول پاتولوژیک(بالاتر از حد نرمال) در گروه مورد بیشتر از گروه شاهد بوده و آزمون Chi square اختلاف را معنادار نشان داد:(به ترتیب 001/0 =P برای TG و 005/0= P برای کلسترول)، اما در موردHDL، LDL چنین اختلافی مشاهده نشد. همچنین میانگین BMIدر گروه مورد kg/m23/2±27 و در گروه شاهد kg/m26/2±4/19 محاسبه شد که بطور معناداری در گروه مورد بالاتر می باشد (004/0= P).
یافته های این مطالعه نشان داد که هیپرلیپیدمی در افرادیکه از نظر سیستمیک سالم هستند با بیماری پریودنتال ارتباط دارد. البته با این مطالعه نمی توان تعیین نمود که آیا بیماری پریودنتال باعث افزایش لپپیدهای خون می شود یا هیپرلیپیدمی ریسک فاکتور مشترک بیماری پریودنتال و بیماری قلبی عروقی است.

آلوپسی آره اتا(Alopecia Areata) یک بیماری مزمن التهابی است که ریشه مو وگاهی ناخن ها را درگیر می کند. مطالعات جدید نشان می دهد که شیوع اختلالات روانی در این بیماری تعیین و مسیر بیماری اضافه می شود. این مطالعه با هدف بررسی مشکلات روانی در بیماران مبتلا صورت گرفت.
این مطالعه از نوع مقطعی تحلیلی بود. از میان بیماران مبتلا به A.A مراجعه کننده به درمانگاه پوست بیمارستان امام خمینی دانشگاه علوم پزشکی جندی شاپور اهواز و مطب شخصی متخصص پوست،74 بیمار داوطلب انتخاب شدند. بیماران با تکمیل فرم ثبت اطلاعات و آزمون SCL-90-R مورد ارزیابی قرار گرفتند.
در حدود 5/55 درصدجمعیت نمونه مشکلات روان شناختی نشان دادند (مردها8/61 درصد وزنها 5/44 درصد). شکایات عمده بیماران به ترتیب شامل اضطراب (86/0)، پارانویا(85/0)، افسردگی (78/0)، وسواس و اجبار(78/0)بود. بین میزان مشکلات روانشناختی با وضعیت تاهل با(005/0=p) ارتباط معنا دار بدست آمد. بین مشکلات روانشناختی و مدت زمان ابتلا به بیماری و میزان تحصیلات تفاوت آماری معنادار بدست نیامد.
یافته های پژوهش نشان داد که درصد قابل توجهی از بیماران مبتلا به A.A دچار مشکلات روانی همراه می باشند. مردها شکایات بیشتری از مشکلات روانی گزارش کرده اند. میزان تحصیلات و مدت زمان ابتلا به بیماری در همراه شدن مشکلات روان شناختی مؤثر نمی باشد. این نتایج ضرورت ارزیابی روان شناختی و اضافه نمودن درمانهای روان شناختی به درمان های رایج را پیشنهاد می نماید.

یکی از مشکلات شایع و مهم در نوزادان، وزن کم هنگام تولد است که حدود 50-30 درصد این نوزادان، نارس می باشند. ارتقاء روش های مراقبتی این نوزادان علاوه بر کاهش مشکلات و عوارض دوره نوزادی، کودکی و بزرگسالی می تواند در کاهش هزینه های مراقبتی آنان نیز مؤثر باشد. با توجه به اهمیت رشد و تکامل نوزادان نارس، این مطالعه به منظور بررسی تاثیر ماساژ با روغن نارگیل بر وزن گیری نوزاد نارس طراحی شد.
این پژوهش یک کارآزمایی بالینی بود که روی 72 نوزاد نارس سالم با سن حاملگی 37-34 هفته با روش نمونه گیری مبتنی بر هدف انجام شد. نوزادان به سه گروه کنترل، ماساژ به تنهایی و ماساژ با روغن تقسیم شدند. در گروه ماساژ درمانی، ماساژ توسط مادر بر اساس روش آموزش داده شده، روزانه 3 بار و هر بار 15 دقیقه از روز سوم تا هفدهم پس از تولد داده می شد. در گروه ماساژ با روغن، همین تکنیک با استفاده از روغن نارگیل به میزان 10 میلی لیتر به ازای هر کیلوگرم وزن بدن نوزاد به مدت 14 انجام می گرفت. در نهایت وزن در روزهای 7 و 14 پس از مداخله مداخله اندازه گیری شد. جهت بررسی داده ها از آزمون های آنالیز واریانس یک طرفه، تی، مجذور کای و همچنین تست توکی استفاده گردید.
متوسط سن حاملگی نوزادان 37/35 و متوسط وزن2314 گرم بود که سه گروه تفاوت معناداری با یکدیگر نداشتند. در میانگین افزایش وزن درروز 7 پس از مداخله اختلاف آماری معناداری در گروه ماساژ با روغن(42/2525گرم) نسبت به گروه کنترل(29/2267گرم)(04/0=P) و در گروه ماساژ به تنهایی(38/2444 گرم) نسبت به کنترل(02/0=P) مشاهده شد. همچنین در میانگین افزایش وزن در روز 14 پس از مداخله اختلاف آماری معنادار در گروه ماساژ با روغن(58/2789 گرم) نسبت به گروه کنترل(42/2375 گرم)(000/0=P) و گروه ماساژ به تنهایی(67/2606 گرم)نسبت به کنترل با(009/0=P) و گروه ماساژ با روغن نسبت به ماساژ به تنهایی (04/0=P) وجود داشت.
بررسی فوق بیانگر آن است که ماساژ و به خصوص ماساژ با روغن می تواند روش مفید و ارزشمندی در روند وزن گیری نوزادان نارس و کم وزن باشد و استفاده از آن در بهبود پیامدهای نوزادان مفید می باشد.