مجله حقوقی دادگستری
پیاپی 60 (پاییز 1386)

تعیین آلودگی مدفوعی منابع آب آشامیدنی در نقاط فاقد امکانات آزمایشگاهی یک مسئله پیچیده است که با بکارگیری روش هایی نظیر هیدروژن سولفاید می توان این مشکل را مرتفع نمود.
به منظور انجام آزمایش هیدروژن سولفاید از محیط کشت تهیه شده شامل اجزای پپتون، دی پتاسیم هیدروژن فسفات، تیپول، فریک آمونیوم سیترات، سدیم تیوسولفات و آب مقطر استفاده شده بود. این محیط در داخل لوله های شیشه ای درپوش دار 30 میلی لیتری تهیه می گردید. به ازای هر 10 میلی لیتر نمونه مورد آزمایش یک میلی لیتر محیط کشت مورد استفاده قرار گرفته بود. به منظور تعیین توانایی و کارایی این روش زمان و دماهای مختلف انکوباسیون مورد بررسی قرار گرفت. در ادامه تاثیر غلظت میکروارگانیسم ها در نمونه مورد آزمایش نیز مورد بررسی قرار گرفت. بدین منظور غلظت میکروارگانیسم ها از cfu/100ml 5-1 تغییر داده می شد.
در مجموع 116 نمونه ای که از 24 منبع تامین آب آشامیدنی مورد آزمایش قرار گرفت، 66/99% از نمونه های مثبت در آزمون استاندارد MPN در آزمون هیدروژن سولفاید نیز نتیجه مثبت داشته اند. با کاهش تعداد باکتری ها در واحد حجم آب احتمال حصول نتایج مثبت واقعی کاهش و منفی کاذب افزایش می یابد. در واقع در MPN های کمتر از 6/3 نتیجه بدست آمده از طریق روش P/A منفی کاذب بوده است. با افزایش دمای آزمایش نتایج مطلوب در زمان کمتری حاصل می گردد. بصورتیکه در دمای 44 درجه سانتیگراد در کمتر از 6 ساعت رنگ نمونه از زرد به خاکستری تغییر کرده بود. نتایج بدست آمده در این آزمایشات نشان داد که حساسیت، اختصاصیت، مقادیر مثبت قابل پیش بینی، مقادیر منفی قابل پیش بینی و صحت (راندمان) روش H2S در مقابل با روش MPN بعنوان یک روش مرجع و استاندارد به ترتیب برابر با 91/90%، 74/67%، 33/83%، 77/80% و 56/82% می باشد.
از روش هیدروژن سولفاید می توان بعنوان یک روش مطمئن در تعیین آلودگی مدفوعی منابع آب آشامیدنی استفاده نمود.

هدف از این تحقیق بررسی تعیین تاثیر فیزیوتراپی تنفسی بر شاخصهای اسپیرومتری درمصدومین شیمیایی مبتلا به بیماری های ریوی می باشد.
در این مطالعه تعداد 27 نفر از جانبازان شیمیایی مبتلا به بیماری ریوی انتخاب شدند و به منظور بررسی تاثیرات کوتاه مدت فیزیوتراپی تنفسی بر شاخصهای اسپیرومتری فیزیوتراپی تنفسی بصورت ترکیبی از روش های تخلیه وضعیتی، دق کردن و لرزانیدن، در چهار وضعیت آناتومیک مختلف بروی آنها انجام شد. شاخص های اسپیرومتری در سه مرحله قبل، بلافاصله بعد و 20 دقیقه بعد از انجام عملیات برای واحدهای مورد پژوهش انجام شد.
نتایج نشان داد که انجام فیزیوتراپی تنفسی بر شاخصهای حجم بازدم اجباری در ثانیه اول (میانگین قبل از مداخله: 17/44، بلافاصله بعد از مداخله: 3/47 و 20 دقیقه بعد از مداخله: 34/48) و ظرفیت حیاتی اجباری (میانگین قبل از مداخله: 23/69، بلافاصله بعد از مداخله: 56/73، 20 دقیقه بعد از مداخله: 79/75) در مصدومین مورد مطالعه تاثیر داشته است(01/0 P<). فیزیوتراپی تنفسی در گروه مبتلا به برونشیت آسمی دارای اثرات معنی دار بود(01/0 P<). همچنین فیزیوتراپی تنفسی در هر دو گروه از جانبازان با ضایعات متوسط و شدید دارای اثرات معنی دار بود(05/0P<).
فیزیوتراپی تنفسی باعث بهبود شاخص های عملکرد ریوی در جانبازان شیمیایی مبتلا به بیماری ریوی می شود. این اثرات در گروه مبتلا به برونشیت آسمی و همچنین هر دو گروه از جانبازان با ضایعات متوسط و شدید معنی دار بود.