Journal of Advances in Medical and Biomedical Research
Volume:13 Issue: 50, 2005

بیماری آرنج تنیس بازان یا اپی کندیلیت خارجی آرنج ناشی از به کارگیری بیش از حد عضلات ساعد و کشش حاد یا مزمن تاندون اکستانسور کارپی رادیالیس برویس پدید می آید. از آنجا که معیار مورد توافقی برای درمان این بیماری وجود ندارد، مطالعه حاضر به منظور مقایسه تاثیر چهار روش درمان غیر جراحی در این بیماری، طراحی و در سال 1382 در شهر کرد انجام شد.
این کارآزمایی بالینی دو سو کور، اثر بخشی چهار شیوه درمان غیر جراحی را در این بیماری مقایسه کرد. روش های درمانی شامل: 1- تزریق موضعی کورتیکواستروئید (20 میلی گرم متیل پردنیزولون + لیدوکائین)، 2- داروهای ضد التهابی غیر استروییدی (500 میلی گرم ناپروکسان 2 بار در روز به مدت 2 هفته)، 3- نوارهای حمایت کننده ساعد، 4- فیزیوتراپی وتمرین های پیشرونده بودند که بر روی 120 بیمار (4 گروه 30 نفره) با میانگین سنی 37 سال انجام شد. آرنج تمام بیماران به مدت 2 هفته توسط گچ بی حرکت نگاه داشته و سپس به آن ها توصیه شد که از حرکات تکراری دست مبتلا به مدت 21 روز پرهیز کنند. اولین ارزیابی قبل از درمان انجام و اطلاعات به دست آمده ثبت شد. ارزیابی کلی از نظر بهبودی (توسط یک معیار 24 واحدی) در ماه های اول، سوم، ششم و نهم پس از درمان صورت گرفت وداده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 12 و آزمون تی زوج تجزیه و تحلیل شدند.
در اولین ارزیابی میانگین امتیاز محاسبه شده در تمام گروه ها 04/19 بود و در پی گیری بیماران در پایان اولین ماه پس از درمان، میانگین امتیاز به ترتیب برای چهار گروه برابر با: 6، 8، 11 و 12، در پایان ماه سوم: 9، 11، 8 و 8، در پایان ماه ششم: 9، 8، 5 و 6 و بالاخره در پایان ماه نهم: 8، 8، 5 و 3 بود که تفاوت میانگین تمامی آن ها به جز در پایان ماه سوم از نظر آماری معنی دار شد (P=0.05). هم چنین امتیاز نهایی ماه اول با قبل از درمان در گروه درمان با کورتیکواسترویید بیشترین تفاوت را نسبت به گروه های دیگر نشان داد (P=0.001). در پایان ماه نهم گروه فیزیوتراپی بیشترین تغییر در امتیاز نهایی را داشت که این یافته هم از نظر آماری معنی دار بود (P=0.05).
تزریق موضعی کورتیکواستروئیدیک شیوه بسیار کارآمد برای تخفیف درد بیماری آرنج تنیس بازان است، اما عود بیماری در این روش طی سه ماه شایع است. نتایج در انتهای ماه نهم در گروه درمان با ورزش و فیزیوتراپی بهتر بود. بنابراین به نظر می رسد تزریق اولیه کورتیکواستروئید همراه با ادامه درمان با فیزیوتراپی به مدت طولانی، درمان مطلوب غیر جراحی این بیماری باشد.

یکی از مشکلات ناشی از مصرف زیره سبز بروز اختلال در اعمال تولید مثلی در انسان و سایر حیوانات است. با توجه به عدم انجام تحقیقات جامع در رابطه با اثر این گیاه بر روند اسپرماتوژنز و تولید هورمون تستوسترون در جنس نر، تحقیق حاضر با هدف تعیین تاثیر عصاره الکلی زیره سبز بر فرآیند اسپرم سازی و ترشح هورمون تستوسترون در موش صحرایی نر بالغ در کازرون در سال 1383 انجام گرفت.
در این تحقیق تجربی از 50 موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار در 5 گروه 10 تایی استفاده شد و پس از تعیین مقدار دوز کشنده (120 میلی گرم بر وزن بدن)، مقادیر 30، 60 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به عنوان دوزهای زیر کشنده از زیره سبز به صورت داخل صفاقی به مدت بیست و یک روز به شکل یک روز در میان به سه گروه تجربی 1،2 و 3 تزریق شد. گروه شاهد فقط حلال دارو (آب مقطر) دریافت کرد و به گروه کنترل نیز هیچ ماده ای داده نشد. نتایج با استفاده از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تی مورد تجریه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج سنجش های هورمونی نشان داد مقدار 100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن، از عصاره الکلی زیره سبز، سطح تستوسترون سرم خون را به میزان 5/71 درصد کاهش می دهد (P=0.05) ولی در سطح هورمون های FSH و LH سرم خون کاهش معنی داری دیده نشد. بررسی های بافت شناسی بیضه نشان داد که تعداد سلول های اسپرم در غلظت های 30، 60 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن به ترتیب 7/19، 3/48 و 5/89 درصد کاهش یافته اما هیچ گونه اثرات جانبی زیان آوری به دنبال تزریق این عصاره مشاهده نشد.
بر اساس یافته های تحقیق می توان اعلام کرد که عصاره الکلی گیاه زیره سبز با دوز 100 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن در موش ها احتمالا از طریق تاثیر مستقیم بر بافت بیضه باعث تضعیف عملکرد آن و کاهش میزان تستوسترون و اسپرماتوژنز می گردد. انجام مطالعات فراساختاری بیضه و بررسی تاثیر این گیاه بر تغییرات هورمونی در سطح هیپوتالاسموس و رشد و نمو جنین پیشنهاد می گردد.

مطالعات متعددی در مورد بررسی رفتارهای مدیران پرستاری و توانمندسازی پرسنل پرستاری نشان داده اند که مدیران با رفتارهای اثربخش خود، می توانند سبب توانمندسازی پرسنل شده و بر رضایت شغلی، حس تعهد، مسئولیت پذیری، بهره وری و کیفیت ارایه خدمات تاثیر مثبت گذارند. هدف از مطالعه حاضر نیز تعیین تاثیر بازآموزی مهارت های مدیریتی مدیران پرستاری بر توانمندسازی پرسنل پرستاری در تهران در سال 1383 می باشد.
این مطالعه نیمه تجربی (از نوع قبل و بعد) بر روی 111 نفر از پرسنل پرستاری یکی از بیمارستان های آموزشی منتخب شهر تهران انجام گرفت. قبل از مداخله، توانمند سازی پرسنل پرستاری از طریق پرسش نامه (که قبلا پایایی و روایی آن تعیین شده بود) مورد سنجش قرار گرفت. سپس برنامه بازآموزی (به مدت3 ماه متوالی) برای تمامی مدیران پرستاری (n=20) همان بیمارستان به عنوان مداخله انجام گرفت. مدیران موظف بودند یادگیری خود را در قالب رفتارها و تصمیم گیری های مدیریتی در طول مدت آموزش و یک ماه پس از اتمام آن به کار گیرند و گروه محققین به عنوان مشاور همواره در معیت آنان بودند. یک ماه پس از اتمام بازآموزی مجددا توانمندی پرسنل بررسی شد. داده ها طبقه بندی و با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و تحلیلی (آزمون آماری تی زوج و آنالیز رگرسیون) تجزیه و تحلیل شدند.
73 درصد پرسنل پرستاری قبل از مداخله و 74 درصد آنان پس از مداخله دارای توانمندی درحدمتوسط بودند. میانگین توانمندی پرسنل قبل از مداخله 96.5±18 بود که پس از مداخله به 106.9±16.1 افزایش یافت. آزمون آماری تی زوج تفاوت معناداری را بین توانمندی پرسنل قبل و پس از مداخله نشان داد (P=0.001). آنالیز رگرسیون چندگانه گام به گام نشان داد که پیشگویی کننده های توانمندی پرسنل در مرحله قبل و پس از مداخله، تغییر در ابعاد روحیه و درک محیط سالم می باشند.
مطالعه نشان داد که تغییر رفتارهای مدیران منجر به افزایش توانمندی پرسنل پرستاری گردیده است. از این رو به نظر می رسد برنامه بازآموزی مهارت های رهبری و مدیریتی مدیران پرستاری با ارتقای دانش کاربردی مدیران و اثربخشی بیشتر رفتارهای آنان، سبب توانمندسازی سازمانی و روانی پرسنل پرستاری و ارتقای عملکرد حرفه ای آنان می گردد.

بیماری سکته مغزی سومین علت طبی مرگ در کشورهای پیشرفته است که نقایص عصبی گوناگونی را به دنبال دارد. نظر به اهمیت به کارگیری اقدامات توانبخشی بر کاهش عوارض ناشی از این بیماری، مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر اقدامات توانبخشی بر کیفیت زندگی بیماران مبتلا به سکته مغزی در شهر کرد در سال 1383 انجام گرفت.
این پژوهش نیمه تجربی دو مرحله ای (قبل و بعد) بر روی 30 بیمار مبتلا به سکته مغزی بستری در بیمارستان انجام شد که به روش نمونه گیری آسان انتخاب شده و دارای معیارهای ورود به مطالعه بودند. اطلاعات با استفاده از پرسش نامه کیفیت زندگی در چهار حیطه (جسمانی، روانی، سلامت عمومی، عملکرد اجتماعی) قبل و پس از مداخله جمع آوری گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و استنباطی (آزمون تی زوج، ویلکاکسون و تی مستقل) استفاده شد.
نتایج نشان داد که میانگین امتیازات کیفیت زندگی در حیطه های عملکرد جسمانی، روان شناختی، عملکرد اجتماعی و سلامت عمومی بعد از اقدامات توانبخشی افزایش معنی داری داشته است (P=0.05). هم چنین امتیاز کلی کیفیت زندگی بعد از اقدامات توانبخشی نسبت به قبل از آن افزایش معنی داری داشت (P=0.05).
انجام اقدامات توانبخشی بر روی ابعاد مختلف کیفیت زندگی تاثیر مثبتی دارد. ایجاد و تقویت مراکز توانبخشی، آموزشی و حمایتی امکان بهره مند شدن این بیماران را از این اقدامات فراهم می آورد و گام مهمی در راستای استقلال هر چه بیشتر آنان است.

عفونت های بیمارستانی یکی از معضلات قرن حاضربوده و به نحو چشمگیری باعث بیماری ومرگ شده وهزینه های بالایی را به بیمار بستری تحمیل می کنند. باتوجه به شیوع عفونت های بیمارستانی و اهمیت آن، این پژوهش باهدف تعیین فراوانی ابتلا به عفونت های ادراری بیمارستانی در بخش مراقبت های ویژه بیمارستان شفیعیه شهر زنجان طی دی ماه 1382 تا پایان تیر ماه 1383 انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی بر روی 150 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه که دارای سوند ادراری و واجد شرایط ورود به مطالعه بودند (عدم عفونت ادراری به هنگام بستری و نیاز به سوند فولی)، انجام شد. برای تمامی نمونه های پژوهش در بدو ورود به بخش و سپس هر 48 تا 72 ساعت تا هنگام ترخیص کشت ادرار انجام شد و پرسش نامه مشخصات دموگرافیک، تعیین شدت بیماری (آپاچیII) برای بیماران تکمیل گردید. جهت تعیین اعتبار ابزار گردآوری داده ها از روش اعتبار محتوی و برای تعیین پایایی معیار آپاچی II از روش پایایی توافق ارزیاب ها استفاده شد و برای پایایی نتایج کشت ادرار تمامی نمونه های کشت ادرار توسط یک نفر و در یک آزمایشگاه و با روش یکسان انجام شد. اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی (آزمون های تی و کای دو) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. میزان ابتلا به عفونت ادراری بیمارستانی، میکروارگانیسم های شایع و رابطه بین شدت بیماری، مدت بستری، جنس و سن با بروز عفونت تعیین شد.
فراوانی ابتلا به عفونت های ادراری بیمارستانی در بخش مراقبت های ویژه تحت بررسی 25 درصد بود. شایع ترین میکروارگانیسم های مولد عفونت ادراری بیمارستانی به ترتیب عبارت بودند از: اشرشیا کولی (50 درصد)، استافیلوکوک (5/17 درصد)، کلبسیلا (5/7 درصد)، عفونت های قارچی (5 درصد) وانتروباکتر(5/2 درصد). بین جنس مونث، افزایش مدت بستری و طول مدت داشتن سوند ادراری با بروز عفونت اختلاف آماری معنی داری مشاهده شد (P=0.05). بین افزایش سن و بروز عفونت ادراری بیمارستانی اختلاف آماری معنی داری مشاهده نشد.
براساس یافته های تحقیق جنس مونث، افزایش مدت بستری و مدت داشتن سوند ادراری به طور معنی داری با بروز عفونت ادراری درارتباط بود. به کار گیری سیاست های پیشگیری همانند استفاده از سوند در موارد ضروری، به کارگیری روش های آسپتیک در انجام روش های درمانی و پرستاری، مجزا کردن بیماران دارای سوند و اجرای برنامه های کنترل عفونت پیشنهاد می گردد

خشونت علیه زنان (همسر آزاری) با توجه به پی آمدهای اجتماعی، سیاسی و بهداشتی آن، در چند دهه گذشته به عنوان یکی از مهم ترین مسایل حوزه مطالعات زنان مطرح شده است. با توجه به عدم وجود اطلاعات کافی در خصوص این مشکل در منطقه، هدف از مطالعه حاضر، تعیین میزان شیوع خشونت جسمی و روانی علیه زنان و عوامل موثر بر آن در منطقه اسلام آباد زنجان در سال 1382 می باشد.
این تحقیق مقطعی بر روی 300 خانوار که به روش تصادفی انتخاب شده بودند، صورت گرفت. پرسش نامه با بهره گیری از مقیاس های معتبر تهیه و برای سنجش روایی آن از ضریب آلفای کرونباخ و جهت تعیین اعتبار آن از اعتبار صوری استفاده گردید. پس از آموزش رابطین بهداشتی پایگاه های جمعیت شناسی منطقه، پرسش نامه ها در اختیار خانوارهای تعیین شده قرار گرفت و توسط زنان متاهل خانواده تکمیل شد. نتایج با استفاده از آزمون های توصیفی و تحلیلی (آنالیز واریانس، همبستگی، رگرسیون) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
میزان شیوع خشونت کلی علیه زنان (روانی و جسمی) در حدود 26 درصد است. نتایج نشان داد که بین تعداد فرزندان، تحصیلات زنان، میزان درآمد شوهران، میزان درآمد همسران، رضایت زناشویی، استرس های شغلی، ویژگی های شخصیتی و رفتاری شوهران، استرس های زندگی و خشونت رابطه معنی داری وجود دارد (P=0.001).
گسترش فرهنگ گفتگو و مذاکره در درون خانواده، کاهش تضاد در خانواده و مدیریت تضادها، انجام اقدامات آموزشی جهت تغییر رفتارهای خشونت آمیز مردان، توانمندسازی زنان و دختران و اصلاح ساختارهای ناسالم اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و در نهایت آموزش حقوق فردی، اجتماعی می تواند در پیشگیری یا کاهش خشونت موثر واقع شود.

توکسوکاراکانیس شایع ترین نماتود روده ای سگ و مهمترین عامل ایجاد کننده لارو مهاجر احشایی (توکسوکاریازیس) در انسان به ویژه در کودکان است. با توجه به شیوع بالای انگل در سگ ها، آلودگی خاک پارک های منطقه به تخم انگل و عدم وجود اطلاعات دقیق در این زمینه، مطالعه حاضر به منظور تعیین شیوع سرمی این بیماری در کودکان زیر 10 سال مناطق شهری و روستایی شهرستان همدان در سال 1381 انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی با نمونه گیری خوشه ایتصادفی بر روی 544 کودک زیر 10 سال(408 نفر در مناطق شهری و136 نفر در مناطق روستایی) انجام گرفت. بعد از گرفتن 2 الی 5/2 سی سی نمونه خون و انجام آزمایش به روش الایزا وبا استفاده از آنتی ژن دفعی ترشحی لارو مرحله دوم (TES) موارد مثبت تعیین گردید. برای ارزیابی و تفسیر نتایج از شاخص مثبت بودن (I.P) استفاده شد و آن دسته از نمونه هایی که I.P آن ها بیش از 1/1 بود، از نظر آلودگی مثبت در نظر گرفته شدند. نتایج با استفاده از آمار توصیفی و آزمون آماری کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. شیوع سری بیماری 3/5 درصد بود. در 19 نفر (5/3 درصد) میزان آنتی بادی در محدوده میانی و در 496 نفر (2/91 درصد) نتیجه منفی گزارش گردید. از 29 کودک (3/5 درصد) که نتایج آن ها مثبت شد، 14 نفر (3/5 درصد) مذکر و 15 نفر (6/5 درصد) مونث بودند. هم چنین 23 نفر (6/5 درصد) در شهر و 6 نفر (4/4 درصد) در روستا سکونت داشتند. از 29 کودک نام برده 3 نفر (7/5 درصد) در گروه سنی 1 تا 3 سال، 14 نفر (3/5 درصد) در گروه سنی 4 تا 6سال و 12 نفر (3/5 درصد) در گروه سنی 7 تا 9 سال قرار داشتند. آزمون کای دو بین جنس و گروه های سنی با آلودگی ارتباط معنی داری نشان نداد.
علی رغم آن که گزارش تیتر مثبت الایزا معیار چندان مناسبی برای تشخیص توکسوکاریازیس بدون علامت در مناطق با شیوع کم نمی باشد، با این حال مطالعه حاضر تایید کننده شیوع قابل توجه توکسوکاریازیس به عنوان یک مشکل بهداشتی در این منطقه است.

کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک یکی از روش های جراحی کم تهاجمی است که دارای نتایج خوب و فواید بسیاری از نظر اقتصادی است. مطالعات متعددی نتایج این جراحی را مورد بررسی قرار داده و نتایج متفاوتی را گزارش نموده اند. با توجه به راه اندازی این روش جراحی در زنجان و عدم وجود اطلاعات دقیق در خصوص نتایج آن، مطالعه حاضر با هدف تعیین نتایج کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک طی سال 1381 تا 1383 در زنجان انجام گرفت.
این مطالعه توصیفی بر روی 79 بیمار انجام گرفت که دارای کولیک صفراوی بوده و به روش مبتنی بر هدف انتخاب شده بودند. بیماران تحت عمل جراحی کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک قرار گرفتند. نتایج عمل جراحی شامل عوارض، مدت زمان بستری، مدت عمل جراحی، متوسط زمان شروع تغذیه خوراکی و میزان تبدیل لاپارسکوپی به عمل باز در بیماران مورد بررسی قرار گرفت. نتایج با استفاده از آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج نشان داد که میانگین مدت زمان بستری بعد از عمل 20 ساعت و 40 دقیقه، میانگین مدت زمان عمل جراحی لاپارسکوپی34 دقیقه، متوسط مدت زمان شروع تغذیه خوراکی 5/10 ساعت، میزان عوارض پس از عمل جراحی 5/2 درصد و میزان تبدیل لاپارسکوپی به عمل باز 5 درصد می باشد.
نتایج مطالعه حاضر با نتایج مطالعات قبلی مطابقت داشته ولی میزان تبدیل شدن به عمل باز کمی بیشتر بود. با توجه به نتایج حاصل از پژوهش توسعه انجام کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک در سطح شهرستان زنجان توصیه می گردد.