Journal of Advances in Medical and Biomedical Research
Volume:16 Issue: 64, 2008

سرطان تیروئید شایع ترین بدخیمی غدد درون ریز می باشد. به دلیل ناهمگونی بالای ندول های توموری و غیرتوموری تیروئید از نظر ویژگی های آسیب شناسی و فقدان مارکرهای مولکولی مناسب، تلاش های گسترده ای جهت شناسایی مارکرهای مولکولی برای تشخیص این ضایعات توموری در حال انجام است. Survivinجدیدترین عضو خانواده ی پروتئین های مهارکننده ی مرگ برنامه ریزی شده سلولی، اخیرا به عنوان یک مارکر مولکولی جدید در سرطان مورد توجه قرار گرفته است. مطالعات، بیان متمایز Survivin و واریانت های پیرایشی آن را در سلول های سرطانی در مقایسه با سلول های بالغ نرمال نشان می دهند. در این تحقیق بیان ژن Survivin و واریانت های پیرایشی 2B وEx3∆ آن به عنوان مارکر های مولکولی جدید در تومورهای تیروئید مورد بررسی قرار گرفته است.
61 نمونه ی بافتی تیروئید شامل 14 نمونه ی حاشیه ی تومور، 11 نمونه ی غیرتوموری و 36 نمونه ی توموری جمع آوری شدند و سطوح بیان ژن Survivin و واریانت های آن توسط روش RT-PCR نیمه کمی بررسی شد. میزان بیان Survivin در تومورهای تیروئیدی در مقایسه با نمونه های حاشیه ی تومور و غیرتوموری به طور معنی داری افزایش یافت. همچنین گروه توموری نسبت به گروه حاشیه ی تومور افزایش معنی داری را در شدت بیان واریانت ΔEx3 نشان داد (05/0 P<). mRNA واریانت 2B نیز در نمونه های توموری در مقایسه با نمونه های غیرتوموری به میزان کمتری دیده شد.
این نتایج بیانگر نقش ژن Survivin در ایجاد تومورهای تیروئیدی بوده و برای اولین بار نیز ارتباط بین بیان واریانت ΔEx3 و طبیعت این تومورها را مطرح می سازد. بنابراین آشکارسازی بیان Survivin و واریانت های جدید پیرایشی آن می تواند در تشخیص ندول های توموری و تفکیک آن از انواع غیرتوموری تیروئید در کنار سایر روش های روتین آزمایشگاهی مورد استفاده قرارگیرد.

بیماری آگاماگلوبولینمی وابسته به جنس نوعی نقص ایمنی اولیه بوده که علایم آن شامل عفونت های راجعه ی باکتریایی، کمبود شدید آنتی بادی های سرمی و کاهش لنفوسیت های B خون می باشد. بروز جهش در ژن BTK موجب بروز این بیماری می شود. نشان داده شده است که در مواردی عدم بیان پروتئین Btk با جهش خاصی در نواحی کدکننده ی ژن همراه نیست و ممکن است در نواحی تنظیمی نظیر پروموتر یا ناحیه ی ابتدایی اینترون 1 جهشی رخ داده باشد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی بیان پروتئین Btk و بررسی جهش در نواحی کدکننده یا نواحی تنظیمی ژن BTK در بیماران وابسته به جنس مراجعه کننده به مرکز تحقیقات ایمونولوژی، آسم و آلرژی دانشگاه علوم پزشکی تهران می باشد.
در این مطالعه 11 بیمار وابسته به جنس مورد تحقیق قرار گرفتند. بیان پروتئین Btk توسط روش وسترن بلات بررسی شد. در هشت بیمار بررسی جهش ژن BTK انجام شد. در سه مورد از این افراد، PCR نواحی تنظیمی به کمک پرایمرهای طراحی شده انجام گرفت و محصولات PCR تعیین توالی شدند.
بر پایه ی روش وسترن بلات، در سه بیمار، بیان Btk در حد نرمال و در هشت مورد دیگر، بیان وجود نداشت. بر اساس بررسی جهش، در دو بیمار دو جهش جدید یافت شد (1038-1040 delAGG، IVS8-2delA)، در سه بیمار فاقد بیان Btk، هیچ جهشی در نواحی کدکننده و یا نواحی تنظیمی یافت نشد.
بر اساس نتایج به دست آمده، سه بیمار فاقد بیان پروتئین Btk که هیچ جهشی در نواحی کدکننده یا نواحی تنظیمی ژن BTK در آن ها یافت نشده بود، قابل توجه می باشند. احتمال وجود جهش در نواحی تنظیمی دیگر، غیر از نواحی رایج شناخته شده وجود دارد که نیازمند تحقیقات تکمیلی خواهد بود.

بروز اختلالات مربوط به فشارخون بالا در طی حامگی شایع است. یکی از مشکلات اساسی در ختم حاملگی بیماران مبتلا به پره اکلامپسی شدید، نگرانی از نارس بودن نوزاد و افزایش مرگ و میر و ناتوانی نوزادی می باشد. مطالعاتی وجود دارد که تسریع بلوغ ریه ی جنین را در حاملگی های عارضه دار شده از جمله فشار خون حاملگی نشان می دهد. این امر مبتنی بر فرضیه ی افزایش تولید گلوکوکورتیکوئید ها در پاسخ به محیط استرس زا می باشد، که منجر به رشد و بلوغ ریه های جنین می شود. در مقابل مطالعاتی وجود دارند که نشان دهنده ی عدم تسریع و حتی تاخیر بلوغ ریوی در پره اکلامپسی شدید می باشند. بر این اساس نیاز به انجام مطالعات بیشتری در این زمینه وجود دارد. مطالعه ی حاضر برای بررسی ارتباط میان پره اکلامپسی مادر و بلوغ ریوی نوزادان نارس بستری شده در سال 83 تا 84 در بیمارستان حضرت ولی عصر(عج) زنجان انجام گرفت. این مطالعه، یک مطالعه ی موردی- شاهدی است که روی 196 نوزاد نارس انجام گرفت و در آن 98 نوزاد نارس مبتلا به سندرم زجر تنفسی با 98 نوزاد نارس غیرمبتلا به سندرم زجر تنفسی که از نظر سن، وزن، جنس و نوع زایمان با هم یکسان بودند، از نظر پره اکلامپسی مادر مورد مقایسه قرارگرفتند. اطلاعات در فهرست های تهیه شده به این منظور جمع آوری و سپس با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمون آماری کای اسکویر و تی تجزیه و تحلیل شد.
از 98 نوزاد نارس مبتلا به سندرم زجر تنفسی در 31 نوزاد (6/31 درصد)، مادر مبتلا به پره اکلامپسی بود. در حالی که از 98 نوزاد نارس غیر مبتلا به سندرم زجر تنفسی در 23 نوزاد (4/23 درصد)، مادر مبتلا به پره اکلامپسی بود که این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود (05/0

لرز پس از بیهوشی عارضه ی شایع پس از عمل است. اثر نسبی مداخلات درمانی در پیشگیری از این عارضه نامعلوم است. هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر تجویز ترامادول یک میلی گرم به ازای هر کیلو گرم قبل از القای بیهوشی عمومی در پیشگیری از لرز پس از عمل بود.
مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی، دوسوکور و دارونما-کنترل، انجام شد. 60 بیمار با وضعیت فیزیکی I یا II درجه بندی انجمن متخصصین بیهوشی آمریکا که تحت جراحی های شکمی انتخابی زنان با بیهوشی عمومی بودند، مورد بررسی قرارگرفتند. قبل از القای بیهوشی عمومی در 30 بیمار (گروه مطالعه) یک دوز ترامادول وریدی (یک میلی گرم به ازای هر کیلو گرم) و در 30 بیمار دیگر (گروه دارونما) سالین 9/0 درصد تجویز شد. در گروه مطالعه 3 بیمار (10 درصد) و در گروه دارونما 17 بیمار (66/56 درصد)، لرز پس از بیهوشی داشتند (0001/0P<). شیوع درد در مرحله ی بلافاصله بعد از عمل در گروه دارونما به طور معنی دار ی بیشتر بود (به ترتیب 90 درصد در مقایسه با 33/23 درصد بیماران) (0001/0P<). اختلاف معنی داری از نظر شیوع عوارض جانبی بعد از عمل بین دو گروه نبود.
این مطالعه استفاده از ترامادول به میزان یک میلی گرم به ازای هر کیلو گرم قبل از القای بیهوشی را در پیشگیری از لرز پس از بیهوشی حمایت می کند.

چکیده

یکی از کاربردهای شایع حلال ها، استفاده از پرکلرواتیلن در خشکشویی ها می باشد. مواجهه با این ماده ی شیمیایی اثرات منفی بسیاری داشته و اندام های مختلف بدن از جمله کبد، کلیه، اعصاب و قلب را می تواند تحت تاثیر قرار دهد. در این مطالعه ما اثرات نورولوژیک مواجهه ی مزمن با پرکلرواتیلن در کارکنان خشکشویی ها را مورد بررسی قرار دادیم.

در یک مطالعه ی همگروهی تاریخی، 40 نفر گروه مواجهه یافته با پرکلرواتیلن با 40 نفر غیرمواجهه مقایسه شد. جهت جمع آوری اطلاعات از پرسش نامه و فهرست باز بینی استفاده شد. جمع آوری اطلاعات توسط محققین انجام گرفت. فراوانی مشکلات گزارش شده در دو گروه محاسبه و با یکدیگر مقایسه شد.

فراوانی افسردگی در گروه مواجهه و گروه غیرمواجهه به ترتیب 5/42 درصد و 5/22 درصد بود و این اختلاف پس از حذف اثر سن و سطح تحصیلات از نظر آماری معنی دار بود (056/0=P). فراوانی فراموشکاری در گروه مواجهه از گروه غیر مواجهه بیشتر بود، ولی این اختلاف از نظر آماری معنی دار نبود (05/0P).

نتایج مطالعه ی ما در مورد افسردگی با نتایج مطالعات دیگر همخوانی داشت، ولی در سایر موارد رابطه ی معنی داری بین مواجهه ی مزمن با پرکلرواتیلن در خشکشویی و علایم عصبی، روانی سنجیده شده توسط این مطالعه یافت نشد و در مورد شکایت از بازبینی مکرر یافته ای غیرقابل انتظار داشتیم.

چکیده شناسایی آلرژن های متعدد موجود در محیط بسیار اهمیت دارد. زیرا تماس با این آلرژن ها موجب ایجاد و تشدید علایم در بیماران آلرژیک می شود. هدف از این مطالعه تعیین میزان فراوانی حساسیت به آلرژن های مختلف با استفاده از آزمون پوستی پریک می باشد.
این مطالعه ی توصیفی بر روی کلیه ی بیماران مبتلا به رینیت آلرژیک، آسم، درماتیت آتوپیک و کهیر مراجعه کننده به درمانگاه آلرژی بیمارستان ولی عصر(عج) زنجان که در سال های 82 تا 85 از نظر آزمون پوستی بررسی شده بودند، انجام شد. اطلاعات لازم شامل جنس، سن، نوع بیماری و نتایج آزمون پوستی صورت گرفته با 21 آلرژن شایع در پرسش نامه ثبت شد.
200 بیمار با دامنه ی سنی 4 تا60 سال وارد مطالعه شدند. 164 بیمار (82 درصد) دارای آزمون پوستی مثبت برای حداقل یکی از آلرژن ها بودند. بیشترین حساسیت نسبت به گرده های چمن مشاهده شد (چمن 41 درصد و چمن رای 5/38 درصد). گرده های علف هرز (گروه علف هرز 21 درصد، کنوپود 27 درصد و هرباسه 21 درصد) و درختان (زیتون 22 درصد، زبان گنجشک 20 درصد) در درجات بعدی قرار داشتند. واکنش مثبت به مایت 16 درصد، سوسک 5/14 درصد، کپک ها شامل آسپرژیلوس 5/11 درصد و آلترناریا 5/7 درصد بود. آلرژی به غذاها شامل گندم، تخم مرغ، فلفل، گوجه فرنگی و پرتقال شیوع بسیار کمی داشت. با توجه به فراوانی موارد واکنش پوستی مثبت نسبت به گرده های گیاهی در بیماران مورد مطالعه، به نظر می رسد که آموزش اجتناب از تماس با این عوامل در فصول گرده افشانی و شروع درمان و افزایش دوز داروها و استفاده از حساسیت زدایی برای آلرژن های فوق در این بیماران بسیار کمک کننده خواهد بود.

چکیده در بیماران مبتلا به سرطان مری پیشرفته که یک بیماری غیرقابل علاج و تومور غیرقابل برداشت است، یکی از مشکلات مهم بیماران، دیسفاژی است. هدف از انجام این مطالعه، تعیین میزان بهبود دیسفاژی و علایم آن در بیماران مبتلا به سرطان مری در استان گلستان، پس از درمان های حمایتی می باشد.
این مطالعه ی توصیفی- مقطعی در بیماران مبتلا به سرطان مری استان گلستان که جهت دریافت درمان های حمایتی از دی ماه 1384 تا اردیبهشت ماه 1386 به درمانگاه های تخصصی گوارش استان مراجعه کرده بودند، انجام شد. مشخصات فردی بیماران در پرسش نامه های جمع آوری اطلاعات وارد شد و افراد در فواصل یک ماهه به مدت شش ماه پیگیری شدند. پس از ورود اطلاعات به رایانه توسط نرم افزار آماری، برای تعیین میزان بهبودی، نسبت بهبودی با فاصله ی اطمینان 95 درصد محاسبه شد. برای ارزیابی فاصله ی زمانی موثر بودن درمان های حمایتی برای بیمار از تجزیه و تحلیل بقا و شیوه ی کاپلان مایر استفاده شد.
در 39 بیمار مورد مطالعه، نسبت مرد به زن 6/1 بود. میانگین سنی افراد 7/13± 5/67 سال بود. در ابتدای مطالعه 22 بیمار دیسفاژی درجه ی 3 و بقیه درجه ی 4 داشتند. روش درمان حمایتی در 7/89 درصد دیلاتاسیون و در بقیه (3/10 درصد) فنر گذاری بود. در مجموع وضعیت بهبود دیسفاژی با نوع درمان حمایتی و نوع آسیب شناسی بیماری رابطه ی آماری معنی داری نداشت، اما بین میزان بهبودی دیسفاژی و سن بیماران رابطه ی آماری معنی داری مشاهده شد. بقای بیماران در دو گروه (بهبود یا عدم بهبود در پیگیری ماه اول) تفاوت آماری معنی داری نشان داد.
روش های درمانی حمایتی در بیماران مبتلا به سرطان مری غیرقابل جراحی در این منطقه، موجب بهبود دیسفاژی و افزایش بقای بیماران می شود.

استافیلوکوکوس اورئوس یکی از مهم ترین عوامل ایجاد کننده ی بیماری های منتقله از راه غذا می باشد. آلودگی مواد غذایی به صورت مستقیم از طریق حیوانات آلوده به این باکتری و یا در نتیجه ی عدم رعایت بهداشت در مراحل تولید و توزیع، از جانب افراد شاغل در این زمینه که ممکن است ناقل این باکتری باشند، اتفاق می افتد. از طرف دیگر، تعداد سویه های استافیلوکوکوس اورئوس که به مواد ضد میکروبی مقاوم هستند، رو به افزایش است. هم چنین انتقال سویه های مقاوم از طریق مواد غذایی می تواند باعث جایگزینی میکروفلور حساس فردی و ایجاد بیماری های خطرناک شود. مطالعه ی حاضر با هدف تعیین میزان آلودگی مواد غذایی به استافیلوکوکوس اورئوس و بررسی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در این ایزوله ها صورت گرفت.
1047 نمونه ی غذایی مختلف در فاصله ی زمانی مرداد ماه سال 1385 تا آذر ماه سال 1386 از نظر آلودگی به استافیلوکوکوس اورئوس مطابق دستورالعمل استاندارد ایران به شماره ی 1194 مورد بررسی قرار گرفتند. سپس ایزوله های استافیلوکوکوس اورئوس از نظر مقاومت آنتی بیوتیکی با روش آگار دیسک دیفیوژن نسبت به 11 آنتی بیوتیک مورد مطالعه قرار گرفتند.
از 1047 نمونه ی مورد بررسی، 100 نمونه (5/9 درصد) از نظر آلودگی به استافیلوکوکوس اورئوس مثبت بودند. همچنین 31 درصد از ایزوله ها حداقل به یکی از آنتی بیوتیک های مورد بررسی مقاومت نشان دادند و 15 آنتی بیوتیپ نیز مشخص شد.
طبق نتایج این مطالعه، با توجه به وجود استافیلوکوکوس اورئوس در مواد غذایی و الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی این ایزوله ها، لزوم کنترل صحیح مسایل بهداشتی در مراحل تولید و توزیع مواد غذایی به منظور جلوگیری از انتقال آلودگی و انتقال سویه های مقاوم میکروبی مشخص می شود.

چکیده وجود استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین در بیمارستان ها به عنوان یک مشکل جدی مورد توجه می باشد. این مطالعه به منظور تعیین میزان فراوانی استافیلوکوکوس اورئوس مقاوم به متی سیلین جدا شده از نمونه های بالینی و تعیین عوامل مرتبط با افزایش بروز مقاومت به آن در بیمارستان های کاشان انجام پذیرفت. این مطالعه ی توصیفی بر روی 100 سویه ی استافیلوکوک اورئوس جمع آوری شده از بیماران بیمارستان های کاشان در سال 1386 انجام گرفت. سویه ها با استفاده از کشت بر روی محیط آگار حاوی کروم و DNAase، رنگ آمیزی گرم، آزمون کاتالاز و کوآگولاز لوله ای تعیین هویت شدند. آزمون حساسیت آنتی بیوتیکی با روش دیسک دیفیوژن انجام پذیرفت. متغیر های سن، جنس، سابقه ی بستری شدن در بیمارستان، طول مدت بستری، درمان قبلی با آنتی بیوتیک و نوع بیماری یادداشت شد.
بیشترین میزان مقاومت نسبت به پنی سیلین 99 درصد و کمترین میزان مقاومت نسبت به سیپروفلوکساسین 11 درصد بود. 22 درصد به متی سیلین مقاوم بودند. 7 درصد از سویه ها به وانکومایسین حساسیت حدواسط داشتند. مهم ترین عوامل مرتبط با شیوع سویه های مقاوم استافیلوکوک اورئوس شامل سن بالای 46 سال (040/0P<)، بستری شدن در بیمارستان (000/0P<)، مدت بستری بیش از یک هفته (000/0P<)، مصرف قبلی آنتی بیوتیک (004/0P<) و مصرف آنتی بیوتیک بیش از یک هفته (002/0P<) بودند.
آگاهی نسبت به شیوع استافیلوکوک اورئوس مقاوم و شناسایی عوامل خطر ناشی از سویه های مقاوم جهت تجویز رژیم آنتی بیوتیکی مناسب توسط پزشک ضروری است.

چکیده مرگ و میر بیماران ترومایی در ایران به میزان شگفت آوری بالاست. در این مطالعه در منطقه ی مهران استان ایلام که از مناطق پرتصادف و حادثه خیز کشور است با مشارکت شبکه ی بهداشت روستایی، مراقبت های تروما در سطوح مختلف تخصصی و همگانی آموزش داده شد و اثر این آموزش با استفاده از تغییرات فیزیولوژیک مصدومین مورد سنجش قرار گرفت.
این مطالعه به صورت مداخله ی- مقطعی در منطقه ی مهران در استان ایلام در نزدیکی مرز ایران با عراق اجرا شد. دوره های آموزش مراقبت های پیشرفته ی تروما برای پزشکان و پرستاران، دوره های مراقبت های پایه ی تکمیلی تروما جهت کارشناسان اورژانس مهران، بیمارستان ایلام و بهورزان، مراقبت های پایه ی تروما برای افراد عادی با تحصیلات بالا و دوره های چندساعته ی کمک های اولیه و اقدامات ساده برای مردم عادی طراحی شد. پس از اجرای این دوره های آموزشی، اطلاعات مصدومین تروما که به اورژانس مهران یا بیمارستان دانشگاهی ایلام مراجعه کردند، ثبت و میزان مرگ و میر و تغییرات فیزیولوژیک آن ها با استفاده از درجه بندی شدت جراحت فیزیولوژیک (PSS) مورد ارزیابی قرار گرفت.
در طول دوره ی آموزش، 185 پزشک و پرستار، کارشناس اورژانس و بهورز، 239 نفر از افراد با تحصیلات بالا و 4410 فرد عادی آموزش دیدند. پس از اجرای آموزش در فاصله ی سه سال بعد، 366 بیمار ترومایی از طریق اورژانس مهران و سپس بیمارستان ایلام و 245 مصدوم نیز از طریق مراجعه ی مستقیم به بیمارستان ایلام ثبت شدند. مرگ و میر کل مصدومین تروما 3/10 درصد (66 نفر از 641 مصدوم) و مرگ و میر ناشی از آسیب مین 7/20 درصد (37 نفر از 179 مصدوم) بود. در گروه مراجعه کننده به اورژانس مهران میانگین PSS در زمان ورود به اورژانس 40/6 بود که این میزان در زمان ورود به بیمارستان ایلام افزایش یافته (بهبود داشته) و به 50/7 رسیده بود. این بهبود از نظر آماری معنی دار است (P<001/0). در گروه دوم که مستقیما به بیمارستان ایلام مراجعه کردند، PSS در زمان ورود به بیمارستان 79/6 بود.
سیستم شبکه ی بهداشت روستایی موجود و نیروهای مردمی می توانند جهت مراقبت از مصدومین تروما با استفاده از امکانات موجود آموزش دیده و منجر به بهبود شاخص ها و کاهش مرگ و میر شوند.