دوهفته نامه نوین پزشکی
پیاپی 428 (پانزدهم شهریور 1387)

اغلب از پزشکان مراقبت های اولیه درباره کبود شدن آسان، خونریزی بیش از حد یا خطر خونریزی پیش از جراحی سوال می شود. یک تاریخچه کامل، شامل سابقه خانوادگی هدایت کننده اقدامات مناسب تشخیص خواهد بود و یک معاینه فیزیکی ممکن است سر نخ هایی برای تشخیص ارایه دهد. یک سیستم نمره دهی خونریزی استاندارد شده می تواند به پزشکان در سازمان دهی کردن سابقه خونریزی بیمار و نیز چشم پوشی نکردن از شایع ترین اختلال خونریزی دهنده ارثی یعنی بیماری فون ویلبراند کمک کند. در موارد مشکوک به اختلالات خونریزی دهنده، بررسی های آزمایشگاهی اولیه باید شامل شمارش کامل سلول های خونی همراه با شمارش پلاکت ها، گستره خون محیطی، زمان پروترومبین و زمان ترومبوپلاستین نسبی باشد. آزمون های تخصصی تر ولی نسبتا ساده ای همچون تحلیل گر کارکرد پلاکتی 100، آزمون های مخلوط کردن و سنجش های مهارکننده ها نیز ممکن است کمک کننده باشند. این آزمون ها می توانند به تشخیص اختلالات کارکرد پلاکت، اختلالات کمی پلاکت، کمبود فاکتورها و مهارکننده های فاکتور کمک نماید.