Iranian Journal of Veterinary Research
Volume:17 Issue: 2, Spring 2016

در این مطالعه، اثربخشی دو ایمپلنت مش فتق یعنی پرولن معمولی و مش مرکب جدید پرولن-ویکریل برای ترمیم فتق شکمی تجربی در سگ ها مورد ارزیابی قرار گرفت. 12 قلاده سگ سالم نژاد مونگرل انتخاب و به صورت تصادفی به سه گروه A، B و C (تعداد = 4) تقسیم شدند. در همه گروه ها، لاپاروسکوپی آزمایشی انجام شد؛ از اینرو، غلاف رکتوس خلفی و صفاق با هم بخیه زده شدند، در حالی که، یک نقیصه 5 × 5 سانتیمتری در شکم عضله رکتوس و غلاف رکتوس قدامی ایجاد شد. برای هرنیوپلاستی، مش فتق (پرولن: گروه A؛ مش مرکب پرولن-ویکریل: گروه B) در غلاف رکتوس خلفی پیوند زده شد. در گروه C (کنترل)، مش پیوند زده نشد؛ در عوض شکاف لاپاروتومی بعد از هرنیورافی بسته شد. درد پس از عمل جراحی، چروکیدگی مش و چسبندگی به عنوان عواقب کوتاه مدت مورد ارزیابی قرار گرفتند. پس از عمل جراحی، درد در محل جراحی به طور معنی داری در گروه B (مش مرکب) کمتر (P<0.001) بود؛ چروکیدگی مش نیز به طور معنی داری در گروه B (42/21%، P<0.05) کمتر از آن در گروه A (چروکیدگی مش پرولن: 18/58%) بود. گروه B (مش مرکب) همچنین چسبندگی های کمتر از 25% (P≤0.013، 50/0 ± 75/0 Mean ± SE:) را موقع ارزیابی بر اساس مقیاس کمی دیاموند اصلاح شده نشان داد؛ و مقیاس کیفی سختی چسبندگی همچنین یا عدم چسبندگی (تعداد = 2)، یا تنها چسبندگی های سست (تعداد = 2) را در گروه B (مش مرکب) به تصویر کشید، در مقایسه با گروه A (پرولن) که چسبندگی بیشتر و وجود چسبندگی های متراکم نیازمند به برش کند را نشان داد. لذا، برتری مش مرکب پرولن-ویکریل نسبت به مش پرولن با توجه به انقباض کمتر مش، چسبندگی های کمتر و عدم عوارض پیگیری کوتاه مدت اثبات شد.

پاستورلا مولتوسیدا پرندگان عامل مسبب وبای طیور است که یکی از بیماری هایی می باشد که توسعه صنعت طیور را تحت تاثیر قرار می دهد. به منظور مطالعه اثربخشی واکسن زیر واحد نوترکیب ساخته شده با ژن PtfA پاستورلا مولتوسیدا پرندگان، قطعه ژن تکثیر یافته به روش واکنش زنجیره ای پلیمراز از پاستورلا مولتوسیدا پرندگان به داخل حامل بیان پروکاریوتی pET32a کلون شد، و pET23a-ptfA پلاسمید نوترکیب تهیه گردید. ژن در ای. کولای BL21(DE3) بیان و پروتئین هدف rPtfA خالص سازی شد. سپس پروتئین تخلیص شده با ادجوانت فروند مخلوط شده و واکسن زیر واحد نوترکیب تهیه شد. سه گروه جوجه تحت عنوان rPtfA، واکسن زنده تخفیف حدت یافته و PBS به ترتیب با واکسن زیر واحد نوترکیب، واکسن زنده تخفیف حدت یافته، و PBS واکسینه شدند. آنتی بادی های سرم، تکثیر لنفوسیت های خون محیطی (PBLP) و سطح اینترفرون-γ (IFN-γ) مترشحه از لنفوسیت های خون محیطی مورد آزمایش قرار گرفتند. در نهایت، جوجه های ایمن شده با پاستورلا مولتوسیدا حاد پرندگان به چالش کشیده شدند و میزان حفاظت اندازه گیری شد. ELISA غیر مستقیم نشان داد که سطوح آنتی بادی ها در گروه های rPtfA و واکسن زنده تخفیف حدت یافته به طور معنی داری بیشتر از سایر گروه ها بودند (P<0.01)، و اولی اندکی کمتر از دومی بود. آزمایش های PBLP و IFN-γ نشان دادند که مقدار SI و سطوح IFN-γ القا شده توسط ConA در دو گروه واکسن به طور معنی داری بیشتر از گروه های PBS (P<0.01) بودند، و گروه واکسن تخفیف حدت یافته بیشتر از گروه rPtfA بود. میزان حفاظت واکسن rPtfA و واکسن زنده تخفیف حدت یافته به ترتیب 45% و 75% بودند. نتایج نشان دادند که واکسن زیر واحد نوترکیب PtfA توانست سطح ایمنی و اثر حافظتی در جوجه های واکسینه شده را القا کند، اما به میزان اندکی رضایت بخش بود.

ویروس اسهال ویروسی گاو (BVDV) یکی از مهمترین عوامل بیماریزای ویروسی گاو در جهان به شمار می رود. هدف از مطالعه حاضر تعیین خصوصیات مولکولی و آنالیز، فیلوژنتیک عفونت BVDV در تعدادی از گاوهای استان فارس، ایران می باشد. به همین منظور در پایش اولیه، تعداد 400 نمونه خون از 12 گاوداری صنعتی با سابقه اسهال، سقط جنین یا تولد گوساله های ضعیف جمع آوری و به روش RT-PCR مورد آنالیز قرار گرفت. در مرحله بعد، تعداد 100 نمونه خون و بیوپسی بافت گوش از گاوهای آلوده مرحله اول بعد از 3 هفته تهیه گردید و با روش های ACE، IHC و RT-PCR مورد ارزیابی مقایسه ای قرار گرفتند. نتایج آزمایش RT-PCR در پایش اولیه نشان دهنده آلودگی 16 مورد از 400 نمونه مورد آزمایش (4%) بود. همچنین 8 مورد از 100 نمونه مرحله بعدی به وسیله همه روش های تشخیص به صورت یکسان مثبت (8%) تشخیص داده شد. واکنش ایمنی به آنتی ژن BVDV به صورت رنگ قهوه ای گرانولر در سیتوپلاسم سلول های پوششی اپیدرم، فولیکول های مو و سلول های استرومایی زیر جلدی مشاهده گردید. آنالیز توالی ژنتیک، هر دو ژنوتیپ BVDV-1 و BVDV-2 را نشان داد که در ترسیم درخت فیلوژنی به نام های BVDV1-FarsA، BVDV1-FarsB و BVDV2-FarsA معرفی گردید. در مجموع بر اساس نتایج این مطالعه با توجه به حضور هر دو ژنوتیپ ویروس در گاوهای منطقه، اهمیت تشخیص و حذف گاوهای دارای عفونت مزمن و پایدار برای کنترل و ریشه کنی بیماری در استان فارس مورد تاکید قرار می گیرد.

این مطالعه جهت بررسی اثر بخشی تجویز خوراکی فبندازول (20 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن) قبل و بعد از عفونت تجربی خرگوش های دچار سرکوب ایمنی با انسفالیتوزون کانیکولی انجام شد. تعداد 30 خرگوش به پنج گروه تقسیم شدند: NN (سرکوب ایمنی نشده؛ آلوده نشده)، IN (سرکوب ایمنی شده؛ آلوده نشده)، IPI (سرکوب ایمنی شده؛ آلوده حفاظت شده)، ITI (سرکوب ایمنی شده؛ آلوده درمان شده) و II (سرکوب ایمنی شده؛ آلوده). فبندازول به صورت پروفیلاکتیک به مدت 7 روز متوالی قبل از آلودگی با انسفالیتوزون کانیکولی و به صورت درمان به مدت چهار هفته با شروع در روز 28 پس از چالش (PC) تجویز شد. خرگوش های آزمایش با تزریق داخل صفاقی 105 × 2 اسپور انسفالیتوزون کانیکولی آلوده شدند. پارامترهای مورد بررسی وزن بدن، ردیابی اسپور در ادرار، سنجش آنتی بادی سرم، و تغییرات خونی، بیوشیمیایی و هیستوپاتولوژی بودند. گروه های IPI و ITI به طور معنی داری BWT نهایی بهتری نسبت به گروه II نشان دادند. اسپورها در ادرار همه خرگوش های آلوده از روز 28 PC و تا پایان مطالعه شناسایی شدند. گروه IPI حداقل مقادیر آنتی بادی ها (IgG) را در مقایسه با گروه های ITI و II نشان داد. در مورد تغییرات هیستوپاتولوژیکی، شدت ضایعات به ویژه در خرگوش های II و به میزان کمتری در خرگوش های ITI قابل ملاحظه و مشخص بود. بهبود قابل توجهی در خرگوش های IPI مشاهده شد. می توان چنین نتیجه گیری نمود که فبندازول تا حدی در حفاظت خرگوش ها در برابر عفونت انسفالیتوزون کانیکولی موثر بود، در حالی که وقتی به صورت درمانی مورد استفاده قرار گرفت اثرات قابل توجهی نشان نداد.

هلیکوباکتر پیلوری یک باکتری گرم منفی و میکرو آئروفیلیک است که به عنوان عامل عفونت معده در بیش از نیمی از مردم جهان شناخته می شود. در این مطالعه، تولید پادتن زرده (IgY) ضد هلیکوباکتر پیلوری در بلدرچین و ارزیابی تاثیر روش های مختلف ایمن سازی بر عیار آنتی بادی تولید شده در زرده تخم ها مورد بررسی قرار گرفت. جهت ایمن سازی از پادگن تولید شده از باکتری کامل استفاده شد. چهل بلدرچین ژاپنی (Coturnix japonica) انتخاب و به چهار گروه تقسیم شدند. به گروه اول یک دوز کامل از پادگن (108 × 3 باکتری غیر فعال شده) به صورت داخل عضلانی تزریق شد، در حالیکه گروه دوم نیمی از این دوز و گروه سوم نیز یک دوز کامل را به صورت خوراکی دریافت کردند. IgY از تخم بلدرچین با روش ترسیبی و با استفاده از آب و کلروفرم جداسازی شد. از آزمون های سرم شناسی دات بلات و الایزا جهت تعیین حضور و سنجش عیار پادتن IgY در زرده ها استفاده شد. نتایج این مطالعه نشان داد که بلدرچین همانند مرغ قادر به تولید IgY ضد هلیکوباکتر پیلوری است. پادتن تولید شده در بلدرچین عیار و ویژگی بالایی داشته و می تواند برای اهداف درمانی و تحقیقاتی مورد استفاده قرار گیرد. به علاوه نتایج این تحقیق نشان می دهد که میزان بالاتری از پادگن، قادر به تولید عیار بالاتری از پادتن نمی شود و در بلدرچین برای ایجاد پاسخ ایمنی کارآمد در برابر هلیکوباکتر پیلوری، روش تزریقی ضروری نیست.

اثر جایگزینی Zn غذایی مکمل شده از منبع غیرآلی (ZnCO3) با Zn آلی (Zn متیونین؛ Zn-met) در 72 موش صحرایی (483/1 ± 42/98 گرم) با تخصیص تصادفی در چهار جیره غذایی (شش تکرار به ازای هر جیره، سه موش صحرایی برای هر تکرار) مورد بررسی قرار گرفت. جیره پایه با ترکیبات تخلیص شده بدون Zn تهیه شد. جیره کنترل (AIN-76A) حاوی ppm 12 Zn از ZnCO3 (100-I) بود. در سایر جیره های غذایی، ZnCO3 با Zn-met به نسبت50 (50I:50O) ، 75 (25I:75O) یا 100% (100-O) جایگزین شد. وزن بدن به صورت هفتگی و مصرف خوراک روزانه به مدت 14 هفته ثبت شدند. خون از طریق پونکسیون خلف حفره چشمی در روزهای 70 و 80 به ترتیب جهت اندازه گیری ترکیبات هماتولوژی و بیوشیمیایی مختلف سرم، و فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان در همولیزات جمع آوری شد. موش های صحرایی از نظر آنتی ژنی با RBC گوسفند در روز 73 به منظور ارزیابی پاسخ ایمنی هومورال (HIR) و روز 95 برای پاسخ ایمنی با واسطه سلولی (CMIR) مواجه شدند و در پایان دوره پرورش جهت جمع آوری کبد، عضله، پانکراس و کلیه ها برای اندازه گیری Zn و شاخص های استرس اکسیداتیو در کبد به طور انسانی کشته شدند. داده ها با استفاده از طرح کاملا تصادفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. افزایش وزن و مصرف خوراک، ترکیبات هماتولوژی و بیوشیمیایی سرم، محتوای Zn در اندام ها (به استثنای کبد) تحت تاثیر جایگزینی ZnCO3 با Zn-met قرار نگرفتند. مقادیر Zn در سرم و کبد همراه با جایگزینی 50% ZnCO3 با Zn-met در مقایسه با جایگزینی 0 یا 100% بیشتر بودند (P<0.05). پراکسیداسیون لیپیدی کمتر (P<0.05) و فعالیت های بیشتر (P<0.05) گلوتاتیون پراکسیداز و گلوتاتیون ردوکتاز با جایگزینی 50 و 75% ZnCO3 با Zn-met در مقایسه با جایگزینی 0 یا 100% مشاهده شدند. کربونیل های پروتئینی و گلوتاتیون احیا شده در کبد تحت تاثیر قرار نگرفتند، در حالی که TBARS با جایگزینی Zn-met (%100-50) برای ZnCO3 کاهش یافت. HIR و CMIR با افزایش مکمل سازی Zn-met افزایش یافت و بیشترین پاسخ همراه با مکمل سازی %100-75 Zn-CO3 با Zn-met دیده شد. می توان چنین نتیجه گرفت که مکمل سازی 50 یا 75% ZnCO3 با Zn-met پاسخ ایمنی و آنتی اکسیدان را در موش های صحرایی افزایش داد بدون اینکه اثری روی رشد داشته باشد.

گاستروپکسی پیشگیرانه روشی در جلوگیری از وقوع سندرم اتساع و چرخش معده است که شرایط تهدید کننده حیات می باشد. هدف از این مطالعه مقایسه گاستروپکسی برشی، کمربندی و روش کمتر تهاجمی تسهیل شده با اندوسکوپ و ارزیابی پارامترهای مختلف از قبیل مدت زمان جراحی، طول برش و میزان درد در سگ ها بود. 21 سگ بالغ از نژاد مخلوط و میانگین وزنی 6/2 ± 3/14 کیلوگرم به صورت تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. سه روش گاستروپکسی به ترتیب برشی (گروه I)، کمربندی (گروه B ) و تسهیل شده با اندوسکوپ (گروه E) انجام شد. مدت زمان جراحی، طول بیهوشی، طول جراحی و امتیاز درد در 3 ساعت پس از جراحی در کلیه سگ ها ثبت شد. 2 هفته پس از جراحی رادیوگرافی با ماده حاجب جهت بررسی موقعیت معده و مدت زمان تخلیه معده انجام گردید. سونوگرافی جهت ارزیابی موارد گاستروپکسی دو ماه پس از جراحی انجام گردید و چسبندگی بین دیواره معده و پیلوریک آنتروم در سمت راست دیواره بدن در کلیه سگ ها تایید شد. میانگین زمان جراحی، طول برش جراحی و امتیاز درد در گروه E به صورت معنی داری نسبت به گروه I و B کمتر بود (P<0.05). تفاوت معنی داری در مدت زمان تخلیه کامل معده و ضخامت گاستروپکسی پس از جراحی مشاهده نگردید (P>0.05). با توجه به مزایای مشاهده شده در این مطالعه روش تسهیل شده با اندوسکوپ به ویژه اگر توسط جراح با تجربه انجام پذیرد، جایگزین مناسبی برای شیوه برشی و کمربندی در راستای انجام گاستروپکسی پیشگیرانه می باشد.

اثربخشی دوزهای تکراری دینازن در موش های صحرایی آلبینو به صورت تجربی آلوده شده با تریپانوزوما بروسی (سویه Gboko) مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 30 موش صحرایی آلبینو بالغ ماده به وزن 130 تا 190 گرم برای مطالعه استفاده شدند. آن ها به شش گروه (گروه های A-F) هر کدام دارای پنج موش صحرایی اختصاص داده شدند. گروه های A-D به صورت داخل صفاقی با 106 × 0/1 تریپانوزوم در 400 میکرولیتر خون رقیق شده با PBS آلوده شدند، در حالی که گروه های E (غیر آلوده درمان شده) و F (غیر آلوده درمان نشده) به عنوان گروه های کنترل به کار رفتند. موش های صحرایی در گروه های A-D و همچنین موش های گروه E با 0/7 میلی گرم/کیلوگرم وزن بدن در روز 11 پس از آلودگی درمان شدند. هر چند، گروه های B، C و D، دو، سه و چهار دوز تکراری دارو به فواصل هفتگی متعاقب درمان اولیه دریافت کردند. پاکسازی کامل انگل در مدت 120 ساعت پس از درمان رخ داد. وجود انگل در خون، حجم متراکم شده سلولی (PCV)، تعداد کل گلبول های قرمز خون (RBC)، و گلبول های سفید خون (WBC)، مقدار هموگلوبین (Hb)، دمای رکتوم، و وزن بدن جهت ارزیابی اثربخشی درمان استفاده شدند. متعاقب درمان و پاکسازی انگل از خون، بهبود (P<0.05) در مقادیر پارامترهای اندازه گیری شده هنگام مقایسه با کنترل های غیر آلوده وجود داشت. هر چند، عود عفونت در موش های صحرایی گروه A، B و C با کاهش منتجه در وضعیت بالینی و مقادیر پارامترهای مورد استفاده جهت ارزیابی اثربخشی مشاهده گردید. ما چنین نتیجه گرفتیم که چهار درمان متوالی با استفاده از دوز مشابه در فاصله هفتگی در مدیریت عفونت تجربی تریپانوزوما بروسی در موش های صحرایی موثر است.

مایکوباکتریوم اویوم تحت گونه پاراتوبرکولوزیس (MAP) عامل مسبب بیماری یون، بیماری مهم اقتصادی در نشخوارکنندگان سراسر دنیا می باشد. عامل بیماری در مصر برای اولین بار در سال 2005 جدا شد. از آن پس، پاتوژن در استان های مختلف مصر شناسایی شد. به منظور ردیابی منبع عفونت، تعیین ژنوتیپ با استفاده از روش های ساده با قدرت تفکیک و تمایز بالا از قبیل تعداد متغیر تکراری های پشت سر هم - واحد تکراری پراکنده مایکوباکتریایی (MIRU-VNTR) در کشورهای مختلف انجام شدند. تاکنون اطلاعات منتشر شده ای راجع به تعیین ژنوتیپ MIRU-VNTR جدایه های MAP در مصر وجود ندارد. به منظور پرداختن به این موضوع، 100 نمونه مدفوع از سه مزرعه پرورش شیری مشکوک مختلف جمع آوری و کشت داده شدند. 14 جدایه متعلق به یک مزرعه به عنوان MAP شناسایی شدند و تعیین ژنوتیپ با استفاده از واکنش زنجیره ای پلیمراز هشت جایگاه مختلف MIRU-VNTR انجام شد. دو ژنوتیپ مختلف بر اساس پلی مورفیسم اندازه ای در یک جایگاه (VNTR-7) شناسایی شدند که با تعیین توالی تایید شد. کار ما پایه اولیه ساخت پایگاه اطلاعاتی تعیین ژنوتیپ MRIR-VNTR باکتری MAP را در مصر فراهم می کند.

این گزارش دو مورد اپیتلیومای سباسه و خصوصیات ایمونوهیستوشیمی آن را با رنگ آمیزی ایمنی CK 14، CK 18، p63، Ki67 و Bcl-2 توصیف می کند. مورد شماره یک، یک قلاده سگ ماده 12 ساله نژاد اسپانیل کوکر انگلیسی سالم با تظاهرات چندین ندول پوستی بیش از یک سال بود. مورد شماره دو، سگ ماده عقیم هفت ساله نژاد پودل با تاریخچه توده انفرادی پنج ماهه بود. رنگ آمیزی هماتوکسیلین و ائوزین نشان داد که ندول ها در هر دو مورد لوبول های نامنظم متشکل از سلول های اپیتلیال در اطراف سبوسیت های به خوبی تمایز یافته بودند. سلول های توموری از لحاظ CK14 و p63 مثبت اما برای مارکر CK18 منفی بودند. علاوه بر این، رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمی برای مارکر پرولیفراسیون Ki67 به ترتیب 1/13% و 4/12% سلول های مثبت را در دو مورد نشان داد. همچنین، Bcl-2، که در تومورهای خوش خیم سباسه انسانی به میزان زیادی بیان می شود، در هسته ها و سیتوپلاسم سلول های بازالوئید مشاهده شد. کاربرد آنتی بادی های CK14، CK18، p63، Ki67 و Bcl-2 اطلاعات بیشتری برای تشخیص اپیتلیومای غدد سباسه و پیش آگهی در این دو مورد فراهم نمود.

دو سگ با گروه های سنی متفاوت با سابقه رشد دهانی، خونریزی، ترشح بیش از حد بزاق، تنفس بد، بی اشتهایی و اختلال در بلع ارجاع داده شدند. معاینه فیزیکی رشد شبه گل کلمی مایل به رنگ قرمز در لثه نزدیک دندان های پیش و نیش فک پایین را تایید کرد. پروفایل های بیوشیمیایی سرم و هماتولوژی در محدوده نرمال بودند. رادیوگرافی ساده رشد وسیع درگیر کننده فک پایین و لثه را تایید نمود. بنابراین، برداشت قسمت قدامی فک پایین به منظور خارج نمودن توده های توموری انجام شد. در نهایت سگ ها بعد از جراحی بدون سختی در خوردن جیره مایع و نیمه جامد بهبود یافتند. پیش آگهی پس از عمل جراحی برای سگ های مبتلا به تومور دهانی به نوع تومور و وسعت بیماری در زمان جراحی بستگی دارد. در دو مورد بالا، تومورها خوش خیم بودند و برداشت قسمت قدامی فک پایین پیش آگهی بسیار خوب و بهبودی بدون عود مجدد تومور را فراهم نمود.

عفونت کیسه زرده و مرگ و میر جنینی در داخل تخم در پرندگان، ایجاد شده به واسطه خانواده انتروباکتریاسه، پدیده ای نادر نیست؛ اما گزارش های اندکی از وقوع این شرایط در جوجه های قناری (سرینوس کاناریا) توسط گونه های کلبسیلا موجود است. در یک گله قناری خانگی، مرگ و میر بالا در جوجه های 1 تا 3 روزه گزارش شد. به منظور مطالعه عوامل مسبب، نمونه هایی از کیسه زرده جوجه های قناری یک روزه و مرده در داخل تخم، کشت داده شدند. جدایه های مورد مطالعه توسط تست های بیوشیمیایی و همچنین واکنش زنجیره ای پلیمراز چندگانه اختصاصی جنس و گونه، کلبسیلا پنومونیه تشخیص داده شدند و جهت بررسی حساسیت جدایه ها، تست حساسیت آنتی بیوتیکی در برابر 13 عامل آنتی میکروبیال انجام شد. جدایه های تست شده به جنتامایسین، کلرامفنیکل و استرپتومایسین حساسیت نشان دادند.