مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 297 (هفته دوم مهر 1393)

هدف از تحقیق حاضر ارایه و ارزیابی یک روش جدید و کاربردی در پرتودرمانی کارسینومای لب با استفاده از پرتو الکترون بود. در این روش، برای اولین بار یک اپلیکاتور مخصوص افزایش دهنده ی دوز اشعه (Internal dose enhancer tool) برای تومور لب طراحی و استفاده شد.
برای طرح اولیه ی اپلیکاتور مخصوص افزایش دهنده ی دوز، ابتدا قطعه ای سرب با لایه ای از پلی استایرن به ضخامت cm 5/0 پوشیده شد. شکل هندسی قطعه ی سربی بر اساس هندسه ی لب و دهان بیمار طراحی شد. پوشش پلی استایرن در تماس با لب قرار گرفت تا الکترون هایی را که پس از برخورد به سرب، به عقب پراکنده می شدند، جذب کند. سپس ناحیه ای از پلی استایرن در مجاورت توموری که قرار است دوز آن افزایش یابد، برداشته شد. ابعاد این ناحیه، تابع وسعت تومور بر روی لب بود. این اپلیکاتور، به طور دقیق در پشت لب قرار می گرفت تا تومورهای ناحیه ی پشت لب را درمان کند. برای ارزیابی اپلیکاتور، از پرتوهای الکترون MeV 6 و 8 شتاب دهنده ی خطی PC10Neptun در بیمارستان سیدالشهدا (ع) اصفهان استفاده شد. کلیه ی اندازه گیری ها با استفاده از دوزیمتر صفحات موازی NACP و نیز آشکارساز نیمه هادی p-type سیلیکونی انجام شد. در این تحقیق، علاوه بر اندازه گیری تجربی، از شبیه سازی مونت کارلو با کد محاسباتی BEAMnrc نیز استفاده شد.
استفاده از اپلیکاتور مخصوص با طراحی بهینه، دوز اشعه ی ناشی از پرتوهای الکترونی در ناحیه ی تومورال لب را تا حدود 160 درصد افزایش داد. همچنین با استفاده از اپلیکاتور مخصوص افزایش دهنده ی دوز، حجم درمان تومور در ناحیه ی سطح مشترک میان اپلیکاتور و تومور تا mm 12 از هر طرف افزایش یافت.
اپلیکاتور مخصوص افزایش دهنده ی دوز، می تواند تاثیری قابل مقایسه و حتی بهتر نسبت به روش براکی تراپی ایجاد کند. بنابراین استفاده از روش ارایه شده همراه با اپلیکاتور مخصوص افزایش دهنده ی دوز به منظور درمان کارسینومای لب در کلینیک های پرتودرمانی توصیه می شود.

آلودگی با سرب روی ارگان های بدن از جمله قلب اثر می گذارد. این مطالعه بر روی کارگران شاغل در کارخانه ی باتری سازی که در مواجهه با سرب بودند، جهت بررسی اثرات سرب روی اندکس های قلبی ایشان انجام شد.
در یک مطالعه ی مقطعی، 142 مرد کارگر کارخانه ی باتری سازی که حداقل یک سال در معرض سرب بودند، بررسی شدند. سن آن ها بین 55-25 سال بود و در صورت ابتلا به دیابت، فشار خون بالا و بیماری های قلبی- عروقی از مطالعه خارج می شدند. اطلاعات دموگرافیک و شغلی، مواجهه با سرب، سابقه ی بیماری تنفسی، مصرف دارو و اطلاعات سبک زندگی هر یک از شرکت کنندگان ثبت شد و سپس قد، وزن و فشار خون اندازه گیری شد. اندازه گیری سطح سرب سرم نیز انجام شد و در نهایت، افراد تحت اکوکاردیوگرافی داپلر و M-Mode قرار گرفتند. آنالیز رگرسیون خطی جهت بررسی اثرات سرب روی اندکس های قلبی به کار رفت. داده ها در نرم افزار SPSS وارد و تجزیه و تحلیل شدند.
متوسط سن بیماران 58/13 ± 78/41 سال و متوسط مواجهه با سرب 44/14 ± 54/23 سال بود. متوسط سطح سرب خون μg/dl 75/2 ± 59/7 بود. هیپرتروفی بطن چپ در 12 درصد شرکت کنندگان مشاهده شد. سطح سرب خون با اندکس های اکوکاردیوگرافی پس از تنظیم برای سن و عوامل خطر دیگر ارتباط معنی داری نداشت.
سطح سرب شرکت کنندگان مطالعه ی حاضر، زیر مقادیر استاندارد بود. ارتباطی بین سطح سرب خون و اندکس های عملکرد بطن چپ دیده نشد که علت آن می تواند حذف افراد مبتلا به فشار خون بالا و مشکل قلبی- عروقی باشد. تغییرات ساختاری در کارخانجات باتری سازی به دنبال موارد قانونی در ایران، می تواند عامل سطح پایین سرب خون در شرکت کنندگان این مطالعه باشد.

مطالعات متعددی جهت بررسی ارتباط بین عوامل مرتبط با عوامل اجتماعی- دموگرافیک ترک سیگار انجام شده است. هدف از این مطالعه، بررسی ارتباط بین عوامل اجتماعی- دموگرافیک از جمله وجود ترک ناموفق، طول مدت ترک و میزان وابستگی به نیکوتین در ترک سیگار بود.
این مطالعه ی مقطعی در سال های 90-1388 بر روی نمونه ی 673 نفری از افراد مراجعه کننده جهت ترک سیگار انجام شد. بیماران پرسش نامه ای شامل اطلاعات اجتماعی- دموگرافیک مثل سن، وضعیت تاهل، تحصیلات، درآمد، شغل و نیز پرسش نامه ی Fagerstrom جهت بررسی وضعیت وابستگی به نیکوتین را تکمیل کردند.
طول مدت ترک بیش از 6 ماه با میزان بالاتر مصرف سیگار در روز مرتبط بود. همچنین مصرف بیش از 30 سیگار در روز با طول مدت ترک روند مرتبطی داشت. در مطالعه ی حاضر وضعیت تاهل، تعداد کمتر سیگار در روز، سال های بیشتر مصرف سیگار و نشان خارجی سیگار، عوامل مرتبط با ترک ناموفق سیگار بودند. همچنین سطح تحصیلات کمتر، تعداد سیگار مصرفی روزانه ی بالاتر، سال های مصرف بیشتر، غلظت نیکوتین بالاتر، سابقه ی تلاش در جهت ترک و نبود تفریح و خوشی در زندگی روزمره، عوامل دخیل در وضعیت شدید وابستگی در آزمون Fagerstrom بودند.
مصرف میزان بالاتر سیگار، سن بالاتر، سال های کمتر مصرف سیگار، تحصیلات و وابستگی متوسط بر اساس آزمون فانگستروم با ترک موفق تر سیگار مرتبط هستند..

کادمیم یکی از فلزات سنگین با کاربرد وسیع در صنعت و از آلاینده های مهم زیستی است که اثرات سیتوتوکسیک آن در رده های سلولی مختلف بررسی گردیده است. رده ی سلولی 7MCF- یکی از رده های سلولی سرطان سینه است که اثرات کادمیم در آن بررسی نشده است. هدف از تحقیق حاضر، بررسی اثرات سیتوتوکسیک کلرید کادمیم، در رده ی سلولی 7MCF- سرطان سینه بود.
ابتدا سلول های رده ی 7-MCF در محیط 1640-RPMI (Roswell Park Memorial Institute) در شرایط 2CO 5 درصد و دمای °c 37 کشت داده شدند. سپس سلول ها به پلیت 96 تایی منتقل و با غلظت های مختلف کلریدکادمیم (Mμ 1000-1/0) تیمار و به مدت 48 ساعت انکوبه شدند. میزان درصد زنده ماندن سلول ها با روش MTT (Microculture tetrazolium test) بررسی و محاسبه گردید. همچنین مطالعات میکروسکوپی آپوپتوز با استفاده از رنگ آمیزی سلول های تیمار شده با کلرید کادمیم توسط رنگ فلورسانت 33342Hoechst و مشاهده با میکروسکوپ فلورسانس انجام گرفت.
با افزایش غلظت کلرید کادمیم، میزان درصد سلول های زنده در مقایسه با گروه شاهد به صورت معنی داری کاهش یافت (050/0 > P)؛ به این ترتیب که کاهش درصد سلول های زنده از غلظت Mμ 25 آغاز و در غلظت Mμ 1000 به حداکثر خود می رسد.
کادمیم در غلظت بیشتر از Mμ 25 دارای اثرات سیتوتوکسیک در رده ی سلولی 7-MCF می باشد.

یکی از شایع ترین عوارض بیمارانی که در حال خروج از بیهوشی عمومی هستند، سرفه ی بعد از اکستوباسیون می باشد. لارنگو اسپاسم نیز طی این مرحله به عنوان یک عارضه می تواند نتایج خطر ناکی به دنبال داشته باشد. این مطالعه جهت بررسی اثر دوز کم پروپوفول، کتامین و ترکیب این دو در پیشگیری از سرفه و لارنگو اسپاسم بعد از اکستوباسیون در بیمارانی که در حال برخاستن از بیهوشی عمومی هستند، طراحی و انجام شد.
بیمارانی که جهت عمل جراحی تحت بیهوشی عمومی برنامه ریزی شده بودند وارد این مطالعه شدند. بیهوشی عمومی طبق فرایند معمول انجام شد و بیماران در 4 گروه، هر گروه 40 نفر قرار گرفتند. بیماران در گروه پروپوفول mg/kg 25/0 پروپوفول، در گروه کتامین mg/kg 25/0 کتامین و در گروه ترکیبی پروپوفول و کتامین، مجموع این دوز ها را دریافت کردند. در گروه شاهد نیز بیماران mg/kg 1/0 نرمال سالین دریافت کردند. داروها قبل از اکستوباسیون تزریق شدند و سرفه و لارنگو اسپاسم در زمان از پیش تعیین شده طی مرحله ی Emergence مشاهده و ثبت می شد.
میزان بروز سرفه در گروه های مختلف به شرح زیر بود: گروه پروپوفول 23 مورد (5/57 درصد)، کتامین 28 مورد (0/70 درصد)، گروه ترکیبی 11 (5/27 درصد) و شاهد 33 مورد (5/82 درصد) بود. اختلاف بین گروه ترکیبی و سایر گروه ها و نیز اختلاف بین گروه پروپوفول و کتامین از نظر آماری معنی دار بود (050/0 > P). تفاوتی بین گروه های پروپوفول و کتامین و نیز بین کتامین و گروه شاهد مشاهده نشد (به ترتیب 121/0 = P، 356/0 = P). زمانی که بروز موارد شدید سرفه (درجه ی 3) در گروه های مختلف با همدیگر مقایسه شد، تفاوت بین گروه ترکیبی (بدون مورد شدید) و پروپوفول (4 مورد)، همچنین بین گروه ترکیبی و نیز گروه شاهد (7 مورد) معنی دار بود (به ترتیب 006/0 = P، 040/0 = P). هیچ تفاوت معنی داری از نظر بروز لارنگو اسپاسم بین گروه ها مشاهده نشد.
ترکیب دوز کم پروپوفول و کتامین می تواند بروز و شدت سرفه ی بعد از اکستوباسیون را کاهش دهد. پروپوفول به تنهایی هم می تواند میزان بروز سرفه را کاهش دهد (اگرچه کمتر از ترکیب دو دارو).