فهرست مطالب

مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 369 (هفته اول فروردین 1395)

  • تاریخ انتشار: 1395/01/07
  • تعداد عناوین: 5
|
  • مقاله پژوهشی
  • بررسی تاثیر ترکیب مهار کننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین و بلوک کننده های گیرنده ی آنژیوتانسین بر پیشرفت بیماری کلیوی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در مقایسه با تجویز هر یک از این دو دارو به تنهایی
    هوشنگ سندگل، محمدرضا تمدن، علیرضا داشی پور، حسین غضنفری، سمانه خدادادی، حمید نصری* صفحه 1
    مقدمه
    مهار سیستم رنین- آنژیوتانسین در بیماران مبتلا به نفروپاتی دیابتی منجر به کاهش پروتئینوری و نیز کاهش سرعت پیشرفت نارسایی کلیه می گردد. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر توام مهار کننده های آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACEIs یا Angiotensin converting enzyme inhibitors) و بلوک کننده های گیرنده ی آنژیوتانسین (ARBs یا Angiotensin receptor blockers) بر پیشرفت بیماری کلیوی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 در مقایسه با تجویز هر یک از این دو دارو به تنهایی بود.
    روش ها
    90 بیمار مبتلا به نفروپاتی دیابتی نوع 2 به صورت تصادفی در سه گروه دریافت کننده ی کاپتوپریل، لوزارتان و کاپتوپریل به همراه لوزاتان قرار گرفتند. پروتئینوری در فواصل زمانی قبل از شروع درمان، 2، 6 و 12 ماه و کلیرانس کراتینین در قبل و بعد از درمان در بیماران اندازه گیری شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS با استفاده از آزمون های آماری Repeated measures ANOVA، Fisher''s least significant difference (Fisher''s LSD) و t Indipendent انجام شد.
    یافته ها
    پروتئینوری بیماران در تمامی گروه ها با مصرف دارو بهبود یافت و از شدت آن کاسته شد (001/0 > P). این کاهش، در گروه درمان ترکیبی بیشتر از سایر گروه ها بود (026/0 = P). کلیرانس کراتینین در هیچ یک از گروه ها، تفاوت معنی داری نداشت.
    نتیجه گیری
    استفاده از دسته های دارویی ACEIS و ARBs در کاهش پروتئینوری در نفروپاتی دیابتی در دیابت نوع 2 موثر بود، اما درمان ترکیبی از این دو دسته ی دارویی به صورت معنی داری نتایج بهتری در کاهش پروتئینوری داشت. با این حال، استفاده از این داروها در بهبود کلیرانس کراتینین اثر قابل ملاحظه ای نداشت.
    کلیدواژگان: دیابت نوع 2، Angiotensin converting enzyme inhibitors، Angiotensin receptor blockers، پروتئینوری
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • مقایسه تاثیر ترکیب فیبرینوژن سنتتیک و آلبومین با پلاسمای تازه منجمد شده در پیش گیری از اختلالات انعقادی جراحی قلب اطفال
    سید غلامرضا معصومی، حمید بیگدلیان، سید مسعود موسویان*، اصغر رضایی، حسین عابدی، محسن ضیایی فرد صفحه 2
    مقدمه
    یکی از مشکلات مهم جراحی قلب اطفال، خونریزی پس از بای پاس قلبی- ریوی است و تزریق پلاسمای تازه منجمد شده (FFP یا Fresh frozen plasma) جهت جبران خون از دست رفته و پیش گیری از اختلالات انعقادی، به طور معمول اولین اقدامی است که برای بیمار انجام می گیرد، اما برخی مطالعات نشان داده است تزریق فیبرینوژن و آلبومین می تواند در جبران خون از دست رفته و پیش گیری از اختلالات انعقادی موثر باشد. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف تعیین تاثیر ترکیب فیبرینوژن سنتتیک و آلبومین با پلاسمای تازه منجمد شده، در پیش گیری از اختلالات انعقادی در جراحی قلب اطفال بستری در بیمارستان چمران اصفهان طی سال 1393 انجام شد.
    روش ها
    طی یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 90 بیمار دارای معیارهای ورود به مطالعه به روش تصادفی سازی بلوکی در دو گروه تقسیم شدند. گروه اول، تحت تزریق پلاسمای تازه منجمد شده و گروه دوم تحت تزریق فیبرینوژن سنتتیک و آلبومین قرار گرفتند. قبل و بعد از عمل در تمام بیماران، مقدار پلاکت (Plt یا Platelet)، زمان پروترومبین (PT یا Prothrombin time)، زمان ترومبوپلاستین نسبی (PTT یا Partial thromboplastin time)، زمان انعقاد فعال (ACT یا Activated clotting time)، گازهای خون شریانی (ABG یا Arterial blood gas)، هموگلوبین (Hb یا Hemoglobin) و سطح فیبرینوژن خون بررسی و مقایسه شد.
    یافته ها
    بررسی سطح هموگلوبین بیماران در قبل از عمل در دو گروه دریافت کننده ی پلاسمای تازه منجمد شده و فیبرینوژن و آلبومین، به ترتیب 9/1 ± 6/10 و 3/3 ± 9/11 (290/0 = P)، در یک ساعت بعد از عمل 2/2 ± 9/12 و 3/2 ± 3/12 و در 24 ساعت بعد از عمل 7/1 ± 9/12 و 6/2 ± 1/13 بود (750/0 = P) و تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد. همچنین، روند تغییرات سطح هموگلوبین بین دو گروه اختلاف معنی دار نداشت (690/0 = P). سطح فیبرینوژن در قبل از عمل در دو گروه متفاوت بود، اما در بعد از عمل اختلاف معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد.
    نتیجه گیری
    استفاده از ترکیب فیبرینوژن و آلبومین در بیماران تحت اعمال جراحی قلب حداقل به اندازه ی پلاسمای تازه منجمد شده از اختلالات انعقادی و میزان نیاز به تزریق پلاسمای تازه منجمد شده می کاهد. از این رو، استفاده از این ترکیب در کودکانی که تحت عمل جراحی قلبی قرار می گیرند، طبق نظر پزشک جراح و در صورت عدم وجود کنترا اندیکاسیون، توصیه می گردد.
    کلیدواژگان: پلاسمای تازه منجمد شده فیبرینوژن، جراحی قلب اطفال
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • بررسی تاثیر افزودن پتیدین یا سوفنتانیل به مارکائین اینتراتکال بر پیش گیری از لرز بعد از عمل جراحی دیسک کمر
    محمدعلی عطاری، امیر زیباییان* صفحه 3
    مقدمه
    لرز بعد از عمل، یکی از شایع ترین عوارض بعد از عمل است که جهت پیش گیری و کنترل آن تا کنون روش های مختلفی به کار گرفته شده است. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، مقایسه ی تاثیر افزودن پتیدین یا سوفنتانیل به مارکائین اینتراتکال بر پیش گیری از لرز بعد از عمل جراحی دیسک کمر در مقایسه با گروه شاهد بود.
    روش ها
    طی یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 126 بیمار کاندیدای عمل جراحی دیسک کمر در سه گروه 42 نفره توزیع شدند. به گروه اول، 5/0 سی سی نرمال سالین، به گروه دوم 5/0 سی سی سوفنتانیل و به گروه سوم 5/0 سی سی پتیدین به مارکائین اضافه شد و بروز لرز بعد از عمل در سه گروه مقایسه گردید.
    یافته ها
    میانگین شدت لرز در ریکاوری در سه گروه نرمال سالین، سوفنتانیل و پتیدین به ترتیب 66/0 ± 40/2، 10/1 ± 88/1 و 34/0 ± 07/1 به دست آمد و اختلاف سه گروه معنی دار بود (001/0 > P). همچنین، بر حسب آزمون تعقیبی Fisher''s least significant difference (Fisher''s LSD) شدت لرز بین دو گروه نرمال سالین و سوفنتانیل (002/0 = P)، دو گروه نرمال سالین و پتیدین (001/0 > P) و دو گروه پتیدین و نرمال سالین (001/0 > P) اختلاف معنی داری داشت.
    نتیجه گیری
    استفاده از سوفنتانیل در اعمال جراحی دیسک کمر تحت بی حسی نخاعی، باعث کاهش بیشتر در بروز لرز بعد از عمل نسبت به پتیدین نمی شود، اما در مقایسه با نرمال سالین، باعث کاهش بروز و شدت لرز بعد از عمل می گردد. از این رو، با توجه به عوارضی که از لرز بعد از عمل بیان گردید، در دسترس بودن سوفنتانیل و قیمت مناسب آن و همچنین، عدم تاثیر سوء این دارو بر همودینامیک بیماران، مصرف آن در اعمال جراحی دیسک کمر توصیه می گردد.
    کلیدواژگان: لرز بعد از عمل، سوفتتانیل، پتیدین
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • اثر محیط هیپوکسی روی بیان mir-21 و mir-130a در سلول های بنیادی مزانشیمی مشتق شده از بافت چربی موش در دو مرحله ی Primary و Immortality
    شقایق حق جوی جوانمرد، نجمیه پاکیاری، لاله رفیعی* صفحه 4
    مقدمه
    خصوصیات منحصر به فرد سلول های بنیادی مزانشیمی، آن ها را تبدیل به ابزار قدرتمند در زمینه ی سلول درمانی و مهندسی ژنتیک کرده است. در مقایسه با سلول های بنیادی انسانی، سلول های بنیادی موشی دارای خصوصیات متفاوتی مانند هتروژن بودن و سرعت پایین رشد هستند. نشان داده شده است که microRNAها در بسیاری از فرایندهای تنظیمی سلول مانند هیپوکسی نقش دارند. در این مطالعه، اثر کمبود اکسیژن بر بیان microRNA های مرتبط با هیپوکسی در سلول های بنیادی مزانشیمی جدا شده از بافت چربی موش (Adipose-derived mesenchymal stem cells یا AD-MSC) مورد بررسی قرار گرفت.
    روش ها
    سلول ها در شرایط هیپوکسی و طبیعی کشت داده شدند و با استفاده از تکنیک Real-time PCR (Real-time polymerase chain reaction)، میزان بیان mir-21 و mir-130a در دو مرحله ی Primary و Immortality مورد بررسی قرار گرفت. همچنین بیان نشانگرهای سطحی MSCها با تکنیک فلوسیتومتری مورد ارزیابی قرار گرفت.
    یافته ها
    میزان بیان mir-21 و mir-130a در شرایط هیپوکسی افزایش یافت. میزان بیان این microRNA ها در مرحله ی Primary بالاتر از مرحله ی Immortality بود و بیشتر تحت تاثیر شرایط هیپوکسی قرار داشت. همچنین، میزان بیان نشانگرهای سطحی در سطح AD-MSC در دو فاز متفاوت بود.
    نتیجه گیری
    در نهایت با توجه به این که سلول های بنیادی به غلظت اکسیژن حساس هستند و با در نظر گرفتن این که در شرایط In vivo سلول های بنیادی در شرایط کمبود اکسیژن قرار دارند، القای بیان mir-21 و mir-130a در این شرایط به بقا و حفاظت این سلول ها در مقابل آپوپتوز کمک می کند.
    کلیدواژگان: هیپوکسی، mir، 130a، Adipose، derived mesenchymal stem cells، mir، 21
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
  • گزارش مورد
  • گزارش مورد: رهایی مادر باردار مبتلا به آمبولی ریه از مرگ، به دنبال خونریزی وسیع ناشی از جفت پرکرتا با تهاجم به مثانه
    بهزاد ناظم رعایا*، هتاو قاسمی تهرانی صفحه 5
    مقدمه
    با پیشرفت علم پزشکی، کاهش قابل ملاحظه ای در بروز عوارض و مرگ و میر ناشی از بیماری های زنان ایجاد شده است. خونریزی، هنوز علت عمده ی مرگ و میر مادر به دنبال انجام عمل جراحی سزارین و نیز علت نیمی از موارد مرگ پس از زایمان می باشد.
    معرفی بیمار: خانم باردار 37 ساله، 37 هفته، با سابقه ی دو بار سزارین، دو بار کورتاژ و جفت اکرتا که تحت درمان آمبولی ریه بود و قبل از عمل، اکوکاردیوگرافی شد و پرفشاری شریان ریوی برایش مطرح شده بود، به صورت اورژانسی جهت سزارین به اتاق عمل آورده شد. پس از تولد نوزاد، به علت وجود جفت پرکرتا و داروهای ضد انعقادی که به دلیل آمبولی در طول بارداری مصرف می نمود، دچار خونریزی فوق العاده شدید و غیر قابل کنترل گردید. بیمار هیسترکتومی شد و قسمتی از مثانه خارج گردید و به علت تهاجم جفت به لگن و مثانه، شریان هیپوگاستریک مسدود گردید، اما تراوش منتشر (Oozing) به وجود آمده در محل عمل، متوقف نشد. به همین دلیل، دو عدد درن بزرگ GP تعبیه گردید و شکم بسته شد. خون، مایعات و فرآورده های خونی با شدت و سرعت بیشتری تجویز گردید. با توجه به عوارض ناشی از اختلال انعقاد خون ترقیقی (Dilutional coagulopathy) احتمالی و انتقال خون گسترده (Massive transfusion)، بیمار دچار انعقاد داخل عروقی منتشر شد. بیمار در خاتمه ی عمل، دچار ایست قلبی گردید و پس از احیای قلبی- ریوی، ضربان قلب وی به حالت عادی برگشت و علایم حیاتی بیمار پایدار گردید. بیمار با حفظ لوله ی تراشه و تعبیه ی دستگاه ونتیلاتور، در بخش مراقبت های ویژه بستری شد. یک هفته بعد، بیمار دچار سندرم دیسترس تنفسی حاد گردید و در انتهای هفته ی دوم، دستگاه ونتیلاتور با موفقیت جدا و لوله ی تراشه خارج گردید. بیمار 21 روز بعد، با سلامت کامل ترخیص گردید.
    نتیجه گیری
    در اعمال جراحی مانند جفت پرکرتا که با خونریزی شدید همراه است، جهت ثبات علایم حیاتی، لازم است به سرعت خون و مایعات زیاد تجویز گردد و پس از تثبیت نسبی علایم حیاتی، تجویز کریستالوئیدها محدود شود و فشار سیستول بین 100-70 میلی متر جیوه حفظ گردد تا بیمار، دچار عوارض ناشی از اختلال انعقاد خون ترقیقی احتمالی و انتقال خون گسترده نشود.
    کلیدواژگان: انعقاد داخل عروقی منتشر، سندرم دیسترس تفنسی حاد، آمبولی ریه، جفت پرکرتا
    چکیده مشاهده متن زبان: فارسی
|
  • The Combined Effect of Angiotensin Converting Enzyme Inhibitors and Angiotensin Receptor Blockers on the Progressing of Kidney Disease in Patients with Type 2 Diabetes Compared to Single Administration of Each of These Two Drugs
    Houshang Sanadgol, Mohammad Reza Tamadon, Alireza Dashipour, Hussein Ghazanfari, Samaneh Khodadadi, Hamid Nasri* Page 1
    Background
    Inhibition of the renin-angiotensin system in patients with diabetic nephropathy can reduce proteinuria and slow down renal impairment. In this study, we aimed to evaluate the preventive effects of prescribing both angiotensin converting enzyme inhibitors (ACEI) and angiotensin receptor inhibitors (ARBs) for renal disease progression compared with administrating each of these two medications alone in patients with type 2 diabetes.
    Methods
    90 patients with diabetic nephropathy were randomized into three groups: receiving captopril, losartan, and losartan in combination with captopril. Proteinuria was measured before, 2, 6 and 12 months after intervention, and creatinine clearance was measured before and after intervention. Repeated measures ANOVA, Fisher's least significant difference (Fisher's LSD), and t-test were used for data analysis by SPSS software.
    Findings: Proteinuria was improved in all groups who received medication (P
    Conclusion
    Administration of ACEI or ARBs reduced proteinuria in patients suffering from diabetic nephropathy (due to type 2 diabetes) but prescribing both drugs had a significantly better outcome. However, creatinine clearance was not significantly improved in any of the groups.
    Keywords: Diabetes mellitus, Angiotensin, converting enzyme inhibitors, Angiotensin receptor antagonists, Proteinuria
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Comparing the Efficacy of Synthetic Fibrinogen Plus Albumin to Fresh Frozen Plasma in The Prevention of Coagulation Disorders in Pediatric Heart Surgery
    Seyed Gholamreza Masoumi, Hamid Bigdelian, Seyed Masoud Mousavian*, Asghar Mirzaei, Hossein Abedi, Mohsen Ziaeifard Page 2
    Background
    Hemorrhage after cardiopulmonary bypass is one of the most important complications of pediatric heart surgery and fresh frozen plasma (FFP) infusion is the first intervention to compensate for the lost blood. Some studies show that injecting combined fibrinogen and albumin can also compensate for this lost blood. Thus, the aim of this study was to compare the effect of synthetic fibrinogen plus albumin with fresh frozen plasma for the prevention of coagulation disorders in pediatric heart surgery.
    Methods
    In this clinical-trial study 90 candidates for pediatric heart surgery were selected and randomly divided in two groups. The first group received fresh frozen plasma and the second group received combined fibrinogen and albumin. Serum hemoglobin, serum platelets count, serum fibrinogen level, prothrombin time, partial thromboplastin time, activated clotting time, arterial blood gas were measured before and after the surgery and compared between the two groups.
    Findings: Before undergoing the surgery, mean serum level of hemoglobin in FFP and fibrinogen/albumin groups was 10.6 ± 1.9 and 11.9 ± 3.3, respectively and no statistical difference between the two groups were reported (P = 0.29). one hour after surgery this number was 12.9 ± 2.2 and 12.3 ± 2.3 in the two groups respectively (p = 0.18) and 24 hour after surgery it was reported as 12.9 ± 1.7 and 13.1 ± 2.6 respectively which was not statistically different between the two groups (P = 0.69). Also, no statistical difference was reported between the two groups in changes of mean hemoglobin level before and after the study (P = 0.75).
    Conclusion
    According to the results of this research, using a combination of fibrinogen and albumin had the same effect for prevention of post-surgical coagulation disorders and is suitable for children undergoing pediatric heart surgery if there are not any other contraindications for their use.
    Keywords: Fresh frozen plasma (FFP), Fibrinogen, Pediatric heart surgery
    Abstract View Paper Original: Persian
  • The Effect of Adding Sufentanyl or Pethidine to Intrathecal Marcaine for Prevention of Post-Operative Shivering in Patients Undergoing Herniated Disk Surgery
    Mohammadali Attari, Amir Zibaeian* Page 3
    Background
    Shivering is one of the most common post-operative complications and there are several recommended preventive methods. In this study the preventive effect of adding pethidine or sufentanyl for postoperative shivering in herniated disk surgery was evaluated.
    Methods
    In this clinical-trial study 126 candidates for herniated disk surgery were selected and randomly divided in three groups. 0.5 ml normal saline, 0.5 ml sufentanyl and 0.5 ml pethidine were added to marcaine in the first, second and third groups, respectively and post-operative shivering was compared between the three groups.
    Findings: the mean score of post-operative shivering in the three groups of normal saline, sufentanyl and pethidine was 2.40 ± 0.66, 1.88 ± 1.10 and 1.07 ± 0.34, respectively and this difference was statistically different (P = 0.002). Also, according to LSD post Hoc test report, the difference between normal saline and sufentanyl group (P
    Conclusion
    Considering the results of this study, adding sufentanyl to marcaine does not decrease the incidence of post-operative shivering in herniated disk surgery compared to adding pethidine. But, the incidence and severity of shivering is lowered when compared to the control group. Hence, because of its availability, low cost and small effects of Sufentanyl on patients’ hemodynamics, it can be used in order to prevent post-operative shivering, pain, vomiting and nausea.
    Keywords: Sufentanyl, Pethidine, Post, operative shivering
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Effect of Hypoxia on mir-21 and mir-130a Expression in Murine Adipose-Derived Mesenchymal Stem Cells in Primary and Immortality Phases
    Shaghayegh Haghjooy, Javanmard, Najmiyeh Pakyari, Laleh Rafiee* Page 4
    Background
    The unique properties of mesenchymal stem cells (MSCs) have made them powerful tools in cell therapy and genetic engineering and Murine Mesenchymal stem cells are a suitable model for study in this field. Compared with human mesenchymal stem cells, murine mesenchymal stem cells have different features such as heterogeneity and slow growth rate. Several reports have shown that microRNAs are involved in many cell regulatory processes such as hypoxia. In this study, the effect of hypoxia was investigated on the expression of hypoxia related microRNA in murine mesenchymal stem cells isolated from adipose tissue (AD-MSC).
    Methods
    AD-MSCs were cultured in two hypoxic and normoxic conditions. The expressions of mir-21 and mir-130a in the primary and immortality phase of AD-MSC were evaluated by using Real-time PCR technique. Also, the expression of MSCs surface markers were investigated by flow cytometry in the two mentioned phases.
    Findings: Our study showed the expression of mir-21 and mir-130a was increased in hypoxic conditions compared to normoxia. Also expressions of surface markers were different in primary and immortality phase.
    Conclusion
    Considering that stem cells are sensitive to environmental oxygen levels, over-expression of mir-21 and mir-130a could promote the survival of MSCs exposed to hypoxia.
    Keywords: Hypoxia, Murine mesenchymal stem cells isolated from adipose tissue (AD, MSC), mir, 21, mir, 130a
    Abstract View Paper Original: Persian
  • Case Report: Saving a Pregnant Woman from Pulmonary Embolism and Massive Hemorrhage due to Placenta Precreta with Invasion to Bladder
    Behzad Nazemroaya*, Hatav Ghasemi, Tehrani Page 5
    Background
    Although there has been a significant reduction in morbidity and mortality of gynecological patients due to new advancement in medical sciences, post caesarean section hemorrhage is still a major cause of maternal mortality and the reason for half postpartum deaths.
    Case Report: A 37 years old woman, 37 week gestation, with a history of two previous caesarean sections and two curettages and placenta accrete was being treated for pulmonary embolism. In sonography, placenta accrete with diffusion to bladder was diagnosed. She was rushed to operation room because of pulmonary hypertension and underwent caesarean section. Massive hemorrhage happened after the fetus was delivered, so hysterectomy was performed with bilateral hypogastric artery ligation because of placental penetration into bladder and lateral side of pelvis and two big-size drains were placed due to diffuse oozing. The infused volume of crystalloid and blood components to the patient was increased but disseminated intravascular coagulation happened as a complication of dilution coagulopathy and massive transfusion which was managed with fresh frozen plasma (FFP) and platelet transfusion. By the end of surgery, the patient underwent cardiac arrest, but was resuscitated in less than five minutes and the heart rate went back to normal and vital signs became stable. The patient was transferred to intensive care unit with tracheal tube in-place. One week later, the patient underwent acute respiratory distress syndrome but her condition improved after two weeks and she was discharged.
    Conclusion
    Placenta precreta surgery is associated with severe bleeding and high volume of fluid and blood may be required to stabilize the vital signs. Infusion rate should be reduced afterwards and patient's systolic pressure be kept between 70 and 100 mm Hg so that possible dilution coagulopathy would not happen as a complications of this massive transfusion.
    Keywords: Disseminated intravascular coagulation, Placenta precreta, Pulmonary emboli, Acute respiratory distress syndrome
    Abstract View Paper Original: Persian