فهرست مطالب
مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 410 (هفته دوم بهمن 1395)
- تاریخ انتشار: 1395/11/10
- تعداد عناوین: 5
-
- مقاله پژوهشی
-
صفحات 1459-1465مقدمهخودسوزی در بین زیان بارترین انواع جراحات ناشی از سوختگی، صدمات جسمی، روان شناختی و اقتصادی جدی بر فرد و خانواده ی او تحمیل می کند. این پژوهش، با هدف بررسی ویژگی های اپیدمیولوژیک بیماران خودسوزی بستری در بیمارستان امام موسی کاظم (ع) اصفهان انجام شد.روش هادر این مطالعه ی مقطعی گذشته نگر، تمامی پرونده های بیماران خودسوزی بستری در این بیمارستان در بین سال های 93-1389 جمع آوری گردید. سپس، اطلاعاتی نظیر سن، جنس، وضعیت تاهل، وضعیت اشتغال و... با استفاده از چک لیست تنظیم شده استخراج گردید. داده های به دست آمده، پس از ورود به نرم افزار SPSS در دو بعد توصیفی و استنباطی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.یافته هااز 450 نفر اقدام کننده به خودسوزی در طی این 5 سال، 373 نفر (9/82 درصد) زن و 77 نفر (1/17 درصد) مرد بودند. 366 نفر (7/74 درصد) متاهل و 114 نفر (3/25 درصد) مجرد بودند. اغلب (4/68 درصد) افراد دچار خودسوزی، در گروه سنی 39-20 سال قرار داشتند. 0/74 درصد افراد خودسوزی کننده، خانه دار بودند. همچنین، درصد انجام خودسوزی در فصل بهار بیش از سایر فصول بود. حدود نیمی (1/49 درصد) از افراد در اثر خودسوزی فوت شدند. بیشترین دوره ی بستری (2/32 درصد) مربوط به بیماران 15-10 روز و بیشترین سطح سوختگی (5/47 درصد)، مربوط به سطح 70-31 درصد بود.نتیجه گیریبر اساس نتایج این مطالعه و سایر مطالعات مشابه، زنان متاهل خانه دار در رده ی سنی 29-20 سال، بیش از سایر طیف ها در معرض استفاده از روش خودسوزی برای از بین بردن خود بودند.کلیدواژگان: خودسوزی، ویژگی اپیدمیولوژیک، بیمارستان
-
صفحه 1466مقدمهتا کنون مطالعات اندکی به بررسی عوامل موثر در پیش آگهی بیماران دارای صرع ناشی از تومور مغزی پرداخته اند و اغلب مطالعات، عوامل پیش بینی کننده ی بازده را در کل جمعیت بیماران صرع بررسی کرده اند. همچنین، از میان مطالعات اندک روی بیماران صرع ناشی از تومور مغزی، مطالعه ای به طور جامع و کامل همه ی این عوامل را مورد بررسی قرار نداده است. بنابراین، انجام مطالعه ای با بررسی کل عوامل پیشنهاد شده در پیش آگهی در این دسته ی خاص از بیماران مبتلا به صرع، ضروری به نظر می رسید. هدف از انجام این مطالعه، بررسی عوامل پیش گویی کننده ی احتمالی برای بازده جراحی صرع در صرع ناشی از تومور مغزی و بررسی دقت این عوامل بود.روش هادر این مطالعه، بیماران مبتلا به صرع با تومور مغزی که در فاصله ی زمانی 93-1386 در مرکز صرع بیمارستان آیت الله کاشانی اصفهان تحت جراحی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. این بیماران، پس از بررسی های لازم قبل از عمل، مورد جراحی تومور به همراه حاشیه ای از بافت مغزی صرع زا قرار گرفتند. پس از جراحی، بیماران برای 57-24 ماه به صورت سرپایی پی گیری شدند و به دو دسته ی با بازده مطلوب و بازده نامطلوب جراحی تقسیم شدند. اطلاعات دموگرافیک و سابقه ی بالینی، ویژگی های تشنج و ویژگی های تومور جهت یافتن عوامل پیش گوی ممکن بین دو گروه مقایسه شدند.یافته ها35 بیمار (17 مرد و 18 زن) مورد بررسی قرار گرفتند. میانگین سن بیماران 8/22 سال (با محدوده ی 45-8 سال) بود. بیشتر بیماران (0/68 درصد) تومور در لوب گیجگاهی داشتند و پس از آن، لوب پیشانی محل تومور در بیشتر بیماران بود. گانگلیوگلیوما، شایع ترین نوع تومور بود که در 9/62 درصد بیماران دیده شد و پس از آن، آستروسیتوما شایع بود. ارتباط مثبت بین بازده مطلوب و مرد بودن، شروع تشنج در سن پایین تر، دوره ی طولانی تر تشنج، فرکانس بالای تشنج، وجود تومور در نیم کره ی راست، تومور نوع گانگلیوگلیوما و فراگیری ثانویه ی تشنج، وجود داشت، اما این ارتباط معنی دار نبود. همچنین، مشخص شد که سابقه ی ضربه به سر و عفونت مغزی، سابقه ی تب و تشنج، سابقه ی فامیلی صرع، وجود تومور در لوب گیجگاهی، داشتن اورا، تجربه ی چند نوع تشنج و امواج اسپایک یک طرفه در نوار مغز قبل از جراحی، با بازده نامطلوب همراه بودند؛ هر چند این ارتباط معنی دار نبود (05/0 < P).نتیجه گیریدر این مطالعه، عاملی که به طور معنی داری نتیجه ی جراحی را پیش گویی کند، به دست نیامد؛ هر چند عواملی نظیر جنس مرد، سن پایین هنگام شروع تشنج ها، مدت بیشتر دوره ی بیماری، فرکانس بالاتر تشنج ها قبل از جراحی، درگیری نیم کره ی راست، نوع گانگلیوگلیوما در بافت شناسی تومور و فراگیری ثانویه ی تشنج، با پیش آگهی بهتری همراه بودند و عواملی مثل سابقه ی ضربه به سر، عفونت مغزی، سابقه ی صرع در افراد خانواده، تومور لوب گیجگاهی، وجود اورا، وجود هم زمان چند نوع تشنج، امواج صرعی از لوب گیجگاهی در نوار مغز قبل از جراحی، با پیش آگهی بدی همراه بودند. مطالعات با شمار بیشتری از بیماران جهت بررسی این نتایج توصیه می گردد.کلیدواژگان: صرع ناشی از تومور مغزی، بازده جراحی صرع، عوامل پیش گویی کننده در جراحی صرع، جراحی صرع
-
صفحات 1475-1480مقدمهبا افزایش کاربرد تلفن های همراه، نگرانی هایی در ارتباط با اثرات زیان بار آن وجود دارد که بررسی اثرات زیستی آن ها ضروری است. هدف از انجام این پژوهش، بررسی اثر امواج الکترومغناطیس با فرکانس 900 مگاهرتز تابش شده از تلفن همراه بر روی بقا و سمیت سلول های Michigan cancer foundation-7 (MCF-7) سرطان پستان در محیط آزمایشگاهی بود.روش هاسلول های سرطانی MCF-7 کشت داده شد. سلول ها به 3 گروه تابش تقسیم شدند و در دو فاصله ی 10 و 20 سانتی متر از آنتن دستگاه شبیه ساز امواج موبایل که قادر به تولید امواج الکترومغناطیس با فرکانس 900 مگاهرتز می باشد، قرار گرفتند. سلول ها در زمان های تابش 6، 15 و 30 دقیقه در روز با فاصله ی زمانی 10 دقیقه برای هر تابش نسبت به تابش بعدی به مدت 3 و 5 روز متوالی مورد تابش قرار گرفتند. پس از 3 و 5 روز، میزان رشد و بقای سلول ها با استفاده از روش MTT assay [3-(4،5-dimethylthiazol-2-yl)-2،5-diphenyltetrazolium bromide] و میزان تکثیر سلول ها با به کار گیری روش Trypan blue ارزیابی گردید. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.یافته هازمان های تابش امواج و بازه های زمانی 3 و 5 روز بر میزان زنده ماندن سلول های MCF-7 تاثیر معنی داری داشتند (050/0 > P)، اما فواصل تابش 10 و 20 سانتی متر بر میزان زنده ماندن سلول های MCF-7 تاثیر معنی داری نداشتند (050/0 < P).نتیجه گیریتابش امواج الکترومغناطیس با فرکانس 900 مگاهرتز با توجه به زمان های مختلف تابش می تواند باعث کاهش بقا و تکثیر سلول ها شود.کلیدواژگان: امواج الکترومغناطیس، بقایی سلولی، تکثیر سلولی، تلفن همراه، رده ی سلولی سرطان پستان (MCF-7)
-
صفحات 1481-1486مقدمهمطالعه ی حاضر با هدف تعیین میانگین و مقایسه ی شدت درد بعد از عمل در دو روش لیدوکائین وریدی و پیروکسیکام عضلانی در اعمال جراحی قسمت تحتانی شکم به انجام رسید.روش هادر یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 96 بیمار کاندیدای اعمال جراحی تحتانی شکم در سه گروه دریافت کننده ی نرمال سالین، لیدوکائین و پیروکسیکام توزیع شدند. هر سه گروه، تا 24 ساعت بعد از عمل از نظر شدت درد بعد از عمل، اولین زمان دریافت مسکن و دز مسکن دریافتی بررسی و مقایسه شدند.یافته هاشدت درد از بدو ورود به ریکاوری تا 24 ساعت بعد از عمل، بین سه گروه تفاوت معنی داری داشت و گروه نرمال سالین شدت درد بیشتری داشتند (001/0 > P). میانگین دز مسکن دریافتی در سه گروه نرمال سالین، لیدوکائین و پیروکسیکام به ترتیب 20/42 ± 19/92، 00/45 ± 69/89 و 60/40 ± 00/80 میلی گرم و تفاوت سه گروه معنی دار بود (001/0 > P). همچنین، اولین زمان دریافت مسکن و مدت زمان اقامت در ریکاوری در سه گروه تفاوت معنی داری داشت. گروه نرمال سالین دارای کوتاه ترین زمان برای دریافت مسکن و دز مسکن دریافتی بالاتر بود. به علاوه، زمان دریافت مسکن در گروه لیدوکائین از گروه پیروکسیکام کوتاه تر بود.نتیجه گیریتجویز پیروکسیکام در بیماران تحت اعمال جراحی تحتانی شکم منجر به کاهش شدت درد بعد از عمل می گردد. از این رو، می توان داروی پیروکسیکام را به عنوان یک داروی کم عارضه در جهت کاهش درد بعد از عمل در اعمال جراحی اندام تحتانی شکم به کار برد.کلیدواژگان: درد بعد از عمل، لیدوکائین، پیروکسیکام
-
اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر افزایش کیفیت زندگی و کاهش نشانه های روان شناختی بیماران مبتلا به Multiple Sclerosis (MS)صفحات 1487-1495مقدمهکیفیت زندگی، یک ساختار چند بعدی شامل سلامت جسمانی، وضعیت روان شناختی، سطح استقلال و روابط اجتماعی است. همچنین، نشانه های روان شناختی شکایات جسمانی، حساسیت بین فردی، وسواس اجباری، افسردگی، اضطراب، ستیزه جویی، ترس مرضی، افکار پارانوئید و روان پریشی را می سنجد. هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی بر افزایش کیفیت زندگی و کاهش نشانه های روان شناختی بیماران مبتلا Multiple sclerosis (MS) بود.روش هادر این پژوهش، از طرح شبه آزمایشی پیش آزمون- پس آزمون با گمارش تصادفی استفاده شد و انتخاب، بر اساس نمونه گیری تصادفی بود؛ بدین صورت که 30 بیمار مبتلا به Multiple sclerosis به صورت تصادفی انتخاب شدند و در گروه های مورد (15 نفر) و شاهد (15 نفر) قرار گرفتند. شرکت کنندگان در گروه مورد، 8 جلسه (هر جلسه 90 دقیقه) شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی را دریافت نمودند. ابزار گرداوری داده ها در این پژوهش، عبارت از پرسش نامه ی کیفیت زندگی (Quality of Life Questionnaire یا QLQ) و پرسش نامه ی نشانگان مختصر (Brief Symptom Inventory یا BSI) بودند. داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS و آزمون ANCOVA مورد تحلیل قرار گرفت.یافته هابا اجرای شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی در بیماران MS، تغییرات حاصل از میانگین نمرات بیماران در زیر مقیاس های متغیر کیفیت زندگی برای بعد سلامت جسمانی 40/40 و سلامت روان 01/44 بود. همچنین، این تغییرات ناشی از مداخله ی ذهن آگاهی برای مولفه های پرخاشگری 20/3، اضطراب 60/3، حساسیت فردی 00/3، شکایت جسمی 20/3 و افسردگی 40/2 به دست آمد.نتیجه گیریشناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی، رویکردی کارآمد و مبتنی بر شواهد برای مداخله ی روان شناختی در بیماران مبتلا به Multiple sclerosis می باشدکلیدواژگان: شناخت درمانی مبتنی بر ذهن آگاهی، کیفیت زندگی، نشانه های روان شناختی، Multiple sclerosis
-
Pages 1459-1465BackgroundSelf-immolation is among the most damaging types of injuries from burns, causes serious physical injuries and has psychological and economic effects on the person and his or her family. This study assessed the epidemiological characteristics of patients hospitalized in Imam Musa Kazim hospital, Isfahan, Iran, due to self-immolation during a 5-years period.MethodsIn this retrospective cross-sectional study, all records of the patients hospitalized due to self-immolation during the years 2010-2014 were assessed. Then, information such as age, sex, marital status, employment, etc. was extracted by using a researcher-made checklist. The data were analyzed using SPSS software in both descriptive and analytic aspects.
Findings: Out of 450 participants, who had self-immolation during the studied 5 years, 373 patients (82.9%) were women and 77 patients (17.1%) were men. 366 patients (74.7%) were married and 114 (25.3%) were single. Most of the studied patients (68.4%) were in the age category of 20-39 years old. 74.0 percent of the patients were housewives. Self-immolation was more prevalent in spring than in other seasons. About half of the patients (49.1%) died of self-immolation. The hospitalization duration of 10 to 15 days and the burning level of 31 to 70 percent (32.2% and 47.5%, respectively) were more prevalent.ConclusionAccording to the results of this study and most of the similar studies, housewife married women in the age category of 20-29 years, are subject to eliminate their lives via self-immolation more than any other people.Keywords: Self-immolation, Epidemiological characteristics, Hospital -
Page 1466BackgroundThis study aimed to evaluate possible predictors for postoperative outcome in patients with tumor-associated epilepsy.MethodsIn this study, patients with tumor-associated epilepsy who were candidates for epilepsy surgery were included. After required presurgical evaluations, they underwent surgical resection of the tumor. Patients were followed 24-57 months after the surgery and were divided to two groups of seizure-free and not-seizure-free. Demographic data, medical history, seizure characteristics and tumor features were compared between the two groups to find possible predictors.
Findings: Thirty-five patients (17 men and 18 women) with the mean age of 22.8 years (8 to 45 years) were enrolled this study. Most of the patients had temporal lobe tumors (68.0%) followed by frontal and parietal lobe tumors. Ganglioglioma was seen in 62.9% of the patients, followed by astrocytoma and dysembryoplastic neuroepithelial tumour (DNET). We found a non-significant positive correlation between better surgical outcome and being male, younger age at epilepsy onset, longer duration of epilepsy, more seizure frequency, tumors in right hemisphere, tumor type of ganglioglioma, and seizures with secondary generalization. Furthermore, we found that history of head trauma, infection of centeral nervous system (CNS), febrile convulsion, natural vaginal delivery, familial history of epilepsy, tumors in temporal lobe, having auras, developing more seizure types and ipsilateral temporal spikes on preoperative electroencephalogram (EEG) were associated with worst surgical outcome (P > 0.05 for all).ConclusionIn this study, we found no statistically significant predicting factor for surgical outcome; however, we found that being male, smaller ages at seizure onset, longer duration of epilepsy, higher seizure frequency before surgery, involvement of right hemisphere, ganglioglioma, and secondary generalization are more seen in patients with better surgical outcome while history of head trauma, CNS infection, family history of epilepsy, temporal lobe tumors, presence of aura, having multiple types of seizures, and epileptic discharges from temporal lobe in preoperative EEG were seen more in patients with poor outcome. Studies with larger sample sizes are suggested to confirm these findings.Keywords: Tumor, associated epilepsy, Predictors, Postoperative outcome, Epilepsy surgery -
Pages 1475-1480BackgroundNowadays, investigation of the biological effects of mobile phones is important due to increasing use of these devices. This study aimed to assess the effects of exposure with 900-MHz mobile phone radiation on survival and proliferation of breast cancer Michigan cancer foundation-7 (MCF-7) cells.MethodsBreast cancer MCF-7 cells was used and divided into 3 radiation groups which located at 10 and 20 cm from Global System Mobile Communication (GSM) antenna signal simulator that is able to produce electromagnetic waves with a frequency of 900 MHz. The cells were exposed 6, 15 and 30 minutes per day with an interval of 10 minutes during exposure time for 3 and 5 days, respectively. After 3 and 5 days, MTT assay [3-(4,5-dimethylthiazol-2-yl)-2,5-diphenyltetrazolium bromide] was used to evaluate the growth and viability. Trypan blue test was done to assess the rate of cells proliferation. Data analysis was performed using SPSS software.
Findings: Irradiation times and periods of 3 and 5 days had a significant impact on viability of MCF-7 cells (P 0.05).ConclusionThe results showed that 900-MHz radio-frequency electromagnetic fields (RF-EMF) signal radiation may reduce cell viability and proliferation rates of the MCF-7 cells regarding to the duration of exposure.Keywords: Electromagnetic waves, Survival, Proliferation, Mobile phone, Breast cancer MCF-7 cells -
Pages 1481-1486BackgroundGiven the importance of pain control after the surgery, and the wide variety of the results of previous researches, this study aimed to compare two methods of intravenous lidocaine and intramuscular piroxicam on postoperative pain in lower abdominal surgery was performed.MethodsIn a clinical trial study, 96 patients who were candidates for lower abdominal surgery were randomly divided in three equal groups receiving 2 ml intramuscular normal saline and 5 ml intravenous lidocaine 2%, 2 ml intramuscular piroxicam and 5 ml intravenous normal saline, or 2ml intramuscular and 5 ml intravenous normal saline. 24-hours postoperative pain, the first time of receiving analgesia and the doses of analgesia were compared between the groups.
Findings: There was significant difference between the three groups regarding the pain intensity during the first 24 hours after the surgery (PConclusionThe results prescribe piroxicam in patients undergoing lower abdominal surgery to reduce the severity of pain after the operation. It can be suggested to use piroxicam as a safe medication to reduce pain after lower abdominal surgeries.Keywords: Post-operative pain, Lidocaine, Piroxicam -
The Effectiveness of Mindfulness-Based Cognitive Therapy on Increasing the Quality of Life and Reducing Psychological Symptoms in Patients with Multiple SclerosisPages 1487-1495BackgroundQuality of life is a multidimensional construct including physical health, psychological state, level of independence, and social relationships, as well as psychological symptoms, somatization, interpersonal sensitivity, and obsessive-compulsive, depression, and anxiety disorders, aggression, phobic anxiety, and paranoid ideation. This study aimed to assess the effectiveness of mindfulness-based cognitive therapy (MBCT) on increasing the quality of life and reducing psychological symptoms in patients with multiple sclerosis.MethodsIn this clinical trial study, in a pre and post design, 30 patients were randomly selected and located in equal experimental and control groups. Participants in the experimental group received treatment of mindfulness-based cognitive therapy for eight 90-minutes sessions. Quality of life questionnaire (QLQ) and Brief Symptom Inventory (BSI) were used to collect the data. Analysis of covariance test was used for data analysis via SPSS software.
Findings: With the implementation of mindfulness-based cognitive therapy in patients with multiple sclerosis, the level of quality of life scores for physical health, and mental health changed as 40.40 and 44.01, respectively. In addition, the changes of aggression, anxiety, interpersonal sensitivity, physical complaints and depression components were 3.20, 3.60, 3.00, 3.20 and 2.40, respectively.ConclusionThe results showed that mindfulness-based cognitive therapy is an effective and evidence-based approach for psychological intervention in patients with multiple sclerosis.Keywords: Mindfulness-based cognitive therapy (MBCT), Quality of life, Psychological symptoms, Multiple sclerosis (MS)
©2000-2024 magiran.com All Rights Reserved.