فهرست مطالب

دانشکده پزشکی اصفهان - پیاپی 432 (هفته چهارم تیر 1396)

مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 432 (هفته چهارم تیر 1396)

  • تاریخ انتشار: 1396/04/27
  • تعداد عناوین: 5
|
  • مقاله پژوهشی
  • اردشیر طالبی، صمصمام دانش بختیار، محبوبه مشکوه، مرضیه مشکوه صفحات 609-614
    مقدمه
    تجمع تغییرات ژنتیکی دلیل اصلی پیشرفت بدخیمی در سرطان روده ی بزرگ است و مشخص شده است که ناپایداری ژنومی گام لازم برای ایجاد جهش های متعدد و ضروری در بروز بدخیمی می باشد.
    روش ها
    از تکنیک Random amplified polymorphic DNA polymerase chain reaction (RAPD-PCR) برای بررسی و مقایسه ی ناپایداری ژنومی در سرطان روده ی بزرگ و پیشرفت آن استفاده شد که در آن پروفایل ژنومی بافت آدنوما (پولیپ) و آدنوکارسینوما (سرطان روده ی بزرگ) مربوط به 17 بیمار مبتلا به سرطان روده ی بزرگ با اپیتلیوم طبیعی روده ی بزرگ همان بیماران مقایسه گردید.
    یافته ها
    بر اساس تفکیک و مشاهده ی محصولات PCR بر روی ژل آگارز 2 درصد، حضور باندی با طول تقریبی 370 جفت باز بین بافت های طبیعی (مشاهده شده در 8/11 درصد نمونه ها)، آدنوما (مشاهده شده در 5/76 درصد نمونه ها) و آدنوکارسینوما (مشاهده شده در 2/88 درصد نمونه ها) پلی مورف بود. حضور باند پیش گفته با توموری شدن بافت طبیعی همراهی معنی داری داشت (0004/0 = P و 38/24 = Odd ratio یا OR برای آدنوما و 0001/0 > P و 25/56 = OR برای آدنوکارسینوما). همچنین، آنالیز آماری داده ها نشان داد که فرکانس حضور این باند بین آدنوما و آدنوکارسینوما تفاوت معنی داری ندارد (6600/0 = P).
    نتیجه گیری
    بررسی بیشتر قطعه ی 370 جفت بازی در سطح توالی، می تواند پیشنهاد مناسبی برای یافتن عملکرد این تغییر ژنتیک باشد.
    کلیدواژگان: سرطان روده ی بزرگ، آدنوما، آدنوکارسینوما، Random amplified polymorphic DNA polymerase chain reaction، ناپایداری ژنومی
  • بابک علی کیایی، پرویز کاشفی، سعید عباسی، الهه عسکری برزانی صفحات 615-621
    مقدمه
    برخی مطالعات نشان داده اند که استفاده از داروهای مهار کننده ی پمپ پروتون (Proton-pump inhibitors یا PPI) در بیماران بستری در بیمارستان، با اختلال سطح سرمی منیزیم همراه است که منجر به بروز اختلالات الکترولیتی در آنان می شود. مطالعه ی حاضر با هدف مقایسه ی سطح سرمی منیزیم در دو گروه دریافت کننده ی پنتوپرازول و رانیتیدین در طول دو هفته ی اول بستری در بخش مراقبت های ویژه ی بیمارستان الزهرای (س) اصفهان طی سال های
    95-1394 انجام شد.
    روش ها
    در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 50 بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه در دو گروه 25 نفره توزیع شدند. گروه ها به ترتیب تحت درمان پیشگیری با رانیتیدین و پنتوپرازول قرار گرفتند و سطح سرمی منیزیم آن ها در دو هفته ی اول بستری، هر دو روز یک بار بررسی گردید و مورد مقایسه قرار گرفت.
    یافته ها
    سطح منیزیم سرم در روز دوم در دو گروه رانیتیدین و پنتوپراوزل به ترتیب 11/0 ± 90/1 و 13/0 ± 98/1 میلی گرم بر دسی لیتر بود و تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد (017/0 = P). همچنین، سطح سرمی منیزیم تا روز دهم در دو گروه تفاوت معنی داری داشت و در مجموع، روند این تغییرات در دو گروه تفاوت معنی داری را نشان داد (001/0 > P).
    نتیجه گیری
    مصرف رانیتیدین به جای پنتوپرازول با کاهش کمتر سطح سرمی منیزیم در بیماران بستری در بخش مراقبت های ویژه همراه می باشد، اما با توجه به محدودیت های مطالعه ی حاضر از جمله تعداد اندک نمونه ها و کوتاه بودن زمان اندازه گیری منیزیم، توصیه می گردد مطالعات بیشتری در این زمینه انجام گیرد.
    کلیدواژگان: منیزیم، پنتوپرازول، رانیتیدین، بخش مراقبت های ویژه
  • عباس مریدنیا، مجید خیراللهی، محمد امین طباطبایی فر، مهرداد زینلیان صفحات 622-628
    مقدمه
    سرطان معده، چهارمین سرطان و دومین علت مرگ ناشی از سرطان در جهان می باشد. جهش ژن CDH1، شایع ترین علت سرطان ارثی منتشره ی معده (Hereditary diffuse gastric cancer یا HDGC) و اسپورادیک منتشره ی معده (Sporadic diffuse gastric cancer یا SDGC) می باشد. ژن CDH1 کد کننده ی E-cadherin می باشد. این مطالعه، با هدف مقایسه ی تغییرات نوکلئوتیدی و تغییرات تعداد کپی ژن CDH1 در بیماران مبتلا به HDGC و SDGC انجام شد.
    روش ها
    در مطالعه ی حاضر، 45 بیمار شامل 17 مورد HDGC و 28 مورد SDGC بر اساس معیارهای هیستوپاتولوژیک و سابقه ی خانوادگی انتخاب گردیدند. استخراج DNA از خون محیطی و بافت پارافینه انجام گرفت. تمام 16 اگزون ژن CDH1 با استفاده از روش Polymerase chain reaction (PCR) تکثیر شدند. روش Multiplex ligation-dependent probe amplification (MLPA) بر روی نمونه هایی که نتیجه ی توالی یابی آن ها تغییر پاتوژنیکی را نشان نداده بودند، برای شناسایی حذف و اضافه ها انجام گردید.
    یافته ها
    جانشینی هم معنی L116L و A692A در هر دو نوع ارثی و اسپورادیک بیماری سرطان منتشره ی معده وجود دارد و جهش غیر هم معنی D777E و حذف های c.889delA و c.1177delA فقط در بیماران مبتلا به HDGC وجود دارند. نتایج MLPA در بیماران HDGC یک مورد حذف شدگی در اگزون 1 ژن CDH1 و در بیماران SDGC یک مورد مضاعف شدگی در اگزون 9 و یک مورد حذف شدگی در اگزون 2 نشان داد.
    نتیجه گیری
    نتایج نشان دهنده ی وجود جهش های مختلف در ژن CDH1 در بیماران مبتلا به HDGC و SDGC می باشد که بر اهمیت بررسی جهش های ژن CDH1 و به ویژه جهش های یافت شده در مطالعه ی حاضر در تشخیص بیماری DGC تاکید می کند.
    کلیدواژگان: CDH1، سرطان منتشره ی معده، ایران
  • فائزه عباسی راد، مزدک گنجعلی خانی حاکمی، نفیسه اسمعیل، شکرالله فرخی، رویا شرکت، رضا یزدانی، ساناز افشار قاسملو صفحات 629-634
    مقدمه
    نقص ایمنی شایع متغیر (Common variable immunodeficiency یا CVID)، فراوان ترین نارسایی ایمنی اولیه از نظر علایم بالینی و مجموعه ای ناهمگون از ناهنجاری های ایمونولوژیک می باشد که اغلب با ویژگی هایی مانند کاهش سطح سرمی آنتی بادی و نارسایی در پاسخ آنتی بادی در برابر عفونت یا واکسن همراه است. این سندرم به صورت اختلال در بلوغ سلول های B، جهش سوماتیک، کاهش تعداد سلول های B خاطره ای گردش خون و کمبود یا فقدان پلاسماسل بروز می کند. مولکول B-cell Lymphoma 6 (BCL6)، فاکتور رونویسی مهمی برای تکامل و تکثیر سلول B می باشد. هدف از انجام مطالعه ی حاضر، بررسی بیان BCL6 لنفوسیت های B CD38+ خون محیطی بیماران مبتلا به CVID بود.
    روش ها
    سلول های تک هسته ای خون محیطی (Peripheral blood mononuclear cell یا PBMC) از خون 14 فرد سالم و 14 بیمار مبتلا به CVID پیش از درمان با Intravenous immunoglobulin (IVIG)، با استفاده از شیب چگالی Ficoll جدا شد. سپس سلول های B CD19+ با روش ایمونومگنت خالص گردید و بیان BCL6 لنفوسیت های B CD38+ با کمک روش فلوسایتومتری مورد بررسی قرار گرفت.
    یافته ها
    بیان BCL6 لنفوسیت های B CD38+ در بیماران و افراد سالم به ترتیب 51/1 و 58/0 درصد بود که این تفاوت طبق تجزیه و تحلیل آماری، معنی دار نبود (05/0 < P).
    نتیجه گیری
    نتایج حاکی از عدم وجود تفاوت معنی دار در میانگین بیان BCL6 لنفوسیت های B CD38+ افراد بیمار نسبت به افراد سالم بود، هرچند میانگین بیان BCL6 این لنفوسیت ها در افراد بیمار بیشتر از افراد سالم مشاهده گردید.
    کلیدواژگان: لنفوسیت B، پلاسماسل، PBMC، BCL6، لنفوسیت های B CD38+
  • حمید محمدجعفری، عباس علی پور، فرشته سعیدی صفحات 635-642
    مقدمه
    عفونت ادراری دومین عفونت شایع دوران کودکی است. اهمیت عفونت ادراری به دلیل عوارض درازمدت بیماری نظیر اسکار و نارسایی کلیه می باشد. از سال 2011 انجمن کودکان آمریکا، راهنمای بالینی جدیدی برای برخورد با این بیماران منتشر کرد. مطالعه ی حاضر با هدف بررسی یافته های اپیدمیولوژیک و پاراکلینیک بیماران مبتلا به پیلونفریت حاد در طی دوره ی 5 ساله پس از اجرای این راهنمای بالینی انجام شد.
    روش ها
    در این مطالعه ی گذشته نگر، پرونده ی پزشکی کلیه ی بیماران 2 ماهه تا 12 ساله ی مبتلا به پیلونفریت حاد بستری شده در بیمارستان بوعلی سینای ساری در سال های 95-1390 مورد بررسی قرار گرفت. مواردی نظیر سن، جنس، جرم ایجاد کننده ی عفونت، میزان حساسیت دارویی، نوع آنتی بیوتیک مصرفی، پاسخ به درمان، نتایج بررسی های پاراکلینیک و نتایج بررسی های تصویربرداری و همچنین، مسایل درازمدتی مانند عفونت های راجعه و ایجاد اسکار مورد مطالعه قرار گرفتند.
    یافته ها
    در مجموع 360 بیمار با متوسط سن 2/35 ماه که 81 درصد آن ها دختر بودند، مورد مطالعه قرار گرفتند. شایع ترین جرم کشف شده (78 درصد) Escherichia coli بود که نسبت به سفالوسپورین نسل سوم، آمینوگلیکوزیدها و کارباپنم ها حداقل 82 درصد حساسیت داشت، اما مقاومت آن به کوتریموکسازول 44 درصد و نسبت به نالیدیکسیک اسید 38 درصد بود. 26 نفر (6/7 درصد) بیماران سابقه ی سه بار یا بیشتر عفونت ادراری را داشتند که ارتباطی با جنس، سابقه ی ابتلا به هیدرونفروز پره ناتال، وجود رفلاکس و جرم ایجاد کننده ی عفونت ادراری نداشت، اما با سن ابتلا به عفونت ارتباط داشت. هیدرونفروز در 20 درصد، اسکار در 46 درصد و رفلاکس در 47 درصد بیمارانی که برای آن ها اقدامات تصویربرداری انجام شده بود، وجود داشت.
    نتیجه گیری
    عفونت ادراری، همچنان به عنوان یک بیماری جدی در کودکان شناخته می شود. مقاومت دارویی جرم های ایجاد کننده ی آن به آمینوگلیکوزیدها قابل اغماض است، اما نسبت به سفالوسپورین ها در حال افزایش است و داروهایی مانند کوتریموکسازول به جهت مقاومت بالای ارگانیسم ها، دیگر آنتی بیوتیک مناسبی محسوب نمی شوند. درمان مناسب و جدی و پی گیری و بررسی زمینه ای برای جلوگیری از عوارض درازمدت بیماری توصیه می شود.
    کلیدواژگان: پیلونفریت، عفونت ادراری، رفلاکس وزیکواورترال، اسکار، هیدرونفروز
|
  • Ardeshir Talebi, Samsam Daneshbakhtiyar, Mahboobeh Meshkat, Marziyeh Meshkat Pages 609-614
    Background
    Colorectal cancer is the consequence of gathering numerous genetic alterations and it has been suggested that genomic instability is indispensable for the generation of multiple mutations underlying the development of cancer.
    Methods
    Random amplified polymorphic DNA polymerase chain reaction (RAPD-PCR) method was utilized to find genomic alterations in adenomas and adenocarcinomas compared with normal epithelial tissue obtained from 17 patients with colorectal cancer.
    Findings: Separated PCR products by 2% agarose determined approximate 370 base pairs band as a polymorphic fingerprint for normal (11.8%), adenoma (76.5%), and adenocarcinoma (88.2%) tissues. Polymorphic band could significantly discriminate adenomas [Odds ratio (OR) = 24.38, P = 0.0004] and adenocarcinomas (OR = 56.25, P
    Keywords: Colorectal cancer, Adenoma, Adenocarcinoma, Random amplified polymorphic DNA polymerase chain reaction, Genomic instability
  • Babak Alikiaii, Parviz Kashefi, Saeed Abbasi, Elahe Askari-Barzani Pages 615-621
    Background
    Some of studies showed that using proton-pump inhibitors (PPIs) in hospitalized patients is one of the causes of decreased serum magnesium level that leads to electrolytic imbalance. This study aimed to compare serum level of magnesium in patients who received pantoprazole or ranitidine in intensive care unit.
    Methods
    In a clinical trial study, 50 patients hospitalized in intensive care units of Alzahra hospital, Isfahan, Iran, were randomly divided in to two groups of 25. Patients were treated with pantoprazole and ranitidine in first and second groups, respectively. Serum level of magnesium was measured during two weeks after entrance to intensive care units and compared between the groups.
    Findings: Mean serum level of magnesium in the two groups of pantoprazole and ranitidine in second day of hospitalization was 1.90 ± 0.11 and 1.98 ± 0.13 mg/dl, respectively and there was statistically difference between the two groups (P = 0.017). Serum level of magnesium until the 10th day of hospitalization was significantly different between the two groups. In addition, the trend of serum level of magnesium was different between the two groups (P
    Conclusion
    Our study showed that consumption of ranitidine led to less decrease of serum level of magnesium among patients hospitalized in internal care units. But, considering our limitations as the amount of cases, more studies on using ranitidine are recommended.
    Keywords: Magnesium, Pantoprazole, Ranitidine, Intensive care unit
  • Abbas Moridnia, Majid Kheirollahi, Mohammad Amin Tabatabaeefar, Mehrdad Zeinalian Pages 622-628
    Background
    Gastric cancer (GC) is the fourth common cancer worldwide and the second cause of mortality among all cancers. Mutations in the CDH1 gene are the most common cause of hereditary diffuse gastric cancer (HDGC) and sporadic diffuse gastric cancer (SDGC). CDH1 gene encode for E-cadherin protein. We compared the nucleotide alterations and copy number variations in CDH1 gene between Iranian patients with HDGC and SDGC.
    Methods
    We evaluated 45 patients including 17 cases with HDGC and 28 cases with SDGC identified according to the histopathological criteria and familial history. DNA extraction was obtained from peripheral blood and formalin-fixed paraffin-embedded (FFPE) tissues. The DNA sequencing was completed using polymerase chain reaction (PCR) amplification of 16 exons of the CDH1 gene. Multiplex ligation-dependent probe amplification (MLPA) method was accomplished on samples with no pathogenic variants in sequencing.
    Findings: Synonymous substitution of L116L and A692A was detected in patients with HDGC and SDGC; but non-synonymous substitution of D777E, c.889delA, and c.1177delA deletions only detected in patients with HDGC. MLPA results revealed one deletion in exon 1 of CDH1 gene in patients with HDGC and one deletion in exon 2, and one duplication in exon 9 of CDH1 gene in patients with SDGC.
    Conclusion
    According to the results, different variants in CDH1 gene was presented in patients with HDGC and SDGC that emphasis the survey of CDH1 variants and especially detected variants in this study in the diagnosis of diffuse gastric cancer disease.
    Keywords: CDH1, Diffuse gastric cancer, Iran
  • Faezeh Abbasirad, Mazdak Ganjalikhani-Hakemi, Nafiseh Esmaeil, Shokrollah Farrokhi, Roya Sherkat, Reza Yazdani, Sanaz Afshar-Ghasemlou Pages 629-634
    immunodeficiency, is a heterogeneous set of immunological abnormalities including decreased serum levels of antibodies, and impaired antibody response to infections or vaccination. The syndrome includes impaired B-cell maturation, impaired somatic hypermutation, reduced numbers of circulating memory B cells, and absent or reduced plasma cells. B cell lymphoma 6 (BCL6) is a transcription factor which is important for the evolution and proliferation of B cells. This study aimed to investigate the expression of BCL6 in peripheral blood CD38 B lymphocytes in patients with CVID.
    Methods
    Blood samples were collected from 14 patients with CVID under substitutive immunoglobulin (Ig) therapy before immunoglobulin infusion and 14 normal controls. Then, peripheral blood mononuclear cells (PBMCs) were isolated using Ficoll-Hypaque density centrifugation. CD19 B lymphocytes were purified from PBMCs by positive selection using B-cell isolation kit. Flow cytometery method was employed to determine the expression of the BCL6 in CD38 B cells.
    Findings: The expression of BCL6 in CD38 lymphocytes was 1.51% and 0.58% in patients and healthy subjects, respectively; the difference was not statistically significant (P > 0.05).
    Conclusion
    The results showed that there is no significant difference in the mean expression of BCL6 of the CD38 B cells in patients with CVID, compared with control group. However, the average BCL6 expression of CD38 B lymphocytes in patients was more than control group.
    Keywords: B-lymphocytes, Plasma cells, B-Cell Lymphoma 6, CD38
  • Hamid Mohammadjafari, Abbas Alipour, Fereshteh Saeedi Pages 635-642
    Background
    Acute pyelonephritis (APN) is the second common significant infection in infants and children. Long-term complications of APN, scar nephropathy and hypertension, make it a serious disease at this period of life. American Academy of Pediatrics (AAP) suggested newer approach to patients with APN from 2011. We studied the epidemiologic aspect of the patients since 2011.
    Methods
    This retrospective study was performed by assessing the documented history of patients with APN. Patient's demographic and clinical data were recorded. Age, sex, urine culture, sensitivity status, and imaging findings were analyzed. Long-term findings such as recurrent urinary tract infection (UTI), kidney scar, and outcome of vesicoureteral reflux were assessed.
    Findings: A total of 360 children with mean age of 35.2 months, (81% female) were enrolled in study. The most common organism was Escherichia coli (78%) with at least 82% sensitivity to third generation cephalosporins, aminoglycosides, and carbapneme. The resistance of Escherichia coli to co-trimoxazole and nalidixic acid was 44% and 38%, respectively. 26 patients (7.6%) suffered from recurrent UTI; and recurrence was related patient's age. Hydronephrosis, vesicoureteral reflux, and scar were respectively reported in 20%, 46%, and 47% of children imaging were performed for them.
    Conclusion
    APN is a serious and significant infection in children yet. The most common organism is Escherichia coli. Long-term complications confirm that strict follow up and assessment of the patients is very advisable.
    Keywords: Pyelonephritis, Urinary tract infections, Vesicoureteral reflux, Scar, Hydronephrosis