فهرست مطالب

مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 494 (هفته دوم آبان ماه 1397)

  • تاریخ انتشار: 1397/08/09
  • تعداد عناوین: 5
|
  • لیلی آدینه مهر ، حمیدرضا شتابی ، مهسا مطیعیان صفحات 1009-1017
    مقدمه
    جراحی کاتاراکت، یکی از متداول ترین اعمال جراحی در سراسر دنیا می باشد. داروهای متعددی برای کاهش اضطراب و آرام بخشی طی این جراحی استفاده می شود. میدازولام از پرکاردبردترین داروی بنزودیازپین جهت آرام بخشی طی این جراحی است. به تازگی، داروی دکسمدتومیدین نیز برای این نوع جراحی طرفداران خود را پیدا کرده است. هدف از انجام این مطالعه، مقایسه ی تاثیر آرام بخشی ترکیب دکسمدتومیدین- فنتانیل و میدازولام- فنتانیل در بیماران کاندیدای جراحی کاتاراکت به روش Phacoemulsification بود.
    روش ها
    این مطالعه کارآزمایی بالینی تصادفی شده ی دو سو کور، بر روی 71 بیمار کاندیدای جراحی کاتاراکت انجام گرفت. بیماران به دو گروه دریافت کننده ی دکسمدتومیدین- فنتانیل و میدازولام- فنتانیل تقسیم شدند و اطلاعات دموگرافیک، همودینامیک، درصد اشباع اکسیژن شریانی، کیفیت آرام بخشی و رضایت بیمار و جراح در زمان های مشخص ثبت و با استفاده از نرم افزار SPSS واکاوی گردید.
    یافته ها
    بین دو گروه اختلاف معنی داری بر اساس سن (940/0 = P) ، جنس (630/0 = P) و شاخص توده ی بدنی (390/0 = P) مشاهده نشد. همچنین، اختلاف معنی داری در میانگین نمره ی آرام بخشی (970/0 = P) و رضایت جراح (600/0 = P) و بیمار (850/0 = P) وجود نداشت. آزمون Repeated measures ANOVA تفاوت معنی داری در ضربان قلب (002/0 = P) و درصد اشباع اکسیژن (002/0 = P) طی جراحی نشان داد. بروز عوارض حین جراحی شامل افت درصد اشباع اکسیژن، افت فشار خون و برادی کاردی بین دو گروه تفاوت معنی داری نداشت (289/0 = P). مدت زمان ریکاوری در گروه دکسمدتومیدین- فنتانیل بیشتر بود (001/0 > P).
    نتیجه گیری
    ترکیب دکسمدتومیدین- فنتانیل می تواند آرام بخشی و رضایت جراح و بیمار را معادل ترکیب میدازولام- فنتانیل برای بیماران تحت جراحی کاتاراکت با همودینامیک پایدار و بدون افت اکسیژن ایجاد کند؛ هر چند مدت زمان ریکاوری طولانی می گردد.
    کلیدواژگان: دکسمدتومیدین، میدازولام، کاتاراکت، Phacoemulsification
  • سعید ابریشم کار ، مجید رضوانی ، محمد علوی ، میثم عدیمی ، ابوالفضل زارعیان صفحات 1018-1023
    مقدمه
    این مطالعه، به منظور تعیین تاثیر پیش گیرانه ی سلگزان از بروز ترمبوز وریدهای عمقی اندام های تحتانی در بیماران تحت اعمال جراحی ستون فقرات همراه با وسیله گذاری انجام شد.
    روش ها
    در یک مطالعه ی کارآزمایی بالینی، 300 بیمار تحت عمل جراحی ستون فقرات در دو گروه 150 نفره توزیع شدند. به گروه مورد، علاوه بر بستن بانداژ کشی، روزانه 1 میلی گرم/کیلوگرم آمپول سلگزان تا زمان بستری مطلق، تزریق گردید و در گروه شاهد، از بانداژ کشی به تنهایی استفاده شد. کلیه ی بیماران در 14 روز بعد از عمل، تحت پی گیری قرار گرفتند و بروز ترومبو آمبولی در دو گروه تعیین و مقایسه گردید.
    یافته ها
    در طی مدت مطالعه، 4 بیمار مبتلا به ترومبوز وریدهای عمقی گردیدند که 3 نفر (2 درصد) آن ها از گروه شاهد (باند کشی) و 1 نفر (7/0 درصد) از گروه مورد (باند کشی + تزریق سلگزان) بودند، اما بروز Deep vein thrombosis (DVT) در دو گروه پیش گفته معنی دار نبود (620/0 = P). میانگین حجم خونریزی در دو گروه شاهد و مورد به ترتیب 7/7 ± 0/163 و 3/8 ± 4/203 میلی لیتر بود و حجم خونریزی در بیماران گروه مورد به طور معنی داری بیشتر بود (001/0 > P).
    نتیجه گیری
    در مطالعه ی حاضر، تفاوت معنی داری بین دو گروه تحت پیش گیری از ترومبوز وریدهای عمقی با باند کشی و باند کشی + سلگزان مشاهده نشد. همچنین، مطالعه ای که تاثیر قطعی این دارو را در پیش گیری از بروز ترومبوز وریدهای عمقی و ترومبو آمبولی اثبات نماید، به انجام نرسیده است. از این رو، پیشنهاد می گردد مطالعات بیشتر با حجم نمونه ی بالاتری جهت تعیین تاثیر سلگزان در پیش گیری از ترومبوز وریدهای عمقی انجام گیرد.
    کلیدواژگان: سلگزان، ترومبوز وریدهای عمقی، ستون فقرات، عمل جراحی
  • احمد پیروزمند ، بهار صادق اهدایی ، مهدی شعبانی ، شراره مقیم ، آرزو میرزایی ، لیلی موهبت صفحات 1024-1029
    مقدمه
    ویروس هرپس سیمپلکس تایپ 1 به دلیل بیماری های مهلک آن و عفونتی که برای تمام عمر سیستم عصبی فرد را آلوده می کند، در سراسر جهان شناخته شده است. Herpes simplex virus 1 (HSV-1) در بیماران سرکوب ایمنی شده بسیار حایز اهمیت هستند و به دلیل افزایش روزافزون مقاومت به داروی اصلی آن، آسیکلوویر، یافتن درمان جایگزین برای آن بسیار مورد نیاز است. MicroRNA (miRNA) ها، بیان ژن های ویروس و میزبان را پس از رونویسی تنظیم می کنند. مطالعه ای در گذشته، نشان داد که بیان has-miR-101-3P می تواند در عفونت HSV-1 نقش ایفا کند.
    روش ها
    در این مطالعه، has-miR-101-5P سنتز شده درون سلول های آلوده به HSV-1 ترانسفکت شد تا تاثیر آن بر تکثیر HSV-1 بررسی شود. سپس، سلول ها مشاهده و عکس برداری شدند.
    یافته ها
    سلول های ترانسفکت شده با miR-101-5P، تیتر ویروسی کمتری تولید کردند و اثرات سایتوپاتیک ویروس آن کاهش یافت.
    نتیجه گیری
    با در نظر گرفتن تاثیر has-MiR-101-5P در سرکوب تکثیر HSV-1 بدون این که اثر سمی بر سلول داشته باشد، این دستاورد می تواند به ما در رویکردهای نوین درمان HSV-1 کمک کند.
    کلیدواژگان: ویروس Herpes simplex، microRNA، hsa-mir-101
  • فروغ سلطانی نژاد ، بابک امرا ، زیبا فرج زادگان ، حمیدرضا خداویسی صفحات 1030-1036
    مقدمه
    این مطالعه به ارزیابی شیوع فراوانی و شدت Apneaی وضعیتی در مبتلایان به Apneaی انسدادی خواب (Obstructive sleep apnea یا OSA) پرداخت.
    روش ها
    در این مطالعه ی مقطعی آینده نگر، 130 نفر از بیماران مبتلا به OSA مراجعه کننده به مرکز تحقیقات بیماری های خواب بامداد اصفهان در سال های 96-1395 بررسی شدند. اطلاعات دموگرافیک و بالینی و نوع Apneaی بیماران (وضعیتی و غیر وضعیتی) و نتایج پلی سومنوگرافی در چک لیست ثبت و تجزیه و تحلیل آماری شد.
    یافته ها
    از 130 بیمار مبتلا به OSA، 8/70 درصد به Apneaی غیروضعیتی و 2/29 درصد به Apneaی وضعیتی [4 نفر (1/3 درصد) در زیر گروه 1، 12 نفر
    (2/9 درصد) در زیر گروه 2 و 22 نفر (9/16 درصد) در زیرگروه 3] مبتلا بودند. عواملی نظیر نمایه ی توده ی بدنی، شاخص Apnea-Hypopnea
    (Apnea-hypopnea index یا HI A) طاق باز و به پهلو، تعداد دفعات Apnea در طول خواب و تعداد دفعات افت درصد اشباع اکسیژن بین سه زیر گروه Apneaی وضعیتی و Apneaی غیروضعیتی اختلاف معنی داری داشتند (050/0 > P).
    نتیجه گیری
    مطابق با نتایج مطالعه ی حاضر، می توان گفت AHI کلی و در حالت طاق باز و به پهلو در بیماران Positional obstructive sleep apnea (POSA) نسبت به بیماران Non-POSA بیشتر بوده است؛ به طوری که نشان داده شده که بیماران با OSA شدید، بیشتر احتمال دارد که POSA داشته باشند. بنابراین، با شناسایی زودهنگام این بیماری، می توان با درمان های راحت و قابل اجرایی نظیر تغییر وضعیت خواب، این بیماری را در سطوح اولیه کنترل و درمان نمود.
    کلیدواژگان: Apnea انسدادی خواب، Apneaی انسدادی وابسته به وضعیت، شاخص Apnea-Hypopnea، نمایه ی توده ی بدنی
  • فاطمه مستاجران ، هتاو قاسمی تهرانی ، افشان فرشادمهر صفحات 1037-1043
    مقدمه
    مطالعات نشان داده است که هیدروکسی اتیل استارچ (Hydroxyethyl starch یا HES) و کلسیم گلوکونات در پیش گیری از سندرم تحریک بیش از حد تخمدان سودمند می باشند. این مطالعه، با هدف مقایسه ی تاثیر تزریق کلسیم گلوکونات و HES در پیش گیری از سندرم تحریک بیش از حد تخمدان در بیماران با خطر بالا انجام شد.
    روش ها
    در یک کارآزمایی بالینی، 100 زن در معرض خطر بالا برای سندرم تحریک بیش از حد تخمدان در دو گروه 50 نفره تقسیم شدند. در گروه مورد، 10 میلی گرم کلسیم گلوکونات 10 درصد حل شده در 100 میلی لیتر نرمال سالین در طی دو ساعت در اتاق عمل و سپس، 3 روز بعد از خروج اووسیت تزریق شد. در گروه شاهد، 500 میلی لیتر محلول HES در زمان و مدت مشابه تزریق گردید. بروز و شدت سندرم تحریک بیش از حد تخمدان در دو گروه مقایسه شد.
    یافته ها
    بروز سندرم بیش از حد تخمدان در هر دو گروه 21 مورد (42 درصد) بود، اما شدت عارضه در گروه شاهد به طور معنی داری بیشتر بود (026/0 = P) ؛ به طوری که عارضه در 3 نفر (14 درصد) از گروه HES شدید بود. موردی از عارضه ی شدید در گروه مورد (کلسیم گلوکونات) دیده نشد.
    نتیجه گیری
    استفاده از کلسیم گلوکونات و HES برای پیش گیری از سندرم تحریک بیش از حد تخمدان موثر هستند، اما شدت عارضه در روش تزریق کلسیم گلوکونات پایین تر می باشد. از این رو، احتمال می رود تجویز کلسیم گلوکونات در پیش گیری از سندرم تحریک بیش از حد تخمدان ارجح باشد.
    کلیدواژگان: سندرم تحریک بیش از حد تخمدان، کلسیم، هیدروکسی اتیل استارچ
|
  • Leili Adinehmehr , Hamidreza Shetabi , Mahsa Motieian Pages 1009-1017
    Background
    Cataract surgery is one of the common surgeries worldwide. There are various medications for reducing anxiety and inducing sedation induction during this surgery. Midazolam is a benzodiazepine that is widely used for sedation in this surgery. Recently dexmedetomidine has its own adherents for sedation in cataract surgery, and is more preferred than midazolam in recent reports. This study aimed to compare the sedation effects of dexmedetomidine-fentanyl and midazolam-fentanyl in patients who were candidates for cataract surgery with phacoemulsification method.
    Methods
    This double-blinded randomized clinical trial study was performed on 71 patients undergoing cataract surgery. Patients were divided into two groups receiving fentanyl-dexmedetomidine and fentanyl-midazolam. Demographic and hemodynamic data, arterial oxygen saturation, sedation quality, as well as patient’s and surgeon’s satisfaction were recorded at specific times and analyzed using SPSS software. Findings: There was no significant difference between the two groups based on age (P = 0.940), sex (P = 0.630), and body mass index (P = 0.390). Besides, there was no significant difference in terms of the mean score of sedation (P = 0.970) and the degree of patient’s (P = 0.600) and surgeon’s (P = 0.850) satisfaction. Repeated measures ANOVA showed significant differences between the groups in heart rate (P = 0.002) and oxygen saturation (P = 0.002) during the surgery. The prevalence of complications during surgery, including a decrease in oxygen saturation, hypotension, and bradycardia, was not significantly different between the two groups, too (P = 0.289). Recovery duration was significantly longer in dexmedetomidine-fentanyl group (P < 0.001).
    Conclusion
    In cataract surgery, combination of dexmedetomidine-fentanyl produced sedation, as well as patient’s and surgeon’s satisfaction comparable to midazolam-fentanyl combination, with hemodynamic stability and no respiratory depression; however, it was accompanied by delayed recovery room discharge
    Keywords: Dexmedetomidine, Midazolam, Cataract, Phacoemulsification
  • Saeed Abrishamkar , Majid Rezvani , Mohammad Alavi , Meysam Adimi , Abolfazl Zareian Pages 1018-1023
    Background
    This study aimed to compare the effect of Clexane injection with bondage and bondage only in the prevention of deep vein thrombosis in patients undergoing instrumented spinal surgery.
    Methods
    In a clinical trial study, 300 patients under instrumented spinal surgery were selected and randomly divided into two equal groups. In the first group, bondage was used with injection of 1 mg/kg Clexane daily until patient’s ambulatory, and in the second group, bondage was used only. All patients were followed up for 14 days, and the incidence of deep vein thrombosis was determined and compared between the two groups. Findings: 4 patients suffered from deep vein thrombosis, 3 of them (2.0%) were in the control group and 1 (0.7%) in the treatment group (bondage and Clexane); but the incidence of deep vein thrombosis was not significantly different between the two groups (P = 0.620). The mean volume of bleeding was significantly higher in patients receiving Clexane (203.4 ± 8.3 ml) than control groups (163.0 ± 7.7 ml) (P < 0.001).
    Conclusion
    There was no significant difference between the two groups of bondage alone and bondage and Clexane in preventing deep vein thrombosis. On the other hand, there is still no study to prove the definitive effect of this drug in preventing deep vein thrombosis and thromboembolism. Therefore, more studies are recommended to be done with larger sample sizes in order to determine the effect of Clexane in preventing deep vein thrombosis
    Keywords: Clexane, Deep vein thrombosis, Spine, Surgery
  • Ahmad Piroozmand , Bahar Sadegh, Ehdaei , Mehdi Shabani , Sharareh Moghim , Arezoo Miezaei , Leili Mouhebat Pages 1024-1029
    Background
    Herpes simplex virus type 1 (HSV-1) is known worldwide for its serious disease and a kind of infection that involves nervous system throughout human lifelong. HSV-1 infection is much more considerable in immunocompromised patients and due to the growing resistance to its main drug, acyclovir, alternative treatments are required. MicroRNAs (miRNAs) regulate host and viral gene expression, post-transcriptionally. One previous study has shown that mir-101-3p expression may play role in HSV-1-infected cells.
    Methods
    In this study, synthesized mimic hsa-miR-101-5p was transfected to HSV-1-infected Hela cells to observe its effect on HSV-1 replication via microscopic observation. Findings: Hela cells transfected by hsa-miR-101-5p produced less viral progeny, and expressed less cytopathic effects.
    Conclusion
    Considering the effect of hsa-miR-101 in suppressing HSV-1 replication without affecting cell viability, this achievement can give us new insights in treatment of HSV-1 infection.
    Keywords: Herpes simplex virus 1, MicroRNA, hsa-mir-101
  • Forogh Soltaninejad , Babak Amra , Ziba Farajzadegan , Hamidreza Khodaveisi Pages 1030-1036
    Background
    The aim of this study was to evaluate the prevalence of positional obstructive apnea among the patients with obstructive sleep apnea (OSA) and its difference in terms of clinical and baseline factors in patients.
    Methods
    This prospective cross-sectional study was conducted on 130 patients with OSA referred to Bamdad Respiratory and Sleep Research Center, Isfahan, Iran, during the years 2016-17. The demographics and clinical data and apnea type (positional or non-positional), as well as polysomnography test results were recorded using a checklist and statistically analyzed. Findings: From 130 patients with OSA, 70.8% had non-positional apnea, and 29.2% had positional apnea, 4 (1.3%) in subgroup 1, 12 (9.2%) in subgroup 2, and 22 ones (16.9%) in subgroup 3. Factors such as body mass index (BMI) (P = 0.026), supine and non-supine apnea hypopnea index (AHI) (P < 0.001), number of apnea during sleep (P = 033.03), and frequency of decrease in O2 saturation (P = 0.017) among the three subgroups of positional apnea were statistically different from the group with non-positional apnea.
    Conclusion
    According to the results of this study, it can be concluded that total and supine and non-supine AHI were higher in patients with positional obstructive sleep apnea (POSA) rather than those with non-POSA. As patients with severe OSA were more likely to have POSA. Therefore, with early detection of the disease, it can be controlled and treated at an early stage with convenient and applicable treatments such as changing sleep position
    Keywords: Obstructive sleep apnea, Positional obstructive sleep apnea, Apnea hypopnea index, Body mass index
  • Fatemeh Mostajeran , Hatav Ghasemi, Tehrani , Afshan Farshadmehr Pages 1037-1043
    Background
    Some of studies suggest that hydroxyethyl starch (HES) and calcium Infusion may be beneficial for women with a high risk of developing ovarian hyperstimulation syndrome (OHSS). This study aimed to compare the effects of intravenous infusion of calcium or hydroxyethyl starch in preventing OHSS in high-risk women.
    Methods
    This clinical trial study was carried out on 100 women considered at risk of developing OHSS were divided in two equal groups. The first group received 10 mg of 10% calcium gluconate in 100 mg normal saline within 2 hours, and the dose was repeated at the third day of oocyte retrieval. In the second group, in a time of oocyte retrieval, 500 cc hydroxyethyl starch was administered by infusion, and it was repeated at second and third days of oocyte removal. Finally, incidence and intensity of OHSS was measured and compared between the two groups. Findings: OHSS was found in 21 patients (42%) in each group; but intensity of OHSS in hydroxyethyl starch group was higher (P = 0.024). There was no sever OHSS in calcium group, whereas in hydroxyethyl starch group, 3 patients (14%) had sever form OHSS.
    Conclusion
    Calcium or hydroxyethyl starch infusion strategies were both effective in preventing OHSS, but the intensity of OHSS in calcium infusion was lower. Therefore, probably calcium infusion is a better novel therapy that may be used effectively in prevention of OHSS
    Keywords: Calcium, Hydroxyethylated starches, Ovarian hyperstimulation syndrome