مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 58 (تابستان 1379)

اعمال جراحی قبلی، شایعترین علت چسبندگی های داخل شکم است. در یکی از تحقیقات انجام شده متیلن بلو، باعث کاهش چشمگیری در چسبندگی های بعد از عمل جراحی شکم در رت شده در حالی که گزارشاتی مبنی بر افزایش چسبندگی های داخل شکم بعد از استفاده متیلن بلو به عنوان dye در اعمال جراحی زنان دیده شده است. در این مقاله کوشش شده اثر متیلن بلو در چسبندگی های روده ها بعد از عمل جراحی شکم در رت بررسی گردد.
در محل لانه حیوانات دانشکده داروسازی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، سه گروه 20 عددی از رتهای 250 تا 400 گرمی، ابتدا بیهوش شده و سپس با برش طولی در خط وسط، جدار شکم را باز نموده و تمام سطح سکوم با اسکالپل خراش داده شد و بعد از آن جدار شکم ترمیم گردید و با این تفاوت که در گروه 2، قبل از بستن، حفره شکم با 5cc نرمال سالین تزریقی 0.9 درصد و در گروه 3 با متیلن بلو یک درصد به میزان 0.1-0.2cc شستشو داده شد. پس از آن کلیه رتها در پایان دوره 4 هفته ای مجددا تحت عمل جراحی با تکنیک مشابهی قرار گرفتند، وجود چسبندگی بین روده ها و جدار شکم بررسی گردید و در پایان عمل، رت ها قربانی شدند.
حداکثر درصد چسبندگی ایجاد شده در نقاط امنتوم به سکوم و امنتوم به محل برش شکم بود. در سایر مناطق، درصد و شدت چسبندگی در مواردی که از متیلن بلو استفاده شده بود (گروه 3) نسبت به دو روش دیگر بیشتر بود.
با توجه به اینکه شدت چسبندگی در گروه 3 بیشتر بود و در ضمن درصد فراوانی نقاط چسبندگی نیز در گروه 3 کاهش نیافته، در کل به نظر می رسد که نه تنها متیلن بلو باعث کاهش چسبندگی بعد از عمل نمی شود، بلکه باعث افزایش احتمالی آن نیز می گردد.

شکستگی سوپراکوندیلر بازو (انواع اکستانسیون تیپ III) یک شکستگی شایع در کودکان است که در اغلب موارد نیازمند انجام جراحی است. برای انجام جراحی اپروچهای مختلفی، شامل: اپروچ خلفی، خارجی و داخلی وجود دارد که معایب و مزایایی بر هر کدام از آنها مترتب است. برای بررسی نتایج اپروچ خلفی و خارجی، مطالعه ای بر روی دو گروه بیماران که از نظر سن و جنس مشابه بودند، انجام شد. پیگیری بیماران حداقل به مدت 3 ماه انجام گردید.
دامنه حرکتی مفصل آرنج و میزان محدودیت حرکات (خم و راست کردن) به طور بالینی انجام گرفت، در بررسی نهایی 19 بیمار در گروه اول (اپروچ خلفی) و 15 بیمار در گروه دوم (اپروچ خارجی) وجود داشت.
میانگین دامنه حرکتی در گروه اول (108±2.9) به میزان قابل توجهی کمتر از گروه دوم (132± 2) بود. علیرغم زمان متوسط پیگیری طولانی تر در گروه اول (9.4 ماه) در مقایسه با گروه دوم (5.5 ماه)، در گروه اول اختلالات بیشتری ناشی از کاهش دامنه حرکتی عملی (Functional) وجود داشت.
نتایج این مطالعه موید این نکته است که انجام جراحی با روش خارجی نتایج بهتری دارد و بیمار سریعتر به فعالیت بر می گردد.

در این مطالعه اثر ضد باکتریایی 10 نمونه دیسک آنتی بیوتیک ساخت کارخانه های ابوریحان و پادتن طب و با همین تعداد نمونه دیسک ساخت کارخانه اکسوئید انگلستان مورد ارزیابی و مقایسه ای قرار گرفتند. دیسکها به روش Kirby-Bauer بر اساس توصیهNCCLS، WHO و FDA با استفاده از سوشهای استاندارد استافیلوکوک اورئوس (ATCC 25923)، ایشریشیاکولای ATCC 25922 و پسودوموناس آئروجینوزا ATCC 27853 آزموده شدند. علاوه بر سوشهای استاندارد، 59 سوش کلینیکی نیز برای مقایسه اثر دیسکها بکار گرفته شدند.
نتایج بدست آمده نشان داد که دیسک کلرامفنیکل ساخت کارخانه پادتن طب با سوش استاندارد استافیلوکوک اورئوس (ATCC 25923) 100 درصد و دیسک پنی سیلین G ساخت همان کارخانه با سوش مذکور تنها 58 درصد در داخل محدوده کنترل پیشنهاد شده توسط NCCLS و WHO قرار داشتند. سایر دیسکهای آنتی بیوتیک ساخت کارخانه پادتن طب و کلیه دیسک های آنتی بیوتیک ساخت ابوریحان با سوشهای استاندارد مربوطه بین 96 تا 98 درصد در محدوده کنترل مذکور واقع شده بودند. دیسکهای آنتی بیوتیک ساخت کارخانه اکسویید با سوشهای استاندارد مربوطه 100 درصد در محدوده کنترل قرار داشتند. در بررسی آماری تفاوت معنی دار در سطح اطمینان 5 درصد بین درصد خروج از کنترل دیسکهای آنتی بیوتیک ساخت کارخانه ابوریحان و پادتن طب (بجز پنی سیلین G پادتن طب) مشاهده نگردید. به عبارت دیگر، کیفیت تمامی دیسکهای مورد مطالعه ساخت ابوریحان و پادتن طب (بجز پنی سیلین G پادتن طب) مطابق استاندارد جهانی می باشند.

سویه انگل Toxoplasma. gondii، از عوامل مهم بیماری زایی آن می باشد. تاکنون سویه های مختلفی از انگل جدا گردیده است. این سویه ها دارای قدرتهای متفاوت در ایجاد بیماری می باشند. از آنجا که تفاوت در سویه های انگل به سادگی قابل تشخیص نیست، این امکان وجود دارد که با بکار گرفتن روش های بیوشیمیایی، چگونگی این اختلافها مورد بررسی قرار گیرد.
بدین منظور، سویه وحشی RH و سویه جدا شده از اصفهان IC انتخاب و با آلوده نمودن موشهای سوری، با استفاده از هر یک از سویه های فوق، مایع درون حفره شکم برای تهیه آنتی ژن خارج گردید. در مورد سویه RH آنتی ژنهای مایع صفاق (TRH-PE) آنتی ژن پیکره انگل (TRH-HA) و در مورد سویه جدا شده از اصفهان، آنتی ژن مایع صفاق (TIC-PE) بر اساس روش های استاندارد تهیه گردیدند. در آغاز، مقدار پروتئین هر یک از نمونه ها اندازه گیری و سپس هر کدام از آنتی ژنهای فوق در چاهک های مربوطه قرار داده شد و با استفاده از تکنیک SDS-PAGE خصوصیات آنتی ژنی سویه ها مورد بررسی قرار گرفت.
در اثر حرکت آنتی ژنها بر روی ژل، تعداد 13 باند پروتئینی مشاهده گردید که با توجه به شباهت باندهای ایجاد شده در دو سویه مورد آزمایش، به نظر می رسد تفاوت پاتوژنیسیته و بیماریزایی انگل احتمالا به دلیل تفاوت در مقدار بعضی از پروتئینهای موجود در دو سویه باشد.

در جریان بیهوشی عمل سزارین، به منظور اجتناب از تضعیف تنفسی نوزاد، تجویز مواد مخدر معمولا پس از خروج جنین و کلامپ بند ناف انجام می گیرد. تجویز مقادیر زیاد فنتانیل در این مرحله، موجب پیدایش تضعیف تنفسی نوزاد می گردد، اما تجویز مقادیر کم دارو در جریان القای بیهوشی، قادر به مهار موثر واکنشهای ناخواسته همودینامیکی ناشی از لوله گذاری نای و برش پوست در مادر نبوده است. مطالعه حاضر تاثیر تجویز میزان mg/kg 2 فنتانیل را در مرحله القای بیهوشی عمل سزارین، بر واکنشهای همودینامیکی ناشی از لوله گذاری نای و عمل جراحی مادر و نیز ضریب آپگار نوزاد مورد بررسی قرار می دهد.
پژوهش بر روی 90 بیمار کاندیدای عمل سزارین برنامه ریزی شده، انجام گرفت. بیماران به صورت تصادفی به دو گروه مطالعه و شاهد تقسیم شدند. بیماران گروه مطالعه میزان mg/kg 2 فنتانیل در جریان القای بیهوشی و بیماران گروه شاهد همین میزان مخدر پس از کلامپ بند ناف دریافت کردند. فشار خون سیستولیک، دیاستولیک و متوسط شریانی و نبض همه بیماران در مراحل قبل از القای بیهوشی، برش پوست و دقایق 15، 30 و 45 بعد از آن تعیین و ثبت گردید. ضریب آپگار نوزادان در دقایق 1، 5، 10 و 60 پس از تولد تعیین و ثبت گردید.
بر اساس یافته های این پژوهش، میانگین قدر مطلق تعداد نبض، فشار خون دیاستولیک و متوسط شریانی در زمانهای برش پوست و دقیقه 45 بعد از آن و نیز میانگین قدر مطلق فشار خون سیستولیک در زمان برش پوست به صورت معنی داری در گروه مطالعه کمتر از گروه شاهد بود. ضریب آپگار نوزادان در دقایق 1، 5، 10 و 60 بعد از تولد در هر دو گروه بین 8 تا 10 بود و اختلاف معنی داری در این رابطه بین دو گروه وجود نداشت.
مطالعه حاضر نشان داد که تجویز mg/kg 2 این دارو در حالی که تاثیر سو یی نیز بر ضریب آپگار نوزاد نداشت، سبب مهار موثر آثار ناخواسته همودینامیکی در مادر گردید.

مایع مغزی نخاعی با حجم 104 سانتی متر مکعب و فشار متوسط 140 میلی متر آب در سیستم بطنی مغز و فضای ساب ارکنوئید قرار گرفته و باعث محافظت سیستم عصبی مرکزی در مقابل ضربه و کمک به تغذیه و دفع مواد زاید سلولهای مغزی می گردد. افزایش فشار بیش از 200 و کاهش فشار کمتر از 50 میلی متر آب غیر طبیعی تلقی می شود. کاهش فشار مایع مغزی نخاعی در 100 درصد موارد باعث سردرد می گردد ولی افزایش فشار در مایع مغزی نخاعی می تواند در 30 تا 80 درصد موارد باعث سر درد شود.
در مرکز پزشکی الزهرا (س) اصفهان، طی پنج سال (1371 تا 1375) تعداد 19 مورد سردرد به علت تغییر در فشار مایع مغزی نخاعی مورد مطالعه قرار گرفتند. 12 مورد افزایش فشار داخل جمجمه با میانگین سن 27 سال و فشار متوسط مایع مغزی نخاعی 250 میلی متر آب و 11 مورد از آنها (92 درصد) ادم پاپی داشتند که سودوتومور عنوان تشخیص بود. در چهار مورد از بیماران، کاهش فشار مایع مغزی نخاعی علت سردرد را تشکیل می داد و بالاخره در سه مورد دیگر از بیماران افزایش فشار داخل جمجمه، بدون ادم پاپی بوده که سودوتومور مغز بدون ادم پاپی تشخیص نهایی بود. چگونگی پیدایش سردرد در افزایش فشار مایع مغزی نخاعی، وارد شدن فشار یا جابجایی ساختمانهای حساس به درد ذکر شده و در کاهش فشار مایع مغزی نخاعی، سردرد به علت کشش ساختمانهای حساس به درد و یا اتساع سیستم وریدی می باشد.

عوارض حاملگی در مادران حامله با سابقه سزارین، نسبت به مادران حامله با سابقه زایمان طبیعی معمولا بیشتر است.
در یک مطالعه مورد و شاهد، 812 نفر افرادی که حداقل یک بار سابقه سزارین داشتند در گروه مورد و 812 نفر هم خانمهایی که حداقل یک مرتبه سابقه زایمان طبیعی داشتند، در گروه شاهد قرار گرفتند. روش نمونه گیری ساده بود و شامل کلیه مادران باردار که سن حاملگی آنها بیشتر از 28 هفته باشد و شکم دوم به بالا و حداقل یک مرتبه سزارین یا زایمان طبیعی داشتند، می شد. اطلاعات از طریق مصاحبه حضوری، شرح حال و معاینه فیزیکی و سونوگرافی های انجام شده و بقیه در حین سزارین یا زایمان بدست آمده است.
متوسط سن در گروه مورد± 4.4 26.9 و در گروه شاهد 27.8± 5.4 سال بود. متوسط سن حاملگی در گروه مورد 38.1± 2 و در شاهد ± 2.5 38.5هفته بود. از 812 سزارین در گروه مورد (3.1 درصد) 25 نفر و در گروه شاهد (0.7 درصد) 6 نفر دارای جفت سر راهی بودند که از نظر آماری اختلاف آنها معنی دار بود. از نظر فراوانی جدا شدن زودرس جفت در گروه مورد (2.6 درصد) 21 نفر و در شاهد (7.1 درصد) 58 نفر اختلافی معنی دار داشتند ولی در مورد حاملگی خارج رحمی اختلاف معنی داری دیده نشد.
سزارین برای جدا شدن زودرس جفت بدون خطر، برای حاملگی خارج رحمی نسبتا کم خطر و برای جفت سر راهی در حاملگی بعدی خطر مهمی می باشد.

مایع مغزی نخاعی با حجم 104 سانتی متر مکعب و فشار متوسط 140 میلی متر آب در سیستم بطنی مغز و فضای ساب ارکنوئید قرار گرفته و باعث محافظت سیستم عصبی مرکزی در مقابل ضربه و کمک به تغذیه و دفع مواد زاید سلولهای مغزی می گردد. افزایش فشار بیش از 200 و کاهش فشار کمتر از 50 میلی متر آب غیر طبیعی تلقی می شود. کاهش فشار مایع مغزی نخاعی در 100 درصد موارد باعث سردرد می گردد ولی افزایش فشار در مایع مغزی نخاعی می تواند در 30 تا 80 درصد موارد باعث سر درد شود.
در مرکز پزشکی الزهرا (س) اصفهان، طی پنج سال (1371 تا 1375) تعداد 19 مورد سردرد به علت تغییر در فشار مایع مغزی نخاعی مورد مطالعه قرار گرفتند. 12 مورد افزایش فشار داخل جمجمه با میانگین سن 27 سال و فشار متوسط مایع مغزی نخاعی 250 میلی متر آب و 11 مورد از آنها (92 درصد) ادم پاپی داشتند که سودوتومور عنوان تشخیص بود. در چهار مورد از بیماران، کاهش فشار مایع مغزی نخاعی علت سردرد را تشکیل می داد و بالاخره در سه مورد دیگر از بیماران افزایش فشار داخل جمجمه، بدون ادم پاپی بوده که سودوتومور مغز بدون ادم پاپی تشخیص نهایی بود. چگونگی پیدایش سردرد در افزایش فشار مایع مغزی نخاعی، وارد شدن فشار یا جابجایی ساختمانهای حساس به درد ذکر شده و در کاهش فشار مایع مغزی نخاعی، سردرد به علت کشش ساختمانهای حساس به درد و یا اتساع سیستم وریدی می باشد.

اغلب آمارهای موجود ضایعات پوستی نوزادان مربوط به کشورهای غربی است. با توجه به تاثیر احتمالی نژاد و منطقه جغرافیایی بر روی فراوانی این ضایعات، بر آن شدیم شیوع آنها را در نوزادان کشور خودمان بررسی نماییم.
این بررسی به صورت توصیفی و با نمونه گیری خوشه ایدر بیمارستانهای شهرهای اصفهان و کاشان در سال 1376 صورت گرفت. 456 نوزاد یکروزه، توسط پزشکان آموزش دیده مورد معاینه قرار گرفتند و ضایعات پوستی آنها در فرمهای پرسشنامه ثبت گردید.
ضایعات پوستی مشاهده شده به ترتیب فراوانی، شامل: میلیا 29.5) درصد(، سالمون پاچ 25) درصد(، مونگولین اسپات 14) درصد(، همانژیوم کاپیلری 5) درصد(، پورت و این استین 2) درصد(، کرادل کپ 1.7) درصد(و اریتم نئوناتروم 1.5) درصد(بود.
شیوع کاپیلری همانژیوم، مونگولین اسپات و کرادل کپ با ارقام منابع موجود متفاوت بود. در مورد ارتباط بین ضایعات پوستی نوزادان با عوامل بررسی شده، تنها اختلاف آماری موجود در مورد ارتباط جنس نوزاد با مونگولین اسپات بود که شیوع این ضایعه در دخترها دو برابر بیشتر از پسرها بود.

اثر اکسی توسین بر هیپربیلی روبینمی نوزاد، در مطالعات متعدد و نتایج متغیر حاصل از آن ما را بر آن داشت تا در تایید یا رد این موضوع مطالعه ای در بیمارستانهای شهید بهشتی و الزهرای اصفهان انجام دهیم.
در این مطالعه که در سال 77 به صورت مورد - شاهد در بیمارستانهای فوق الذکر بر روی 162 نوزاد انجام شد، گروه مورد (مادران دریافت کننده اکسی توسین برای القای زایمان) 89 نفر بودند که با 73 نوزاد گروه شاهد (مادرانی که اکسی توسین دریافت نکردند) مقایسه، و تا 5 روز پس از تولد از نظر ظهور هیپربیلی روبینمی پی گیری شدند.
از 89 نوزاد گروه مورد (29.2 درصد) 26 نفر و از 73 نوزاد گروه شاهد (15 درصد) 11 نفر دچار زردی پاتولژیک شدند.
القای زایمان با اکسی توسین احتمالا یکی از عوامل ایجاد زردی نوزادان می باشد که با مکانیسم همولیز ناشی از خاصیت آنتی دیورتیکی آن و به همراه مصرف زیاد مایع در جریان زایمان و در روزهای چهارم و پنجم پس از تولد عارض می شود.

با توجه به نقش پلاکهای انسدادی کاروتید در بروز حوادث ایسکمیک مغزی و امکان پیشگیری از این حوادث با انجام اندآرترکتومی شریانهای کاروتید و عارضه دار بودن آنژیوگرافی این عروق، بررسی های سونوگرافیگ عروق کاروتید گردنی اهمیت خاصی پیدا نموده است. در این مطالعه که از نوع مورد - شاهد می باشد، هدف، تعیین میزان تنگی و نوع پلاک عروق کاروتید در بیماران علامتدار و بی علامت است.
40 فرد بی علامت و 60 بیماری ها با سابقه حوادث ترمبوتیک مغزی در محدوده شریانهای کاروتید با روش داپلکس سونوگرافی رنگی مورد بررسی قرار گرفتند و در هر بیمار مورفولوژی پلاک آترواسکلروتیک بر اساس نحوه پژواک زایی (Echogenicity) و شدت تنگی بر اساس میزان حداکثر سرعت سیستولیک تعیین گردید. فراوانی پلاکهای همگن (Homogeneous) در شریانهای علامتدار گروه بیمار (42.5 درصد) به طور معنی داری بیشتر از شریان بی علامت، چه در گروه بیمار (13.3 درصد) و چه گروه شاهد (29 درصد) بود. تنگی های بیش از 40 درصد قطر شریان به طور معنی داری در سمت علامتدار گروه بیمار (16.5 درصد) فراوانتر از شریان بی علامت، چه در این گروه (5 درصد) و چه در گروه شاهد (2.5 درصد) بود. فراوانی پلاکهای ناهمگن (Non-homogeneous) در شریانهای علامتدار و بی علامت در گروه بیمار اختلاف معنی داری نداشت. بنابراین، می توان گفت تنگی های بیشتر از 40 درصد قطر، به خصوص با پلاکهای همگن، بیشتر با بروز حوادث عروق مغزی همراه هستند.

یکی از عوارض شایع بعد از پیوند قرنیه، ایجاد آستیگماتیسم بعد از عمل می باشد. برای بررسی میزان تاثیر روش مخلوط (کاربرد مجموعه ای از روش ها) بر میزان آستیگماتیسم بعد از پیوند قرنیه، یک مطالعه کارآزمایی - بالینی از نوع مقایسه قبل و بعد از عمل، از بهمن 1375 تا بهمن 1376 بر روی 42 چشم که به دنبال پیوند قرنیه دارای آستیگماتیسم دو دیوپتر و بیشتر با عدم تحمل عینک و عدسی تماسی، صورت گرفت. پس از انجام معاینات روتین، بیمار کاندید عمل می شد و در زیر میکروسکوپ بر اساس وجود یا عدم وجود سوچرها، برای بیمار یک روش خاص یا مجموعه ای از روش ها استفاده می گردید. در بیمارانی که سوچر قرنیه داشتند، پس از برداشتن انتخابی و یا چرخش سوچرها (در صورتی که همچنان آستیگماتیسم قابل ملاحظه باقی می ماند) و در بیمارانی که از ابتدا فاقد سوچر بودند، با کنترل کراتوسکوپی حین عمل، ابتدا در مریدین steep در حد فاصل قرنیه گیرنده و دهنده، برش شل کننده داده شده و بر اساس کراتوسکوپی حین عمل و در صورت لزوم، سوچر فشاری زده می شد. در هیچ کدام از بیماران مورد مطالعه از روش برداشتن یک وج استفاده نشد. ما این عمل انجام شده را روش مخلوط نامیده و بیماران را به مدت 10±1.8 ماه پیگیری نمودیم.
میانگین حدت بینایی بدون اصلاح قبل از انجام روش مخلوط 0.18±0.14 و بعد از انجام روش مخلوط به 0.46±0.26 رسید. میانگین آستیگماتیسم قبل از عمل مخلوط 5.75±2.42 دیوپتر و بعد از عمل مخلوط 2.49±1.34 دیوپتر بود. میانگین اسفریکال اکی والان قبل از عمل مخلوط.3.43±3.7 - بود که به 3.32±3.24- بعد از عمل مخلوط رسید.
روش عمل مخلوط با کنترل کراتوسکوپی حین عمل شیوه موثر در کاهش آستیگماتیسم قرنیه بعد از عمل Penetrating Keratoplasty بوده و موجب افزایش حدت بینایی اصلاح شده و اصلاح نشده بیماران شده و تاثیری بر اسفریکال اکی والان ندارد.

شایعترین تظاهر بیماری غده تیروئید، بزرگی غده یا گواتر می باشد. گواتر مولتی ندولر می تواند باعث بزرگی بیش از حد غده شده و بیش از هر بیماری دیگر تیروئید با گرفتاری نئوپلاستیک غده اشتباه شود. گواتر مولتی ندولر بیماری خوش خیمی است ولی کانون هایی از تغییرات بدخیمی می تواند در آن وجود داشته باشد که توسط معاینه فیزیکی، اولتراسونوگرافی و یا اسکن رادیوایزوتوپ قابل تشخیص نباشد و تنها پس از خارج کردن غده توسط عمل جراحی و آزمایش پاتولوژیک آن مشخص شود. هدف از این مطالعه، بررسی کارسینوم در نمونه های گواتر مولتی ندولری است که به طریقه عمل جراحی خارج شده اند.
نمونه هایی مربوط به 278 بیمار که با تشخیص گواتر مولتی ندولر تحت عمل توتال و ساب توتال تیروئیدکتومی قرار گرفته بودند، مورد بررسی قرار گرفت. نمونه هایی که دارای کانون هایی از تغییرات بدخیمی بودند، مثبت در نظر گرفته شد و نوع هیستولوژیک و درجه تمایز بدخیمی نیز تعیین گردید.
از میان 278 مورد نمونه تیروئیدکتومی تعداد 14 مورد دارای نواحی از تغییرات بدخیمی همراه با گواتر مولتی ندولر و تعداد 264 مورد فاقد بدخیمی بودند. فراوانی نسبی کارسینوم در نمونه های بررسی شده تقریبا 5 درصد بود (5.4 درصد در زنان و 2.4 درصد در مردان). فراوانترین نوع کارسینومی که همراه با گواتر مولتی ندولر دیده شد، از نوع کارسینوم پاپیلاری بود.
بیماری گواتر مولتی ندولر می تواند دارای تغییرات بدخیم به صورت کارسینوم پنهان باشد که تنها پس از بررسی پاتولوژی تشخیص داده می شود.

به منظور تعیین تاثیر دیکلوفناک سدیم با دیکلوفناک سدیم + هیوسین بر کاهش درد بیماران مبتلا به رنال کولیک از بین 104 بیمار که با درد کولیکی حاد به اورژانس مراجعه نموده و تشخیص رنال کولیک در آنها به اثبات رسیده بود، 56 نفر با دیکلوفناک و 48 نفر با دیکلوفناک + هیوسین بطور تصادفی تحت درمان قرار گرفتند. افرادی که در هر گروه در فواصل زمانی مشخص 30، 60 و 90 دقیقه پس از تزریق دارو بهبودی کامل پیدا نموده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. در گروه اول (85.7 درصد) 48 نفر به دیکلوفناک و در گروه دوم (89.5 درصد) 43 نفر به دیکلوفناک + هیوسین پاسخ کامل دادند. بنابراین، هیوسین تاثیر بسیار کمی در کاهش درد بیماران مبتلا به رنال کولیک داشته است.

با توجه به تفاوت هایی که در پراکندگی موارد سل خارج ریه در کشورهای پیشرفته در مقایسه با کشورهای در حال توسعه وجود دارد، بر آن شدیم کلیه موارد سل خارج ریوی را از سال 1370 تا 1377 در استان چهارمحال و بختیاری بررسی نماییم.
در این بررسی، سل خارج ریوی 27 درصد کل موارد بیماری سل را تشکیل می داد که در سالهای اخیر افزایش نسبی در موارد آن مشهود بود. جمعا 146 بیمار (96 زن و 50 مرد) مورد بررسی قرار گرفتند. زنان دو برابر آقایان به سل خارج ریه مبتلا شده و خانمهای 39-20 ساله و آقایان مسن (69-60 ساله) بیشتر در معرض ابتلای این بیماری بودند. شایعترین سل خارج ریه لنفادنیت سلی (42 درصد) و به دنبال آن، سل استخوان و مفاصل (18 درصد) و در وهله سوم سل پریتوان (10 درصد) قرار داشت و سل پلور بر خلاف آمارهای غربی در بررسی ما شایع نبود.
بیشترین روش تشخیصی در سل خارج ریوی استفاده از بیوپسی ارگان مبتلا بوده است و تست مانتو در اغلب موارد، (70 درصد) مثبت گزارش گردید. در نتیجه، افزایش موارد سل خارج ریه، شاید به علت بهبود در روش های تشخیصی و یا عدم تشخیص موارد سل ریوی باشد.

همانژیوم زانو یکی از علل نادر درد و هماتروز مکرر زانو می باشد ضایعه می تواند محدود به سینوویوم داخل مفصل، بورس های اطراف زانو و یا ضایعه داخل مفصل که به خارج گسترش یافته، باشد. به دلیل نادر بودن همانژیوم زانو، تشخیص افتراقی های شایعتری مثل سینوویت پیگمانته ویلوندولر و همارتروز تروماتیک بیشتر مطرح می شود. و به همین دلیل از زمان بروز علایم تا تشخیص تاخیر زیادی وجود دارد. تشخیص کلینیکی فقط در 22 درصد موارد ممکن می باشد.

دیستونی حساس به دوپا Dopa Responsive Dystonia (DRD) به وسیله Segawa در سال 1976 و سپس به وسیله Nygaard در سال 1986 توصیف شد.
اسامی گوناگونی مثل:Juvenile Dystonia Parkinsonism؛Hereditary dystonia parkinsonism و Segawa Syndrome برای این بیماری ذکر شده است. سه تظاهر عمده آن شامل شروع بیماری به صورت دیستونی در پاها اززمان کودکی؛ نوسان روزانه علایم (Diurenal flacluation) و پاسخ برجسته به مقدار کم ال دوپا می باشد در سال 1990 در یک گزارش، افزایش فراوان علایم پارکینسونیسم در بستگان این بیماران شرح داده شد. در این اختلال علاوه بر یافته دیستونیا که تدریجا از اندام تحتانی شروع و سپس ممکن است گردن، تنه و اندام فوقانی را نیز گرفتار کند. علایم دیگری مثل نشانه های پارکینسونیسم (رژیدیتی، برادی کینزی). نشانه بابنسکی، افزایش رفلکسهای وتری، تشدید بیماری در زمان های قاعدگی و حاملگی و هنگام فعالیت دیده می شود. از نظر جنسی به نسبت 3 به 2 در جنس مونث شایع تر از مذکر است. این بیماری بر خلاف پارکینسون جوانان، به خوبی به دوز کم ال دوپا پاسخ می دهد و به آن تحمل پیدا نمی کند و بر خلاف دیستونی های پاروکسیسمال بروز دیستونی، ارتباطی با حرکت اندام یا محرک های حسی ندارد.