مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 59 (پاییز 1379)

بیماری لنفوم و هوچکین جزو نئوپلاسم سیستم لنفوریتیکولر است که به صورت هتروژینوس می باشد. اتیولوژی بیماری هوچکین دقیقا مشخص نشده ولی به نظر می رسد این بیماری در اثر واکنش سیستم ایمنی بدن در مقابل یک عامل ناشناخته و یا ویروس با توانایی کم برای سرطان زایی ایجاد می شود که با گذشت مدت زمانی از بروز عفونت، این توان افزایش می یابد. ویروس EB را بنا بر شواهد محکمی در پاتوژنز بیماری دخیل می دانند. عوامل گوناگونی به عنوان عوامل خطر و یا عوامل مستعد کننده معرفی شده اند، از جمله: زودزایی، کاهش تعداد همبازی کودک، خانواده های کم جمعیت، کاهش تعداد فرزندان، فرزندان مبتلا به هوچکین، سابقه عمل تانسیلکتومی و آنتی ژنهای خاصی از سیستم HLA. در این مطالعه، کلیه بیماران مبتلا به لنفوم و هوچکین مراجعه کننده به مرکز پزشکی حضرت سیدالشهدا (ع) از تاریخ 1/1/1368 لغایت 29/12/1378 از نظر سابقه انجام عمل تانسیلکتومی مورد بررسی قرار گرفتند. تعداد بیماران مبتلا به لنفوم غیر هوچکینی (NHL) 169 مورد (91 مرد و 78 زن) و تعداد بیماران مبتلا به بیماری هوچکین (HD) 146 مورد (79 مرد و 67 زن) بودند.
بین سابقه تانسیلکتومی و ابتلا به بیماری هوچکین رابطه معنی داری وجود دارد و هر چه سن عمل برداشتن لوزه ها پایین تر از سن 12 سالگی باشد، نسبت این خطر بیشتر است در حالی که چنین رابطه ای با بیماری لنفوم غیر هوچکین دیده نشد.

برای بررسی بهترین روش اصلاح فلکشن دفرمیتی زانو در بالغین مبتلا به عوارض پلیرمیلیت، تعداد 18 بیمار مبتلا به فلکشن دفرمیتی زانو را به طریقه آزاد کردن نسوج نرم خلف زانو همراه با Wedging cast تحت درمان قرار دادیم و با 21 بیمار مبتلا به فلکشن دفرمیتی زانو که با روش سوپراکندیلار استئوتومی تحت درمان قرار گرفته بودند، مقایسه کردیم از 18 بیمار گروه اول، 11 مورد دختر و 7 مورد پسر بودند. سن آنها بین 15 تا 28 سال با میانگین 21.5 سال بود. گروه دوم 21 بیمار بودند که با روش سوپراکندیلار استئوتومی تحت درمان قرار گرفتند از این تعداد 12 مورد پسر و 9 مورد دختر بودند. سن آنها بین 15 تا 29 سال (میانگین 22 سال) بود. محل استئوتومی به وسیله رادیوگرافی لاترال قبل از عمل مشخص می شد. فلکشن دفرمیتی همه بیماران Fix بود و با مانیپولاسیون اصلاح نمی شد و در واقع نسوج نرم، کنتراکچر واضحی نداشتند. میزان فلکشن دفرمیتی همه بیماران کمتر از 30 درجه بود. در روش دوم بیماران از درمان خود راضی تر بودند.

شناخت عوامل بیماری زای عفونت ادراری و الگوی حساسیت میکروبی آنها می تواند در بکارگیری یک روش مناسب درمانی کمک کند. این کار باید در هر منطقه به طور منظم صورت گیرد.
نتایج 22600 نمونه کشت ادرار ثبت شده در دفاتر میکروب شناسی یا یارانه پنج بیمارستان دانشگاهی شهر اصفهان و هم چنین سه آزمایشگاه خصوصی در فاصله زمانی دیماه 76 تا دیماه 77 از نظر نوع عامل بیماری زا و الگوی حساسیت میکروبی مورد بررسی قرار گرفت. تعداد 2366 نمونه از کشتهای ادراری مثبت بود. (رشد بیش از 105 کلنی باکتری در میلی لیتر) شایعترین عامل بیماری زا در کشتهای ادراری Ecoli بود (65.8 درصد). سایر عوامل بیماری زا در درجات بعدی قرار داشتند. حساسیت عوامل بیماری زای عفونت ادراری در برابر جنتامایسین، نالیدیکسیک اسید و نیتروفورانتوئین به ترتیب برابر 84.7 درصد، 78.6 درصد و 73.5 درصد و مقاومت در برابر کوتریماکسازول، 65.5 درصد و در برابر آمپی سیلین 82.7 درصد بود.
با توجه به مقاومت چشمگیر عوامل بیماری زای عفونت ادراری نسبت به کوتریماکسازول و آمپی سیلین، استفاده از این دو آنتی بیوتیک در درمان عفونت ادراری قبل از اطمینان یافتن از نتایج حساسیت میکروبی توصیه نمی شود. در عوض با توجه یافته های این مطالعه، نالیدیکسیک اسید و نیتروفورانتوئین برای بیماران سرپایی مناسب به نظر می رسد. براساس سایر مطالعات، در بیماران پرخطر، استفاده از سیپروفلوکساسین ± جنتامایسین (یا احتمالا یک سفالوسپورین نسل سوم) منطقی به نظر می رسد.

آمار وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، شایعترین علت مرگ و میر بالغین در ایران را بیماری های عروق کرونر دانسته است. در این میان انفارکتوس حاد میوکارد به علت میزان مرگ و میر بالا، اشتغال تخت های بیمارستانی و از کارافتادگی نسبی در مبتلایان مورد توجه خاص قرار می گیرد. پی بردن به عوارض، درمان صحیح و بجا از اهمیت خاصی برخوردار است.
تمام بیماران بستری در CCU بیمارستان دکتر شریعتی و خورشید در سال 1375 بررسی و بیمارانی که دچار تاکی اریتمی فوق بطنی به دنبال انفارکتوس حاد میوکارد شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند (50=N). میانگین سنی بیماران 62.4 سال بوده و بیشترین میزان بروز تاکی اریتمی بطنی بعد از انفارکتوس حاد میوکارد در دهه هفتم زندگی دیده شد. Anterior wall.MI (50 درصد)،(Atrial Fibrilation) AF (76 درصد)، Atrial Flutter (10 درصد) و PSVT (14 درصد) بود.
در مقایسهLeft Ventricular Ejection Fraction (LVEF) بین بیماران با عارضه تاکی اریتمی فوق بطنی و بدون آن به طور مشخصی EF در این گونه بیماران پایین تر از گروه بدون این عارضه بود.
بنابراین، می توان نارسایی بطن چپ را یک عامل مهم در بروز تاکی اریتمی فوق بطنی در جریان انفارکتوس حاد میوکار قلمداد کرد و از آنجا که در درمان موفق تاکی اریتمی حاد فوق بطنی بهترین اقدام رفع عامل زمینه ای می باشد، با درمان دارویی و یا Revascularization عملکرد بطن چپ بیمار به عنوان روش درمانی پیشنهاد می گردد.

با توجه به افزایش کاربرد مواد رادیواکتیو در تشخیص و درمان بیماری ها، اهمیت بررسی خطرات حاصل از پرتوهای یونیزان در این آزمایشها، به ویژه خطرات ژنتیکی، بسیار ضروری به نظر می رسد. در این مطالعه میزان دز دریافتی تخمدانها در بیماران زن تحت درمان با ید رادیواکتیو (131I) اندازه گیری گردید.
تعداد 58 بیمار زن مبتلا به سرطان تیرویید که تحت درمان با ید رادیواکتیو بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. از این تعداد 41 نفر دارای سن کمتر از 45 و 17 نفر بیشتر از 45 سال داشتند. به منظور اندازه گیری دز تخمدانها، از کارتهای TLD که بر روی تخمدانها نصب گردیده بود، استفاده شد. میزان داروی مصرفی هر بیمار بین 100 تا 300 میلی کوری بوده است.
میزان دز دریافتی تخمدانها در مدت زمان قرنطینه بیماران (72 ساعت) اندازه گیری شد. با توجه به این که مقدار داروی مصرفی برای بیماران متفاوت بود، میزان دز دریافتی به ازا هر میلی کوری محاسبه گردید. مقدار متوسط دز دریافتی تخمدانها در گروه سنی زیر 45 سال 4.3±1.8 میلی رادبا و در گروه سنی بالای 45 سال 3.9±2.1 میلی راد به دست آمد. میزان دز دریافتی به ازا هر میلی کوری I 131به مقدار داوری مصرفی بستگی ندارد (P>0.05). میانگین دز دریافتی در بیماران با سن کمتر از 45 سال و بیشتر از 45 سال نیز تفاوت معنی داری ندارد (P>0.05).
با توجه به ریسک خطرات ژنتیکی حاصل از پرتوهای یونیزان که توسط ICRP ارایه شده است ریسک خطرات ژنتیکی حاصل از هر میلی کوری 131Iبرابر با 6-10×1.95 و ریسک سرطان حاصل از آن 5-10×0.75 برآورد می گردد.

ایتراکونازول از جمله جدیدترین داروهای ضدقارچی است که به بازارهای جهانی ارایه شده است. در این بررسی تعداد 50 بیمار مبتلا به درماتوفیتوز (کچلی بدن 26 مورد، کچلی کشاله ران 10 مورد و کچلی پا 14 مورد) با کپسولهای 100 میلی گرمی ایتراکونازول خوراکی به مدت 3 تا 6 هفته تحت درمان قرار گرفتند.
از بیماران قبل و بعد از درمان، از نظر ضایعات پوستی، آزمایش مستقیم و کشت و نیز آزمایشهای سرمی SGPT و SGOT به عمل آمد.
بیماران در 12 مورد با عامل تریکوفیتون منتاگروفیت و در 3 مورد با عامل میکروسپورم کانیس به دوره درمان چهار هفته ای و 9 مورد با عامل اپیدرموفیتون فلوکوزوم با دوره درمان سه هفته ای تماما بهبود یافتند.
درصد بهبودی کچلی بدن با 4 هفته درمان 96 درصد، کچلی پا با 6 هفته درمان 100 درصد و کچلی کشاله ران نیز با 4 هفته درمان 100 درصد بود.
پیشنهاد می گردد که موارد مزمن درماتوفیتوز و مقاوم به دیگر داروهای ضد قارچی با ایتراکونازول خوراکی درمان گردد.

غیر قابل پیش بینی بودن نسبی نتایج تکنیک جراحی RK در رفع عیوب انکساری در دهه اخیر بحث انگیز بوده است. بنابراین، بر آن شدیم تا مقایسه ای بین دو روش RK و LASIK در درمان نزدیک بینی کم تا متوسط به عمل آوریم.
تحقیق به روش کارآزمایی بالینی آینده نگر بر روی 136 چشم در فاصله زمانی فروردین 77 الی اسفند 78 که برای اولین بار به منظور اصلاح عیب انکساری به بیمارستان فیض اصفهان و کلینیک بصیر تهران مراجعه نمودند، انجام گرفته است. این بیماران به دو گروه، 66 چشم RK شده (گروه اول) و 70 چشم لیزیک شده (گروه دوم) تقسیم شدند. از هر دو گروه از نظر نزدیک بینی، آستیگماتیسم و حدت بینایی قبل و بعد از عمل، برای مدت شش ماه پیگیری به عمل آمد.
در گروه اول 50 درصد و در گروه دوم 74.3 درصد بعد از عمل امتروپ گردیدند. و 19.7 درصد گروه اول و 17.1 درصد گروه دوم Overcorrect و 30.3 درصد گروه اول و 8.6 درصد گروه دوم Undercorrect شدند. از نظر آستیگماتیسم 21.3 درصد گروه اول و 50 درصد گروه دوم Correct و 36.2 درصد گروه اول و 16.7 درصد گروه دوم Induced و 42.6 درصد گروه اول و 33.3 درصد گروه دوم Residual آستیگماتیسم داشتند. میانگین بهترین دید با عینک قبل از عمل در 10 RK/9 و در لیزیک10/8 و شش ماه بعد از عمل بدون عینک در RK 8/10 و در لیزیک 10/9 بود.
در تصحیح نزدیک بینی و آستیگماتیسم، لیزیک نسبت به RK از دقت بیشتری برخوردار است و نیاز به عمل مجدد پس از لیزیک به مراتب کمتر از RK است.

اختلالات سیستم اتونوم یکی از علل مرگ و میر در ضایعات عروق مغزی است که می تواند نمایانگر پیش آگهی بیماری باشد. از این رو پاسخهای سمپاتیک پوستی (SSR) در 38 مورد بیمار مبتلا به ضایعات ایسکمیک مغز (نیمکره ای - ساقه مغز) و 38 نفر از افراد سالم هم گروه از لحاظ سن و جنس، از ابتدای سال 1377 تا شهریور 1377 در بیمارستان الزهرا (س) اصفهان، در یک مطالعه مشاهده ای مقطعی مورد ارزیابی قرار گرفتند. میزان زمان تاخیری پاسخ SSR در کف دست و پای افراد توسط روش های استاندارد اندازه گیری گردید. نتایج حاصل از این پژوهش نمایانگر غیر طبیعی بودن تست در 84.21 درصد ضایعات ایسکمیک مغز و 2.63 درصد افراد سالم بود. بنابرین، می توان از تعیین زمان تاخیری (Latency) در تست SSR برای ارزیابی سیستم اتونوم در استروک های ایسکمیک مغز به عنوان معیاری قابل قبول استفاده نمود.

این مطالعه به صورت بالینی گذشته نگر بر روی پرونده های ناشنوایان 5 تا 22 ساله در مراکز آموزش استثنایی و بهزیستی شهر اصفهان در سال تحصیلی 75-74 انجام شد. از 602 مورد ناشنوا که در مراکز فوق الذکر مشغول تحصیل بودند، 525 مورد (78.2 درصد) را ناشنوایان مادرزادی و 77 مورد (12.8 درصد) غیر مادرزادی تشکیل می دادند. این ناشنوایان با 1000 دانش آموز سالم که به عنوان گروه کنترل از مدارس آموزش و پرورش از نظر: سن، جنس، مقطع تحصیلی و محل زندگی، مشابه گروه مورد جور شدند و به طور تصادفی انتخاب گردیده و با گروه مورد مقایسه شدند.
از 525 مورد ناشنوایی مادرزادی، (81.7 درصد) 429 مورد هیچ گونه عامل شناخته شده دیگری بجز ازدواج فامیلی والدین در بروز کاهش شنوایی آنها موثر نبود و سابقه وجود ناشنوایی فامیلی نداشتند. از گروه کنترل نیز والدین (29.4 درصد) 294 مورد، فامیل بودند و والدین (70.6 درصد) 706 مورد فامیل نبودند که این اختلاف معنی دار بود.
با توجه به نتایج به دست آمده، ازدواج فامیلی یکی از علل مهم بروز کاهش شنوایی مادرزادی است و ارزیابی میزان شنوایی از بدو تولد باید مورد توجه قرار گیرد.

گزارشات متعددی پیرامون بیمارانی که علیرغم داشتن درد آنژین صدری دارای انژیوگرافی طبیعی عروق کرونر (سندرم ایکس) می باشند، وجود دارد. در عده ای از آنها الکتروکاردیوگرام و یا تست ورزش با تغییرات دپرشن قطعه S-T، ایسکمی میوکارد را نشان می دهند. در این مطالعه برای رد و یا تایید ایسکمی از انجام تست اسکن با تالیوم که از حساسیت بیشتری نسبت به تست ورزش دارد، استفاده گردیده است. به همین منظور از بین هزار انژیوگرافی کرونر که در بیماران با درد آنژین صدری انجام گردیده است، بعد از حذف بیماران با میوکاردیوپاتی ضایعات دریچه ای و ناهنجاری های مادرزادی قلب و نیز بیماران با ناراحتی های مشخص ریوی، تعداد 170 مورد با انژیوگرافی طبیعی کرونر مشخص گردید. الکتروکاردیوگرام و یا تست ورزش تغییرات دپرشن قطعه S-T در (57 درصد) 98 مورد مشخص گردید (گروه اول). در بقیه بیماران (43 درصد) 72 مورد علایم ایسکمی مشاهده نگردید (گروه دوم). تالیوم اسکن در تمام بیماران انجام گردید. با بررسی تالیوم اسکن، ایسکمی در (87 درصد) 85 نفر گروه اول تایید شد. تالیوم اسکن در (10 درصد) 8 مورد از بیماران گروه دوم مثبت بود.
از نظر آماری تفاوت عمده ای بین مثبت بودن تالیوم اسکن در گروه اول نسبت به گروه دوم وجود دارد بنابراین، در بیماران با درد آنژین صدری و انژیوگرافی طبیعی عروق کرونر، داشتن الکتروکاردیوگرام و یا تست مثبت روزش می تواند گویای اشکال در پرفیوژن عضله قلب بوده و مبنای تشخیص سندرم ایکس باشد.

تجویز داروهای مقلد سمپاتیک بتا به بعضی از حیوانات، مانند: موش صحرایی، موش آزمایشگاهی و هامستر، باعث هیپرپلازی و هیپوتروفی غدد بزاقی می شود. دوبوتامین و تربوتالین آگونیست های بتا - یک و بتا - دو آدرنرژیک می باشند که در این تحقیق اثر آنها بر غدد بزاقی خرگوش مورد مطالعه قرار گرفته است. دو گروه خرگوش سفید نر بالغ به مدت 15 روز از طریق داخل صفاقی به ترتیب تحت تجویز 60 و 40 میلی گرم/ کیلوگرم وزن بدن دوبوتامین و تربوتالین قرار گرفتند. به حیوانات گروه شاهد آب مقطر استریل تزریق شد. پس از پایان مدت مذکور، حیوانات از طریق بیهوشی با اتر کشته شدند و غدد بناگوشی، تحت فکی و زیرزبانی جدا گشته و توزین و آزمایشات بیوشیمیایی بر روی عصاره این غدد انجام گرفت. میانگین وزن غدد بناگوشی تحت تاثیر داروهای دوبوتامین و تربوتالین در مقایسه با شاهد و وزن غده تحت فکی نیز تحت تاثیر تربوتالین در مقایسه با شاهد افزایش معنی دار نشان می دهد. میانگین وزن و پروتئین تام غدد زیرزبانی تحت تاثیر دوبوتامین و تربوتالین در مقایسه با شاهد افزایش معنی دار نشان نمی دهد. الکتروفورز عصاره غدد روی ژل آکریل آمید در حضور سدیم ددسیل سولفات نشان داد که تحت تاثیر دوبوتامین در غده بناگوشی 6 باند پروتئینی با وزن مولکولی حدود 40، 38، 35، 34، 32 و 27 کیلو دالتون و تحت تاثیر تربوتالین 4 باند پروتئینی با وزن مولکولی حدود 40، 38، 35 و 34 کیلو دالتون در مقایسه با شاهد و در غده تحت فکی و زیرزبانی نیز تحت تاثیر تربوتالین 3 باند پروتئینی 20، 18 و 16 کیلو دالتون افزایش نشان می دهند. احتمالا به نظر می رسد که گیرنده های بتا - یک و بتا - دو در غده بناگوشی بیشتر از غدد دیگر می باشد. همچنین تغییر بیشتر غده بناگوشی در اثر دوبوتامین را می توان به بیشتر بودن گیرنده بتا - یک نسبت به گیرنده بتا - دو در این غده نسبت داد.

با توجه به اهمیت نقش هلیکوباکترپیلوری در تعیین روش درمان ازوفاژیت ریفلاکسی، به نظر می رسد تعیین شیوع عفونت هلیکوباکترپیلوری در معده بیماران دارای ازوفاژیت ریفلاکسی ضروری باشد. این مطالعه توصیفی - تحلیلی مقطعی از اردیبهشت 1378 شروع شده و طی یکسال 55 بیمار دارای ازوفاژیت ریفلاکسی اثبات شده با بیوپسی و نیز 55 بیمار فاقد ازوفاژیت ریفلاکسی هیستولوژیک، تحت بیوپسی اندوسکوپیک مخاط معده برای ارزیابی وجود هلیکوباکترپیلوری (با روش رنگ آمیزی گیسما) قرار گرفتند. لام ها با میکروسکوپ نوری توسط یک دستیار پاتولوژی و یک پاتولوژیست بررسی شدند. از 55 بیمار دارای ازوفاژیت، (78.2 درصد) 43 نفر دارای هلیکوباکترپیلوری در معده بودند ولی از 55 بیمار فاقد ازوفاژیت فقط (61.8 درصد) 34 نفر هلیکوباکتر داشتند که یک تفاوت معنی دار را نشان می دهد. از آنجا که خطر پیدایش ازوفاژیت بعد از ریشه کن سازی هلیکوباکترپیلوری در چند مقاله گوشزد شده است، به نظر می رسد انجام مطالعات بیشتری برای ارزیابی تغییرات فعالیت ترشحی حرکتی معده در اثر عفونت هلیکوباکترپیلوری و نیز برای بررسی درمان همزمان هلیکوباکترپیلوری و ازوفاژیت ریفلاکسی ضروری باشد.

سرترالین که یک مهار کننده اختصاصی جذب مجدد سروتونین می باشد، عمدتا به عنوان درمان اختلالات خلقی و اضطرابی در بزرگسالان مورد استفاده قرار می گیرد، هنوز در مورد مصرف آن در کودکان اتفاق نظر وجود ندارد و گزارشات متفاوتی در مورد بی خطر بودن، کارایی، دوزاژ و عوارض جانبی آن برای کودکان در مجلات مختلف ارائه می گردد. به همین خاطر مروری بر آخرین یافته ها و گزارشات علمی در زمینه مصرف سرترالین در کودکان ضروری به نظر می رسد. تعدادی از مطالعات سرترالین را برای درمان اختلال افسردگی و وسواس در مورد کودکان مفید تشخیص داده اند. از نظر بی خطر بودن آن بر داروهای ضد افسردگی سه حلقوی برتری دارد.

بیماری پرولاپس دریچه میترال یکی از شایعترین بیماری های دریچه ای قلب است که در زنان شایع تر می باشد (3 تا 5 درصد جامعه). سردرد میگرنی نیز از بیماری های شایع است که آن نیز در زنان شایعتر است (4 تا 15 درصد جامعه). با توجه به این که مواردی از سردرد میگرن در مبتلایان به پرولاپس دریچه میترال در کلینیک مشاهده شده و تاکنون مطالعه ای را در این مورد پیدا نکردیم، به نظر می رسید پژوهشی در این مورد لازم باشد. بنابراین، این مطالعه به صورت توصیفی انجام شد.
برای 234 بیمار مبتلا به پرولاپس دریچه میترال، پرسشنامه مخصوص تکمیل گردید. 148 نفر از بیماران مبتلا به سر درد بودند، که (22 درصد) 52 نفر از آنها سردرد میگرن داشتند. با توجه به شیوع میگرن در جامعه، به نظر می رسد شیوع میگرن در مبتلایان به پرولاپس دریچه میترال شایع تر است.

تقسیم بندی دقیق و صحیح لوسمی ها چه برای درمان مبتلایان و چه به منظور مطالعات و تحقیقات پزشکی از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است. روش های متعددی برای تقسیم بندی لوسمی ها وجود دارد که هر کدام دارای مشکلات خاص خود می باشد. بررسی قابلیتهای دستگاه هماتولوژی H1 در آنالیز سلولهای خونی و استفاده از این تکنیک (فلوسیتوکمیستری) در تقسیم بندی انواع لوسمی ها مورد آزمون قرار گرفت.
نمونه خون 152 بیمار مبتلا به انواع مختلف لوسمی قبل از انجام هر گونه درمان توسط دستگاه H1 مطالعه شده است و اطلاعات موجود در گزارشهای مختلف دستگاه با استفاده از آنالیزهای مورد بررسی قرار گرفت.
پارامترهای میانگین هموگلوبین، نوتروفیل، منوسیت و شاخص (Lobularity Index) LI و شاخص Left-Shift در دو گروه لوسمی های حاد لنفوئید و لوسمی های حاد میلوئید با یکدیگر اختلاف معنی داری داشتند. که به عنوان یک بررسی اولیه تفکیک این دو لوسمی، لوسمی های مزمن میلوئیدی از لوسمی های مزمن لنفوئیدی و نیز تقسیم بندی زیر گروه های مختلف لوسمی حاد میلوئیدی را میسر می ساخت. ولی زیر گروه های لوسمی حاد لنفوئید از یکدیگر قابل تفکیک نبود. بنابراین، با توجه به دقت دستگاه H1 در آنالیز سلولهای خونی و اطلاعات بسیار زیادی که برای یک نمونه خون ارایه می کند و همچنین تعداد نسبتا زیاد این دستگاه در کشور، به نظر می رسد که بتوان از داده های این دستگاه برای تقسیم بندی اولیه لوسمی ها و زیر گروه های آنها به عنوان یک روش اسکرینینگ استفاده نمود.

در درمان شکستگی های داخل کپسولی گردن فمور در افراد زیر 65 سال اتفاق نظر وجود دارد ولی در مورد بیماران 65 ساله و بالاتر اختلاف نظر بسیار است. با توجه به اختلاف مرز سنی به عنوان ملاک انتخاب روش درمانی حفظ سر یا جایگزین کردن سر استخوان ران و با توجه به این نکته که حتی الامکان باید سر استخوان ران بیمار حفظ گردد، در این تحقیق، سعی شده فراوانی عوارض روش های درمانی حفظ کننده سر در گروه سنی 75-65 سال، بررسی گردد.
این مطالعه بین سالهای 1377-1374 در مراکز آموزشی گروه ارتوپدی دانشگاه علوم پزشکی اصفهان صورت گرفته است. از 23 بیمار بین سنین 75-65 سال، با شکستگی های داخل کپسولی گردن فمور، 20 مورد تا 21 ماه پیگیری شدند که از 5 شکستگی با جابجایی در بیماران بالای 70 سال، 3 مورد Failure of fixation؛ 2 مورد مبتلا به جوش نخوردن و یک مورد نکروز آسپتیک شدند. از 6 شکستگی با جابجایی بین سنین 69-65 سال، فقط یک مورد Failure of fixation حاصل شد. جوش نخوردن و نکروز آسپتیک در هیچ کدام ایجاد نگردید. از 9 شکستگی بدون جابجایی، یک مورد به جوش نخوردن و یک مورد به نکروز آسپتیک منجر شد. در نهایت 12 شکستگی بدون عارضه جوش خوردند.
بنابراین، روش درمانی مذکور در بیماران بالای 70 سال، با شکستگی های جابجایی گردن فمور، نتایج خوبی در بر نداشته است ولی نتایج اینترنال فیکسیشن در درمان شکستگی های بدون جابجایی در تمام سنین و نیز در شکستگی های با جابجایی در گروه سنی 69-65 سال رضایت بخش بوده است.

کم خونی فقر آهن شایع ترین بیماری خونی در کودکان است. این مطالعه پژوهشی به منظور تعیین شیوع کم خونی فقر آهن در کودکان 6 ماهه تا 5 ساله روستاهای دارای خانه بهداشت تابعه بخش مرکزی (اقبال) شهرستان قزوین در سال 1378 انجام گردید.
تعداد 170 کودک 6 ماهه تا 5 ساله طی نمونه گیری چند مرحله ای تصادفی انتخاب شدند. بعد از گرفتن خون از نمونه ها میزان هموگلوبین و فرتین سرم اندازه گیری شد. اطلاعات مورد نیاز از پرونده های بهداشتی کودکان در خانه بهداشت، مصاحبه با مادران و معاینه بالینی کودکان استخراج گردید.
از 170 کودک مورد مطالعه تعداد 42 کودک (24.7 درصد) مبتلا به کم خونی فقر آهن و تعداد 108 کودک (63.5 درصد) مبتلا به فقر آهن بودند. ابتلا در جنس مذکر بیشتر از مونث بود. بیشترین ابتلا در گروه سنی 2-1 سال بود (44.1 درصد). با افزایش سن کودکان و افزایش سطح تحصیلات مادران، شیوع کم خونی فقر آهن کاهش نشان داد.
نتایج نشان داد که شیوع کم خونی فقر آهن قابل توجه است. با توجه به عوارض بیماری، شناسایی بیماری، به خصوص در سنین کمتر از 2 سال، اهمیت زیادی دارد.

وجود یا عدم وجود گیرنده های استروژنی، پروژسترونی در سیتوپلاسم سلولهای توموری از اهمیت شایانی برخوردار است و این اهمیت در درمان بیماران مبتلا به سرطان راجعه یا متاستاتیک به درمانهای هورمونی مشخص می شود. به ویژه در صورتی که تومورهایشان دارای گیرنده استروژنی باشد. در این تحقیق ما 6 نمونه بافت تومور پستان را به صورت فریز شده به آزمایشگاه برده و سپس با دستگاه دسمبراتور، غشا سلولها را جدا کردیم. پس از آن به وسیله استرادیول Labele 125I نموده و به وسیله گاما کانتر خوانده و میزان ER را بر حسب ممتمول بر میلی گرم پروتئین سیتوزول محاسبه نمودیم.

تهوع و استفراغ یک عارضه شایع بعد از اعمال جراحی می باشد که باعث ناراحتی بیمار، طولانی شدن زمان ریکاوری و به ندرت باعث افزایش خطر آسپیراسیون ریوی می گردد. عوامل متعددی در بروز تهوع و استفراغ بعد از اعمال جراحی نقش دارند که از آن جمله می توان نوع داروهای مصرفی در حین بیهوشی را نام برد. احتمال بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی باز کردن مجرای اشکی به دلیل ورود خون به داخل فارنکس و معده زیاد می باشد. از طرفی در خصوص نقش نیتروس اکساید (N2O) در افزایش احتمال تهوع و استفراغ بعد از اعمال جراحی گزارشات ضد و نقیضی وجود دارد. لذا با عنایت به موارد فوق مطالعه ای پیرامون تاثیر گاز NO2 بر روی میزان تهوع و استفراغ بعد از جراحی DCR انجام شد را مورد بررسی و مقایسه قرار دادیم. در این کار آزمایی بالینی (موردی - شاهدی) تعداد 120 بیمار کاندیدای عمل جراحی باز کردن مجرای اشکی که همگی از گروه? American Socity of Anesthesiologist (ASA) بودند، به صورت تصادفی به دو گروه 60 نفری تقسیم نمودیم. آماده سازی قبل از عمل و اینداکشن بیهوشی در هر دو گروه یکسان بود. در یک گروه از MAC1 هالوتان همراه با گاز N2O به میزان 50 درصد با O2 و در گروه شاهد که N2O مصرف نمی کردند از1.5MACهالوتان استفاده گردید. این دو گروه به مدت 24 ساعت از نظر بروز تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی مورد بررسی و مقایسه قرار گرفتند. میزان تهوع و استفراغ در گروه N2O، 16.66 درصد و در گروه شاهد 15 درصد بود که تفاوت معنی داری بین دو گروه وجود نداشت.
مصرف O2 و N2O به نسبت مساوی، تاثیری در میزان تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی DCR ندارد.

درمان فیشر آنال به روش جراحی دارای عوارض متعدد و درمان طبی معمولی چندان اثری در بهبودی فیشر مزمن ندارد، بنابراین، انجام روش درمنا طبی که کمترین عارضه و بیشترین اثر را داشته باشد مورد نیاز است، تحقیق ذیل به روش پرسپکتیو روی 367 بیمار در کلینیکهای خصوصی اصفهان انجام گرفته است. بیماران به دو گروه A (شاهد 184 بیمار) و گروه B مورد مطالعه 183 بیمار تقسیم شدند...

از نقطه نظر کلینیکی و اپیدمیولوژیکی، نیاز به روش سریعی برای تمایز مایکوباکتریوم توبرکولوزیس بسیار لازم و ملموس می باشد زیرا چه از نظر درمان به دلیل مقاومت ذاتی مایکوباکتریوم بویس به پیرازین آمید و چه از نظر دخالت سویه جدا شده در اپیدمی هایی که رخ می دهند، با یکدیگر تفاوت هایی دارند. کوششهایی برای تمایز این دو باکتری با HPLC صورت گرفته که به نظر نمی رسد تاکنون موفقیت آمیز بوده باشد. بنابراین، برای تمایز این دو باکتری با روش فوق این مطالعه انجام شده است. سویه های مورد استفاده در این تحقیق: سویه های مایکوباکتریوم توبرکولوزیس و بویس بوده که از مرکز تحقیقات سل و بیماری های ریوی اخذ گردید و پس از کشت اولیه، اسیدهای مایکولیک آنها استخراج شد و پس از انجام مشتق سازی با پارابروموفناسیل بروماید تحت آزمایش کروماتوگرافی مایع با کارآیی بالا (HPLC) قرار گرفتند. کروماتوگرامهای حاصله از HPLC سویه های فوق با شرایط مذکور اختلاف مشخص و بارزی را در چهار پیک از کروماتوگرامهای مربوطه نشان دادند. از این یافته می توان در تشخیصM.bovis از M.tuberculosis که قبلا با روش HPLC ممکن نبود، استفاده کرد.