فهرست مطالب

دانشکده پزشکی اصفهان - پیاپی 85 (تابستان 1386)

مجله دانشکده پزشکی اصفهان
پیاپی 85 (تابستان 1386)

  • تاریخ انتشار: 1386/09/15
  • تعداد عناوین: 14
|
  • مقالات پژوهشی
  • کامیار مصطفوی زاده، محمد فصیحی دستجردی، سینا مباشری زاده، فرزین خوروش، فریبرز کیانپور صفحه 1
    مقدمه
    مصرف بی رویه وانکومایسین، به عنوان خط اول درمان عفونت های ناشی از این ارگانیسم،با افزایش ایجاد استافیلوکوک و انتروکوک های مقاوم به وانکومایسین به یک معضل مهم بهداشتی تبدیل شده است. هدف این مطالعه تعیین حساسیت استافیلوکوک های طلایی جدا شده از نمونه های بالینی در خارج از بیمارستان با استفاده از روش E-Test در جهت تعیین روش درمانی مناسب اولیه و کاهش مصرف وانکومایسین بود.
    روش ها
    در این مطالعه که به صورت مقطعی و آینده نگر در طی سال 1385 انجام گردید، تعداد 60 نمونه استافیلوکوک طلایی اکتسابی از جامعه مورد بررسی قرار گرفت. MIC (Minimal Inhibitory Concentration) آنتی بیوتیک های مختلف بر روی ارگانیسم ها به روش E-Test مشخص گردید. کنترل کیفی به وسیله استافیلوکوک ATCC29213 انجام شد.
    یافته ها
    تعداد بیماران مورد بررسی در این مطالعه 60 نفر، شامل 10 زن و50 مرد بود. نمونه های مورد بررسی 47% از خون، 30% از زخم پوستی، 7/11% از آبسه تخلیه شده و 3/8% نیز ازمایع سینویال بوده اند. درصد حساسیت ارگانیسم ها بر اساس Break point مورد استفاده در CLSI M7A6 (موسسه استاندارد بالینی و آزمایشگاهی) نسبت به کو-آموکسی کلاو 6/88%، آمیکاسین 8/81%، جنتامایسین 3/79%، سفالوتین 1/82%، سیپروفلوکساسین 75%، کلیندامایسین 75%، اگزاسیلین 7/76%، ریفامپین 5/90% و وانکومایسین 8/77% بود. بیشترین مقاومت به اگزاسیلین (01/0P<)، کلیندامایسین (01/0P<) و آمینوگلیکوزیدها (05/0P<) دیده شد و مقاومت قطعی به وانکومایسین فقط در یک نمونه وجود داشت.
    نتیجه گیری
    استافیلوکوک طلایی که روند مقاومت در آن رو به افزایش است، از شایع ترین عوامل عفونت بیمارستانی بوده، همچنان در بیماری های اکتسابی از جامعه حساسیت قابل قبول به سفالوتین، اگزاسیلین و دیگر داروهای خط اول درمانی دارد و استفاده تجربی از وانکومایسین در این بیماران ضرورت ندارد.
    کلیدواژگان: استافیلوکوک طلایی، حساسیت، مقاومت، E، test، MIC
  • محمد جاودان، حمید نصر اصفهانی، مهدی مطیفی فرد صفحه 9
    درمان شکستگی های اندام تحتانی، از مشکلات شایع جراحی استخوان و مفاصل است و ثابت کردن آن ها با پلاک روش معمول و موفق درمانی است. شکستگی پلاک یکی از عوارض این روش می باشد. هدف این مطالعه، بررسی توزیع فراوانی عوامل موثر در شکستگی پلاک در اندام تحتانی بود.
    روش ها
    این مطالعه ی مورد-شاهدی، در بیماران مراجعه کننده به درمانگاه ارتوپدی بیمارستان کاشانی و الزهرا (س) وابسته به دانشگاه علوم پزشکی اصفهان به مدت یک سال انجام شد. 54 بیمار با شکستگی پلاک (مورد) و 54 بیمار بدون شکستگی پلاک (شاهد) انتخاب شدند. اطلاعات به دست آمده توسط نرم افزار SPSS تحلیل شد.
    یافته ها
    در بیماران مبتلا به شکستگی پلاک، شایع ترین شکستگی در تنه و نادرترین آن در انتهای پروگزیمال استخوان های بلند بود. 87% بیماران از محافظ خارجی (external-support) استفاده نکرده بودند. 6/44% بیماران وزن گذاری پیش از موعد بر اندام عمل شده داشتند. در 7/66% موارد از پیوند استخوانی استفاده نشده بود. همچنین در 3/96% موارد عفونت در محل عمل وجود نداشت. شکستگی پلاک در استخوان ران شایع و در نازک نی نادر بود. شایع ترین خط شکستگی اولیه چند قطعه ای و نادرترین آن عرضی بود. تعداد پیچ های استفاده شده در دو سمت شکستگی در 74% موارد قابل قبول بود. شکستگی اولیه در 7/90% موارد از نوع بسته بود. 6/92% پلاک های شکسته در مردان بود. میانگین زمان شکستگی پلاک پس از عمل اولیه 3/4±54/4 ماه بود. همه ی پلاک ها در محل سوراخ بدون پیچ و در محاذات خط شکستگی استخوان، شکسته بودند. PH محیط در همه ی موارد قلیایی بود. در دو مورد بیماری زمینه ای (نارسایی مزمن کلیه) وجود داشت.
    نتیجه گیری
    بررسی بیماران مبتلا به شکستگی پلاک های به کار رفته دراندام تحتانی نشان داد که، دقت در پلاک گذاری، به کار بردن تعداد پیچ های قابل قبول در دو طرف خط شکستگی، جلوگیری از وزن گذاری پیش از موعد و استفاده از محافظ خارجی مثل آتل یا گچ در جلوگیری از شکستگی پلاک موثر است. ولی ارتباط شکستگی پلاک با عفونت محل عمل، جنس و سن بیمار معنادار نبود.
    کلیدواژگان: شکستگی های اندام تحتانی شکستگی پلاک عوامل تاثیرگذار
  • مهرداد رقاع، منوچهر امیری دوان، سید حمیدرضا ابطحی، سید مهدی سنبلستان، سید مجتبی ابطحی صفحه 16
    سر و صدای زیاد شایع ترین علت کاهش شنوایی عصبی است؛ این بیماری درمان ندارد ولی با استفاده از روش های تشخیصی حساس تر جهت تشخیص زودرس، قابل پیش گیری است. در مطالعه ی حاضر، نقش ادیومتری با فرکانس های بالای توسعه یافته (EHFA) در تشخیص زودتر این بیماری، مورد بررسی قرار گرفته است.
    روش ها
    این مطالعه که از نوع هم گروهی گذشته نگر بود که در سال های 83-1382 در اصفهان انجام شد. گروه مورد 30 مرد کارگر شاغل در محیط پر سر و صدا با سن 50-20سال و ادیومتری های طبیعی بودند که سایر عوامل خطر کاهش شنوایی را نداشتند. گروه شاهد 30 مرد با محدوده ی سنی مشابه با ادیومتری طبیعی و فاقد عوامل خطر بودند که سابقه ی تماس با سر و صدا را نداشتند. افراد پس از گرفتن شرح حال و اتوسکوپی، با ادیومتری معمول و نیز EHFA بررسی شدند؛ تحلیل آماری یافته ها با آزمون های آماری t-test و paired t-test و آزمون های همبستگی (پیرسون و اسپیرمن) با استفاده از نرم افزار SPSS انجام شد.
    یافته ها
    اختلاف معنی داری بین گوش های راست و چپ هر گروه وجود نداشت. میانگین آستانه ی شنوایی گروه مورد در تمام فرکانس ها به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود و بیشترین اختلاف در فرکانس KHz 16 دیده شد. سن، تاثیر واضحی بر آستانه ی شنوایی هر دو گروه مورد و شاهد داشت. رابطه ی آستانه های شنوایی با سابقه ی کار گروه مورد، فقط در فرکانس های 16، 18 و 20کیلوهرتز معنی دار بود.
    نتیجه گیری
    بالاتر بودن میانگین آستانه شنوایی در گروه مورد قابل پیش بینی بود؛ با توجه به طبیعی بودن ادیومتری معمولی این افراد، می توان از ادیومتری با فرکانس بالای توسعه یافته در تشخیص زودرس آسیب های صوتی استفاده کرد.
    کلیدواژگان: کم شنوایی ناشی از سر و صدا، ادیومتری با فرکانس بالای توسعه یافته، ادیومتری معمول، آستانه های شنوایی
  • مجتبی رحیمی، سید مرتضی حیدری، سید احمد یراقی، سید جلال هاشمی، پژمان عامری نهوجی صفحه 23
    در اعمال ریز جراحی گوش مانند ماستوئیدکتومی، کنترل خونریزی در محل توسط هیپوتانسیون کنترله، از اهمیت ویژه ای دارد. یکی از چالش های مهم در این راستا، دستیابی آسان به میزان دلخواه افت فشار خون ضمن تداخل حداقل با داروهای بی هوشی و نیز آسیب کمتر به ارگانهای حیاتیست؛ این مطالعه برای بررسی اثرات سولفات منیزیم جهت هیپوتانسیون کنترله در جراحی ماستوییدکتومی طراحی شد.
    روش ها
    در این کارآزمایی بالینی، 55 بیمار کاندید عمل جراحی ماستوئیدکتومی، با سن بین 15 تا 60 سال به طور تصادفی در دو گروه 28 نفری مورد، تجویز سولفات منیزیم (mg/kg60 ظرف 15 دقیقه و سپس mg/kg/h10 تا سی دقیقه قبل از پایان عمل جراحی) و 27 نفری شاهد، تجویز دارونما (هم حجم از محلول ایزوتونیک) قرار گرفتند. روش و داروی بی هوشی دو گروه یکسان بود. میزان خونریزی حین عمل، طول عمل جراحی، رضایت مندی جراح، سطح سرمی یون منیزیم، زمان ریکاوری، مصرف داروهای بی هوشی و داروی نیتروگلیسیرین وریدی (نیتروگلیسیرین) در دو گروه اندازه گیری شد؛ جهت مقایسه میانگین هر یک از متغیرها از آزمون t مستقل و برای مقایسه سطح رضایت مندی جراح در دو گروه از آزمون آماری Mann-Whitney استفاده شد.
    یافته ها
    میانگین و انحراف معیار حجم خونریزی حین عمل در گروه مورد 19/27±46/59 میلی لیتر و در گروه شاهد 41/31±57/93 میلی لیتر و سطح سرمی منیزیم پس از عمل جراحی meq/l 39/0±07/2 در گروه شاهد و meq/l 78/0±01/3 در گروه مورد بود؛ مصرف داروی هالوتان در گروه مورد MAC/h64/0±1/3 و در گروه شاهد 6 /0±45/3، داروی آتراکوریوم 08/14±89/45 میلی گرم در گروه مورد و 76/9±17/60 میلی گرم در گروه شاهد و داروی نیتروگلیسیرین در گروه مورد 69/56±71/101 میکروگرم و در گروه شاهد 45/450±14/1107 میکروگرم بود که به غیر از مصرف هالوتان، اختلاف بین دو گروه معنی دار بود (001/0P)
  • سید غفور موسوی، شراره گلچین، حمید افشار، حمیدرضا روح افزا صفحه 32
    به کارگیری آنتاگونیست های گلوتامات، مانند توپیرامات، بر اساس تئوری گلوتامات در اسکیزوفرنی پیشنهاد شده است؛ خواص این دارو نیز خود مشوق مطالعه و تحقیق در زمینه ی استفاده از آن برای درمان اسکیزوفرنی می باشد.
    روش ها
    این کارآزمایی بالینی، دوسوکور و تصادفی با گروه کنترل دارونما، بر روی بیماران 18 تا 45 ساله اسکیزوفرن تحت درمان با کلوزاپین (حداقل 100میلی گرم) انجام شد. ابتدا، اطلاعات پایه شامل علائم حیاتی، قد، وزن، وضعیت مصرف سیگار، مشخصات دموگرافیک، سوابق روان پزشکی، سابقه ی درمان های طبی و عوارض جانبی دارویی ثبت گردید. سپس بیماران به شکل تصادفی به دو گروه تقسیم شدند و توپیرامات (25 تا 300 میلی گرم در روز) و دارو نما به درمان آن ها اضافه شد. اثر بخشی درمان با کمک مقیاس علائم مثبت و منفی (PANSS)، تحمل و عوارض داروها در روزهای صفر (آغاز)، 28 و 56 بررسی گردید.
    یافته ها
    امتیازهای کلی PANSS در گروه توپیرامات 87/96 (37/108-37/85)، 68/85 (70/96-67/74) و 87/76 (69/87-06/66) در مقایسه با گروه دارونما 87/101 (37/113-37/90)، 31/100 (32/11-29/89) و 56/100 (37/111-74/89) به ترتیب در روزهای صفر، 28 و 56 (با فاصله اطمینان 95%) بود. آنالیز مدل خطی کلی (GLM) نشان داد در بیماران گروه توپیرامات کاهش قابل توجه امتیاز در تمام اجزای علائم مثبت، علائم منفی و سایکوپاتولوژی کلی (PANSS) مشهود است.
    نتیجه گیری
    توپیرامات، به خصوص با توجه به تاثیر آن بر روی علائم منفی و کنترل افزایش وزن ناشی از مصرف داروهای آنتی سایکوتیک، می تواند به عنوان یک درمان موثر کمکی در کنترل علائم اسکیزوفرنی مطرح باشد.
    کلیدواژگان: توپیرامات، اسکیزوفرنی، علائم مثبت، علائم منفی و سایکوپاتولوژی کلی، کارآزمایی بالینی
  • علیرضا دادپی، حسن شمیرانی، مسعود پور مقدس صفحه 41
    نفروپاتی ناشی از مواد حاجب یک عارضه ی بسیار خطرناک و جدی ست. مطالعه ی حاضر به منظور بررسی اثر داروهای مهارکننده ی آنزیم مبدل آنژیوتانسین (ACEI) و دیورتیک در ایجاد نفروپاتی ناشی از مواد حاجب در بیماران نیازمند عمل percutaneous coronary intervention (PTCI) اجرا شد.
    روش ها
    این مطالعه کار آزمایی بالینی در سال 1385 دردانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام پذیرفت. چهارگروه 60 نفره از بیماران نیازمند PTCI انتخاب شدند. گروه های A و B با داروهای ACEI وگروه های C و D با داروهای دیورتیک درمان شدند. 36 ساعت قبل از انجام PTCI، مصرف داروهای ACEI در گروه A و داروهای دیورتیک در گروه C قطع گردید. سطح کراتینین سرم قبل و بعد از انجام PTCI در همه گروه ها اندازه گیری و ثبت گردید. سطح کراتینین نهایی و مقدار افزایش کراتینین در گروه های مختلف به کمک آزمون ANOVA مقایسه شد.
    یافته ها
    تغییرات سطح کراتینین در گروه A برابر 0.07±0.22 mg/dl و در گروه B برابر 0.06±0.13 mg/dl و مقدار p value=0.7 محاسبه گردید. همچنین تغییرات سطح کراتینین در گروه C برابر با 0.08±0.17mg/dl و در گروه D برابر با 0.05±0.14mg/dl بود که تفاوت آماری معنی داری نداشت.
    نتیجه گیری
    با توجه به عدم وجود تفاوت معنادار در قطع یا ادامه ی مصرف داروهایی مانند ACEI یا دیورتیک بر ایجاد نفروپاتی ناشی از ماده ی حاجب در بیماران نیازمند PTCI، در صورت عملکرد طبیعی کلیوی، مصرف این داروها عارضه ای در بر ندارد.
    کلیدواژگان: نفروپاتی ناشی از ماده حاجب، مداخله کرونری از راه پوست
  • محمد یزدانی، مجید شیرانی، حسن صالحی، اصغر قلمکاری، مهتاب ضرغام، آزیتا نوری مهدوی صفحه 49
    دستگاه ادراری- تناسلی یکی از محل های شایع درگیری در سل خارج ریوی است. تظاهرات و علائم آزمایشگاهی و رادیولوژیک سل دستگاه ادراری- تناسلی (Genitourinary Tuberculosis یا GUTB) اغلب غیراختصاصی و تاخیری هستند. تست های موجود تشخیصی نیز از حساسیت پائینی برخوردار می باشند و یا زمان زیادی می برند. بر این مبنا مطالعه ی حاضر نقش تست (Polymerase chain reaction یا PCR) در تشخیص این بیماری را مورد بررسی قرار داده است
    روش ها
    در یک مطالعه ی توصیفی، 33 نفر از بیماران با تشخیص قطعی سل دستگاه ادراری– تناسلی انتخاب شدند. اطلاعات دموگرافیک، علائم بالینی و آزمایشگاهی و یافته های رادیولوژیک بیماران جمع آوری شد. قبل از شروع درمان ضد سل نیز آزمایش PCR در سه نوبت روی نمونه ی ادرار بیماران انجام و ارزش تشخیصی آن با متدهای استاندارد رایج مقایسه شد.
    یافته ها
    میانگین سنی بیماران 1/16±27/47 سال بود. شایع ترین تظاهر بیماری، علائم تحریکی ادراری در 5/51% بیماران و پس از آن درد پهلوها (2/27%)، هماچوری گروس (9%) و درد سوپراپوبیک (9%) بود. در آزمایش (urinalysis) UA، 75/8% از بیماران هماچوری و 6/60% پیوری داشتند. Intravenous urography (IVU) در 5/61% بیماران یافته های غیرطبیعی داشت که شایع ترین یافته ها اتساع سیستم پیلوکالیس (44%)، تنگی حالب و هیدرویورتر (37%) و دفرمیتی های کوچک و متعدد کالیس ها (25%) بود. در 16 بیمار نتیجه ی تست PCR مثبت شد (5/48%)؛ اما حساسیت تست در بیمارانی که IVU غیرطبیعی داشتند، بیشتر بود و به 5/62% می رسید.
    نتیجه گیری
    تست PCR برای جستجوی مایکوباکتریوم توبرکلوزیس در ادرار را باید به عنوان یک روش کمکی در تشخیص GUTB در کنار سایر روش های تشخیصی در نظر داشت؛ ولی به عنوان تنها روش تشخیصی توصیه نمی شود.
    کلیدواژگان: سل، سل دستگاه ادراری، تناسلی، PCR، مایکوباکتریوم توبرکلوزیس
  • احمد علیخانی، آبتین حیدرزاده صفحه 55
    تب مالت انسانی، یک بیماری شایع زئونوز انسانی در ایران می باشد، که با درمان های معمول، عوارض جانبی دارویی و عود بالایی را به همراه دارد. به هرحال، مدت زمان مناسب برای درمان هنوز مشخص نشده است. ضمن این که عوارض دارویی به پذیرش ضعیف بیماران منجر می شود. این مطالعه، بر اثر بخشی مقایسه ای افلوکساسین و داکسی سیکلین، عوارض آن ها و میزان عود بیماری متمرکز شده است.
    روش ها
    در این مطالعه ی کارآزمایی بالینی یک سوکور، 78 بیمار مبتلا به تب مالت بدون عارضه، در دو گروه مجزا شرکت داده شدند. بیماران گروه داکسی سیکلین، در ماه اول استرپتومایسین و داکسی سیکلین و سپس طی 2 ماه بعد داکسی سیکلین و ریفامپین دریافت کردند. بیماران گروه افلوکساسین، در ماه اول استرپتومایسین و افلوکساسین، و طی دو ماه بعد افلوکساسین و ریفامپین دریافت نمودند. اثربخشی درمانی، میزان عود و عو ارض دارویی پوستی و گوارشی مورد ارزیابی قرار گرفت. تشخیص بیماری فعال، به وسیله ی تست های رایت و 2ME، در شروع، ماه 3 و ماه 6 مطرح شد. تجزیه وتحلیل اطلاعات به وسیله ی نرم افزار 8/0 stata، و مقایسه ی نسبت ها با تست فیشر انجام شد. میزان اختلاف آماری 05/0 بود.
    یافته ها
    در انتهای مطالعه، میزان بهبود در گروه داکسی سیکلین و افلوکساسین مشابه بود (100%). میزان عوارض جانبی، در گروه داکسی سیکلین 3/8±6/48 درصد، و در گروه افلوکساسین 5/5±2/13 درصد بود که اختلاف آماری معنی داری بین دو گروه وجود دارد (001/0 و تست دقیق فیشر). میزان عود، در هر دو گروه تا 6 ماه پس از قطع درمان صفر بود.
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد، مدت درمان فاکتور مهم تری (نسبت به نوع داروهای مورد استفاده) در درمان تب مالت باشد. در مطالعه ی حاضر، پس از سه ماه درمان هیچ عودی در دو گروه دیده نشد. در گروه افلوکساسین، عوارض جانبی به مراتب کم تر بوده است.
    کلیدواژگان: تب مالت، افلوکساسین، داکسی سیکلین
  • کامران پورمند، معصومه صادقی، حمید صانعی، الهه رفایی، فهیمه اکرمی، محمد طلایی صفحه 61
    بیماری عروق کرونر شایع ترین علت مرگ و میر در ایران است که با وجود اطلاعات فراوان در مورد عوامل خطر ایجاد و توسعه آن، هنوز مشخص نیست که کدام یک از این عوامل در شدت و توسعه آترواسکلروز در بیماران نقش اساسی و عمده تری دارد. این مطالعه به منظور تعیین رابطه ی شدت و گستردگی بیماری عروق کرونر با عوامل خطر آن، در بیمارانی که به علت علائم کلینیکی و بدون وقوع حوادث حاد انسداد کرونری تحت عمل آنژیوگرافی عروق کرونر قرار گرفته اند، انجام شده است.
    روش ها
    در یک مطالعه ی مقطعی در بیماران مبتلا به آنژین پایدار با سن 60-40 سال، ابتدا پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و سوابق بیماری تکمیل گردید. سپس فشارخون، قد و وزن بیماران اندازه گیری و در مرحله بعد در وضعیت ناشتا آزمایشات قند و چربی ها انجام شد. تمامی بیماران با روش سلیدنگر آنژیوگرافی کرونری شدند و با روش Extent Score نمره درگیری عروق کرونر (21-0) مشخص شد. ارتباط این نمره با حضور عوامل خطر عمده همچون دیابت، سیگار، فشارخون بالا، هیپرلیپیدمی و چاقی بررسی شد.
    یافته ها
    تفاوت معنی داری در سن و سطح قند خون ناشتا میان بیماران با آنژیوگرافی مثبت در مقایسه با بیماران با آنژیوگرافی منفی، در هر دو جنس، مشاهده گردید (05/0p
  • رضا جلی، ابراهیم مجتهدی، کارملا کمالی، سارا اکبرنژاد، مازیار مهدوی صفحه 72
    ندول منفرد ریوی (Solitary Pulmonary Nodule، SPN) یکی از شایعترین معضلات تشخیصی در رادیولوژی قفسه سینه می باشد، زیرا تعیین ماهیت خوش خیم و یا بدخیم بودن ضایعات بر اساس نمای رادیولوژیک دشوار و گاها غیرممکن می باشد.امروزه سی تی اسکن به عنوان دقیق ترین روش تصویربرداری برای تشخیص ندول های ریوی است زیرا با استفاده از آن می توان خصوصیت های مربوط به هر ضایعه را با دقت نسبتا بالایی مورد ارزیابی قرار داد.
    روش ها
    در این مطالعه 131 بیمار مورد ارزیابی اولیه قرار گرفتند. در این گروه گرافی ساده قفسه سینه موید ندول منفرد ریوی بوده است و سی تی اسکن به عنوان روش تصویر برداری ارجح متعاقبا انجام شده است. در سی تی اسکن این بیماران فقط در 103 مورد ندول منفرد ریوی تا یید گردید. از 103 بیمار مذکور آسپیراسیون سوزنی باریک (Fine Needle Aspiration، FNA) در 69 مورد و رزکسیون ندول در 27 بیمار دیگر صورت پذیرفت. نتایج حاصل از یافته های سی تی اسکن بیماران با یافته های پاتولوژی |مقایسه گردید و بر این اساس دقت سی تی اسکن در پیشگویی خوش خیم و یا بدخیم بودن این ندول ها مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
    یافته ها
    بر اساس نتایج فوق حساسیت و ویژگی سی تی اسکن در پیشگویی بدخیم بودن ندول های منفرد به ترتیب 8/81% و3/86% بوده است
    نتیجه گیری
    انجام سی تی اسکن به شیوه مورد استفاده در این مطالعه می تواند در تعیین ماهیت خوش خیم یا بدخیم ندول های منفرد ریوی از جایگاه ویژه ای برخوردار باشد. بر اساس این تحقیق میزان انهانس شدن ضایعه بدنبال تزریق وریدی ماده حاجب مهمترین ملاک افتراق دهنده ضایعات خوش خیم و بدخیم بوده است.
    کلیدواژگان: ندول منفرد ریوی، سی تی اسکن
  • کبری نصرالهی، محمد قریشی، محمد ساری محمدلی صفحه 80
    در این مطالعه، میزان انرژی وارد شده به چشم به عنوان یک متغیر نشان دهنده ی سالم و بهتر بودن یا نبودن یک سیستم جراحی کاتاراکت در حین عمل فیکوامولسیفیکاسیون به روش فتولیز با لیزر Nd:YAG (Dodick). مورد بررسی قرار گرفته است.
    روش ها
    در این مطالعه ی مقطعی، 76 چشم از بیماران مراجعه کننده برای عمل جراحی به طور غیرتصادفی و آسان، مورد بررسی قرار گرفت و سفتی هسته عدسی آنها بر اساس سیستم تقسیم بندی علمی کاتاراکت lens opacity classification system III (LOCSIII) از صفر تا 4+ تعیین شد. هسته های با سفتی 4+ از مطالعه حذف و در نهایت 67 بیمار وارد مطالعه شدند. تمامی بیماران با دستگاه فیکو ARC مجهز به Dodick laser photolysis و ازطریق برش قرنیه ای (Clear cornea) و از طریق انسزیون 8/2 میلی متر تحت عمل جراحی کاتاراکت قرار گرفتند. میزان انرژی وارد شده به چشم محاسبه و ثبت گردید.
    یافته ها
    از 67 بیمار عمل شده، 39 نفر مرد (2/58%) و 28 نفر زن (8/41%) بوده اند و متوسط سن آنان 8/12±31/58 سال (84-14سال) بوده است. بین میانگین سن آقایان (8/12±5/56) و خانمها (9/11±7/60) تفاوت معنی دار آماری وجود نداشته است (18/0=P).
    میانگین میزان انرژی وارد شده به چشم ها (65/2±55/4) حداقل 56/0 ژول و حداکثر 96/9 ژول بوده است؛ این میزان در مردان 61/2±6/4 ژول و در زنان 69/2±4/4 ژول بوده است. این میانگین برای هسته های با دانسیته 1+، 2+ و 3+ به ترتیب 60/2±32/3، 59/2±7/3 و 23/2±7/5 ژول بوده است. مشخص شد میزان انرژی وارد شده به چشم با سختی هسته عدسی ارتباط مستقیم دارد (57/0=r و 00001/0=P).
    نتیجه گیری
    با وجود این که در این روش، انرژی کم تری به چشم وارد می شود و به نظر می رسد میزان سوختگی زخم و آسیب سلول های آندوتلیوم کم تر است ولی به علت مشکلاتی مانند این که قبل از عمل نمی توان میزان دقیق سفتی عدسی را مشخص کرد و این مساله موجب طولانی شدن مدت عمل و در مواردی تغییر روش جراحی می گردد، این روش مقبولیت استفاده به عنوان روش معمول عمل جراحی آب مروارید را پیدا نکرده است و امید است با رفع مشکلات تکنیکی آن در آینده بتوان از این روش بیشتر استفاده کرد.
    کلیدواژگان: فیکوامولسیفیکاسیون، فتولیز، لیزر، کاتاراکت، Dodick، برش کوچک
  • غلامرضا خلیلی، پروین ساجدی، سید مرتضی حیدری، سهیلا نجمی صفحه 87
    لوله گذاری مجدد تراشه یکی از عوارض قابل ذکر در بیماران بخش مراقبت های ویژه می باشد. شیوع این عارضه بین 25-2 درصد گزارش شده است. عوامل خطر زیادی مانند جنس مونث، سن بالا، داروهای مخدر و آرام بخش، اختلالات الکترولیتی، ضایعات مغزی-عصبی و بیماری های همراه می توانند سبب این عارضه شوند. نیاز به لوله گذاری مجدد بعد از خروج لوله تراشه سبب افزایش مدت بستری، افزایش عوارض ریوی و مرگ و میر می گردد. پژوهش حاضر با هدف بررسی عوامل خطر لوله گذاری مجدد در بیماران بخش های مراقبت ویژه طراحی و اجرا گردید.
    روش ها
    این مطالعه ی توصیفی وگذشته نگر در نیم سال دوم سال1383 بر روی پرونده ی 210 بیمار انجام شده است. با استفاده از یک پرسشنامه، اطلاعات مورد نیاز شامل سن، جنس، طول مدت تهویه ی مکانیکی، میزان هموگلوبین، میزان سدیم و پتاسیم، وجود بیماری زمینه ای و ضایعات مغزی همراه، تجویز داروهای مخدر و آرام بخش ثبت گردید. بیماران از بخش های مراقبت ویژه ی مرکزی تروما و جراحی اعصاب انتخاب شدند. داده ها با نرم افزار SPSS و با استفاده از آزمون های آماری t-test و مجذور کای تحلیل شد.
    یافته ها
    از210 بیمار مورد بررسی، 15 نفر (1/7%) لوله گذاری مجدد شده بودند. در بیماران، افزایش طول مدت تهویه ی مکانیکی، جنس، ضایعات مغزی، تجویز داروی مخدر و آرام بخش توزیع فراوانی لوله گذاری مجدد را افزایش نداده است. در بیماران با سن بیشتر از 65 سال، هیپوناترمی، هیپوکالمی، بیماری زمینه ای و هموگلوبین کم تر از 12 و بیشتر از 15 توزیع فراوانی لوله گذاری مجدد افزایش معنی داری داشته است (05/0p)
  • مهدی سالک، همایون رفعتی، مهین هاشمی پور، پونه معمار اردستانی، حسین نژادنیک، مسعود امینی، سیدمحسن حسینی صفحه 95
    وضعیت ویتامین D در کشورهای مختلف به دلیل عوامل محیطی مانند رژیم غذایی، آلودگی هوا، میزان دریافت نور آفتاب، پوشش فرد، طول و عرض جغرافیایی محل زندگی، فصل و طول مدت روز بسیار متفاوت است. در کشورهای آسیایی، کمبود ویتامین D شیوع بالایی داشته است. به دلیل مشخص نبودن وضعیت کودکان ایران، مطالعه حاضر به بررسی وضعیت ویتامین D در کودکان سالم 7-6 ساله شهر اصفهان و نیز بررسی میزان ویتامین دریافتی این گروه، از راه تماس با آفتاب و رژیم غذایی، پرداخت.
    روش ها
    این مطالعه مقطعی در تابستان سال 1385 روی 513 کودک سالم 7-6 ساله شهر اصفهان انجام شد. میزان ویتامین D از راه مواد غذایی و میزان تماس با نور آفتاب با استفاده از پرسشنامه های تکمیل شده توسط والدین محاسبه شد. میزان 25 هیدروکسی ویتامین D و هورمون پاراتیرویید (PTH) سرم نیز اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون های t-student، مجذور کای و همبستگی (پیرسون) رگرسیون چندگانه آنالیز شد. مقادیر ویتامین D کم تر از ng/ml 20 و 10 به ترتیب به عنوان کمبود خفیف و شدید در نظر گرفته شد. به دلیل عدم وجود تعریف یکسان برای سطح کمبود ویتامین D در جمعیت های مختلف، به وسیله ی منحنی ROC نقطه cut-off برای جمعیت مورد بررسی محاسبه شد.
    یافته ها
    نقطه cut-off معادل ng/ml 33 محاسبه شد. در 3% افراد کمبود خفیف ویتامین D دیده شد و سطح ویتامین Dدر 26% افراد مورد مطالعه کم تر از ng/ml33 بود. میانگین میزان مواجهه با آفتاب 29±44 دقیقه در روز (29/4±180) و میزان تماس کودک با آفتاب و نیز میزان دریافت ویتامین D از راه غذا بر سطح 25 هیدروکسی ویتامین D سرم موثر بود (به ترتیب 28/0=ß، 001/0>p و 13/0=ß، 002/0>p).
    نتیجه گیری
    مطالعه حاضر تاییدکننده مطالعات پیشین در نوجوانان و بزرگسالان ایرانی و نشان دهنده وضعیت نامطلوب ویتامین D کودکان بود و با توجه به زمان آن (ماه های با تابش کافی نور آفتاب)، پیشنهاد می شود بررسی بیشتر برای یافتن علل کمبود ویتامین D و پیشگیری و درمان آن با مکمل های ویتامینی انجام شود.
    کلیدواژگان: ویتامین D، سطح 25 هیدروکسی ویتامین D، میزان دریافت ویتامین D، کودکان پیش دبستانی، ایران، نور آفتاب
  • مقاله کوتاه
  • محمود هادی زاده، محمد گرک یراقی، معصومه صادقی، فاطمه هادی زاده، بهرام نشاط دوست صفحه 104
    اثربخشی داروهای مهارکننده ی فعالیت گزانتین اکسیداز بر قدرت انقباضی میوکارد مشخص نیست. این مطالعه برای تعیین تاثیر داروی آلوپورینول بر کسر جهش بطن چپ (LVEF) در بیماران مبتلا به نارسایی بطن چپ انجام شد.
    روش ها
    در یک کارآزمایی بالینی دوسوکور تصادفی کنترل شده، اثر تجویز آلوپورینول در وضعیت کسر جهشی بطن چپ در بیماران مبتلا به نارسایی بطنی کلاس 2 و 3 طبقه بندی انجمن قلب نیویورک، همراه با به کارگیری دارونما بررسی شد. به 16بیمار، داروی آلوپورینول خوراکی ابتدا به میزان 100 میلی گرم روزانه به مدت سه روز و سپس 200 میلی گرم روزانه به مدت سه روز و پس از آن (در صورت تحمل بیمار) 300 میلی گرم روزانه تا پایان دوره به مدت یک ماه تجویز گردید. در گروه شاهد (15بیمار) نیز دارونما به میزان مشابه به کار رفت. قبل از شروع و در پایان دوره درمانی برای تمام نمونه ها اکوکاردیوگرافی به روش Simpson انجام و LVEF محاسبه شد.
    یافته ها
    میانگین مقادیر LVEF در گروه مورد مداخله دارویی قبل از شروع و پس از اتمام مطالعه به ترتیب 9/9±8/38 و 7/9±9/41 محاسبه گردید (05/0p). میانگین تغییرات مربوط به کسر جهش بطنی در گروه درمان شده با آلوپورینول (5/0±1/3) به طور معنی دار از گروه دارونما (3/0±05/0) بیشتر بود (05/0p)
|
  • Kamyar Mostafavizadeh, Mohammad Fasihi Dastjerdi, Sina Mobasherizadeh, Farzin Khorvash, Fariborz Kiyanpour Page 1
    Background
    Extravagant use of vancomycin as first line treatment of infections caused by this organism, has led to production of vancomycin resistant staphylococci and enterococci, as an important health problem. The goal of this study was determining sensitivity of S.aureus isolated from clinical specimens outside hospital using E-Test in order to find suitable primary therapeutic method and to reduce vancomycin use.
    Methods
    This cross-sectional study was performed in 2006 among 60 samples of community- acquired S.aureus Minimal Inhibitory Concentration (MIC) for various antibiotics against organisms was determined by E-test method. Qualitative control was performed by staphylococcus ATCC29213 and statistical analysis was done by SPSS ver 13 and WHONET- 5 softwares.
    Findings
    Overall, 60 patients (including 10 women and 50 men) were included in the study. The specimen studied were 47% from blood, 30% from skin ulcer, 11.7% from evacuated abscess and 8.3% from synovial fluid. Sensitivity percentage of organisms based on break point used in CLSI M7A6 (Clinical & Laboratory Standard Institute) for various antibiotics was 88.6% for Co-Amoxiclav, 81.8% for Amikacin, 79.3% for Gentamicin, 82.1% for Cephalothin, 75% for Ciprofloxacin, 75% for Clindamycin, 76.7% for Oxacillin, 90.5% for Rifampin and 77.8% for Vancomycin. Highest resistance was noted against Oxacillin (p<0.01), Clinidomycin (p<0.01) and aminoglycosides (p<0.05) and definite resistance against Vancomycin was present in only one sample.
    Conclusion
    Staphylococcus aureus is among the most prevalent agents of hospital infection which shows increasing resistance and still has acceptable sensitivity to Cephalothin, Oxacillin and other first- line treatment drugs in community-acquired infections and empirical use of Vancomycin is not necessary in these patients.
  • Mohammad Javdan, Hamid Nasr Esfahani, Mehdi Motifi Fard Page 9
    Background
    The lower limb fractures are common in young and elderly people. The goal of treatment is to return the patient to normal function as quickly as possible, with minimal complications. Plate and screw is a popular and successful technique in treatment of these patients.
    Methods
    This case-control study was conducted on 108 patients (54 with plate fracture as cases and 54 without plate fracture as controls), who have been admitted in Kashani and St Alzahra hospitals affiliated to Isfahan University of Medical Sciences during 2005.A Check list including age, sex, bone fractured, site of initial fracture, use of external support, distance between plate fracture and plating, infection and etc was completed for each patient; and out coming data was analyzed.
    Findings
    The most common site of plate fracture was in diaphysis and the least in epiphysis of bones. In the case group, 87% of patients had used no external support (splint, cast, brace), 3/7% of patients had infected surgery site, 44% of patients had had early weight bearing after plating, the most common bone was femur, most initial fracture lines were comminuted, in 33/3% of patients, bone graft had been used, 9/3% of first injuries had been open fracture and 92/6% close fracture, 92/6% of patients were male and 4/7% female, the mean age of patients was 31.6 ± 15.36 yr, the average time between plating and plate fracture was 5.5 ± 3.4 months, All plates were broken at the empty hole site against initial fracture line, PH in site of plate fractures was alkaline and 2 patients had an underlying disease (chronic renal failure).
    Conclusion
    In this study, site of fracture, use of external support, early weight bearing and type of fracture line were contributing factors in plate failure. We didnt find any relation between plate fracture and fracture type (open or close), PH of fracture site, patient's sex or age.
  • Mehrdad Roghaa, Manouchehr Amiridavan, Seyed Hamidreza Abtahi, Seyed Mehdi Sonbolestan, Seyed Mojtaba Abtahi Page 16
    Background
    Surrounding noise, especially in industrial environments, is one of the most common etiologic factors of sensory-neural hearing loss (SNHL), which is not curable, but preventable. By industrialization of communities, the prevalence of the disease and its unfavorable socioeconomic outcome is growing up. Since the preventable defect, early diagnosis has the utmost importance. In recent years, the role of extended high frequency audiometry (EHFA) as a sensitive diagnostic tool for noise induced hearing loss has received much attention. This study deals with the role of EHFA in early diagnosis of this disorder.
    Methods
    This was a retrospective cohort study during 2003-4 in Isfahan, Iran. A total number of 30 male labors, aged 20-50 years working in a noisy industrial environment, were compared with an equal number of controls with normal conventional audiometry, and no risk factor for other causes of SNHL according to their history and otoscopic examination. All 60 individuals underwent both types of conventional and extended high-frequency audiometry. Data were analyzed with SPSS software using t-test, paired t-test and correlation tests of Pearson and Spearman.
    Findings
    There was no difference between the right and left ears. The exposed subjects had significantly worse hearing than the non exposed group, at all tested frequencies (especially at 16 KHz). The age effect was notable in both groups. The correlation between high frequency threshold and duration of noise-exposure was significant only at 16, 18 and 20 KHz.
    Conclusion
    The higher mean frequency threshold of the cases was predictable; the normal findings of conventional audiometry, reveal that EHFA can be useful in early diagnosis of acoustic injuries.
  • Mojtaba Rahimi, Seyed Morteza Heidari, Seyed Ahmad Yaraghi, Seyed Jalal Hashemi, Pezhman Ameri Nahvaji Page 23
    Background
    Deliberated hypotension and administration of vasoconstrictive drugs such as epinephrine during ear microsurgery are of the most important aids for reducing blood loss and improving the surgical field. One of the important challenges in selecting the appropriate method of deliberated hypotension is to easily reach to desired blood pressure and to have the least interaction to anesthetic drugs and the function of vital organs. This study aimed to assess the efficacy of magnesium sulphate for deliberated hypotension during ear microsurgery.
    Methods
    In this clinical trial, 55 patients candidate for mastoidectomy surgery, and aged 15-65 yrs, were randomly assigned to receive placebo (n=27) or magnesium sulphate (n=28) infuse 60 mg/Kg over 15 minute followed by a maintenance dose of 10 mg/Kg/h until 30 minutes prior to the end of surgery. Intra-operative bleeding, the surgery duration, surgeon satisfaction, serum magnesium level, recovery time, anesthetic drug requirements (atracurium-halothane), and vasodilator (TNG) were measured in both groups and then compared with independent t and Mann-Whitney statistical tests.
    Findings
    Patients receiving magnesium sulphate had less blood loss than controls (59.46±27.19 vs. 97.57±31.41 ml, respectively, p
  • Seyed Ghafour Mousavi, Sharareh Golchin, Hamid Afshar, Hamidreza Rooh Afza Page 32
    Background
    Using Glutamate antagonists such as topiramate has been suggested on the basis of glutamate hypothesis for schizophrenia; as its properties encourage its exploration and possible development as a medication for the treatment of schizophrenia.
    Methods
    A randomized, double-blind, placebo controlled clinical trial was performed on 18-45 years old schizophrenic patients. Baseline information including vital signs, height, weight, smoking status, demographic characteristics, (past) psychiatric history, medication history and medication-related adverse effects was collected. Patients were randomly assigned to topiramate or placebo group. Efficacy was assessed by administering positive and negative syndrome scale (PANSS), and tolerability was recorded in both groups on days 0 (baseline), 28, and 56.
    Findings
    Total PANSS score in topiramate group was 96.87 (85.37-108.37), 85.68 (74.67-96.70) and 76.87 (66.06-87.69) compared with 101.87 (90.37-113.37), 100.31 (89.29-111.32) and 100.56 (89.74-111.37) in placebo group in baseline, 28th and 56th days, respectively (95% confidence interval). General linear Model for repeated measure analysis showed that topiramate has lowered PANSS score significantly (p)
  • Alireza Dadpey, Hasan Shemirani, Masoud Poumoghaddas Page 41
    Background
    Nephropathy is one of the serious adverse effects in administration of contrast media in percutaneous coronary intervention (PCI). This study was designed in order to evaluate the effect of ACEI and diuretics on contrast- induced nephropathy.
    Methods
    This randomized clinical trial was conducted in Isfahan University of Medical Sciences in 2006. Overall, 60 persons were randomly assigned for each group. Groups A and B were treated by angiotensin converting enzyme inhibitors (ACEI) and groups C and D were treated by diuretics. In group A, ACEI was discontinued from 36 hours before PCI and in group C diuretics were discontinued as well. The post-intervention and the amount of increase in the serum creatinin (Cr) level were compared by ANOVA between groups.
    Findings
    The increase in Cr level was not significantly different between groups A and B (0.07±0.22 vs.,0.06±0.13 mg/dL, respectively, p=0.7). Similarly, this difference was not significant between groups C and D (0.08±0.17vs. 0.05±0.14mg/dL, respectively, p=0.2).
    Conclusion
    Regarding to non- significant difference of Cr level between the groups either continuing or discontinuing ACEI and diuretics,in the presence of normal kidney function, these drugss,have no side effect in patients undergoing PCI.
  • Mohammad Yazdani, Majid Shirani, Hasan Salehi, Asghar Ghalamkari, Mahtab Zargham, Azita Noorimahdavi Page 49
    Background
    The genitourinary system is one of he most common sites of infection in non-pulmonary tuberculosis (TB). The clinical symptoms and radiologic findings of urinary TB are nonspecific. Current diagnostic tests are of low sensitivity and labor-intensive. Therefore, this study was aimed to evaluate diagnostic value of urine PCR in genitourinary tuberculosis (GNTB).
    Methods
    This was a descriptive study on 33 patients with confirmed genitourinary TB. Demographic data, clinical symptoms, laboratory and radiologic findings were collected. For each patient, three consecutive early morning urine specimens were examined by PCR. The diagnostic value of PCR in mycobacterium tuberculosis (MTB) in comparison with standard microbiological methods was assessed.
    Findings
    There were 33 patients with a mean age of 47.27 16.1 years. The most common presenting symptoms were irritative voiding symptoms (51.5%), flanks pain (27.2%), gross hematuria (9%) and suprapubic pain (9%). Laboratory findings in U/A were hematuria (75.8%) and pyuria (60.6%). IVU was abnormal in 61.5% of patients. Most common abnormalities were pyelocalyceal dilation (44%), ureteral stricture and hydroureter (37%) and multiple small calyceal deformities (25%). Of the 33 patients PCR for MTB was positive in 16 cases (48.5%). In patients with abnormal IVU, PCR was positive in 62.5%.
    Conclusion
    A high index of clinical suspicion is necessary for diagnosis of GUTB. PCR is recommended for instant diagnosis and screening before further examination, it cannot be the only method in identification of GUTB.
  • Ahmad Alikhani, Abtin Heidarzadeh Page 55
    Background
    Human brucellosis is a common bacterial zoonosis in I.R.of Iran, and with current therapy has significant relapse rate and side effects. However, the optimal duration of therapy has not been determined and side effects cause poor compliance. This study focused on comparison between effects and complications of two therapeutic regimens.
    Methods
    In this single-blind randomized trial, 78 uncomplicated brucellosis patients were recruited and allocated into two tails of study by fixed block allocation method. Patients of doxycycline tail were treated with streptomycin, doxycyline plus rifampin (streptomycin plus doxycycline for first month; and, doxycycline plus rifampin for second and third months). Patients of ofloxacin tail were treated with streptomycin, ofloxacin plus rifampin (streptomycin plus ofloxacin for first month and ofloxacin plus rifampin for second and third months) for three months.Therapeutic outcome was evaluated by measuring efficacy, relapse rate and drug's GI and skin side -effects. Active brucellosis diagnosed by serology (Wright and 2 ME tests) at the start, 3 and 6 month after drug therapy. The data were analyzed by stata 8.0 soft ware. The proportions were compared by fisher exact test. Significance level was 0.05. The results were reports as proportion (standard error).
    Findings
    At the end of the study, the curative results were similar in doxycycline and ofloxacin tail (100%). The complication rate had Significant difference in doxycycline and ofloxacin tails, 48.6±8.3% versus 13.2±5.5%, respectively (p)
  • Kamran Pourmand, Masoumeh Sadeghi, Hamid Sanei, Elaheh Refaee, Fahimeh Akrami, Mohammad Talaei Page 61
    Background
    Although cardiovascular diseases get top position in burden of disease list, the role of risk factors in extent and severity of atherosclerosis in coronary artery disease (CAD) remain controversial. To study the determinants of severity and extent of coronary artery disease in consecutive patients with major risk factors of CAD undergoing clinically indicated coronary angiography.
    Methods
    In this cross sectional study, coronary angiograms of 325 men and 235 women patients were analyzed quantitatively. Then systolic and diastolic blood pressure, body weight, height, fasting blood sugar, serum lipids and smoking habit were collected in a questionnaire. Relationship of angiographic scores, reflecting severity and extent of CAD were comparing with potential risk factors using logistic and multiple linear regression analysis.
    Findings
    We found significant differences between age and fasting blood glucose in patients with positive coronary angiogram versus patients with negative coronary angiogram (P
  • Reza Jali, Ebrahim Mojtahedi, Karmela Kamali, Sara Akbarnezhad, Maziyar Mahdavi Page 72
    Background
    Solitary Pulmonary Nodule (SPN) is one of the most common diagnostic problems in chest radiology because differentiation between benign and malignant nature of the lesions based on radiologic pictures may be difficult and sometimes impossible. Nowadays, CT scan is the most accurate imaging modality for diagnosis and characterization of pulmonary nodules.
    Methods
    In this study, 131 patients were included in whom Preliminary chest x-ray revealed SPN, chest CT scan was the next imaging investigation in these patients. Chest CT Scan confirmed SPN in 103 patients. Of these patients, Fine Needle Aspiration (FNA) and surgical resection of the nodule were taken place in 69 and 27 patients respectively. Pathological results compared with CT scan findings.
    Findings
    Considering CT characteristics of the lesions, results were in favor of malignancy in 27 patients and in other 61 patients, CT scan findings were consistent with benign process. Mentioned data disclosed sensitivity and specificity of CT scan in prediction of malignant SPN 81/8% and 86/3% respectively.
    Conclusion
    CT scan as used in this study could be useful for determining benign or malignant nature of solitary pulmonary nodules. Rate of enhancement in the lesions following IV administration of contrast agent is the most important criterion to differentiate benign and malignant lesions.
  • Kobra Nasrollahi, Mohammad Ghoreishi, Mohammad Sari Mohammadi Page 80
    Background
    Age- related cataract is the main cause of blindness and visual impairment worldwide. Surgery is the only treatment currently available for lens opacity. It is the most frequently performed procedure in ophthalmology. There are many different advantage and disadvantages. Today, ultrasound phaco-emulsification is the most performed method for surgery. One of alternative energy forms is laser photolysis. The aim of this study was to evaluate the mean energy delivery to eye using Dodick laser photolysis for phaco-emulsification.
    Methods
    76 eyes from 76 patients at Aban Eye Clinic in Esfahan were introduced to study. Cataract density was rated preoperatively using lens opacity classification system III (LOCS III) on 0 to +4 density scale. Lenses with +4 nuclear density scales were excluded. Finally 67 eyes were operated with ARC Dodick laser photolysis system throw 2.8 mm clear corneal incision. Delivered energy was recorded.
    Findings
    Of 67 patients, 39 (58.2%) were male and 28 (41.8%) were female, and had a mean age of 58.3+12.8 (14-84 years). There was no statistically significant difference between age of male patients (56.5+12.8) and female patients (60.7+11.9) (p=0.18). Mean delivered energy to eyes was 4.5+2.6 joules for nucleuses with density of +1, +2 and +3 mean delivered energy was calculated as 3.32+2.60, 3.7+2.59 and 5.7+2.23 joules respectively. Finally it was reverted that there was a direct relationship between delivered energy and nuclear density (p=0.00001, r=0.57).
    Conclusion
    In spite of the lower amount of energy used, as the preoperative hardness of lens nucleus or lengthening of operation cannot be predicted before surgery, this technique is not well- accepted; hopefully with resolving of technical problems in the future, it can be used more properly.
  • Gholamreza Khalili, Parvin Sajedi, Seyed Morteza Heidari, Soheila Najmi Page 87
    Background
    Re-intubation of the trachea is one of the complications of the patients encounter with critical illness in the intensive care unit. The incidence of this complication has reported between 2% and 25%. Many risk factors contribute with this phenomenon; such as female sex, aging, narcotic and sedative drugs, etc. Re-intubation increases the duration of hospitalization, as well as pulmonary complications and mortality rate. The aim of this study was to evaluate the risk factors of re-intubation in the intensive care units (ICU).
    Methods
    This study was a retrospective cross- sectional study and was conducted in 2004 among the data documented 210 medical records. These records were obtained from three ICUs of AL-Zahra medical Center. Incomplete medical records were. All data was extracted and filled in specially-designed questionnaires. Obtained data was analyzed with SPSS software by using Chi-square and t-tests.
    Findings
    From the 210 medical records studied, 15 patients (7.1%) were re-intubated. There was a positive correlation between re-intubation and hemoglobin when it was lees than 12 gr/dL or more than 15 gr/dL.
  • Mahmoud Hadizadeh, Mohammad Gorak Yaraghi, Masoumeh Sadeghi, Fatemeh Hadizadeh, Bahram Neshat Doost Page 104
    Background
    Efficacy of xanthine oxidase inhibitors on the improvement of cardiac performance is not clearly defined. This study was designed to study the efficacy of allopurinol on the improvement of left ventricular ejection fraction (LVEF) in patients with chronic heart failure.
    Methods
    A randomized, double blind, placebo controlled clinical trial was performed on two groups of patients suffered from class II to III heart failure of New York Heart Association classification. 16 cases were in intervention group who intake allopurinol (100 mg/day in the first three days, 200 mg/day in the second three days and 300 mg/day for one month); 15 cases were in control group and intaked placebo like case group. Left ventricular ejection fraction was measured by echocardiography with Simpson's method and compared before and after the intervention.
    Findings
    The mean of LVEF before and after intervention, in case group were 38.8±9.9 and 41.9±9.7 respectively (p0.05). In intervention group EF was increased 3.1% from base level.
    Conclusion
    Allopurinol can be effective in improvement of cardiac performance. However its clinical use for heart failure patients needs to be approved by more trials, in various situations and longer periods.