فهرست مطالب

چشم پزشکی بینا - سال بیست و دوم شماره 3 (بهار 1396)

مجله چشم پزشکی بینا
سال بیست و دوم شماره 3 (بهار 1396)

  • 88 صفحه،
  • تاریخ انتشار: 1396/10/01
  • تعداد عناوین: 10
|
  • مقالات پژوهشی
  • عباس باقری، محدثه فیضی، علی اکبر شفیعی، امیر فرامرزی، مهدی یاسری، غزاله برادران رفیعی صفحه 179
    هدف
    بررسی اثر سیکوپلژی با سیکلوپنتولات 1 درصد بر پارامترهای قرنیه و رفرکشن.
    روش پژوهش: مطالعه به صورت مقطعی بر روی افراد سالم با سن 10 تا 40 سال که جهت معاینه به درمانگاه بینایی سنجی مراجعه کرده بودند، صورت گرفت. تغییرات اتورفرکشن، پارامترهای انحنای قرنیه (شامل: کراتومتری در محور Steep و Flat در سطح قدامی و خلفی قرنیه و میانگین قدرت کلی قرنیه) و ضخامت قرنیه در ناحیه مرکزی (سنترال)، پاراسنترال و محیط (پریفری) قبل و30 دقیقه پس از سیکلوپلژی با استفاده از قطره سیکلوپنتولات 1 درصد به وسیله دستگاه گالیله ارزیابی و مقایسه شد.
    یافته ها
    در کل، 106 بیمار (212 چشم) وارد مطالعه شدند. متوسط سن آن ها 5±28 سال (37-10 سال) بود، 201 چشم از بیماران نزدیک بین و 11 چشم دوربین بودند. متوسط معادل کروی قبل از سیکلوپلژی 2/6±3/4- دیوپتر بود که پس از سیکلوپلژی، شیفت دوربینی با مقدار متوسط 0/5±0/4 دیوپتر ایجاد شد (0/001>P). به دنبال سیکلوپلژی، تغییرات آستیگماتیسم قابل توجه نبود (0/8=P). 127 چشم، آستیگماتیسم بیش از 0/5 دیوپتر داشتند که پس از سیکلوپلژی در 26/8 درصد از چشم ها چرخش در محور آستیگماتیسم بیش از 5 درجه بود و بدون در نظر گرفتن جهت چرخش، میانگین چرخش محور آستیگماتیسم، 10/5±5/3 درجه بود. تغییرات متغیرهای (پارامترهای) انحنای قرنیه در سطح قدامی از نظر آماری معنادار نبود (0/5=P). انحنای سطح خلفی قرنیه از نظر آماری به طور معنی داری افزایش یافت (0/001=P؛ دیوپتر 0/002- =تفاوت). ضخامت قرنیه در ناحیه مرکزی و پاراسنترال به طور معنی داری افزایش یافت و به ترتیب از 32±565 به 32±568 میکرون (0/001>P) و از 34±611/4 به 35±615/3 میکرون (0/001>P) رسید. اما تغییرات ضخامت در ناحیه محیطی معنی دار نبود (0/08=P).
    نتیجه گیری
    تغییرات رفرکشن و نیز ضخامت مرکزی و پاراسنترال قرنیه و انحنای سطح خلفی بعد از سیکلوپلژی از نظر آماری معنی دار می باشد. بنابراین برای صحت قضاوت بالینی، هنگام محاسبه قدرت لنز داخل چشمی و یا جراحی های عیوب انکساری بهتر است این اندکس ها در حالت سیکلوپلژی اندازه گیری نشوند.
    کلیدواژگان: انحنای قرنیه، ضخامت قرنیه، اختلالات انکساری
  • ژاله رجوی، محدثه فیضی، ستاره کریمی دیزانی صفحه 193
    هدف
    مقایسه اثر دو روش مایکتومی عضله مایل تحتانی (MX) و جابه جایی قدامی آن (AT) برای تصحیح پرکاری عضله مایل تحتانی (IOOA).
    روش پژوهش: از سال 1389 تا 1394، بیماران با IOOA که به یکی از روش های MX و یا AT عضله مایل تحتانی تحت جراحی قرار گرفته بودند، وارد مطالعه شدند. نتیجه اصلی، عملکرد عضله مایل تحتانی بر مبنای درجه بندی (4- تا 4+) بود که قبل و بعد از جراحی با هم مقایسه گردید و انحراف افقی، عمودی، DVD و AV Pattern بین دو گروه جراحی به عنوان نتیجه های ثانویه در نظر گرفته شد.
    یافته ها
    در کل، 99 چشم از 56 بیمار با میانگین سنی 5/6±5/9 سال بررسی شدند (47 چشم درگروه MX و 52 چشم در گروه AT). از نظر بهترین حدت بینایی، تنبلی چشم و میانگین معادل کروی قبل از عمل، تفاوتی بین دو گروه وجود نداشت. هر دو روش جراحی اثر مشابهی روی کاهش عملکرد IOOA داشتند و بین دو گروه تفاوت آماری معناداری از نظر نتیجه رضایت بخش عمل وجود نداشت (67/3 درصد و 61/7 درصد به ترتیب در گروه های AT و MX، 0/56P=). اگرچه DVD در گروه AT بیش تر بود اما پس از تحلیل آماری با در نظر گرفتن اختلاف اولیه در DVD، اختلاف معناداری آماری بین دو گروه وجود نداشت. هیپرتروپی قبل از عمل در گروه MX بین 6 تا 14 پریسم دیوپتر و در گروه AT بین 6 تا 18 پریسم دیوپتر بود که پس از جراحی در هیچ گروهی انحراف عمودی بیش از 5 پریسم دیوپتر ملاحظه نشد.
    نتیجه گیری
    هر دو روش MX و AT در کاهش IOOA تاثیر مشابهی دارند. DVD و هیپرتروپی نیز با هر دو روش به صورت مشابهی اصلاح می شوند.
  • محمدرضا اکبری باغبانی، محمدرضا معینی تبار، علی میرزاجانی، آرش میرمحمدصادقی، مسعود خرمی نژاد، لیلا شربت اوغلی صفحه 199
    هدف
    بررسی تاثیر تجویز بستن متناوب چشم ها در کنترل انحراف در کودکان 3 تا 8 ساله مبتلا به اگزوتروپیای گهگاهی
    روش پژوهش: در این مطالعه مداخله ای قبل و بعد، میزان کنترل انحراف 28 کودک مبتلا به اگزوتروپیای گهگاهی برای فاصله دور و نزدیک بر اساس 2 معیار کنترل انحراف در درمانگاه که به طور معمول برای بررسی کنترل انحراف مورد استفاده قرار می گیرد و نیز معیار جاناتان هولمز بررسی گردید. دید عمق نزدیک با کمک تست تیتموس و فیوژن با کمک تست چهارنقطه وورث در هر یک از مراحل ارزیابی برای همه نمونه ها انجام شد. پس از آن برای این کودکان بستن هر یک از چشم ها برای دو ساعت در روز به طور متناوب در صورت غالب نبودن هیچ یک از چشم ها و یا پنج روز در هفته برای چشم غالب و 2 روز در هفته برای چشم غیرغالب در صورت غالب بودن یکی از چشم ها به مدت 3 ماه و برای سه دوره متوالی تجویز شد. کلیه بررسی ها طی 3 معاینه مجدد 3، 6 و 9 ماه پس از درمان تکرار گردید.
    یافته ها
    برای تمامی کودکان مورد مطالعه با میانگین سنی 1/56±4/7، کنترل انحراف برای دور در ماه سوم بعد از درمان نسبت به قبل از آن بر اساس هر دو معیار به صورت معنی داری بهبود یافت. ]معیار کنترل انحراف در درمانگاه (0/005=P) و معیار هولمز (0/001P<)[. کنترل انحراف برای دور در شش ماه و نه ماه بعد از درمان نسبت به قبل از آن بر اساس هر دو معیار به صورت معنی داری بهبود یافت، برای معیار کنترل انحراف در درمانگاه (0/008=P) و برای معیار هولمز (0/010=P). مقایسه سه ماه و شش ماه پس از درمان با هم، سه ماه و نه ماه با هم و شش ماه و نه ماه با هم تفاوت معنی داری نشان نداد. کنترل انحراف برای نزدیک، تنها بر اساس معیار هولمز در هر سه دوره درمانی نسبت به قبل از درمان به صورت معنی داری بهبود یافت. ]برای ماه سوم (0/007=P)، برای ماه ششم (0/004=P) و برای ماه نهم (0/014=P)[. فقط مقایسه دید عمق ماه نهم با قبل از درمان به طور معنی دار نشانگر بهبود دید عمق بود (0/028=P) و رابطه معناداری بین دید عمق درسایر دوره ها مشاهده نشد.
    نتیجه گیری
    بستن متناوب چشم ها برافزایش کنترل اگزوتروپیای گهگاهی کاملا موثر است. با توجه به فواید این درمان می توان از آن به عنوان یک روش موثر در به تعویق انداختن جراحی و یا حتی برطرف کردن نیاز به عمل جراحی در بیماران مبتلا به اگزوتروپیای گهگاهی بهره جست.
  • عباس باقری، رضا جعفری، حسین سالور، مریم آل طه، سپهر باغی صفحه 206
    هدف
    ارایه یک تکنیک جدید در جراحی همانژیوم کاورنوس حدقه و ارزیابی جمعیت شناسی بیماران مبتلا به این بیماری.
    روش پژوهش: در این مطالعه گذشته نگر، کلیه بیماران مبتلا به همانژیوم کاورنوی حدقه و اطراف آن که از سال 1380 تا 1395 در یک مرکز ریفرال جراحی شده بودند، برای ورود به مطالعه انتخاب شدند. اطلاعات جمعیت شناسی، شرح حال، علایم بالینی و تصویربرداری بیماران قبل و پس از جراحی با حداقل یک سال پی گیری از پرونده بیماران بازیابی و نتایج و عوارض جراحی ثبت گردید. هم چنین، در این مطالعه روش جدیدی برای دستیابی به تومور و خروج آن به کار برده شد که عبارت است از روش دکولاسیون تومور با انگشت بدون استفاده از وسیله ای برای گرفتن و نگاه داشتن تومور حین دکولاسیون.
    یافته ها
    در این مطالعه، 76 بیمار برای ورود انتخاب شدند که 60 نفر (79 درصد) مبتلا به همانژیوم کاورنوس اربیتال و 16 نفر (21 درصد) مبتلا به همانژیوم کاورنوس پری اربیتال بودند. میانگین سنی مبتلایان به تومور اربیت، 12/1±40 سال (محدوده سنی 66-9 سال) بود. 36 بیمار (60 درصد) زن و 24 بیمار (40 درصد) مرد بودند. درگیری در30 بیمار (50 درصد) چشم راست، 29 بیمار (48/3 درصد) چشم چپ و یک بیمار (1/7 درصد) دوطرفه بود. شکایت اصلی در 54 بیمار، بیرون زدگی چشم (90 درصد) و متوسط آن 2±5/3 میلی متر بود. در چشم مبتلای 35 بیمار (58/3 درصد)، هیپروپی 0/5 تا 10 دیوپتر بالاتر از چشم مقابل دیده شد. علایم نوروپاتی فشارنده در 24 نفر (40 درصد) وجود داشت. 49 بیمار (81/7 درصد) تحت اربیتوتومی لترال، 7 مورد (11/7 درصد) مدیال ترانس کوتانیوس، 3 نفر (5 درصد) اینفریور ترانس کونژنکتیوال و یک مورد (1/6 درصد) هم زمان مدیال و لترال اربیتوتومی قرار گرفتند. در 16 بیمار، همانژیوم کاورنوس از ناحیه پری اربیت خارج شد که متوسط سن آن ها 15/1±31/6 سال بود (محدوده سنی 56-7 سال). یازده بیمار (68/6 درصد) زن و 5 بیمار (31/2 درصد) مرد بودند که در نیمی از بیماران چشم راست و در نیمی دیگر، چشم چپ درگیر بود. شکایت اصلی بیماران وجود توده در اطراف چشم بود. تمام تومورها به راحتی و بدون پارگی کپسول خارج شدند. پس از عمل در 4 بیمار (6/7 درصد) تغییرات پلک و ضعف عضلات خارج چشمی به صورت گذرا بروز کرد که تمام این موارد خود به خود بهبود یافتند.
    نتیجه گیری
    استفاده از تکنیک دکولاسیون با انگشت بدون گرفتن تومور با وسیله برای خروج تومور در هر نوع برش پوستی یا مخاطی، روشی کم عارضه و سریع می باشد، زیرا با آسیب بافتی کم و کاهش مدت زمان مرحله خارج کردن تومور همراه است.
  • محمد پاکروان، حامد اسفندیاری، نسرین سنجری، الهام قهاری، کیانا حسن پور صفحه 217
    هدف
    بررسی تاثیر تزریق داخل وریدی اریتروپویتین در ترکیب با تزریق داخل وریدی استرویید سیستمیک و درمان رایج در بیماران مبتلا به نوروپاتی عصب بینایی ناشی از متانول.
    روش پژوهش: این مطالعه به روش آینده نگر و مداخله ای بر روی 11 بیمار مبتلا به نوروپاتی عصب بینایی ناشی از مسمومیت با متانول (طی دو هفته از شروع مسمومیت) صورت گرفت. بیماران اریتروپویتین (EPO) 10.000 واحد از امپول Eprex هر 12 ساعت به مدت سه روز دریافت کردند. علاوه بر EPO، این بیماران درمان متداول شامل متیل پردنیزولون 500 میلی گرم هر 12 ساعت به صورت وریدی به مدت 5 روز و در ادامه قرص پردنیزولون 1 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم به مدت دو هفته دریافت کردند. این افراد با 11 بیمار به عنوان گروه شاهد تاریخی که درمان مشابه به جز EPO دریافت کرده بودند، از نظر نتایج بینایی (بهترین حدت بینایی اصلاح شده (BCVA)، ضخامت لایه عصبی اطراف عصب (Peripapillary retinal nerve fiber layer) PRNFLT) و میانگین انحراف در میدان بینایی (Mean deviation، MD) مقایسه شدند. تحلیل آماری با استفاده از نرم افزار SPSS ویرایش 21 صورت گرفت.
    یافته ها
    میانگین BCVA در هر دو گروه به صورت معنی داری بهبود یافت. در گروه EPO میانگین BCVA از 0/55±2/93 لوگمار در بدو مراجعه به 1/16±1/75 لوگمار در ماه سوم به صورت معنی داری افزایش یافت (0/001P<). در گروه شاهد، BCVA بیماران در زمان مراجعه به صورت معنی داری بهتر بود (0/68±2/65 لوگمار در مقابل 0/55±2/93 لوگمار، 0/001=P) با این حال BCVA بیماران گروه شاهد در پی گیری نهایی از گروه EPO بدتر بود (0/75±2/19 لوگمار در مقابل 1/16±1/75 لوگمار، 0/012=P). میانگین PRNFLT در گروه EPO 34±131 میکرون در زمان مراجعه بود. تنها 3 بیمار در گروه شاهد در زمان مراجعه OCT اطراف عصب داشتند که میانگین آن 24±187 میکرون بود. بیماران این گروه در آخرین پی گیری میانگین PPOCT معادل 6±53 میکرون داشتند که این میزان به صورت معنی داری نازک تر از گروه EPO در ماه اول پی گیری بود (26±77 میکرون).
    نتیجه گیری
    اریتروپویتین می تواند به صورت مکمل در درمان نوروپاتی عصب بینایی ناشی از متانول (Methanol Toxic Optic Neuropathy، MTNO) به کار رود. مطالعات با حجم نمونه بیش تر جهت سنجش کارایی EPO می تواند به نتیجه گیری بهتر کمک کند. علاوه بر آن، یک مطالعه مداخله ای مقایسه ای برای انواع مختلف درمان می تواند نشان دهد که آیا EPO به تنهایی یا به صورت ترکیبی با استرویید اثر بیش تری در درمان MTON دارد.
  • آزاده تاج آبادی، غزاله برادران رفیعی، محمد مهدی صدوقی، محمد آقازاده امیری، آذین آشناگر صفحه 226
    هدف
    مقایسه نتایج بینایی بین دو روش جراحی Wavefront Optimized((WFO و Topography-guided Customized Ablation (T-CAT) برای اصلاح نزدیک بین آستیگماتیسم مرکب.
    روش پژوهش: در این کارآزمایی بالینی آینده نگر دوسوکور، 40 چشم (21 بیمار) نزدیک بین آستیگماتیسم مرکب وارد مطالعه شدند. عیب انکساری نزدیک بینی، یک الی هشت دیوپتر و آستیگماتیسم، یک الی سه دیوپتر در نظر گرفته شد. چشم های بیماران به صورت مستقل و تصادفی در دو گروه WFO و T-CAT قرار گرفتند. کلیه جراحی ها با لیزر Allegretto WaveLight® EX500 صورت پذیرفت. حدت بینایی، رفرکشن، ابیراهی های قرنیه ای و چشمی و آسفریسیته قرنیه در بیماران قبل و شش ماه پس از جراحی اندازه گیری شد و نتایج بین دو گروه مقایسه گردید.
    یافته ها
    شش ماه پس از عمل جراحی، حدت بینایی با بهترین تصحیح بین دو گروه مشابه بود. میانگین معادل کروی قبل از عمل 1/7±4/33- دیوپتر و 1/61±4/13- دیوپتر (0/528=P) و شش ماه بعد از عمل 0/14±0/06- دیوپتر و 0/09±0/04- دیوپتر (0/586=P) در گروه های WFO و T-CAT بود. . در روش T-CAT، بافت استرومایی کم تری نسبت به WFO برداشته شد (0/969P=). تفاوت معنی داری بین ابیراهی های قرنیه ای رده سوم و چهارم زرنیکه بین دو گروه قبل و پس از عمل وجود نداشت (0/05
    نتیجه گیری
    نتایج درمان WFO و T-CAT برای اصلاح نزدیک بین آستیگماتیسم مرکب با لیزر اگزایمر Allegretto یکسان بود، اگرچه روش T-CAT ابیراهی های رده بالای کم تری را القا می کند.
  • گزارش مورد
  • عباس باقری، محمد عباس زاده، سپهر باغی صفحه 233
    هدف
    گزارش یک بیمار با کندروسارکوم مزانشیمال اربیت، مرور یافته های بالینی، تصویربرداری، آسیب شناسی بیماری و راهکارهای درمانی
    معرفی بیمار: خانم 59 ساله با پروپتوز پیش رونده چشم چپ از 2 ماه قبل به درمانگاه اکولوپلاستیک ارجاع داده شد. CT اسکن، یک توده ناهمگن (هتروژن) با کانون های مرکزی کلسیفیکاسیون و MRI توده ایزو اینتنس با ماده خاکستری مغز در T1 وT2 همراه با افزایش (Enhancement) مشخص گادولینیوم را نشان داد. پس از اربیتوتومی و بررسی هیستوپاتولوژی، کندروسارکوم مزانشیمال تشخیص داده شد. به بیمار پس از جراحی، پرتودرمانی و اگزنتراسیون توصیه گردید اما وی به علت دید خوب، هیچ یک از روش های درمانی را نپذیرفت. پس از 10 ماه پی گیری، شواهدی از عود موضعی یا متاستاز در بیمار وجود نداشت.
    نتیجه گیری
    هنگامی که با یک تومور کلسیفیه در حدقه مواجه می شویم کندروسارکوم مزانشیمال باید در بین تشخیص های افتراقی بیمار در نظر گرفته شود.
  • رضا سلطانی مقدم، میترا اکبری صفحه 238
    هدف
    توصیف ویژگی های بالینی، نتایج بینایی و درمان یک مورد رد استرومال پیوند قرنیه با تظاهرات بالینی غیرمعمول پس از کراتوپلاستی لاملار عمیق قدامی (DALK).
    معرفی بیمار: آقایی 25 ساله، مبتلا به کراتوکونوس پیش رفته تحت عمل کراتوپلاستی لاملار عمیق قدامی (DALK) با استفاده از تکنیک استاندارد حباب بزرگ (Big Bobble) در چشم راست قرار گرفت. پنج ماه پس از عمل، بیمار دچار قرمزی چشم، کاهش قدرت بینایی، ادم اپی تلیال، ادم استرومال منتشر، رسوبات التهابی (KPs) پراکنده ریز در محل گرافت و التهاب اتاق قدامی با وجود سلول و Flare بدون هرگونه رگ زایی (واسکولاریزاسیون) در گرافت و بستر گیرنده، بدون ارتشاح التهابی یا سستی بخیه ها شد. درمان با استرویید موضعی و سیستمیک، موجب برطرف شدن کامل التهاب استرومال، KPs و التهاب اتاق قدامی گردید. نه ماه پس از اولین حمله (اپیزود)، بیمار به علت بروز علایم بالینی و یافته های مشابه مراجعه نمود. بروز مجدد علایم با داروهای قبلی با موفقیت درمان شد و گرافت شفاف حاصل گردید.
    نتیجه گیری
    اگرچه واکنش ایمنی رد اندوتلیال پیوند پس از DALK به دلیل حفظ اندوتلیوم گیرنده برای کراتوکونوس وجود ندارد، رد استرومال قرنیه پیوندی پس از DALK می تواند با ویژگی های مشابه رد اندوتلیال قرنیه پیوندی تظاهر کرده و باید در تشخیص افتراقی سایر مواردی که ممکن است با این تظاهرات بروز نماید، از جمله کراتیت و کراتویوئیت ناشی از ویروس هرپس سیمپلکس در نظر گرفته شود.
  • مقالات ترجمه شده
  • رضا جعفری صفحه 250
|
  • A. Bagheri, M. Feizi, Aa Shafie, A. Faramarzi, M. Yaseri, G. Baradaran-Rafii Page 179
    Purpose
    To determine refractive state and corneal parameter changes after cycloplegia with cyclopentolate 1% using dual scheimpfluge imaging system.
    Methods
    Healthy volunteers between the ages of 10 and 40 years who were referred for ophthalmic evaluation in a 3-month period were included. Complete ophthalmic examination, auto-refraction and corneal imaging with the Gallilei dual scheimpfluge system was performed before and after 30 minutes of applying 1% cyclopentolate. Changes in refractive and corneal parameters were evaluated.
    Results
    One hundred and six patients with mean age of 28±5 years or 212 eyes (201 myopic and 11 hyperopic) were evaluated. The mean spherical equivalent before cycloplegia was -3.4 ± 2.6 D (diopter), after cycloplegia the mean hyperopic shift was 0.4±0.5 D (P
    Conclusion
    The refractive state, posterior corneal curvature and corneal thickness changed statistically and significantly after cycloplegia, so it is recommended not to measure these parameters in cycloplegic state for clinical judgment, in IOL power calculation and refractive surgery.
    Keywords: Corneal Curvature, Corneal Thickness, Cycloplegia, Refractive State
  • Z. Rajavi, M. Feizi Page 193
    Purpose
    To compare the efficacy of inferior oblique myectomy and anterior transposition for correcting Inferior Oblique Over Action (IOOA) and DVD.
    Methods
    This retrospective study was carried out on patients with IOOA who had either myectomy or an­terior transposition of the inferior oblique muscle from 2010 to 2015. The authors compared pre-operative and post-operative inferior oblique muscle function grading (-4 to ) as the main outcome measure; vertical and horizontal deviation, dissociated vertical deviation (DVD), and A V-pattern between the two surgical groups as secondary outcomes.
    Results
    A total of 99 eyes of 56 patients with a mean age of 5.9 ± 6.5 years were included (47 eyes in the myectomy group and 52 eyes in the anterior transposition group). There were no differences in pre-operative best corrected visual acuity, amblyopia, spherical equiva­lent, and primary versus secondary IOOA between the two groups. Both surgical procedures were effective in reducing IOOA and satisfactory results were similar be­tween the two groups: 61.7% and 67.3% in the myec­tomy and anterior transposition groups, respectively (P= 0.56). After adjustment for the pre-operative DVD, there was no statistically significant difference between the two groups post-operatively. The pre-operative hypertro­pia was 6 to 14 and 6 to 18 prism diopters (PD) in the myectomy and anterior transposition groups, respec­tively. After surgery, no patient had a vertical deviation greater than 5 PD.
    Conclusion
    Both the inferior oblique myectomy and anterior transposition procedures are effective in reducing IOOA with similar satisfactory results. DVD and hypertropia were also corrected similarly by these two surgical procedures.
    Keywords: Anterior Transposition, Inferior Oblique Myectomy Overaction
  • Akbar Baghbani, Mr Moeinitabar, A. Mirzajani, A. Mirzajani, M. Khorraminejad, L. Sharbatoghli Page 199
    Purpose
    The aim of the study was to investigate the effect of alternate occlusion on controlling intermittent exotropia in children between 3 and 8 years.
    Methods
    In this interventional before-after study, the ability of 28 children to control deviation at far and near was evaluated based on an office control scale, routinely used in eye clinics and the Holmes scale. Stereopsis and fusion were assessed using the Titmus and Worth 4-dot test in each assessment session, respectively. Patch therapy was used for children based on eye dominancy. Two-hour alternate daily occlusion was prescribed for children with no dominancy. For children with dominancy, 2-hour occlusion of the dominant eye for 5 days and the non-dominant eye for 2 days for up to 3 months in three consecutive 3-month periods was introduced. All measurements were repeated at 3 different times (3, 6, and 9 months) after treatment.
    Results
    For all children with mean ages of 4.7±1.56 years, deviation controlling at far, improved significantly after 3 months of treatment by two scales, in comparison to the before of study(p=0.005 for the office control and p˂0.001 for Holmes score). Also there was an improvement in far deviation controlling in 6 and 9 months after treatment in comparison to the before of treatment (p=0.008 for the office control after 6 and 9 month and p˂0.001 after 6 and p=0.010 after 9 month for Holmes score). However there were no significant differences between the results of the 3 months and 6 months after treatment with each other, the 3 months and 9 months with each other and 6 months and 9 months with each other. Deviation controlling at near showed significant improvement in all three periods of treatment based on Holmes criteria in comparison to the before of study (p=0.007 for 3 months, p=0.004 for 6 months and p=0.014 for 9 months).
    The near stereopsis was better at 9 months of treatment in comparison to the before of study (p=0.028) and 9 months after treatment compared to the 3 months of treatment, significantly improved (P = 0.043). Comparing 6 months rather than before treatment it was a sign of improved stereopsis; however, this improvement was not statistically significant (p=0.068) while there was no improvement in other courses. Measurements of fusion with Worth4-dot test did not show significant progress between all the periods.
    Conclusion
    The alternate occlusion is significantly effective in controlling intermittent exotropia. As a result, it can be used as a useful method in order to postpone the surgery or even eliminate the need for surgery in patients with intermittent exotropia.
    Keywords: Alternate Occlusion, Fusion, Intermittent Exotropia, Worth4-Dot Test
  • A. Bagheri, H. Saloor, R. Jafari, M. Aletaha, S. Baghi Page 206
    Purpose
    To present a new surgical technique for excision of orbital cavernous hemangioma.
    Methods
    This retrospective study included patients with orbital cavernous hemangioma (CH) who were operated from 2001 to 2016 at our referral center. Epidemiologic data, symptoms, signs and images were reviewed from patients’ files with at least one year of follow up. Surgical results and complications were documented. We used “index finger decollation” technique without grasping the tumor for release of adhesions and its removal.
    Results
    This study included 76 patients, of them 60 patients (79%) had orbital CH and 16 patients (21%) had periorbital CH. Orbital cases had mean age of 40±12.1 (9-66) years consisting of 36(60%) female and 24 (40%) male patients. In 30 (50%) patients the right eye and in 29 (48.3%) patients the left eye were affected, one (1.7%) patient had bilateral involvement. The main complaint was proptosis in 54 (90%) patients; average proptosis was 5.3±2 millimeters. In 35 (58.3%) patients, mean hyperopia of 1.1±1.8 (0.5 to 10) diopter as compared to other side was detected. The surgical approach was lateral orbitotomy in 49 (81.7%) patients, medial transcutaneous in 7 (11.7%) patients, inferior transconjunctival in 3 (5%) patients and in one (1.6%) patient simultaneous lateral and medial orbitotomy was performed. All tumors were removed intact; complications included proptosis in one case, lower lid retraction in one case and diplopia in two cases which all improved before 2 months. No optic nerve damage occurred. Periorbital cases had mean age of 31.6±15.1 years. 11 of them (68.8%) were female and 5 of them (31.2%) were male with equal involvement of the right and the left eye. In all cases, complaint was periorbital lump. All periorbital tumors were removed without complications.
    Conclusion
    “Index finger decollation” technique without grasping the tumor for excision of orbital cavernous hemangioma, via any external approach to the tumor is a safe technique with minimal complications.
    Keywords: Cavernous Hemangioma, Index Finger Decollation, Orbital Surgery, Orbital Tumor
  • M. Pakravan, H. Esfandiari, N. Sanjari, E. Ghahari, K. Hassanpour Page 217
    Purpose
    To investigate the effect of intravenous erythropoietin (EPO) in adjunction to intravenous steroid and conventional treatment protocol in patients with MTON.
    Methods
    In this non-randomized prospective interventional comparative case series, eleven patients diagnosed with MTON, received intravenous EPO (10000 IU twice a day) for 3 days combined with intravenous methylprednisolone (500 mg twice a day for 5 days) followed by oral prednisolone 1mg/kg for two weeks, and vitamin B12, B6 and folic acid (EPO group). These patients were compared with a historical control group who had received similar treatment except EPO. Our main outcome measures were Best-Corrected Visual Acuity (BCVA), Peripapillary Retinal Nerve Fiber Layer Thickness (PRNFLT), and visual field Mean Deviation (MD).
    Results
    Patients in both groups had better final BCVA at the third month. Mean BCVA improved significantly from 2.93±0.55 to 1.75±1.16 LogMAR at month 3 (p
    Conclusion
    Intravenous EPO in combination with systemic steroid appears to be an effective treatment in patients with MTON. This combinational therapy may supplement additional benefits to the systemic steroid regimen.
    Keywords: Erythropoietin, Methanol-induced Toxic Optic Neuropathy, Toxic Neuropathy
  • A. Tajabad, G. Baradaran-Rafii, Mm Sadoughi, M. Aghazadeh Amiri, A. Ashnagar Page 226
    Purpose
    To compare the visual outcome between wavefront-optimized (WFO) and topography-guided customized ablation (T-CAT) for compound myopic astigmatism.
    Methods
    This double blind, prospective clinical trial study comprised 40 eyes (21 patients) with compound myopic astigmatism. Myopia was considered between 1 to 8 diopters and astigmatism was considered between 1 to 3 diopters. Patients were randomly divided into two groups: 1) the wavefront optimized group and 2) the topography-guided group. All surgeries were done with Allegretto WaveLight® EX500laser eximer. Visual acuity, refractive error, corneal aberrations, ocular high order aberrations and corneal asphericity were measured before and 6 months after surgery. The results were compared between the two groups.
    Results
    Six months after surgery, the best corrected visual acuity was similar in two groups. Mean spherical equivalent refraction was -4.33 ± 1.7D and -4.13 ± 1.61 D (P=0.528) to -0.06 ± 0.14 D and -0.04 ± 0.09D (P=0.586) in wavefront optimized and topography-guided groups after surgery. Less stromal tissue was ablated in the topography-guided group than in the wavefront optimized group (P = 0.969). There was no significant difference between the 3rd and 4th grade corneal aberrations between the two groups before and after the surgery (P>0.05). Corneal spherical aberration was increased in both groups. This increase was higher in the WFO group (P = 0.798). Higher order aberrations increased from 0.35 ± 0.14 μm and 0.35 ± 0.11 μm (P=0.496) to 0.52 ± 0.15μm and 0.49 ± 0.16 μm (P=0.786) in the WFO and T-CAT groups, respectively. Corneal asphericity increased in group two, which was higher in the WFO group (P=0.679).
    Conclusion
    The results of topography-guided and wavefront optimized treatments with Allegretto eximer laser were similar in the correction of compound myopic astigmatism, but TCAT induced fewer HOAs.
    Keywords: Compound Myopic Astigmatism, Corneal Asphericity, Higher-Order Aberrations, Topography-Guided Customized Ablation, Wavefront Optimized
  • A. Bagheri, M. Abbaszadeh, S. Baghi Page 233
    Purpose
    To describe a patient with mesenchymal chondrosarcoma of the orbit, review clinical, imaging and pathologic findings as well as treatment modalities.
    Case Report: A 59-year-old woman presented with a 2-month history of progressive proptosis. CT revealed a clearly outlined heterogeneous mass with calcified foci, whereas MRI showed an isointense signal to gray matter on T1 and T2-weighted images with gadolinium enhancement. Tumor excision was performed via lateral orbitotomy and pathologic examination showed mesenchymal chondrosarcoma of the orbit. After surgery, radiotherapy and exentration were suggested to the patient, she refused the recommendations due to good visual acuity. After 10 months of follow up there was no local recurrence or metastasis in examinatons.
    Conclusion
    When we encounter calcified tumor, the orbit mesenchymal chondrosarcoma must be considered in differential diagnosis.
    Keywords: Calcification, Malignancy, Mesenchymal Chondrosarcoma, Orbitotomy
  • R. Soltani Moghaddam, M. Akbari Page 238
    Purpose
    To describe the clinical features, management, and visual outcome in a case of stromal rejection with a rare and unusual presentation after deep anterior lamellar keratoplasty (DALK).
    Case report: A 25-year-old healthy man with advanced keratoconus underwent DALK using the standard big bubble technique in his right eye. Five months after surgery, the patient involved in red eye, decreased vision, acute epithelial edema, acute and diffuse stromal edema, fine diffuse keratic precipitates (KPs) in the graft location and AC (anterior chamber) inflammation with cells and flair without any vascularization in the graft and recipient bed, and any infiltration or loosening of the sutures. Management with topical and systemic steroids, and topical antibiotic lead to complete resolution of stromal edema, KPs and AC inflammation. Nine months after the first episode, the patient was referred due to the same clinical presentation and similar findings on examination. Recurrence was treated successfully with the same prior medications and clear graft was achieved.
    Conclusion
    Although there is no endothelial immune reaction after DALK for keratoconus, stromal graft rejection after DALK can be presented with the same features as endothelial graft rejection and should be differentiated from herpes simplex virus (HSV) keratouveitis.
    Keywords: Deep Anterior Lamellar Keratoplasty, Endothelial Rejection, Stromal Graft Rejection