نشریه پژوهش در پزشکی
سال بیست و ششم شماره 3 (پیاپی 103، پاییز 1381)

بسیاری از بیماران در سیر بیماری و انجام پیوند دچار مشکلات روانشناختی می شوند که نیازمند مشاوره روانپزشکی و یا روانشناسی خواهند بود. مطالعه حاضر به بررسی آسیب دیدگی روانی بیماران پیوند کلیه قبل و بعد از عمل پرداخته است.
داده های این پژوهش توصیفی – مقطعی از 45 بیمار در زمانهای قبل و بعد از عمل و با استفاده از پرسشنامه سلامت عمومی و مصاحبه ساختار یافته بالینی بر اساس معیارهای تشخیصی DSM-IV در فاصله زمانی شهریور 1377 تا مرداد 1378 جمع آوری گردید.
میزان درصد افرادی که دارای اضطراب، افسردگی و کاهش میل جنسی بودن قبل از عمل به ترتیب 4/44%، 9/48% و 8/44% بود که بعد عمل 6/35% افراد از اضطراب (5%p) و 2/27% آنها از کاهش میل جنسی (5%>p) رنج می بردند. 18 نفر قبل از عمل دچار اختلال افسرده خوئی بودند که بعد از عمل تعداد آنه به 4 نفر (9/8%) رسید (1%>p). دونفر(44%) علائم افسردگی ماژور، دونفر (44%) دچار اختلال عضوی مغز، دونفر(44%) دارای افکار خودکشی و 9 نفر (20%) دارای ملاکهای تشخیصی اختلال انطباقی بودند که بعد از عمل بهبود یافته اند.
نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج حاصل از پرسشنامه سلامت عمومی بهبودی قابل ملاحظه ای در افسردگی، عملکرد اجتماعی، علائم جسمانی و سلامت کلی روانی را نشان می دهد ولی بهبودی در وضعیت اضطراب بیماران تفاوت معنی داری را نشان نداد.

از زمانی که حقوقدانان از روانپزشکان خواستند تا درمورد وضعیت روانی مجرمین اظهارنظر کنند، نقش روانپزشکان در تعیین و تبیین میزان صحت و سلامت روانی فرد و میزان مسئولیت کیفری وی حائز اهمیت شد. در این مطالعه سعی ما بر این بود که با شناخت عوامل مؤثر در جرم زائی و جرمهای خشونت بار در بیماران مبتلا به اختلالات روانی گروه های پرخطر را شناسائی و راه های پیشگیری از بروز جرم را بررسی کنیم.
در این مطالعه 130 بیمار مبتلا به اختلال روانی که از جانب دادگاه جهت بررسی وضعیت روانی و تعیین مسئولیت کیفری به بخش روانپزشکی پزشکی قانونی ارجاع شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. پرسشنامه ای که شامل نوع بیماری، نوع جرم ارتکابی،شدت جرم، فاکتورهای دموگرافیک و وضعیت معاینه روانی بود، تکمیل گردید.
از 130 بیمار مورد بررسی، بیشترین مجرمین را بیماران مبتلا به اختلال شخصیت تشکیل می دادند در حالیکه شدیدترین جرائم را بیماران سایکوتیک بویژه اسکیزوفرنی و اختلا هذیانی مرتکب شده بودند. همچنین شیوع جرم در این بیماران با جنس مذکر، مجرد بودن، عدم پذیرش درمان و سربار خانواده بودن ارتباط معنی داری داشت (1%=p) در حالیکه با عواملی مثل سطح تحصیلات، وضعیت اقتصادی خانواده، مصرف الکل ومواد مخدر، سابقه بروز جرم در بستگان نزدیک و طول مدت بیماری ارتباطی نداشت. شدت جرم فقط با نوع بیماری مرتبط بود و ارتباطی با سایر عوامل نداشت.
نتیجه گیری و توصیه ها: از آنجا که یکی از راه های کاهش شیوع جرم در جامعه پیشگیری از وقوع آن است در مورد بیماران مبتلا به اختلالات روانی می توان با شناسائی بیماران پرخطر و درمان آنان به ویژه درمورد بیمارانی که پذیرش درمانی ندارند، از بروز جرم در طیف وسیعی از بیماران روانی جلوگیری کرد.

سزارین یکی از شایع تری اعمال جراحی در زنان می باشد. اگرچه امروزه عمل سزاری نسبتا بی خطر است ولی عوارض بیشتری را نسبت به زایمان طبیعی دارد. هدف از این پژوهش تعیین روند میزان سزارین در شهر بابل در طی سالهای 78-1373 می باشد.
این بررسی براساس اطلاعات موجود از آمار زایمان ها طی سال های 1373 تا 1378 شهر بابل در مرکز آموزشی درمانی یحیی نژاد و مرکز درمانی خصوصی بابل کلینیک به صورت سرشماری انجام گردید. با استفاده از آزمون های آماری کای دو و z، روند تغییرات زمانی میزان سزارین در سالهای مختلف مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت و میزان شیوع آن در بیمارستانهای دولتی و خصوصی و نیز دردو جنس جنین (پسر و دختر) مقایسه گردید.
نتایج نشان میدهد که در مرکز آموزشی درمانی یحیی نژاد(دولتی) 4/20% زایمان ها در سال 1373 و 4/48% زایمان ها در سال 1378 به صورت سزارین انجام گردیده است که افزایش معنی داری را نشان میدهد(1%>p)، درحالیکه درمرکز درمانی خصوصی بابل کلینیک 9/41% زایمان ها در سال 1373، 3/74% زایمان ها در1376 و 4/65% زایمان ها در سال 1378 به صورت سزارین بوده است. اختلاف آماری معنی داری در میزان سزارین در دو مرکز درمانی دولتی و خصوصی ونیز در دوجنس جنین وجود داشته است (001/0>p).
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به فراوانی سزارین و روند رو به افزایش آن درشهربابل در مقایسه با آمارهای جهانی ضروری است وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی، سیستم نظارتی مشخص را در قالب بهداشت خانواده ایجاد نموده وبا برنامه ریزی مدون در ترویج زایمان طبیعی و آموزش های لازم، تمایل و نگرش مادران را نسبت به سزارین تغییر دهد.

فشار عضلانی که ضمن تمرینات تمرینات فوتبال اعمال می شود، گاهی با صدمات عضلانی همراه است. در اغلب مطالعاتی که صدمات عضلانی را مورد بررسی قرار می دهند، آنزیم کراتین کیناز سرمی بعنوان عکس العمل فعالیت عضلانی اندازه گیری میشود. با این توضیح و نظر به اینکه در دهه اخیر نقش نیتریک اکساید(NO) و تغییرات آن جنبه های مختلف از جمله فعالیت های ورزشی مورد توجه قرار گرفته است، در این تحقیق تاثیر یکدوره تمرین رایج در فوتبال بر میزان تغییرات NO و در نهایت میزان هم تغییری NO با صدمات عضلانی (تغییرات کراتین کیناز) مورد بررسی قرار می گیرد.
15 بازیکن در یک اردوی هشت هفته ای مطابق دستورالعمل از پیش تعیین شده زیر نظر پژوهشگر تمرینات خود را انجام دادند. هفت مرحله نمونه خون گرفته شد. پس از پایان آخرین نمونه گیری، اندازه گیری NO به روش رنگ سنجی Griess و کراتین کیناز تام به روش آنزیمی انجام شد.
مقایسه نتایج تفاضل میانگین مراحل قبل و بعد از تمرین (قبل و بعد از 3 مرحله از جلسات تمرین) برای NO به ترتیب M μ6±37،3 ±43و 6 ±52 (001/0 =P) و برای کراتین کیناز تام IU/L 52±565،50±703 و 76±602(001/0=P) بدست آمد. نتایج گویای این مطلب است که تغییرات CK-T تقریبا تا هفته پنجم (اواسط دوره) سیر صعودی و پس از آن (اواخر دوره) سیر نزولی داشته است. این تغییرات با شدت تمرینات انجام شده هماهنگی دارد. درمورد NO نتایج گویای این مطلب است که افزایش تعداد جلسات تمرین سبب افزایش NO شده است. با توجه به نتایج بدست آمده به نظر میرسد افزایش NO به اندازه ای که در این بررسی نشان داده شده است بر روی فعالیتهای عضلانی تاثیر منفی نداشته است.این مقدار افزایش NO می تواند مفید باشد چرا که اثرات وازودیلاتاسیون NO برای تدارک خون عضلات در حال تمرین مهم است و شاید همین امر موجب شود که علی رغم تمرینات سنگین، فوتبالیست ها با گرفتگی عضلات موجه نمی شوند.
نتیجه گیری وتوصیه ها: از آنجائیکه برای این نحوه بررسی پیشینه ای موجود نمی باشد، پیشنهاد می شود تحقیق حاضر به عنوان اولین کار پژوهشی در نوع خود ادامه یابد و نتایج تحقیقات مختلف با یکدیگر مورد ارزیابی قرار گیرند.

هدف از این مطالعه تعیین شیوع اختلالات روانی (افسردگی، عملکرد اجتماعی، اضطراب، اختلال خواب وعلایم جسمانی) وبرخی ازعوامل موثر بر انها در دانشجویان جدیدالورود سال 1379 در دانشگاه تهران بود.
دراین مطالعه مقطعی که در سال 1379 در مرکز مشاوره دانشگاه تهران انجام شد.2367 دانشجو از 16 دانشکده دانشگاه تهران با ترکیب جنسی 5 /40 % مذکروه 5/59 % مونث با استفاده از پرسشنامه سلامت عمومی (28-GHQ) به همراه سئوالات مربوط به مشخصات دموگرافیک بررسی شدند.
یافته ها نشان داد3 /16% افرادمورد آزمون مشکوک به اختلال روانی بودند که بیشترین فراوانی نسبی مواردمشکوک به اختلال روانی دردانشجویان دانشکده روانشناسی (27 %) وکمترین فراوانی در دانشجویان دانشکده هنرهای زیبا (10 %) مشاهده شد. همچنین 2/ 13%از دانشجویان دارای سابقه فامیلی اختلالات روانی و6 /10% دارای سابقه مصرف داروهای آرام بخش بودند که آزمونهای آنالیز واریانس یکطرفه وتوکی نشان دادند بین میانگین نمره علایم اصظراب عملکرد اجتماعی و افسردگی در رشته های مختلف وبین میانگین نمره سلامت کلی و عملکرد اجتماعی در رتبه های مختلف قبولی در کنکور اختلاف آماری معنی داری وجود دارد(5%> P) نتیجه گیری و توصیه ها: عوامل بسیار مختلفی در ایجاد اختلال روانی در دانشجویان دانشگاه تهران دخالت دارند که باید هر چه زودتر در رفع این عمل اقدام نمود.

کیست های آراکنوئیدی گرچه شیوع کمی دارند لیکن با روش های جدید تصویربرداری تعداد موارد تشخیص آنها بخصوص در کودکان افزایش یافته است. گذشته از اشکالات موجود در تشخیص افتراقی، نوع درمان جراحی در آنها نیز مورد بحث می باشد.
مطالعه حاضر بصورت historical cohort روی 46 بیمار که در فاصله سالهای 1365 تا 1380 در مرکز آموزشی – درمانی شهداء تجریش بستری و تحت عمل جراحی قرار گرفتند، انجام شد. اطلاعات مورد نیاز در مورد بیماران از پرونده آنان استخراج گردیده و نتایج درمانی در دو گروه حراجی کرانیوتومی (برداشت جدار کیست تا حد ممکن و بازگردن آن به سیسترن ها یا بطن های مجاور) و یا سنت گذاری (از کیست به پریتوئن) بر مبنای: کنترل تظاهرات بالینی اولیه، مقایسه اندازه کیست ها در سی تی اسکن های قبل و بعد از جراحی و ایجاد یا عدم پیدایش عوارض عصبی پس از عمل، مورد مقایسه قرار گرفتند.
7% این بیماران به روش گرانیوتومی، 30% با شنت گذاری درمان شده بودند. نتایج از نظر بهبود علائم بالینی یا کنترل اندازه کیست در تصویر برداری در 93% از بیماران کرانیوتومی شده و 5/87% از بیماران شنت گذاری شده مطلوب بود. دو مورد مرگ در گروه گرانیوتومی و سه مورد گرفتگی شنت که منجر به تعویض های مکرر شده بود در گروه شنت گذاری شده مشاهده گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: مقایسه نتایج در دو گروه با تست آماری فیشر اختلاف معنی داری را نشان نداد. لذا کماکان مشکل انتخاب نوع جراحی بر عهده جراح تصمیم گیرنده باقی خواهد بود.

یکی از علل ایجاد نازایی در زنان آسیب لوله های رحمی (عامل لوله ای) ناشی از روندهای عفونی بخصوص بعلت کلامیدیاتراکوماتیس است. لاپاراسکوپی در تشخیص اختلال لوله ای بهترین روش و درعین حال پر هزینه ترین و تهاجمی ترین روش است. استفاده از هیستروسالپنگوگرافی نیز همواره با موارد مثبت و منفی کاذب قابل توجه است. با توجه به پیشنهاد روش ELISA بهنوان روش ساده، نسبتا ارزان، دقیق و غیر تهاجمی در تشخیصی نازایی با عامل لوله ای ناشی از کلامیدیاتراکوماتیس، در این تحقیق بدنبال تعیین قدرت این روش در تشخیص چنین عارضه ای هستیم.
این تحقیق به روش کارآزمایی بالینی از نوع تشخیص انجام گردید. برای این منظور 65 خانم نازای مراجعه کننده به مرکز پزشکی صارم در سال 1377 بطور غیر احتمالی وآماده دردسترس انتخاب شده وتوسط متخصص زنان وزایمان تحت لاپاراسکوپی قرار گرفتند. کلیشه های هیستروسالپنگوگرافی آنان توسط متخصص رادیولوژی موردبررسی قرار گرفت و بر روی نمونه های سرمی افراد فوق روش ELISA به صورت کیفی برای تعیین IgA, IgM, IgG اختصاصی ضد کلامیدیاتراکواتیس بکار گرفته شد.
نتایج نشان داد که در cut off برابر یا بیش از 100 واحد در میلی لیتر و با معیار قرار دادن یافته های لاپارایکوپی حساسیت، اختصاصیت، ارزش پیش گویی کنندگی مثبت و منفی و کارآیی IgM به ترتیب 9 %، 80%، 33%، 43%، 41% و برای IgG به ترتیب 31%، 67%؛ 52%، 45%، 48% بود. با بالابردن cut off به سطح برابر یا بیش از 200 واحد در میلی لیتر موارد فوق برای IgG به ترتیب 23%، 93%، 80%، 51%، 55% بدست آمد. با تغییر معیار به یافته های هیستروسالپنگوگرافی در cut off برابر یا بیش از 100 واحد در میلی لیتر موارد فوق برای IgM به ترتیب 15%، 84%، 25%، 74%، 67% و باری IgG بهترتیب 46%، 74%، 38%، 80%، 67% محاسبه شد. در cut off برابر یا بیش از 200 واحد در میلی لیتر موارد فوق برای IgG به ترتیب 23%، 84%، 33%، 76% و 69% حاصل شد. در هیچکدام از افراد مورد بررسی سطح مثبتی از IgA بدست نیامد.
نتیجه گیری و توصیه ها: در cut off برابر 100 واحد در میلیلیتر، IgG و IgM در مقایسه با لاپاراسکوپی از حساسیت وارزش پیش گویی کنندگی مثبت وکارآیی مناسب برای تشخیص نازایی با عامل لوله ای ناشی از کلامیدیا تراکوماتیس برخوردار نبوده ولی اختصاصیت آنها قابل توجه است. با بالا بردن cut off به 200 واحد در میلی لیتر اختصاصیت و ارزش پیش گویی کنندگی مثبت IgG بصورت قابل توجهی افزایش می یابد ولی حساسیت و کارآیی آن علیرغم تغییر محسوس هنوز به سطح مناسب ارتقا پیدا نمی کند. در cut off برابر 100 واحد در میلی لیتر و در مقایسه با هیستروسالپنگوگرافی فقط اختصاصیت IgG و IgM و نیز ارزش پیش گویی کنندگی منفی IgM در سطح مناسبی قرار می گیرد. با تغییر cut off به 200 واحد در میلی لیتر نیز تغییر محسوسی در این یافته ها بدست نیامد.

امروزه در کشورهای پیشرفته واحد دارویی (داروخانه) و داروسازان شاغل در بیمارستانها یکی از ارکان مهم سیستم درمانی می باشند که این داروسازان اقدام به ارائه خدمات و مشاوره های دارویی و بالینی متعددی می نمایند. اما در کشور ما هنوز مقوله داروسازی بیمارستانی و بالینی نوپا می باشد و داروسازان شاغل در داروخانه ها وظایف بالینی اندکی را به عهده دارند و اکثر آنها صرفا به عنوان مدیر داروخانه انجام وظیفه می کنند. از طرف دیگر در سیستم کنونی ارائه خدمات دارویی در بیمارستانهای کشور، کاستی ها و مشکلات زیادی به چشم می خورد. هدف از این تحقیق بررسی مشکلات و مسائلی است که مدیران داروخانه های بیمارستانی در ارائه خدمات دارویی و اداره این واحدها با آن مواجه هستند.
بدین منظور اقدام به تهیه پرسشنامه ای گردید واین پرسشنامه ها در اختیار مدیران (دکتر داروساز) دوازده داروخانه بیمارستانی تحت پوشش دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی قرار گرفت. سپس پرسشنامه های تکمیلی مورد بررسی قرار گرفته و نتایج بدست آمده مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند.
نتایج بدست آمده نشان می دهد که مدیریت داروخانه و سیستم ارائه خدمات دارویی در تمامی داروخانه های بیمارستانی بررسی شده با کشورهای پیشرفته فاصله زیادی دارد. مدیران داروخانه های بررسی شده با مشکلات متعددی نظیر کمبود دکتر داروساز (حداکثر دو نفر، حتی در مراکز درمانی بزرگ)، کمبود تکنسین دارویی، مشکلات مالی بیمارستان و بدهی به شرکتهای پخش دارویی، نداشتن یک اهرم اجرایی و مدیریت مطلوب و عدم گذراندن و شرکت در دوره های مدیریتی و آموزش بالینی پیش از تصدی پست یا در حین خدمت مواجه هستند. از طرف دیگر عدم استفاده بهینه از توان علمی داروساز در ارائه خدمات مشاوره ای دارویی به پزشکان، پرستاران و بیماران و حضور نسبتا کم داروسازان در بخشها و عرصه بالینی به علت وظایف محوله عدیده ای که به عهده آنها می باشد. انجام وظیفه و ارائه خدمات دارویی را دشوارتر می سازد.
نتیجه گیری و توصیه ها: بر اساس مطالعه انجام شده می توان نتیجه گرفت که سیستم فعلی ارائه خدمات دارویی و مدیریت داروخانه در بیمارستانها دارای کاستی ها و ناهنجاری های متعددی است که موجب اتلاف سرمایه های مالی و انسانی شده و کارآیی و ایمنی سیستم دارو درمانی و توزیع دارو در بیمارستان را به طور قابل ملاحظه ای کاهش می دهد. این سیستم نیازمند یک بازنگری عمیق و اساسی می باشد.

دیابت حاملگی یکی از شایع تری بیماری های متابولیک دوارن بارداری است. از آنجایی که این بیماری موجب عوارض جدی برای جنین و مادر و در نتیجه حاملگی پرخطر می گردد، غربالگری بیماران و تشخیص بیماری از اهمیت خاصی برخوردار است.
به منظور بررسی شیوع دیابت در زنان باردار مناطق روستایی، 820 زن باردار که در هفته 20 تا 28 حاملگی بودند از طریق نمونه گیری تاصدفی چند مرحله ای از 108 روستای استان تهران انتخاب شدند. ابتدا پرسشنامه انفرادی تکمیل شد. قد و وزن اندازه گیری و BMI محاسبه گردید و فشار خون در وضعیت نشسته اندازه گیری شد. برای کلیه زنان باردار آزمون تحمل گلوکز خوارکی با 50 گرم گلوکز انجام شد. معیار تشخیص در آزمون غربالگری، گلوکز مساوی و یا بالاتر از 140 میلی گرم در دسی لیتر بود و افراد با قند بالاتر برای انجام آزمون تحمل گلوکز خوراکی سه ساعته با 100 گرم گلوکز معرفی شدند. معیار تشخیص دیابت حاملگی معیار NDDG بود.
19 بیمار (3/2%) مبتلا به دیابت حاملگی شناخته شدند. میانگین سنی بیماران مبتلا به دیابت حاملگی (6؟ 29 سال) به طور مشخص بالاتر از افراد سالم (5؟ 24 سال) بود. (001/0 > p) شیوع دیابت حاملگی در زنان زیر 30 سال 8/1% و در زنان بالای 30 سال 4% بود. میانگین BMI در مبتلایان به دیابت حاملگی (kg/m2 8/4؟ 0/29) در مقایسه با افراد سالم (kg/m2 5/4؟ 5/26) افزایش نشان داد (02/0 > p) زنان بدون این سوابق بود. فشار خون دیاستولی در مبتلایان به دیابت حاملگی (15؟ 64 میلی متر جیوه) نسبت به افراد سالم (11؟ 59 میلی متر جیوه) افزایش نشان داد (05/0 > p) ولی از نظر فشار خون سیستولی اختلافی بین دو گروه مشاهده نشد.
نتیجه گیری و توصیه ها: نتایج این تحقیق نشان می دهد که زنان با دیابت حاملگی در روستاهای تهران مسن تر، چاق تر، تعداد زایمان بیشتر، دارای سابقه فامیلی دیابت ودارای نوزاد سنگین تر در مقایسه با زنان با قندخون طبیعی می باشند.

در مطالعات مختلف اثرات مثبت تنش زدایی در افراد مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک به اثبات رسیده است.
به منظور بررسی اثرات روش تنش زدایی تریجی تعدیل یافته جکوبسن در افراد مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک، 14 دانش آموز مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک از بین 43 دانش آموز مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک مدرسه استثنایی توان خواهان تهران انتخاب شدند. این دانش آموزان واجد نگهداری ذهنی طول و سطح بودند سپس تست مهارت دستی استرومبرگ در مورد آنها اجرا شد و پس از آن آزمودنی ها همتاسازی شدند و بطور تصادفی به دو گروه آزمایش و شاهد تقسیم شدند. در گروه آزمایش تمرین های تنش زدایی بمدت 32 جلسه (حدود دو ماه) انجام شد در حالی که گروه شاهد از انجام این تمرین ها محروم بودند. سپس تست مهارت دستی استرومبرگ مجددا در هر گروه اجرا شد.
مقایسه تفاوت بین میانگین های دو گروه پس از آزمون مجدد نشان داد که دقت و سرعت عمل آزمودنی های گروه آزمایش نسبت به گروه شاهد بطور معنی داری افزایش یافته است. گزارشهای ارائه شده توسط آزمودنی ها، معلمان، والدین و مشاهدات بالینی نیز حاکی از اثرات مفید تمرینهای تنش زدائی در افراد مبتلا به فلج مغزی اسپاستیک بودند.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به اثرات مثبت تنش زدایی در افراد مبتلا به فلج اسپاستیک پیشنهاد می شود در مؤسساتی که به چنین افرادی خدمات درمانی ارائه میدهند، از این روش به عنوان یک روش درمانی مناسب سود جویند.

سندرم و مونکهاوزن با واسطه موردی نادر در حیطه روانپزشکی است که در آن بیمار دارای شکایتها و علائمی است که توسط فرد متکفل بیمار به وی القاء می شود. بیمار معمولا کودکی است که بهمراه مادر خود از یک بیمارستان به بیمارستان دیگری سرگردان است، تحت بررسی های بسیار و آزمایشهای تشخیصی متعدد قرار می گیرد و مجموعه کادر پزشکی و پرستاری را در روند تشخیص و معالجه دچار مشکلات فراوانی می سازد. مورد مطرح شده کودک سه ساله ایست که بهمراه مادرش با علائم و شکایاتی غیر اختصاصی به مرکز کودکان مفید مراجعه نمود. بررسی های اولیه و اقدامات تشخیصی مورد نظر صورت گرفت و در حالیکه چالش های تشخیصی و درمانی در مورد بیمار بارز بود،تشنجهای مقاوم به درمان در کودک به پیچیدگی های تصویر بالینی افزود. بیمار به ICU منتقل شد و در آنجا تشنجهای وی براحتی مهار گردید. نهایتا با توجه به مجموعه یافته های بالینی و پاراکلینیک بیمار با تشخیص سندرم مونکها وزن با واسطه از بیمارستان مرخص میگردد. شناخت و توجه کافی به احتمال وجود این سندرم در مواردی که علائم و شکایت کودک و رفتار مادر بیمار و همچنین تصویر بالینی بیماری تناقض آمیز و مبهم جلوه می کنند. از سرگزدانی، صرف هزینه و وقت بی مورد در برخورد با این بیماران خواد کاست.درمان این بیماران اقدامات حمایتی ویژه و دراز مدتی را می طلبد که در حیطه کار روانپزشکان قرار دارد.