نشریه پژوهش در پزشکی
سال بیست و هفتم شماره 1 (پیاپی 105، بهار 1382)

رفع تنگی مادرزادی دریچه آئورت (Congenital aortic stenosis) که نیاز به دخالت درمانی داشته باشد به روش بالون والوپلاستی (Percutaneous ballon valvuloplasty) و یا والوتومی جراحی (Surgical valvotomy) انجام می شود.
در این مطالعه گذشته نگر اثرات درمانی این دو روش بمدت 6 سال از سال 76 – 1370 در گروه سنی زیر 16 سال در بخش کودکان بیمارستان قلب شهید رجائی تهران مورد بررسی قرار گرفته است. از مجموع 156 بیماری که با تشخیص تنگی مادرزادی آئورت بستری شده بودند، تعداد 17 (9/10%) و 6 بیمار (9/3%) به ترتیب مبتلا به تنگی زیر دریچه و بالای دریچه آئورت بودند. 133 بیمار (85%) مبتلا به تنگی دریچه آئورت بودند. از این تعداد 18 بیمار بدلیل نارسایی شدید آئورت و وجود سایر آنومالی های قلبی همراه از مطالعه حذف شدند. از 115 بیمار باقیمانده 67 نفر (58%) والوتومی جراحی و 48 نفر (42%) بالون والوپلاستی دریچه آئورت در مورد آنها انجام شده بود.
مقایسه این دو روش درمانی نشان می دهد که کاهش گرادیان فشاری در بالون والوپلاستی نسبت به والوتومی جراحی بیشتر بوده است (12% = p)، همچنین شیوع نارسایی آئورت، عوارض و مرگ و میر در گروه والوپلاستی کمتر بوده است.
نتیجه گیری و توصیه ها: بالون والوپلاستی نسبت به والوتومی جراحی می تواند روش برتر در درمان تنگی مادرزادی دریچه آئورت در کودکان باشد.

شواهد قبلی نشان داده است که کمبود روی سرم کودکان مبتلا به تالاسمی ماژور احتمالا به علت افزایش دفع روی، سطح فریتین بالا و مصرف دسفرال یا اختلالات کبدی است. هدف این مطالعه تعیین غلظت روی در کودکان مبتلا به تالاسمی ماژور می باشد.
این تحقیق به صورت سرشماری و به روش aohort بر روی 77 کودک 12-7 ساله انجام شد. 10 سی سی خون 40 کودک مبتلا به جذب اتمی (Unican) SP9-Pye اندازه گیری شد و نتایج به کمک آزمون آماری بررسی شد.
نتایج نشان داد میانگین روی سرم در گروه مورد (تالاسمی ماژور) نسبت به گروه شاهد کاهش معنی داری داشته است (000/0 p). مقدار میانگین (؟ انحراف معیار) روی در گروه مورد 9/1؟ 37 و در گروه شاهد 8/1؟ 51 میلی گرم در دسی لیتر بوده است.
نتیجه گیری و توصیه ها: یافته ها نشان می دهد که میزان روی درکودکان مبتلا به تالاسمی ماژور به طور معنی داری کاهش یافته است. استفاده از مکمل سولفات روی برای بهبود فرایند رشد دراین کودکان توصیه می شود.

هدف از این مطالعه مقایسه کارآیی و ایمنی سوند فولی داخل سرویکس با شیاف پروستاگلاندین E2 واژینال در آماده کردن سرویکس قبل از تحریک با اکسی توسین برای ختم حاملگی سه ماه دوم است. این تحقیق در زایشگه بیمارستان امام رضا (ع) در سال 79 – 1377 انجام شد.
در این مطالعه آینده نگر تصادفی، 70 خانم حامله در هفته 14 تا 28 حاملگی با دهانه رحم نامناسب (4 > Bshop score) که جهت ختم حاملگی معرفی شده بودند، انتخاب و به طور تصادفی جزو یکی از دو گروه مورد مطالعه قرار گرفتند. گروه پروستاگلاندین، شیاف Prostion E2 (دینوپروستون) 3 میلی گرمی هر 6 ساعت حداکثر تا 2 دوز جهت آماده سازی دهانه رحم قبل از شروع اکسی توسین دریافت نمودند و گروه دیگر از بالون سوند فولی سوپراسرویکال به این منظور استفاده کردند.
یافته ها نشان داد که اختلاف معنی داری بین تغییرات Bishop score در دو گروه وجود ندارد ولی فاصله تحریک تا ختم حاملگی در گروه سوند فولی کوتاه تر بود (گروه پروستاگلاندین 8/5؟ 8/20 ساعت در مقابل گروه سوند فولی 7/7؟ 15 ساعت، 01/0> p).
نتیجه گیری و توصیه ها: استفاده از سوند فولی برای آمادگی سرویکس در ختم حاملگی سه ماهه دوم به اندازه پروستاگلاندین E2 مؤثر و بی خطر بوده و تخلیه رحم با سرعت بیشتر وعوارض جانبی کمتری در مقایسه با پروستاگلاندین E2 انجام می شود. این در حالی است که این وسیله با هزینه بسیار کمتری در دسترس می باشد.

تست ورزش تنها وسیله بررسی توانایی فیزیکی درکودکان می باشد. تمام روش های دیگر بررسی قلبی – عروقی در حین استراحت انجام می شوند و بنابراین قادر به دادن اطلاعات در هنگام فعالیت فیزیکی نیستند. شیعترین روش مورد استفاده درتست ورزش کودکان Bruce treadmill protocol می باشد و بهترین راه بررسی توانایی ظرفیت انجام کار (working capacity) استفاده از Maximal exercise است.
در این بررسی ما 40 بیمار را که تحت عمل جراحی کامل بیماری تترالوژی فالوت قرار گرفته بودند، انتخاب کردیم. در 19 بیمار تصحیح جراحی مجرای خروجی بطن راست با استفاده از پیچ ترانس آنولار (transammular patch) و در 21 بیمار تصحیح جراحی بدون استفاده از پیچ ترانس آنولار صورت گرفته بود. تست ورزش بصورت maximal treadmill و با استفاده از پروتکل بروس در این دو گروه از بیماران انجام یافت ونتایج حاصله مورد مقایسه قرار گرفتند.
میزان نارسایی دریچه ریوی (PI) در گروهی که با پیچ ترانس آنولار عمل شده بودند mmHg 8/124 و در گروه دیگر mmHg 132 بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: میزان نارسائی دریچه ریوی و همچنین متوسط حداکثر مقدار فشار خون در دو گروه دارای اختلاف معنی دار آماری بود. اگر چه میزان متوسط ظرفیت انجام کار در گروهی که بدون استفاده از پیچ ترانس آنولار عمل شده بودند، بهتر از گروه دیگر بود اما این تفاوت از نظر آماری فاقد ارزش بود. بهتر بودن نتایج تست ورزش در بیمارانی که بدون استفاده از پیچ ترانس آنولار عمل شده اند در ارتبا با میزان PI و PS پایین تر در این گروه از بیماران می باشد.

کروماتوگرافی لایه نازک (TLC) روش مناسبی برای آنالیز مواد مخدر در آزمایشگاه هایی است که به سهولت به تجهیزات دستگاهیی پیشرفته دسترسی ندارند. برای بررسی کمی صفحات TLC تکنیکهای آزمایشگاهی متعددی بکار گرفته می شود که در انی میان دانسیتومتراسکنر لیزری (Slit – scanning densitometer) بیشتر از بقیه مورد استفاده قرار می گیرد. هدف از انجام این مطالعه مقایسه کارآیی سیستم استخراج فاز جامد(SPE)، با یک سیستم استخراج فاز مایع – مایع (LLE) در استخراج مرفین از ادرار انسان، شناسایی توسط TLC و اندازه گیری کمی آن به کمک دانسیتومتر ایکنر لیزری می باشد.
برای این منظور ده نمونه ادرار از معتادین به مشتقات او پیوئیدی جمع آوری گردید و سپس هر نمونه به چهار بخش تقسیم شد: دو بخش به منظور بررسی توسط استخراج فاز جامد و دو بخش تسط استخراج مایع – مایع (کلروفرم، 2 – پروپانول شیکر و سانتریفوژ) تفکیک شد و روی یک قسمت از هر دو روش عمل هیدرولیز انجام شد. حاصل استخراج هر چهار بخش پس از جداسازی وآشکارسازی توسط TLC، بکمک دستگاه TLC-Scanner بصورت کمی مورد بررسی قرار گرفت.
نتایج آماری نشان داد که هر دو روش در نمونه های هیدرولیز شده و هیدرولیز نشده یه خوبی کارا هستند و سطح زیر منحنی مربوط به نمونه های هیدرولیز شده بیشتر از نمونه های هیدرولیز نشده بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: در هر دو روش، نتایج حالت هیدرولیز شده بهتر بود. همچنین بازیافت روش های SPE و LLE به ترتیب 94 و 80 درصد بود.

لیکن پلان بیماری التهابی خارش داری است که پوست و فولیکولهای مو و سطوح مخاطی را درگیر می نماید. برای قطعی شدن تشخیص بالینی گاهی اوقات نیاز به تایید تشخیص توسط یافته های آسیب شناسی است که در 90% موارد شش یافته آسیب شناسی کلاسیک بیماری که شامل هیپر گرانولوز، آکانتوز، طولانی شدن رت ریج، دژنرسانس منتشر لایه بازال و ارتشاح باند شکل لنفوسیت در درم می باشند کمک کننده بوده و ملاک تشخیص پاتولوژی قرار می گیرند.
این مطالعه 200 گزارش پاتولوژی را که از نمونه های 114 مرد و 86 زن بر داشته شده بود مورد بررسی قرار داده است. گزارش ها مربوط به بیمارانی بوده اند که یافته ها از نظر آسیب شناسی برای تشخیص قطعی بیماری لیکن پلان کافی بوده است.
در این مطالعه شایع ترین یافته آسیب شناسی، ارتشاح لنفوسیتی (باند یاکانونی شکل) بوده است، در حالی که دست نخوردن لایه بازال کمترین یافته گزارش شده بود. در 30% بیماران تشخیص لیکن پلان مبتنی بر مشاهده شش یافته کلاسیک بیماری بود. نمونه برداری در 18% موارد از ضایعات مصاطی و در 82% موارد از قسمتهای مختلف پوست بوده است. بین انواع یافته های آسیب شناسی با جنس و سن بیماران ارتباط آماری شکل در ضایعات مخاطی لیکن پلان در مقایسه با ضایعات پوستی بیشتر دیده شد که از نظر آماری اختلاف معنی داری را نشان داد (05/0> p).
نتیجه گیری و توصیه ها: متاسفانه در امر تشخیص پاتولوژیک بیماری لیکن پلان ضعف های فراوانی وجود دارد. مطالعات جامع تری در این خصوص توصیه می شود.

این مطالعه به منظور تعیین تنوع مواد غذایی مصرفی و ارتباط آن با کفایت دریافت مواد مغذی در گروهی از افراد جامعه شهری منطقه 13 تهران انجام شد.
در این بررسی، پس از حذف موارد کم گزارش دهی، 581 فرد 18 سال و بالاتر (295 زن و 286 مرد) در قالب بخشی از مطالعه مقطعی ارزیابی دریافت های غذایی ساکنین منطقه 13 تهران بر پایه هرم راهنمای غذایی در سال 80-1378، انتخاب شدند. بررسی وضعیت تغذیه به روش تکمیل پرسشنامه در روز یاد آمد غذایی صورت گرفت. جهت تعیین امتیاز تنوع غذایی از 5 گروه اصلی هرم که به 23 زیر گروه تقسیم می شوند، استفاده شد. امتیاز کل تنوع غذایی بیانگر میانگین امتیازات 5 گروه اصلی بود. یعنی هر یک از پنج گره حداکثر 2 امتیاز از کل 10 امتیاز تنوع غذایی را دارا بودند. برای این که هر فرد برای هر گروه غذایی، مصرف کنننده به حساب آید، می بایست حداقل نیمی از سروینگ از داده غذایی (مطابق تعاریف شاخصهای کمی هرم راهنمای غذایی) را در عرض 2 روز یاد آمد، مصرف کرده باشد. نسبت کفایت برخی مواد مغذی و میانگین آنها با استفاده از مقادیر توصیه شده استانداردهای پذیرفته شده بین المللی و در نظر گرفتن سن و جنس محاسبه شد.
کمترین تنوع غذایی در گره غلات (24/0؟ 85/0) و بیشترین تنوع غذایی مشاهده شد. از نظر آماری تفاوت معنی داری بین مردان و زنان در امتیازهای گروه های مختلف و امتیاز کل تنوع غذایی مشاهده نشد. حدود نیمی از جامعه مورد نظر امتیاز تنوع غذایی کمتر از 6 داشتند. امتیاز تنوع غذایی با دریافت انرژی، درصد چربی، کربوهیدرات، پروتئین، مقدار فیبر (گرم) و کلسترول (میلی گرم) از نظر آماری همبستگی نداشت. همبستگی بین امتیاز تنوع غذایی و نسبت کفایت دریافت کلسیم، روی پتاسیم و منیزیم معنی دار بود..امتیاز کل تنوع غذایی با میانگین نسبت کفایت مواد مغذی همبستگی داشت (05/0 > p).
نتیجه گیری و توصیه ها: بر اساس یافته های این بررسی و مطالعات پیشین، امتیازهای تنوع غذایی روش مناسبی جهت تعیین تفاوتهای موجود در الگوی غذایی جوامع مختلف از نظر ارزش تغذیه ای و ابزار مناسبی برای پیشگویی کفایت تغذیه ای رژیم غذایی می باشد. با توجه به آنکه حدود نیمی از افراد جامعه مورد مطالعه، امتیاز تنوع غذایی مناسبی نداشتند، آموزش تغذیه در زمینه لزوم مصرف از تمامی گره های اصلی هرم راهنمای غذایی ضروری به نظر می رسد.

اثر سیتالوپرام، یک داروی ضد افسردگی از نوع مهار کننده انتخابی باز جذب سروتونین، بر روی آریتمی های ناشی از اوابائین در دهلیز مجزای خوکچه هندی مورد مطالعه قرار گرفت.
32 دهلیز مجزا از خوکچه های هندی در 4 گروه کنترل، سیتالوپرام، اوبائین و سیتالوپرام + اوبائین مورد مطالعه قرار گرفتند. غلظت بونهای سدیم، پتاسیم و کلسیم به روش جذب اتمی ارزیابی شد.
سیتالوپرام بطور مشخص موجب کاهش نیروی انقباضی و تعداد ضربانات دهلیز مجزا گردید. اوابائین به تنهایی پس از 5/4 دقیقه باعث بروز آریتمی دهلیز گشت و پس از 7/20 دقیقه منجر به مسمومیت کامل، آسیستولی و وقفه دهلیز گردید. با تجویز قبلی سیتالوپرام (8 میکروگرم / میلی لیتر) زمان بروز آریتمی به تاخیر افتاده و به 9 دقیقه افزایش یافت (05/0 > p). مدت زنده ماندن دهلیز نیز به بیش از 56 دقیقه رسید (001/0> p). اندازه گیری یونی نسج دهلیز نشان داد که اوابائین به تنهایی موجب افزایش مشخص یون سدیم گردید ولی روی یون پتاسیم و کلسیم اثر مشخصی نشان نداد. ستالوپرام به تنهایی یون پتاسیم را افزایش داد (05/0 > p) ولی میزانیونهای سدیم و کلسیم را کاهش داد که معنی دار نبود. در نمونه های با تجویز قبلی سیتالوپرام و سپس اوابائین مشاهده گردید که سیتالوپرام توانست تغییرات یونی ناشی از مسمومیت اوابائین به تنهایی را اصلاح و به حد طبیعی برگرداند.
نتیجه گیری و توصیه ها: سیتالوپرام دارای یک اثر مستقیم اینو و کرونوتروپیک منفی روی دهلیزمجزاست که احتمالا ناشی ازمهار کانالهای سدیم و کلسیم و یا هیپرپلاریزاسیون پتاسیم می باشد. از طرف دیگر سیتالوپرام از مسمومیت و آریتیم ناشی از اوابائین در دهلیز خوکچه هندی جلوگیری می کند که این امر احتمالا بدلیل تثبیت غشای سلولی و جلوگیری از تغییرات یونی مربوط به اوابائین در روی دهلیز می باشد.

استعمال دخانیات یکی از مهمترین عوامل خطر ساز بیماری های غیر واگیر در ایران بشمار می رود که نسبتا اطلاعات محدودی در سطح جامعه در این زمینه در دسترس میباشد. مطالعه حاضر به منظور بررسی شیوع و توزیع سیگار کشیدن در بالغین جامعه شهری تهران طراحی شده است.
در این مطالعه کلیه افراد 15 ساله و بالاتر شرکت کننده در مطالعه قند و لیپید تهران (11801 نفر)، شامل 5023 مرد و 6778 زن مورد بررسی قرار گرفتند. برای کلیه افراد شرکت کننده پرسشنامه ای شامل وضعیت مصرف سیگار و مشخصات فردی با روش مصاحبه فردی تکمیل گردید.
به طور کلی 6/10% بالغین مورد مطالعه سیگرای روزانه بودند (22% مردان و 1/2% زنان) که 8% این افراد (9% مردان و 7/1% زنان) بیست نخ سیگار یا بیشترمی کشیدند. 5/1% افراد سیگاری تقننی، 1/6% سیگازی ترک کرده و 8/81% غیرسیگاری بودند (2/63% مردان و 6/95% زنان). شیوع مصرف سیگرا در افراد 15 سال و بالاتر در هر دو جنس با افزایش سن افزایش یافته بود. به اوج خود درگروه سنی 44-35 سال رسید و پس از آن سیر نزولی پیدا کرد. بررسی وضعیت مصرف سیگار و سطح سواد نشان داد در بین افراد با سواد 1364 نفر (6/12%) و در بین افراد بی سواد 61 نفر (0/6%) سیگاری بصورت روزانه و تفننی وجود داشت (001/0> p).
نتیجه گیری و توصیه ها: شیوع نسبتا بالای سیگار کشیدن، بخصوص در مردان، می تواند در آینده به عنوان عامل خطری برای اپیدمی بیماری های مرتبط با سیگار در این جامعه محسوب گردد. اجرای برنامه های مداخله ای مناسب به منظور پایین آوردن مصرف سیگار ضروری به نظر می رسد.

هپاتیت اتوایمیون یک بیماری مزمن کبدی است که اگر زود تشخیص داده نشود و صحیح درمان نگردد در اکثر موارد منجر به ایجاد سیروز، نارسائی کبدی و مرگ بیمار خواهد شد. در مورد تنوع علائم بالینی، نوع و نحوه پاسخ به درمان این بیماری در ایران اطلاعات جامعه وجود ندارد. هدف از انجام این مطالعه توصیفی که بر روی پرونده 31 بیمار مبتلا به هپاتیت اتوایمیون مراجعه کننده به بیمارستانهای آیت الله طالقانی و دی در شهر تهران انجام گرفته است، بررسی موارد فوق الذکر در نزد گروهی از بیماران ایرانی می باشد.
پرونده های بیماران در دو بیمارستان فوق بین سالهای 80-1378 به روش گذشته نگر بررسی شد. بیماران بر اساس معیارهای بین المللی گروه هپاتیت اتوایمیون وارد مطالعه شدند. امتیاز بالای 15 به عنوان تشخیص قطعی در نظر گرفته شد. اطلاعات مورد نظر شامل اطلاعات دموگرافیک، شرح حال، معاینه فیزیکی، بررسی عملکرد کبد، الکتروفورز، تستهای سرولوژی، پاتولوژی، نوع و نحوه پاسخ به درمان جهت آنالیز آماری مورد استفاده قرار گرفت.
بیماران مورد بررسی شالم 22 زن و 9 مرد با میانگین سنی (؟ انحراف معیار) 2؟ 34 سال بودند. شایعترین علائم بالینی خستگی، زردی و اختلال قاعدگی (در خانمها) بود. از بین اتوآنتی بادی ها ASMA در 8/54 و ANA در 38% موارد مثبت بود. بیوپسی کبد رد 22 بیمار انجام شد که 6 نفر شواهد سیروز را در پاتولوژی نشان دادند. در بین بیماران غیر سیروزی، متوسط grade عد 5/6 و متوسط stage عدد 3 بود. بیشترین رژیم درمانی مورد استفاده پردنیزلون بعلاوه ایموران بوده است. پاسخ درمانی بر اساس علائم بالینی، AST، گاماگلوبولین و فعالیت هیستولوژی در نظر گرفته شد. متوسط مدت زمان لازم برای بدست آوردن پاسخ کامل یک سال و محدوده آن بین 12 و 24 ماه متغیر بود. شروع پاسخ به درمان و مدت زمان ایجاد remission در بیماران سیروزی طولانی تر از بیماران هپاتیت اتوایمیون بدون سیروز بود.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به بررسی های اپیدمیولوژیک دیگر بنظر می رسد بیماران مبتلا به این عارضه در کشور ما از نظر مشخصات سنی و جنسی، علائم بالینی و نحوه پاسخ به درمان مشابه سایر کشورها می باشند. از نظر معیارهای سرولوژی در کشور ما با سایر کشورها تفاوت قابل توجه وجود داشته است که بنظر می رسد مربوط به اشکالات تکنیکی آزمایشگاه های ما و عدم وجود کیتهای مورد نیاز است. کاهش موفقیت دردرمان بیماران سیروزی نسبت به افراد بدون سیروز نقش تشخیص زودرس هپاتیت اتوایمیون را یاد آوری می نماید.

بیماری پوکی استخوان ازمهمترین بیماری های دوران میانسالی و کهنسالی است که در دو دهه اخیر با بهبود وضعیت بهداشت و افزایش طول عمر، شیوع بیماری و عوارض ناتوان کننده وجبران ناپذیرآن مورد توجه قرارگرفته است.فیزیوتراپی در پیشگیری، درمان، توانبخشی و کاهش عوارض ناتوان کننده بیماری نقش مؤثری دارد. با توجه به تاثیر فیزیوتراپی در این بیماری آگاهی و عملکرد کارشناسان فیزیوتراپی نسبت به پوکی استخوان در شهر تهران در سال 79 – 1378 بررسی گردید.
اطلاعات توسط پرسشنامه و به شیوه مصاحبه جمع آوری شد. شیوه نمونه گیری تصادفی بود و مناطق بررسی با قرعه کشی از بین 20 منطقه شهر تهران انتخاب شدند. از 125 فیزیوتراپیت، 73 مرد و 52 زن با میانگین سنی (؟ انحراف معیار) 7/6؟ 1/33 سال و میانگین سابقه کار 1/6؟ 1/8 سال در این تحقیق وارد شدند.
میانگین امتیاز آگاهی 6/3؟ 8/5 و میانگین امتیاز عملکرد 2/3؟ 1/12 بود. نتیجه بدست آمده از امتیاز آگاهی و عملکرد فیزیوتراپیستها نشان داد که 20% آگاهی خوب، 58% آگاهی نسبی و 22% آگاهی ضعیف داشتند، همچنین 23% عملکرد خوب، 58% عملکرد نسبی و 19% عملکرد ضعیف داشتند. 82% نمونه ها فیزیوتراپی را در پیشگیری، 72% در درمان و 57% در توانبخشی عوارض بیماری مؤثر دانستند، ولی در شراط فعلی عملکرد فیزیوتراپی را 72% نمونه ها در توانبخشی، 2% در پیشگیری و 2% به درمان علتی محدود می دانستند و 24% معتقدند فیزیوتراپی در شرایط فعلی، نقشی در درمان بیمار (پیشگیری، درمان و توانبخشی) ندارد.
نتیجه گیری و توصیه ها: بررسی ناشن داد آگاهی و عملکرد کارشناسان در مورد بیماری اسئوپروز نسبی است. برای ارتقاء سطح آگاهی و عملکرد، لزوم توجه به آموزش بیماری در سطح دانشگاه و تشکیل دوره های باز آموزی بعد از آن ضروری به نظرمی رسند.

ژیاردیالامبلیا یکی از انگلهای شایع دستگاه گوارش است که موجب مشکلات مختلف فردی و اجتماعی می گردد. با توجه به طیف وسیع اثر و عوارض دارویی مترونیدازول، فورازولیدون و پارامومایسین، این مطالعه به منظور مقایسه اثر وعوارض داروهای فوق در افراد بالغ مبتلا به ژیاردیا در شهر کاشان در سال 80 – 1379 صورت پذیرفت.
در این مطالعه 210 فرد بالغ مبتلا به ژیاردیا در گروه های سنی 45 – 15 سال و در سه گروه 70 نفری که از نظر سن، جنس و تحصیلات مشابه بودند مورد مطالعه قرار گرفتند. بیماران یک و چهار هفته پس از درمان با مترونیدازول، فورازولیدون و پارامومایسین از نظر ژیاردیا بررسی و خصوصیات دموگرافیک، علایم بالینی، اثر وعوارض دارویی در آنان مورد بررسی وبا آزمون کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از 210 فرد مبتلا به ژیاردیا 3/53% در مناطق شهری زندگی می کردند. 6/48% مذکر و 4/51% مؤنث بودند. بیشترین میزان آلودگی در افراد بی سواد با 7/46% و کمترین آن در افراد تحصیل کرده با میزان 7/6% مشاهده شد. بیشترین علامت بالینی اسهال با شیوع 5/89% و کمترین آن تب (2/6%) بود. چهار هفته پس از درمان میزان اثر مترونیدازول، فورازولیدون و پرامومایسین به ترتیب 90، 4/81 و 3/64 درصد بود. بیشترین عرضه جانبی متعاقب مصرف داروی مترونیدازول طعم فلزی (2/17%) و کمترین آن التهاب مخاط دهان (3/4 %) بود. در مورد فورازولیدون بیشترین عارضه جانبی ادرار تیره (6/18%) و کمترین آن راش پوستی (3/7%) و درمورد پارامومایسین بیشترین عارضه دل پیچه (8/12%) و کمترین آن بی قراری (4/1%) تعیین گردید.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به اثرات درمانی متفاوت وعوارض داروهای ضد ژیاردیا در نقاط مختلف کشور توصیه می شود تحقیقات بیشتری در گروه های مختلف سنی صورت گیرد.

برنامه های آموزش مداوم یکی از رایجترین روش های روز آمد نمودن پزشکان است اما اثر بخشی این برنامه ها همواره چالش مهمی برای پژوهشگران و دست اندرکارن ارائه این برنامه ها بوده است. لذا در این پژوهش تاثیر شرکت در برنامه ها مدون آموزش مداوم مورد بررسی قرار گرفت.
کلیه پزشکان عمومی که داوطلب شرکت در برنامه مدون بودند به طور تصادفی به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم شدند. از گروه تجربی در پایان برنامه و از گروه شاهد در ابتدای برنامه (قبل از شرکت در برنامه) آزمون بعمل امد. علاوه بر این با پرسشنامه هایی نظرات شرکت کنندگان در مورد برنامه مورد سنجش قرار گرفت.
نتایج نشان داد که میانگین نمرات آزمون دو گروه تجربی و شاهد بترتیب 72/10 و 09/10 بوده است. آزمون تی تفاوت این دو گروه را معنی دار نشان نداده است. علاوه بر این در بیشتر موارد طرح شده در پرسشنامه نظرات دو گروه به هم نزدیک بوده است. در مجموع نظرات افراد در مورد رفتارهای مدرسین بسیار مثبت بود، اما نظرات شرکت کنندگان درمورد " پاسخگویی برنامه به انتظارات آنها " و نیز " توانایی برنامه در پاسخگویی به مشکلات ومسائل پزشکان "متوسط ارزیابی شده است. در مجموع پزشکان هر دو گروه از شرکت در برنامه اظهار رضایت نموده اند.
نتیجه گیری و توصیه ها: با توجه به مغایرت یافته های این پژوهش با انتظارات معقول از برنامه های آموزش مداوم لزوم تکرار این پژوهش در شرایط مطلوب تری محسوس است. روش های مناسبتر از جمله استفاده از روش Solomon برای پژوهشهای بعدی قابل توصیه است.

رویکردهای کیفی در کنار رویکردهای کمی پژوهشی در تحقیقات بهداشتی به درک ژرف از رفتار، عادات، پدیده ها، نگرشها و آداب بهداشتی و درمانی کمک می کنند. به همین جهت در دهه اخیر توجه یادی به آن معطوف شده است. سالهای 1998 تا 2001 بین 3 تا 4 مقاله پژوهشی از هر 1000 مقاله اند کس شده در مدلاین به روش کیفی بوده است. این رقم برای مجله های علوم پزشکی فارسی حدود 7/0 تا 1 درهر 1000 مقاله است. این مقاله به معرفی و مقایسه رویکردهای کمی و کیفی پرداخته و نقاط قوت و ضعف آنها را بررسی می کند.