مجله علمی دانشگاه علوم پزشکی کردستان
سال یازدهم شماره 2 (پیاپی 40، تابستان 1385)

خونریزی بعد از عمل یکی از عوارض شایع و جدی بعد از تونسیلکتومی می باشد که نیاز به کنترل دقیق در حین عمل و بعد از عمل دارد. جهت کنترل خون ریزی پس از عمل تونسیلکتومی از روش های مختلفی استفاده می شود. هدف این مطالعه مقایسه دو روش سوچور و الکتروکواگولاسیون در کنترل خونریزی عمل تونسیلکتومی می باشد.
این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی تصادفی شده یک سوکور بود. جامعه آماری آن کلیه بیماران مراجعه کننده به بیمارستان توحید سنندج در خلال اردیبهشت 1383 تا اردیبهشت 1385، جهت انجام تونسیلکتومی بودند و حجم نمونه شامل 140 نفر بود که نهایتا 110 بیمار وارد مطالعه شدند. اندیکاسیون تونسیلکتومی شامل هاپیرتروفی همراه با علایم انسدادی و تونسیلیت راجعه بود. یک روش استاندارد واحد برای القای بیهوشی بیماران استفاده شد. تونسیلکتومی در بیماران با روش دایسکسیون با استفاده از Snare به طور یکسان و توسط یک نفر در هر دو طرف انجام گرفت. جهت کنترل خون ریزی به طور متناوب در هر بیمار در طرف راست از الکتروکواگولاسیون و در طرف چپ از سوچور زدن استفاده گردید و در بیمار بعدی بر عکس عمل می شد. مدت زمان لازم برای الکتروکواگولاسیون و سوچور زدن، بروز خونریزی اولیه و ثانویه، وجود درد موضعی و درد راجعه، مدت زمان تشکیل غشا سفید، مدت زمان افتادن غشا، میزان ادم نسوج اطراف و سیکاتریزاسیون محل عمل برای هر بیمار ثبت شد. در نهایت داده ها پس از ورود به نرم افزار آماریSPSS win و با استفاده از آزمون های آماری X2 و tمستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
46 دختر و 64 پسر 15-5 ساله با میانگین سنی 9 ± 2.7 سال وارد مطالعه شدند. در کل، خون ریزی اولیه بعد از عمل در 8/1% بیماران و خون ریزی ثانویه در 7/2% بیماران دیده شد. خون ریزی اولیه بعد از عمل در سمت الکتروکواگولاسیون در 9/0% و در سمت سوچور در 9/0% بیماران دیده شد ((p>0.05. تمامی موارد خونریزی ثانویه در طرفی بود که از سوچور در بیمار جهت کنترل خونریزی استفاده شده بود و ناشی از افتادن سوچور بود ((p>0.05. خونریزی شدید در 9/0% بیماران دیده شد که در سمت الکتروکوتر بود. بین درد بعد از عمل، درد راجعه، مدت زمان تشکیل غشا سفید، افتادن غشا، مدت زمان سیکاتریزاسیون محل عمل و روش هموستاز تفاوت معنی داری دیده نشد ((p>0.05.
نتایج به دست آمده نشان داد که استفاده از الکتروکواگولاسیون نسبت به بخیه تفاوت معنی داری در کنترل خونریزی اولیه بعد از عمل تونسیلکتومی ندارد اما خونریزی ثانویه در موارد الکتروکواگولاسیون کمتر بوده و استفاده از سوچور جهت کنترل خونریزی عروق مناسب تر است. در کل این مطالعه ضمن تایید نتایج مطالعات قبلی استفاده هم زمان هر دو روش الکتروکواگولاسیون و سوچور را در کنترل خونریزی برحسب مورد، توصیه می نماید.

شوک سرمایی به عنوان یک مدل مفید برای مطالعه مکانیزم آسیب مغزی تروماتیک به کار می رود. از این مدل برای ایجاد ادم مغزی استفاده می گردد. ادم مغزی یک وضعیت پاتوفیزیولوژیک است که در آن میزان آب مغز افزایش می یابد. این حالت می تواند به دنبال انواعی از آسیب های مغزی از جمله ایسکمی، تروما، تومور و عفونت رخ دهد. هدف این مطالعه ارزیابی تاثیرات شوک سرمایی بر کورتکس حسی - حرکتی مغز موش بود.
در تحقیق حاضر از موش های نر بالغ 8-6 هفته ای با وزن 35 -30 گرم از نژاد NMRI استفاده گردید (در هر گروه 5 موش). جهت ایجاد شوک سرمایی، یک پروپ فلزی با ازت مایع سرد شد و بر سطح جمجمه در بالای لوب پاریتال قرار گرفت. 72 ساعت پس از ایجاد ضایعه مغز موش ها برداشته شد و برش هایی به منظور مطالعه مورفومتری تهیه گردید. داده های به دست آمده با آزمون ANOVA و TUKEY''S HSD تجزیه و تحلیل شد.
نتایج به دست آمده نشان داد که تعداد سلول های عصبی زنده در گروه مدل به صورت معنی داری از گروه کنترل کمتر می باشد (p<0.05).
این مطالعه نشان داد که شوک سرمایی تعداد سلول های عصبی زنده را در کورتکس حسی - حرکتی مغز موش کاهش داده و موجب مرگ سلولی در کورتکس می شود.

تینه آورسیکالر بیماری شایع قارچی می باشد که برای درمان آن از دارو های موضعی و خوراکی متعددی استفاده شده است. اما با وجود این تنوع دارویی میزان موفقیت درمان کم و بیش مشابه بوده و همچنین میزان عود در تمام موارد، بالا می باشد. این مطالعه با هدف مقایسه اثر دارویی لوسیون آرتمزیاسایبری با لوسیون کلوتریمازول در درمان تینه آورسیکالر انجام گردید.
این مطالعه به صورت RCT انجام گرفت که 102 بیمار مبتلا به تینه آورسیکالر به صورت بلوک راندمایز به دو گروه 1(گیرنده آرتمزیا سایبری 5%) و 2 (گیرنده کلوتریمازول 1%) تقسیم شدند. گروه 1، 51 نفر و گروه 2 شامل 49 نفر بود (دو نفر از بیماران برای پیگیری بعدی مراجعه نکردند). مطالعه به صورت دو سوکور انجام گردید. هر دو گروه مدت دو هفته تحت درمان قرار گرفتند بعد از دو هفته درمان و همچنین 4 هفته بعد از شروع درمان (2 هفته بعد از قطع درمان) بیماران از نظر بالینی و آزمایشگاهی بررسی شدند و داده های مربوط به هریک از بیماران در چک لیستی ثبت و در نهایت وارد محیط نرم افزار آماری SPSS شد و با استفاده از آزمون های استنباطی T- تست مستقل، x2 و تست فیشر تحلیل گردیدند.
در این مطالعه میزان بهبودی از نظر بالینی در گروه 1 و 2 بعد از دو هفته درمان بترتیب 3/86% و 3/65% (p= 0.05) و بهبودی از نظر آزمایشگاهی 2/92% و 5/73% بوده است که تفاوت از نظر آماری معنی دار بود (p<0.05). همچنین چهار هفته بعد از شروع درمان (دو هفته بعد از قطع درمان) بهبودی از نظر بالینی در گروه 1، 3/86% و در گروه 2، 2/59% بوده (p<0.01) که دارای تفاوت معنی دار می باشد و از نظر آزمایشگاهی نیز بعد از چهار هفته میزان بهبودی در گروه 1، 1/96% در گروه 2، 3/65 با (p<0.01) تفاوت معنی دار بوده است.
لوسیون آرتمزیاسایبری در درمان تینه آورسیکالر موثرتر از کلوتریمازول می باشد و میزان عود با مصرف این دارو کمتر می باشد لذا می توان از آن به عنوان دارویی موثر در درمان تینه آورسیکالر استفاده نمود.

مبتلایان به دیابت نوع 2 در معرض افزایش خطر گسترش عوارض قلبی عروقی، نفروپاتی و نوروپاتی می باشند. این خطر به وسیله فاکتورهای شایع نظیر فشار خون بالا و دیس لیپیدمی کاملا قابل توصیف نیست. از این رو پیشنهاد شده است که استرس اکسیداتیو می تواند توضیحی را برای عوارض تسریع شده در دیابت تیپ 2 ارائه دهد. هدف از این مطالعه تعیین وضعیت اکسیدانتی و آنتی اکسیدانتی بیماران دیابتی تیپ 2 بدون عوارض می باشد.
در این مطالعه مورد - شاهدی 20 بیمار دیابتی تیپ 2 فاقد هر گونه عوارض 44.2 ± 0.7) سال; 7 مرد و 13 زن) و همچنین 20 فرد غیر دیابتی به عنوان گروه شاهد 43.2 ± 0.9) سال; 12 مرد و 8 زن) انتخاب شدند. برای اندازه گیری مالون دی آلدئید، توتال گلوتاتیون، آنزیم های کاتالاز و سوپر اکسید دیسموتاز از روش های اسپکتروفتومتری و برای اندازه گیری ویتامین E از روش HPLC استفاده گردید. ارزیابی داده ها از طریق نرم افزار version 10 SSPS- Win انجام گرفت.
سطح توتال گلوتاتیون و همچنین نسبت ویتامین E به تری گلیسرید در بیماران دیابتی تیپ 2 پایین تر از گروه کنترل بود، به ترتیب: mmol/L 148.8 ± 15.5 در مقابل 192.9 ± 54.4 p<0.05; mmol/Lو mmol/mmol 14.4 ± 1.6در مقابل 17.0 ± 1.1، mmol/mmol p<0.05. سطح مالون دی آلدئید در بیماران دیابتی بالاتر از گروه کنترل بود به ترتیب: 196.1 ± 10.7 nmol/L در مقابل 175.2 ± 20.4 nmol/L. مقدارکاتالاز و میزان فعالیت سوپر اکسید دیسموتاز در بیماران دیابتی با گروه کنترل متفاوت بود به ترتیب: mg/L 571.1± 65.3 در مقابل 541.1 ± 67.4 mg/Lو 0.29 ± 0.06 OD در مقابل 0.26 ± 0.01 OD، البته این تغییرات معنی دار نبود.
این مطالعه نشان داد که استرس اکسیداتیو در بیماران دیابتی تیپ 2 بدون عوارض در مقایسه با گروه کنترل تغییر یافته است و این فرضیه را که استرس اکسیداتیو قبل از بروز عوارض دیابتی ایجاد می گردد، تقویت می کند.

ویروس هپاتیت B (HBV) یکی از شایع ترین پاتوژن های مزمن جهان است. بیش از 2 بیلیون نفر از مردم جهان با این ویروس مواجه شده اند و 350 میلیون نفر از آن ها (5% جمعیت دنیا) ناقل مزمن آن هستند. یکی از شایع ترین راه های انتقال این ویروس، خون و فرآورده های خونی است. به همین دلیل سازمان انتقال خون تمامی فرآورده های خونی را از نظر HBsAg کنترل می کند. در افراد ناقل HBV می بایست وضعیت تکثیر ویروسی با استفاده از مارکرهای مناسب از جملهHBeAg مورد بررسی قرار گیرد تا در صورت مثبت بودن و همچنین بالا بودن آنزیم های کبدی افراد مبتلا به هپاتیت مزمن شناسایی شده و سپس تحت درمان قرار گیرند. هدف از این مطالعه، بررسی فراوانی HBeAg و همچنین بررسی ترانس آمینازهای کبدی در افراد HBsAg مثبت و شناسایی افراد مبتلا به هپاتیت مزمن در شهر سنندج بود.
این مطالعه مقطعی (توصیفی تحلیلی)، و روش انتخاب نمونه سرشماری بود که بر روی 139 فرد HBsAg مثبت، اهدا کننده خون در خلال نیمه دوم سال 83 و نیمه اول سال 84 که در گروه سنی 65-18 سال قرار داشتند، انجام شد.
در گروه مورد بررسی 20 نفر (4/14%) HBeAg مثبت بودند و تفاوت معنی داری در جنس مرد و زن مشاهده نگردید. سنجش هم زمان ترانس آمینازها نشان داد که 7 نفر (35%) از افراد HBeAg مثبت،AST غیر نرمال داشتند = 0.001) p) و 8 نفر (40%) آن ها، ALT غیر نرمال داشتند (p = 0.000). در کل در 7 نفر (35%) از افراد HBeAg مثبت، هر دو آنزیم بالاتر از حد نرمال بود. در حالی که فقط در 7 نفر (9/5%) از افراد HBeAgمنفی هر دو آنزیم بالاتر از حد نرمال بود (≥ 47 IU/L).
HBeAg مثبت به عنوان یک عامل خطر (Risk factor) برای افزایش آنزیم های کبدی می باشد.

مصرف آنتی بیوتیک در آپاندیسیت حاد به صورت پیشگیری و در موارد پریتونیت و گانگرن آپاندیس ضروری و ثابت شده است ولی مصرف آنتی بیوتیک در 24 ساعت اول بعد از آپاندکتومی در آپاندیسیت ساپوراتیو نیاز به بررسی تکمیلی دارد. هدف از این مطالعه تعیین تاثیر تجویز آنتی بیوتیک در 24 ساعت اول بعد از آپاندکتومی ساپوراتیو روی میزان عوارض و طول مدت بستری بیماران می باشد.
این مطالعه به صورت مداخله ای (آزمون بالینی تصادفی شده) به مدت 3 سال از 1379 تا 1382در سه بیمارستان آموزشی اهواز روی موارد آپاندیسیت حاد سوپراتیو انجام شده است. 200 نفر در دو گروه مساوی تقسیم شدند. درگروه 1 علاوه بر آنتی بیوتیک پیشگیری، به مدت 24 ساعت بعد از عمل سفازولین و مترونیدازول دریافت کردند و در گروه 2 فقط آنتی بیوتیک پیشگیری، سفازولین و مترونیدازول گرفتند و بعد از عمل، آنتی بیوتیک داده نشد. سپس از نظرعفونت زخم، آبسه شکمی و لگنی، مدت زمان بستری و گسستگی زخم حداقل به مدت دو ماه پیگیری شدند. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری chi-squar test و برای مقایسه میانگین مدت بستری از T- test در محیط SPSS استفاده گردید.
میانگین سن 18.5 ± 2 سال (40-15 سال) بود که 56% مرد و 44% زن بودند در گروه 1 که آنتی بیوتیک به مدت 24 ساعت بعد از عمل ادامه یافت، 4% عفونت زخم و 6% تب بعد از عمل داشتند و مدت بستری به طور متوسط 2.6 روز (دامنه 2-7 روز) بود و در گروه 2 صرفا با دریافت آنتی بیوتیک پیشگیری قبل از عمل، عفونت زخم 4% و تب بعد از عمل 8% دیده شد و مدت بستری به طور متوسط 8/2 روز (دامنه2- 7روز) داشتند و هیچ موردی از آبسه شکمی و لگنی و گسستگی زخم در دو گروه دیده نشد. در این مطالعه با توجه به شیوع عفونت زخم (p= 1.00)، تب بعد از عمل (p = 0.58) و مدت بستری 0.68)=(p در هردو گروه تقریبا، یافته ها مشابه بودند و از نظرآماری تفاوت معنی داری نداشتند.
به نظر می رسد که ادامه تجویز آنتی بیوتیک بعد از عمل در آپاندیسیت حاد ساپوراتیو تاثیری در کاهش عوارض عفونی و مدت بستری ندارد.

آسیب های ناشی از نیدل استیک که از آن طریق امکان ابتلا پرسنل درمانی به سه ویروس اصلی خونی HIV)،HBV و (HCV وجود دارد. در حالت کلی زیان های جانی و اقتصادی زیادی را به شاغلان عرصه بهداشت درمان وارد می سازد به طوری که انجمن های پزشکی کشورهای مختلف صنعتی را وادار به برنامه ریزی های کلان در جهت مراقبت از بیماران و ارائه آموزش و اطمینان از سلامتی پزشکان و همکاران آن ها کرده است (1، 2، 3). با توجه به میزان شیوع بیماری های قابل انتقال از طریق خون در کشورهای آفریقایی و آسیایی و کشور ما بررسی علل و میزان شیوع جهت اتخاذ تدابیر لازم امری ضروری است. این مطالعه با هدف تعیین میزان شیوع و علل آسیب ناشی از نیدل استیک و اقدامات پس از آن در پرسنل مراکز درمانی دانشگاه علوم پزشکی کردستان صورت گرفت.
این مطالعه توصیفی تحلیلی، در مراکز درمانی در سطح بیمارستان های دانشگاه از طریق پرسش نامه ای که حاوی اطلاعات لازم در این خصوص بود به روش سرشماری در اختیار شاغلین قرار گرفت و در نهایت تعداد 847 نفر آن را تکمیل نمودند. اطلاعات به دست آمده با استفاده از نرم افزار آماریSPSS مورد تحلیل قرار گرفتند.
نتایج پژوهش نشان داد که اکثریت واحدهای پژوهشی 7/73% زن و میانگین سنی و انحراف معیار (36.1 ± 7.07) سال داشتند. از نظر تحصیلات اکثریت 9/47% لیسانس و شغل 5/74% پرستار، 5/5% ماما، 3/3% تکنسین بیهوشی، 7/7% آزمایشگاهی و 9% رادیولوژی بودند. 5/57% سابقه پاشیده شدن ترشحات یا خون بیمار به داخل دهان یا چشم خود داشتند. از نظر نوع وسیله، سر سوزن و سوزن آنژیوکت به ترتیب با 57/43% و 3/35% بیشترین میزان آسیب را ایجاد کرده بودند. از دیدگاه پرسنل حجم زیاد کار و عجله از مهم ترین عوامل زمینه ساز آسیب بودند. اختلاف معنی داری بین مشاغل و آسیب ناشی از نیدل استیک وجود داشت (p< 0.05).
جلوگیری از آسیب های ناشی از نیدل استیک باید در اولویت برنامه های مسوولین قرار گیرد. تهیه وسایل ایمن و تجهیزات پزشکی مطمئن همراه با آموزش های لازم به کارکنان بهداشتی درمانی باید مد نظر قرار گرفته و در این راستا به مسائل صرفا اقتصادی توجه نشود و علاوه بر آن باید با ایجاد مراکز ویژه پیگیری و درمان بعد از آسیب، به سرنوشت کارکنان اهمیت داد.

خوردن سبزیجات خوراکی خام، به همراه غذا که در اغلب جوامع ایرانی از عادات رایج تغذیه ای می باشد، ضمن تامین درصد قابل توجهی از ویتامین ها و مواد ضروری برای بدن، همواره احتمال خطر آلوده نمودن افراد، به انواع آلودگی های انگلی را در بردارد. این موجودات از طریق آب، خاک، مواد غذایی و یا بر اثر تماس مستقیم به انسان سرایت نموده و از این طریق به سلامتی انسان آسیب می رسانند. فاکتورهای متعددی در انتشار انگل ها موثرند که از آن جمله می توان به شرایط اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی جامعه و همچنین چگونگی رعایت بهداشت فردی و غیره اشاره کرد و در این میان، عدم شستشوی مناسب سبزیجات خوراکی یکی از اصلی ترین راه های انتقال بیماری های انگلی است. هدف این مطالعه تعیین سطح آلودگی انگلی سبزیجات کاشته شده در حاشیه شهر اصفهان و ارائه نتایج حاصل از آن به مراکز بهداشتی و درمانی است.
در پژوهش حاضر که در سال 1382 به صورت توصیفی و به شکل بررسی مقطعی (Cross Sectional) به منظور شناسایی وضعیت آلودگی سبزیجات موجود در مزارع شهر اصفهان صورت گرفت، تعداد 30 مورد از زمین های زراعتی شهر اصفهان به صورت نمونه گیری خوشه ایدو مرحله ای انتخاب گردید. تعداد نمونه های سبزی برای اعتماد 95% بر اساس تجارب قبلی و فرمول ویژه، 480 مورد برآورد گردید که پس از انجام مراحل مختلف شستشو، مورد بررسی آزمایشگاهی قرار گرفت. عوامل انگلی در سه محور کیست تک یاخته ها و تخم انگل ها و لارو کرم ها، مورد بررسی قرار گرفتند. برای مشاهده تخم انگل از روش (Floatation) استفاده گردید. مایع مورد استفاده برای این کار سولفات روی بود. در نهایت نتایج حاصل از مشاهدات میکروسکوپی در جدول مخصوصی ثبت گردید و توسط نرم افزار (Version 11.5) SPSS تحلیل انجام شد.
بر اساس نتایج حاصله تعداد 7 مورد کیست ژیاردیا، 8 مورد تخم دیکروسلیوم، 14 مورد تخم هیمنولپیس نانا، 16 مورد تخم آسکاریس، 10 مورد تخم تریکواسترونژیلوس، 5 مورد تخم تنیا و 6 مورد تخم تریکوسفال مشاهده گردید که بیشترین تعداد آلودگی مربوط به تخم کرم آسکاریس و کمترین آن مربوط به تخم تنیا می باشد و کیست تک یاخته های خطرناک و مهم مانند کیست آمیب آنتاموبا هیستولیتیکا مشاهده نگردید.
در سالیان اخیر، با وجود بهبود نسبی شرایط بهداشتی، اقتصادی، کشاورزی و اجتماعی در شهر اصفهان، شیوع بیماری های انگلی همچنان مشاهده می شود و استفاده از روش های نوین جمع آوری زباله، اصلاح سیستم های فاضلاب شهری، جلوگیری از تردد انواع حیوانات اهلی و وحشی مانند گوشت خواران طبیعت در مزارع سبزی کاری و ارتقا نسبی دانش طبقات مختلف مردم از جمله عوامل موثر در کاهش شیوع بیماری های عفونی و انگلی است.

زنان یائسه مهم ترین جمعیت در معرض خطر پوکی استخوان اولیه هستند. این مطالعه شیوع پوکی استخوان و عوامل مرتبط با آن در زنان یائسه ارجاع داده شده به تنها مرکز سنجش تراکم استخوان در استان کردستان را بررسی می نماید.
این مطالعه یک بررسی توصیفی - تحلیلی بود. جامعه مورد مطالعه کلیه زنان یائسه بدون سابقه قبلی پوکی استخوان بودند که جهت سنجش تراکم استخوان به مرکز دانستیومتری کردستان در سال های 1382 و 1383 ارجاع داده شده بودند. روش نمونه گیری به صورت سرشماری (بعد از حذف موارد پوکی استخوان ثانویه) و حجم نمونه 305 نفر بود. اطلاعات از پرسشنامه ای که به روش مصاحبه حضوری از مراجعین به این مرکز تهیه شده بود استخراج گردیدند. از کلیه بیماران دانستیومتری بروش (DXA) در دو ناحیه گردن استخوان ران و مهره های دوم تا چهارم کمری به عمل آمد. نتایج بر اساس مقیاس T (T- score) مشخص شدند و تشخیص استئوپوروز بر اساس معیارهای WHO (T- score<- 2.5) داده شد. کلیه داده ها در نرم افزار SPSS وارد شد و با روش های آمار توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
متوسط سن زنان یائسه مورد بررسی 57.7 ± 7.6 سال، متوسط وزن آنها 65.4 ±10.4 کیلوگرم و متوسط مدت یائسگی آن ها 10 ± 8.3 سال بود. متوسط مقیاس T در گردن استخوان ران و مهره های کمری به ترتیب -1.83 ± 1.18 و -1.57 ± 1.01 بود. شیوع کلی استئوپوروز و استئوپنی به ترتیب 4/34 درصد و 8/69 درصد بود. فقط 8/14 درصد از افراد مورد مطالعه تراکم استخوان طبیعی داشتند. سن و مدت یائسگی هر دو با تراکم استخوان رابطه خطی داشتند. پوکی استخوان با سن، مدت یائسگی، وزن، مصرف مواد غذایی حاوی کلسیم و فعالیت فیزیکی، رابطه معنی داری داشت (p< 0.001). داشتن سابقه شکستگی قبلی نیز با شیوع پوکی استخوان در گردن استخوان ران رابطه ای معنی دار داشت (p< 0.001).
پوکی استخوان در زنان یائسه مورد بررسی شایع بود به طوری که شیوع آن در این بررسی تقریبا مشابه با اکثر کشورهای رو به توسعه ولی شایع تر از کشورهای پیشرفته بود. توصیه می شود با تشویق به مصرف بیشتر لبنیات، داشتن فعالیت فیزیکی و تجویز داروهای مناسب در جهت کاهش شیوع این بیماری و عوارض آن اقدامات جدی تری انجام شود.

مطالعات اخیر نشان دهنده نقش عناصر کمیاب در متابولیسم استخوان می باشد. این مطالعه وضعیت روی سرم و ارتباط آن را با اختلالات تراکم استخوان (BMD) در بیماران تالاسمی بررسی می نماید.
در 131 بیمار مبتلا به? تالاسمی که وابسته به تزریق خون بودند و تمام این بیماران در محدوده سنی 20-10 سال قرار داشتند، سطح سرمی روی با روش (F- AAS) Flame - Atomic Absorption SPectrophotometry اندازه گیری شد. BMD در مهره های کمری (L1- L4) و گردن استخوان ران توسط روش DEXA اندازه گیری شد. میزان دریافت روی از راه تغذیه، همراه با میزان مصرف کلسیم روزانه توسط پرسشنامه های بسامد غذایی ارزیابی شدند و تاریخچه درمان بیماری و داده های دموگرافیک نیز به دست آمد.
کمبود میزان روی سرم در 8/84 % از بیماران دیده شد که از بین این افراد، در 7/44% آن ها میزان روی سرم به طور چشمگیری کاهش یافته بود. همچنین 7/68% از افراد در ناحیه کمری (L1- L4) و 6/17% از افراد در ناحیه گردن ران BMD زیر -2 SD داشتند. در دخترانی که سطح سرمی روی به شدت کاهش یافته بود در مقایسه با سایر دختران Z Score ناحیه کمری (L1- L4) پائین تر بود (26/3- در مقایسه با 54/2-). در دختران با BMD Z Score زیر 2- در ناحیه گردن فمور سطح سرمی روی به طور چشمگیری نسبت به سایر دختران از mg/dl 16.4 پائین تر بود.
میزان پائین روی سرم همراه با سطح بسیار پایین دریافت روزانه آن، این مساله را حائز اهمیت می کند که وضع تغذیه بیماران تالاسمیک باید بیشتر مورد توجه قرار گیرد.

علیرغم وجود داروهای جدید، اختلال وسواسی جبری هنوز درمان مناسب پیدا نکرده است. بالا بودن میزان هم ابتلایی بین اختلال وسواسی جبری و اختلالات طیف دو قطبی بیش از گذشته آشکار شده است. در این بیماران سوئیچ های خلقی و بروز چرخش های سریع خلقی به دنبال درمان با داروهای ضد افسردگی یک خطر واقعی محسوب می شود. از این دیدگاه درمان با داروی ضد وسواس غیر ضد افسردگی می تواند حایز اهمیت نظری و بالینی زیادی باشد. پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر نالترکسون بر درمان اختلال وسواسی جبری اجرا گردید.
در این پژوهش 23 بیمار سرپایی مبتلا به اختلال وسواسی جبری که تا قبل از شروع تحقیق دست کم به مدت 3 ماه با دوز ثابت کلومی پرامین، فلوکستین، یا هر دو، تحت درمان بودند، بدون تغییر در دوز داروهای قبلی، تحت درمان با داروی نالترکسون با دوز روزانه 25 تا 100 میلی گرم قرار گرفتند. 4 بیمار به علت عدم پاسخ دهی و 3 بیمار به علت عوارض غیرقابل تحمل دارو از پژوهش حذف شدند و در نهایت 16 بیمار (9 زن و 7 مرد) در پژوهش شرکت داشتند. کلیه بیماران قبل و پس از درمان با استفاده از مقیاس وسواسی جبری «یل براون» ارزیابی شدند. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های ویلکاکسون، کولمو گوروف - سمیرنو و تی انجام گرفت.
نمرات خرده مقیاس های وسواس فکری، وسواس عملی و کل، یل براون پس از درمان در مقایسه با قبل از درمان کاهش چشمگیری نشان داد. 2 بیمار بیش از 6 ماه پس از قطع نالترکسون و سایر داروها فاقد علایم وسواسی باقی ماندند. شایع ترین هم ابتلایی یافت شده در این بیماران اختلال دو قطبی بود.
با توجه به حجم کم نمونه و باز بودن پژوهش قابلیت اعتماد به یافته ها محدود می باشد، لیکن به نظر می رسد که نالترکسون حداقل بر روی زیر گروه هایی از بیماران مبتلا به اختلال وسواسی جبری به ویژه در هم ابتلایی با اختلالات طیف دوقطبی موثر می باشد. توصیه می شود تاثیرات دراز مدت نالترکسون پس از قطع درمان در مطالعات آتی مورد بررسی قرار گیرد.