مجله پژوهش پرستاری ایران
پیاپی 36 (بهار 1394)

نوجوانان در دوران بلوغ با بسیاری از تغییرات جسمی و تحولات روانی مواجه هستند. عدم توجه به مسائل دوران بلوغ دختران، ممکن است در آینده تاثیر منفی بر سلامت روانی و خودکارآمدی آنها داشته باشد. مطالعه حاضر با هدف مقایسه تاثیر دو روش آموزشی سخنرانی و بسته آموزشی بر خودکارآمدی دانش آموزان دختر 9-12 ساله در مدارس ابتدایی استان البرز انجام شد.
مطالعه حاضر یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده است، که روی270 دانش آموز دختر9-12 ساله مدارس ابتدایی، که سابقه شرکت در برنامه های آموزشی بهداشت بلوغ را نداشتند، در سال 1392 انجام گرفته است. دانش آموزان به سه گروه 90 نفره (2 گروه مداخله و 1 گروه کنترل) تقسیم شدند. در گروه آزمون اول، ارائه سخنرانی آموزش بهداشت بلوغ و در گروه آزمون دوم، ارائه بسته آموزشی بهداشت بلوغ انجام گرفته است. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه خودکارآمدی عمومی شرر بود. برای تجزیه و تحلیل و مقایسه داده ها در سه گروه از آزمون های آماری کای اسکوئر، فیشر، تی تست، آنالیز واریانس یک طرفه و توکی استفاده شد.
مقایسه اختلاف میانگین نمرات خودکارآمدی قبل و بعد از آموزش (اثر آموزش) نسبت به گروه کنترل در هر دو گروه مداخله اختلاف آماری معنادار (0/001>P) نشان داد. اختلاف میانگین نمرات خودکارآمدی قبل و بعد از آموزش در گروه بسته آموزشی نیز بیشتر از گروه سخنرانی بوده و از نظر آماری اختلاف معناداری را نشان داد (0/001>P).
مقایسه میانگین تفاضل نمرات در دو گروه، حاکی از موثرتر بودن بسته آموزشی در افزایش میانگین نمرات خودکارآمدی بوده است. ارائه بسته آموزشی بهداشت بلوغ به عنوان یک روش آموزشی موثر در جهت افزایش خودکارآمدی دانش آموزان دختر پیشنهاد می گردد.

از آنجایی که نظریه ها به عنوان شاخص علم و یکی از شواهد مبنای عملکرد پرستاران محسوب می شوند، در سر فصل های دروس مقاطع مختلف رشته پرستاری وجود دارند؛ اما مطالعات مختلف نشان می دهند که کاربرد تئوری ها در عمل چه در آموزش و چه در بالین دیده نمی شود. از این رو این مطالعه به تعیین موانع بکارگیری نظریه های پرستاری در بالین توسط پرستاران پرداخته است.
این مطالعه توصیفی تحلیلی که در سال 1393 انجام شد، به بررسی علل عدم بکارگیری نظریه های پرستاری در بالین از دیدگاه 48 نفر از پرستاران شاغل به تحصیل در دوره کارشناسی ارشد و دکتری پرستاری دانشگاه های تربیت مدرس و شهید بهشتی با سابقه کار بالینی که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند، پرداخته است. ابزار بررسی، پرسشنامه ای است که بر اساس پرسشنامه ضریب سودمندی (Maggy 1994) و با استفاده از مرور متون، در 6 حیطه: موانع شخصی کاربران، موانع آموزشی، موانع شخصی نظریه پرداز، موانع متون و مستندات مرتبط با نظریه، موانع سازگاری سیاسی و اجتماعی و موانع درک سودمندی بکارگیری نظریه های پرستاری توسعه و طراحی شده است. اطلاعات جمع آوری شده با روش آمار توصیفی و آزمون های Phi and Cramer''s V و Gamma با نرم افزار SPSS ver 20 مورد تحلیل قرار گرفت.
اغلب نمونه های پژوهش زن (%58/3)، مجرد (%60/4) و دانشجوی ترم آخر کارشناسی ارشد (%56/25) بودند که میانگین سابقه کار 7/38 سال داشتند. از نظر شرکت کنندگان، موانع شخصی کاربران (%54/53) مانند نارضایتی و بی رغبتی در بکارگیری نظریه های پرستاری (%73/4)، محدود شدن فراگیری نظریه به کارشناسی ارشد و دکتری (%69/68) و نیاز به مهارت های ارتباطی برای اجرای این نظریه ها (%69/27) با کسب بیشترین نمره به عنوان مهم ترین موانع بر سر راه اجرای نظریه های پرستاری در بالین شناخته شدند.
با استناد به یافته ها، به نظر می رسد برگزاری دوره های آموزشی ضمن خدمت در زمینه اصول، قوانین و استانداردهای مشخص برای پرستاران در برخورد با بیماران بتواند باعث اصلاح نگرش و تقویت توان ارتباطی پرستاران شده و باعث ترغیب پرستاران به استفاده از نظریه های پرستاری شود.

رضایت شغلی پرستاران جزء بسیار مهمی از زندگی آنان است که می تواند بر امنیت بیمار، عملکرد و سودمندی و کیفیت مراقبت تاثیر بگذارد. عدم رضایت شغلی پرستاران به هر دلیلی که باشد می تواند تاثیر مستقیمی بر مراقبت ارائه شده به بیماران داشته باشد. هدف از مطالعه حاضر تعیین ارتباط بین رضایت شغلی پرستاران و رضایتمندی بیماران از خدمات پرستاری در مراکز آموزشی و درمانی منتخب دانشگاه علوم پزشکی ایران در سال 1390 می باشد.
این پژوهش، مطالعه ای توصیفی تحلیلی و از نظر زمانی مقطعی است که در آن ارتباط بین رضایت شغلی پرستاران با رضایتمندی بیماران از خدمات پرستاری بررسی می شود. نمونه های مطالعه را 200 بیمار در حال ترخیص و 100 پرستار شاغل در بیمارستان های دانشگاه علوم پزشکی ایران از بخش های مختلف به غیر از بخش های ویژه، اورژانس، روانپزشکی و کودکان تشکیل دادند. داده های این مطالعه با استفاده از دو پرسشنامه سنجش رضایتمندی بیماران و سنجش رضایت شغلی پرستاران جمع آوری گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی و آزمون آماری کای اسکوئر و نرم افزار آماری SPSS ویرایش 16 انجام شد.
اکثریت پرستاران (62%) از رضایت شغلی پایین، 34% از رضایت شغلی متوسط و تنها 4% از رضایت شغلی بالا برخوردار بودند. یافته های مربوط به رضایتمندی بیماران از خدمات پرستاری نشان داد که 4/19% بیماران از خدمات پرستاری ارائه شده رضایت کامل و 72% رضایت متوسط داشتند و تنها 6/8% ناراضی بودند. یافته ها به وضوح نشان داد در بیمارستان هایی که پرستاران رضایت شغلی بالایی داشتند بیماران نیز از رضایت کامل برخوردار بودند. در مقابل بیماران نیز در بیمارستان هایی که پرستاران آن رضایت شغلی پایین داشتند، ناراضی بودند.
با توجه به ارتباط نزدیک رضایت شغلی پرستاران و رضایتمندی بیماران در این مطالعه، مدیران پرستاری باید از عوامل موثر بر رضایت شغلی پرستاران آگاه بوده و در جهت ارتقاء آن تلاش کنند چرا که سطوح بالای رضایت شغلی همراه با کیفیت بالای مراقبت پرستاری است.

دیابت یک مشکل عمده بهداشت عمومی می باشد. طبیعت این بیماری و عوارض ناشی از آن، باعث تحمیل بار سنگین اقتصادی و کاهش کیفیت زندگی بیمار می گردد. از آنجا که برنامه آموزش سبب کاهش مدت بستری بیماران، کاهش هزینه،کاهش مراجعه مجدد بیماران، ادامه مراقبت در جامعه، کاهش مرگ و میر، سلامت روانی بیمار، رضایت از اعضاء تیم مراقبت، بهبود پیامد بیماری و انتقالی آرام و سالم به منزل می گردد، لذا پژوهش حاضر با هدف بررسی تاثیر برنامه آموزش بر خودکار آمدی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 طراحی گردید. این کارآزمایی بالینی بر روی 70 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2، مراجعه کننده به بخش های غدد بیمارستانهای دانشگاه علوم پزشکی تهران انجام شده است. بیمارانی که مشخصات ورود به مطالعه را داشتند به روش در دسترس انتخاب و به دو گروه آزمون و کنترل اختصاص داده شدند. برنامه آموزش برای واحدهای پژوهش در گروه آزمون اجرا شد. این برنامه شامل دو قسمت کلی زمان بستری و مشاوره تلفنی طی 8 هفته بعد از ترخیص بیماران از بیمارستان بود. ابزار جمع آوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات دموگرافیک و بیماری، پرسشنامه DMSES بود که روایی و پایایی آن مورد سنجش و تایید قرار گرفت و خودکارآمدی بیماران را ارزیابی می نمود، داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای ضریب همبستگی t مستقل و کای دو در سطح معناداری 0/05 ≥ α مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
نتیجه مطالعه نشان می دهد که پس از اجرای برنامه آموزش، افزایش قابل توجهی در میزان میانگین خودکارآمدی گروه آزمون وجود داشته است و نتیجه آزمون t مستقل، جهت مقایسه دو گروه کنترل و آزمون قبل از اجرای برنامه آموزش و 8 هفته پس از ترخیص نشان می دهد، بین میزان میانگین خودکارآمدی گروه آزمون و کنترل، اختلاف آماری معناداری وجود دارد (P<0/001).
اجرای برنامه آموزش باعث ارتقاء خودکارآمدی بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 می گردد. با توجه به اینکه ارتقاء خودکار آمدی در بیماران مبتلا به بیماری های مزمن از اهمیت بالایی برخوردار است، لذا پیشنهاد می گردد برنامه آموزش بر روی سایر بیماران مبتلا به بیماری های مزمن نیز انجام گردد.

ابتلا به بیماری عروق کرونر و درمان آنژیوپلاستی، عامل بالقوه ای است که می تواند باعث از هم گسیختن الگوی زندگی شده و منجر به ایجاد تنش های جسمانی، روانی و اجتماعی بسیاری در بیماران گردد. بنابراین، بیماران برای تطابق با شرایط بیان شده فوق، نیازمند ایجاد تغییر در کارکرد جسمی، روانی و اجتماعی خود هستند. بطوریکه نحوه تطابق با بیماری و درمان آن چالش بزرگی برای این بیماران و محققان محسوب می شود. بنابراین، این مطالعه با هدف تبیین استراتژی های تطابقی مهم مورد استفاده در بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر پس از آنژیوپلاستی، انجام شد.
این مطالعه با رویکرد تحقیق کیفی و با روش تحلیل محتوای مرسوم انجام شد. مشارکت کنندگان شامل20 بیمار تحت آنژیوپلاستی عروق کرونر بودند. جمع آوری داده ها از طریق مصاحبه های انفرادی بدون ساختار و با نمونه گیری هدفمند و تا اشباع داده ها ادامه یافت. تجزیه و تحلیل داده ها به طور مستمر و همزمان با جمع آوری داده ها انجام گردید.
در طی فرایند تحلیل داده ها، 2 درونمایه بیانگر تجربه بیماران، شناسایی شد که عبارت بودند از: -1 پذیرش و مدارا، شامل: فراموشی آگاهانه، مقایسه، تفکر مثبت، کم اهمیت انگاشتن بیماری، تاب آوری، تقدیر گرایی؛ -2 استفاده از منابع حمایتی در دسترس شامل: اتکاء به خانواده، استفاده از حمایت همتایان و کسب حمایت نسبی از پزشک معالج.
نتایج این مطالعه نشان داد بیماران از استراتژی های مختلفی برای رویارویی با بیماری و پذیرش موقعیتشان استفاده می کنند. درک عمیق تر از استراتژی های تاثیر گذار بر تطابق بیماران مبتلا به بیماری عروق کرونر با چالش های زندگی پس از آنژیوپلاستی به توسعه بدنه دانش و درک پرستاران و سایر شاغلین در سیستم سلامت و همچنین خانواده ها در زمینه تقویت استراتژی های کلیدی و اثر بخش و ارتقاء کیفیت مراقبت کمک نماید.

عملکرد خانواده یکی از شاخص های مهم تضمین کننده کیفیت زندگی و سلامت روانی کل خانواده به شمار می رود. از آنجایی که بیماری کودک بر روی سبک زندگی و عملکرد خانواده تاثیر می گذارد، لذا مطالعه ای با هدف «تعیین عملکرد خانواده در والدین کودکان مبتلا به سرطان» انجام شد.
این پژوهش یک مطالعه توصیفی است که در بخش های سرپایی و بستری سه بیمارستان وابسته به دانشگاه های علوم پزشکی شهر تهران در بهار 1393 انجام شد. تعداد 62 جفت والد (پدر و مادر) دارای کودک مبتلا به سرطان به روش مبتنی بر هدف انتخاب شدند. ابزار گردآوری داده ها شامل پرسشنامه مشخصات جمعیت شناسی و بالینی و پرسشنامه استاندارد FAD یا MacMaster Family Assessment Device بوده است که به روش خود گزارش دهی توسط شرکت کنندگان تکمیل شد. جهت تعیین پایایی پرسشنامه ها از دو روش همسانی درونی (محاسبه ضریب آلفای کرونباخ) و آزمون مجدد استفاده شد. آنالیز داده ها با نرم افزار SPSS 20، توسط آزمون t مستقل، ضریب همبستگی پیرسون و اسپیرمن و مدل رگرسیون خطی انجام شد.
یافته ها نشان می دهد که میانگین سنی مادران و پدران شرکت کننده در پژوهش به ترتیب 31.6 ± 5.9 و 36.6 ± 5.3 سال بوده است. همچنین اکثریت والدین اظهار کردند که درآمد کمتر از 9 میلیون ریال در ماه داشته اند (54/1%). به علاوه اکثر کودکان مبتلا به لوسمی بوده (75/8%)، در محدوده ی سنی 36-13 ماه قرار داشته (29%) و میانگین مجموع روز های بستری کودک در بیمارستان 13/1± 14/7 روز بوده است. نتایج نشان می دهد که تقریبا نیمی از والدین کودکان مبتلا به سرطان،عملکرد عمومی ناسالم داشته اند (46%). بیشترین اختلال در ابعاد حل مشکل (60/5%) و آمیختگی عاطفی (54/8%) گزارش شد. بین میانگین امتیازات والدین در ابعاد عملکرد خانواده تفاوتی وجود نداشت (p>0/05). رابطه معناداری بین سن کودک (p<0/05) و تحصیلات پدر (p=0/01) با عملکرد عمومی خانواده وجود داشت (R2=0/13).
توجه به بهبود عملکرد خانواده های دارای کودک مبتلا به سرطان و حمایت از آن ها به ویژه در بعد حل مشکل و آمیختگی عاطفی از اولویت های بهداشت و درمان است. پیشنهاد می شود که در خانواده های دارای کودک مبتلا به سرطان، برنامه ریزی برای مراقبت های پرستاری خانواده محور با بررسی و شناخت عملکرد خانواده آغاز شود تا گامی موثر جهت توانمند سازی خانواده ها برداشته شود.

حفظ حریم از نیازهای اساسی بشر و از جمله مفاهیم بسیار مهم در پرستاری، مراقبت و درمان است که از آن به عنوان یک حق اساسی یاد می شود. احترام به محرمانه ماندن اطلاعات بیمار اصل اساسی اخلاقی و عمل اثربخش طبی و مراقبتی است. حفظ حریم اطلاعاتی بیمار یک مشکل جدی در بخش های شلوغ مثل بخش اورژانس است. با توجه به این که آموزش کارکنان بالینی از جمله اقداماتی است که می تواند بر میزان رعایت حریم اطلاعاتی بیماران تاثیر مثبت برجای گذارد. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر آموزش به کارکنان پرستاری بر میزان رعایت حریم اطلاعاتی بیماران بستری در بخش اورژانس صورت گرفته است.
پژوهش حاضر یک مطالعه مداخله ای قبل و بعد با گروه کنترل نامعادل است که 200 بیمار از بخش اورژانس بیمارستان امام خمینی در گروه آزمون و 200 بیمار از بخش اورژانس بیمارستان شریعتی در گروه کنترل با روش نمونه گیری در دسترس قرار گرفتند. قبل از شروع مطالعه ابتدا پرسشنامه حریم اطلاعاتی، توسط بیماران دو گروه آزمون و کنترل تکمیل گردید. سپس برای 90 نفر از کارکنان بالینی شاغل در بخش اورژانس بیمارستان امام خمینی (گروه آزمون) آموزش مجازی حریم اطلاعاتی بیمار از طریق سامانه آموزش مجازی کارکنان دانشگاه (آکادمی) ارائه گردید. در نهایت مجددا پرسشنامه حریم اطلاعاتی توسط بیماران دو گروه آزمون و کنترل تکمیل گردید و اطلاعات مورد آنالیز قرار گرفت. با ایجاد معیارهای ورود و خروج یکسان در هر دو گروه، قبل و بعد از مداخله، سعی شد نمونه ها تا حد امکان یکسان شوند. ابزار گردآوری شامل پرسشنامه ویژگی های دموگرافیک و پرسشنامه حریم اطلاعاتی بود که قبل از مداخله و یک ماه بعد از آن اندازه گیری شد. سپس داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS v.19 و آزمون های آماری توصیفی و t مستقل مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
تفاوت آماری معنا داری بین سن، جنس، سطح تحصیلات و سایر اطلاعات دموگرافیک وجود نداشت و دو گروه در شروع مطالعه از نظر میانگین نمره حریم فیزیکی بیمار همگن بودند، ولی آنالیز داده ها پس از اتمام مطالعه نشان داد آموزش مجازی حریم بیماران به ترتیب سبب افزایش معنا داری در میانگین نمره حریم اطلاعاتی (p0/010) بیماران گروه آزمون شده است.
یافته ها نشان داد آموزش کارکنان پرستاری با روش مجازی می تواند سبب بهبود حریم اطلاعاتی بیماران بستری در بخش اورژانس شود که می تواند گامی مهم در راستای مراقبت پرستاری کل نگر باشد.

تقلب شامل تمام انحرافات جدی از اعمال اخلاقی در پژوهش در زمان پیشنهاد، انجام و گزارش نتایج پژوهش می باشد. تقلب در پژوهش باعث کاهش اعتبار و شهرت نویسنده و عدم اطمینان به صحت کار وی می گردد. هدف از این پژوهش مروری بر انواع و علت بروز تقلب در هنگام انجام پژوهش های پرستاری و نحوه مقابله با آن است.
این مطالعه در سال 1392 با مرور منابع و مقالات منتشر شده و در دسترس داخلی و خارجی مرتبط با تقلب در پژوهش های پرستاری و جستجو در بانک های اطلاعاتی Pubmed، Scopus، Proquest، Elsevier، Google Scholar، Iranmedex و SID انجام گردید. محدوده زمانی انتخاب مقالات سالهای 2000 تا 2012 بود. مقالاتی که زبان اصلی آنها غیر از زبان فارسی یا انگلیسی بود از مطالعه خارج گردید.
تقلب در انجام پژوهش به اشکال مختلفی مثل عدم رعایت اصل حفاظت از نمونه های انسانی، جعل و تحریف اطلاعات و سرقت ادبی از خود و دیگران دیده می شود. عواملی مثل فشار بر افراد جهت ارتقاء علمی، رقابت بین محققین و منافع شخصی و حرفه ای می توانند افراد را به انجام تقلب تشویق نمایند. روش هایی مثل بررسی بیانات محقق در مورد فرایند اخذ رضایت نامه، استفاده از نرم افزارهای ضد سرقت ادبی، بررسی انحراف معیار داده ها و ضریب همبستگی بین متغیرها جهت شناسایی تقلب استفاده می شوند.
تقلب در پژوهش های پرستاری به اشکال مختلفی مشاهده می شود که می تواند هم فرد محقق و هم نتایج حاصله و موسسه مربوطه را زیر سوال ببرد. بنابراین لازم است با روش های موجود، از بروز آن جلوگیری نموده و دستورالعمل یکسانی برای حمایت و تشویق محققین دارای عملکرد مناسب تدوین گردد.

سندرم پاهای بی قرار یک اختلال حسی و حرکتی نورولوژیک است که به صورت تمایل شدید به حرکت دادن پاها بروز می کند. شیوع آن در بیماران تحت درمان با همودیالیز بالا بوده و خطر مرگ و میر را در این بیماران افزایش می دهد. به علت عوارض درمان های دارویی در این بیماران امروزه به روش های غیر دارویی روی آورده شده است از این رو این مطالعه با هدف بررسی مقایسه ای تاثیر دو روش بازتاب درمانی و تمرینات کششی بر شدت سندرم پاهای بی قرار در بیماران تحت درمان با همودیالیز انجام شد.
این مطالعه یک کارآزمایی بالینی بود. بدین منظور از بین بیماران تحت درمان با همودیالیز بیمارستان های منتخب شهر اصفهان که از طریق پرسشنامه استاندارد تشخیص سندرم پاهای بی قرار مبتلا به این سندرم شناخته شده بودند با استفاده از جدول اعداد تصادفی 90 نفر که دارای شرایط ورود به پژوهش بودند انتخاب و با استفاده از روش تخصیص تصادفی در سه گروه بازتاب درمانی، تمرینات کششی و کنترل قرار گرفتند. مداخله بازتاب درمانی و تمرینات کششی حین دیالیز سه بار در هفته به مدت 4 هفته و هر بار به مدت 30 تا 40 دقیقه انجام شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS 18 و آزمون های آماری آنالیزواریانس یک طرفه، t زوج و آزمون تعقیبی LSD صورت گرفت.
درگروه بازتاب درمانی و تمرینات کششی میانگین نمره شدت سندرم پاهای بی قرار نسبت به گروه کنترل تفاوت آماری معناداری داشت (P<0/05). ولی بین میانگین نمره شدت سندرم پاهای بی قرار بین دو گروه بازتاب درمانی و تمرینات کششی اختلاف آماری معناداری وجود نداشت (P >0/05)، همچنین میانگین تغییرات نمره شدت سندرم پاهای بی قرار در دو گروه بازتاب درمانی و تمرینات کششی به طور معناداری بیشتر از گروه کنترل بود (P<0/05) اما میانگین تغییرات نمره شدت سندرم پاهای بی قرار بین گروه بازتاب درمانی و تمرینات کششی با هم تفاوت آماری معناداری نداشت (P >0/05).
نتایج نشان داد تمرینات کششی و بازتاب درمانی هر دو شدت سندرم پاهای بی قرار را کاهش می دهد. بنابراین استفاده از این دو درمان در این بیماران توصیه می شود.

جای گذاری لوله های تغذیه ای بینی معده ای (NGT) یکی از رایج ترین رویه ها در بخش های ویژه می باشد، لذا تعیین جای گذاری صحیح لوله تغذیه ای جهت جلوگیری از ورود اشتباهی به راه های هوایی که منجر به پنومونی، پنوموتراکس و حتی مرگ می شود، اهمیت ویژه ای دارد. هدف از این پژوهش مطالعه مروری روش های بررسی جای گذاری صحیح لوله بینی معده ای و محدودیت های همراه با این روش ها در بخش های ویژه می باشد.
مروری بر منابع انگلیسی با استفاده از پایگاه داده ای پزشکی PubMed، Medline و CINAHL جهت بررسی روش های تایید جای گذاری لوله بینی معده ای ما بین سال های2014-1994 انجام پذیرفت. علاوه بر این جستجو منابع جهت صحت تشخیصی تمایز جای گذاری لوله بینی معده ای از راه های هوایی در روش های مختلف مورد بررسی و مطالعه قرار گرفت. ارزیابی کیفیت، استخراج داده ها و تجزیه و تحلیل در تمام مطالعات انجام شد.
روش های مختلفی جهت بررسی تایید جای گذاری در این مطالعه مشخص شد که هر کدام همراه با محدودیت هایی می باشند. از 194 مقاله مرتبط 31 مورد تکراری بود. روش سمع رایج ترین روش و رادیوگرافی (x-ray) به عنوان روش استاندارد (gold standard) مشخص گردید. دیگر روش ها شامل دیدن مستقیم رنگ محتویات آسپیره شده، اندازه گیری PH مایع آسپیره شده، کاپنوگرافی و قراردادن لوله با دید مستقیم می باشد که هر کدام از این روش ها همراه با محدودیت هایی می باشند.
با توجه به نتایج حاصل از این مطالعه یک روش به تنهایی جهت جای گذاری لوله بینی معده ای وجود ندارد، توصیه می گردد بیش از یک روش جهت جای گذاری لوله در بیماران ویژه به کار گرفته شود. همچنین نیاز به پژوهش های بیشتر جهت تعیین روش های جدید و ایمن ضروری می باشد.