Journal of Current Ophthalmology
Volume:17 Issue: 1, Mar 2005

بررسی نتایج رفراکتیوو عوارض احتمالی ناشی از استفاده از لنز داخل چشمی ThinlensTM.
موارد و از بین بیمارانی که به علت کاتاراکت بین ماه های فروردین تا شهریور سال 1380 کاندید عمل شده بودند، 21 بیمار انتخاب شدند و مشابه بیماران دیگر تحت عمل فیکوامولسیفیکا سیون همراه با قرار دادن لنزThinlensTM قرار گرفتند. بیمار انتخاب شدند و مشابه بیماران دیگر تحت عمل فیکوامولسیفیکاسیون همراه با قرار دادن لنزهای داخل چشمی دیگر قرار گرفتند، نیز جهت مقایسه انتخاب شدند.
در پایان دوازدهم، متوسط دید دور بودن اصلاح (ucva) در گروه ThinlensTM، 0.67±0.17 LogMar و در گروه کنترل برابر (P=0.789) 0.66±0.17 LogMarو متوسط دید اصلاح شده دور بیماران در گروه ThinlensTM و شاهد به ترتیب برابر 0.25±0.12 و LogMar 0.31±0.07 بوده است (P=0.118). بین عوارض مهم بعد از عمل نیز دو گروه اختلاف معنی داری مشاهده نشده است. با این وجود به نظر می رسد که بروز کدورت کپسول خلقی در گروهThinlensTM بالاتر از میزان آن در لنزهای آکریلیک داخل چشمی است که در مطالعات دیگر گزارش شده است.
ThinlensTM از نظر به کارگیری و قرار دادن در داخل چشم، لنز بسیار مناسبی می باشد و از نظر نتایج انکساری و safety قابل مقایسه با لنزهای داخل چشمی جدید می باشد. بررسی اثر طراحی لبه لنزThinlensTM در جلوگیری از بروزpco در مطالعات آتی ضروری به نظر می رسد.

تعیین تاثیر تزریق داخل چشمی جنتامایسین و کلیندامایسین در پیشگیری از بروز اندوفتالمیت حاد ناشی از ضربات نافذ چشمی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی تهران از فروردین 1381 تا پایان آذرماه 1382.
روش اجرا: تحقیق به روش کار آزمایی بالینی دو سو کور با توزیع تصادفی نمونه ها انجام شد. 177 چشم از 177 بیمار وارد مطالعه شدند. به دنبال ترمیم اولیه چشم ها به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه آزمون شامل 95 چشم، 0.1 cc آنتی بیوتیک شامل 40 میکروگرم جنتامایسین و 45 میکروگرم کلیندامایسین داخل چشی (اتاق قدامی یا ویتره) دریافت می کردند. گروه شاهد شامل 82 چشم که تزریق داخل چشمی دریافت نمی کردند. هر دو گروه آنتی بیوتیک زیر ملتحمه سیستمیک و تاپیکال دریافت کردند و در 2 هفته معاینات پیگیری انجام شد.
میزان بروز اندوفتالمیت در گروه شاهد 4 مورد از 82 مورد (4.85%) بود و در گروه آزمون علایمی دال بر ایجاد اندوفتالمیت مشاهده نگردید (P=0.29) بروز اندوفتالمیت با جسم خارجی داخل چشمی، پارگی کپسول خلفی لنز و آسیب نافذ ویتره ارتباط معنی دار داشت (به ترتیب P<0.001، P=0.002 و (P=0.02. هیچ عارضه ای ناشی از تزریق داخل چشمی مشاهده نشد.
به نظر می رسد که تزریق داخل چشمی جنتامایسین و ملیندامایسین در پایان عمل ترمیم اولیه در پیشگیری از بروز اندوفتالمیت حاد اکتریال پس از صدمات نافذ چشمی موثر است. لذا توصیه می شود حداقل در مواردی که جسم خارجی داخل چشمی، پارگی کپسول خلفی لنز یا آسیب نافذ ویتره وجود دارد، از آن به عنوان پیشگیری استفاده شود.

بررسی عوارض و فواید لنز داخل چشمی (PCIOL) در آنیریدیای تروماتیک در چشم های ویترکتومی شده.
مواد و مطالعه به صورت Case Series بود. برای 3 بیمار PCIOL آنیریدیا کار گذاشته شد. 2 بیمار مرد و 1 بیمار زن بودند و سن آنها 42، 40 و 38 سال بود. بیماران سابقه ترومای چشمی داشتند و به علت خونریزی ویتره یا دکولمان رتین بر روی آنها عمل ویترکتومی انجام شده بود. حداقل پیگیری پس از عمل 3 ماهه بود. حدت بینایی اصلاح نشده در دو بیمار بهبود پیدا کرد (مورد یک از 20/400 به 20/70 و مورد دو از 20/800 به 30/20) و در یک بیمار تغیر چندانی نداشت. همه بیماران کاهش Glare را ذکر می کردند. عملکرد بینایی (بر اساس چارت بر گرفته از (VF-9 و حساسیت به کنتراست در دو بیمار تغیر فاحشی پیدا کرد. در یک بیمار گلوکوم کنترل شده با دارو تشدید پیدا کرد که نیاز به سیکلوفتوکوآگولاسیون پیدا شد. در پیگیری سه ماهه هیچ بیماری دچار یووییت مزمن یا دکولمان مجدد نشد.
PCIOL آنیریدیا می تواند در آنیریدیای تروماتیک در چشمان ویترکتومی شده مشکلات مرتبط با آفاکی را کاهش دهد، باعث کاهش Glare شود و حساسیت به کنتراست و عملکرد بینایی را بهبود بخشد. اگر چه کارگذاری این لنز بی خطر به نظر می رسد، گلوکوم ثانویه و کاهش قدرت رویت محیط شبکیه از مشکلات آن به شمار می رود و قبل از مطالعه ای وسیع تر با پیگیری های طولانی، در کارگذاری این لنزها بهتر است احتیاط شود.

تعیین ریسک فاکتورهای ناخنک و ارزیابی ارتباط کمی طول ناخنک با آستیگماتیسم ایجاد شده قرنیه ای.
یک مطالعه مقطعی از 4200 بیمار که به درمانگاه و کلینیک چشم پزشکی یزد مراجعه نمودند، تعداد221 نفر مبتلا به ناخنک مورد مطالعه قرار گرفتند. ناخنک بر حسب شدت T3-T1 (بر اساس مشاهده عروق اپی اسکلرال) تقسیم بندی گردید و رشد طولی و پهنای ناخنک و عیب انکسار توسط افتالمولوژیست اندازه گیری شد. ریسک فاکتورها و gradeIII ناخنک توسط Logistic Regression آنالیز شد.
4200 نفر در این مطالعه شرکت کردند (محدوده سنی آنان 17 تا 82 سال بود). ناخنک در 221 (5.2%) از بیماران مورد معاینه دیده شد. سن متوسط بیماران 46.7 سال و 89.5% مرد بودند. اندازه ناخنک از 0.5 تا 8.9 میلیمتر و آستیگماتیسم قرنیه از 0.5 تا 15.2 دیوپتر تغییر می کرد. ریسک فاکتورهای مستقل برای ناخنک سن، جنس مرد، اقامت در روستا و در معرض قرار گرفتن بیشتر در طول عمر در برابر اشعه اولتراویوله تشخیص داده شد. ناخنک اغلب آستیگماتیسم آسیمتریک موافق قاعده ایجاد نموده بود.
ناخنک هایی که بیش از 45% شعاع انحنای قرنیه گسترش می یافت، باعث آستیگماتیسم بیش از 3 دیوپتر می شد. ارتباط مستقیم معنی دار بین مقدار پیشروی ناخنک بر روی قرنیه و میزان آستیگماتیسم ایجاد شده وجود داشت.(P<0.001) ناخنک در نواحی روستایی به علت در معرض بودن چشم با نور خورشید یکی از مشکلات بهداشتی عمومی است. پارامترهای مستقل در بروز ناخنک از قبیل سن بالا، مردان و سابقه فعالیت خارج از خانه ها (Out Door)نشان دهنده مولتی فاکتوریال بودن علل ناخنک است.

سوزرتینوپاتی مرکزی Central serous choretinopathy (CSR) بیماری نسبتا شایع شبکیه بوده که عبارتست از دکولمان سروز شبکیه حسی در ناحیه ماکولا و ایدیوپاتیک می باشد.
در این مقاله به معرفی سه مورد بیمار مبتلا به CSR با سابقه پیوند کلیه و مصرف کورتیکواسترویید سیستمیک که به بیمارستان فیض اصفهان مراجعه نموده اند، اقدام می گردد.
معرفی بیمار و مورد اول خانم 34 ساله ای بود که با کاهش دید چشم چپ مراجعه نمود و به دنبال پیوند کلیه به مدت 2.5 سال، قرص پردنیزولون مصرف می نمود.
مورد دوم خانم 29 ساله ای بود که که با کاهش دید چشم چپ مراجعه نمود و سابقه مصرف قرص پردنیزولون به دنبال پیوند کلیه به مدت 9 سال داشت.
مورد سوم آقای 23 ساله ای بود که با کاهش دید چشم راست مراجعه نمود و دو سال قبل تحت پیوند کلیه قرار گرفته و در این مدت از قرص پردنیزولون استفاده نموده است.
در معاینه فوندوسکوپی و فلورسیین آنژیوگرافی هر سه مورد دکولمان سروز ناحیه ماکولا همراه با نشت فلورسیین مشاهده شد.
نتیجه گیری و پیشنهاد: یکی از ریسک فاکتور های CSR پیوند اعضا از جمله کلیه و مصرف کورتیکواسترویید سیستمیک می باشد. در مواردی که CSR به دنبال مصرف کورتیکواسترویید سیستمیک ایجاد می شود در صورت امکان باید دارو قطع گردد یا دوز دارو کاهش یابد.

آکانتامبا تک یاخته ای آمیبی است که گونه ای مختلف آن قادرند موجب کراتیت های مزمن، پیش رونده و اولسراتیو در چشم شوند که نه تنها به درمان با داروهای ضد میکروبی جواب نمی دهند بلکه غالبا با کراتیک استرومال هرپس سیمپلکس هم اشتباه می شوند. تشخیص زودرس عفونت آکانتامبایی اهمیت زیاد دارد، زیرا زمان تشخیص بیماری طولانی است و بسیاری از بیماران در ابتدای ابتلا با داروهای نامناسب تحت درمان قرار می گیرند. در مطالعه حاضر به منظور تشخیص و شناسایی کراتیت های آکانتامبایی از روش PCR استفاده شده است.
موارد و نمونه های تراشه قرنیه از 70 بیمار مشکوک به کراتیک آکانتامبایی از بیمارستان فارابی و کلینیک های خصوصی در تهران جمع آوری گردید. نمونه ها در محیط E.Coil Non Nutrient Agar (ECNNA) کشت داده شد. همزمان DNA انگل با روش فنل کلروفرم مستقیما از نمونه بیمار استخراج گردید. سپس قطعه ای از ژن18s rDNA با استفاده از پرایمرهای اختصاصی JDP1 و JDP2 اصلاح شده با روش PCR تکثیر گردید.
پس از انجام PCR بر روی نمونه های 70 بیمار در 21 مورد یک باند 458 bp بر روی ژل آگاروزها ظاهر گردید. از طرفی نتیجه فقط این 21 مورد در محیط کشت مثبت بوده است. با توجه به این نتیجه می توان گفت که کارآیی این روش بسیار خوب و زمان تشخیص بیماری با روش PCR بسیار سریع می باشد.

بیحسی پری بولبار (PBA) یکی از روش های بیحسی موضعی در جراحی چشم است که علیرغم عوارض کمتر نسبت به بیحسی رتروبولبار (RBA)، به علت شروع اثر آهسته و بلوک عضلانی ناکافی، کمتر ازRBA استفاده می شود. این تحقیق جهت بررسی تاثیر اقزودن مقادیر کم آتراکوریوم به داروی بیحسی موضعی بر شروع اثر و کیفیت آکینزی حاصل از PBA است که بر روی 60 بیمار تحت جراحی کاتاراکت خارج کپسولی (ECCE) در سال 1381 انجام گرفته است.
در یک کار آزمایی بالینی تصادفی و دوسو کور،60 بیمار تحت جراحی کاتاراکت به دو گروه مساوی تقسیم شدند. در گروه I (کنترل) 8 میلی لیتر مخلوط مساوی لیدوکایین بوپیواکایین +0.5 میلی لیتر نرمال سالین 0.9 درصد و در گروه 2، 80 میلی لیتر از همان محلول +0.5 میلی لیتر آتراکور یوم (5 میلیگرم) به روش بیحسی پری بولبار تزریق گردید. شروع اثر دارو و میزان حرکت عضلات خارج چشمی توسط جراح غیر مطلع از محلول تزریقی در دقایق 5، 10، 15 و20 پس از تزریق ارزیابی می شد. یافته ها با آزمون آماری student T-Test و Two Sample T - Test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.P<0.05 معنی دار تلقی می گردید.
شروع آکینزی در گروه2، 5.6دقیقه کوتاه تر از گروه 1 بود (P=0.000). در گروه1، 6% بیماران (n=2) و در گروه 2،90% بیماران (n=27) در دقیقه دهم آکینزی کامل داشتند. در گروه 1، 73% بیماران (n=22) و در گروه2، 83% بیماران در دقیقه 15 بلوک آکینزی کامل داشتند. در گروه 1 فقط 2 بیمار و در گروه 2 هیچ بیماری نیاز به تزریق داروی اضافی نداشت. مدت آکینزی در دو گروه اختلاف معنی دار آماری نداشت (P=0.434).
افزودن مقدار کم آتراکوریوم (5 میلی گرم) به مخلوط لیدوکایین بوپیواکایین در PBA شروع آکینزی را تسریع کرده و کیفیت آن نیز بهتر می شود ولی بر مدت آکینزی بی تاثیر است و در نهایت بدون ایجاد عوارض چشمی یا سیستمیک شرایط مناسبی را برای جراحی فراهم می کند.

بررسی اندیکاسیون ها و نتایج پیوند قرنیه در درمانگاه چشم پزشکی بیمارستان رسول اکرم (ص) از سال 1372 تا 1381.
این مطالعه به طور گذشته نگر روی 305 بیمار که در بیمارستان رسول اکرم (ص) تحت عمل پیوند قرنیه قرار گرفته اند، انجام شده است. اطلاعات بررسی شده شامل سن، جنس، اندیکاسیون های پیوند، رد پیوند و شفافیت پیوند می باشند.
اندیکاسیون های پیوند قرنیه در 305 چشم شامل Scarring قرنیه 82 (26.9%)، کراتوکونوس 59 (19.3%)، پارگی قرنیه 34 (11.1%)، Aphakic Bullous Keratopathy و 33 (10.8%) و Pseudophakic Bullous Keratopathy و 32 (10.5%)، دیستروفی های قرنیه 24 (7.9%)، پیوند مجدد 14 (4.6%)، زخم قرنیه 13 (4.3%)، کدورت های مادرزادی قرنیه و اسکلرو کورنه 5 (1.6%)، سوختگی های شیمیایی 5 (1.6%)، باند کراتوپاتی 3 (1%) و سندرم ICE 1 و 1 (0.3%).
اندیکاسیون اصلی پیوند قرنیه در مطالعه ما Scarring قرنیه است. این یافته برخلاف نتایج مطالعات کشورهای پیشرفته تر می باشد که در آنها PBK و کراتوکونوس عامل اصلی پیوند قرنیه می باشد. اگرچه علت دقیق و قطعی Scarring قرنیه در کشور ما قابل تشخیص نیست ولی به نظر می رسد این علت درگیری عفونی قرنیه و ساختمان های خارجی چشم باشد.

خشکی چشم یکی از عوارض شایع بعد از عمل لیزیک است. روش های متفاوت انجام عمل ممکن است روی شدت این عارضه تاثیر داشته باشند. این مطالعه برای تعیین تاثیر محل Hinge بر علایم و نشانه های خشکی چشم بعد از لیزیک (Laser In Situ Keratomileusis) انجام شد.
طرح مطالعه: کار آزمایی بالینی شاهد دار تصادفی شده آینده نگر دو سوکور. 212 چشم از 106 بیمار نزدیک بین تحت عمل جراحی لیزیک قرار گرفتند، در هر بیمار یک چشم به طور تصادفی انتخاب و به روش Superior Hinge و چشم دیگر به روش Nasal Hinge عمل شد. بیماران قبل از عمل، یک هفته، یک ماه، سه ماه و شش ماه بعد از لیزیک از نظر حد بیناییFluorescein Tear Film Break Up Time و مقدار Schirmer''s Baseline Tear Secretion Test مورد معاینه قرار گرفتند. بررسی علایم subjective خشکی چشم، یکماه، سه ماه و شش ماه بعد از عمل توسط پرسشنامه انجام شد.
مقایسه Fluorescein Tear Film Break Up Time بین دو گروه اختلاف معنی دار را آشکار نکرد، اختلاف مقادیر Schirmer''s Baseline Tear Secretion Test نیز از نظر آماری بین دو گروه معنی دار نبود. برسی علایم خشکی چشم توسط پرسشنامه در معاینات یک،سه وشش ماه بعد از عمل اختلافات معنی داری بین دو گروه مورد مطالعه نشان نداد? :0.2) و (P>0.05.
روش های"Superior Hinge" و "Nasal Hinge" از نظر ایجاد خشکی چشم تفاوتی با هم ندارند. بر اساس نتایج این مطالعه در انتخاب محل "Hinge" در عمل لیزیک پزشک جراح می تواند هر کدام از روش ها را که ترجیح می دهد انتخاب کند و محل "Hinge" تاثیری بر عارضه خشکی چشم بعد از عمل نخواهد داشت.

بررسی اثر بخشی و قابلیت پیش بینی لیزیک در اصلاح نزدیک بینی، دور بینی آستیگماتیسم متعاقب پیوند قرنیه. مکان: دانشگاه علوم پزشکی مشهد، کلینیک لیزیک توس.
روش مطالعه و بیماران: 12 چشم از 9 بیمار دچار عیب انکساری متعاقب پیوند قرنیه تحت عمل لیزیک قرار گرفت. برای انجام عمل لیزیک از دستگاه NIDEK 5000 ® استفاده شد. حداقل فاصله لیزیک تا پیوند قرنیه یک سال و پیگیری به طور متوسط 8 ماه بود.
12 چشم از 9 بیمار دچار عیب انکساری متعاقب پیوند قرنیه بین سال ها 79-81 تحت عمل لیزیک قرار گرفت. متوسط سن بیماران 30.1 (37-22 سال) بود. علت اصلی پیوند در اکثر بیماران قوز قرنیه بود. در هیچ یک از بیماران بعد از عمل لیزیک عارضه ای از جمله رد پیوند مشاهده نشد. متوسط بهترین دید اصلاح شده بعد از پیوند 9/10 بود که از نظر آماری با قبل از عمل تفاوتی نداشت. میانگین معادل کروی (spherical equivalent) عیب انکساری از 6.68 دیوپتر 0.38 دیوپتر (0.95 کاهش) در روز اول پس از عمل و به 1.38 (0.80 کاهش) پس از گذشت یک سال کاهش یافت. میانگین آستیگماتیسم از 6.5 دیوپتر (متوسط میزان هدف یا attempted correction برابر 5.2 دیوپتر) به 2.9 دیوپتر (0.67 کاهش نسبت به میزان هدف) پس از عمل و به 3.42 دیوپتر (0.67 کاهش نسبت به میزان هدف) پس از گذشت یک سال کاهش یافت. دید بدون اصلاح در تمام بیماران به 5.10 یا بیشتر رسید.
لیزیک عملی اثر بخش و قابل پیش بینی در اصلاح نزدیک بینی، دوربینی و آستیگماتیسم متعاقب پیوند قرنیه می باشد.

ملانوسایتوزیس پوستی چشمی عبارت است از یک هامارتومای پوست وچشم که یافته های چشم و پوستی صورت را درگیر می نماید. دژنرسانس بدخیمی که زمانی تصور می شد در این بیماران نادر است، در 6.4% موارد مشاهده شده و در این سفید پوستان شایع تر است. در این مقاله علاوه بر معرفی یک مورد از بیماری، مروری بر سایر مقالات منتشر شده در فرهنگ پزشکی خواهیم داشت.
خانم 49 ساله ای با شواهد ملانوسایتوزیس اکولودرمال مادرزادی با شکایت توده ای در زیر ابرو مراجعه می کند. بعد از تصویر برداری های مناسب، بیوپستی از ضایعه ارییتال، ملتحمه پیگمانته، خال پوستی پلک ها و همچنین مخاط کام سخت انجام شد. مطالعات هیستوپاتولوژیک ضایعه اربیت موید ملانوم بدخیم بود.

گزارش یک مورد همراهی بیماری کرون با التهاب ناشناخته راس حدقه.
نوع مطالعه: گزارش کلینیکوپاتولوژیک مورد و بازندگی متون.
آقای 42 ساله با سابقه 5 ساله بیماری کرون با درد و کاهش بینایی و محدودیت شدید حرکات در چشم چپ مراجعه نمود. تمام معاینات کلینیکی تصویری و هیستولوژی موید تشخیص التهاب ناشناخته راس حدقه بود. درمان های مختلف شامل استرویید سایتوتوکسیک و رادیوتراپی قادر به کنترل بیماری نبودند.
نتبجه گیری: این اولین گزارش کلینیکوپاتولوژیک یک مورد همراهی بیماری کرون با التهاب ناشناخته راس حدقه می باشد. التهاب ناشناخته راس حدقه در این بیمار از نوع اسکلروزان بود.

تومورهای پلکی تومورهای نادری هستند. یکی از تومورهای بسیار نادر پلک ها، آدانوم پلئومورفیک است که به عنوان کندرویید سیرینگوما شناخته می شود. در بیشتر ملاقات اتتشار یافته آدنوم پلئومورفیک بروزی بین 1-0.5% در بین تمام تومورهای پلکی دارد. مورد گزارش شده در این مقاله علاوه بر نادر بودن آن به دلیل اندازه فوق العاده اش قابل توجه است.

دژنراسیون وابسته به سن ماکولا Age-Related Macular Degneration (AMD) علت اصلی نابینایی برگشت ناپذیر مرکزی در افراد بالای 50 سال در جوامع غربی می باشد. در کشورهای پیشرفته به علت افزایش نسبت افراد مسن به کل افراد جامعه شیوع AMD رو به افزایش است. نوع غیرتراوشی بیماری (غیرعروقی یا خشک) (Nonneovascular or "Dry") حدود 10 برابر از نوع تراوشی آن (عروقی یا "مرطوب") (Neovascular or "Wet") شایع تر است ولی همین 10% تا 15% افراد که مبتلا به نوع تراوشی بیماری هستند، مسوول اکثریت موارد نابینایی ناشی از AMD می باشند. در مطالعه Framingham Eye Study، AMD تراوشی علت 79% نابینایی قانونی در چشم ها بوده است.
برای AMD تراوشی، به طور گسترده دو درمان ثابت شده به کار می رود: فتوکواگولاسیون لیزری حرارتی (Thermal Laser Photocoagulation) و درمان فتودینامیک چشمی (Ophthalmic Photodynamic Therapy) با Verteporfin. اخیرا اطلاعات به چاپ رسیده از مطالعه Age-Related Eye Disease Study (AREDS) بیان گر آن است که مکمل غذایی روزانه با روی به تنهایی و یا روی به همراه آنتی اکسیدان ها به طور مشخصی ریسک پیشرفت به مراحل پیشرفته AMD را در بیماران با AMD غیرتراوشی کاهش می دهد. پیش از AREDS برای این بیماران هیچ درمان ثابت شده ای وجود نداشت...