Iranian Journal of Otorhinolaryngology
Volume:17 Issue: 2, 2005

در این تحقیق نتایج کشت و آنتی بیوگرام ترشحات حلق در بیماران مبتلا به فارنژیت حاد بررسی می شود.
تعداد 105 بیمار مبتلا به فارنژیت حاد جهت انجام این مطالعه آینده نگر انتخاب شدند. از تمام بیماران کشت هوازی و اسمیر ترشحات گلو تهیه شد، 48 ساعت بعد نتایج کشت و آنتی بیوگرام بررسی آنالیز گردید.
63 نفر از 105 بیمار (59%) کشت واسمیر منفی داشتند 20 نفر (19%) کشت واسمیر مثبت و 12 نفر (12%) کشت مثبت واسمیر منفی داشتند که مجموع دو گروه اخیر (31%) افراد مبتلا به فارنژیت باکتریال بوده و آنتی بیوگرام در مورد آنها انجام شد.
از نظر آماری در گروه کشت مثبت (31% بیماران) تب، اگزودای چرکی حلق و لوزه و آدنوپاتی به طور معنی داری شایع تر از گروه کشت منفی (69% باقی مانده بیماران) بود (P=0.00). شایع ترین عامل باکتریال استرپتوکوک گروه A بود.
نتایج آنتی بیوگرام نمونه های استرپتوکوکی و استافیلوکوکی مقاومت 100% نسبت به پنی سیلین، آموکسی سیلین و آمپی سیلین داشتند. با توجه به این که مطالعه فوق in vitro بوده انجام مطالعه دیگر با حجم نمونه بیشتر و مقایسه یافته های in vitro با یافته های کلینیکال و in vitro جهت اثبات یا رد ادعای ما مبنی بر مقاومت جرم های شایع فارنژیت حاد به آنتی بیوتیک های رایج ضروری است.

این تحقیق با توجه به تفاوت های چشمگیر موجود بین سیستم دندانی – استخوانی کودکان مبتلا به سندرم داون و کودکان دارای اکلوژن نرمال و رد دسترس نبودن معیار خاصی برای درمان این کودکان صورت گرفته است.
تحقیق حاضر از نوع توصیفی مقطعی است و با هدف تعیین معیارهای سفالومتریک کودکان مبتلا به سندرم داون، مقایسه معیارهای حاصله با معیارهای مشابه در کودکان دارای اکلوژن نرمال و استفاده از نتایج مقایسه در طرح ریزی درمان ارتدنسی بیماران مبتلا به این سندرم صورت گرفت. تحقیق فوق بر روی 30 پسر (یک نفر هنگام بررسی حذف شد) با متوسط سنی 11.9 سال مبتلا به سندرم داون مشغول به تحصیل و تحت مراقبت در مدارس استثنائی شهرستان مشهد صورت گرفت. از این کودکان سفالوگرام جانبی در حالتNHP تهیه و آنالیزهای لازم بر روی آنها انجام شد و نتایج بررسی با معیارهای سفالومتریک کودکان دارای اکلوژن نرمال همین شهرستان مقایسه و پس از تجزیه و تحلیل آماری در جداولی که به همین منظور تهیه گردید ثبت شد.
این بررسی نشان داد که تفاوت آماری معنی داری بین طول قاعده جمجمه، زاویه بازال، ارتفاع و طول قدامی خلفی یک سوم میانی صورت، نسبت ارتفاع خلفی به قدامی صورت و نیز طول فک پایین این افراد در مقایسه با کودکان دارای اکلوژن نرمال وجود دارد.
با این بررسی معلوم شد که تفاوت آماری معنی داری بین اکثر ویژگی های سفالومتریک کودکان مبتلا به سندرم داون و کودکان دارای اکلوژن نرمال وجود دارد که لازم است هنگام طرح ریزی درمان ارتدنسی این افراد به آنها توجه شود.

ارزش رنگ آمیزی نقاط نقره دوست هستکی AgNOR به عنوان روش تشخیصی در ضایعات تومورال متعدد به اثبات رسیده است هدف از این مطالعه ارزیابی میزان AgNOR به عنوان یک مارکر پرولیفراتیو در کارسینوم سلول سنگفرشی درجه 1 (کارسینوم زگیلی) و مخاط نرمال دهان است.
نقاط نقره دوست داخل هستکی AgNOR در برش های تهیه شده از بلوک های پارافینی 20 مورد کارسینوم سلول سنگفرشی خوب دیفرانسیه، 20 مورد کارسینوم زگیلی و 10 مورد مخاط نرمال دهان شمارش شده است. میانگین تعداد AgNOR در هسته به عنوان نشانگر فعالیت پرولیفراتیو سلول ها مورد بررسی قرار گرفته اند.
رنگ آمیزی (AgNOR) (Argyrophilic nucleolar organizer region) یک روش کمی، آسان و مفید در پاتولوژی تشخیصی و افتراقی و برآورد اولیه فعالیت رشدی و تکثیری ضایعات تومورال می باشد. در این مطالعه اختلاف آماری بین مخاط نرمال دهانی کارسینوم زگیلی و کارسینوم سلول سنگفرشی خوب دیفرانسیه از نظر پارامترهای مرتبط با AgNOR مشاهده شد.

قبل از آغاز اقدامات درمانی (طبی و توانبخشی) در کودکان کم شنوا لازم است که توانایی سیستم شنوایی در درک محرک های گفتاری ارزیابی شود. سنجش شنوایی با استفاده از صداهای خالص نمی تواند این توانایی را تخمین بزند به همین منظور آزمون های ویژه ای برای تعیین توانایی درک گفتار در کودکان ساخته شده اند. با توجه به اطلاعات مورد نیاز برای آغاز درمان در کودکان مبتلا به کم شنوایی حسی - عصبی، پژوهشی در دو مرحله توصیفی و تحلیلی انجام گردید. ابتدا طی بررسی توصیفی گنجینه واژه ها و مفاهیم کودکان 6 تا 7 ساله فارسی زبان با تعیین فراوان ترین واژه های یک، دو و سه هجایی و افعال، از 873 کتاب گروه سنی پیش دبستانی استخراج گردید. .

اینمطالعه ارتباط بین اندکس Ki-67 و درجه بندی هلسینکی و هیستوپاتولوژی مننژیوما را نشان می دهد. رنگ آمیزی Ki-67 با نوع پلی کلونال در 29 نمونه بافتی آغشته به پارافین فیکس شده در فرمالین از 29 بیماری که مننژیوما داشته اند انجام شده، درجه بندی هلسینکی و هیستوپاتولوژی ها (بر طبق تقسیم بندی راسل، رابینشتین) توسط یک پاتولوژیست مطالعه شده است. اندکس Ki-67 در مننژیوما آتی پیک به طور معنی داری بالاتر بوده، ممکن است تهاجمی بودن مننژیوم را نشان دهد همچنین احتمال عود تومور را پیش بینی کند.

رشته الکترودی بسته به وضع حلزون و نوع پروتز تنها به طور نسبی معمولا 20-30 میلی متر داخل حلزون شنوایی می رود. این مطالعه برای جستجو در مورد اثرات عمق جایگذاری رشته الکترود روی بازشناسی کلمات در 10 نفر از بیماران کاشت حلزون استان خراسان طرح ریزی شد. پروتز این افراد MED-EL(COMBI 40+) بود و حداقل 6 ماه تحت آموزش های شنیداری – کلامی پس از کاشت پروتز قرار داشتند.
مواد و برای تعیین اثر عمق جایگذاری الکترود روی نمره بازشناسی کلمات 3 عمق متفاوت از کاشت با کمک پردازشگر گفتار تقلید شد شامل عمق جایگذاری کامل یا 3.3، 2.3 عمق جایگذاری کامل و 1.3 عمق جایگذاری کامل، در حالی که در هر 3 حالت طیف باند فرکانسی به طور کامل حفظ شد. نمره بازشناسی کلمات توسط 10 کلمه دو سیلابی اندازه گیری می شد.
نتایج نشان داد نمره بازشناسی کلمات با غیر فعال کردن 1.3 آپیکال رشته الکترودی به طور قابل توجهی کاهش یافت. ما معتقدیم این نتایج نشانگر این است که، اغلب بازشناسی کلمات توسط 1.3 آپیکال (یا انتهایی) حلزون تامین می شود و ساختمان های عصبی مفیدی برای بازشناسی کلمات بعد از دور دوم حلزون قرار دارد.

گسترش کلستئاتوم استخوان تامپورال به نواحی داخل جمجمه یک اتفاق غیرمعمول است. کلستئاتوم اکتسابی گوش قادر است که به فضای میانی و یا خلفی جمجمه دسترسی و گسترش یابد.
آبسه اپی دورا و ترومبوز سینوس وریدی دورا یکی از عوارض عفونت گوش میانی با کلستئاتوم محسوب می شوند، و هر چند که بالقوه می توانند باعث مگر شوند اما آنها قابل درمان هستند. آبسه اپی دورا و ترومبوز سینوس وریدی دورا را باید تشخیص داد و به صورت جدی درمان نمود.
آبسه اپی دورا و ترومبوز سینوس وریدی دورا نسبتا شایع است، و درمان عامل ایجاد کننده آن در درجه اول اهمیت قرار دارد. در این مطالعه کلستئاتوم به داخل فضای خلفی جمجمه گسترش داشت و همراه با آبسه اپی دورا و ترمبوز سینوس لاترال بود. سی تی اسکن و MRI هر دو برای تشخیص و افتراق کلستئاتوم استخوان تامپورال از سایر ضایعات استخوان تامپورال مورد نیاز است.
سی تی اسکن استخوان تمپورال معمولا برای تشخیص و تعیین گسترش داخل جمجمه ای کلستئاتوم اکتسابی گوش کفایت می کند. نویسنده مقاله بر آن است که علائم کلینیکی، یافته های تصویربرداری و درمان جراحی بیماران مبتلا به کلستئاتوم اکتسابی گوش را که به داخل جمجمه گسترش داشته و ایجاد آبسه اپی دورا و ترومبوز سینوس لاترال کرده مورد بررسی و ارزیابی قرار دهد.

بینی های پیچ خورده اغلب دارای دفرمیتی های پیچیده ای می باشند، که ساختمان های متعدد از آناتومی بینی را گرفتار کرده است. در یک بینی دچار انحراف اشکال در زیبائی و فونکسیون بینی به طور همزمان دیده می شود. تمامی جراحان با تجربه در رینوپلاستی، جراحی بینی های پیچ خورده را به عنوان مشکل ترین و دردسرسازترین نوع جراحی بینی تلقی نموده، و در مواردی اصلاح این چنین بینی هایی به طور کامل امکان پذیر نمی دانند. سپتوم محل اصلی دفرمیتی در اغلب بینی های پیچ خورده می باشد. انجام یک سپتوپلاستی دقیق که در آن کلیه انحرافات و دفرمیتی های سپتوم اصلاح گردد برای به دست آوردن نتیجه زیبائی ظاهری و عملکرد مناسب بینی در انتهای عمل جراحی الزامی است. رویکرد جراحی باز در حین عمل جراحی با در اختیار گذاشتن دید و فضای مناسب برای انجام تکنیک های مختلف گرافت گذاری و بخیه زدن برای رسیدن به یک نتیجه عمل مطلوب الزامی می باشد.

کیست هیداتیک بیماری شایع در مناطق آندمیک به ویژه در کشور ما می باشد. با توجه به مناطقی مثل خراسان که قطب دامداری است از شیوع بالایی برخوردار بوده است و چون انسان میزبان واسطه است، پیشگیری از ابتلا به آن و درمان اصلی بیماران یکی از اصول اولیه می باشد و گرفتاری کبد و ریه از سایر ارگان ها بیشتر است. ابتلا مدیاستن به طور اولیه بسیار نادر است و گزارش دو مورد کیست هیداتیک اولیه مدیاستن با بررسی نشریات پزشکی صحت نادر بودن آن را تایید می کند. تشخیص به موقع و درمان آن می تواند از عوارض کیست (فشار بر ارگان های حیاتی مدیاستن و یا در ورت پاره شدن) گرفتاری آنها را کاهش دهد.

سندرم کوگان سندرم غیر شایعی است که با اختلال شنوائی – تعادلی و تظاهرات چشمی به صورت کراتیت اینتراستشیل (Interstitial Keratitis) تظاهر می کند. یک بیماری اتوایمیون بود که کاهش شنوائی آن دوطرفه و به سرعت پیشرونده است. در صورت تشخیص دیر هنگام و عدم درمان به موقع، کری کامل یا حتی مرگ رخ می دهد.
انواع آتیپیک بیماری به درمان جواب مناسبی نمی دهند. از این Case report آشنائی بیشتر با علائم بیماری و ذکر نکات استثنائی بیمار مورد گزارش است.
معرفی بیمار: بیمار آقائی 51 ساله که با شکایت قرمزی چشم و سپس کاهش شنوائی و اختلال تعادل مراجعه نموده بود. معاینات و یافته های کلینیکی و پاراکلینیکی، تشخیص افتراقی های عمده را که سارکوئیدوز و سفلیس بودند، رد نمود. تشخیص نهائی سندرم کوگان نوع آتیپیک بود که با توجه به اهمیت بیماری، بلافاصله کورتون دوز بالا شروع شد و خوشبختانه جواب مناسب حاصل آمد.
بحث و تفسیر:تشخیص سندرم کوگان بر اساس یافته های کلاسیک بیماری و رد سایر علل می باشد. تشخیص افتراقی های عمده سندرم عبارت اند از: سفیلیس، سارکوئیدوز، پلی آرتریت ندوزا و سر گیجه های با منشا محیطی. با بررسی های بالینی کامل و پاراکلینیکی این تشخیص ها رد شد و سندرم کوگان تشخیص نهائی بود.
1- سن شایع بیماری در بالغین جوان است که در مورد بیمار فوق، سن بالاتر است.
2- جواب به درمان در انواع آتیپیک بسیار ضعیف است. که در مورد بیمار مورد گزارش جواب دراماتیک به دست آمد. آشنا بودن به علائم بیماری های اتوایمیون گوش داخلی و شناسائی و درمان سریع این بیماران باعث بهبود مناسب، تی در انواع آتیپیک خواهد شد.

صرف نظر از میزان شیوع اختلالات شنوایی در انسان، در حال حاضر اقدامات درمانی به شیوه های توانبخشی نظیر استفاده از وسایل تقویت کننده صدا یا پروتزهای الکترونیکی قابل کاشت در گوش محدود می شود.
روش های درمانی مذکور نیز تا زمانی که با آموزش های ویژه برای تطابق بیماران با ابزار کمک شنوائی همراه نباشد، نمی توانند شنوایی مناسب و خوبی را برای بیمار ایجاد نمایند. به عبارت دیگر، بهترین چاره موجود یعنی سمعک و پروتزهای کاشت حلزون، اقدامات معجزه گری به حساب نمی آیند.
اخیرا روش انتقال ژنی به عنوان یک روش درمانی مورد توجه فراوان قرار گرفته است. زیرا این روش امیدهایی را برای مقابله، تغییر وضعیت یا درمان کم شنوایی های ژنیتیکی و غیر ژنتیکی فراهم نموده است.
ژن درمانی بر خلاف روش های درمانی مرسوم، برای ابقا شنوایی از طریق کارکرد طبیعی سیستم شنوایی سودمند است و استفاده از آن می تواند ابعاد وسیعی در درمان اختلالات شنوایی داشته باشد. در این مقاله خلاصه ای از اولین تجارب عملی در بهبود ژن درمانی به منظور درمان ناشنوایی مطرح شده و موانعی که باید جهت موفقیت در این روش بر آنها چیره شد آورده شده است.

با توجه به این که برداشتن لوزه ها از شایع ترین اعمال جراحی است که در دنیا انجام می شود. این مطالعه جهت مقایسه مزایای انجام این جراحی به روش دیسکسیون رادیو سرجری با روش مرسوم دیسکسیون – گیوتین طراحی شده است.
مطالعه روی 30 بیمار کاندید جراحی لوزه برداری به علل متفاوت طی سال های 82-81 در بیمارستان خلیلی شیراز انجام شده است. 13 بیمار مرد و 17 بیمار خانم بوده اند و طیف سنی آنها 31-9 سال بوده است. در هر مورد یکی از لوزه ها به روش دیسکسیون رادیو سرجری خارج کپسولی انجام شده و لوزه طرف مقابل به روش دیسکسیون – گیوتین. طول مدت جراحی، خونریزی حین جراحی و پس از جراحی، پروسه ترمیم محل جراحی و شکایات پس از جراحی مطالعه و مقایسه شده است.
انجام جراحی برداشتن لوزه ها به وسیله روش دیسکسیون با رادیو سرجری نسبت به روش دیسکسیون – گیوتین طولانی تر خواهد بود، خونریزی بیشتری دارد، پروسه ترمیم طولانی تر است و شکایات بیمار نیز بیشتر می باشد.
دیسکسیون خارجی کپسولی لوزه ها به روش رادیو سرجری نه تنها هیچ مزیتی به روش مرسوم دیسکسیون – گیوتین ندارد بلکه عوارض بیشتری داشته و زمان طولانی تری نیاز دارد و برای این منظور توصیه نمی شود.

نیاز به مصرف اپی نفرین برای اعمال جراحی سپتورینوپلاستی به منظور کاهش خونریزی و دید بهتر تحت بیهوشی عمومی با هالوتان همواره یک ریسک بوده و اثربخشی و عوارض غلظت های متفاوت آن مورد سوال بوده است.
در این کارآزمائی بالینی تعداد 80 بیمار کاندید عمل سپتورینوپلاستی، در چهار گروه 1- اپی نفرین با غلظت 1.100000 همراه با لیدوکائین 2-اپی نفرین با غلظت 1.100000همراه با نرمال سالین 3-اپی نفرین با غلظت 1.200000 همراه با لیدوکائین 4-اپی نفرین با غلظت 1.200000 همراه با نرمال سالین، به طور مساوی (هر گروه 20 نفر) تقسیم و تحت بیهوشی با هالوتان، مورد ارزیابی از نظر تغییرات فشارخون سیستول، دیاستول، ضربان قلب، میزان خونریزی و بروز آریتمی خطرناک (بطنی) قرار گرفتند.
درصد نواسانات فشارخون های سیستول (8.46±4.59SD) و دیاستول (10.55±5.89SD) و همچنین ضربان قلب (7.85±4.62SD) در هر چهار گروه، پس از تزریق کمتر از 15 درصد بوده و از نقطه نظر بالینی قابل قبول می باشد. میزان خونریزی حین عمل نیز در هر چهار گروه قابل انتظار (73.13ml±36.02SD) و تفاوتی معنی دار بین گروه ها وجود نداشت. از لحاظ بروز آریتمی در گروه اول یک مورد تاکیکاردی بطنی و در گروه دوم یک مورد تاکیکاردی بطنی و یک مورد فیبریلاسیون بطنی دیده شد.
مصرف غلظت بالای اپی نفرین (1.100000) نسبت به غلظت کمتر آن (1.200000) در حضور هالوتان اگر چه از لحاظ تغییرات فشارخون های سیستول و دیاستول و ضربان قلب تفاوت قابل ملاحظه ای ندارند، لیکن در کاهش خونریزی نیز تفاوتی نداشته، و فقط خطر آریتمی های بطنی را افزوده و توصیه نمی گردد.