Auditory and Vestibular Research
Volume:4 Issue: 5, 1995

در این مقاله سعی شده است مشکلات شنیداری کودکان که به نارساخوانی مبتلا هستند بررسی گردد. در بیماران مبتلا به نارساخوانی علاوه بر مشکلاتی چون تاخیر در خواندن، حافظه، درک دیداری، درک فضایی و اختلالات شنیداری نیز وجود دارد. تحقیقات در این زمینه ادامه دارد و هنوز نتایج محتوم در مورد سبب شناسی نارساخوانی به دست نیامده است. مقاله حاضر کوششی است در جهت طرح آن مشکل از دیدگاه ادیولوژی. Dyslexia یا نارساخوانی زیر گروهی از اختلالات یادگیری است. کودک نارساخوان علیرغم هوش طبیعی، در یادگیری خواندن و نوشتن مشکل دارد. این کودکان که بعضی از آنها هوش سرشاری نیز دارند، تا قبل از رفتن به مدرسه، کودکانی طبیعی به نظر می رسند. اما با رفتن به مدرسه مشکلات آنها آغاز می شود. آموزگار کودک از ناتوانی او در امر یادگیری، بخصوص یادگیری خواندن و نوشتن شکایت می کند و گاه به غلط این کودکان در زمره افراد عقب مانده ذهنی قلمداد شده و به مراکز آموزش عقب ماندگان ذهنی معرفی می شوند. گاه سرخوردگی در مدرسه و خانه به مشکلات درسی کودک اضافه شده و کودک درمانده و مضطرب، دچار اختلالات عاطفی می شود. گفته می شود نارساخوانی بر اثر نقص در توانایی های شناختی اصلی مغز بروز می کند. و آن انواعی از Minimal brain dysfunction می دانند. این کودکان مشکلاتی در زمینه حافظه، درک شنیداری، درک دیداری، درک فضایی، تشخیص کلمات و... دارند. 2 تا 5% دانش آموزان، مبتلا به نارساخوانی هستند در جمعیت های بزرگتر که این تحقیق صورت نگرفته ممکن است این آمار بیشتر شود. تشخیص زودرس نارساخوانی حایز اهمیت است زیرا در این صورت سرویس های توانبخشی لازم چون روان درمانی تکنیک های نوشتاری، مشورت های خواندن به آنها ارائه شده و آنها قابلیت های خود را باز می یابند. مشخصات نارساخوانی به اختصار عبارتند از: 1) این عارضه در پسرها شایعتر از دخترهاست در بعضی منابع این نسبت سه به یک ذکر شده است. 2) این کودکان واجد هوش طبیعی یا گاه بالاتر از حد طبیعی هستند. 3) کودک تمایل به معکوس نوشتن سمبل های نوشتاری و عکس نوشتن کلمات دارد. 4) خواندن از جهت مخالف. 5) نوشتن آینه ای. 6) عدم توانایی استفاده صحیح از حروف اضافه. 7) تاخیر در زمان یادگیری گفتن وقت و زمان. 8) اشکال در درک فضایی و نقاشی آنها با عدم آگاهی همراه است. 8) اشکالات شنیداری. 9) این کودکان در بکار بردن کلمات جهت صحیح صحبت کردن اشکال دارند. 10) کودک تمایل دارد گفتار را آهسته، شمرده، درهم و برهم و مردد ادا کند

برآورد سنی که در آن ضایعات شنوایی در جامعه بطور معمول تشخیص داده می شوند، جهت مقایسه با ملاک های مورد قبول و تخمین کاستی های موجود در برنامه ریزی های تشخیصی و باز توانی لازم می باشد. بر این اساس، طی یک بررسی گذشته نگر مقطعی از فروردین تا خرداد ماه 1371، سن تشخیص کم شنوایی و عوامل وابسته، در بین جمعی از دانش آموزان مدارس ناشنوایان باغچه بان، تهران مورد مطالعه قرار گرفت. این بررسی توسط پرسشنامه ای سه قسمتی با همکاری والدین 445 نفر از دانش آموزان واحدهای 2، 6، 10 مجتمع باغچه بان تهران در نیمه دوم سال تحصیلی 71-1370 انجام گردید. نتایج نشان می دهد که میانگین سن تشخیص کم شنوایی - اعم از مادر زادی و اکتسابی - در جمعیت تحت مطالعه معادل سه سال و شش ماهگی می باشد. در حالیکه میانگین سن تردید والدین نسبت به وجود شنوایی طبیعی در کودک حدود یک سال و ده ماهگی است. مقایسه سن تشخیص کم شنوایی میزان کم شنوایی (در کم شنوایی متوسط تا عمیق) سن تشخیص کاهش می یابد (P<0.01). در بین منابع ارجاع دهنده برای انجام اولین آزمون شنوایی، کمترین تشخیص مربوط به ارجاع توسط پزشکان می باشد. بر خلاف انتظار، میانگین سن تردید و تشخیص کم شنوایی در افرادی که دارای تاریخچه مثبت وجود کم شنوایی در خانواده می باشد، بالاتر از افرادی است که تاریخچه خانوادگی کم شنوایی نداشته اند (P<0.01). در حال، هیچگونه ارتباطی بین سن تشخیص تعداد افراد ناشنوای خانواده مشاهده می شود (P<0.02).