نشریه جستارهای شهرسازی
پیاپی 9 (تابستان 1383)

توسعه شهرنشینی و برنامه ریزی شهری در طول چند دهه اخیر به یکی از عرصه های اصلی کشاکش نظام های اقتصادی - اجتماعی تبدیل شده و انواع نظریه های مختلف درباره ماهیت و روند برنامه ریزی شهری رواج پیدا کرده است. بهطور کلی می توان این نظریه ها یا پارادایم ها را به سه گروه تقسیم کرد: اول نظریه های نومارکسی که فرایند جدید توسعه شهری را به مثابه شکل نوینی از توسعه نظام سرمایه داری می داند.

تعاریف پیش بینی اگر چه متفاوت هستند، اما تمامی آنها از لحاظ نگاه به آینده دارای نطقه اشتراک هستند. گرچه آینده نامشخص است، اما می توان در مورد جهت گیری های کلی و گسترده آن حدس هایی زد و به طور معقولی به آن پرداخت. آینده نگری در مقایسه با پیش بینی گستره وسیعتری دارد که آماده سازی تصمیمات مربوط به آینده را در بر می گیرد. به همین دلیل است که در دهه 1990، هنگامی که در بسیاری از کشورها توجه به مقیاس وسیعی به «آینده نگری» معطوف شد، واژه «پیش بینی» نیز به «آینده نگری» تغییر یافت.