Hormozgan Medical Journal
Volume:5 Issue: 4, 2002

در این مطالعه میزان واکنش تست PPD بدنبال واکسیناسیون BCG (در بدو تولد) در گروه سنی 9 ماهه و 6 _ 4 ساله بررسی شد.
مطالعه از نوع آینده نگر مقطعی بود و جمعیت مورد مطالعه 400 کودک (200 کودک 9 ماهه و 200 کودک 6 _ 4 ساله) را شامل می شد که در سال 1379 به درمانگاه های شهر بندرعباس جهت واکسیناسیون مراجعه داشتند.
جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات آماری از آزمون آماری T-test استفاده شد.
در گروه سنی 9 ماهه 5/91% و در گروه سنی 6 _ 4 ساله 5/90% میزان واکنش به تست PPD زیر 5 میلی متر بود.
نتیجه اینکه واکنش PPD بدنبال واکسیناسیون BCG بدو تولد (حتی در سال اول پس از واکسن بالاترین واکنش را باید داشته باشد) قابل توجه نبوده و واکنش های بالای 5 میلی متر را نباید به حساب واکسیناسیون بدو تولد گذاشت.

میزان مرگ و میر پری ناتال از شاخص های مهم بهداشتی، فرهنگی و اقتصادی هر جامعه می باشد و این میزان در کشور ما در مقایسه با کشورهای پیشرفته بالاست.
در این مطالعه توصیفی _ تحلیلی تمام موارد مرده زایی (بعد از 22 هفته حاملگی) و مرگ نوزادی (از زمان تولد تا 28 روزگی نوزاد) از شهریور 76 لغایت آذر 77 در زایمان های طبیعی و سزارین انجام شده در بیمارستان امیرالمومنین شهر سمنان مورد بررسی قرار گرفتند در هر مورد از مرگ نوزاد یا مرده زایی مستقیما" اطلاعات از فرد عامل زایمان و والدین و متخصص اطفال گرفته شده و در پرسشنامه هایی که قبلا" تهیه شده بود درج گردید و در ضمن برای همه مادرانی که مرده زایی داشتند آزمایشات Creatinine, BUN, PTT, PT, Platelet,. CBC و FBS داده شد. تمامی نوزادان تا آخر 28 روزگی پیگیری شدند و هر گونه مرگ و میر خارج از بیمارستان تا حد امکان جزء مطالعه قرارگرفت. برای بررسی برخی عوامل مرتبط با مرگ و میر پری ناتال، گروه فوق با گروه شاهد که شامل 150 مورد زایمان انجام شده در همان مدت مطالعه بودند و به طور نصادفی انتخاب شدند مورد مقایسه قرار گرفتند و با آزمون X2" مورد آزمون قرار گرفتند.
در 29 مورد مرده زایی، شایع ترین علل آن به ترتیب جدا شدن زودرس جفت پره اکلامپسی یا فشار خون مزمن، دیابت، تنگی بند ناف و ناهنجاری های مادرزادی بودند.
در 45 مورد مرگ نوزادی، شایع ترین علل به ترتیب کم وزنی نوزاد (نارسی)، ناهنجاری های مادرزادی و آسفیکسی زمان زایمان بودند.
در ضمن در این مطالعه بین سن بالای 35 سال مادر، سابقه دو یا بیش از دو سقط، سابقه خونریزی در نیمه اول و دوم حاملگی و سابقه مرده زادیی یا میزان مرگ و میر پری ناتال رابطه معنی داری وجود داشته در حالی که در مورد پاریتی و پارگی کیسه آب به مدت بیشتر از 6 و کمتر از 18 ساعت این ارتباط معنی دار نبود.

گرچه تاکنون تحقیقات فراوانی در مورد تاثیر اشعه UV در بروز کاتاراکت و ناخنک انجام گرفته است ولی تاکنون تحقیقی مبنی بر یافتن علل همراه بودن این دو بیماری و شیوع آنها انجام نشده است. در شرایط جغرافیایی متفاوت، تاثیر اشعه UV در همراه بودن توام کاتاراکت و ناخنک و همچنین شدت و نوع آنها مورد بررسی قرار گرفته است.
این مطالعه به صورت مورد _ شاهد بوده و جمعیت مورد مطالعه شامل 100 مورد بیمار مراجعه کننده به کلینیک چشم بیمارستان شهید محمدی بندرعباس و 65 مورد مراجعه کننده به کلینیک چشم بیمارستان شهید لبافی نژاد تهران و بهمان تعداد گروه شاهد که نسبت به سن و جنس جور شده اند می باشد و افراد مورد به کاتاراکت یا ناخنک و یا هر دو مبتلا بودند و افراد شاهد هیچکدام از بیماری های فوق را نداشتند. از طرف دیگر افراد مورد مطالعه هیچگونه بیماری و یا ریسک فاکتور چشمی و یا بیماری سیستمیک و یا سابقه ای از آنها که تاثیر آن بر روی بیماری های فوق الذکر به اثبات رسیده باشد نداشته اند.
افراد گروه مورد و گروه شاهد از نظر مدت زمان قرار گرفتن در معرض اشعه خورشید و همچنین شدت کاتاراکت و ناخنک در گروه های مورد، مورد سنجش قرار گرفت. نتایج نشان می دهد که شیوع توام کاتاراکت و ناخنک در بندرعباس نسبت به تهران 66/66 درصد به 3/8 درصد (حدود 8 برابر) می باشد خطر نسبی ابتلا به حداقل یکی از دو بیماری برای ساکنین بندرعباس که بیش از 10 ساعت در معرض اشعه آفتاب قرار می گیرند 94/10 است در حالیکه این مقدار برای ساکنین تهران 9/1 می باشد.
به نظر می رسد مهم ترین عامل در بروز دو بیماری کاتاراکت و ناخنک در بندرعباس اشعه UV است در حالیکه در تهران افزایش سن عامل اصلی در بروز بیماری فوق می باشد.

این مطالعه با هدف تعیین فراوانی نسبی و برخی عوامل مستعدکننده تولد نوزادان با وزن کم (L.B.W) در شهر بندرعباس انجام شد. جامعه آماری کلیه زایمان های با تولد کودک زنده بودند که از ابتدای سال 1378 در شهر بندرعباس اتفاق افتاده بود. حجم نمونه 585 نفر، نوع مطالعه مقطعی، روش نمونه گیری چند مرحله ای و ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه بود. نتایج به دست آمده نشان داد از مجموع 585 نوزاد مورد بررسی 5/49% پسر و 5/50% دختر بودند. فراوانی نسبی کمبود وزن (L.B.W) در نوزادان پسر 8/11% و در نوزادان دختر 2/16% و در کل نوزادان مورد بررسی 14% بود. در مادرانی که سن آنها هنگام زایمان کمتر از 18 سال بود فراوانی کمبود وزن نوزادان (L.B.W) 25% و در مادران 18 تا 35 سال 1/13% بود. همچنین فروانی (L.B.W) در نوزادان دارای رتبه تولد یک 1/17% و در نوزادان دارای رتبه تولد دو 9/9% بود. بین میزان مراقبت های بهداشتی مادران در طول بارداری و بروز (L.B.W) ارتباط وجود داشت (05/0P<). فراوانی (L.B.W) در نوزادانی که با تولد قبلی کمتر از 24 ماه فاصله داشته اند 4/29% و در نوزادانی که با تولد قبلی بیشتر از 24 ماه فاصله داشته اند 2/9% بود.
به نظر می رسد برنامه ریزی مناسب جهت اصلاح رفتار باروری، فاصله گذاری مناسب، آموزش مادران باردار در زمینه بهبود وضعیت تغذیه و مراقبت های دوران بارداری می توانند در کاهش وزن هنگام تولد مو’ثر باشند.

یکی از مهمترین عوارض بارداری در همه جوامع، بروز درد زودرس است که به معنای شروع درد زایمان، قبل از زایمان، قبل از اتمام هفته سی و هفتم حاملگی می باشد. از آنجاییکه در اکثر موارد درمان عوارض نوزادی ناشی از تولد زودرس که می تواند عواقب سوء موقت یا دائمی برای نوزاد ایجاد کند مستلزم صرف وقت و هزینه هنگفتی خواهد بود. پیشگیری از درد پیش از موعد زایمان در بهداشت جامعه بسیار حائز اهمیت است. با بررسی عوامل مستعدکننده مادران باردار برای ایجاد این عارضه، می توان افراد در معرض خطر را بهتر شناسایی کرده و با حذف عوامل فوق احتمال درد زودرس و عواقب آن را کاهش داد.
در این پژوهش در فاصله 6 ماه (خرداد ماه لغایت آبان ماه 1377) کلیه مادران بارداری که با درد زایمان به بیمارستان شریعتی مراجعه کرده اند (3253 نفر) مورد مطالعه قرار گرفته و از آن میان، موارد درد زودرس جدا شده (143 نفر) شناسایی و در ضمن همزمان تعداد مساوی از زائوهای مراجعه کننده با درد به هنگام (ترم)، نیز به عنوان گروه کنترل انتخاب شدند سپس با بررسی دقیق فاکتورهای مستعدکننده و آزمون های آماری نتایج مورد بررسی قرار گرفتند.
4/4 درصد از زائوهای مراجعه کننده به این مرکز مبتلا به درد زودرس بوده اند که بر اساس نتایج حاصله در 75 درصد از موارد، حداقل یک عوامل مستعدکننده برای ایجاد درد زودرس وجود داشت که شایع ترین این علل به ترتیب پاره شدن زودرس پرده های جنینی، کنده شدن زودرس جفت، پیلونفریت و مرگ داخل رحمی جنین بود.
بنظر می رسد پایین بودن سطح تحصیلات مادران باردار و نیز اشتغال آنها در طول بارداری (به خصوص شرکت مستقیم در امر کشاورزی با دامداری) به طرز معنی داری احتمال بروز درد زودرس زایمان را افزایش داده است. افزایش آگاهی های عمومی، ارائه خدمات بهتر و حذف فاکتورهای فیزیکی در طول شبانه روز می تواند از درد زودرس زایمان و عواقب آن تا حد زیادی کاست.

شیوع انگل های روده ای یکی از شاخص های مهم بهداشتی در هر جامعه محسوب می شود و بررسی منظم و مستمر آن به منظور برنامه ریزی مناسب جهت مبارزه و کنترل آلودگی های انگلی ضروری می باشد. هدف از این مطالعه تعیین انگل های روده ای در دانش آموزان ابتدایی شهر بندرعباس و بررسی عوامل موثر در بروز آنها می باشد.
در این مطالعه مقطعی (Cross-sectional) جمعا" 1369 نفر از دانش آموزان با روش تصادفی چند مرحله ای انتخاب گردیدند و ضمن ثبت متغیرهایی از قبیل سن، جنس، پایه تحصیلی و ناحیه آموزش، پرورش، شغل و تحصیلات والدین آنها، نمونه مدفوع جمع آوری و به آزمایشگاه منتقل شد.
نتایج نشان داد که میزان کلی آلودگی 4/48 درصد که این میزان در جنس مذکر 3/59 درصد و در جنس مونث 52/39 درصد می باشد. میزان فراوانی کرم های روده ای 91/5 درصد و تک یاخته های روده ای 18/34 درصد بود که در این بین انگل های H.nana با 3/4درصد و Giardia با فراوانی 23/17 درصد بیشترین درصد آلودگی را به خود اختصاص دادند. فراوانی سایر انگل های روده ای مهم عبارت بود از E.coli، 81/10 درصد E.histolytica، 46/1 درصد B.hominis، 32/8 درصد و Oxyure با روش غیراختصاصی، 53/1 درصد.
با توجه به یافته های فوق و شیوع بیشتر تک یاخته ها، بایستی در رابطه با بهداشت محیط، بهسازی محیط زیست بخصوص دفع بهداشتی فاضلاب تاکید بیشتری شود و آموزش مداوم و مستمر دانش آموزان و نیز والدین آنها در خصوص رعایت اصول بهداشت فردی همواره در سرلوحه امور بهداشت مدارس قرار گیرد.

فشار داخل چشم در اثر عوامل گوناگون از جمله زور زدن و استفراغ کردن در حین بیهوشی یا بعد از آن افزایش می یابد که این افزایش فشار عوارض شدیدی را برای بیمار و مشکلات عمده ای را برای چشم پزشکان به بار می آورد. تجویز آلفنتانیل امکان ایجاد استفراغ را داشته، بنابراین استفاده از داروی دیگری که وقوع استفراغ را کاهش دهد می تواند در بهبود بیمار و پیشگیری از عوارض بعد از عمل جراحی موثر باشد.
در این تحقیق اثرات دو داروی آلفنتانیل و تالامونال که ترکیبی از فنتانیل (50 میکروگرم در میلی لیتر) و در وپریدول (5/2 میلی گرم در میلی لیتر) می باشد، در ایجاد استفراغ بعد از عمل کاتاراکت مورد مقایسه قرار گرفته است. نمونه پژوهش 400 بیمار 80 _ 50 ساله بود که جهت عمل جراحی کاتاراکت در بیمارستان شماره 3 دانشگاه علوم پزشکی کرمان بستری شده بودند. بیمارانی که مبتلا به بیماری های زمینه ای خاص در ارتباط با افزایش تحریک مرکز استفراغ نبودند وارد مطالعه و به طور تصادفی به دو گروه 200 نفری تقسیم شدند، به یک گروه آلفنتانیل و به گروه دیگر تالامونال تزریق شد. وقوع استفراغ بعد از عمل در اتاق ریکاوری ثبت گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های T و مجذور کای صورت گرفت.
یافته ها نشان داد میانگین و انحراف معیار سن بیماران به ترتیب 5/68 و 9/6 سال بود. دو گروه از نظر سن و جنس اختلاف معنی داری نداشتند. در گروه تالامونال و آلفنتانیل به ترتیب 6% و 26% دچار استفراغ شدند که آزمون مجذور کای این تفاوت را معنی دار نشان داد (0001/0P<).
با توجه به اینکه احتمال استفراغ بعد از عمل با استفاده از تالامونال در مقایسه با آلفنتانیل کمتر می باشد از این رو استفاده از این دارو می تواند عوارض ناشی از استفراغ بعد از اعمال چشمی را کم کند.

آموزش بیمار از وظایف مهم و مستقل پرستاران در کار بالینی است که فواید و نتایج مثبت زیادی در بر دارد و مانند سایر اقدامات پرستاری بایستی اجرا و ارزیابی شود و یکی از راه های ارزیابی آن دریافت نظرات بیماران برای تعیین وضعیت موجود در این رابطه است.
در یک مطالعه توصیفی، 115 بیمار بستری در بخشهای جراحی عمومی بیمارستان شهید محمدی بندرعباس با روش نمونه گیری آسان مورد مطالعه قرار گرفتند. اطلاعات توسط پرسشنامه و با روش مصاحبه جمع آوری گردید. داده ها با سیستم نرم افزاری SPSS و استفاده از آمار توصیفی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج پژوهش نشان داد که بر اساس اظهار بیماران، بطور متوسط 19/45% آموزشهای مربوط به آمادگی قبل از عمل، 62/27% آموزشهای مربوط به مرحله پس از عمل و 54/40% آموزشهای حین ترخیص و بطور کلی 89/33% آموزشهای هر سه حیطه به آنها ارائه شده است.
با توجه به یافته های پژوهش و اهمیت و فواید آموزش بیمار، لزوم انجام برنامه های بازآموزی برای پرسنل پرستاری توسط مسئولین و همچنین برنامه ریزی آموزشی و پی گیری آن توسط پرستاران احساس می شود.