Current Journal of Neurology
Volume:7 Issue: 21, 2008

اسکلروز متعدد (multiple sclerosis (MS))، یکی از بیماری های دستگاه عصبی مرکزی(CNS) می باشد، که به ندرت با ناهنجاری های سیستم عصبی محیطی همراه می شود. یکی از مشکلات این افراد نقص در جنبه روانی گفتار (verbal fluency) است، که ارزیابی آن جهت تجزیه و تحلیل توانایی تولید محتوای زبان بیمار (produce language content) ضرورت دارد. بررسی های جدید نشان می دهد که افراد مبتلا به اسکلروز متعدد با یک الگوی مشابه، نقایص چشمگیری در آزمون روانی گفتار دارند. هدف از این مطالعه تعیین عملکرد روانی گفتار بیماران فارسی زبان مبتلا به اسکلروز متعدد از نوع عود و بهبود (RRMS) و مقایسه آن با عملکرد افراد سالم می باشد.
در این مطالعه، عملکرد روانی گفتار 30 بیمار فارسی زبان مبتلا به RRMS با 30 فرد سالم که از نظر سن، جنس، و میزان تحصیلات با بیماران جور شده بودند، مورد بررسی قرار گرفتند. امتیازهای بدست آمده، با استفاده از آزمون تی مستقل (Independent T-Test) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
از بیماران مورد مطالعه، 24 نفر (80% زن و 6 نفر (20%) مرد بودند، که دارای میانگین سنی 35/31 سال بودند. همانند مطالعات پیشین، بیماران مبتلا به RRMS، واژگان صحیح کمتری را نسبت به افراد گروه شاهد تولید کردند.
نقص روانی گفتار در بیماری اسکلروز متعدد از الگوی خاصی پیروی می کند، که مربوط به نقص آشکار توانایی های روانی معنایی و روانی واجی می باشد.

بیماری مالتیپل اسکلروزیس یک بیماری التهابی دمیلینیزان سیستم عصبی مرکزی میباشد که اتیولوژی دقیق آن نامشخص است ولی عوامل محیطی و ژنتیکی در ایجاد آن نقش دارند. مهمترین عوامل ژنتیکی درایجاد این بیماری همراهی با نوع خاص HLA*میباشد که در قسمتهای مختلف دنیا بر اساس شواهد و مطالعات گوناگون متفاوت است، که این خود ناشی از تفاوت استعداد نژادی میباشد. آللهای HLA-DR2،DQ6 (DRB1*1501، DQA1*0102، DQB1*0602 در بین قفقازی های شمال اروپا، آمریکا و آمریکائی های سیاه پوست از عوامل مستعدکننده هستند. در این مطالعه ما بر آن شدیم که فراوانی نسبی آللهای فوق را در بیماران مبتلا بهMS به دست آورده و ارتباط احتمالی آنها را با جنس، سن شروع بیماری، سیر بیماری و سابقه فامیلی بررسی کنیم.
تعداد 183 بیمار که بر اساس معیارهای تشخیصی مک دونالد مبتلا بهMS بودند وارد مطالعه شدند، آللهای وابسته به HLA-DR2،DQ6 (DRB1*1501 DQA1*0102، DQB1*0602)به روش PCR-SPP**در آنها تعیین شد. در هر بیمار سن شروع بیماری، جنس، سیر بیماری، سابقه فامیلی، درجه ناتوانی، علائم شروع بیماری و میزان تحصیلات مورد سنجش قرار گرفت. رابطه جنس، سن شروع بیماری، سیر بیماری و سابقه فامیلی با آللها بررسی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از نرم افزار 1.5SPSS مشتمل بر محاسبه Chi-square استفاده گردید.
فراوانی نسبی سه آلل شایع در بیماران مالتیپل اسکلروزیس در مورد DRB1*1501 44.8% در موردDQA1*0102 29% و در موردHLA DQB1*0602 23.5% می باشد. فراوانی نسبیHLA-DR2 44.8%و HLA- DQ6 36.1% می باشد. از طرفی ارتباط معنی داری بین آلل خاص با جنس، سیر بیماری، سن شروع بیماری و سابقه بیماری یافت نشد.
بحث: HLA DR2&DQ6 شایعترین HLA کلاس II در بیماری مالتیپل اسکلروزیس می باشند و فراوانی نسبی آنها در مطالعه ما44.8% و 36.1%می باشد. جهت معنی دار بودن یا نبودن این مقادیر به مطالعه دیگر همراه گروه کنترل نیاز می باشد.

وزوز گوش در تمام دنیا و در کشور ما از بیماری های شایع می باشد و در حال حاضر درمان مناسب و رضایتبخش برای آن وجود ندارد. بسیاری از این بیماری رنج میبرند که در 2درصد موارد آنها در جهان یا حدود 3میلیون نفر ناتوان کننده است. هدف این مطالعه بررسی تاثیر گاباپنتین بر وزوز گوش ذهنی می باشد.
این مطالعه بر روی 169بیمار در بیمارستان شهید مصطفی خمینی و کلینیک مغزواعصاب جندی شاپور تهران در سالهای 1385تا 1386انجام گرفته است. بیماران با روش تصادفی در دو گروه قرار گرفتند. گروه جی تحت درمان با گاباپنتین (900میلی گرم روزانه) و گروه پی تحت درمان با پلاسبو قرار گرفتند. هر دو گرو بوسیله مقیاس THI تحت بررسی قرار گرفته و با یکدیگر بمدت شش هفته مقایسه شدند. تمام اطلاعات بوسیله نرم افزار SPSS و تستهای Man-Whitney،Wil coxon، Repeated measure آنالیز شدند.
147بیمار مطالعه را به پایان رساندند. 81 نفر مرد (1/55 درصد) و66 زن (9/44درصد). وزوز گوش در 50(34درصد) در سمت راست و در 45 نفر(6/30 درصد) در سمت چپ و در52 (4/35 درصد) نفر دو طرفه بوده. مقیاس THIدر شروع مطالعه در گروه جی 7/51 و در گروه پلاسبو 3/53 بوده است. در پایان مطالعه مقیاس THI در گروه جی 5/34 و در گروه پی 8/52 بوده است. تجزیه و تحلیلهای آماری در شروع مطالعه تفاوت آماری معنی داری را بین دو گروه نشان نمیداد در حالی که در پایان مطالعه تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه وجود داشت.
در مطالعه ما گاباپنتین در درمان وزوز گوش ذهنی با طول مدت بیش از یکسال از پلاسبوموثرتر بوده است و ما استفاده از آن را در این بیماران توصیه می کنیم.

با استفاده از تصویر برداری تشدید مغناطیسی (MRI) و امکان مشاهده اجزاء آناتومیک در یک فرد زنده در سنین مختلف، با دقت بیشتری می توان به بسیاری از سئوالات در زمینه آناتومی پاسخ داد. این مطالعه به منظور تعیین و ثبت ابعاد قسمت های مختلف مخچه و مقایسه آنها بر حسب طول قد در افراد سالم بوسیله MRI انجام شده است.
پژوهش بر روی 300 فرد سالم از میان افرادی که جهت انجام MRI به مرکز تصویربرداری بیمارستان امام رضا در شهر کرمانشاه مراجعه کرده بودند انجام شد. شرط ورود به این مطالعه برای افراد، تائید پزشکان مرکز مبنی بر سلامت فرد و عدم وجود ضایعات پاتولوژیک در مغز بر اساس تصاویر بدست آمده از MRI مغز آنها بود. پس از انجام تصویربرداری، توسط سیستم اندازه گیری خود دستگاه، ابعاد قسمت های مورد نظر در مخچه محاسبه و به همراه طول قد ثبت شد. مبنای اندازه گیری بر اساس انتخاب بزرگترین طول، عرض و ارتفاع عضو در نمای کرونال (1T) انجام بود.
به طور کلی میانگین اندازه اجزاء مورد بررسی بر حسب واحد میلی متر به این ترتیب بود: طول نیمکره ی راست مخچه 68/61، طول نیمکره ی چپ مخچه83/61، ارتفاع نیمکره ی راست مخچه 58/39، ارتفاع نیمکره ی چپ مخچه 56/39، عرض نیمکره ی راست مخچه 25/49، عرض نیمکره ی چپ مخچه20/49، عرض مخچه48/ 98 بود. ارتفاع ورمیس13/43، طول قسمت فوقانی ورمیس 60/25، طول قسمت تحتانی ورمیس 59/17، ارتفاع قسمت خلفی ورمیس مخچه 83/21، طول پیرامید ورمیس16/9 بود.
اندازه تمام اجزاء مخچه غیر از عرض نیمکره ی راست در مردان با افزایش طول قد آنها رابطه مستقیم داشت. در زنان نیز غیر از طول قسمت فوقانی، تحتانی و خلفی ورمیس در بقیه موارد این رابطه وجود داشت. بدین معنا که با افزایش طول قد، اندازه اجزاء مختلف مخچه نیز افزایش نشان می داد.

تحریک عصب واگ اخیرا در درمان بیماران صرعی مقاوم به درمان دارویی که کاندید مناسبی هم برای عمل جراحی نمی باشند مورد قبول واقع شده است. این درمان بوسیله F.D.A. در صرع های سمج پارشیال در بالغین و کودکان مورد تایید قرار گرفته است.
مکانیسم دقیق عمل آن ناشناخته است. با وجود اینکه امروزه استفاده از تحریک عصب واگ در کودکان حتی کوچکتر از 12 سال و صرع های ژنرالیزه افزایش یافته است ولی تا به امروز، مطالعات بزرگ و وسیع در این مورد در کودکان انجام نشده است.
شناسایی پیش آگهی بخصوص در کودکان می تواند بسیار مفید باشد نتایج اولیه نشان داده است که حتی در کودکان مبتلا به سندرم لنوکس – گوستات هم ممکن است جواب مناسبی دیده شود و در مواردی که تشنج بطور کلی کنترل نشده است بهبود قابل توجهی در تعداد و شدت تشنجات مشاهده گردیده است.
در این مطالعه مداخله گر کلینیکی 18 بیمار (5 کودک، 13 بزرگسال) باسن 9-29 سال متوسط دوران تشنج 2/6 سال که با درمان های دارویی متعدد پاسخ ندادند برای اولین بار در ایران در بیمارستان لقمان حکیم در سال 1380 تحت درمان جراحی قرار گرفتند در پی گیری بعدی 41% کاهش در تعداد و 44% در شدت تشنجات در بیماران مشاهده گردید. و عوارض کلی شامل تغییرات و خشونت صدا و به مقدار کمتر سرفه و درد موضعی در محل تحریک دیده شده است، امروزه این روش درمانی در دنیا در حال افزایش می باشد و امید است که بتواند به بیماران صرعی کمک بنماید و در کشور ما نیز مطالعات بیشتری در این زمینه انجام شود.

صرع میوکلونیک جوانان (JME) از انواع شایع تشنج ژنرالیزه می باشد که معمولا همراه با تشنج ژنرالیزه تونیک کلونیک (GTCS) و حملات صرع آبسانس می باشد.
بیمارانی که با تشخیص احتمالی تشنج به بیمارستان های ولی عصر(عج) و امام رضا(ع) خراسان جنوبی از مارس 2005 تا می 2007 ارجاع شده بودند، مورد بررسی قرار گرفته و تشخیص صرع و JME توسط نورولوژیست براساس تظاهرات بالینی، تاریخچه و یافته های الکتروآنسفالوگرافی داده شد. بیمارانی که آسیب نسج مغزی داشتند از مطالعه حذف شدند.
396 بیمار صرعی شامل 32 مورد JME (1/8% شامل 18 مرد و14 زن) بررسی شدند. سن متوسط شروع JME و سن زمان تشخیص به ترتیب 4/12 و 2/14 بود. 27 بیمار با JME، حملات GTCS و 7 بیمار حملات صرعی آبسانس داشتند. تریاد میوکلونی، GTCS و آبسانس فقط در 4 مورد از بیماران تحت بررسی دیده شد و 2 مورد نیز فقط حملات میوکلونی داشتند. در 8 بیمار (25%) حملات میوکلونیک عمدتا یکطرفه یا حداقل در شروع یکطرفه بود. در 28 بیمار (5/87%) عمده حملات در زمان بیدارشدن از خواب روی داد. محرومیت از خواب مهمترین فاکتور تحریک کننده بود که در 26 بیمار (3/81%) یافت شد. در بررسی الکتروآنسفالوگرافی نمای اختصاصی صرعی در 9/71% بیماران با JME در اولین الکتروآنسفالوگرافی یافت شد که با تکرار الکتروآنسفالوگرافی این طرح اختصاصی در 94% بیماران یافت شد. سابقه مثبت فامیلی برای صرع در25% بیماران وجود داشت. JME یک زیرگروه شایع از صرع های ژنرالیزه است که معمولا همراه GTCS و آبسانس دیده می شود. بیماران JME غالبا طرح صرعی را در الکتروآنسفالوگرافی نشان می دهند.

اسپاستی سیتی یکی از اختلالات حرکتی همراه سندرم نرون محرکه فوقانی است که همواره مکانیزمها و ارزیابی و درمان آن از مشکلات تراپیست ها و کلینیسینهاست. بعضی اسپاستی سیتی را مشکل اصلی بیماران از جمله مبتلایان به همی پلژی می دانند و معتقدند در حضور اسپاستی سیتی کسب حرکت طبیعی و فعالیت های فانکشنال مشکل خواهد بود. برای کنترل اسپاستی سیتی و کسب فعالیت های فانکشنال روش های درمانی مختلفی ارائه شده اند که از جمله آنها روش NDT است. فارماکوتراپی خوراکی جهت درمان نیز وجود دارد که شامل نرومودلاتورهای CNS مانند دیازپام و شل کننده های عضلانی مانند دانترولن است. بر طبق شواهد تزریق BTX-A (دیسپورت) نیز در کاهش اسپاستی سیتی مفید می باشد. روش NDT بر اساس نظریات بوبات روش عموما مورد استفاده در کلینیک های فیزیوتراپی جهت درمان بیماران همی پلژی اسپاستیک است که از اهداف آن کنترل و کاهش اسپاستی سیتی و کسب مجدد حرکات طبیعی و فانکشنال می باشد. یکی از اختلالات بیماران همی پلژی اسپاستی سیتی پلانتار فلکسورهای مچ پا است که باعث اختلال در کیفیت فعالیت اندام تحتانی و الگوی راه رفتن بیمار می شود که زمان قابل توجهی جهت اصلاح آن صرف می شود. از آنجایی که BTX-A با قابلیت تاثیر انتخابی بالا قادر است بر روی اسپاستی سیتی مؤثر عمل کند و نیز تاثیر BTX-A بهمراه درمان های فیزیوتراپی و نیز کارآیی درمان های فیزیوتراپی مشخص نشده است. بنابراین در این تحقیق هدف این است که کارآیی روش NDT بهمراه تزریق BTX-A در پلانتار فلکسورهای مچ پا با روش NDT به تنهایی به روی میزان اسپاستی سیتی و کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی بیماران همی پلژی مورد مقایسه قرار گیرد.
در این مطالعه 20 بیمار همی پلژی (9نفر زن و 11 نفر مرد) با دامنه سنی 78 41 سال که در فاز اسپاستیک بیماری بوده و یا بدون وسیله کمکی قادر به راه رفتن بوده اند شرکت کردند. درجه اسپاستی سیتی بیماران طبق مقیاس (OAS) Original Ashworth بین 1 تا 3 بود. در گروه اول 10 بیمار با روش NDT و در گروه دوم 10 بیمار با روش NDT. بعلاوه تزریق سم بوتولینم درمان شدند. قبل از درمان ارزیابی های پایه شامل اندازه گیری درجه اسپاستی سیتی پلانتار فلکسورها طبق مقیاس OAS، دامنه حرکتی فعال و غیر فعال مچ پا، کیفیت الگوهای حرکتی براساس روش NDT در حالت ایستاده و بررسی های الکتروفیزیولوژیک شامل حداکثر دامنه رفلکس H، حداکثر دامنه پاسخ M و نسبت H/ M بودند که نتایج آنها پس از درمان که به مدت 10 جلسه به طول انجامید در داخل هر گروه و نیز بین گروه ها، مورد مقایسه قرار گرفت. تزریق سم بوتولینم در گروه عضلات پلانتار فلکسور بیماران گروه دوم از طریق سوزن الکترومیوگرافی صورت گرفت. جهت عضله گاستروکنموس 200 واحد توکسین در 4 محل (سرهای داخلی و خارجی)، سولئوس 75 واحد توکسین در 2 محل و تیبیالیس خلفی 50 واحد توکسین در 2 محل تزریق شد.
در گروه اول کاهش مقیاس OAS، افزایش دامنه حرکتی فعال و غیر فعال و افزایش کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی پس از 10 جلسه درمان NDT دیده شد (01/0P<). تغییر معنی داری در دامنه رفلکس H و موج M و نسبت H/M در گروه اول دیده نشد. در گروه دوم کاهش مقیاس OAS، افزایش دامنه حرکتی فعال و غیر فعال و افزایش کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی پس از 10 جلسه درمان NDT بعلاوه تزریق سم بوتولینم دیده شد (005/0 P<). دامنه رفلکس H و موج M کاهش معنی داری را نشان داد (005/0 (P<. نسبت H/ M تغییر معنی داری نکرد. مقایسه نتایج بین دو گروه نشان داد که در گروه دوم کاهش مقیاس OAS، افزایش دامنه های حرکتی فعال و غیر فعال و افزایش کیفیت الگوهای حرکتی اندام تحتانی بارزتر بوده است.
درمانهای NDT با مهار الگوهای غیر طبیعی و تسهیل پاسخهای طبیعی و افزایش توانایی بیمار جهت انجام حرکات مجرا علی رغم وجود الگوهای کلیشه ای حرکتی قادر است اسپاستی سیتی را کاهش داده و دامنه حرکتی و کیفیت الگوهای حرکتی را افزایش دهند. سم بوتولینم با تاثیر مستقیم بر روی تون عضله و کاهش اسپاستی سیتی قادر است کارایی درمانهای (NDT) را جهت ایجاد رفلکسهای سطوح بالاتر و کسب کنترل حرکتی افزایش دهد.

صرع دومین بیماری شایع بیماری های مغز و اعصاب میباشد که هنوز به مقدار کمی شناخته شده است. میزان بروز یک تشنج منفرد در کل جمعیت برابر٪ 5 می باشد؛ در حالی که صرع در٪2_1 جمعیت پدیدار می شود. هدف اصلی در بیماران صرعی کنترل و قطع تشنج های آنها می باشد. هدف از این مطالعه پیدا کردن شیوع عوامل تحریکی در دو گروه بیماران صرعی و بیماران با یک تشنج منفرد می باشد.
331 بیمار که با تشنج عمومی به اتفاقات نورولوژی بیمارستان نمازی ارجاع شده بودند، جمع آوری شدند. اطلاعات به وسیله یک پرسشنامه جمع آوری شدند.
7/92٪ از کلیه بیماران حداقل دارای یک عامل تحریکی بودند. شایعترین عامل تحریکی در گروه صرعی ها ترک یا کاهش داروهای ضد تشنج بود(4/41٪)،استرس روحی(4/36 ٪)، و کم خوابی(34٪) به ترتیب دوم و سوم بودند. شایعترین عامل تحریکی در گروه با تشنج منفرد مصرف ترامادول(6/42٪) بود؛ کم خوابی(2/40٪) و استرس روحی(2/34٪) به ترتیب دوم و سوم بودند.
با در نظر گرفتن مطالب ذکر شده، باید ذکر کنیم که با توجه به شیوع بالای عوامل تحریکی قبل از تشنج در بیماران صرعی، به نظر می رسد که کنترل اختلالات صرعی از طریق حذف این عوامل از زندگی آنها؛ بدون اضافه کردن به دوز یا اضافه کردن داروی جدید، امکان پذیر باشد.

کاردیوآمبولیسم یکی از مهمترین علل سکته ایسکمیک مغزی در تمام مناطق جهان را تشکیل می دهد. یک مطالعه پایلوت دو مرکزی فراوانی نسبی انواع کاردیوآمبولیسم را در بیماران سکته مغزی در دو زیرگونه نژادی متفاوت بررسی نموده است.
این مطالعه بالینی آینده نگر در 100 بیمار پی در پی با سکته مغزی بستری در بیمارستان مکنزی کانادا و در 100 بیمار پی در پی سکته که از نظر سن وجنس با گروه قبل مشابه بوده و در بیمارستان قائم ایران بستری بودند در سال 2007 صورت گرفت. همه بیماران کانادایی از نژاد سفید پوست آمریکای شمالی و همه بیماران ایرانی نیز از نژاد سفید پوست پارسی انتخاب شدند. تشخیص سکته ایسکمیک مغزی توسط نورولوژیست عروقی انجام شد. بررسی مکانیسم کاردیوآمبولیسم بروش استاندارد در تمامی بیماران انجام شد. فراوانی نسبی بیماری ایسکمیک قلب و نارسایی احتقانی قلب و فیبریلاسیون دهلیزی و بیماری روماتیسمی دریچه میترال در دو گروه مورد مقایسه قرار گرفت. آزمون های کای اسکوار و فیشر برای تحلیل آماری بکار رفته و پی کمتر از 5 0/0 معنی دار تلقی شد.
92 مرد و 108 زن با سکته مغزی بررسی شدند. تاثیر نژاد بر فراوانی نسبی بیماری ایسکمیک قلب و نارسایی احتقانی قلب و فیبریلاسیون دهلیزی و در دو گروه ایرانی و کانادایی معنی دار نبود، 05/ 0 p>. بیماری روماتیسمی دریچه میترال طور معنی داری در بیماران ایرانی شایعتر از کانادایی بود 1=df، 05/0P>.، تفاوت معنی داری بین فراوانی نسبی سایر مکانیسم های کاردیوآمبولیسم در دو گروه مورد مطالعه بر اساس جنس نیز وجود نداشت 05/0P>. ولی بیماری ایسکمیک قلبی بطور معنی داری در زنان کانادایی شایعتر از زنان ایرانی بود 03/0=p و 1=df.
تفاوت معنی داری بین فراوانی نسبی انواع مکانیسم های کاردیوآمبولیسم به استثنای بیماری روماتیسمی دریچه میترال در بیماران سکته با دو نژاد سفید پوست پارسی و آمریکای شمالی وجود ندارد.

بیماران دچار حمله ی گذرای ایسکمیک یا TIA (Transient Ischemic Attack) یا سکته ی مغزی ایسکمیک در معرض خطر بالایی برای عود سکته ی مغزی قرار دارند. پیشگیری ثانویه از این امر شامل درمان با آنتی ترومبوتیک ها، درمان فاکتورهای خطر و درمان مداخله ای تنگی کاروتید می باشد. امروزه نتایج مطالعات مختلف بر اثربخشی درمان ضد پلاکتی در پیشگیری اولیه و یا ثانویه سکته مغزی نشان داده شده است؛ ولی پروتوکل دقیق درمانی در این زمینه هنوز مورد بحث می باشد. از این رو، این مطالعه با هدف مقایسه تاثیر آسپیرین، کلوپیدوگرل و ترکیبی از این دو در پیشگیری از عود مجدد سکته مغزی انجام گرفت.
این مطالعه به روش کارآزمایی بالینی تصادفی (Randomized Controlled Clinical Trial) بر روی 92 بیمار مبتلا به حمله گذرای ایسکمیک (TIA) یا سکته مغزی ایسکمیک خفیف تا متوسط، انجام شد. بیماران به طور تصادفی به 3 گروه تقسیم شدند: گروه Aشامل 29 بیمار تحت درمان با آسپیرین (mg/day 100- 80)، گروه B شامل 31 بیمار تحت درمان با کلوپیدوگرل (mg/day 75) و گروه C شامل 32 بیمار تحت درمان دوگانه با هر دو داروی آسپیرین (mg/day 100- 80) و کلوپیدوگرل (mg/day 75). کلیه بیماران به مدت 18 ماه پیگیری شدند. علاوه بر متغیرهای زمینه ای، تعداد حملات جدید و زمان بروز آن برای هر بیمار ثبت می گردید. آنالیز کاپلان مایر برای مقایسه زمان بروز حملات در 3 گروه مورد استفاده قرار گرفت.
بیماران شامل 53 (6/57%) مرد و 39 (4/42%) زن با میانگین سنی (36/8=SD) 47/65 سال بودند که بین 3 گروه اختلافی در توزیع جنسی و میانگین سنی وجود نداشت (05/0P). همچنین میانگین زمان بروز عود سکته یا حمله ی مجدد نیز به طور معنی داری در گروه C [(57/0=SE) 12/16 ماه] طولانی تر از گروه های B [(02/1=SE) 71/13 ماه] و A [(21/1=SE) 76/6 ماه] بود (001/0>P).

نتیجه گیری

استفاده از درمان ضد پلاکتی در پیشگیری ثانویه از حمله سکته مغزی موثر شناخته شده است. هر چند امروزه پیشنهاداتی در این زمینه به کار بسته می شوند ولی بین مراکز مختلف اختلاف نظر گسترده ای وجود دارد. نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که درمان استفاده از آسپیرین به همراه کلوپیدوگرل بهترین اثربخشی و بیشترین کاهش را در میزان عود در بیماران مبتلا به حمله گذرای ایسکمیک (TIA) یا سکته مغزی ایسکمیک خفیف تا متوسط در این مطالعه تک مرکزی داشت.

کلیدواژگان: حمله گذرای ایسکمیک، سکته مغزی، کلوپیدوگرل، آسپیرین

انسفالوپاتی حاد دمیلیزان منتشر یا (Acute disseminated encephalomyelitis) ADEM یک بیماری با واسطه سیستم ایمنی در مغز می باشد. این بیماری معمولا به دنبال یک عفونت ویروسی و یا واکسیناسیون رخ می دهد؛ هر چند بروز بدون علت مشخص هم دیده شده است. از سوی دیگر عوارض و مشکلات جدی پس از دریافت واکسن سرخک- اوریون- سرخجه (MMR) نادر می باشند.
در این مطالعه یک مورد دختر 12 ماهه با عوارض کشنده ی انسفالوپاتی حاد دمیلیزان منتشر در پی واکسیناسیون با واکسن MMR معرفی می گردد. این کودک 10 روز پیش از بروز اختلالات عصبی از جمله کاهش سطح هوشیاری، واکسن را دریافت کرده بود. سرانجام بیمار با GCS برابر 3 در همان روز مراجعه فوت کرد.
انسفالوپاتی حاد دمیلیزان منتشر در کودکی با علایمی همچون تب و اختلالات عصبی شامل افت سطح هوشیاری و به ویژه در فاصله زمانی یک الی دو هفته بعد از عفونت ویروسی و یا واکسیناسیون باید مد نظر قرار گیرد؛ و اقدامات و درمان مناسب هر چه سریع تر اتخاذ گردد.

مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر طبقه بندی شیء بر فعالیت های مغزی با استفاده از زمان پاسخ و ثبت امواج برخواسته ناشی از محرک انجام شد. آزمودنی ها در این مطالعه آزمون طبقه بندی معنایی را اجرا کردند بطوری که می بایست دو طبقه معنایی واژه های حیوانات و ابزارآلات را از هم افتراق می دادند. نتایج حاصل حاکی از آن بود که طبقه واژه های ابزارآلات زمان پاسخ بیشتر و امواج N400 منفی تری را نسبت به طبقه واژه های حیوانات بخود اختصاص دادند. توزیع فضایی متفاوت N400 برای طبقه های معنایی حیوانات و ابزارآلات، همچنین داده های حاصل از آزمون زمنان پاسخ با مطالعات انجام شده در این راستا همخوانی دارد و گویای آنست که دو طبقه معنایی مورد آزمون متفاوت از هم پردازش می شوند.