مجله ایرانی آموزش در علوم پزشکی
سال سیزدهم شماره 10 (پیاپی 60، دی 1392)

خشم، از علل اصلی مراجعه نوجوانان به مراکز مشاوره و روان درمانی است و به عنوان مشکل اصلی بهداشتی در سنین نوجوانی مطرح است. بنابراین استفاده از شیوه های پیشگیرانه و کارآمد مدیریت خشم ضروری به نظر می رسد. هدف از این مطالعه، تعیین تاثیر برنامه آموزش مبتنی بر وب بر شدت خشم نوجوانان در مدارس راهنمایی دخترانه مشهد است.
این مطالعه یک پژوهش نیمه تجربی از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. واحدهای پژوهش را 130 نفر از دانش آموزان دختر مدارس راهنمایی ناحیه 4 مشهد تشکیل دادند که بر اساس تخصیص تصادفی به 2 گروه تقسیم شدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه مشخصات واحدهای پژوهش و پرسشنامه شدت خشم نلسون بود که در دو مرحله قبل از مداخله و یک ماه بعد از مداخله تکمیل شد. مداخله شامل برنامه مدیریت خشم از طریق وب بود که برای گروه تجربی اجرا شد. تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری کای اسکوئر، تی زوجی، تی مستقل و کو واریانس صورت گرفت.
آزمون آماری کای اسکوئر نشان داد که دو گروه از نظر متغیرهای دموگرافیک همگن هستند. هم چنین یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که نمره خشم بین دو گروه تجربی و شاهد قبل از مداخله اختلاف آماری معناداری را نشان نداد ولی بعد از مداخله از مجموع 156 امتیاز، نمره خشم در گروه تجربی4/20±2/89 بود که به طور معناداری پایین تر از همین نمره در گروه شاهد 4/16+0/98 بود(0001/0=p).
بر اساس نتایج به دست آمده برنامه کنترل و مدیریت خشم، به روش غیر حضوری و با استفاده ازآموزش وب در منزل شیوه ای موثر برای بهبود کنترل خشم است، لذا پیشنهاد می شود از این روش در مدارس کشور استفاده شود.

علی رغم اهمیت ارزشیابی صلاحیت بالینی در برنامه آموزش پرستاری، هنوز بر سر ویژگی های مطلوب (شاخص های) روش های ارزشیابی صلاحیت بالینی توافق وجود ندارد. لذا هدف از این مطالعه شناسایی شاخص های ارزشیابی صلاحیت بالینی و نیز بررسی دیدگاه اساتید بالینی در مورد آنها است.
این مطالعه با بهره گیری از روش ترکیبی (Mixed method) در سه مرحله متوالی در دانشگاه علوم پزشکی اصفهان انجام شد. ابتدا شاخص های ارزشیابی صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری با استفاده از منابع مختلف کتابخانه ای و بانک های اطلاعات گردآوری شد. در مرحله دوم ضمن مشارکت نمونه ای هدف مند از 23 مشارکت کننده (17 نفر از دانشجویان پرستاری، 4 نفر از اساتید بالینی و نیز 2 نفر از کارکنان حرفه ای پرستاری)، شاخص های به دست آمده ویرایش، تکمیل و طبقه بندی شدند. نهایتا با بهره گیری از روش سرشماری و استفاده از پرسشنامه با لیکرت 4 نقطه ای، دیدگاه 47 نفر از اساتید بالینی پرستاری به شاخص ها مورد بررسی قرار گرفت. به منظور تحلیل اطلاعات از روش تجزیه و تحلیل کیفی و آمار توصیفی استفاده شد.
حاصل تحلیل داده های کیفی، شناسایی 5 طبقه اصلی و 44 زیر طبقه از شاخص ها (ویژگی های مطلوب) روش های ارزشیابی صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری بود، که عبارتند از ویژگی های مطلوب زمینه/ شرایط ارزشیابی، محتوای ارزشیابی، فرآیند ارزشیابی، روش نمره دهی و پیامد ارزشیابی. میانگین امتیاز دیدگاه اساتید بالینی پرستاری در مورد اهمیت و قابلیت دستیابی به هر یک از شاخص ها توصیف شده به ترتیب بیش ترین و کم ترین میانگین (انحراف معیار) مربوط به شاخص های «پیوند دادن آموزش نظری به آموزش بالینی» و «بهره گیری از فن آوری های نوین» به ترتیب شامل 49/0±81/3 و 9/0±74/2 بودند.
این مطالعه، شاخص های مهمی از ارزشیابی صلاحیت بالینی پرستاری را نشان می دهد که با توجه به موافقت بالای اساتید بالینی پرستاری به اهمیت آنها، می توان برای ارتقای روش های ارزشیابی صلاحیت بالینی دانشجویان پرستاری مورد استفاده قرار داد.

بخش مهمی از رفتار حرفه ای پرستاران در دوران دانشجویی شکل می گیرد و در دوران فعالیت حرفه ای توسعه می یابد. بنابراین مقایسه رفتارهای حرفه ای دانشجویان در سال اول و زمان فارغ التحصیل شدن با پرستاران شاغل می تواند تصویری از چگونگی شکل گیری و توسعه رفتارهای حرفه ای در مدت زمان آموزش رسمی و غیررسمی پرستاری فراهم آورد. این مطالعه با هدف مقایسه ی رفتار حرفه ای دانشجویان پرستاری و پرستاران شاغل در بیمارستان های وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد انجام شد.
در این مطالعه توصیفی-مقطعی که از نوع روندی است، رفتار حرفه ای کلیه دانشجویان پرستاری سال اول بالینی و سال آخر دانشکده پرستاری و مامایی مشهد و322 پرستارا شاغل در بیمارستان های آموزشی وابسته به دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال 1390 با استفاده از پرسشنامه تعدیل شده «پرسشنامه رفتار حرفه ای دانشجویان پرستاری» Goze مورد بررسی قرارگرفت. روایی ابزار پژوهش از طریق تعیین ایندکس روایی محتوا و پایایی آن با ضریب آلفای کرونباخ تایید شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون های توصیفی، کروسکال والیس و ضریب همبستگی اسپیرمن استفاده شد.
72 نفر (64%) دانشجوی سال اول بالینی، 40 نفر (35%) دانشجوی پرستاری سال آخر و 322 پرستار، نمونه این پژوهش را تشکیل دادند. میانگین نمره رفتار حرفه ای دانشجویان پرستاری در سال اول ورود به بالین از مجموع 135 امتیاز 3/17±3/110 و در سال آخر 8/12±107 و میانگین رفتار حرفه ای در پرستاران بالینی 6/12±109 بود. آزمون آماری کروسکال والیس تفاوت آماری معناداری را بین سه گروه نشان نداد (2/0p=).
اگرچه آموزش های پایه پرستاری قبل از شروع کارآموزی های بالینی توانسته اند سطح قابل قبولی از رفتار حرفه ای را در دانشجویان سال اول ایجاد کنند، اما توسعه این رفتارها در طی کارورزی ها و همین طور پس از شروع تجارب کاری به عنوان پرستار حرفه ای روند مناسبی نداشته است. مطالعات بیش تری در مورد بررسی رفتار حرفه ای دانشجویان پرستاری و پرستاران شاغل با استفاده از سایر روش ها و همین طور عوامل ارتقای رفتار حرفه ای در آنها مورد نیاز است.

عوامل محیطی، ویژگی های انگیزشی و راهبردهای شناختی در عملکرد تحصیلی دانشجویان نقش بسزایی دارند. هدف اساسی این مطالعه بررسی نقش جهت گیری های اهداف پیشرفت و خودتنظیم گری با عملکرد تحصیلی دانشجویان دختر و پسر بود.
این مطالعه بر مبنای مفروضه های تحقیقات همبستگی انجام شد. نمونه مشتمل بر280 دانشجوی پرستاری و مامایی دانشگاه آزاد اسلامی واحد مهاباد در سال تحصیلی 91-90 بود که به روش تصادفی ساده انتخاب شدند. متغیرهای پیش بین عبارت بودند از جهت گیری اهداف پیشرفت و راهبردهای خودتنظیم گری و عملکرد تحصیلی متغیر ملاک بود. ابزارهای اندازه گیری شامل چک لیست جمعیت شناختی، پرسشنامه های جهت گیری اهداف پیشرفت، راهبردهای خودتنظیم گری و معدل عملکرد تحصیلی دانشجویان بودند.
ماتریس همبستگی متغیرهای پژوهش نشان داد بالاترین میزان همبستگی به ترتیب میان متغیرهای خودتنظیم گری با عملکرد تحصیلی و جهت گیری تسلطی با جهت گیری عملکرد- گرایش؛ خودتنظیم گری با جهت گیری عملکرد-گرایش است. نمودار مسیرها نشان داد که خودتنظیم گری روی عملکرد تحصیلی اثر مستقیم مثبت و معنادار دارد و اثر مستقیم جهت گیری عملکرد-گرایش روی عملکرد تحصیلی منفی و معنادار بود. سرانجام، اثر جهت گیری تسلطی بر روی عملکرد تحصیلی مثبت و معناداری بود.
طبق یافته ها، خودتنظیم گری نقش واسطه گری معناداری بین عامل های انگیزشی و عملکرد تحصیلی دانشجویان پرستاری و مامایی ایفا می نماید. بین جهت گیری عملکرد- گرایش و جهت گیری تسلطی با خودتنظیم گری رابطه ای مستقیم و معنادار برقرار است.

نظرات دانشجویان تحصیلات تکمیلی در مورد پایان نامه ها موضوع مورد علاقه مدیران آموزشی دانشگاه های علوم پزشکی است. هدف این مطالعه بررسی نظرات دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی تهران درمورد میزان مشارکت اساتید راهنما، مشاور و مشاور آمار در پایان نامه ها است.
این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 91-90 بر روی 270 پایان نامه دفاع شده سال های 1385 تا 1391 چهار دانشکده دانشگاه علوم پزشکی تهران که استاد مشاور آمار داشته اند، انجام شد. پرسشنامه پژوهشگرساخته ای پیرامون میزان مشارکت اساتید با مقیاس پنج گزینه ای برای افراد نمونه ارسال شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از شاخص های آمار توصیفی و آزمون های تی مستقل، کروسکال والیس و یومن ویتنی استفاده شد.
بالاترین میزان مشارکت اساتید راهنما در پایان نامه های دکتری (20/1±8/2) و کارشناسی ارشد (27/1±3/3)، تهیه پروپوزالبود. بالاترین میزان مشارکت اساتید مشاور در پایان نامه های دکتری تهیه پرسشنامه و جمع آوری داده ها (34/1±5/2) و در پایان نامه های کارشناسی ارشد تهیه پروپوزال (38/1±7/2) بود. بالاترین میزان مشارکت اساتید مشاور آمار در پایان نامه های دکتری (36/1±9/2) و کارشناسی ارشد (24/1±4/3) تجزیه و تحلیل داده ها بود.
با توجه به کم رنگ بودن نقش استاد مشاور در مقایسه با اساتید راهنما و مشاور آمار در پایان نامه ها، لازم است حضور استاد مشاور در پایان نامه ها مورد بازنگری قرار گیرد. پیشنهاد می شود که جایگاه اساتید در مقالات استخراجی از پایان نامه ها و سایر امتیازات مربوط، با در نظر گرفتن میزان مشارکت آنان تعیین گردد.

مهم ترین مکان جهت تدریس، به خصوص موضوعات علمی دشوار، کلاس درس است. به دلیل نامشخص بودن نتایج بررسی های محدود قبلی، در این مطالعه نگرش نسبت به حضور در کلاس درس و نمرات دروس دانشجویان دارا و فاقد غیبت مقایسه شد.
در این مطالعه توصیفی طولی 69 دانشجوی ترم اول رشته پرستاری دانشگاه علوم پزشکی بیرجند با نمونه گیری سرشماری انتخاب و طی شش ترم تحصیلی (1389-1387) مطالعه شدند. غیبت های دانشجویان در10 درس که توسط دو پژوهشگر تدریس گردید تعیین شد و سپس به دو گروه:«دارای غیبت»(4-3 غیبت مجاز در دروس 2واحدی) و«فاقد غیبت»(حداکثر 2-1 جلسه غیبت در دروس2 واحدی) تقسیم شدند. اطلاعات توسط پرسشنامه پژوهشگر ساخته جهت تعیین نگرش دانشجویان (20سوال، نمره لیکرت: 5-1) نسبت به حضور در کلاس پس از تایید روایی وپایایی آن و نیز با فرم جمع آوری اطلاعات غیبت ها و نمرات دروس جمع آوری شد. اطلاعات با آزمون های کای دو و تی مستقل تجزیه و تحلیل گردید.
میانگین نمره نگرش دانشجویان «دارای غیبت» نسبت به موانع آموزشی حضور در کلاس از مجموع 20 امتیاز (42/1±88/16(بالاتر از گروه «فاقد غیبت»)02/2±47/15(بود (003/0=p). نمره نگرش دانشجویان «دارای غیبت» نسبت به موانع اجتماعی حضور در کلاس (38/1±08/17(بیش تر از دانشجویان «فاقد غیبت»)91/1±95/15(بود (012/0=p)؛ اما نمره نگرش دانشجویان فاقد غیبت نسبت به فواید حضور در کلاس بالاتر از دانشجویان دارای غیبت بود (004/0=p). نمره کل دروس گروه «فاقد غیبت» بیش تر از گروه «دارای غیبت» بود (002/0=p).
غیبت دانشجویان با کاهش نمرات دروس همراه بود. متعادل نمودن تعداد دروس و حجم کارورزی در ترم های تحصیلی، کاهش اضطراب طی تدریس، ارتقای یادگیری دانشجویان و علاقه دانشجویان به رشته تحصیلی می تواند درکاهش غیبت نقش داشته باشد.

دانشکده پزشکی بندرعباس در سال 1388 جهت افزایش اثربخشی آموزش اقدام به ادغام در دوره فیزیوپاتولوژی و ارائه دروس به صورت مبتنی بر ارگان نمود. مطالعه حاضر با هدف مقایسه محیط آموزشی از دیدگاه دانشجویان این دانشکده در کوریکولوم سنتی و کوریکولوم جدید و به منظور شناخت نقاط قوت و ضعف برنامه ادغام، طراحی و اجرا شد.
در این مطالعه توصیفی مقطعی، فضای حاکم بر محیط آموزشی با استفاده از پرسشنامه استاندارد DREEM سنجیده شد. نمونه گیری به صورت سرشماری و جامعه پژوهشی شامل تمامی دانشجویان شرکت کننده در دوره فیزیوپاتولوژی دانشگاه علوم پزشکی هرمزگان در سال های 1389-1387، سه دوره فیزیوپاتولوژی (یک دوره قبل از ادغام و دو دوره بعد از ادغام) شامل 95 نفر بود. اطلاعات با استفاده از آزمون های آنالیز واریانس وTukey آزمون تعقیبی آنالیز گردید.
میانگین امتیاز کسب شده از مجموع 200 امتیاز پرسشنامه DREEM برای دانشجویان نظام قدیم 4/8±2/76، برای دانشجویان نظام جدید در اولین سال ادغام1/20±108 و در دومین سال 7/24±95 بود. نتایج مشخص نمود که انجام ادغام موجب ارتقای معنادار دیدگاه دانشجویان نسبت به محیط آموزشی شده، اما امتیاز کلی کسب شده در سال دوم اجرای برنامه کاهش یافته و در مقایسه با سال قبل از ادغام، معنادار نبود.
نتایج نشان دهنده تاثیر مثبت ادغام دوره فیزیوپاتولوژی بر محیط آموزشی است ولیکن افت مشخص در سال دوم اجرا نشان می دهد که پیشرفت های حاصله پایدار نبوده اند. به نظر می رسد که انجام تغییرات اصلاحی در برنامه آموزشی به تنهایی قادر به حل مشکلات سیستم آموزشی نبوده و لازم است مسوولان آموزشی این دانشگاه با تعیین استراتژی های دقیق به دنبال توسعه پایدار نظام آموزشی باشند.

رویکرد یادگیری، متغیری است که اکثر صاحب نظران پایه اساسی یادگیری تلقی کرده، آن را به دو دسته رویکرد عمقی (Deep Approach) و سطحی (Surface Approach) تقسیم نموده اند. در این مطالعه، رابطه رویکردهای یادگیری و مطالعه و پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان مورد بررسی قرار گرفته است.
این مطالعه توصیفی مقطعی در سال 1391 انجام شد. تعداد 370 نفر به صورت سهمیه ای تصادفی ساده از رشته های پزشکی، دندانپزشکی، پرستاری- مامایی و پیراپزشکی از دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان انتخاب گردیدند. ابزار جمع آوری اطلاعات پرسشنامه استاندارد فرآیند رویکرد مطالعه فرم دو عاملی تجدید نظر شده (R-SPQ-2F or Revised two-factor Study Process Questionnaire) بود، که بر اساس مقیاس 5 درجه ای لیکرت نمره گذاری شده است. جهت سنجش پیشرفت تحصیلی، معدل کل ترم های قبل دانشجویان مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری توصیفی و استنباطی (آزمون های آماری t مستقل، آنالیز واریانس یک راهه و ضریب همبستگی اسپیرمن و رگرسیون خطی چندگانه) انجام شد.
میانگین و انحراف معیار رویکرد عمقی برابر 54/0±21/3 به طور معناداری از رویکرد یادگیری سطحی آنان 64/0±92/2 بیش تر است (001/0p< و 65/6=t). در این مطالعه رویکرد عمقی با معدل رابطه مثبت و مستقیم (041/0=p و 12/0r=) و رویکرد سطحی با معدل رابطه منفی و معکوس (05/0=p و 11/0-r=) داشت. مهم ترین شاخص پیش بینی کننده معدل کل دانشگاهی، رویکرد عمقی بود. یعنی با افزایش یک واحد در متغیر رویکرد عمقی، میانگین معدل کل دانشگاهی، 28/0 افزایش یافت. در کلیه رشته ها، میانگین رویکرد عمقی دانشجویان بیش تر از رویکرد سطحی بوده، اما اختلاف رویکرد عمقی در بین رشته ها، معنادار نیست (52/0=p).
این مطالعه نشان دهنده رویکرد عمقی به عنوان پیش بینی کننده نتایج یادگیری دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان است. لذا بایستی دانشجویان را جهت اتخاذ رویکرد عمقی، با مداخلات آموزشی مناسب و برنامه ریزی های صحیح یاری نمود.

بازخورد همانند آینه ای است که فرد عملکرد خود را در آن مشاهده می نماید و یک جزء مهم در آموزش پزشکی محسوب می گردد، لیکن یکی از نقاط مغفول مانده و نیازمند توجه در آموزش پزشکی محسوب می گردد. آشنایی با راه کارها و روش های بهبود بازخورد در بالین برای اساتید پزشکی یک ضرورت است. هدف این مقاله بررسی و بسط مفهوم بازخورد، بررسی عوامل موثر بر آن، مدل ها و راه کارهای منتشر شده در متون علمی و پژوهشی در این زمینه است.
در این مطالعه با استفاده از کلمات کلیدی بازخورد به همراه آموزش، بالینی و پزشکی، کلیه مقالاتی که در زمینه بازخورد در آموزش بود، مورد جستجو قرار گرفت. برای جستجوی مقالات از طریق پایگاه های مقالات Magiran، SID، Irandoc، ERIC و موتور جستجوی گوگل اسکالر(Google Scholar) اقدام گردید. سپس تنها مقالاتی که به صورت تمام متن از این پایگاه ها قابل دستیابی بود مورد استفاده قرار گرفت. مقالات فارسی زبان از سال 1380 به بعد و در مقالات لاتین سال 2000 مبنا قرار داده شد. بعد از جستجوی پایگاه ها در مجموع 83 مقاله به دست آمد. تمام مقالات مورد مطالعه قرار گرفت. تعداد 33 مقاله به دلیل عدم ارتباط با موضوع کنار گذاشته شد و در نهایت 50 مقاله مناسب تشخیص داده شد و مورد تحلیل قرار گرفت.
در مقالات تعاریف متعددی از بازخورد وجود دارد، یکی از علل عدم توافق اساتید و فراگیران بر مفهوم بازخورد، وجود برداشت های متفاوت از این مفهوم است. عوامل بسیاری بر بازخورد و تاثیر آن بر عملکرد فراگیر وجود دارد. مهم ترین عامل در این زمینه خود فراگیران هستند. چون فراگیران در دریافت بازخورد فعالانه عمل می کنند. در زمینه بهبود شیوه های ارائه بازخورد، مدل های متعددی معرفی شده است. نقطه مشترک تمامی آنها استفاده از مدل ساندویچ بازخورد و خود ارزیابی فراگیر از عملکرد خود است. همچنین اخیرا به استفاده از کارت بازخورد در جهت عینی نمودن بازخوردهای ارائه شده توجه زیادی شده است. از فراگیران هم در زمان بازخورد انتظاراتی وجود دارد که باید از ان آگاه باشند.
بازخورد از اهمیت بالایی در آموزش و کمک به یادگیری برخوردار است. شناخت عوامل موثر بر بازخورد برای اساتید پزشکی ضروری است. اگرچه در متون راه کارها، مدل ها و پیشنهادات متعددی برای کمک به اساتید وجود دارد، ولی از آنجا که تاثیرات بازخورد وابسته به زمینه است لازم است اثر بخشی این شیوه ها بر پیامدهای یادگیری در آموزش بالینی مورد تحقیق قرار گیرد.

رابطه ی مثبت بین استفاده ازراهبردهای مطالعه و یادگیری و موفقیت تحصیلی در دانشگاه در برخی مطالعات نشان داده شده است. هدف از مطالعه حاضر بررسی راهبردهای مطالعه و یادگیری در دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی بود تا اطلاعات آن جهت بهبود راهبردهای یادگیری دانشجویان مورد استفاده قرار گیرد.
این مطالعه توصیفی مقطعی سال 1392 در دانشکده پزشکی و دندانپزشکی دانشگاه شاهد انجام گرفته است. بر اساس پایلوت انجام شده 240 نفر از دانشجویان پزشکی و90 نفر از دانشجویان دندانپزشکی متناسب با تعداد دانشجویان مقاطع در هر دانشکده به صورت تصادفی وارد مطالعه شدند. پرسشنامه راهبردهای مطالعه و یادگیری (LASSI) ویرایش دوم پس از تایید اعتبار و پایایی آن توسط دانشجویان تکمیل گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آمار توصیفی، تی مستقل وآنالیز واریانس انجام گرفت.
در بین میانگین نمرات کسب شده توسط کل دانشجویان بیش ترین میانگین نمره به دست آمده از ده حیطه 47/4±78/28 مربوط به حیطه ی انتخاب ایده اصلی وکم ترین میانگین نمره 36/4±13/22 مربوط به حیطه ی خودآزمایی بوده است(دامنه نمرات در این حیطه ها بین40- 8 بود). مقایسه بین میانگین نمرات دانشجویان در حیطه های ده گانه راهبردهای مطالعه و یادگیری بین دو دانشکده پزشکی و دندانپزشکی فقط تفاوت آماری معنادار در حیطه راهنمای مطالعه و خودآزمایی را نشان داد(02/0=P). دربررسی تفاوت میانگین نمرات بین دختران و پسران تفاوت آماری معنادار بین راهبردهای آزمون انتخاب ایده اصلی آنان مشاهده گردید(001/0=P). دانشجویان ساکن خوابگاه در حیطه پردازش اطلاعات از میانگین کم تری (77/3±2/24) نسبت به دانشجویان ساکن در منزل شخصی (48/4±25/26) برخوردار بودند و این تفاوت از نظر آماری معنادار بود (005/0=P).
نتایج حاصل از این مطالعه نشان داد که بسیاری از حیطه های مطالعه و یادگیری دانشجویان پزشکی و دندانپزشکی دارای نمرات پایین بوده است. بنابراین، لازم است که مهارت های مطالعه و یادگیری دانشجویان در ورود به دانشگاه ارزیابی شود و دانشجویان به طور منظم بازخورد دریافت نمایند. پیشنهاد می شود برنامه های آموزشی مناسب به منظور بهبود توانایی های آنان طراحی گردد.