مجله دانشگاه علوم پزشکی رفسنجان
سال شانزدهم شماره 9 (پیاپی 104، آذر 1396)

یکی از سوالات مهمی که محققین به هنگام نگارش مقاله خود با آن روبرو می شوند، این است که: « مقاله خود را به کدام مجله باید ارسال نمایند؟ » برای پاسخگویی به این سوال، بایستی نکات مهمی در نظر گرفته شوند که در این سخن سردبیری سعی می کنیم به برخی از آنها پاسخ دهیم. طبعا برای پژوهشگران فارسی زبان، اولین نکته مهم این است که آنها مقاله خود را به چه زبانی نوشته اند؟ اگر به فارسی، پس باید در مجلات فارسی به دنبال نشریه مناسب بگردند و اگر مقاله به زبان انگلیسی نگارش شده است، نشریات انگلیسی زبان را باید مورد جستجو قرار دهند.
نکته دومی که مطرح می شود این است که آیا آنها مایل هستند مقاله خود را در یک مجله تخصصی مربوط به رشته خود چاپ نمایند یا اینکه قصد دارند آن را در یک مجله عمومی به چاپ رسانند؟ بدیهی است چاپ مقاله در یک مجله تخصصی سبب خواهد شد که سایر همکاران با تخصص مشابه مقاله را مطالعه نمایند. انجام چنین کاری موجب می شود مقاله آنها بیشتر مورد مطالعه، استفاده و احیانا استناد سایر همکاران قرار گیرد. در حالی که چاپ مقاله در یک مجله عمومی ممکن است به مطالعه و استناد آن توسط همکارانی که لزوما هم تخصص آنها نیستند، بیانجامد.
نکته سوم این است که کیفیت کار پژوهشی که مقاله از آن استخراج شده است چگونه می باشد؟ بدیهی است هرچه کیفیت کار بالاتر باشد، چاپ مقاله در مجلات با کیفیت بالاتر ممکن می گردد. برای شناخت کیفیت مجلات معمولا می توان به محل نمایه شدن مجله (Indexing)، داشتن ضریب تاثیر (Impact factor) و مقدار آن، و همچنین مقدار اچ ایندکس (H Index) مجله اشاره کرد. بدیهی است مجلاتی که در نمایه های معتبر بین المللی نظیر Medline Scopus، و یا Web of Science نمایه می گردند و دارای ضریب تاثیر و اچ ایندکس بالاتر می باشند از کیفیت بالاتری نیز برخوردار هستند. البته هرچه کیفیت مجلات بالاتر باشد، میزان رد کردن مقالات (Rejection rate) آنها نیز بالاتر است. برای برخی از مجلات این مقدار ممکن است به نود درصد برسد. یعنی از هر صد مقاله ارسالی، نود مقاله رد می شوند. بنابراین، چاپ مقالات در این مجلات کار بسیار دشواری خواهد بود اما موفقیت در این امر بسیار ارزشمند است.
حال با در نظر گرفتن مسائل فوق اگر محقق مقاله ای به زبان انگلیسی تهیه کرده باشد، می تواند با جستجو در نمایه های معتبر بین المللی پیش گفته، به نشریات تخصصی و یا عمومی مرتبط با موضوع مقاله خود دست یابد. برای اینکار باید، جستجوی خود را در صورت اسامی مجلات نمایه شده انجام دهد. سپس با مراجعه به خدمات جانبی ارائه شده توسط Web of Science به مقدار ضریب تاثیر و یا با مراجعه به خدمات جانبی ارائه شده توسط Scopus به اچ ایندکس مجلات پی ببرد.
محقق همچنین می تواند به وبگاه مجلات مشخص شده مراجعه نماید. در بررسی وبگاه این مجلات، علاوه بر مشخص شدن ضریب تاثیر و یا اچ ایندکس، به نکات ارزشمند دیگری نیز نظیر: میزان رد کردن مقالات، تعداد شماره های منتشر شده در یکسال، تعداد مقالات منتشر شده در هر شماره و نکاتی از این قبیل دست خواهد یافت. برخی از مجلات معتبر حتی در سایت خود محلی برای نشان دادن مقالات پذیرفته شده ای که هنوز چاپ نشده اند دارند و یا اطلاعاتی در زمینه طول زمان داوری، پذیرش و یا چاپ مقاله ارائه می نمایند. نویسندگان مقالات با بررسی این نکات می توانند اطلاع کسب کنند که در صورت پذیرش، چقدر طول خواهد کشید که مقاله آنها به زیور طبع آراسته شود.
با همه اینها، راه حل ساده دیگری برای انتخاب مجله مناسب برای ارسال مقاله وجود دارد. این راه حل، بررسی منابع مقاله نگاشته شده می باشد. اگر محقق مروری بر متون کاملی انجام داده باشد و به مهم ترین مقالات مرتبط با موضوع مقاله خود استناد کرده باشد، آن هنگام متوجه خواهد شد که در فهرست منابع مقاله، اسم کدام مجلات به چشم می خورد و احیانا نام کدام مجلات تکرار شده اند. این مجلات می توانند به عنوان مجله مورد نظر برای ارسال مقاله قلمداد گردند. البته اگر کیفیت مقاله همانند یا بهتر از مقالاتی باشد که در آن مجله به چاپ رسیده اند.
بنابراین، نویسنده می تواند با نگاه به منابع مقاله خود و با بررسی نمایه های معتبر بین المللی و با در نظر گرفتن سوالاتی که در سطور پیشین به آنها اشاره گردید، فهرستی از مجلات معتبر را تهیه نموده و آنها را بر اساس سیر نزولی ضریب تاثیر و یا اچ ایندکس مرتب کند. سپس، می تواند از بهترین نشریه که همان مجله شماره یک در فهرست است شروع کند. ضروری است که محقق دستورالعمل مجله مورد نظر را به دقت مورد توجه قرار دهد تا فقط به خاطر عدم توجه به دستورالعمل نویسندگان، مقاله وی رد نگردد.
در صورتی که مقاله توسط نشریه مورد داوری قرار گرفته و نظرات داوران برای محقق ارسال گردد، ضروری است که وی با دقت تمام به نظرات داوران توجه کرده و تجدید نظر دقیقی در مقاله خود بر اساس نظر آنها به عمل آورد. همچنین، در صورتی که برخی از نظرات داوران قابل اعمال نمی باشد، ضروری است با نگارش نامه ای این نکته را برای سردبیر و داوران توضیح دهد. در صورتی که پس از بازنگری، مقاله مورد پذیرش قرار گرفت، محقق به پاداش زحمات خود رسیده است. در غیر اینصورت، باید پس از رعایت دستورالعمل دومین مجله از فهرست تهیه شده، مقاله رد شده را به آن مجله ارسال نموده و منتظر پاسخ آنها بماند.
در صورتی که مقاله عاری از خطای متدولوژیک باشد، بالاخره در نشریه مناسب خود چاپ خواهد شد. با این وجود، بسیار ضروری است که در فرآیند پیداکردن مجله مناسب برای مقاله محقق، نهایت دقت را به عمل آورد تا گرفتار مجلات یغماگر با دسترسی آزاد و یا مجلات ربوده شده نگردد.

هلیکوباکتر پیلوری، باکتری مارپیچی شکل و گرم منفی است که موجب بیماری های معده و دوازدهه در انسان می شود. به دلیل وجود ایراداتی در درمان های آنتی بیوتیکی، تلاش های رو به افزایشی در جهت تولید واکسن موثر برای این عفونت صورت گرفته است. هدف از این تحقیق، ساخت سازواره ژنی حامل قطعه ژن lnT و بررسی بیان آن در سلول های انسانی به روش RT-PCR است.
در این مطالعه آزمایشگاهی، ژن lnT از ژنوم هلیکوباکتر پیلوری به روش واکنش زنجیره ای پلیمراز (Polymerase Chain Reaction) جدا شد. همسانه سازی محصولات PCR به روش کلون سازی T/A در وکتور T مناسب، انجام شد. سپس ژن lnT در وکتور بیانی یوکاریوتی pEGFP-C2 ساب کلون گردید. جهت بررسی بیان ژن lnT، سازواره pEGFP-C2-lnT به روش الکتروپوریشن به سلول های فیبروبلاست پوست انسان منتقل و بیان آن به روش RT-PCR بررسی شد.
انجام PCR منجر به تکثیر قطعه 1290 جفت بازی مربوط به ژن lnT گردید. این ژن با موفقیت در وکتور pTZ همسانه سازی شد و نتایج هضم آنزیمی و تعیین توالی نشان داد ژن lnT در وکتور بیانی ساب کلون گردیده و سازواره نهایی pEGFP-C2-lnT ایجاد شده است. بررسی بیان این ژن به روش RT-PCR، تشکیل باند اختصاصی این ژن را نشان داد.
ژن lnT همسانه سازی شده در وکتور بیانی یوکاریوتی pEGFP-C2، توان تولید محصول اختصاصی این ژن در سلول های یوکاریوتی را دارد. لذا به نظر می رسد این سازواره ژنی، از پتانسیل لازم برای بررسی ایمنی زایی در مدل حیوانی به عنوان واکسن ژنی علیه هلیکوباکتر پیلوری برخوردار باشد.

زانو بیشتر از مفاصل دیگر مبتلا به استئوآرتریت می شود. علت این بیماری ناشی از تغییرات ساییدگی است که به تدریج اتفاق می افتد. هدف این مطالعه تعیین تاثیر الکترواکوپانکچر، لیزر کم توان و قرص سلوککسیب در درمان استئوآرتریت زانو بود.
این مطالعه به صورت کارآزمایی بالینی یک سوکور در درمانگاه فیریوتراپی رفسنجان در سال های 1395 و 1396 انجام گرفت. شصت بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو به طور تصادفی به سه گروه مساوی 20 نمونه ای تقسیم شدند و تحت بررسی سه روش الکترواکوپانکچر، لیزر و قرص سلوککسیب به مدت 10 جلسه قرار گرفتند. ارزیابی درد، حرکات زانو و زمان تست 6 دقیقه ای راه رفتن به ترتیب از طریق مقیاس آنالوگ بصری، گونیا متر و زمان سنج طی جلسات اول، پنجم، دهم و 1 ماه پس از پایان درمان بررسی گردید. داده ها با استفاده از تحلیل واریانس دو طرفه با اندازه گیری مکرر، آزمون مقایسات چندگانه Tukey و مجذور کای، تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج این مطالعه نشان داد الکتراکوپانکچر از لیزر و قرص سلوککسیب به مدت 10 جلسه در کاهش درد زانو و افزایش زمان تست 6 دقیقه ای موثرتر بود (001/0p<). در رابطه با بهبودی حرکات زانو نیز الکترواکوپانکچر از لیزر و قرص سلوککسیب تاثیر بیشتری داشت (001/0p<).
بر اساس یافته های این مطالعه، به نظر می رسد الکترواکوپانکچر به مدت 10 جلسه می تواند در کاهش درد، بهبودی حرکات و افزایش تست 6 دقیقه ای از لیزر و قرص سلوککسیب موثرتر باشد.

تا کنون اثربخشی تمرینات اینتروال با شدت بالا بر یادگیری و حافظه ناشناخته باقی مانده است. بنابراین، هدف ما تعیین اثر تمرین اینتروال با شدت بالا بر سطوح کورتیکوسترون هیپوکمپی و یادگیری اجتنابی غیرفعال موش های صحرایی نر بود.
در این پژوهش تجربی، 40 موش صحرایی نر با نژاد ویستار به طور تصادفی در 5 گروه (8=n) تمرین مقاومتی اینتروال با شدت بالا (HIRT)، تمرین دویدن اینتروال با شدت بالا (HIIT)، تمرین دویدن تداومی (CT)، شم و کنترل جای داده شدند. گروه های تمرینی به مدت 4 هفته و هر هفته 5 روز تحت تمرین قرار گرفتند. عملکرد حافظه با استفاده از آزمون اجتنابی غیر فعال در دو وهله پیش و 24 ساعت پس از دریافت شوک پایی ارزیابی شد. 24 ساعت پس از آزمون حافظه نمونه های خون از آزمودنی ها به دست آمد. اندازه گیری سطوح کورتیکوسترون هیپوکمپی به روش ELISA انجام گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل واریانس یک طرفه استفاده شد.
نتایج نشان داد که حافظه در گروه های تمرین به طور معنی داری نسبت به گروه های شم و کنترل بهبود یافته بود (05/0>p). همچنین، عملکرد حافظه پس از تمرینات در گروه HIRT نسبت گروه HIIT به طور معنی داری بالاتر بود (023/0=p). سطوح کورتیکوسترون هیپوکمپی به طور معنی داری در گروه های تمرینی نسبت به گروه های شم و کنترل پایین تر بود (05/0>p).
فعالیت ورزشی اینتروال با شدت بالا می تواند عملکرد حافظه وابسته به هیپوکمپ را بهبود بخشد و سطوح هیپوکمپی کورتیکوسترون را نیز کاهش دهد. پژوهش های بیشتر می تواند به درک بهتر اثر فعالیت های ورزشی اینتروال با شدت بالا بر عملکرد مغز کمک کند.

استرس دوران بارداری ضمن افزایش سطح گلوکوکورتیکوئید در جنین، اثرات زیانباری روی ساختار عصبی دارد. در این تحقیق، اثر استرس دوران بارداری مادر بر تکامل قشر لوب پیشانی و آستانه تشنج فرزندان موش ها بررسی شد.
در این مطالعه تجربی، 30 موش ماده باردار به دو گروه مساوی استرس و بدون استرس تقسیم شدند. گروه استرس روزانه یک ساعت و به مدت 14 روز، استرس بی حرکتی را تجربه کردند. فرزندان موش ها به سه گروه چهارتایی تقسیم شدند. گروه کنترل که مادرانشان استرس ندیده بودند و فرزندان نیز PTZ دریافت نکردند. گروه شم که مادرانشان استرس ندیده ولی فرزندان PTZ دریافت کرده بودند و گروه تجربی که مادرانشان استرس دیده و فرزندان داروی PTZ دریافت کردند. برای مطالعه لوب فرونتال جنین موش، مغز فرزندان موش خارج و فیکس شد. مقاطع 5 میکرومتری تهیه، به روش هماتوکسیلین-ائوزین رنگ آمیزی شدند. مطالعات هیستومورفومتری با استفاده از نرم افزارهای هیستولب و موتیک انجام گردید.
نتایج بدست آمده افزایش معنی دار آستانه تشنج در فرزندانی که مادرانشان تحت استرس قرار گرفته بودند را در مقایسه با فرزندانی که مادرانشان تحت استرس قرار نگرفته بودند، نشان داد (001/0 P<). کاهش معنی دار ضخامت لایه های قشر لوب پیشانی در گروه تجربی در مقایسه با گروه های کنترل و شم دیده شد ( 05/0(P<. تعداد سلول های عصبی و گلیال و تعداد عروق خونی در گروه تجربی نسبت به گروه های کنترل و شم کاهش معنی دار نشان داد ( 05/0(P<.
استرس دوران بارداری می تواند سبب افزایش آستانه تشنج فرزندان و همچنین تغییراتی در تکوین و ساختار لوب پیشانی فرزندان موش ها شود.

مدیریت پساب های رنگی تولیدی در کارخانجات و واحدهای صنعتی که حاوی رنگ های سمی آلاینده می باشند، برای حفظ محیط زیست ضروری است. با توجه به کاربردها و تاثیرات شگرفی که استفاده از نانو مواد و فناوری نانو در حوزه حفاظت از محیط زیست دارد از ترکیب نانوساختار ZnFe2O4 به عنوان پایه استفاده شده است. از طرفی، فرایندهای آنزیمی به دلیل هزینه های پائین و ارزان بودن می تواند. جهت رنگ زدایی از پساب ها،فرایندهای نوین و پر کاربردی باشند. هدف این مطالعه تعیین کارائی حذف رنگ سبز 6 با استفاده از تثبیت آنزیم لاکاس بر روی نانو ذرات فریت روی از محلول های آبی می باشد.
در این پژوهش که در مقیاس آزمایشگاهی انجام شده است ،ابتدا نانوذرات مغناطیسی فریت روی ZnFe2O4 به روش سل ژل سنتز گردید. سپس با نشاندن آنزیم لاکاس بر روی آن و عامل دار کردن آنزیمی نانوذرات از آن برای حذف رنگ مستقیم سبز 6 از درون محلول آبی استفاده شد. در نشاندن آنزیم بر روی سطح نانو ذرات از کاتالیزگرهای دارای طول عمر بالا استفاده گردید. برای بررسی خصوصیات فیزیکی نانوذرات سنتز شده از نورسنجی فروسرخ (FTIR)، تفرق پرتو ایکس (XRD) و میکروسکوپ الکترونی روبشی استفاده شد. شرایط مورد بررسی شامل زمان تماس (60-120دقیقه)، مقدار جاذب (1-1/0 میلی گرم بر لیتر)، (PH9، 8، 7، 4، 3) و غلظت رنگ اولیه (10 تا100 میلی گرم بر لیتر) بوده است.
یافته های تحقیق نشان از ساختار کریستالی کروی و یکنواخت نانو ذرات آنزیمی و میانگین اندازه نسبتا یکسان 23 تا 40 نانومتر داشت. بررسی های نورسنجی طیف نانوذرات فریت روی آنزیم دار (IZFN) در پیک های 1199 و 1284 و 2956 و 1714 تایید کننده گروه CH2 تری اتوکسی سیلان، گروه C=O مربوط به پیوند پپتیدی و همچنین S=O و C-N مربوط به گروهSO در آنزیم لاکاس است. بنابراین نانو ساختار بودن ترکیب لایه نشانی شده آنزیمی تایید می شود. بیشترین حذف رنگ با مقدار جاذب 2/0 میلی گرم بر لیتر، غلظت اولیه رنگ 10 میلی گرم بر لیتر، 4/3 pH=و زمان تماس 120 دقیقه به میزان 95 درصد است.
ترکیب لایه نشانی شده آنزیمی ساخته شده در این پژوهش با عنوان نانوذره فریت روی آنزیم دار می تواند جاذب مناسبی به منظور حذف آلودگی رنگی به خصوص رنگ مستقیم سبز 6 از پساب صنایع رنگرزی پارچه در مقایسه با دیگر مواد نانوساختار مشابه باشد.

مذهب را می توان به عنوان یک نظام اعتقادی و رفتاری دانست که بایدها و نبایدهای زندگی را ترسیم می نماید. همچنین، مراسم مذهبی، چگونگی برگزاری رخدادهای اساسی در زندگی یعنی تولد، بلوغ، ازدواج و مرگ را تعیین کرده و از همین رو، مذهب، تاثیرات بسیار عمده ای بر زندگی جوامع انسانی دارد. مقاله مرور روایی حاضر به بررسی چگونگی تاثیر شگرف مذهب بر رفتار خودکشی از دیدگاه اپیدمیولوژی می پردازد. در این مقاله، دیدگاه پنج مذهب مهم هندو، بودایی، یهودیت، مسیحیت و اسلام بر روی رفتار خودکشی مورد بحث قرار گرفته و نشان داده خواهد شد که از بین تمامی مذاهب، دین مبین اسلام بهترین راهکارها را برای مقابله با رفتار خودکشی اتخاذ نموده است.

با توجه به آمار سازمان بهداشت جهانی، تقریبا 25-20 درصد بیماران بستری در بیمارستان دچار انواع مختلفی از عفونت های بیمارستانی می شوند. عفونت بیمارستانی ناشی از زخم سوختگی، یک دلیل عمده مرگ ومیر و ناتوانی در این بیماران می باشد. هدف از مطالعه کنونی تعیین شیوع و نوع عفونت ناشی از زخم سوختگی در بخش سوختگی بیمارستان توحید سنندج در سال 1394 می باشد.
در این مطالعه توصیفی همه 198 بیمار بستری شده در بخش سوختگی بیمارستان توحید شهرستان سنندج در سال 1394 مورد مطالعه قرار گرفتند. متغیرهای سن، جنس، زمان بستری (فصل)، درصد سوختگی، محل سوختگی و نوع عفونت بیماران مورد بررسی قرار گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون آماری مجذور کای استفاده شد.
از 198 بیمار، 53 درصد (105 نفر) مرد بودند. میانگین و انحراف معیار سنی بیماران 82/3 ± 33/30 سال بود. 33 نفر (7/16 درصد) از بیماران به عفونت بیمارستانی دچار شدند. بیشترین شیوع عفونت بیمارستانی (3/23 درصد) در فصل پاییز و بیشترین میکرو ارگانیسم مولد عفونت (58 درصد) استافیلوکوک اورئوس بود. بین درصد سوختگی و عفونت بیمارستانی ناشی از زخم، رابطه آماری معنی داری مشاهده شد (011/0=p)، به طوری که بیشترین مقدار عفونت در بیماران با درصد سوختگی بین 30-11 درصد بود.
با توجه به شیوع بالای عفونت بیمارستانی ناشی از زخم سوختگی در بیماران بستری شده در بیمارستان توحید سنندج، رعایت استانداردهای کنترل عفونت در این بخش، امری ضروری به نظر می رسد.

ارزیابی مصرف آنتی بیوتیک ها منجر به شناسایی مشکلات دارویی، جلوگیری از مقاومت آنتی بیوتیکی و کنترل هزینه های ناشی از دارو درمانی می شود. هدف مطالعه حاضر ارزیابی نحوه مصرف سیپروفلوکساسین تزریقی در بیماران بستری و هزینه ناشی از مصرف غیرمنطقی آن می باشد.
این مطالعه به صورت توصیفی-مقطعی در بیمارستان آموزشی افضلی پور کرمان در بازه زمانی مهر تا آذر 1395 انجام شد. از سیستم طبقه بندی آناتومیکی، درمانی، شیمیایی و دوز معین روزانه استفاده شد و DDD/100 bed-days محاسبه شد. هزینه مصرف سیپروفلوکساسین تزریقی نیز تعیین شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و رگرسیون لجستیک استفاده شد.
صد و دوازده بیمار در مدت مطالعه سیپروفلوکساسین تزریقی دریافت کردند. هزینه مصرف سیپروفلوکساسین تزریقی 94/13381 دلار بود. در 34 بیمار (36/30 %) مصرف سیپروفلوکساسین تزریقی نادرست بوده است که هزینه ناشی از آن 11/2572 دلار بوده است. دوز سیپروفلوکساسین تزریقی در 29 بیمار (89/25 %) مبتلا به نارسایی مزمن کلیوی تنظیم نشده بود. میزان کلی مصرف سیپروفلوکساسین تزریقی DDD/100 bed-days 12/9 بود. میانگین دوز تجویزی روزانه به دوز معین روزانه، 43/1 بود.
میزان کلی مصرف سیپروفلوکساسین تزریقی و هزینه ناشی از آن نسبت به کشورهای دیگر بالاتر بود. لذا استفاده از راهکارهای مناسب جهت کاهش مصرف آن ضروری به نظر می رسد.