فهرست مطالب

پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی
پیاپی 8 (پاییز و زمستان1387)

  • تاریخ انتشار: 1387/10/11
  • تعداد عناوین: 8
|
  • وحید ذوالاکتاف، مریم جواهری، سید محمد مرندی، غلامعلی قاسمی صفحه 1
    هدف از تحقیق حاضر، مقایسه نمره های سازگاری روانی اجتماعی در دختران ورزشکار رشته های تیمی و انفرادی است. بر این اساس، نمره های سازگاری روانی اجتماعی دختران ورزشکار رشته های تیمی و انفرادی در 5 خرده مقیاس، شامل تمایل به رقابت، همکاری، تفاهم، گریز و محافظه کاری مقایسه گردیده است. حجم نمونه تحقیق، شامل 122 زن ورزشکار (سن = 7 21 سال) نخبه بود که به صورت خوشه ایتصادفی از سه رشته انفرادی و سه رشته تیمی انتخاب گردیدند. اطلاعات به وسیله پرسش نامه سازگاری روانی اجتماعی (توماس، 1998) جمع آوری گردید. این پرسش نامه برای اولین بار در ایران استفاده شده و همسانی درونی آن برابر 89% به دست آمده است. این پرسش نامه، دارای 30 پرسش دو گزینه ای است و پنج تمایل مختلف سازگاری روانی اجتماعی را اندازه گیری می کند. مقایسه های آماری فرضیه های تحقیق به وسیله t مستقل و2t هاتلینگ صورت پذیرفته است. نتایج تحقیق نشان داد که نمره خرده مقیاس های سازگاری روانی اجتماعی ورزشکاران تیمی و انفرادی متفاوت نبود (05/0 p). مقایسه های درون گروهی نشان داد که ورزشکاران تیمی بیشترین تمایل را به محافظ کاری و ورزشکاران انفرادی بیشترین تمایل را به تفاهم دارند. در هر دو گروه کمترین تمایل به رقابت بود. به طور کلی می توان نتیجه گیری نمود که نمی توان بین تمایلات سازگاری روانی اجتماعی ورزشکاران تیمی و انفرادی تمایزی قائل شد. یافته های تحقیق نشان می دهد که هر دو نوع ورزش تیمی و انفرادی در سازگاری روانی اجتماعی ورزشکاران مفید هستند.
    کلیدواژگان: سازگاری روانی، اجتماعی (رقابت، همکاری، تفاهم، گریز و محافظه کاری)، ورزش تیمی، ورزش انفرادی
  • اسدالله (مبین) حسنی، مهرعلی همتی نژاد، مهوش نوربخش، عبدالرحمن مهدی پور صفحه 11
    هدف تحقیق حاضر توصیف و مقایسه مدیریت ایمنی در کلاس های تربیت بدنی مدارس دوره راهنمایی شهر اهواز بود؛ بر اساس این هدف، متغیرهای موثر در مدیریت ایمنی کلاس تربیت بدنی شناسایی و در قالب چهار عامل با عناوین دانش کمک های اولیه معلمان تربیت بدنی، وضعیت ایمنی در کلاس های ورزشی (رفتار ایمنی دبیر)، وضعیت ایمنی وسایل، تجهیزات و امکانات ورزشی مدارس و وسایل و تجهیزات کمک های اولیه در مدارس تدوین گردید. برای ارزیابی این عوامل از پرسش نامه ای محقق ساخته استفاده شد. روایی پرسش نامه از طریق روایی محتوای و پایایی پرسش نامه از طریق آلفای کرونباخ (87/0=r) در سطح معنی داری (05/0=α) به دست آمد. جامعه آماری تحقیق را کلیه مدارس دوره راهنمایی اهواز و دبیران تربیت بدنی آن مدارس تشکیل دادند و مدارس راهنمایی دولتی و دبیران تربیت بدنی آن مدارس که شامل 146 مدرسه و 148 دبیر تربیت بدنی به عنوان و نمونه آماری در نظر گرفته شدند. برای تجزیه و تحلیل یافته های تحقیق از روش های آمار توصیفی، آزمون t مستقل و تحلیل واریانس یک سویه در سطح معنی داری (05/0=α) استفاده شد. نتایج تحقیق نشان داد: میانگین مدیریت ایمنی در کلاس های تربیت بدنی (79/0±96/58) و در حد متوسط قرار داشت و از سطح مطلوب کمتر بود، بین مدیریت ایمنی در کلاس های تربیت بدنی مدارس راهنمایی مناطق چهارگانه شهرستان اهواز، تفاوت معنی داری مشاهده نشد. میانگین رفتار ایمنی دبیران تربیت بدنی در کلاس های تربیت بدنی (90/0±11/78) در سطح مطلوب بود. میانگین دانش و مهارت های کمک های اولیه دبیران تربیت بدنی (48/1±27/63) در حد متوسط قرار داشت. میانگین وضعیت ایمنی وسایل، تجهیزات و امکانات ورزشی مدارس (98/0±46/49)، میانگین وضعیت وسایل و تجهیزات کمک های اولیه مدارس (69/1±93/43) در حد ضعیف بود، تفاوت معنی داری در میانگین دانش و مهارت های کمک های اولیه دبیران تربیت بدنی در مدارس دخترانه و پسرانه مشاهده نشد؛ ولی در بین میانگین رفتار ایمنی دبیران تربیت بدنی، سطح وسایل و تجهیزات کمک های اولیه در مدارس و وضعیت ایمنی وسایل، تجهیزات و امکانات ورزشی تفاوت معنی دار مشاهده شد. که در این میان مدارس دخترانه و دبیران آن ها از میانگین بالاتری برخوردار بودند. در مجموع تفاوت معنی دار در میانگین مدیریت ایمنی در کلاس های ورزشی مدارس دخترانه و پسرانه مشاهده شد که مدیریت ایمنی در کلاس های ورزش مدارس دخترانه بالاتر بود. به طور کلی در این تحقیق، سعی شد شیوه ای استاندارد برای ارزیابی مدیریت ایمنی در کلاس های تربیت بدنی ساخته شود. با توجه به اهمیت ایمنی در کلاس های تربیت بدنی و هم چنین با توجه به نتایج تحقیق حاضر مدیریت ایمنی کلاس های تربیت بدنی مدارس دوره راهنمایی اهواز در سطح مطلوب قرار نداشت که برای افزایش ایمنی در ورزش مدارس توصیه می گردد توسعه عوامل چهارگانه تحقیق مورد توجه مسوولان تربیت بدنی در آموزش و پرورش قرار گیرد.
    کلیدواژگان: مدیریت ایمنی، وضعیت ایمنی در کلاس (رفتار ایمنی دبیر)، دانش کمک های اولیه، تجهیزات و وسایل کمک های اولیه، وضعیت ایمنی وسایل، تجهیزات ورزشی
  • فرزاد یزدانی، غلامرضا شریفی، مهدی نمازی زاده صفحه 29
    مقدمه. پایداری، یک واکنش حرکتی نمونه در بدن انسان است که به یکپارچگی محرک های سیستم های بینایی، عصبی مرکزی و گوش داخلی بستگی دارد و عضلات بدن نیز در به وجود آمدن و حفظ آن نقش مهمی دارند. کاهش قدرت عضلانی به همراه افزایش سن، نشانه ای از شروع ناپایداری و به دنبال آن افزایش خطر زمین خوردن در سالمندان است. هدف این تحقیق، بررسی تاثیر 12 هفته برنامه تمرینی ایزوکنتیکی با شدت های مختلف بر روی پایداری مردان مسن است.
    روش شناسی. این تحقیق با توجه به موضوع، تکنیک و روش کار از نوع تحقیقات نیمه تجربی است که به روش میدانی انجام شده است، هم چنین با توجه به طول زمان اجرای پژوهش، این تحقیق از نوع مقطعی به حساب می آید. در این تحقیق، تعداد 80 نفر سالمند (بالای 60 سال) به صورت تصادفی در سه گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (هر گروه20 نفر) قرار گرفتند و در یک دوره تمرینات قدرتی با استفاده از دستگاه های ایزوکنتیکی با سه شدت مختلف 20 ٪ (ملایم)، 50 ٪ (متوسط) و80 ٪ (زیاد)، دو جلسه در هفته و به مدت 12 هفته تحت تمرین قرار گرفتند.
    یافته ها. بر اساس نتایج به دست آمده، تمرینات مقاومتی (متغیر مستقل) به شکل معنی داری باعث افزایش پایداری (متغیر وابسته) در افراد سه گروه آزمایشی گردید. طبق این نتایج در گروه با شدت ملایم (20 ٪ یک تکرار بیشینه)، به میزان 38 درصد، در گروه با شدت متوسط (50 ٪ یک تکرار بیشینه)، به میزان 31 درصد و در گروه با شدت بالا (80 ٪ یک تکرار بیشینه) به میزان 23 درصد، افزایش پایداری در آزمودنی ها دیده شد.
    بحث. تمرینات مقاومتی به خصوص با شدت ملایم به صورت قابل ملاحظه ای پایداری را در گروه های سالمند سالم افزایش می دهند. از نظر تئوری، این تمرینات با کاهش تاخیر در عکس العمل به کارگیری موثر از عضلات بدن و کمک به تفسیر اطلاعات حسی، عملکردهای عصبی را بهبود بخشیند و در نتیجه باعث افزایش پایداری در آزمودنی ها شدند.
    کلیدواژگان: پایداری، تمرین قدرتی، انقباض ایزوکنتیک، افراد مسن
  • جهانبخش خسروزاده، مسعود گلپایگانی، ابراهیم بنی طالبی، بهنام قاسمی صفحه 45
    سابقه و هدف
    هدف این تحقیق بررسی میزان شیوع و علل آسیب های ورزشی در بازیکنان بسکتبال حاضر در لیگ برتر کشور است.
    روش شناسی: به این منظور از 16 تیم حاضر در لیگ برتر بسکتبال کشور 5 تیم به صورت تصادفی انتخاب شدندکه تعداد نمونه ها، 58 نفر بود که حد اقل2 سال سابقه بازی در لیگ برتر را داشته اند. با استفاده از پرسش نامه محقق ساخته که با استفاده از تحقیقات قبلی تهیه و به وسیله چند تن از متخصصان مورد تایید قرار گرفت، محقق به روش مصاحبه ای اقدام به پر نمودن پرسش نامه نمود.
    یافته ها
    اطلاعات نشان دادکه تعداد کل آسیب ها در 58 نفر بازیکن برابر با 410 مورد بود. بیشترین شیوع آسیب در بافت مفصلی لیگامنتی 48% کل آسیب ها بوده است،. اندام تحتانی با 47%، متداولترین اندام آسیب دیده است. شایع ترین آسیب ها، شامل پیچ خوردگی با 25% بود. شایع ترین نواحی بروز آسیب به ترتیب در مچ پا و زانو بود. بیشتر آسیب ها در حین تمرین اتفاق افتاده است. برگشت از ریباند، مهم ترین حرکت منجر به آسیب دیدگی بود. مهم ترین علل بروز آسیب شامل برخورد با بازیکن حریف، عدم آمادگی جسمانی و کفپوش سالن ورزشی بود.
    بحث و نتیجه گیری
    به طور کلی به نظر می رسد برخورد های زیاد بین بازیکنان، پرش های زیاد جهت دریافت توپ در زیر سبد و عدم تعادل هنگام فرود باعث گردیده است تا اندام تحتانی، بیشترین میزان آسیب را در بین اندام های مختلف بدن داشته باشد. برخورد توپ با انگشتان، عدم استفاده از وسایل حمایت کننده و کفش مناسب، مهم ترین علل بروز آسیب ها بود.
    کلیدواژگان: بازیکنان بسکتبال، آماتور، باتجربه، آسیب ورزشی
  • حیدر صادقی، سید محمد شمس آبادی، سید امیر احمد مظفری صفحه 53
    هدف از انجام دادن این تحقیق، مقایسه میزان بروز آسیب های مفصل زانو در والیبالیست های نخبه قدرتی و سرعتی و عوامل موثر درگیر در این آسیب ها با تاکید بر ویژگی های ساختار بدنی و اصول تمرین بازیکنان بود. نمونه آماری از بین ده تیم شرکت کننده از شش استان مختلف کشور به صورت غیر تصادفی انتخاب و اطلاعات با استفاده از پرسش نامه، معاینه و تست های استاندارد (اندازه گیری پیچش درشت نی، اندازه گیری زاویه Q، ناهنجاری های زانو و ناهنجاری های کف پا و اضافه وزن) جمع آوری گردید. برای تعیین میزان بروز آسیب ها از آمار توصیفی و به منظور سنجش رابطه میان عوامل درگیر در بروز آسیب زانو بین والیبالیست های دو گروه از خیدو استفاده شد. یافته های تحقیق، رابطه معناداری بین آسیب زانو با سن، تجربه، مدت گرم کردن، فصل بدن سازی، آمادگی جسمانی، خستگی و عدم خستگی قبل از تمرین یا رقابت، مصرف و عدم مصرف آب گلوکز و اندام غیر مسلط بدن را نشان می دادند (p≤0.05)؛ اما بین آسیب زانو با طول اندام تحتانی، اندازه زاویه Q، اندازه زاویه پیچش درشت نی، ناهنجاری های زانو، ناهنجاری کف پا، اضافه وزن و پست بازیکن سطح معناداری گزارش نشد. با توجه به یافته های تحقیق، پست بازیکن والیبال قدرتی و سرعتی، تاثیر معناداری بر بروز آسیب در مفصل زانو ندارد.
    کلیدواژگان: والیبالیست قدرتی و سرعتی، آسیب مفصل زانو
  • مهدی آزمندنیا صفحه 67
    مقدمه
    ویژگی های فیزیولوژیک، ساختاری و انتروپومتریک بازیکنان، عوامل مهم در رشته تنیس روی میز هستند که تاثیر قابل توجهی بر ارتقای عملکرد ورزشی در ورزشکاران زبده دارند. هدف این پژوهش، مقایسه این ویژگی ها در بازیکنان تیم ملی تنیس روی میز ایران و ورزشکاران مبتدی است.
    مواد و روش ها
    این پژوهش بر روی دو گروه 20 نفری انجام گرفت. گروه زبده بازیکنان تنیس روی میز تیم ملی بزرگسالان بودند و گروه مبتدی دانشجویانی از 5 کلاس تربیت بدنی در سه دانشگاه تهران بودند. متغیر های تحقیق شامل ویژگی های فیزیولوژیک (ظرفیت هوازی و توان بی هوازی؛ به ترتیب بر اساس آزمون بروس، و آزمون های مارگاریا کالامن و پرش عمودی سارجنت)، ساختاری (وزن، قد، درصد چربی بدن و وزن خالص) و آنتروپومتریک (گونه های پیکری قد نشسته، طول بازو، طول ساعد، طول اندام فوقانی و تحتانی) بودند. یافته ها به صورت میانگین ± انحراف معیار بیان شدند. مقایسه میانگین اندازه متغیرها در دو گروه با آزمون تی استیودنت انجام شد.
    یافته ها
    بازیکنان زبده و مبتدی تنیس از نظر اکثر ویژگی های آنتروپومتریک و ساختاری مشابه بودند و تنها شاخص لاغر پیکری در بازیکنان زبده به طور معنی داری، کمتر از بازیکنان مبتدی است (06/1±30/2 در برابر 23/1±18/3 واحد؛ P=0. 04). میزان ارزش مطلق حد اکثر اکسیژن مصرفی (لیتر بر دقیقه) در گروه بازیکنان زبده به طور معنی داری، بیشتر از بازیکنان مبتدی بود (41/0± 84/ 2 در برابر44/0 ±4/2؛ 01/0>p). در آزمون مارگاریا کالامن، توان بی هوازی گروه بازیکنان زبده به طور معنی داری، بیشتر از بازیکنان مبتدی بود (61/17±02/123 در برابر 2/14±52/104kg. m/s؛ 01/0>p). در آزمون سارجنت نیز توان بی هوازی گروه بازیکنان زبده به طور معنی داری بیشتر از بازیکنان مبتدی بود (6/12 ± 93/106 در برابر 7/11 ± 4/92 kg. m/s؛ 01/0>p).
    نتیجه گیری
    ورزشکاران تنیس روی میز زبده از توان هوازی و بی هوازی بالاتری نسبت به بازیکنان مبتدی دارند؛ اما شاخص های ترکیب بدنی و آنتروپومتریک بازیکنان آن ها، یکسان است. هم چنین، ویژگی های فیزیولوژیک و جسمانی بازیکنان تیم ملی تنیس روی میز ایران با بازیکنان جهانی فاصله زیادی دارند. عوامل احتمالی موثر در ارتقای سطح کیفی بازیکنان ملی و کاهش فاصله آن ها با بازیکنان جهانی عبارتند از: تربیت صحیح ورزشکاران حرفه ای از سنین پایین، مد نظر قرار دادن معیارهای جسمانی و آنتروپومتریک در انتخاب بازیکنان ملی رده بزرگسالان، انجام دادن تمرینات هدفمند و برنامه ریزی شده بر پایه جدیدترین اصول علمی. برای حصول نتایج جامع تر انجام مطالعات گسترده در اینده توصیه می شود.
    کلیدواژگان: بازیکنان تنیس روی میز، ظرفیت هوازی، توان بی هوازی
  • رزیتا فتحی، دکترعباس قنبری نیاکی، الهه طالبی گرکانی، علیرضا حسینی کاخک صفحه 79
    مقدمه
    گرلین، یک پپتید مترشحه از معده است و نقش مهمی در تعادل انرژی، چاقی و رفتار دریافت غذا ایفا می کند. هدف از اجرای این پژوهش، بررسی اثر 12 هفته تمرین ورزشی در سه شدت مختلف بر غلظت گرلین پلاسما بود.
    مواد و روش ها
    برای این منظور 40 سر موش صحرایی نر 8 هفته ای با نژاد ویستار و میانگین وزن 20 ± 280 گرم انتخاب شدند و به طور تصادفی در سه گروه تجربی تمرین با شدت بالا (90 - 85 درصد حد اکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدت متوسط (85-75 درصد حد اکثر اکسیژن مصرفی)، تمرین با شدت پایین (65-55 درصد حد اکثر اکسیژن مصرفی) و یک گروه کنترل قرار گرفتند: گروه های تجربی به مدت 12 هفته، هر هفته 5 روز و هر روز 60 دقیقه با شدت های تعیین شده و شیب صفر درجه روی نوار گردان ویژه جوندگان به تمرین پرداختند. 24 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین و پس از یک شب کامل ناشتایی، موش ها بیهوش شدند و نمونه گیری خونی انجام شد. برای اندازه گیری گرلین پلاسما از روش (ELISA) استفاده شد.
    یافته ها
    نتایج حاصل از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی LSD نشان داد غلظت گرلین پلاسما در گروه تمرین با شدت بالا و متوسط پس از فعالیت ورزشی به طور معناداری افزایش (05/0p<) نشان داد.
    نتیجه گیری
    نتیجه این تحقیق از نقش گرلین در تعادل و هموستاز انرژی سلول حمایت می کند. به طوری که احتمالا تمرین باعث کاهش سطح ذخایر انرژی سلول عضله و کبد می شود و در پاسخ به کمبود انرژی، ترشح گرلین افزایش می یابد و منابع از دست رفته انرژی را تامین و تعادل انرژی را مجددا برقرار می نماید. بنابر این به نظر می رسد شدت تمرین یکی از پارامترهای مهم در افزایش مقدار گرلین در پاسخ به تمرین ورزشی باشد.
    کلیدواژگان: گرلین آسیل دار پلاسما، شدت تمرین، موش صحرایی نر
|
  • V. Zolaktaf , M. Javaheri , S. M. Marandi , G.A. Ghasemi Page 1
    This study was designed to compare the psycho-social adjustment of female athletes in team and individual sports. For this objective, the scores of sub-scales of psychosocial adjustment (namely competition, cooperation, agreement, escape, and conservation tendencies) were compared. The sample consisted of 122 female elite athletes (21 ± 7 years) from 3 different teams and 3 different individual sports. They were selected on the basis of random cluster sampling. Data were collected using psycho-social adjustment questionnaire (Thomas, 1998) which was used for the first time in Iran. The obtained internal consistency of the questionnaire stood at 0.89. The questionnaire consists of 30 dichotomous (two-choice) questions, measuring five different tendencies for psycho-social adjustment. To address the hypotheses, statistical comparisons were done using independent t-student and Hotling's t-square tests. Results demonstrated that psycho-social adjustment subscales of individual sport athletes (ISA) and team sports athletes (TSA) were not significantly different (p>0.05). However, the comparison of within-groupsubscales showed that TSA were different from ISA (0.05). TSA demonstrated a tendency to use conservation the most, whilst ISA to use agreement the most. Nevertheless, both TSA and ISA athletes showed the least tendency to use competition. On the whole, it is concluded that TSA and ISA could not be distinguished based on their psycho-social adjustment tendencies. Both individual and team sports facilitate the psycho-social adjustment of athletes.
    Keywords: Psycho-social adjustment (competition, cooperation, agreement, escape, conservation tendencies), Team sports, Individual sports
  • A. Hassani , M. Hematinejad , M. Noorbakhsh , A. Mehdipour Page 11
    The purpose of this study was describing and comparing the safety management in Physical Education (P.E) classes in junior high school in Ahwaz. For this purpose, the effective variables in safety and security in P.E classes were identified based on a framework of four factors: the teachers’ knowledge about first aid training, security of classes (teacher’s behavior), the security of sport equipment and supplies and the first aid equipment as well as supplies. The researcher-made questionnaire was used for evaluating the effective factors. The validity and reliability of questionnaire were measured by content validity and Cronbach alpha (r=0.87) at the following significant level (α= 0/05). The population of this research was the all the junior high schools in Ahwaz and the P.E teachers. The 146 public junior high schools and their 148 P.E teachers were selected as a sample. The collected data was analyzed via descriptive statistics, independent samples test and ANOVA (p<0/05). The main results from this study indicate that the mean of safety management in P.E classes (58.96± 0.79) was in the middle of range and less than desirable level but there was no significant difference in safety management between P.E classes in four areas in Ahwaz city. The mean of teacher’s behavior (78.11±.90) was in desirable level, the mean of knowledge of first aid training (63.27±1.47) was in the middle of range, the mean of the security of sport equipment and supplies (49.46±0.98) and the mean of the first aid equipment (43.93±1.69) was weak. There was no significant difference in teacher’s knowledge of first aid training between girl and boy schools; however, there was significant difference between the security of sport equipment and supplies, first aid equipment and teachers’ behavior in girl and boy schools. The girl schools have higher means. In General, there was a significant difference between safety management in girl and boy schools in that the girl schools have higher means. Generally, this study tried to make a standard method for evaluating safety management in P.E classes. Regarding the safety in P.E classes and also considering these results, safety management was not in desirable level, to increase this level more attention should be paid to these factors which are effective in safety management in sport classes.
    Keywords: Safety Management, Security of Class (teacher's behavior), Teacher's Knowledge of First Aid, Security of Sport Equipment, Supplies
  • F. Yazdani , G. Sharifi , M. Namazi Zadeh Page 29
    Age–related decline in muscle power may be an early sign of stability deficit and fall risk, even in nonfrail adults. This study examined the dose–depended effect of power training on stability performance in healthy elderly men. Eighty community– dwelling healthy elderly men (≥ 60 years) were randomized into 12 weeks of power training at 20% (LOW), 50% (MED), 80% (HIGH) of maximal strength, and a nontraining control (CON) group. Participants trained twice weekly using pneumatic resistance machines. Balance, muscle performance (power, strength, endurance, and contraction velocity) were measured. Power training significantly improved stability performance in participants who underwent power training compared to controls. Low intensity power training produced the greatest improvement in stability performance (Eta coefficient = 0.38). Power training improves stability, particularly using a low load, high velocity regimen, in elderlymen with an initial low muscle power and slower contraction. Further studies are warranted to define the mechanisms underlying this adaptation, as well as the optimum power training intensity for a range of physiological and clinical outcomes in elderly men with different levels of health status and functional independence.
    Keywords: Power training, Muscle contractions, Stability, Isokinetic, Elderly
  • J. Khosrozadeh , M. Gholpaiegani , E. Banitalebi , B. Ghasemi Page 45
    The purpose of this study was to study the prevalence and causes of sports injuries in basketball players in Super Leagues. In this study there were 58 players playing in Super League teams. The players who had a 2-year experience in Super League were selected randomly. The researcher collected the data from players via interview. The total number of injuries in 58 players was found to stand at 410, the most prevalent injuries centered on joint ligament tissues. The most prevalent injuries were sprain 25%, contusion 15%, fraction 12% and dislocation 10%. The most common injured areas were the ankle and the knee respectively. The majority of injuries occurred while training, returning of rebound. The most important causes were hitting opponents, physical deconditioning and the surface of gym floor. Collision between players, jumping to receive ball under the basket and imbalance increase injuries to extreme limb than other limbs. Taking the ball with fingers, not using of supporting equipment were the more important causes of injuries.
    Keywords: Basketball Players, Amateur, Elite, Sports Injury
  • H. Sadeghi , M. Shamsabady , A. A. Mozafari Page 53
    Although among different sports, volleyball is considered as a sport with no full body contact between competitors, players usually complain of knee injury caused by repeated jumping and falling on the hard field. This research is undertaken to compare the rate of the knee injury among male Iranian elite volleyball players recognized as players with strength and speed. The study is focused on the causes of the knee injuries with respect to body composition features and training principles. The subjects were chosen from ten teams of six Iranian provinces. Data collected using the questionnaire, physical examination, standard assessment including measuring the angle of tibia torsion, the Q angle, types of knee and foot deformities and body weight. To determine the rate of injuries, descriptive analysis and for the relationship between the causes of the injuries between the two groups of participants, inferential statistical procedures at the 0.05 level of significance were used. Significant differences were found between knee injuries with age, players experiences, warm up time, the season for body building, physical fitness, fatigue, water and glucose consumptions. No significant differences were found between knee injuries and the length of lower limb, the angle of tibia torsion, the Q angle, types of knee and foot deformities, weight and the main task of the volleyball players in the field.
    Keywords: Volleyball, Strength, Velocity, Knee Injuries
  • M. Azmandnia Page 67
    Physiologic and anthropometric characteristics are important factors in table tennis players which affect their performance. Our objective was to compare these features between elite and beginner table tennis players. For this purpose, a group of 40 subjects were selected. The group consisted of 20 beginners selected from the students of three universities in Tehran and 20 national elite table tennis players. Variables selected for the study included physiologic characteristics (anaerobic power [Margaria-Kalaman and Sarjent tests] and aerobic capacity [Brous tests]), body composition (weight, height, fat percent, lean body weight) and anthropometric characteristics (sitting height, upper and lower extremity length, arm length, forearm length and somatotypes). Findings obtained are reported as mean ± SD and comparison between two groups was performed with student t-test. Almost all anthropometric and body-composition characteristics were similar in both groups, except for endomorphism that was lower in elite players (2.3±1.06 vs. 3.18 ±1.23; p=0.04). Anaerobic power in elite subjects obtained by Margaria-Kalamantest was significantly higher than beginners (123.02± 17.61 Vs 104.52± 14.2 kg.m/s; P<0.01). Anaerobic power in elite subjects gathered by Sarjent test was significantly higher than beginners (106.93± 12.6 Vs. 92.4 ± 11.7 kg.m/s; P<0.01). Absolute values of maximum uptake of oxygen in elite group was significantly higher than beginner group (2.84 ± 0.41 vs. 2.4 ± 0.44 L/min; P<0.01). Results indicate that elite table tennis players have higher aerobic capacity and anaerobic power than beginners, but their body-composition and anthropometric characteristics are similar. Physiologic and anthropometric characteristics of Iranian national players are considerably lower than world or Olympic table tennis players. To increase the performance level of our players and to decrease this gap we suggest beginning professional training from childhood, considering physiologic and anthropometric characteristics in selection of national players, and programming studies with greater size are recommended.
    Keywords: Table tennis players, Aerobic Capacity, Anaerobic Power
  • R. Fathi , A. Ghanbari Niaki , E. Talebi Garekani , A. R. Hosseini Kakhki Page 79
    Ghrelin is a gut hormone predominantly produced by the stomach and, to a lesser extent, by other regions of the gastrointestinal tract. Ghrelin circulates in the bloodstream in two different forms: acylated (n-octanoylated) and unacylated (desoctanoylated or des-acylated). The purposes of this study were to examine the effect of intensity training on plasma ghrelin concentration in Male Rat. Forty adult Wistar male rats (8 weeks old, 280 ± 20 g) were used. Animals were randomly divided into four groups: high intensity (34m/min ~ %85-%90 Vo2max), moderate intensity (28m/min ~ %70-%75 Vo2max), low intensity (20m/min ~ %55-%65 Vo2max), and control groups. All experimental groups performed a 12 week exercise program consisted of treadmill running for 1 hr/day, 5 days/week and 0 gradient. After 12 weeks ghrelin produced was measured. Possible statistically significant differences between groups after intervention was determined by oneway ANOVA, and LSD test was used for a post hoc analysis. Ghrelin concentration increased significantly at high and moderate intensity groups (p<0.05). Data indicate that a higher plasma acylated ghrelin in the present study might be attributed to a liver and skeletal muscle glycogen and ATP deficiency and an incomplete energy sources recovery after last exercise session which was accompanied with overnight fast.
    Keywords: Intensity Training, Acylated Plasma Ghrelin, Rat