Annals of Military and Health Sciences Research
Volume:5 Issue: 4, 2008

زخم پپتیک و عوارض آن همچنان بعنوان یکی از شایعترین و پرهزینه ترین بیماری های انسان باقی مانده است و شیوع آن در طول زندگی هر فرد 10% تخمین زده می شود. با همه تلاشهای انجام شده، بعلت افزایش شیوع عفونت با هلیکو باکتر پیلوری، مصرف سیگار، مصرف روز افزون داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی و اخیرا کراک، با وجود کاهش عمل های الکتیو و اورژانس انجام شده بعلت عوارض این بیماری حتی بنظرمیرسد شیوع این بیماری افزایش پیداکرده است. با توجه به افزایش مصرف عوامل محرک و از جمله کراک، در این مطالعه سعی داریم بیماران مراجعه نموده با پرفوراسیون زخم پپتیک را بر اساس وجود یا عدم وجود سابقه مصرف کراک با یکدیگر مقایسه نمائیم. در این مطالعه که بطریق Cross Sectional انجام شده، بیماران مراجعه نموده با پرفوراسیون زخم پپتیک به بیمارستان امام حسین تهران طی سالهای 86-85 براساس وجود یا عدم وجود سابقه مصرف کراک در دو گروه قرار گرفته و از نظر شواهد قبل، حین و بعد از عمل با یکدیگر مقایسه شده اند.
سن افراد بررسی شده 75-14 سال ومتوسط آن 41سال بوده است که متوسط سن افراد با سابقه مصرف 19/24 و در افراد بدون سابقه مصرف آن 03/50 بود. هوای آزاد زیر دیافراگم در 6/47% افراد با سابقه مصرف و در9/76% افراد بدون این سابقه وجود داشته و متوسط لکوسیتوز خون در افراد با سابقه مثبت مصرف 500/11و در افراد بدون آن 962/14بوده که تفاوتهای فوق از نظر آماری معنی دارهستند، محل پرفوراسیون در افراد با سابقه مصرف کراک بیشتر پره پیلوریک یاپیلوریک ودر بقیه بیشترمعده و دئودنوم بوده و میزان آلودگی حفره پریتوئن در افراد با سابقه مصرف شدیدتر بوده است. از بررسی فوق نتیجه می گیریم که سن افراد دارای سابقه مصرف کراک پایئن تر بوده و با توجه به شیوع کمتر هوای آزاد زیر دیافراگم و لکوسیتوز در آنها علی رغم آلودگی شدیدتر حفره پریتوئن، دقت بیشتر در بررسی آنها برای کاهش عوارض و مرگ و میر این بیماری لازم است.

خودزنی اقدامی است که در زمینه سایر اختلالات و بیماری های روانی صورت می گیرد. مطالعات نشان می دهد که حدود 4 درصد بیماران در بیمارستانهای روانی سابقه بریدن نسوج خود را دارند. این مطالعه به هدف تعیین فراوانی علل و فاکتورهای خطر خودزنی در بیماران مراجعه کننده به بیمارستان 506 ارتش تهران در سال 1384 انجام شد.
این مطالعه توصیفی مجموعه موارد بر روی 150 نفر از پرسنل بیمار بستری و مراجع سرپائی نظامی خودزنی کرده که به بیمارستان 506 ارتش در سال 1384 مراجعه می کرده اند؛ صورت گرفت. این بیماران پس از معاینه توسط روانپزشکان بیمارستان و تائید آسیب از نظر رد خودکشی و تمارض به عنوان نمونه وارد طرح شده و پرسشنامه طرح بصورت مصاحبه از ایشان پرسیده و تکمیل گردید.
بیشتر بیماران خودزن، مبتلا به اختلال شخصیتی مرزی(74%) و سپس اختلال شخصیتی ضد اجتماعی (8%)هستند. میانگین مدت خدمت طی شده بیماران خودزن در این مطالعه 4 ± 31/11 ماه بود و بیشتر بیماران در اندام فوقانی خود، اقدام به خودزنی نموده بودند(93.3%). بیشتر بیماران خودزن دارای علایم خودزنی قبلی(85.1%) بودند و میانگین تعداد خودزنی های قبلی حدود9 بار و بیماران دارای سابقه 2 بار خود زنی از بیشترین فراوانی برخوردار بودند. میانگین عمق جراحت4 /18 ± 8/9 میلیمتر، طول جراحت183 ± 2/91 میلیمتر، و تعداد جراحت 46/32 ± 16/17 عدد می باشد.
بیشتر این بیماران دارای سابقه خود زنی بودند و از نظر احتمال انجام خود زنی قابل پیش بینی می باشند.

بیماران دیالیزی معمولا "درتولید آنتی بادی حفاظتی بر علیه آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت ب بعد از واکسیناسیون ناتوان هستند 0 هدف از این مطالعه، ارزیابی اثر وکارایی GM-CSF همراه با واکسن هپاتیت ب دربیماران دارای نارسایی مزمن کلیه می باشد0 41 بیمار با نارسایی مزمن کلیه تحت دیالیز در دو گروه دریافت کننده واکسن هپاتیت ب در ماه های 1،2 و6 (گروه اول: 19 نفر) یا دریافت کننده GM-CSF همراه با واکسیناسیون (گروه ب: 22نفر) قرارگرفتند. تمام بیماران فاقد HBsAg، anti - HCV و (HIV)serology بودند. با کمک ELIZA تیتر آنتی بادی بر علیه آنتی ژن سطحی ویروس هپاتیت HBsAb)) درماه های1و7 بعداز اولین واکسن اندازگیری شد.
درگروه مورد وشاهد به ترتیب مقدارآنتی بادی ضد آنتی ژن سطحی هپاتیت در ماه اول پساز دریافت اولین دوز واکسن 8/ 41و8/28 بود(5 0/0 = p)که افراد دارای تیتر آنتی بادی بیشتر از 10 میلی متر واحد درسی سی (پاسخ ایمنی مناسب) نیز به ترتیب 7/72 % و 1/42 % بود (47%= p)که پاسخ ایمنی در ماه اول درگروه مورد بیشتر از گروه شاهد بود. در ارزیابی هفت ماه بعد از دریافت دوز اول واکسن درگروه مورد وشاهد به ترتیب مقدار آنتی بادی و ضدآنتی ژن سطحی هپاتیت 8/41و 8/24 بود(13/. = p که افراد دارای تیتر آنتی بادی بیشتر از 10 میلی متر واحددرسی سی (پاسخ ایمنی مناسب) نیز به ترتیب 7/72 % و 2/63% بود(374 /0 = p) که پاسخ ایمنی در ماه هفتم درگروه مورد وشاهد تفاوت معنی داری وجود نداشت.
مطالعه ما نشان داد که تزریق GM-CSF باعث بهبود پاسخ به واکسن هپاتیت شود.

تعداد کثیری از مطالعات تحقیقاتی شیوع کمردرد در خلباننان هلیکوپتری را نشان می دهد. اما تعداد کمی مطالعه مشکلات عضلانی اسکلتی را در خلبانان هلیکوپتری و هواپیمائی با یکدیگر مقایسه نموده است. لذا هدف از این مطالعه، مقایسه میزان شیوع مشکلات عضلانی اسکلتی بین دو گروه خلبانان هلیکوپتری و هواپیمائی می باشد. در این مطالعه از پرسشنامه استاندارد نوردیک استفاده گردید و تعداد 256 خلبان هلیکوپتری و هواپیمائی پرسشنامه مذکور را کامل نمودند، در این مطالعه آنالیتیکال، برای مقایسه متغیرهای کیفی از تست مجذورکای (x2) و تست دقیق فیشرو برای مقایسه متغیرهای کمی از تستهای پارامتریک با انتشار نرمال استفاده گردید. از CI)، odds ratio (OR) (95 % برای مقایسه نسبتهای رسیک استفاده شده است. میانگین ساعات پرواز در خلبانان هلیکوپتر 10 ± 6/12 و در خلبانان هواپیما 12 ± 5/54 ساعت بود. میزان کمردرد ایجاد شده بعد از پرواز در هوا در گروه شایع و در خلبانان هلیکوپتری حدود 42 درصد و در خلبانان هواپیما حدود 40 درصد می باشد. شکایتهای عضلانی اسکلتی در دیگر بخشهای سیستم عضلانی اسکلتی خلبانان هلیکوپتری و هواپیمائی به ترتیب عبارتند از: 35 % و 37 % در قسمت فوقانی پشت، 33 % و 30 % در ناحیه گردن، 32 % و 30 % در ناحیه شانه و بازوها، 4 /25 % و 8/32 % در ناحیه زانو و ساق پاها، 25 % و 23 % در ناحیه ران ها و لگن، 18 % و 30 % در ناحیه مچ پا و کف پا می باشد. (تمامی نتایج با 0/005 این مطالعه نشان داد که میزان کمردرد بعد از پرواز در هر دو گروه شایع می باشد ولی اختلال در فعالیتهای روزانه در طی یکسال گذشته بدلیل مشکلات عضلانی اکلتی در خلبانان هلیکوپتری معنی دار می باشد. این مطالعه می تواند بیانگر این باشد که وضعیت بدن در زمان پرواز در خلبانان هر دو گروه بیشتر از ارتعاش ایجاد شده توسط وسیله پرنده در ایجاد مشکلات عضلانی اسکلتی مؤثر می باشد. لذا طراحی ارگونومیک کابین خلبان در هر دو گروه از مهمترین عوامل در کاهش مشکلات عضلانی اسکلتی می باشد.

هدف این مطالعه بررسی ارتباط بین اختلال عملکرد سیستولیک بطن چپ و زمان انفارکتوس حاد میوکارد در بیماران بستری در بیمارستان بعثت (نیروی هوایی) در سال 1383 بود.
این مطالعه تحلیلی و آینده نگر، بر روی 100 بیمار دچار AMI که طی نیمه دوم سال 1383 در بخش CCU بیمارستان بعثت تهران بستری گردیدند، انجام گردید. معیارهای حذف بیمار از مطالعه شامل مرگ بیمار در 72 ساعت اول بعد از AMI، به خاطر نداشتن دقیق زمان انفارکتوس و عدم مشاهده واضح تغییرات قلبی در اکوکاردیوگرافی بود.
یافته ها: در این مطالعه 77% از افراد، مذکر و 23% مؤنث بودند. میانگین سنی بیماران مورد مطالعه در این تحقیق 1/10 ± 04/57 سال بود. در کل 78 نفر از افراد، ریسک فاکتور سن را داشتند. زمان وقوع MI در 47% از 6 صبح تا 5:59 دقیقه بعداز ظهر و در 53% از 6 بعدازظهر تا 5:59 دقیقه صبح بود. نتایج نشان می دادند بین زمان وقوع AMI و وجود یا عدم وجود LVSD در اکوکاردیوگرافی ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (004/0 P<). بین شدت LVSD و زمان وقوع MI نیز ارتباط آماری معنی داری وجود داشت (019/0 P<).
فراوانی ریسک فاکتورهای مربوطه بدین شرح بود؛ 47% هیپرتانسیون، 42% هیپرلیپیدمی، 53% مصرف سیگار، 30% دیابت ملیتوس و 40% سابقه فامیلی مثبت بیماری آترواسکلروتیک داشتند. با بررسی نتایج اکوکاردیوگرافی مشخص گردید که 65% از افراد، دارای EF کمتر از 55% هستند که بر اساس تعاریف موجود همان LVSD می باشد، 20% دارای LVSD شدید، 8/30% دچار نوع متوسط و 2/49% مبتلا به نوع خفیف آن بودند.
بحث و نتایج نشان می داد بین زمان وقوع AMI و وجود یا عدم وجود LVSD رابطه وجود دارد به نحوی که بیمارانی که طی 6 بعدازظهر تا 5:59 دقیقه صبح دچار MI شده بودند بیشتر مبتلا به LVSD بودند و این بیماران بیشتر به نوع خفیفی و شدید LVSD دچار شده بودند؛ در حالی که در گروه 6 صبح تا 6 بعدازظهر بیشتر نوع متوسط دیده می شد.

عفونتهای ادراری کسب شده از بیمارستان شایع ترین عفونت بیمارستانی است که باعث افزایش مرگ ومیر شده و هزینه های بالایی را به بیمار تحمیل می کند. در این مطالعه اثر فاکتورهای مختلف سن، جنس، وضعیت تاهل، استفاده از سوند، مدت زمان استفاده از سوند، سابقه عفونت دستگاه ادراری (UTI) قبلی، مصرف سیگار، سابقه انسداد دستگاه ادراری و دستکاری مجاری ادرار در ایجاد عفونت مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه آینده نگر و توصیفی تحلیلی می باشد و کلیه بیمارانی که در بخش مراقبتهای ویژه (ICU) بیمارستان 501 در طول 4 ماه بستری بوده اند، از نظر ابتلاء به عفونت ادراری کسب شده از بیمارستان مورد بررسی قرار گرفتند. برای بیماران مذکور پرسشنامه تهیه گردید و نمونه ادرار این بیماران در روزهای اول، سوم و هفتم پس از بستری جهت بررسی از نظر ابتلاء به عفونت ادراری ارزیابی گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و انجام آزمونهای کای دو مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. در این مطالعه 88 بیمار مورد بررسی قرار گرفت و از این میان 6/46 درصد مرد و 4/53 درصد زن با میانگین سنی 64 سال بودند. نسبت افراد متاهل به مجرد 8/89به 2/10 درصد و نسبت افراد مبتلا به دیابت به غیر مبتلا 7/30 به 3/69 درصد و نسبت افرادی که از سوند استفاده کردند 5/79به 5/20 درصد گزارش شد. 1/26 درصد سابقه عفونت ادراری قبلی، 1/9 درصد سابقه انسداد دستگاه ادراری و 4 درصد سابقه دستکاری مجاری ادراری و 10 درصد سابقه مصرف سیگار داشتند. میانگین روزهای استفاده از سوند 12 روز بوده است. بین عفونت ادراری، وجود سوند، سابقه عفونت ادراری قبلی، دیابت، جنسیت، مدت زمان بستری و مدت زمان استفاده از سوند وسن رابطه معنی داری برقرار بود (05/0 < P). شایع ترین پاتوژن کاندیدا 7/66 درصد و اشرشیاکولی 3/33 درصد گزارش شد. بین UTI و مصرف سیگار، وجود سنگ ادراری، دستکاری مجاری ادراری، وضعیت تاهل رابطه معنی دار دیده نشد (05/0 > P). این مطالعه نشان داد که شیوع عفونت ادراری بیمارستانی با فاکتورهای وجود سوند، مدت زمان استفاده از سوند، سن، جنس، دیابت، مدت زمان بستری و عفونت ادراری قبلی ارتباط مستقیم وجود دارد.

اختلال افسردگی یکی از جنبه های مهم در بیماران اسکیزوفرنی می باشد وهدف از این مطالعه بررسی میزان فراوانی اختلال افسردگی در بیماران اسکیزوفرنی می باشد.
در یک مطالعه توصیفی مقطعی، 243 بیمار با تشخیص اسکیزوفرنی مراجعه کننده به درمانگاه اعصاب وروان بیمارستان 506 ارتش شهر تهران طی سالهای تابستان 1384تا تابستان 1386، مورد بررسی قرار گرفتند. مصاحبه بالینی با بیماران جهت تشخیص اختلال افسردگی و کسب اطلاعات در مورد جنس، سن، وضعیت تاهل، مدرک تحصیلی، وضعیت اشتغال، الگوی سیر بیماری، نوع ومدت داروهای مصرفی و تعداد بستری بیماران اسکیزوفرنی در بیمارستان روانپزشکی صورت گرفت، وبوسیله آزمون افسردگی بک همه بیماران اسکیزوفرنی مورد ارزشیابی قرار گرفتند. سپس بوسیله نرم افزار SPSS اطلاعات بدست آمده مورد آنالیز قرار گرفته؛ و با آزمون ANOVA برای بررسی معنی داربودن درجات اختلال افسردگی در بیماران اسکیزوفرنی استفاده شد. مقدار عدد P کمتراز 05/0 معنی دار در نظر گرفته شد.
2/41% بیماران اسکیزوفرنی زن و 8/58% بیماران اسکیزوفرنی مرد بودند. 4/44%بیماران اسکیزوفرنی در گروه سنی 17< سن <28 و 0/37%بیماران اسکیزوفرنی گروه سنی 27< سن <38 بودند. 5/11% بیماران اسکیزوفرنی گروه سنی 37< سن <48 و 1/4% بیماران اسکیزوفرنی گروه سنی 47< سن <58 بودند. 9/2% بیماران اسکیزوفرنی گروه سنی 57< سن <68 بودند. 3/17بیماران اسکیزوفرنی در فاز Acute بودند. 5/30% بیماران اسکیزوفرنی در فاز Partial remisson بودند. 3/52% بیماران اسکیزوفرنی در فاز Remission بودند. 9/39% بیماران اسکیزوفرنی دارای اختلال افسردگی اساسی بودند.
بحث ومیزان فراوانی اختلال افسردگی در بیماران اسکیزوفرنی تحت درمان 9/39 % بود که این میزان در جنس زن، افراد مجرد، مطلقه، بیکار و افراد بیسواد بالا بود. همچنین میزان اختلال افسردگی در افراد اسکیزوفرنی در فاز حاد بیماری بالا و در فاز فروکش کامل پایین بود.