International Multidisciplinary Journal of Pure Life
Volume:2 Issue: 2, 2015

PURE LIFE« ‏» دریچه ای به زندگی جاوید بشری خواهد بود. دانشگاه مجازی ‏المصطفی (صلی الله علیه وآله)، رسالت خود را معرفی آموزه های الهی برای انسان خاک نشین می داند تا از ‏رهگذر دانشی که خداوند در اختیار او گذارده، زندگی جدیدی را پایه گذاری کند، به ‏نحوی که آرامش دنیوی و سعادت اخروی را برای او به ارمغان آورد.‏ PURE LIFE« ‏» فرصتی برای دانش پژوهان و دانش آموختگان دانشگاه است تا ‏آموخته های علمی- معرفتی خود را بر پهنای فضای مجازی بگسترانند و با زبان عالمانه، ‏معرفت دینی را در ساحت های مختلف زندگی بشری بازتاب دهند. امید که با همت ‏جویندگان نور دانش، این پنجره هر چه پرفروغ تر گردد.

پژوهش به عنوان شریان حیات در حوزه دانش و بینش عمل می کند، که پویایی آن می تواند به ‏تحریک در رویش و گسترش مرزهای دانش انجامیده، و بی توجهی به این حوزه، ایستایی و نهایتا ‏میرایی دانش را رقم می زند، که جهل، اولین دستاورد آن می باشد. در دنیای امروز نیز شاهد جهالت ‏مدرن هستیم، که محصول عدم پژوهش سلیم در حوزه های مختلف است.‏ امروزه پژوهش مجرای گسترش مرزهای دانش بوده، و جایگاه سترگی را در فعالیت های بشری به ‏خود اختصاص داده است. تتبع در حوزه علوم انسانی و اسلامی، می تواند انسان را در فهم مسائل و ‏دشواری های انسانی توانمند ساخته، و برای آنها راه حل ارائه کند.‏ پیشرفت روزافزون حوزه های دانشی، ضرورت ورود به عرصه های علمی بیشتری را می طلبد؛ چه ‏آنکه امروزه بسیاری از حوزه های دانشی علوم اسلامی نیازمند تبیین و ارائه در عرصه جهانی است.‏ فصلنامه دانشجویی ‏PURE LIFE« ‏»‏ به منظور ایجاد فضای ارائه مقاله های دانش پژوهان دانشگاه ‏مجازی المصطفی (صلی الله علیه وآله)، در تلاش است تا ضمن ارتقای سطح پژوهش های دانشجویی مرتبط با علوم ‏اسلامی، بستر مناسبی برای توسعه ارتباط میان پژوهشگران عرصه علوم اسلامی- انسانی باشد. PURE LIFE« ‏» به صورت فصلنامه، چند زبانه، الکترونیکی و ترویجی منتشر می شود. شماره ‏حاضر به موضوع «قرآن و عهدین» می پردازد، و ماحصل شش مقاله برتر به دو زبان فارسی و ترکی ‏آذری می باشد.‏ فصلنامه ‏PURE LIFE« ‏»‏ با عنایت کمیسیون نشریات جامعه المصطفی (صلی الله علیه وآله) العالمیه و وزارت ‏فرهنگ و ارشاد اسلامی جمهوری اسلامی ایران، به عنوان نخستین نشریه علمی دانشگاه مجازی ‏المصطفی (صلی الله علیه وآله) آمادگی انتشار مقاله های دانش پژوهان را دارد.

از نسل حضرت ابراهیم (علیه السلام)، پیامبرانی به رسالت مبعوث شدند، که امروزه پیروان آن ها سه ‏دین بزرگ و زنده جهان- یهودیت، مسیحیت و اسلام- را به وجود آورده اند. مشخصه مشترک این سه دین، در توحیدی بودن آن هاست. پیروان این ادیان، خدای ‏ابراهیم(علیه السلام) را می پرستند، و او را خالق خود و جهان می دانند. با این حال وقتی به متون ‏مقدس یهودیان و مسیحیان مراجعه می کنیم، تصویری که تورات و انجیل از خداوند ارائه ‏می دهند، با توصیف قرآن از خداوند، کاملا متفاوت و گاه شرک آمیز است. حال این پرسش ‏مطرح می شود که علت این تناقضات چیست؟ در این مقاله، با استفاده از روش کتابخانه ای و با رویکردی تحلیلی- توصیفی، به بررسی ‏مبانی اعتقادی ادیان توحیدی بر پایه توحید ذاتی پرداخته شد، و تلاش شد توحید ذاتی در ‏قرآن کریم، توحید ذاتی در عهدین و مواجهه قرآن با عهدین در خصوص توحید ذاتی، ‏مرور شود.‏ نتیجه تحقیق مبین این مطلب بود، که تورات و انجیل مورد پذیرش قرآن است؛ اما ‏آن چه امروزه با نام این کتاب ها وجود دارد، دستخوش تحریف گشته، و عقایدی مغایر با ‏توحید در آنان راه یافته است، که مورد انتقاد قرآن قرار گرفته، و آیات متعددی در رد آن ‏نازل شده است.‏

دین مبین اسلام و ادیان توحیدی یهودیت و مسیحیت، هر یک دارای کتب مقدسی هستند، ‏که این کتاب ها مبنای ایمان مومنان به این ادیان است. کلمه ها، پیامبران معانی اند، و در این پیام گذاری، مانند رسولان و پیامبران، تابع محیط و ‏آداب و سنن و حوزه های ماموریت خویش اند. مجموعه کلمه ها و جملات که از هدفی ‏خاص پیروی می کنند، و بازگوی وقایعی در گذشته و یا توصیف رخدادی می باشند، قصه ‏و قصه پردازی است. قصه پردازی و خلق آن، ریشه در خلقت، رشد و تکوین آدمی، جامعه اولیه او و نخستین ‏تمدن ها دارد. هنر قصه پردازی از طرف دین مبین نیز به رسمیت شناخته شده است، و ‏تقریبا در تمام کتاب های آسمانی به ویژه قرآن کریم، به میزان قابل توجهی مورد استفاده ‏قرار گرفته است. بنابراین قصص قرآن با عهد قدیم به ویژه در داستان پیامبران، دارای ‏مشترکات فراوانی است؛ ولی نوع پردازش قصص در قرآن کریم با کتب مقدس، متفاوت ‏است.‏ در این تحقیق با توجه به اهمیت قصص در قرآن و عهدین، به بررسی تطبیقی آن در ‏این دو منبع پرداخته شد.

در این مقاله به استناد قرآن و عهدین، و هم چنین با مراجعه به منابعی که در این زمینه ‏وجود دارد- به ویژه تفاسیر- مبانی مشترک و ویژه ای را در مورد نبوت و وحی، تعیین و ‏به تحقیق پرداخته است. در این هم سنجی قرآن و عهدین، به این نتیجه رسیدیم که انبیا، واسطه هایی بودند که ‏کلام خدا را به این جهان نازل می کردند؛ ولی در عهد قدیم این واژه بر دیگر افراد نیز ‏اطلاق می شد؛ و در عهد جدید، انبیا به رسولان و حواریون مسیح و افرادی که در طول ‏زمان، پیغام خدا را دریافت می کنند، و به مردم می رسانند، اطلاق می شود . نکته دیگر این که انتخاب نبی برحسب مشیت و اراده خداوند، از مشترکات قرآن و عهد ‏قدیم است. در عین حال، قرآن کریم بر دائمی بودن نبوت برای نبی تاکید می ورزد؛ اما عهد ‏قدیم این موضوع را نمی پذیرد . ‏ تفاوت انبیا از لحاظ مراتب فضل و کمال جزو مشترکات قرآن و عهدین ‏است . قرآن و عهدین به وجوب اطاعت مردم از انبیا اشاره می کند . تعالیم انبیا از ‏مشترکات قرآن و عهدین است؛ و هم چنین توحید و قیامت و حیات جاوید نیز ‏از نقاط اشتراک قرآن و عهد جدید است. دانشمندان مسلمان و علمای عهد قدیم در معنای معجزه اشتراک عقیده دارند. قرآن و ‏عهدین ضمن این که خداوند را مبدا معجزات می دانند، برخی از معجزات را به نفوس ‏پیامبران استناد می دهند؛ مشروط بر این که به اذن خداوند باشد.‏ قرآن و عهدین، عصمت انبیا را در دریافت و ابلاغ وحی می پذیرند. عصمت عملی و ‏اعتقادی انبیا از اختصاصات قرآن است . ‏ قرآن و عهدین از موسی (علیه السلام) به عنوان کلیم الله یاد می کند؛ پیامبری که به تعدد معجزه، ‏مشهور است.‏ از دیدگاه قرآن و عهد قدیم؛ وحی، نوعی آگاهی فرابشری و تعلیم قدسی، ملکوتی و ‏یک آموزه غیبی است، و حاصل مکاشفات و اشراقات درونی پیامبر نیست . مکاشفه ‏مخصوص خدا در عیسی (علیه السلام)، مورد پذیرش قرآن و عهد قدیم نیست . ‏ نکته آخر این که، نقطه مشترک شرایع الهی، نجات و رهایی بشر است، که این عمل ‏توسط وحی انجام می گیرد. در قرآن و عهد قدیم، دستورها و شرایع نازل شده به وسیله ‏پیامبران موجب نجات و رهایی است.

ارتباط و نیاز مخلوقات به امام، مانند ارتباط آفرینش آن چیزی که در زمین است، با آفرینش ‏آدم و بنی آدم است، و به همین دلیل تشکیل جامعه ای که در آن ستم مفهومی نداشته باشد، ‏و ستمگر بر سرنوشت مردم آن مسلط نباشد، دغدغه بشر از گذشته تاکنون بوده است، لذا ‏مسئله مهدویت در کتاب های آسمانی مطرح شده است.‏ در عهدین، امید بستن به جهانی روشن و نورانی که در آن آدمی بر همه خواسته های ‏خود کامیاب، و از گناهان پاک شود، و از همه دلبستگی های مادی و جلوه های زشت آن ‏رهایی یابد، و به وجود منجی که برآورنده آرزوها و نیازها است، ایمان بیاورد، آشکارا ‏دیده می شود. ادیان یهودیت و مسیحیت در انتظار ظهور موعود و منجی جهان، که عدالت واقعی را ‏در آخرالزمان در سراسر جهان برقرار نماید، به سر می برند؛ البته نجات دهنده واقعی، ‏خداوند قادر و عالم بر همه چیز است.‏ در این مقاله سعی شد به طور اجمالی به این مسئله پرداخته شود، که منجی بشریت در ‏ادیان بزرگ کنونی چگونه بیان شده است.‏