فصلنامه دامپزشکی ایران
سال چهارم شماره 18 (بهار 1387)

به منظور بررسی مقایسه ای اثر مقادیر مختلف تجویزی سیر و اثر آن در روزهای مختلف پس از تجویز بر روی پارامترهای بیوشیمیایی سرم خون بز 16 راس بز نژاد بومی بالغ ایرانی انتخاب شده و 4 راس از آنها به صورت تصادفی به عنوان شاهد انتخاب و خون گیری شدند. برای بررسی اثر دوزهای مختلف سیر، 12 راس بز انتخاب شدند و بصورت تصادفی به سه گروه 4 راسی تقسیم شده و به ترتیب میزان های 6/9، 4/38 و 6/153 گرم از قرص 300 میلی گرمی سیر گارسین (گلدارو، اصفهان، ایران) به صورت خوراکی تجویز گردید. پس از 24 ساعت از ورید وداج بزها، خونگیری به عمل آمد و سپس فاکتورهای بیوشیمیایی (پروتئین تام، آلبومین، گلوبولین، گلوکز، ازت اوره خون، کراتینین، کلسترول، تری گلیسرید، لیپید تام، کلسیم، فسفر، AST، ALT وGGT) اندازه گیری شدند. میزان اشتها، pH و تعداد پروتوزوآ در مایعات شکمبه مورد توجه قرار گرفت. پس از انجام آزمایشات فوق به حیوانات دو هفته استراحت داده شد و جهت بررسی اثر زمان، میزان 45 گرم قرص سیر به پنج راس از بزها، خورانده شد و در پنج روز متوالی از آنان خون گیری به عمل آمد و میزان فاکتورهای بیوشیمیایی یاد شده در روزهای 1 تا 5 اندازه گیری شد. بررسی نشان داد که مصرف دوزهای مختلف سیر اثر معنی داری بر کاهش میزان کلسترول، تری گلیسرید، و لیپید تام سرم خون بز دارد (05/0p<). تجویز خوراکی 45 گرم از قرص گارسین طی مدت 5 روز متوالی، در روز اول و دوم کاهش معنی داری را در غلظت کلسترول، تری گلیسرید و لیپید تام نشان داد (05/0p<). غلظت کراتینین سرم در روز دوم پس از تجویز خوراکی 45 گرم قرص گارسین کاهش معنی داری را نشان داد (05/0p<). نتایج به طور کلی نشان داد که اثر تجویز سیر بر روی کلسترول، تری گلیسرید و لیپید تام وابسته به دوز بوده و در اولین روز پس از تجویز به کمترین میزان خود می رسند (05/0p<).

به منظور جستجوی پادتن ضد لپتوسپیرا در سرم خون مردم اهواز، تعداد 180 نفر تحت مطالعه قرار گرفتند که این افراد به دو گروه فاقد تماس مستقیم با حیوانات (87 نفر) و در معرض تماس مستقیم با حیوانات (93 نفر) تقسیم شدند. سرم ها با استفاده از روش آگلوتیناسیون میکروسکوپیک (MAT) توسط 6 آنتی ژن زنده لپتوسپیرا (هارجو، پومونا، گریپوتیفوزا، کانیکولا، بالوم و ایکتروهموراژیه) مورد آزمایش قرار گرفتند. نتایج حاصل از آزمایش MAT نشان داد در افرادی که در معرض تماس مستقیم با حیوانات قرار داشتند 21 نمونه (58/22 درصد) و در افرادی که در معرض تماس مستقیم با دام قرار نداشتند 11 نمونه (64/12 درصد) مثبت و عیار سرمی برابر یا بیشتر از 1:100 داشتند. پراکندگی پادتن علیه سروتیپ های مختلف نشان می دهد که در گروه در معرض تماس مستقیم با حیوانات کانیکولا دارای بیشترین پراکندگی (56 درصد) و بعد از آن به ترتیب گریپوتیفوزا (28 درصد)، ایکتروهموراژیه و هارجو (هرکدام 8 درصد) و در گروه دیگر کانیکولا و گریپوتیفوزا هر کدام با 2/41 درصد دارای بیشترین پراکندگی و بعد از آنها پومونا (8/11 درصد) و هارجو (9/5 درصد) قرار داشتند. نتایج تعیین عیار سروتیپ های مختلف نشان داد که در موارد مثبت در گروه در معرض تماس مستقیم با حیوانات و فاقد تماس مستقیم با دام ها به ترتیب فراوانی عیار سرمی 1:100 به میزان 84 و 6/70 درصد، عیار سرمی 1:200 به میزان 16 و 8/11 درصد و 1:400 به میزان صفر و 7/17 درصد بوده است. هر چند که فراوانی حضور پادتن علیه سروتیپ های مختلف در گروه افراد در معرض تماس مستقیم با دام ها بیشتر و نزدیک به دو برابر گروه دیگر بوده است ولی تجزیه و تحلیل آماری نشان داد که بین این دو گروه اختلاف آماری معنی داری وجود ندارد.

به منظور تعیین مقادیر پارامترهای خون شناسی ماهی بنی (Barbus sharpeyi) و ماهی کپور علفخوار (Ctenopharyngodon idella) پرورشی و مقایسه آنها با یکدیگر از 121 قطعه ماهی بنی بالغ نر (61) و ماده (60) و 126 قطعه ماهی کپور علفخوار بالغ نر (71) و ماده (55) به ظاهر سالم پرورش یافته در مرکز پرورش آزادگان استان خوزستان واقع در شهرستان اهواز از ناحیه ساقه دمی خون گیری بعمل آمد. پارامترهای خون شناسی با روش های دستی و استاندارد آزمایشگاهی مورد سنجش قرار گرفت. در این مطالعه میانگین کلی تعداد گلبول های قرمز، گلبول های سفید، هموگلوبین، متوسط حجم گلبولی (MCV)، متوسط هموگلوبین گلبولی (MCH)، متوسط غلظت هموگلوبین گلبول ها (MCHC)، هماتوکریت، درصد لنفوسیت ها، نوتروفیل ها، ائوزینوفیل ها و مونوسیت ها در ماهی بنی بترتیب 106*(2/0±6/1)، 103*(2/0±7/8) سلول در میکرولیتر، 2/0±3/9 گرم در دسی لیتر، 4/5±265 فمتولیتر، 5/1±7/58 پیکوگرم، 3/0±8/21 گرم درصد، 7/0±8/42، 1±8/48، 1±8/50، 03/0±1/0 و 02/0±1/0 درصد و در ماهی کپور علفخوار به ترتیب 106*(04/0±4/2)، 103*(2/0±8/11) سلول در میکرولیتر، 09/0±7/7 گرم در دسی لیتر، 3/2±7/144 فمتولیتر، 6/0±1/33 پیکوگرم، 2/0±4/22 گرم درصد، 5/0±8/34، 1±7/44، 1±55، 04/0±2/0 و 04/0±2/0 درصد بدست آمد. آنالیز آماری نشان داد که میزان PCV در جنس نر ماهی بنی بالاتر از جنس ماده می باشد (05/0P<). سایر پارامترها در جنس نر و ماده ماهی بنی و کپور علفخوار اختلاف معنی داری نشان ندادند. نتایج نشان داد که میانگین کلی هموگلوبین، هماتوکریت، متوسط حجم گلبولی (MCV) و متوسط وزن هموگلوبین گلبولی (MCH) در ماهی بنی بطور معنی داری بالاتر از ماهی کپور می باشد (05/0P<) و میانگین کلی تعداد گلبول های قرمز و سفید در ماهی کپور علفخوار بطور معنی داری بالاتر از ماهی بنی می باشد (05/0P<).

مسمومیت ناشی از سرب یکی از مشکلات جوامع پیشرفته است. بیشترین تجمع سرب در بافت استخوان با نیمه عمر حدود 20 سال گزارش شده است علی رغم اینکه سمیت سرب به صورت گسترده در حیوانات آزمایشگاهی بررسی شده است، مطالعات اندکی سمیت این فلز را در کشت سلول های استئوبلاست گزارش کرده اند. در این تحقیق اثر مجاورت کوتاه مدت با رقت های بالای سرب و اثر مجاورت بلند مدت با رقت های اندک سرب بر رشد سلول های Saos-2 با روش XTT-assay بررسی شد. مجاورت طولانی مدت با سه پالس 48 ساعته در مدت 6 روز انجام شد. همچنین اثر سرم جنین گاو (FCS) بر میزان سمیت سرب با روش بالا بررسی شد. نتایج ما کاهش شدید رشد سلول در حضور 10 و 100 میکرومول استاب سرب را نشان داد. سمیت سرب با کاهش FCS افزایش یافت به ترتیبی که با 5/2% FCS مجاورت با 1 میکرومول استات سرب نیز کاهش قابل توجه ای در رشد و تکثیر سلول ایجاد کرد. نتایج کسب شده بیانگر کاهش شدید در رشد سلول در صورت مجاورت مکرر با رقت های اندک سرب است، به ترتیبی که در 1، 1/0 و 01/0 میکرومول رشد سلول به ترتیب 70، 42 و 22 درصد کاهش یافت. در این تحقیق شکل سلول در رقت 10 میکرومول سرب بدون توجه به میزان FCS ازحالت چسبیده و مسطح به حالت کروی تغییر یافت و با کاهش میزان FCS تغییر فوق الذکر در رقت های پایین تر این فلز سنگین نیز مشاهده شد. در مجموع سرب اثرات مخربی بر سلول های استئوبلاستوما در محیط کشت اعمال کرد. نتایج به دست آمده در مطالعه حاضر با مطالعاتی که تراکم بافت استخوان را در حیوان آزمایشگاهی کاهش داده است هماهنگ است و بر اثر مستقیم این فلز بر تشکیلات سلولی و مولکولی بافت استخوان تاکید می کند.

در این تحقیق میزان کادمیم و سرب در ماهیچه، کبد و کلیه 40 گاو کشتار شده در کشتارگاه شهرکرد و رابطه آن با سن و جنس دام مورد مطالعه قرار گرفت. میزان سطح کادمیم و سرب به روش اسکپترومتری جذب اتمی کوره بعد از هضم نمونه ها به روش مرطوب سنجیده شد. در طول مطالعه یک برنامه کنترل کیفیت آنالیتیکی به کار گرفته شد. بر اساس یافته های این تحقیق میانگین و میانه غلظت کادمیم در ماهیچه 002/0 و 0015/0، در کبد 0299/0 و 0193/0 و در کلیه 0652/0 و 0386/0 میلی گرم در کیلوگرم به دست آمد. با توجه به حد استاندارد مجاز اتحادیه اروپا، میانگین میزان کادمیم در کلیه نمونه های مورد آزمایش کمتر از حد مجاز بود. میانگین و میانه غلظت سرب در ماهیچه 0489/0 و 0395/0، در کبد 2454/0 و 2270/0 و در کلیه 3239/0 و 3300/0 میلی گرم در کیلوگرم به دست آمد. با توجه به پایین بودن میانگین غلظت سرب در نمونه های مورد آزمایش از حد استاندارد مجاز اتحادیه اروپا غلظت سرب در 15 درصد از نمونه های ماهیچه، 5/7 درصد از نمونه های کبد و 5/12 درصد از نمونه های کلیه بالاتر از حد استاندارد مجاز بود. بررسی رابطه غلظت کادمیم و سرب در نمونه های کبد و کلیه با سن دام ها تفاوت معنی داری را نشان داد (05/0p<). در مورد رابطه میزان کادمیم و سرب در نمونه های مورد مطالعه با جنسیت دام اختلاف معنی داری مشاهده نشد. نتایج بدست آمده نشان می دهد که خوشبختانه مقادیر فلزات سمی کادمیم و سرب در فرآورده های دامی شهرکرد از حداکثر میزان قابل قبول اتحادیه اروپا کمتر است.

تغییرات مورفومتری بافت بیضه در 40 سر موش صحرایی بالغ، پس از ایجاد کریپتورکیدیسم تجربی یک طرفه مورد بررسی قرار گرفت. موش های صحرایی بالغ ویستار (gr 200-150) به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند. با ثابت کردن بیضه های راست به دیواره شکم، در سه گروه کریپتورکیدیسم تجربی یک طرفه ایجاد گردید. در گروه های اول، دوم و سوم بترتیب 15، 30 و 60 روز پس از عمل، حیوانات کالبدگشایی شده و بیضه های آنها مورد مطالعه قرار گرفت. در گروه چهارم به عنوان گروه شم پس از برش، بیضه ها از کیسه بیضه به داخل محوطه بطنی جابجا شده و سپس به کیسه بیضه بازگردانده شدند. در گروه پنجم به عنوان گروه شاهد هیچگونه عملی صورت نگرفت. پس از نمونه برداری و ثبوت در فرمالین 10% نمکی، پاساژ بافتی و تهیه مقاطع بافتی و رنگ آمیزی با روش H&E، بیضه ها از نظر هیستومورفومتری مورد مطالعه قرار گرفتند. کاهش بسیار معنی دار (01/0P<) در قطر لوله های منی ساز در روزهای 30 و 60 پس از عمل در بیضه های کریپتورکید مشاهده گردید. در بیضه های چپ (هیپرتروفیک) در روزهای 15، 30 و 60 پس از عمل افزایش معنی داری در قطر لوله های منی ساز دیده شد. ضخامت اپیتلیوم لوله های منی ساز در بیضه های کریپتورکید در مقایسه با گروه شاهد در هر سه گروه به طور معنی داری (05/0P<) کاهش یافت و بر عکس در بیضه های چپ افزایش معنی داری (05/0P<) داشت. ضخامت بافت بینابینی در بیضه های کریپتورکید در روزهای 30 و 60 پس از عمل به طور بسیار معنی دار (01/0P<) افزایش داشت. بر خلاف آن در بیضه های چپ در همان گروه ها کاهش معنی داری (05/0P<) نشان داد. ضخامت کپسول بیضوی فقط پس از 60 روز، افزایش معنی داری (05/0P<) داشت. تعداد سلول های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت اولیه، اسپرماتید در لوله های منی ساز، به طور بسیار معنی دار (01/0P<) و سلول های سرتولی به صورت معنی دار (05/0P<) در بیضه های کریپتورکید در روزهای 30 و 60 پس از عمل کاهش نشان دادند. در حالیکه در بیضه های چپ هیچ تغییر معنی داری تشخیص داده نشد. هیچ اختلاف معنی داری در تمامی این پارامترها مابین گروه شم و گروه شاهد وجود نداشت.

واکسیناسیون ماهی قزل آلای رنگین کمان بوسیله ترونت زنده انگل ایکتیوفتریوس مولتی فیلیس به روش تزریق داخل صفاقی (با دوز 800 ترونت به ازای هر ماهی) باعث تحریک سیستم ایمنی هومورال گردید بطوری که افزایش تیترسرمی آنتی بادی با استفاده از هر دو روش الایزا و قدرت غیر متحرک سازی سرم، در گروه واکسینه نسبت به گروه شاهد مشاهده شد. میزان آنتی بادی سرم ماهی های واکسینه تا روز هفتم بعد از ایمن سازی افزایشی را نشان ندادند ولی در روز 14 و 28 بعد از ایمن سازی میزان آنتی بادی افزایش معنی داری یافت (P<0.05). از طرفی ارتباطی بین میزان آنتی بادی ضد انگل اندازه گیری شده در هر دو روش و دمای آب در ماهیان واکسینه مشاهده گردید بطوری که در آزمایش غیرمتحرک سازی ترونت، متوسط تیتر آنتی بادی اندازه گیری شده و انحراف معیار تیتر در ماهی های واکسینه در روزهای 14، 28 بعد از ایمن سازی در 12 درجه سانتی گراد به ترتیب برابر 32/32±36 و 46/22±67/34 در حالی که د ر20 درجه سانتی گراد به ترتیب برابر 17/42±67/46 و 86/42±46 بود. میانگین و انحراف معیار جذب نوری بدست آمده در روش الایزا درماهی های واکسینه در روزهای فوق در دمای 12 درجه سانتی گراد به ترتیب برابر 085/0±168/0 و 052/0±148/0 در حالی که در دمای 20 درجه سانتی گراد برابر 080/0±206/0 و 096/0±205/0 بود. بر اساس این تحقیق علاوه بر تایید تحریک ایمنی هومورال بعد از تجویز داخل صفاقی ترونت زنده، تاثیر دما نیز در تیتر سرمی آنتی بادی تولید شده گزارش گردید.

این مطالعه با هدف بررسی ارتباط بین حجم کل جسم زرد و غلظت پروژسترون سرم 51 راس گاو غیر آبستن در کشتارگاه شهرستان اهواز انجام گرفت. به منظور سنجش غلظت پروژسترون سرم گاوهای مورد مطالعه 10 میلی لیتر خون از ورید وداج پیش از کشتار اخذ گردید. نمونه های خون به مدت سه ساعت در دمای اتاق نگه داشته شد، پس از سانتریفوژ، سرم جدا شده تا هنگام اندازه گیری به روش RIA در oC20- نگهداری گردید. ابعاد جسم زرد تخمدان گاوها را پس از جدا نمودن تخمدان از لاشه، اندازه گیری شد. برای تعیین حجم واقعی جسم زرد از روش آنالیز مؤلفه های اصلی و برای تعیین ارتباط بین حجم جسم زرد و غلظت پروژسترون سرم از آنالیز رگرسیون استفاده گردید.
نتایج این مطالعه نشان می دهد که میانگین غلظت پروژسترون سرم (±خطای معیار میانگین) 3 راس گاو فاقد جسم زرد ng/ml27/0±32/0 بود. میانگین حجم جسم زرد گاوهای مورد مطالعه (48 راس)، mm322/107±78/1197 با میانگین غلظت پروژسترون ng/ml22/0±583/1 بود. 20 راس از مجموع 48 راس گاو که میانگین حجم جسم زرد آنها، mm330/124±77/1760 بود، غلظت پروژسترون بیش از ng/ml5/1 داشت. 28 راس گاو با غلظت پروژسترون سرم کمتر از ng/ml5/1، دارای میانگین حجم جسم زرد mm33/110±65/795 بود.
رابطه بین حجم جسم زرد و غلظت پروژسترون سرم در دام های مورد مطالعه معنی دار بود (01/0P<) بطوریکه با هر میلی متر مکعب افزایش در حجم جسم زرد، سطح پروژسترون سرم به ترتیب، ng/ml0016/0 و ng/ml0005/0 در گاوهای با جسم زرد فعال و غیر فعال افزایش می یابد.

هدف از مطالعه حاضر بررسی تاثیر سه نوع زئولیت تجاری بر غلظت سدیم، پتاسیم، کلر، کلسیم، فسفر و منیزیم سرم ماکیان گوشتی است. 320 قطعه جوجه گوشتی یک روزه از نژاد راس به چهار گروه 80 قطعه ای تقسیم و هر یک از گروه ها با جیره های معین و فرموله شده تغذیه شدند. در این پژوهش از سه نوع زئولیت طبیعی استفاده شد. زئولیت های نوع I و II به میزان 2 درصد و زئولیت نوع III به میزان 1 درصد به جیره اضافه شدند. هر زئولیت به طور جداگانه بر روی یک گروه 80 قطعه ای جوجه آزمایش شد. مدت این پژوهش یک دوره کامل پرورش ماکیان گوشتی بود. خونگیری از 10 درصد نمونه ها و تا 5 هفته انجام شد. غلظت های سدیم، پتاسیم، منیزیم و کلر در گروه های آزمایش در خلال دوره پرورش نوسانات زیادی نشان دادند و روند معنی دار خاصی نداشتند (05/0P>). غلظت کلسیم و فسفر سرم گروه های آزمایش تحت تاثیر زئولیت قرار گرفت (05/0P<). در گروه هایی که در جیره آنها کلسیم نیم درصد استفاده شد نسبت به گروه هایی که یک درصد کلسیم در جیره داشتند افزایش میزان کلسیم سرم مشاهده شد. این نکته نشان می دهد که زئولیت سبب حفظ حالت طبیعی کلسیم سرم می شود زئولیت سبب کاهش معنی داری در غلظت فسفر سرم خون تمام گروه ها گردید.

در این بررسی میزان شیوع و تنوع گونه ای آیمریا در ارتباط با سن، جنس و قوام مدفوع گاو و گاومیش در کشتارگاه و روستاهای اطراف شهرستان تبریز انجام شد. در این ارتباط، نمونه مدفوع و محتویات لوله گوارش گاو و گاومیش مورد بررسی آزمایشگاهی قرار گرفت. نتایج بررسی نشان داد که میزان شیوع آلودگی گونه های آیمریا در گاو، گوساله، گاومیش و گوساله گاومیش به ترتیب 2/46 درصد، 8/53 درصد، 6/50 درصد و 4/49 درصد بود. هفت گونه آیمریا انگل گاو شامل آیمریا وایومینجنسیس (25 درصد) از روده کور و قولون، آیمریا زورنی (20 درصد) از روده کور و قولون، آیمریا بویس (20درصد) از روده باریک، آیمریا سیلندریکا (10 درصد) از روده باریک، آیمریا مونداراگی (10 درصد) از محتویات روده ها، آیمریا ساباسفریکا (10 درصد) از دوازدهه و تهی روده و آیمریا بومباینسیس (5 درصد) از محتویات روده ها شناسایی شدند. در گاومیش نیز هشت گونه آیمریا زورنی (35 درصد) روده کور و قولون، آیمریا بوکیدنوننسیس (20 درصد) از محتویات روده ها، آیمریا بویس (10 درصد) از روده باریک، آیمریا سیلندریکا (10 درصد) از روده باریک، آیمریا پلیتا (10 درصد) از محتویات روده ها، آیمریا اوبورنسیس (5 درصد) از تهی روده و ایلئوم، آیمریا الینویزنسیس (5 درصد) از روده کور و قولون و آیمریا کانادنسیس (5 درصد) از دوازدهه و تهی روده شناسایی گردیدند. وقوع آلودگی با گونه های آیمریا در هر دو نوع دام به صورت توام بود. بیشترین میزان آلودگی در گوساله نر کمتر از یک سال (54 درصد) و گوساله گاومیش نر کمتر از یک سال (2/50 درصد) مشاهده شد. بیشترین تعداد اووسیست در گرم مدفوع گاو 1232-431 با سن 5-2 سال و گوساله گاومیش 1302-582 با سن کمتر از یک سال تعیین شد.

لینگواتولاسراتا معروف به «کرم زبانی» یکی از انگل های زئونوز است و در بینی و مجاری تنفسی سگ و برخی از گوشتخواران دیگر زندگی می کند. با توجه به اینکه علفخواران نظیر گوسفند، بز و. .. به عنوان میزبان واسط مناسب آن می باشند، این بررسی در اواسط پائیز (از آبان تا آذرماه) سال 1384 بر روی تعداد 139 راس گوسفند ذبح شده در کشتارگاه صنعتی شهرستان یاسوج و به منظور تعیین میزان آلودگی آنها به نوچه لینگواتولاسراتا انجام گرفت. قبل از ذبح، مشخصات کامل حیوانات ثبت گردید. نمونه گیری به صورت تصادفی از غدد لنفاوی مزانتری و کبدی آنها به عمل آمد. هر نمونه به روش خرد کردن و یا هضم در محلول اسید پپسین با استفاده از استریومیکروسکوپ مورد بررسی انگل شناسی قرار گرفتند.
از تعداد 139 نمونه غدد لنفاوی مزانتری و کبدی گوسفندان آزمایش شده تعداد 65 نمونه از غدد لنفاوی مزانتری (76/46 درصد) و تعداد 8 نمونه از غدد لنفاوی کبدی (75/5 درصد) آلودگی به نوچه انگل لینگواتولاسراتا را نشان دادند. کمترین تعداد نوچه های لینگواتولاسراتا شمارش شده در غدد لنفاوی مزانتری حیوانات 1 و بیشترین تعداد آنها 163 عدد با میانگین (31/32±73/18) بودند. تعداد نوچه های شمارش شده در غدد لنفاوی کبدی حیوانات مورد آزمایش از 1 الی 4 عدد متغیر بودند. اندازه طول نوچه ها با میانگین 5/0±9/4 میلی متر و دامنه 6-2 میلی متر تعیین گردید. بررسی آلودگی لینگواتولاسراتا در سگ های منطقه به منظور آگاهی از آلودگی میزبان اصلی در جهت اقدامات کنترلی آن مفید خواهد بود.

هدف از مطالعه پیش رو تشخیص آندومتریت کلینیکی در گاو شیری قبل از شروع برنامه تلقیح از طریق معاینه تناسلی مهبل و رکتوم بود. تعداد 1620 راس گاو هلشتاین متعلق به یک گاوداری بزرگ تجاری اطراف تهران پس از گذشت چهل روز از زایمان تحت معاینات بالینی از راه رکتوم و مهبل قرار گرفتند. قطر سرویکس و شاخ های رحم با دست اندازه گیری شد. در صورت عدم مشاهده ترشحات رحمی متعاقب ماساژ، اقدام به توشه واژینال با دستکش یک بار مصرف پس از تمیز کردن فرج و رعایت اصول بهداشتی می گردید و طی آن ترشحات مهبل مورد بازرسی قرار می گرفت. ترشحات موکوسی مهبل طبقه بندی شد و شدت و درجه آندومتریت بر اساس حضور مقدار چرک در ترشحات تعیین گردید. میزان بروز کلی آندومتریت 12 درصد بود که معاینه مهبل و ترشحات آن برای تشخیص 25 درصد موارد عفونت ضروری بود. حساسیت تشخیص آندومتریت از طریق ماساژ رحمی و مشاهده ترشحات چرکی 7/74 درصد بود. اختلاف در قطر شاخ های رحم (ناقرینگی) ارتباط معنی دار با شدت و درجه آندومتریت نداشت. مقایسه میانگین قطر سرویکس در آندومتریت درجه 1 و 2 اختلاف معنی داری را نشان نمی داد ولی در ارتباط با آندومتریت درجه 3 بطور معنی داری بیشتر بود (05/0p<). قطر سرویکس در شرایطی که آندومتریت از طریق ماساژ رحمی تشخیص داده شده باشد بطور معنی داری بزرگتر بود (0005/0p=). تعداد زایمان ارتباط معنی داری با شدت آندومتریت نشان نداد. اندازه قطر رحم و سرویکس در مقایسه با ترشحات مهبل شواهد قابل اعتمادی در تشخیص آندومتریت نبودند. نتیجه اینکه معاینه و بررسی ترشحات مهبل می تواند روش مناسبی در تشخیص موارد بیشتر آندومتریت بالینی باشد.

هدف از این تحقیق تعیین اثر استرادیول در روش درمان کوتاه مدت با سیدر و PMSG بر عملکرد تولیدمثل خارج از فصل میش های تالشی بود. بدین منظور 36 راس میش تالشی 2 الی 4 ساله (با میانگین وزن 5±39 کیلوگرم) غیر آبستن و غیر شیرده انتخاب شده و در یک طرح کاملا تصادفی به 3 گروه آزمایشی تقسیم شدند. همه میش ها به مدت 7 روز سیدرگذاری شده و همزمان با سیدربرداری به ازای هر میش 360 واحد بین المللی PMSG به صورت عضلانی تزریق شد. به گروه اول استرادیول بنزوات (EB) تزریق نشد (شاهد) و به گروه های دوم و سوم به ترتیب موقع سیدربرداری (EB7) و روز هشتم آزمایش (EB8)، 5/1 میلی گرم استرادیول بنزوات به صورت عضلانی تزریق شد. در گروه هایی که در روزهای 7 و 8 آزمایش (EB7 و EB8) استرادیول دریافت کرده بودند، میزان فحلی به طور معنی داری بالاتر از گروه شاهد بود (05/0P<). فاصله سیدربرداری تا شروع فحلی (ساعت) در گروه EB7 به طور معنی داری نسبت به گروه های شاهد و EB8 کاهش نشان داد (05/0P<). فحلی در گروه های EB7 و EB8 بهتر از گروه شاهد همزمان شد. اختلاف معنی داری بین گروه ها از نظر بازدهی زایمان، نرخ چندقلوزایی و نرخ بره زایی وجود نداشت. نتایج نشان داد که تزریق استرادیول در روز هشتم (24 ساعت بعد از سیدربرداری) بدون تاثیر منفی بر عملکرد تولیدمثلی، فحلی را بهتر همزمان نمود.

یک راس گاو هلشتاین ماده چهار ساله با سابقه بی اشتهایی و کاهش تولید شیر و وزن به بیمارستان آموزشی و پژوهشی دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران ارجاع گردید. پس از شکافتن دیواره حفره بطنی، چسبندگی های وسیع در قسمت های قدامی دیواره شکمبه و توده های متعدد به قطر 7-3 سانتی متر در قسمت خلفی آن ملامسه گردید که در بررسی ظاهری دارای قوام نسبتا سفت بودند و به نظر می رسید از محتوی مایع انباشته شده باشند. یکی از توده ها برای بررسی بیشتر برداشته شد. پس از شکافتن توده مذکور اکسودای چرکی آبکی زرد رنگ و بدون بو خارج گردید. سطح سروزی دیواره شکمبه بخشی از جدار توده را تشکیل می داد. از کشت محتویات آن باکتری E.coli به طور خالص جدا گردید. مطالعه ریزبینی دیواره توده های مذکور ساختار آبسه های چرکی را نشان داد. آبسه های چرکی در گاو عمدتا در بافت کبد، کلیه و درون محوطه بطنی مشاهده می گردد و وقوع آن در سطح سروزی دیواره شکمبه نادر بوده و ممکن است به دلیل ایجاد اختلال در عملکرد پیش معده ها، با سایر اختلالات دستگاه گوارش نظیر سوء هضم ناشی از عصب واگ، پریتونیت مزمن و جابجایی شیردان اشتباه شود.

در تاریخ 17/3/1385 یک راس گوساله ماده 8 ماهه، نژاد هلشتاین از شهر ماهدشت به بیمارستان آموزشی شماره 2 دانشکده دامپزشکی دانشگاه تهران ارجاع داده شد. بر اساس سابقه، حیوان دو هفته قبل از ارجاع به بیمارستان علایمی از قبیل بی اشتهایی و دندان قروچه را نشان می داده است. علایم بالینی شامل افزایش حرارت بدن، افزایش دفعات تنفس و تنفس شکمی بود. جهت کمک به تشخیص، آزمایشات خون شناسی و تهیه تصاویر رادیوگرافی انجام گرفت. با توجه به نتایج بدست آمده از معاینات بالینی، آزمایشات خون شناسی و رادیوگرافی، عارضه، بیماری جسم خارجی تشخیص داده شد. با در نظر گرفتن درگیری شدید ریه که در تصویر رادیوگرافی مشخص گردیده بود به عنوان بهترین برخورد دام به کشتارگاه ارجاع داده شد.