فهرست مطالب

علوم زیستی ورزشی - پیاپی 35 (زمستان 1396)

فصلنامه علوم زیستی ورزشی
پیاپی 35 (زمستان 1396)

  • تاریخ انتشار: 1397/01/18
  • تعداد عناوین: 10
|
  • مقاله پژوهشی
  • تاثیر تمرین استقامتی بر برخی پارامترهای متابولیکی موش های صحرایی دیابتی نوع دو ناشی از نیکوتین آمید و استروپتوتوزوسین
    فهیمه کاظمی * صفحات 457-471
    هدف از تحقیق حاضر، تعیین تاثیر تمرین استقامتی بر برخی پارامترهای متابولیکی موش های صحرایی دیابتی نوع دو ناشی از نیکوتین آمید و استروپتوتوزوسین بود. بدین منظور، 24 سر موش نر بالغ غیرچاق پس از القای دیابت (تجویز نیکوتین آمید و استروپتوتوزوسین) به سه گروه هشت تایی شامل غیردیابتی، دیابتی تمرین و دیابتی کنترل تقسیم شدند. چهار هفته پس از پیشرفت دیابت، گروه دیابتی تمرین چهار هفته روی نوار گردان دویدند. در پایان تمرین، تست تحمل گلوکز درون صفاقی برای تعیین حساسیت به انسولین انجام گرفت، سطوح گلوکز و انسولین پلاسما اندازه گیری و شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) محاسبه شد. از آزمون آماری تی- مستقل و آنالیز واریانس دوطرفه برای تحلیل داده ها استفاده شد. براساس یافته های تحقیق، در طول چهار هفته القای دیابت، بین وزن بدن، میزان غذای دریافتی و سطح انسولین پلاسمای ناشتای دو گروه دیابتی و غیردیابتی تفاوت غیرمعنا داری مشاهده شد، ولی سطح گلوکز خون ناشتا و غیرناشتای گروه دیابتی نسبت به گروه غیردیابتی افزایش معنا داری یافت. همچنین، پس از چهار هفته تمرین، بین وزن بدن و میزان غذای دریافتی سه گروه غیردیابتی، دیابتی تمرین و دیابتی کنترل تفاوت غیر معنا داری مشاهده شد، ولی تمرین موجب کاهش معنا دار سطح گلوکز پلاسمای ناشتا و HOMA-IR و افزایش معنا دار انسولین پلاسمای ناشتا و تحمل گلوکز گروه دیابتی تمرین نسبت به گروه دیابتی کنترل شد. بنابراین، به نظر می رسد چهار هفته تمرین استقامتی تاثیر مفیدی بر برخی پارامترهای متابولیکی موش های صحرایی دیابتی نوع دو دارد.
    کلیدواژگان: استروپتوتوزوسین، تست تحمل گلوکز، تمرین هوازی، نیکوتین آمید، هایپرگلیسمی
  • فرناز ترابی*، آذر آقایاری، محمد دانش پور، اکرم رمضانخانی صفحات 473-487
    هدف تحقیق حاضر مقایسه میزان سروتونین سرمی و برخی از فاکتورهای آمادگی جسمانی سالمندان فعال شهر قم بود. نمونه آماری را مردان سالمند بالای 60 سال شهر قم تشکیل می دادند که در گروه های تمرین هوازی (15 نفر)، کار با وزنه (15 نفر)، ورزش زورخانه ای (15 نفر) و کنترل (15 نفر) قرار گرفتند. برای سنجش آمادگی جسمانی چهار عامل تعادل (تست تعادل تک پا)، استقامت عضلانی (شنا روی دست)، انعطاف پذیری (آزمون انعطاف ولز) و توان (پرش سارجنت) بررسی شد. سطح سروتونین خون به روش الایزا در آزمودنی ها اندازه گیری و از آزمون آماری آنالیز واریانس یکطرفه در سطح معناداری 05/0P< استفاده شد. نتایج حاکی از آن بود که سطوح سروتونین خون در گروه های فعال نسبت به گروه کنترل بالاتر بود (05/0P<)، اما گروه های فعال در سطح سروتونین خون تفاوت معناداری نشان ندادند (05/0P>). میزان آمادگی جسمانی در افراد فعال در مقایسه با افراد گروه کنترل بهتر بود. علاوه بر این، گروه کار با وزنه در آزمون های تعادل و استقامت عضلانی سطح بهتری از آمادگی را نشان دادند (05/0P<). با توجه به نتایج می توان گفت که تمرین ورزشی به ویژه تمرین با وزنه می تواند تاثیر بسزایی بر افزایش میزان سروتونین سرمی و آمادگی جسمانی سالمندان داشته باشد.
    کلیدواژگان: آمادگی جسمانی، تمرین هوازی، تمرین مقاومتی، سالمندی، سروتونین، ورزش زورخانهای
  • احمد پارسایی فر، زهره مظاهری، ولی الله دبیدی روشن * صفحات 489-499
    کاهش تاثیر مسمومیت قلبی ناشی از درمان با آنتراسایکیلین ها، راهبرد موثری برای بقای بیشتر مبتلایان به انواع سرطان است. هدف پژوهش حاضر، بررسی اثر پیش درمان فعالیت بدنی اختیاری بر آسیب قلبی ناشی از القای مقادیر تجمعی دوکسوروبیسین در رت های مدل سالمندی بود. 24 سر رت نر نژاد ویستار 12 هفته ای به صورت تصادفی به سه گروه سالین (S)، دوکسوروبیسین (D) و فعالیت بدنی اختیاری (DWR) تقسیم شدند. سالمندی به مدت 9 هفته و به وسیله تزریق روزانه دی گالاکتوز (100 میلی گرم/ کیلوگرم) القا شد. شش هفته فعالیت بدنی اختیاری بر روی چرخ دوار اجرا شد. در پانزده روز پایانی فعالیت بدنی و تزریق دی گالاکتوز، داروی دوکسوروبیسین با دوز تجمعی 15 میلی گرم/ کیلوگرم (روزانه یک میلی گرم) تزریق شد. 48 ساعت پس از پایان فعالیت بدنی و تزریق دوکسوروبیسین، حیوانات کشته شدند و بطن چپ قلب به منظور ارزیابی های هیستولوژیکی جدا شد. نتایج نشان داد که تزریق دوکسوروبیسین به افزایش غیرمعنادار شاخص آپوپتوزی و نسبت وزن قلب/ وزن بدن و از طرفی کاهش معنادار نسبت فیبر/ فضای بینابینی منجر شد (05/0P≤). همچنین در بررسی های کیفی بافت قلب، واکوئله شدن، تکه تکه شدن هسته سلول ها، به هم ریختگی ساختار بافت و از بین رفتن فیبرهای قلبی مشاهده شد. در مقابل فعالیت بدنی اختیاری قبل و در حین تزریق دوکسوروبیسین به کاهش این تغییرات منجر شد. فعالیت بدنی اختیاری در ترکیب با دوکسوروبیسین، راهبرد موثری برای کاهش آسیب قلبی ناشی از القای دوکسوروبیسین است.
    کلیدواژگان: تغییرات هیستوپاتولوژیک، دوکسوروبیسین، فعالیت بدنی اختیاری، مسمومیت قلبی
  • ابوذر جوربنیان، حمید محبی * صفحات 501-514
    مقاومت به انسولین ناشی از مصرف مواد غذایی پرچرب، با متابولیت های چربی درون عضلانی ارتباط دارد. هدف از مطالعه حاضر، بررسی اثر تمرین هوازی، محدودیت رژیم غذایی و ترکیب آنها بر مقاومت به انسولین از طریق تغییرات دی آسیل گلسیرول درون عضلانی در موش های صحرایی نر چاق بود. از 56 سر موش صحرایی نر نژاد ویستار با میانگین وزن 6/12±5/194 گرم به عنوان نمونه استفاده شد. 48 سر موش به مدت 18 هفته رژیم غذایی پرچرب مصرف کردند و به 8 سر موش غذای نرمال داده شد. سپس، موش های تحت رژیم غذایی پرچرب، به گروه های کنترل، تمرین هوازی، محدودیت رژیم غذایی و ترکیبی (تمرین هوازی و محدودیت رژیم غذایی) تقسیم شدند. گروه تمرین هوازی به مدت 10 هفته و با شدت 28 متر بر دقیقه دویدند. گروه محدودیت رژیم غذایی 25 درصد از غذای مصرفی شان کاسته شد و گروه ترکیبی، به صورت یک روز در میان تحت تمرین هوازی و محدودیت رژیم غذایی قرار گرفتند. نتایج مطالعه حاضر نشان داد که وزن موش ها پس از 18 هفته مصرف رژیم غذایی پرچرب افزایش یافت (05/0>P). همچنین، تفاوت معنا داری بین سطوح دی آسیل گلیسرول عضله و سطوح سرمی انسولین، گلوکز و شاخص مقاومت به انسولین گروه های تمرین هوازی، محدودیت کالری و ترکیبی با گروه غذای پرچرب وجود دارد (05/0>P). سطوح PKC-θ در گروه های تعادل منفی انرژی کاهش یافت (05/0>P) و تفاوت معنا داری بین سطوح GLUT4 گروه های تمرین هوازی و ترکیبی در مقایسه با گروه غذای پرچرب، مشاهده شد (05/0>P). نتایج این مطالعه نشان داد که روش های تعادل منفی انرژی حتی همراه با مصرف غذای پرچرب می تواند سبب کاهش دی آسیل گلیسرول عضله اسکلتی شود که تا حد زیادی با بهبود مقاومت به انسولین همسوست.
    کلیدواژگان: پروتئین ناقل گلوکز، تعادل منفی انرژی، تمرین هوازی، چاقی، محدودیت کالری
  • روح الله حق شناس*، محسن آوندی، نازنین جلیلی صفحات 515-527
    هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین همزمان با مکمل یاری ال_آرژنین بر SOD، CAT GPX و 8-isoPGF2α مردان سالمند بود. به همین منظور، 44 مرد سالمند با میانگین سنی 61/4 ± 77/67 سال، قد 22/3 ± 38/168 سانتی متر و وزن 99/4 ± 45/70 کیلوگرم به طور داوطلبانه و هدفمند، انتخاب و به صورت تصادفی به چهار گروه 11 نفری (گروه تمرین + مکمل(ES)، گروه تمرین+ دارونما (EP)، گروه مکمل و گروه کنترل) تقسیم شدند. گروه های تمرین، هشت هفته پروتکل تمرین را هر هفته سه جلسه، یک روز در میان انجام دادند. گروه ES و گروه مکمل، روزانه 1000 میلی گرم ال_آرژنین را یک ساعت پس از صبحانه، و یک ساعت پیش از تمرین، مصرف کردند. از روش الایزا برای اندازه گیری متغیرهای بیوشیمیایی و از آزمون تحلیل واریانس برای تحلیل داده ها در سطح معناداری 05/0> P استفاده شد. نتایج تحلیل واریانس چندمتغیره، تاثیر معنادار گروه بر متغیر پنهان فشار اکسایشی (SOD، CAT، GPX و 8-isoPGF2α) را نشان داد (003/0wilks lambada=، partial eta square=0/86، P<0/001). همچنین نتایج تحلیل واریانس تک متغیره نشان دهنده تاثیر معنادار گروه بر تک تک متغیرهای فشار اکسایشی بود (001/0>P). براساس یافته های پژوهش، سالمندان با بهره گیری از اثر تمرین همزمان مقاومتی و استقامتی و مصرف روزانه 1000 میلی گرم مکمل ال_آرژنین که احتمالا موجب کاهش بیشتر شاخص فشار اکسایشی و بهبود سیستم آنتی اکسیدانی آنها می شود، ضمن تقویت سیستم دفاع آنتی اکسیدانی، می‏توانند موجبات ارتقای سلامت خود را فراهم سازند.
    کلیدواژگان: آنتی اکسیدان، تمرین همزمان، فشار اکسایشی، مکمل
  • بیان فیاضی*، وحید تادیبی، ناصر بهپور، مهدی هدایتی صفحات 529-541
    کوه گرفتگی حاد که ناشی از صعود سریع به ارتفاعات بیش از 2500 متر است، شرایط پاتوفیزیولوژیکی پیچیده ای دارد. بنابراین، هدف این مطالعه بررسی عامل های مرتبط با هایپوکسی در افراد حساس به کوه گرفتگی حاد است. به این منظور 21 فرد سالم با میانگین سنی 5/8± 7/31 سال در این مطالعه شرکت کردند. نمونه گیری خون به صورت ناشتا در سطح دریا، یک ساعت پس از صعود سریع به ارتفاع (3550 متر) توسط تله کابین و 24 ساعت پس از صعود، از سیاهرگ بازویی آزمودنی ها گرفته شد و سپس میزان ارکسین-A و HIF-1 به روش الایزا اندازه گیری شد. همچنین، میزان کوه گرفتگی حاد توسط پرسشنامه لیک لوئیس در شش ساعت پس از در معرض قرار گرفتن در ارتفاع ارزیابی شد. آزمون لیک لوئیس نشان داد که 11 نفر از آزمودنی ها پس از در معرض قرار گرفتن در ارتفاع دچار کوه گرفتگی حاد شدند (4LLS≥). نتایج نشان داد که میزان ارکسین و HIF-1 در سطح دریا در افراد مبتلا به کوه گرفتگی حاد بیشتر از افراد مقاوم به کوه گرفتگی حاد بود؛ اما، میزان پاسخ ارکسین و HIF-1 تقریبا در افراد حساس به کوه گرفتگی بیشتر از افراد مقاوم به کوه گرفتگی بود. نتایج نشان داد که سطح ارکسین-A و HIF-1 در سطح دریا ارتباط معکوسی با کوه گرفتگی حاد دارد. پس از در معرض قرار گرفتن در ارتفاع میزان افزایش ارکسین-A و HIF-1 در افراد حساس به کوه گرفتگی حاد نسبت به افراد مقاوم به کوه گرفتگی حاد به میزان چشمگیری بیشتر است.
    کلیدواژگان: اارکسین-A، فاکتور القاشونده ناشی از هایپوکسی HIF-1، کوه گرفتگی حاد
  • اکرم شریفی مقدم*، فائزه ناصرخانی، سید علیرضا حسینی کاخک صفحات 543-555
    مقدمه
    هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر دو پروتکل متفاوت تقویت پس از فعال سازی بر عملکرد بی هوازی دختران ورزشکار بود.
    روش شناسی: دوازده دانشجوی دختر در یک طرح متقاطع تصادفی در چهار گروه کنترل (اجرای آزمون وینگیت پس از گرم کردن معمولی و سنتی)، تجربی یک (اجرای آزمون وینگیت بعد از سه ست حرکت اسکات با هشتاد درصد یک تکرار بیشینه)، تجربی دو (اجرای آزمون وینگیت بعد از سه ست حرکت اسکات با بیست درصد یک تکرار بیشینه همراه با انسداد عروق) و تجربی سه (اجرای آزمون وینگیت پس از گرم کردن معمولی، انسداد عروق به تنهایی) قرار گرفتند. جهت اندازه گیری قدرت از آزمون یک تکرار بیشینه در حرکت اسکات استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر تحلیل شد.
    یافته ها
    بر اساس یافته های پژوهش، بین اوج توان، میانگین توان و حداقل توان در چهار حالت مختلف (تجربی یک، تجربی دو، تجربی سه و کنترل) تفاوت معناداری مشاهده نشد (05/0P >).
    نتیجه گیری
    نتایج این تحقیق نشان داد که اجرای سه ست حرکت اسکات (با یا بدون انسداد عروق) تاثیری بر برون ده توان بی هوازی در دختران ورزشکار ندارد. احتمالا پیش فعال سازی قبل از حرکات توانی باید با شدت یا با فاصله استراحت بیشتر صورت پذیرد.
    کلیدواژگان: انسداد عروق، تقویت پس از فعال سازی، دختران ورزشکار، عملکرد بی هوازی
  • مهسا دهقان منشادی، محمدرضا اسد، سعید نقیبی * صفحات 571-577
    تمرین و فعالیت ورزشی علاوه بر فواید، عوارضی نیز دارندکه باید کنترل شود و افزایش فشار اکسایشی یکی از آنها می باشد. لذا در این مطالعه به بررسی سطح سازگاری دستگاه دفاع آنتی اکسیدانی در بافت قلب موش های ویستار پس از تمرینات تداومی و تناوبی پرشدت می پردازیم. بدین منظور تعداد 18 سر رت نر ویستار در یک دوره تمرینات ورزشی 8 هفته ای قرار گرفتند. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی نمونه برداری خون و بافت قلب انجام شد. سپس مقادیر بیان ژن SOD و GPX بافت قلب با روش RT-PCR تعیین گردید. با توجه به غیرطبیعی بودن توزیع مقادیر بیان ژن در برخی گروه ها، از روش آماری کروسکال واریس برای تحلیل آماری استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که میزان بیان ژن SOD در هر دو گروه تمرین تناوبی و استقامتی نسبت به گروه کنترل افزایش معناداری داشت. اما میزان بیان ژن GPX تنها در گروه تمرین HIT افزایش معناداری داشت. لذا تمرینات ورزشی تغییرات مطلوبی در سیستم دفاع آنتی اکسیدانی بافت قلب ایجاد می کند. اما بنظر می رسد که تمرینات تناوبی پرشدت تاثیرات مطلوب تری بر دفاع آنتی اکسیدانی داشته باشند
    کلیدواژگان: تمرین تناوبی شدید، فعالیت هوازی، سیستم آنتی اکسیدان، گلوتاتیون پراکسید، سوپراکسید دسموتاز
  • اصغر جلالی، مهدی عباسپور، مهدی حکیمی *، مریم علی محمدی صفحات 573-585
    هدف این پژوهش بررسی تاثیر شش هفته تمرینات تناوبی مبتنی بر نقطه شکست ضربان قلب (HRDP) براساس مدل D-Max بر لاکتات خون، عملکرد و مدت زمان رسیدن به خستگی بازیکنان جوان فوتبال بود. 20 بازیکن فوتبال برای شرکت در این پژوهش داوطلب شدند و به شکل تصادفی به دو گروه تمرین (10 نفر) و کنترل (10 نفر) تقسیم شدند. گروه کنترل تمرینات باشگاهی خود را سه جلسه در هفته به مدت شش هفته و گروه تمرینی علاوه بر تمرینات باشگاهی، تمرینات تناوبی با شدت معادل HRDP براساس روش-D-Max را اجرا کردند. برای تعیین تفاوت های درون و میان گروهی به ترتیب از آزمون های t همبسته و t مستقل استفاده شد. زمان رسیدن به خستگی (00/0P=) و لاکتات تولیدی (02/0 P=) فقط در گروه تمرینی به طور معنا داری افزایش داشت، اما بهبود عملکرد در هر دو گروه تمرین (02/0P=) و کنترل (04/0P=) مشاهده شد. همچنین گروه تمرینی به طور معناداری تاثیرات بهتری را بر سطح لاکتات (01/0P=)، زمان رسیدن به خستگی (03/0P=) و عملکرد (00/0P=) بازیکنان فوتبال داشت. به طور کلی به مربیان و بازیکنان فوتبال پیشنهاد می شود تا در کنار تمرینات باشگاهی خود، تمرینات تناوبی را با شدت معادل HRDP برگرفته از روش-D-Max برای رسیدن به اهداف تمرینی، به کار گیرند.
    کلیدواژگان: آستانه لاکتات، تمرین تناوبی، خستگی، ضربان قلب
  • مریم باقری، علی یونسیان، رحیمه مهدی زاده، مریم نورشاهی * صفحات 587-599
    هدف پژوهش حاضر مقایسه اثر یک جلسه فعالیت ورزشی تداومی و تناوبی با شدت بالا بر سطوح TNF-αو VEGF بافت عضله نعلی موش های چاق بود. به این منظور 45 سر موش هشت هفته ای به مدت هشت هفته با رژیم پر چرب تغذیه شدند. سپس 27 سر موش با شاخص توده بدنی بیش از gr/cm2 68/0 به وزن gr10±320 به طور تصادفی به سه گروه کنترل، فعالیت تداومی و فعالیت تناوبی با شدت بالا تقسیم شدند. پس از دو هفته آشناسازی و تعیین حداکثر اکسیژن مصرفی، گروه تناوبی و تداومی به ترتیب با شدت 100 درصد vVO2maxو 65 درصد vVO2maxدویدند، به طوری که مدت زمان دویدن براساس مسافت در گروه فعالیت ورزشی تناوبی محاسبه شد. گروه کنترل در هیچ
    برنامه ای شرکت نکردند. بلافاصله حیوانات تشریح و عضله نعلی آنها جدا شد. پس از تعیین نرمال بودن داده ها از آزمون آماری واریانس یکطرفه استفاده شد(05/0P<). یافته ها نشان داد فقط گروه فعالیت ورزشی تناوبی در مقایسه با گروه کنترل (001/0=P) و با گروه تداومی (003/0=P) موجب کاهش معنا دار سطوح VEGF شد، اما سطوح TNF-αدر هر سه گروه تفاوت معنا داری نداشت. همچنین نتایج نشان داد که برخلاف تصورات قبلی، فعالیت ورزشی تناوبی شدید موجب افزایش التهاب نشد. نگرانی در مورد انجام فعالیت ورزشی تناوبی و بالا رفتن التهاب و همچنین کاهش سطوح VEGF گروه تناوبی در افراد چاق مورد تردید است که تحقیقات بیشتری در این زمینه مورد نیاز است
    کلیدواژگان: فعالیت ورزشی تداومی، فعالیت ورزشی تناوبی شدید، TNF-?، VEGF
|
  • The Effect of Endurance Training on Some Metabolic Parameters of Nicotinamide and Streptozotocin Induced Type 2 Diabetic Rats
    Fahimieh Kazemi * Pages 457-471
    The aim of this study was to determine the effect of endurance training on some metabolic parameters of Nicotinamide and Streptozotocin induced type 2 diabetic rats. After the induction of diabetes (injection of Nicotinamide and Streptozotocin), 24 non-obese adult male rats were divided into 3 groups: non-diabetic (n=8), trained diabetic (n=8) and control diabetic (n=8). 4 weeks after the development of diabetes, the trained diabetic group ran on a treadmill for 4 weeks. At the end of the training, intraperitoneal glucose tolerance test was performed to determine insulin sensitivity. Plasma glucose and insulin levels were measured and HOMA-IR was calculated. Independent t test and two-way ANOVA were used to analyze data. Results indicated that during 4 weeks of diabetes induction, an insignificant difference was found in body weight, food intake and fasting plasma insulin level between diabetic and non-diabetic groups, but fasting and non-fasting blood glucose level significantly increased in diabetic group compared with non-diabetic group. After 4 weeks of training, an insignificant difference was found in body weight and food intake among non-diabetic, trained diabetic and control diabetic groups, but training significantly decreased fasting plasma glucose level and HOMA-IR and significantly increased fasting plasma insulin and glucose tolerance in trained diabetic group compared with control diabetic group. Therefore, it appears that 4 weeks of endurance training had beneficial effects on some metabolic parameters of type 2 diabetic rats.
    Keywords: aerobic exercise, glucose tolerance test, hyperglycemia, Nicotinamide, Streptozotocin
  • Farnaz Torabi *, Azar Aghayari, Mohammad Daneshpour, Akram Ramezankhani Pages 473-487
    The aim of the present study was to compare the serum serotonin level and some physical fitness factors in the active elderly in Qom city. The sample comprised of male elderly over 60 years old in Qom city who were assigned to aerobic (n=15), weight training (n=15), zurkhaneh (n=15) and control (n=15) groups. In order to assess physical fitness, 4 factors including balance (single leg balance test), muscle endurance (swimming on hand), flexibility (Wells flexibility test) and power (Sargent jump) were studied. Blood serotonin was measured with ELISA test. Data were analyzed using one-way ANOVA (P0.05). The level of physical fitness in active subjects was better than the control group. In addition, weight training group showed a higher level of fitness in balance and muscle endurance tests (P
    Keywords: aerobic exercise, elderly, physical fitness, resistance training, serotonin, zurkhaneh
  • Ahmad Parsaeifar, Zohre Mazaheri, Valeyollah Dabidi Roshan * Pages 489-499
    Reducing the effects of anthracyclines-induced cardiac toxicity is an effective strategy for more survival of cancer patients. This study aimed at investigating the pre-treatment effect of voluntary physical activity on cardiac damage due to the induction of cumulative doses of doxorubicin in aging model rats. 24 male Wistar rats (12 weeks old) were randomly divided into 3 groups: saline (S), doxorubicin (D), and voluntary physical activity (DWR). Ageing was induced by daily injection of D-galactose (100 mg/kg) for 9 weeks. 6 weeks of voluntary physical activity was performed on a wheel running. In the last 15 days of physical activity and D-galactose injection, doxorubicin with a cumulative dose of 15 mg/kg (or 1 mg/day) was injected. 48 hours after the end of physical activity and doxorubicin injection, the animals were euthanized and their left ventricles were severed for histological evaluation. The results showed that injection of doxorubicin insignificantly increased the apoptotic index and the ratio of heart weight to body weight while significantly decreased the ratio of fiber to the interstitial space (P
    Keywords: Cardiac toxicity, doxorubicin, histological changes, voluntary physical activity
  • Aboozar Jorbonian, Hamid Mohebbi * Pages 501-514
    Insulin resistance induced by a high fat diet has been associated with intramuscular lipid metabolites. The aim of this study was to investigate the effect of aerobic exercise, diet restriction and their combination on insulin resistance through intramuscular diacylglycerol changes in obese male rats. Sample consisted of 56 male Wistar rats (mean weight: 194.5±12.6 g). 48 rats had a high-fat diet for 18 weeks and 8 rats had normal diet. Then, high-fat diet rats were divided into control (C), aerobic Exercise (E), caloric restriction (CR), and a combination (aerobic Exercise caloric restriction (E) groups. E group ran on a treadmill at 28 m. per minute for 10 weeks. In CR group, 25% of their daily caloric ingestion reduced and E group had aerobic exercise and caloric restriction every other day. The results indicated that rats gained weight after 18 weeks of high-fat diet (P0.05). Also, there was a significant difference between E and E groups and high-fat diet group in GLUT4 levels (P>0.05). This study indicated that negative energy balance methods can decrease skeletal muscle DAG even along with a high-fat diet which is largely congruent with an improvement in insulin resistance.
    Keywords: aerobic exercise, calorie restriction, GLUT4, negative energy balance, obesity
  • Roholah Haghshenas *, Jalil Avandi, Nazanin Jalili Pages 515-527
    The aim of this study was to evaluate the effect of 8 weeks of concurrent training with supplementation of L-arginine on SOD, GPX, CAT and 8-isoPGF2α in the male elderly. 44 male elderly (mean age: 67.77 ± 4.61, height: 168.38 ± 3.22 and weight: 70.45 ± 4.99) were selected voluntarily and purposively, and randomly divided into 4 groups (each group 11 subjects): training supplements (ES), training placebo (EP), supplement and control. Training groups completed 8 weeks of the training protocol every other day, 3 sessions per week. ES and supplementation groups daily received 1000 mg of L-arginine one hour after their breakfast and one hour before the training. ELISA method was used to measure biochemical variables and analysis of variance was used to analyze data at PP
    Keywords: Antioxidant, concurrent training, oxidative stress, supplement
  • Bayan Fayazi *, Vahid Tadibi, Naser Behpoor, Mehdi Hedayati Pages 529-541
    Acute mountain sickness (AMS) caused by rapid ascent to altitudes higher than 2500 m has complex pathophysiological conditions. Therefore, the aim of the present study was to investigate hypoxia related factors in individual susceptible to acute mountain sickness. 21 healthy subjects (mean age 31.7±8.5 year) participated in this study. Fasting blood samples were collected from antecubital vein (sea level) 1 hour and 24 hours after rapid ascent to an altitude of 3550 m by a gondola lift. HIF-1 and Orexin-A were measured by ELISA method. AMS status was measured by the Lake Louise Scoring 6 hours after the exposure to a high altitude. Lake Louise Scoring showed that 11 subjects got AMS after the exposure to a high altitude (LLS≥4). The results showed that Orexin-A and HIF-1 at sea level were higher in AMS-susceptible subjects than AMS-resistant subjects. But Orexin-A and HIF-1 responses were almost higher in AMS-susceptible subjects than AMS-resistant subjects. Orexin-A and HIF-1 at sea level had an inverse relationship with AMS. An increase in these proteins in AMS-susceptible subjects was drastically higher than AMS-resistant subjects after exposure to altitude.
    Keywords: Acute mountain sickness, HIF-1, Orexin-A
  • Akram Sharifi Moghadam *, Faezeh Naserkhani, Sayed Ali Reza Hosseini Kakhk Pages 543-555
    The aim of this study was to investigate the effect of two different protocols of post-activation potentiation on anaerobic performance of female athletes. For this purpose, in a randomized crossover design, 12 female athlete students were assigned to 4 groups: control (ordinary and traditional warm-up and then Wingate test), experiment 1 (3 sets of squat with 80% of one repetition maximum and then Wingate test), experiment 2 (3 sets of squat with 20% of one repetition maximum with vascular occlusion and then Wingate test), experiment 3 (ordinary warm-up and then Wingate test, just vascular occlusion). In order to measure the power, one repetition maximum in the squat test was used. Data were analyzed using one-way analysis of variance with repeated measures. According to the results, no significant difference was observed in the peak power, average power, and minimum power among four different groups (experiment 1, experiment 2, experimental 3 and control) (P˃0.05). The results showed that the 3 sets of squat with 20% and 80% of one repetition maximum and 10 repetitions (with or without vascular occlusion) had no effects on the output of anaerobic power in female athletes. Probably, pre-activation before power actions should be performed more strongly or with a longer rest interval.
    Keywords: anaerobic performance, Blood Flow Restricted, girls athlete, Post-Activation Potentiation
  • Mahsa Dehghan Manshadi, Mohammadreza Asad, Saeed Naghibi * Pages 571-577
    Exercise and physical activity have many benefits to improve the health, prevention, and treatment of diseases. But exercise also accuse complications should be controlled and increased oxidative stress is one of them. The aim of this study was to examine the compatibility of the devices in heart tissue antioxidant defense Wistar rats after continuous and intermittent exercise extreme here. A total of 18 male Wistar rats in the third group of high-intensity intermittent exercise (6 rats), exercise (6 rats) and control group (6 rats) were randomly assigned in a period of 8 weeks of exercise. 48 hours after the last training session, blood and tissue samples were collected by heart. The values of SOD and GPX heart tissue gene expression was determined by RT-PCR. Statistical analysis was performed using SPSS software. The results showed that SOD gene expression in both periodic and endurance training group and the control group was significantly increased. But the GPX gene expression was significantly increased only in HIT training.Exercise provides favorable changes in heart tissue and antioxidant defense system. These effects in both continuous and intermittent exercise extreme were observed. But it seems that interval training has extreme effects on antioxidant defense better.
    Keywords: high-intensity intermittent exercise, aerobic exercise, antioxidant system, glutathione peroxide, superoxide dismutase
  • Mehdi Abbaspoor, Mehdi Hakimi *, Maryam Ali-Mohammadi Pages 573-585
    The aim of this study was the effect of 6 weeks of interval training based on heart rate deflection point (HRDP) extracted from D-Max method on blood lactate, performance and time to fatigue of young soccer players. 20 soccer players volunteered to participate in this study and were randomly divided into two groups: training (n=10) and control (n=10). Control group performed their club training 3 sessions a week for 6 weeks and training group conducted the interval training with equivalent intensity of HRDP based on D-Max method in addition to their club training. The dependent and independent t tests were used to determine intragroup and intergroup differences. The results showed that time to fatigue (P=0.00) and produced lactate (P=0.02) significantly increased only in the training group, but performance was improved in both training (P=0.02) and control (P=0.04) groups. Also, the training group showed significantly better effects on lactate (P=0.01), time to fatigue (P=0.03) and performance (P=0.00) in soccer players. Generally, coaches and soccer players are recommended to use interval training with equivalent intensity of HRDP extracted from D-Max method combined with their club training in order to achieve their training goals.
    Keywords: Fatigue, heart rate, interval training, lactate threshold
  • Maryam Baghery, Ali Yunesian, Rahimeh Mehdizadeh, Maryam Nourshahi * Pages 587-599
    The aim of this study was to compare the effect of one session of continuous and high intensity intermittent training on TNF-α and VEGF levels of soleus tissue in obese rats. 45 rats (8 weeks old) were fed a high fat diet for 8 weeks. Then, 27 rats (BMI more than 0.68 gr/cm2 and weight: 320±10 gr) were randomly divided into 3 groups: control, continuous and high intensity intermittent training. Intermittent and continuous groups were familiarized with the study and their VO2max was determined for 2 weeks; then, they ran respectively with an intensity of 100% vVO2max and 65% vVO2max and the running time was calculated based on distance in the intermittent training group. Control group did not participate in any programs. Animals were dissected immediately and their soleus muscle was removed. The normality of the data was determined and one-way ANOVA was used (P≤0.05). Only the intermittent training group significantly decreased VEGF levels in comparison with the control group (P=0.001) and the continuous group (P=0.003). But TNF-α levels were not significantly different in all 3 groups. Contrary to previous speculations, high intensity intermittent training did not ascend inflammation. There is a doubt about the concern for intermittent training and inflammation increase and also VEGF levels decrease in the intermittent group in obese people which requires more research in this field.
    Keywords: Continuous training, high intensity intermittent training, TNF-?, VEGF