فهرست مطالب

علوم زیستی ورزشی - پیاپی 28 (بهار 1395)

فصلنامه علوم زیستی ورزشی
پیاپی 28 (بهار 1395)

  • تاریخ انتشار: 1395/02/18
  • تعداد عناوین: 10
|
  • کیا رنجبر، رحمن سوری*، علی اصغر رواسی صفحات 1-13
    واسپین به عنوان یک آدیپوسایتوکاین، دارای تاثیرات حساسیت انسولینی است. با وجود تاثیرات ورزش بر هموستاز انرژی و تغییرات بافت چربی، مطالعات کمی به بررسی تاثیر ورزش بر میزان واسپین پرداخته اند. مطالعه حاضر به بررسی تاثیر تمرین مقاومتی بر سطح سرمی واسپین و CRP پرداخته است. بدین منظور 20 مرد چاق کم تحرک با میانگین و انحراف استاندارد سن، وزن و شاخص توده بدنی (1/2 ± 1/50 سال، 8/5 ± 6/92 کیلوگرم، 4/1 ± 3/30 کیلوگرم بر متر مربع) انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه فعالیت ورزشی (10نفر) و کنترل (10نفر) تقسیم شدند. برنامه تمرینی گروه تجربی به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه تمرین بود. مرحله اول خون گیری پس از 12 ساعت ناشتایی و مرحله دوم خون گیری 48 ساعت پس از خاتمه تمرینات در شرایط تجربی اجرا شد. سطح سرمی واسپین و CRP در گروه تجربی پس از 12 هفته تمرین به ترتیب 8/8 و 5/2 درصد کاهش یافت (05/0>P). وزن، شاخص توده بدن، درصد چربی و اندازه دور کمر به ترتیب 7/0-، 8/0-، 08/2 - و 01/1- درصد و گلوکز خون و مقاومت انسولینی به ترتیب 4/4 و 01/5 درصد کاهش معنا داری داشت (05/0>P). بین تغییرات واسپین با شاخص های آنتروپومتریکی، مقاومت انسولینی و CRP رابطه معنا داری مشاهده نشد.
    کلیدواژگان: پروتئین واکنشگر C، چاقی، مردان میانسال، واسپین
  • نسیم بهزادنژاد *، سید محمد مرندی، فهیمه اسفرجانی، احمد عابدی صفحات 15-33
    هدف از پژوهش حاضر بررسی اثر هشت ماه تمرین مقاومتی بر سطوحIGF1 ، GH و انسولین پلاسمای افراد با سوختگی شدید بود. روش پژوهش از نوع مورد منفرد با طرح خط پایه چندگانه شرکت کنندگان بود. آزمودنی های این پژوهش دو زن با سوختگی شدید با میانگین سنی 20 تا30 سال در بیمارستان سوانح و سوختگی بودند، که پس از تعیین خط پایه، طی هشت ماه مداخله انفرادی، تمرینات مقاومتی را انجام دادند و یک ماه پس از پایان مداخله به مدت دو ماه پی درپی تحت آزمون پیگیری قرار گرفتند. نمونه های خونی به صورت ناشتا و 24 ساعت پس از تمرینات در پایان هر ماه گرفته شد. تحلیل دیداری، تمرینات مقاومتی در هر دو آزمودنی موجب تغییر در PND (75 درصد برای آزمودنی اول در GH و 5/87 درصد برای آزمودنی دوم) و PND در ( IGF1برای هر دو آزمودنی100 درصد) و PND (انسولین آزمودنی اول 5/62 درصد و در آزمودنی دوم50 درصد) شد. به نظر می رسد تمرین مقاومتی طولانی مدت موجب افزایش هورمون ها و عامل رشدی در افراد با سوختگی شدید شده و در نتیجه موجب تسریع در بهبود جراحت ها شود.
    کلیدواژگان: انسولین، پژوهش مورد منفرد، تمرین مقاومتی، سوختگی، عوامل رشدی
  • صادق جعفری مقدم*، محسن امینایی، حمید معرفتی صفحات 35-49
    هدف این تحقیق مقایسه اثر حاد انقباض های ارادی (PAP) در شدت ها و زمان های متفاوت بر توان انفجاری، سرعت و چابکی در بازیکنان فوتبال است. به این منظور 13 نفر با میانگین سنی 63/0±7/17 سال، وزن 9/6±9/57 کیلوگرم و قد 4/5±9/167سانتی متر به عنوان نمونه در دسترس انتخاب شدند. برای هر یک از متغیرهای توان انفجاری، سرعت و چابکی طی هفت جلسه به صورت تصادفی پروتکل های گرم کردن بدون بار، اجرای نیم اسکات 45 درصد، 65 درصد، 85 درصد 1RMپس از 4 دقیقه و اجرای نیم اسکات 45 درصد، 65 درصد، 85 درصد 1RMپس از 15 دقیقه برگزار و آزمون های دوی سرعت 35متر، پرش عمودی سارجنت و چابکی ایلی نویز گرفته شد. داده ها با استفاده از آزمون آنالیز واریانس با اندازه گیری های مکرر (ANOVA) تجزیه وتحلیل شدند. نتایج نشان داد در اثر حاد تقویت پس از فعالیت با 05/0P≤ بین توان انفجاری بازیکنان با شدت های متفاوت بعد از 4 دقیقه اختلاف معناداری وجود ندارد، اما پس از 15 دقیقه در شدت های 65 و 85 درصد اختلاف معناداری در توان انفجاری نسبت به پروتکل گرم کردن مشاهده شد. بین سرعت بازیکنان در تقویت پس از فعالیت بعد راز4 دقیقه در شدت 65 درصد و بعد از 15 دقیقه در شدت های 65 و 85 درصد تفاوت معناداری نسبت پروتکل گرم کردن وجود دارد. بین چابکی بازیکنان در تقویت پس از فعالیت بعد از 4 دقیقه در شدت های 65 و 85 درصد و بعداز 15 دقیقه در شدت 65 درصد اختلاف معناداری بین شدت ها وجود دارد. به طور کلی زمان در اثر حاد تقویت پس از فعالیت (انقباض های ارادی) به خصوص پس از 15 دقیقه، نقش موثرتری در بهبود فعالیت های توانی و سرعتی ورزشکاران در شدت های متوسط و بیشینه و چابکی با شدت متوسط دارد.
    کلیدواژگان: انقباض های ارادی، توان انفجاری، تقویت پس از فعالیت، چابکی، سرعت
  • مریم شهریاری، فرزاد ناظم *، محمدعلی سماواتی شریف صفحات 51-63
    هدف
    بررسی اثر سطح بالیدگی و ترکیب بدنی بر روایی معادلات آلومتری برآورد VO2peakدختران چاق و غیرچاق.
    روش شناسی: 80 دختر 17-12 ساله به روش تصادفی از مدارس شهر همدان انتخاب شدند و در دو گروه اضافه وزن-چاق (BMI>85%) و نرمال (BMI<85%) قرار گرفتند. سن بیولوژیک به روش سن دندانی مشخص شد. سنجش VO2peakبا آزمون کیورتون و معادلات آلومتری میلانو و بیونن صورت گرفت. برای تعیین روایی از همبستگی پیرسون و روش آماری بلاند – آلتمن استفاده شد.
    یافته ها
    VO2peak میان سه روش منتخب تفاوت معنا داری داشت (P<0.01). با مداخله متغیر بلوغ، تفاوت میانگین VO2peak معنادار به دست نیامد (P>0.05). روایی ظرفیت عملی دختران نوجوان چاق با بلوغ طبیعی شایان توجه بود (92/0=r ،01/0P<). با توجه به اندازه SE، معادله آلومتری میلانو صحت بیشتری در پیشگویی VO2peakدختران نوجوان چاق با بلوغ طبیعی و غیرچاق نشان داد. روش بلاند- آلتمن نیز توافق بالایی میان VO2peakتست کیورتون و معادله آلومتریک با ضریب 59/0 نشان داد. روایی ظرفیت عملی آزمودنی های چاق با بلوغ غیرطبیعی معنادار (82/0= r،01/0 P<) و در افراد غیرچاق با بلوغ غیرطبیعی معادل 94/0= r،01/0 P< و با بلوغ طبیعی برابر80/0= r،01/0 P< به دست آمد.
    نتیجه گیری
    به نظر می رسد مدل های پیشگوی منتخب آلومتریک VO2peakبا نقش مداخله گرهای موثر بلوغ و ترکیب بدن، قابلیت استفاده برای سنجش سطح آمادگی قلبی – تنفسی دختران نوجوان را دارند.
    کلیدواژگان: بالیدگی، ترکیب بدن، حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2peak)، معادلات آلومتری
  • محمد فتحی*، رضا قراخانلو، حمید رجبی صفحات 65-75
    miR-1 در بسیاری از فرایندهای سلولی از جمله هایپرتروفی بافت عضلانی (اسکلتی و قلبی) درگیر است. فعالیت های استقامتی نیز موجب هایپرتروفی قلب می شود، بنابراین هدف این مطالعه بررسی اثر فعالیت استقامتی بر بیان miR-1 قلب است. بدین منظور 14 رت در شرایط کنترل شده (دما، چرخه روشنایی و تاریکی و دسترسی آزاد به آب و غذا) نگهداری شدند و بعد از آشناسازی با پروتکل تمرینی به صورت تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی قرار گرفتند. گروه تجربی یک برنامه (14 هفته ای) استقامتی را روی تردمیل اجرا کرد. در ادامه 48 ساعت پس از پایان آخرین جلسه تمرینی بی هوش و تشریح شدند، سپس قلب و بطن چپ آنها خارج و با استفاده از روش Real time-PCR میزان بیان miR-1 قلب آنها اندازه گیری شد. در پایان با استفاده از آزمون آماری t اطلاعات به دست آمده ارزیابی شد. نتایج نشان داد که تفاوت معناداری در میانگین بیان miR-1 قلب گروه کنترل و تجربی وجود ندارد (191.P=). فعالیت استقامتی بر بیان miR-1 قلب تاثیر معناداری نداشت، احتمال دارد تغییرات miR-1 هرچند کم، در سطح پروتئین ژن های هدف آن مشخص شود.
    کلیدواژگان: بطن چپ، فعالیت استقامتی، قلب، miR، 1
  • محمدعلی قرائت*، حمید آقاعلی نژاد، لیلا عیدی ابرغانی، یعقوب مهری الوار صفحات 77-94
    هدف تحقیق پیش رو تعیین اثر کافئین بر بازگشت به حالت اولیه در فعالیت ارگومتر روئینگ بود. به همین منظور، 9 پاروزن نخبه مرد (سن 1/1±3/18سال، قد 1/7±7/185سانتی متر، وزن 6/8±9/77 کیلوگرم و چربی بدن 5/1±4/8 درصد) پس از فعالیت 2000 متر ارگوروئینگ، 3 یا 6 میلی گرم بر کیلوگرم وزن بدن (mg.kg-1) کافئین یا دارونما مصرف کردند. آنها فعالیت را 24 ساعت بعد تکرار کردند. کافئین اثری بر توان (18/307 برای 6mg.kg-1، 00/301 برای 3mg.kg-1و 25/319 برای دارونما) و زمان (5/418 ثانیه برای 6mg.kg-1، 12/421 ثانیه برای 3mg.kg-1و 27/413 ثانیه برای دارونما) نداشت. تفاوت لاکتات در دو دوز مصرف کافئین و دارونما تفاوت معناداری نشان نداد. همچنین تفاوت معناداری در کراتین کیناز در دو دوز کافئین و دارونما پس از پیش آزمون و پیش از پس آزمون مشاهده نشد. بررسی نتایج فردی بهبود زمان اجرا در پنج نفر و تخریب آن را در چهار نفر پس از مصرف 6mg.kg-1 کافئین نشان داد. همچنین دو ورزشکار بهبود اجرا و هفت ورزشکار تخریب آن را پس از مصرف mg.kg-1 3 کافئین به ازای مصرف دارونما نشان دادند. نتایج نشان داد که کافئین بر بازگشت به حالت اولیه در فعالیت ارگومتر در شرایط تحقیق حاضر اثری ندارد.
    کلیدواژگان: استقامت عضلانی، ارگوژنیک، ارگومتر، پاروزنان نخبه، کافئین
  • مهدی مقرنسی*، آسیه تاجی طبس صفحات 95-107
    هدف پژوهش حاضر، بررسی تاثیر 10 هفته تمرین استقامتی بر سطوح نسفاتین-1 و مقاومت به انسولین زنان مبتلا به دیابت نوع 2 بود. 16 زن مبتلا به دیابت نوع 2 به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی به دو گروه تجربی ( 8 نفر) و کنترل (8 نفر) تقسیم شدند. گروه تجربی، تمرین استقامتی را به مدت 10 هفته، سه جلسه در هفته (با شدت 50-40 درصد ضربان قلب بیشینه به مدت 25-20 دقیقه شروع و با افزایش تدریجی به 80-70 درصد ضربان قلب بیشینه و مدت زمان 45-40 دقیقه در جلسات پایانی) انجام دادند. گروه کنترل در طول دوره پژوهش هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشت. نمونه های خونی در حالت 12 ساعت ناشتایی و به منظور بررسی سطوح نسفاتین-1، انسولین و گلوکز در مراحل پیش و پس آزمون جمع آوری شدند. داده های حاصل با استفاده از آزمون های کولموگروف- اسمیرنوف، t مستقل و وابسته با نرم افزار Spss نسخه 21 در سطح معنا داری 05/0>α تجزیه وتحلیل شدند. 10 هفته تمرین روی چرخ کارسنج در گروه تجربی، سبب کاهش گلوکز و مقاومت به انسولین شد (05/0P<)، درحالی که سطوح نسفاتین-1 و انسولین تغییر معنا داری نکرد (05/0P>). تغییرات پیش تا پس آزمون فقط در مقادیر گلوکز گروه تجربی در مقایسه با گروه کنترل معنا دار بود (05/0P<). در نتیجه تمرین روی چرخ کارسنج یک شیوه درمانی غیردارویی به منظور کاهش گلوکز خون و مقاومت به انسولین در بیماران دیابتی است.
    کلیدواژگان: تمرین استقامتی، دیابت نوع 2، مقاومت به انسولین، نسفاتین، 1
  • تاثیر تعاملی تمرین استقامتی و مصرف ویتامین E بر سطوح آدیپونکتین و شاخص مقاومت انسولین در زنان غیرفعال
    زینب حسین زاده، سجاد احمدی زاد*، مهدی هدایتی، مینو باسامی، حسنا رشیدی صفحات 109-122
    هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین استقامتی و مصرف ویتامین E بر غلظت آدیپونکتین و شاخص مقاومت انسولین بود. به این منظور 30 زن سالم غیرفعال (سن 7/3±8/24 سال، وزن 3/1± 3/60 کیلوگرم، قد 3/1±9/161سانتی متر) به سه گروه ورزش و ویتامین E (VE)، ویتامین E (V) و کنترل (C) تقسیم شدند. آزمودنی های گروه ورزش و ویتامین سه بار در هفته با شدت 65 تا 80 درصد حداکثر ضربان قلب تمرین کردند و مکمل ویتامین E را به مدت چهار هفته روزی IU 400 همراه با ناهار مصرف کردند. آزمودنی های گروه ویتامین E هیچ گونه فعالیت ورزشی نداشتند. آنالیز آماری داده ها نشان داد که غلظت آدیپونکتین در هر سه گروه کاهش معنا دار (05/0P<) مشابهی نشان داد، با این حال، بین سه گروه تفاوت معنا داری (05/0P>) مشاهده نشد. مقایسه درون گروهی و بین گروهی برای غلظت انسولین و همچنین شاخص مقاومت انسولین در سه گروه تفاوت معنا داری نشان نداد (05/0P>). اگرچه غلظت گلوکز در سه گروه کاهش معنا داری داشت، بین سه گروه تفاوت معنا داری یافت نشد. بنابراین می توان نتیجه گرفت که ترکیب تمرین استقامتی و مصرف ویتامین E در کوتاه مدت تاثیری بر غلظت آدیپونکتین و شاخص مقاومت انسولین زنان سالم ندارد.
    کلیدواژگان: آدیپوکاین، انسولین، فعالیت هوازی، ویتامین E
  • لاله باقری، محمد فرامرزی، ابراهیم بنی طالبی*، زهرا مردان پور شهرکردی صفحات 123-141
    هدف این مطالعه مقایسه تاثیر سه شیوه تمرین ترکیبی بر غلظت تستوسترون، کورتیزول، نسبت تستوسترون به کورتیزول و قدرت عضلانی زنان سالمند بود. به این منظور 40 نفر از زنان سالمند (دامنه سنی 82/0±34/60 سال) به طور تصادفی ساده در یکی از چهار گروه تمرین استقامتی+ قدرتی (E+S) (n=9)، قدرتی+ استقامتی (S+E) (n=10)، ترکیبی چرخشی (ACT) (n=12) و کنترل (n=9) قرار گرفتند. برنامه های تمرینی به مدت 8 هفته و 3 روز در هفته انجام گرفت. برنامه تمرین استقامتی شامل کار روی دوچرخه ثابت و برنامه تمرین قدرتی شامل چندین تمرین منتخب بالاتنه و پایین تنه بود. از آزمون تی وابسته و آزمون آنالیز واریانس یکطرفه به منظور تجزیه وتحلیل داده ها استفاده شد. نتایج نشان داد 8 هفته تمرین تغییری در میزان تستوسترون گروه S+E و ACT نداشت، اما کاهش معناداری در میزان تستوسترون در گروه E+S مشاهده شد (007/0=P). نتایج نشان دهنده وجود اختلاف معنادار در میزان تستوسترون بین گروه های E+S و ACT بود (01/0=P ). علاوه بر این، در میزان کورتیزول و نسبت تستوسترون به کورتیزول (T/C) پس از تمرین تغییر معنا داری مشاهده نشد. همچنین، افزایش معنادار قدرت بالاتنه فقط در گروه های E+S و ACT و قدرت پایین تنه در همه گروه های تمرین مشاهده شد. با توجه به عدم تغییر شایان توجه در سطح پایه هورمون ها در سه گروه تمرین ترکیبی، این افراد وضعیت کاتابولیکی مزمنی را تجربه نکردند و از آنجا که قدرت در همه گروه ها افزایش یافته است، به نظر می رسد بین وضعیت هورمونی و کسب قدرت در این مطالعه رابطه ای وجود ندارد.
    کلیدواژگان: تمرین ترکیبی، تستوسترون، قدرت، کورتیزول، نسبت تستوسترون به کورتیزول
  • علیرضا رمضانی*، سارا زارع کاریزک، میثم شعبانی نیا صفحات 143-154
    بهینه کردن نتایج تمرین و بهبود پاسخ، نیازمند انتخاب محرک مناسب و از اهداف هر برنامه تمرینی است. به نظر می رسد پیش آماده سازی ناشی از ایسکمی و تزریق مجدد (IRPC) می تواند محرکی مناسب برای افزایش پاسخ های انقباضی زیربیشینه باشد. ازاین رو این پژوهش در نظر دارد تاثیر پیش آماده سازی و فراپیش آماده سازی ناشی از ایسکمی و تزریق مجدد (IRRPC) را بر نیروی زیربیشینه ایستا و پویای مردان جوان بررسی کند. بدین منظور 20 مرد جوان دانشجوی دانشگاه شهید رجایی تهران به صورت تصادفی انتخاب شدند و در دو گروه کنترل (با میانگین سن 42/1±20 سال، قد 66/5±34/174 سانتی متر و وزن 12/6±1/71 کیلوگرم) و آزمایش (با میانگین سن33/1±5/20 سال، قد 88/4±2/176 سانتی متر و وزن 09/7±45/74کیلوگرم) جای گرفتند. شرکت کنندگان حرکت جلوبازو دمبل لاری تک دست با وزنه 8 کیلوگرمی با بیشترین تکرار ممکن را برای حرکت پویا و بیشترین زمان نگهداری انقباض در زاویه 90 درجه را برای حرکت ایستا انجام می دادند. رکوردهای پیش آزمون و پس آزمون برای دو دست جمع آوری شد. در گروه آزمایش قبل از پس آزمون، دست برتر فرد به مدت 3 دقیقه تحت محدودیت نسبی جریان خون (BFR) قرار می گرفت و بعد از 1 دقیقه تزریق مجدد، حرکت اجرا می شد. برای بررسی تفاوت های بین دو گروه از آزمون تحلیل واریانس یکراهه استفاده شد. طبیعی بودن توزیع داده ها نیز از طریق آزمون کولموگروف- اسمیرنوف مشخص و سطح معنا داری آماری 05/0P ≤ تعیین شد. نتایج نشان داد IRPC افزایش معنا داری (001/0=P و 071/14=F) در رکورد ایستای فرد ایجاد کرد، ولی IRRPC تاثیر معنا داری نداشت. این افزایش ممکن است نتیجه پیش جبرانی نسبی ایسکمی موقت ناشی از انقباض های ایستا باشد. از طرفی IRPC و IRRPC در مقدار پاسخ های انقباضی پویا، تفاوت معنا داری ایجاد نکرد. ازاین رو پیشنهاد می شود برای افزایش نیرو و تعویق خستگی در انقباض های زیربیشینه ایستا از IRPC استفاده شود.
    کلیدواژگان: ایستا، ایسکمی، تزریق مجدد پویا، پیش آماده سازی
|
  • Kia Ranjbar, Rahman Soori *, Ali Asgar Ravasi Pages 1-13
    Vaspin as a new adipocytokine improves insulin sensitivity. Despite the effects of exercise training on energy homeostasis and changes in fat tissue, few studies have investigated the effect of exercise training on vaspin. This study investigated the effect of resistance training on serum levels of vaspin and CRP. 20 sedentary obese men (mean SD age: 50.1 2.1 years, weight: 92.6 5.8 kg, BMI: 30.3 1.4 kg/m2) were selected and randomly divided into two groups: exercise (n=10) and control (n=10). Training program of the experimental group consisted of 3 sessions a week for 12 weeks. Blood samples were gathered after 12 hours of fasting and then 48 hours after the last training session in the experimental condition. Serum levels of vaspin and CRP decreased (8.8%, 2.5% respectively) in the experimental group after 12 weeks (P˂0.05). Weight, BMI, BF% and waist circumference significantly decreased (-0.7%, -0.8%, -2.08% and -1.01% respectively). Blood glucose and insulin resistance significantly decreased (respectively 4.4%, 5.01%) (P˂0.05). There was no significant relationship between changes of vaspin and anthropometric indexes, insulin resistance and CRP.
    Keywords: C, reactive protein, middle, aged men, obesity, vaspin
  • Nasim Behzadnezhad*, Sayyed Mohammad Marandi, Fahimeh Esfarjani, Ahmad Abedi Pages 15-33
    The aim of this study was to investigate the effect of 8 months of resistance training on GH, IGF1 and plasma insulin levels of patients with severe burns. The research method used was the case study with multiple base-lines for participants. The participants included two women with severe burns (age range of 20-30 years) in the “Accidents and Burns Hospital”. After determining the baseline, participants performed resistance training during 8 months of individual intervention and one month after this period, they were put under follow-up examinations for 2 consecutive months. The blood samples were collected under the fasting condition 24 hours after training at the end of each month. Based on the visual analysis, the resistance training in both participants caused changes (PND = 75% for the first participant in GH and 87.5% for the second participant, PND = 100% for both participants in IGF1 and PND = 62.5% for the first participant in insulin and 50% for the second participant). It seems that long-term resistance training can improve hormones and growth factor in patients with severe burns and consequently can expedite the treatment of the burns.
    Keywords: burn, case study research, growth factors, insulin, resistance training
  • Sadegh Jafari Moghadam*, Mohsen Aminai, Hamid Marefati Pages 35-49
    This study aimed at comparing the acute effects of voluntary contractions (PAP) at different intensities and times on explosive power, sprint ​​and agility in football players. 13 subjects (mean age 17.7±0.63 years, weight 57.9±6.9 kg and height 167.9±5.4 cm) were selected as available sample. During 7 sessions, the protocols of warm-up without load, half-squat %45, %65, %85 1RM after 4 minutes and half-squat %45, %65, %85 1RM after 15 minutes were randomly administered for the variables of explosive power, sprint and agility, and 35-m sprint running, Sargent vertical jump and Illinois agility tests were performed. Data were analyzed using analysis of variance with repeated measures (ANOVA). The results showed no significant differences in explosive power with different intensities after 4 minutes in the PAP acute effect with P≤0.05 but there was a significant difference in explosive power with 65% and 85% intensities after 15 minutes compared with warm-up protocol. There was a significant difference in the sprint in PAP after 4 minutes of 65% and after 15 minutes of 65% and 85% intensities compared with warm-up protocol. There was a significant difference in the agility in PAP after 4 minutes of 65% and 85% and after 15 minutes of 65% intensity among the intensities. Generally, time has a more effective role in improving power and sprint activities of athletes at moderate and peak intensity and agility with moderate intensity in post-activation potentiation (voluntary contractions) acute effect especially after 15 minutes.
    Keywords: agility, explosive power, post, activation potentiation, sprint, voluntary contractions
  • Maryam Shahriari, Farzad Nazem*, Mohammad Ali Samavati Sharif Pages 51-63
    The aim of this study was to investigate the effect of maturity level and body composition on the validity of allometric equations of VO2peak in obese and non-obese girls. 80 girls aged between 12 and 17 were randomly selected from schools in Hamedan city and divided into two groups: overweight-obese (BMI>85%) and normal (BMI0.05(. Validity of practical capacity in the obese adolescent girls with normal puberty was considerable (r =0.92, P
    Keywords: allometric equations, body composition, maximum oxygen uptake (VO2peak), puberty
  • Mohammad Fathi *, Reza Gharakhanlou, Hamid Rajabi Pages 65-75
    miR-1 is involved in many cellular processes including muscle hypertrophy (skeletal and cardiac). Endurance activities also cause cardiac hypertrophy. Therefore, the aim of this study was to investigate the effect of endurance activity on cardiac expression of miR-1. For this purpose, 14 rats were maintained under controlled conditions (temperature, light/dark (12:12) cycle, with ad libitum access to food and water) and randomly assigned to control and experimental groups after they were familiarized with the training protocol. The experimental group performed an (14 weeks) endurance training program on a treadmill; then, 48 hours after the end of the last session, they were anesthetized and sacrificed and their heart and left ventricle were removed. To determine the cardiac miR-1 expression, Real time-PCR method was used. The obtained data were evaluated using t test. Results showed no significant differences in the mean of cardiac miR-1 expression between the two groups (P =0.191). The endurance activity had no significant effects on cardiac miR-1 expression. It is likely that changes in miR-1, although low, appear in proteins level of target genes.
    Keywords: endurance activity, heart, left ventricle, miR, 1
  • Mohammad Ali Gharaat*, Hamid Agha Alinejad, Leila Eidi Abarghani, Yaeghoub Mehri Alvar Pages 77-94
    The purpose of this study was to determine the effects of caffeine on recovery in 2000-m rowing ergometer performance. Nine elite male rowers (age18.3 ± 1.1 year, height 185.7 ± 7.1 cm, weight 77.9 ± 8.6 kg, and body fat 8.4 ± 1.5 %) in three different trials consumed 3mg.kg-1, 6mg.kg-1of caffeine and placebo, in random order after performing 2000m ergo rowing and repeated the same trial 24hours later. There were no significant differences among the two caffeine doses and placebo in stroke rate, power, and time. Also the Values of ∆ blood lactate concentration in three treatments did not show significant differences. Creatine Kinase levels did not show significant difference in three treatments (placebo: 873.3±210.7 U.l-1, 3mg: 905.9±191.2 U.l-1, and 6mg: 933.6±228.5 U.l-1). Individual evaluation showed worse time in 5 athletes and better time in 4 athletes for 6mg.kg-1 ingestion compared to Placebo. Also 2 athletes were better and 7 of them were worse after ingesting 3mg.kg-1. It was concluded that caffeine ingestion had no effect on recovery (according to observeing no differences between CK and LT levels and performance in different ingestions) between training or trials for 2000m ergo rowing under the conditions of this study
    Keywords: Caffeine, Ergogenic, Junior Rowers, Muscle endurance, Recovery
  • Mehdi Mogharnasi *, Asiyeh Taji Tabas Pages 95-107
    The aim of this study was to investigate the effect of 10 weeks of endurance training on nesfatin-1 levels and insulin resistance in women with type-2 diabetes. 16 women with type-2 diabetes were selected by purposive sampling method and randomly divided into experimental (n = 8) and control (n = 8) groups. The experimental group performed endurance training for 10 weeks, 3 sessions a week (with an intensity of 40-50% maximum heart rate for 20-25 minutes at the beginning of the training session, and with a gradual increase to 70-80% of maximum heart rate and 40-45 minutes in last sessions). The control group did not participate in training during the study. Blood samples were collected after 12 hours of fasting in pretest and posttest to evaluate the nesfatin-1, insulin and glucose levels. The obtained data were analyzed in SPSS 21 using Kolmogorov-Smirnov test and independent and dependent t tests with αP0.05). Pretest and posttest changes only in glucose levels were significant in the experimental group compared with the control group (P
    Keywords: endurance training_insulin resistance_nesfatin_1_type 2 diabetes
  • The Interactive Effect of Endurance Training and Vitamin E Intake on Adiponectin and Insulin Resistance Index Levels in Inactive Women
    Zeinab Hosseinzadeh, Sajad Ahmadizad*, Mehdi Hedayati, Minoo Bassami, Hosna Rashidi Pages 109-122
    The aim of this study was to investigate the interactive effect of endurance training and vitamin E intake on adiponectin concentration and insulin resistance index. 30 healthy inactive women (age, 24.8±3.7 years, weight, 60.3±1.3 kg, height, 161.9±1.3 cm) were divided into three groups including vitamin E and exercise (VE), vitamin E (V) and control (C). Subjects in VE group performed a training protocol 3 times per week at the intensity of 65 to 80% of maximal heart rate and daily consumed 400 IU vitamin E at lunch for 4 weeks. Subjects in V group did not perform any exercise training. Data analysis revealed that adiponectin concentration significantly reduced similarly in all three groups (P0.05). Intra-group and intergroup comparisons for insulin concentration and insulin resistance index showed no significant differences in all groups (P>0.05). Although glucose concentration reduced significantly in all three groups, no significant differences were found among them.Therefore, it could be concluded that short-term combination of endurance training and vitamin E consumption does not influence adiponectin concentration and insulin resistance index in healthy women.
    Keywords: adipokine, aerobic exercise, insulin, vitamin E
  • Laleh Bagheri, Mohammad Faramarzi, Ebrahim Banitalebi *, Zahra Mardanpour Shahrekordi Pages 123-141
    The aim of this study was to compare the effects of three types of combined training on testosterone and cortisol concentration, testosterone/cortisol ratio and muscular strength in elderly women. 40 elderly women (age range: 60.34±0.82 years) were randomly divided into four groups: endurance strength (E) (n=9), strength endurance training (S) (n=10), alternative concurrent training (ACT) (n=12) and control (n=9). The training program was performed for 8 weeks, 3 days per week. Endurance training protocol included performance on a cycle ergometer and strength training protocol involved several selected upper and lower body workouts. Paired samples t test and one-way ANOVA were used to analyze data. The results showed that 8 weeks of training did not change testosterone in S and ACT groups but a significant decrease was observed in testosterone in E group (P=0.007). In addition, results showed a significant difference in testosterone between E and ACT groups (P=0.01). In addition, no significant changes were observed in cortisol and testosterone/cortisol ratio after the training. Also, there was a significant increase in upper body strength only in E and ACT groups and in lower body strength in all groups. As there were no significant changes to basal hormones in 3 combined training groups, these subjects experienced no chronic catabolic state. Since strength increased in all groups, it seems that there was no relationship between hormonal status and the strength gains in the present study.
    Keywords: combined training, cortisol, strength, testosterone, testosterone, cortisol ratio
  • Alireza Ramezani *, Sara Zare Karizak, Meysam Shabaaninia Pages 143-154
    Optimization of training results and improvement of response requires selecting appropriate stimulus and are goals of any training program. It seems that ischemic-reperfusion preconditioning (IRPC) can be a suitable stimulus to increase submaximal contractile responses. Therefore, this study aimed at investigating the effect of ischemic-reperfusion preconditioning and remote preconditioning (IRRPC) on submaximal static and dynamic forces of young men. To this end, 20 young male students at Shahid Rajai University of Tehran were randomly selected and divided into two groups: control group (mean age of 20±1.42 years, height of 174.34±5.66 cm, weight of 71.1±6.12 kg) and experimental group (mean age of 20.5±1.33 years, height of 176.2±4.88 cm, weight of 74.45±7.09 kg). Participants performed single arm dumbbell preacher curl (weight of 8 kg) with most repetitions for dynamic movement and longest holding time of contraction at 90̊ for static movement. Pretest and posttest records were collected for both hands. In the experimental group, before the posttest, the dominant hand was under partial blood flow restriction (BFR) for 3 minutes and then the motion was carried out after one minute of reperfusion. To examine the differences between the two groups, one-way ANOVA was used. Normal data distribution was specified by Kolmogorov–Smirnov test and the level of statistical significance was P≤0.05. The results indicated that IRPC significantly increased static record (P=0.001, F=14.071) but IRRPC had no significant effects. This increase can be due to partial precompensation of temporary ischemia induced by static contractions. However, IRPC and IRRPC made no significant differences in dynamic contractile responses. Therefore, it is suggested that IRPC should be used to increase force and delay fatigue in submaximal static contractions.
    Keywords: dynamic, ischemic, reperfusion, preconditioning, static