فصلنامه پژوهشهای تولیدات دامی
پیاپی 5 (بهار و تابستان 1391)

در این تحقیق از رکوردهای عملکرد مرغهای بومی فارس که در طی سالهای 1367 تا 1381 جمع آوری شده بودند استفاده شد. صفات مورد مطالعه در این تحقیق شامل وزن بدن در 12 هفتگی، سن بلوغ جنسی، وزن تخم مرغ و تعداد تخم مرغ بود. مولفه های واریانس و همبستگی های ژنتیکی، محیطی و فنوتیپی با استفاده از روش های حداکثر درستنمایی محدود شده (REML) و بیزی مبتنی بر نمونه گیری گیبس و با استفاده از مدل حیوانی تک و چند متغیره برآورد گردید. مقدار وراثت پذیری برآورد شده با استفاده از روش REML در مدل تک متغیره برای صفات سن بلوغ جنسی، وزن تخم مرغ، تعداد تخم مرغ و وزن بدن در 12 هفتگی به ترتیب 53/0، 63/0، 33/0 و 53/0 و در چند صفته به ترتیب 51/0، 64/0، 33/0 و53/0 بود. با استفاده از روش آنالیز بیزی وراثت پذیری در مدل تک متغیره برای صفات سن بلوغ جنسی، وزن تخم مرغ، تعداد تخم مرغ و وزن بدن در سن 12 هفتگی به ترتیب 53/0، 63/0، 34/0 و 55/0 و در مدل چند صفتی به ترتیب 56/0، 58/0، 33/0 و 55/0 بود. همبستگی ژنتیکی و محیطی بین وزن بدن و سن بلوغ جنسی با استفاده از هر دو روش منفی و همبستگی فنوتیپی بین آنها مثبت بود. همبستگی ژنتیکی، محیطی و فنوتیپی بین وزن بدن در سن 12 هفتگی و صفت وزن تخم مرغ و تعداد تخم مرغ با هر دو روش مثبت بود. مقادیر فوق برای صفات وزن بدن در سن 12 هفتگی و وزن تخم مرغ به ترتیب با روش REML 5/0، 15/0 و 36/0 و با روش آنالیز بیزی 43/0، 26/0 و 28/0 بود. همبستگی ژنتیکی، محیطی و فنوتیپی بین وزن بدن در سن 12 هفتگی و تعداد تخم مرغ با روش REML به ترتیب 03/0، 15/0 و 1/0 و در روش آنالیز بیزی به ترتیب 19/0، 23/0 و 19/0 بود. همبستگی ژنتیکی، محیطی و فنوتیپی بین سن بلوغ جنسی و تعداد تخم مرغ با هر دو روش بالا و منفی بود. به طور کلی از نتایج این تحقیق می توان چنین نتیجه گیری کرد که تخمین پارامترهای مورد بررسی با استفاده از هر دو روش نزدیک به هم بودند.

تحقیق حاضر به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف جایگزینی نیم دانه برنج با ذرت در دوره رشد جوجه های گوشتی انجام شد. تعداد 400 قطعه جوجه یک روزه گوشتی سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی، به مدت 42 روز در 5 تیمار و با 4 تکرار 20 قطعه ای، گروه بندی شدند. تیمارها شامل جیره شاهد، 10 درصد جایگزینی نیم دانه با ذرت در جیره (R1)، 20 درصد جایگزینی نیم دانه با ذرت در جیره (R2)، 30 درصد جایگزینی نیم دانه با ذرت در جیره (R3)، 40 درصد جایگرینی نیم دانه با ذرت در جیره (R4) بودند. همه جیره ها دارای انرژی و پروتئین یکسان بوده و براساس توصیه های انجمن ملی تحقیقات (NRC، 1994) تنظیم شدند. میانگین وزن هفتگی، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی، خوراک مصرفی به صورت هفتگی در دوره رشد محاسبه گردید. جوجه ها تا 20 روزگی با یک جیره تجاری تغذیه شدند. آزمایش از سن 21 روزگی شروع شد. بیشترین افزایش وزن بدن در جوجه های گروه شاهد، R1 و R2 در طی هفته های چهارم، پنجم و ششم مشاهده شد (05/0 P<). نتایج این آزمایش نشان می دهد، که جایگزین کردن نیم دانه برنج تا سطح 20 درصد، اثرات معنی داری بر وزن کبد، مصرف خوراک و افزایش وزن داشت (05/0 P<). نتایج این آزمایش نشان داد که نیم دانه برنج می تواند تا سطح 20 درصد در جیره جوجه های گوشتی مورد استفاده قرار گیرد.

در این پژوهش اثرات افزودن مکمل ال-گلوتامین بر عملکرد و ریخت شناسی روده کوچک جوجه های گوشتی بررسی شد. 192 قطعه جوجه خروس گوشتی یکروزه از سویه راس 308 در قالب طرح کاملا تصادفی با 4 تیمار، 4 تکرار و 12 قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی مورد استفاده قرار گرفت. تیمارهای آزمایشی از نظر مقدار انرژی و پروتئین یکسان و دارای سطوح مختلف مکمل ال-گلوتامین (0، 5/0، 1 و 5/1 درصد) به ترتیب در گروه شاهد و سه گروه دیگر آزمایشی بودند که در 21 روز ابتدایی دوره پرورش در اختیار جوجه های گوشتی قرار گرفتند. نتایج بدست آمده نشانگر بهبود وزن بدن و میانگین افزایش وزن روزانه جوجه های گوشتی در اثر مصرف جیره دارای 1 درصد مکمل گلوتامین در مقایسه با تیمار شاهد بود (05/0 P<). وزن نسبی دوازدهه و ژژنوم در جوجه هایی که جیره حاوی 1 یا 5/1 درصد گلوتامین را دریافت نمودند، بیشتر از تیمار شاهد بود (05/0 P<). بررسی های ریخت شناختی نشان داد که مصرف 1 یا 5/1 درصد گلوتامین ارتفاع و مساحت سطح پرزهای دوازدهه و ژژنوم را در جوجه های گوشتی افزایش داد (05/0 P<). تراکم سلول های گابلت تحت تاثیر افزودن مکمل گلوتامین به جیره قرار نگرفت. نتایج این پژوهش نشان داد که افزودن 1 درصد مکمل گلوتامین به جیره در 21 روز اول دوره پرورش، سبب بهبود عملکرد و ویژگی های ریخت شناختی روده کوچک جوجه های گوشتی شد.

این آزمایش به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف ال- کارنیتین (صفر و 125 میلی گرم در کیلوگرم جیره) در جیره های حاوی منابع مختلف چربی (روغن سویا، پیه و مخلوط روغن سویا و پیه) بر عملکرد، ترکیب بدن و فراسنجه های خونی به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با 6 تیمار، 3 تکرار، و 6 قطعه جوجه در هر تکرار و با استفاده از 108 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 انجام شد. صفات افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی، مصرف خوراک، ترکیب شیمیایی بدن و فراسنجه های خونی در دوره رشد 11 تا 28روزگی مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج نشان داد که، منابع مختلف چربی تاثیر معنی داری بر عملکرد جوجه ها نداشت، اما مقدار چربی لاشه به طور معنی داری با افزودن روغن سویا کاهش یافت (05/0> P). درصد پروتئین و ماده خشک لاشه، تحت تاثیر منابع مختلف چربی و سطوح ال-کارنیتین قرار نگرفت. استفاده از مکمل ال -کارنیتین در جیره ها تاثیری بر وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی نداشت، اما چربی کل بدن را به طور معنی داری کاهش داد (05/0> P). با افزودن روغن سویا به جیره غلظت فراسنجه های خونی گلوکز، کلسترول و LDL به شکل معنی داری در مقایسه با افزودن پیه و یا مخلوط روغن سویا و پیه کاهش در حالی که غلظت تری گلیسرید، HDL و VLDL افزایش یافت (05/0> P). افزودن مکمل ال- کارنیتین به جیره حاوی روغن سویا باعث کاهش چربی لاشه و کاهش غلظت گلوکز، کلسترول و LDL در مقایسه با جیره حاوی پیه یا مخلوط پیه و روغن سویا در جوجه های گوشتی سویه راس شد.

این تحقیق به منظور بررسی اثرات گیاه دارویی کاکوتی بر عملکرد، کیفیت لاشه و فراسنجه های بیوشیمیایی و سلولهای خونی جوجه های گوشتی از 1 تا 42 روزگی انجام شد. آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با 5 تیمار و 3 تکرار (هر تکرار دارای 20 قطعه جوجه) و با 300 قطعه جوجه گوشتی بصورت مخلوطی از دو جنس (سویه ی تجاری راس 308) اجرا شد. جیره های آزمایشی شامل 1) تیمار شاهد (بدون استفاده از گیاه دارویی)، 2) دارای 5/0 درصد کاکوتی، 3) حاوی 1 درصد کاکوتی، 4) حاوی 5/1 درصد کاکوتی، 5) حاوی 2 درصد کاکوتی بودند. نتایج نشان داد که افزودن گیاه دارویی کاکوتی در سطح 5/1 و 2 درصد به طور معنی داری سبب افزایش خوراک مصرفی در دوره رشد (21-42 روزگی) شد و افزودن 1 درصد کاکوتی ضریب تبدیل غذایی را در دوره رشد در مقایسه با تیمار شاهد کاهش داد (05/0> P). درصد لاشه، ران، وزن نسبی کبد، سنگدان و روده کوچک تحت تاثیر قرار نگرفت. مکمل 1 درصد کاکوتی در مقایسه با شاهد سبب کاهش درصد چربی محوطه بطنی و افزایش درصد سینه شد (05/0> P). افزودن گیاه کاکوتی تاثیر معنی داری بر غلظت کلسترول، تری گلیسرید و گلوکز و درصد هتروفیل و نسبت هتروفیل به لنفوسیت خون نداشت. به طور کلی نتیجه گیری می شود که استفاده از 1 درصد گیاه کاکوتی احتمالا دارای اثرات مثبت بر رشد و صفات ایمنی جوجه های گوشتی می باشد.

هدف از این مطالعه، بررسی تغییرات ماهانه خصوصیات منی و پیرامون کیسه بیضه قوچهای دالاق بود. نمونه های منی از چهار راس قوچ بالغ و سالم سه تا چهار ساله با میانگین وزنی 5 ± 45 کیلوگرم و با استفاده از شوک الکتریکی، هر سه هفته یک بار، از خرداد تا آبان ماه سال 1387 جمع آوری و ارزیابی شد. نتایج نشان داد که اثر ماه بر پیرامون بیضه، طول بیضه، زنده مانی، تحرک، حرکت موجی و ناهنجاری ثانویه اسپرم معنی دار نبود (05/0 P>). بیشترین اندازه طول بیضه و تحرک و کمترین ناهنجاری ثانویه در مهرماه و بیشترین درصد زنده مانی و محیط اسکروتوم در تیرماه مشاهده شد. اثر ماه بر ناهنجاری های اولیه معنی دار بود (05/0 P<) و بیشترین ناهنجاری در خرداد ماه مشاهده شد. با توجه به معنی دار نبودن تاثیر ماه های سال بر خصوصیات منی و بیضه، می توان حدس زد که احتمالا تولید مثل قوچ دالاق تحت تاثیر فصل نبوده و در تمام ماه های آزمایش توانایی تولید مثل و باروری را داراست. بنابراین به نظر می رسد، قوچ دالاق حساسیت کمتری به تغییرات طول روز و فصل دارد و می توان از آن برای جفتگیری میش ها در زمان دلخواه استفاده نمود تا بره زایی در فصل مطلوب انجام شود.

به منظور بررسی اثرات محدودیت غذایی و همچنین استفاده از کوآنزیم 10 Q در جیره ی جوجه های گوشتی بر کاهش مرگ و میر ناشی از آسیت و همچنین سیستم ایمنی این پرندگان، آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی و به روش فاکتوریل با سه سطح محدودیت غذایی (صفر، 10 و 20 درصد اشتها) و دو سطح کوآنزیم 10 Q (صفر و 20 میلی گرم در کیلوگرم خوراک) انجام شد. بدین منظور از 600 قطعه جوجه ی گوشتی با 5 تکرار و 20 پرنده در هر تکرار استفاده گردید. طول دوره ی آزمایش شش هفته در نظر گرفته شد. محدودیت غذایی از سن 14-7 روزگی اعمال گردید. در طی این دوره تلفات مورد بررسی قرار گرفته و در صورتی که تلفات ناشی از آسیت بود در مورد هر یک از تیمار ها ثبت می گردید. نسبت وزن بطن راست به کل بطن ها، شمارش گلبول های قرمز و مقدار هماتوکریت و هموگلوبین به عنوان شاخص های بروز آسیت، و شمارش گلبول های سفید، درصد هتروفیل ها، لنفوسیت ها، نسبت هتروفیل به لنفوسیت و عیار پادتن علیه تزریق گلبول قرمز گوسفند به عنوان معیار پاسخ ایمنی اندازه گیری شدند. نسبت بطن راست به کل بطن ها، مقدار هماتوکریت، هموگلوبین و شمار گلبول های قرمز خون تحت تاثیر محدودیت غذایی و کوآنزیم 10 Q قرار نگرفت (05/0 P>). محدودیت غذایی تاثیری بر تولید پادتن علیه SRBC نداشت (05/0 P>)، اما کوآنزیم 10 Q باعث ایجاد تفاوت معنی داری در پادتن علیه SRBC گردید به طوریکه اثرات آن تمایل به معنی دار شدن داشت (07/0 P<). محدودیت غذایی و کوآنزیم 10 Q اثر معنی داری بر ایمونوگلوبین G و M نداشت (05/0 P>). گلبول های سفید، لنفوسیت ها و هتروفیل ها همچنین نسبت هتروفیل به لنفوسیت تحت تاثیر محدودیت خوراکی و کوآنزیم 10 Q قرار نگرفتند (05/0 P>).