نشریه مدیریت استاندارد و کیفیت
سال چهارم شماره 2 (پیاپی 12، تابستان 1393)

در این مقاله به ارائه ی تعریف و بیان ضرورت استفاده از سیستم کدگذاری اقلام پرداخته شده است. عاوه بر آن ضمن دسته بندی سیستم های کدگذاری اقلام با توجه به هدف آن ها، مشخصات هر دسته از سیستم ها با ذکر مثال و کاربردهای مربوطه بیان شده است. عاوه بر سیستم های کدگذاری، به استانداردهای مرتبط با مدیریت داده ها و کدگذاری نیز اشاره شده و برخی از سازمان ها و نهادهای ارائه دهنده ی خدمات کدگذاری معرفی شده اند. یکی از انواع سیستم های کدگذاری اقلام، سیستمی است که برای استفاده در بخش دفاعی کشور ایجادشده و توسط مرکز دفاعی راهبری سامانه کدگذاری اقلام پشتیبانی می شود. این سیستم کدگذاری و کاربردهای آن در انتهای مقاله معرفی شده است. با استقرار یک سیستم در همه ی واحدهای دفاعی، یکپارچگی و هماهنگی در توصیف و شناسایی کالا بین آن ها ایجاد شده و تبادل داده ها با یک زبان مشترک ممکن می شود.

گسترش رقابت در عرصه های ملی، منطقه ای و جهانی، کسب مزیت رقابتی را به حیاتی ترین عامل بقا و رشد سازمان ها تبدیل کرده است. بررسی ها نشان می دهند یکی از ارکان اصلی موفقیت در کسب مزیت رقابتی برای سازمان ها در آینده، توسعه مداوم محصولات جدید و بهبودیافته است. بر این اساس موفقیت در توسعه محصول جدید به عنوان یک اهرم قوی برای دستیابی به اهداف راهبردی شرکتها و صنایع تولیدی است. ازآنجاییکه رفع نیازهای فناورانه و یا ارائه محصولات خاص برای ارتقای قدرت و حفظ برتری هر کشور از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است و صنایع دفاعی نیز یکی از ارکان اصلی حفظ قدرت و برتری کشور به شمار میآید، در این پژوهش تلاش شده است تا راهبردهای تاثیرگذار بر توسعه محصولات جدید دفاعی موردبررسی قرار گیرند. بدین منظور پس از بررسی ادبیات تحقیق و استخراج چارچوب مفهومی فرایند توسعه محصول جدید، با انجام مصاحبه با 10 نفر از خبرگان آشنا به مفاهیم توسعه محصول جدید و نوآوری فناورانه در صنایع دفاعی و تحلیل و جمع بندی نظرات آنها از طریق جدول کدگذاری، تعداد 26 عامل فرعی در قالب شش عامل اصلی به عنوان راهبردهای اصلی تاثیرگذار بر فرایند توسعه محصول جدید در صنایع دفاعی کشور شناخته شد و در انتها نیز الگوی پیشنهادی راهبردهای اثرگذار بر فرایند توسعه محصول جدید در صنایع دفاعی براساس نتایج تحقیق ارائه شده است.

با افزایش رقابت در بازارهای جدید، رضایت مشتری و کاهش شکایتها، از عوامل مهم برای موفقیت یک شرکت محسوب میشوند. تشخیص نیاز مشتریان به ویژه در محصولاتی که مشتریان خاص و منحصربه فرد دارند از اهمیت زیادی برخوردار است. مشتریان ممکن است در مرحله ی ارائهی درخواست محصول نتوانند همه ی الزامات و نیازهای خود را بیان کنند.
ایجاد چارچوبی برای مدیریت و مهندسی نیازها و الزامات مشتریان می تواند برای ارائه دهندگان محصولات و خدمات کمک موثری باشد که بتوانند براساس آن از درک نیازها و الزامات مشتریان اطمینان حاصل کنند.
روش های مختلفی برای مدیریت و مهندسی الزامات و نیازهای مشتریان ارائه شده است که شاید بتوان گفت روش ارائه شده توسط سازمان فضایی آمریکا (ناسا) روشی جامع و کامل در بین روش هاست. در این تحقیق با مبنا قراردادن این روش سعی شده به صورت عملی علاوه بر ایجاد فرایندها و روش اجرایی برای یک صنعت خاص نسبت به استقرار و بومیسازی آن اقدام شود.

تقاضای روزافزون دسترسی به شبکه ای که منابع رایانشی قابل تنظیم (شامل شبکه ها، سرورها، ذخیره سازها، برنامه های کاربردی و خدمات) در آن با سرعتبالا به اشتراک گذاشته شده باشد، سبب شده تا رایانش ابری به عنوان مدلی برای ارائه ی خدمات مقیاس پذیر، انعطاف پذیر، برحسب تقاضا و پرداخت به میزان استفاده در پاسخ به این نیاز کاربران روزبه روز بیشتر توسعه یابد. تصور یک محیط رایانشی با تمام پیچیدگی های آن، بدون توجه به استانداردها به ویژه در مفاهیم جدید ارائه شده توسط این مدل، امکان پذیر نیست.
از طرفی تعدد موضوعات مطرح در رایانش ابری، سبب می شود پرداختن به استانداردسازی آن یکباره محقق نشود؛ لذا شناسایی و اولویتبندی استانداردهای موردنیاز از اهمیت خاصی برخوردار است.
در این مقاله، پس از ارائه ی مفاهیم اولیه ی رایانش ابری و مشخصه های آن، سازمان های فعال در حوزه ی استانداردسازی رایانش ابری و فعالیت های صورت گرفته توسط آنها به طور مختصر بیان خواهد شد.
سپس با استفاده از روش شناسی بهکار رفته در این تحقیق مبتنی بر میزان تکرار موضوعات در مجامع حرفه ای بین المللی، عناوین دارای اولویت برای استانداردسازی رایانش ابری تعیین خواهد شد.
نتیجهی این تحقیق نشان میدهد که موضوعات مدیریت و پیکربندی منابع، مدیریت خدمات، الزامات اکوسیستم در اولویت اول و الزامات امنیتی و حریم خصوصی و ممیزی ابر در اولویت دوم استانداردسازی رایانش ابری هستند که از نظر مفهومی نیز این عناوین به دغدغه های اصلی رایانش ابری نزدیک است.

امروزه، پیچیدگی فزاینده، تغییر و تحول دائمی، روند روبه رشد فناوری و رقابت فشرده ازجمله ویژگی های محیطهای رقابتی است. چالش های رقابتی جدید متقاضی آن است که شرکتها محیط رقابتی خود را درک کنند. مدیریت کیفیت جامع، یک فلسفه مدیریتی است که شرکتها را به تمرکز روی انبوهی از عملیات سازمانی هدایت میکند و به یک درک گسترده تر از محتوای رقابتی کسب و کار رهنمون می سازد. افزون بر این، با شکلگیری محیط های رقابتی، تنها سازمان های ی می توانند به فعالیت خود ادامه دهند که عملکرد خود را در قابلیت های مهم سازمانی همچون نوآوری تقویت کنند. هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین مدیریت کیفیت جامع و نوآوری- نوآوری محصول- با حضور متغیر مداخله گر قابلیت نوآوری کسب و کار است. بدین منظور و برای بررسی فرضیه های پژوهش، یکی از فعالترین صنایع استان گیلان یعنی صنایع غذایی، به عنوان جامعه آماری پژوهش انتخاب گردید و تعداد 190 پرسشنامه از مدیران شاغل در این صنایع، جمع آوری و تحلیلشده است. نتایج تحلیل همبستگی و رگرسیون، از فرضیه های مطرحشده حمایت کرد. نکته موردتوجه این بوده است که قابلیت نوآوری کسب و کار بر رابطه بین مدیریت کیفیت جامع و نوآوری محصول، هم نقش میانجی هم تعدیلگر ایفا کرده است. نقش میانجی به این معناست که مدیریت کیفیت جامع از طریق تاثیر مثبت و مستقیمی که بر قابلیت نوآوری کسبوکار دارد موجب بهبود و ارتقای نوآوری محصول می شود، همچنین نقش تعدیل گری می تواند بیانگر این مطلب باشد که تعامل بین مدیریت کیفیت جامع و قابلیت نوآوری کسبوکار، جهت یا شدت اثر روی نوآوری محصول را تغییر خواهد داد.

مدیرانی که به دنبال استقرار یکی از استانداردهای مدیریت پروژه هستند در انتخاب استانداردها و روش شناسی های متعددی که در این زمینه وجود دارد دچار سردرگمی و ابهام می شوند. برای این منظور در این مقاله ابتدا به بررسی تعاریف و اصطلاحاتی که به کرات در مدیریت پروژه مورداستفاده قرار می گیرند پرداخته شده و سپس استانداردهای معتبر در این حوزه موردبررسی قرارگرفته و باهم مقایسه شده اند تا بتوان مدیران پروژه را در انتخاب گزینه ی برتر یاری نمود. در بین استانداردها و روش شناسی های مختلف مدیریت پروژه استانداردهای 2012 PMBOK،ICB و ISO 21500
و روش شناسی PRINCE 2 و استانداردهایی که در سطح و دامنه جهانی کاربردی شده اند موردتوجه قرارگرفته است.

هدف از این مقاله ارائه مدلی جهت تخصیص سفارش به تامین کنندگان در شرایط عدم اطمینان است. بدین منظور از روش های برنامه ریزی فازی و برنامه ریزی تصادفی جهت غلبه بر شرایط عدم اطمینان و ابهامات موجود در مسئله استفاده شده است. مدل ارائه شده، برای یک مسئله واقعی در انتخاب تامین کنندگان بهکار گرفته شده است. خروجی مدل، مبین تخصیص سفارش به هریک از تامین کنندگان با درنظرگرفتن اهداف فازی، متغیرهای عدد صحیح و تصادفیبودن پارامترهای تقاضا و انعطاف پذیری است.