«هر که مرا کلامی آموخت، بنده خویشم ساخت.» بارها این حدیث مشهور مولای متقیان را شنیده ایم، اما به جرات می توان گفت که شنیدن صرف نبوده و دیر زمانی است که این سخن و تاثیر آن در تار و پود فرهنگ ما تنیده شده است، با نگاهی گذرا هم به خوبی می توان جلوه هایی از آن مشاهده کرد. برای دانشجوی ایرانی استاد همیشه استاد است. از نظر او حتی پس از فارغ التحصیل شدن و هنگامی که در زمره همکاران استاد پیشین درمی آید باز هم احترام او واجب است و بر همین اساس اغلب با خطاب او به عنوان «استاد» این حرمت و قدرشناسی را حفظ می کند. این ویژگی برای غیرایرانیان