در این سال ها همیشه بحث از این بوده که سینمای ایران سالن سینما کم دارد. این واقعیتی انکارناشدنی است که سینمای ایران را می آزارد. بسیاری از محلات شهرمان و کشورمان سینما ندارند و سینما رفتن به این شکل بدل به یک سرگرمی وقت گیر و پر خرج شده که باید رنج سفر را به جان خرید و از یک گوشه شهر به گوشه یی دیگر رفت تا یک فیلم را دید... اینها مشکل اقتصادی هم برای سینمای ایران درست کرده است.

مشکل وقتی بغرنج تر می شود که مثلا پرفروش ترین سینمای تهران «سینما آزادی» 9 سال است که سوخته و به امان خود رها شده و کسی را در این سال ها کاری با آن نبوده است. سینمایی که حداقل می توانست در این اوضاع اسفبار سالی حدود سیصد میلیون تومان به فروش فیلم هایمان کمک کند و حالا سینمای ما از آن محروم است...

به بهانه شنیده شدن اخباری مبنی بر زده شدن کلنگ بازسازی سینما آزادی، بد ندیدیم که در پرونده امروز سری هم به «سالن های سینما» بزنیم. طبیعتا نمی شد سینما آزادی را فراموش کرد که نکردیم، اما در اصل کوشیده شد تا سینماهای تهران از منظر تاریخی مورد نگاه قرار گیرند. نگاه به تاریخچه سینماسازی، نگاه به لاله زار و... به این دلیل در این پرونده آمده است که شاید در مقایسه با داد و فریادهای همیشگی مان در مورد کمبود سالن و سرانه سالن و... بحث های خواندنی تر هستند. به هرحال، اگر نوستالژی گذشته و اگر عشق سینما را دارید، این پرونده شاید راضی تان کند...