سرتاسر تابستان 1913 در ملکی برجامانده از قرن هجدهم در مالودی پاسترناک یکسره دل به شعر سپرد. او مجلدی از اشعار فیودور تیوتچف را با خود به آنجا برده بود و برای نخستین بار در زندگی دست به سرودن شعر زد، «نه همین یک بار، بلکه پیوسته و در اغلب اوقات مثل آدمی که نقاشی می کند یا آهنگ می سازد». حاصل این تابستان نخستین مجموعه شعر او، «توامان در ابرها» بود که در 1914 به چاپ رسید. دو شعر این مجموعه در توصیف تجربه او در اروپای غربی بود. «ونیز» و «ایستگاه قطار» نیکالای آیسیف شاعر، پاسترناک را «شاعر تغزلی اصیل در شعر جدید روسیه» و شعر او را وارث ارجمند «ناوگان» عظیم سمبولیست های روس اعلام کرد. پاسترناک بعدها