هنوز مجری مراسم سومین جشنواره مطبوعات شهری پایان برنامه را اعلام نکرده بود که حضار به سمت درهای خروجی حرکت کردند چراکه 30 و یک ثانیه های مدعوین سخنران به 40 دقیقه و 25 دقیقه تبدیل شد و مراسم که با نیم ساعت تاخیر شروع شده بود، به درازا کشید. اما بشنویم از ضیافت شام که در سالن ها و اتاق های فرهنگسرای هنر بود و خود حکایتی شنیدنی است. در حالی که میزها با نوشابه و ماست تزیین شده بود، مراسم بخش غذا در این ضیافت مانند تقسیم غنایم بود و هرکسی که از راه می رسید، یک ظرف غذا از مسوولان سرویس دهی می گرفت و گوشه یی مشغول خوردن می شد و میهمانان منتظر به ظروف غذای ربوده شده در هوا می نگریستند و آه می کشیدند. کم کم صدای جمعیت منتظر غذا که اکثر آنان مطبوعاتی بودند، بلند شد و عده یی از خبرنگاران چاره یی جز دخالت یا بهتر بگوییم ساماندهی بخش غذا، نداشتند. به ناچار چند تن از خبرنگاران با سماجت و شجاعت بسیار، ظرف های غذا را در حالی که مسوولان سرویس دهی به آنان به چشم رقیب می نگریستند به افراد گرسنه و منتظر رساندند و اما بشنوید از گفتار دبیرعلمی جشنواره آقای باباوند. ایشان در حالی که با موجی از اعتراض مواجه بود، با خنده پاسخ گفت: من دبیر علمی جشنواره ام و مسوولیت اجرایی با کس دیگر است و درست 5 دقیقه پس از این گفتار، دبیر علمی جشنواره در حالی که چند ظرف غذا را در دست داشت، به سمتی می رفت و وقتی تعجب مرا دید گفت: یعنی من حق ندارم دو ظرف غذا بردارم!

در هر صورت در آن شب کذایی، ضیافت شام جشنواره پایان یافت و زمانی که شکم ها از غذا پر شده و مهیمانان سیر شدند این موضوع به فراموشی گذاشت و اگر نه انگار که انتظار و بی نظمی در این ضیافت موج می زد.