هدف عمده واساسی بخش عمومی به عنوان دولت افزایش رفاه و در نهایت مطلوبیت شهروندان به عنوان مصرف کننده خدمات دولت هستند. بخش عمومی باید در حوزه هایی که جاذبه لازم برای ورود بخش خصوصی وجود ندارد حضور خود را پررنگ تر کند، دراین راستا دولت نباید انتفاعی بیندیشد بلکه رضایت خاطر مصرف کنندگان را باید مد نظر خویش قرار دهد هم از این روست که سازمانهای حمایتی دولتی در همه عالم شکل گرفته اند. در این میان سازمان های بیمه گر ابزار اصلی دولت برای ایجاد چتر امنیتی برای مردم به شمار می روند. نگرش حاکم بر سازمان های بیمه گر نباید انتفاعی باشد، این الزام آنها را باید وادار کند تا با اعمال مدیریت صحیح در پی به حداقل رساندن هزینه های عملیاتی برآیند و در عوض به توسعه خدمات خود بپردازند.

سازمان های بیمه گر به علت دریافت حق بیمه خود، از نقدینگی بالایی برخوردارند. این نقدینگی بالا به آنها قدرت می دهد تا با ورود به عرصه فعالیت های اقتصادی و پربازده، میزان درآمد خود را افزایش دهند. این افزایش درآمد باید آثار خود را در کیفیت خدمات ارائه شده و نیز کاهش هزینه تحمیلی به خانوارها نشان دهد. سازمان بیمه خدمات درمانی از قاعده فوق مستثنی نیست، این سازمان هر ساله حق بیمه دریافتی خود را از خیل عظیمی از کارمندان افزایش می دهد، این تحمیل هزینه اضافی به خانواده کارمندان دولت، بی شک ناشی از ناتوانی در اعمال مدیریت علمی و کارآمد است. اقلام زیادی از داروهای مورد نیاز مردم باید با نرخ آزاد تهیه شوند، داروهایی که توسط پزشک تجویز می شوند! سازمان بیمه خدمات درمانی برای تحمیل هزینه اخیر به مردم چه توجیحی دارد؟ چرا نباید این سازمان با اعمال مدیریت صحیح، برخلاف عادت هرساله، در راستای کاهش هزینه های اضافی وآسایش مردم گام بردارد. دولت عدالت محور باید همه بخشها را وادار نماید تا با جلوگیری از صرف هزینه های بی خود، خدمت رسانی خویش را افزایش دهند.