چنان که می دانیم همه مسلمانان به عصمت و مصونیت رسول اکرم(ص) از خطا و گناه ایمان داشتند و عمل آن حضرت را سزاوار اعتراض نمی دانستند، ولی در عین حال سیره رسول اکرم(ص) در رهبری بر این اساس استوار بود که با کمال ملایمت و با نهایت سعه صدر، اعتراضات را گوش می داد و توضیحات لازم را با منطق و دلیل ارایه می فرمود.

در غزوه حنین که سهمی از غنائم را به اقتضای مصلحت به نو مسلمانان اختصاص دادند، سعدبن عباده و جمعی از انصار که از پیشقدمان و مجاهدان بودند، زبان به اعتراض گشودند که چرا آنها را بر ما ترجیح دادی؟ فرمود همگی معترضین در یک جا گرد آیند. آن گاه با بیانی شیوا و دلنشین آنها را به موجبات این امر و به اشتباه خودشان واقف فرمود به طوری که همگی آنها به گریه افتادند و پوزش خواستند.