وقتی طبیعت به معنی اصل خودش به کار رود، عبارت از زمینه ای است که در آن شیئی در زمانی از مکانی به مکان دیگر، حرکت می کند و آن مرحله محسوسات است، مرحله ظواهر است، مرحله اعراض است، چیزی است که پدید می آید و رخ می گشاید و به چشم می رسد، در این مرحله طبیعت عین صواب و عین خیر است و همان طور که باید باشد که هست، کسی حق ندارد، با طبیعت بستیزد، کسی حق ندارد با طبیعت در بیفتد، اما این مانع از آن نیست که چیزی که به جای خود نیکوست، اگر در جای دیگری قرار گرفت بد باشد، شما در جایی چیزی را قبول دارید اما این به آن معنی نیست که آن چیز را در همه